Σημερα αγορασα το ‘‘The Black Saint and the Sinner Lady’’ του Charles Mingus.Mε ενα πρωτο ακουσμα ο δισκος θεριζει!!!
θεος
μεγαλοφυια
εξωγηινος
ολα αυτα ισχυουν για τον miles κ τα στηριζω
αλλα προσωπικη μου αποψη , αυτα που εκανε μεταξυ 69-75 ειναι ανωτερα κ απο kind of blue κ απο ολα μεχρι τοτε και απλα ειναι η περιοδος που εφυγε σε αλλες στρατοσφαιρες
η περιοδος 69-75 δεν ειναι βεβαια κλασικη τζαζ,οποτε μαλλον συγκρινουμε ανομοια πραγματα
σαν να συγκρινουμε γηινους με εξωγηινους
Ο Miles περασε απο πολλες φασεις κ προσωπικα μου αρεσουν ολες του οι περιοδοι κ κυριως αυτη που αναφερεις με αποκορυφωμα το ανυπερβλητο ‘‘Bitches Brew’’.Και τα πρωτα του ομως λενε πολυ.
ολα λενε miles ειναι δεν ειναι κανας τυχαιος
απλα η μαγκια του ειναι οτι αλλαξε τον ηχο του 5 φορες(κ ομως ειναι τοσες πολλες 8O) κ αναλογα επιλεγεις
κ τωρα φαινεται ποσο ‘τυφλοι’ ηταν τοτε ολοι οι ‘κλασικοι’ τζαζ ακροατες που τον κραζανε οταν εβγαζε πχ το on the corner
αν σου αρεσει το bitches θα σου προτεινα (αν δεν το εχεις ηδη) το a tribute to jack johnson που ειναι κατ’εμε καλυτερο κ απο το bitches
απιστευτος τζαζ ροκ δισκος 8O8O8O
γενικα ολα μεταξυ 69-75 τα γουσταρω αλλα νομιζω οτι τα παρακατω 5 ειναι τα πλεον απαραιτητα
bitches
jack johnson
get up with it
agharta
pangaea
Να σου πω την αληθεια εγω το ‘‘On The Corner’’ το λατρευω.Και μονο που εχει μεσα το ‘‘Black Satin’’,πεθαινω!!!
ρε γαμαει το on the corner και αμα σκεφτεις οτι ειναι δισκος του…1972 τρελαινεσαι 8O
βρηκα κ ενα ωραιο vinyl rip κ ακους τον δισκο να ‘αναπνεει’ οπως δεν μπορεις στο γαμω cd
(το βρηκα στο στελνω με pm :p)
Επαναφέρω το θρεντ απ’ τον πάτο του rockipedia για να ασχοληθούμε με κάτι αξιόλογο, που έχει αναφερθεί νωρίτερα αλλά αξίζει μια παραπάνω προσοχή.
(Αtlantic, 1959)
Ornette Coleman ? alto saxophone
Don Cherry ? cornet
Charlie Haden ? double bass
Billy Higgins ? drums
O,τι ακριβώς δηλώνει ο τίτλος. Αvant-garde jazz, δίσκος καθοριστικός για την εξέλιξη του ήχου της free-jazz. Όσοι εκτιμούν τον Miles και τον Coltrane, πρέπει τουλάχιστον να ρίξουν μια αυτά, γιατί νοηρά είναι δίπλα τους. Ο σπουδαίος σαξοφωνίστας (κι όχι μόνο) Ορντε Κολμαν, συνεπικουρούμενος από εξαιρετικούς μουσικούς, πήγε το ιδίωμα μίλια μπροστά. Άλλαξε τη συνθετική δομή, μη βασιζόμενος σε chord structures, αλλά σε μία δομική μελωδία, η οποία θα έστρωνε το έδαφος σε αυτοσχεδιασμό, και μετά θα ξαναεμφανιζόταν μέσα στο κομμάτι. Χωρίς να είμαι ειδήμων, και από τη λίγη έρευνα που έκανα βρήκα πως αυτό συνέβαινε πιο πολύ στο bebop. Πραγματικά οι μελωδίες του είναι εκπληκτικές, και συνολικά τα κομμάτια κυλάνε πολύ όμορφα. Το μόνο ελάττωμα του δίσκου είναι πως η ρυθμ σέξιον είναι αρκετά πιο χαμηλά στη μίξη, αλλά δεν είναι ενοχλητικό. Με κάποιες προσεκτικές ακροάσεις, μπαίνεις στο κλίμα, και μετά δε θες να βγεις όσο κι αν δύσκολο είναι στην αρχή σαν άκουσμα σε κάποιον που δεν είναι εξοικιωμένος με το είδος. Πραγματικά πανέμορφος δίσκος, από τον οποίο ξεχωρίζει το όπενερ και πιο γνωστό Lonely Woman
Μιλαμε για τον δισκο των δισκων!!!
Mπράβο Red Rum, αυτές είναι προτάσεις. Μεγάλη κλασική δισκάρα από κορυφαίο σαξοφωνίστα. Από αυτούς που ζουν ακόμα ο Coleman είναι για μένα στην κορυφή μαζί με Shorter και Rollins. To live του πριν δύο χρόνια στο Παλλάς ήταν κορυφαίο και ειλικρινά ελπίζω να προλάβει να μας ξανάρθει.
Για ρίξτε μια αυτιά σε αυτό το κομμάτι :
http://www.youtube.com/watch?v=ltASApo_LX4
Η τζαζ μετεξελίσσεται, και ιδού τι βγαίνει κάποιες φορές
δεν νομιζω οτι αυτο ειναι τζαζ(πιο πολυ σε ‘καμμενη’ ηλεκτρονικα μου φερνει) αλλα τεςπα ολα ειναι ταμπελες στην τελικη
μου προτεινε ενας γνωστος φουλ καμμενος/ψαγμενος αυτον εδω τον τυπο/δισκο
Madlib Medicine Show No. 8 - Advanced Jazz
δεν εχω ακουσει τπτ , απλα τον αναφερω αν ακουσω θα γραψω εντυπωσεις
Aκούγεται αρκετά ευχάριστα. Δώσε κανά ίνφο παραπάνω.
Εμένα μου ακούγεται σαν κανονική τζαζ, μόνο που έχει διαφορετικά beats, ε τι πάει να πει, δεν είναι? Βασικά σα μίξη jazz/fusion με drum n bass είναι. Cool φάση.
Tι εννοείς δεν είναι τζαζ ?
Η συγκεκριμένη ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ είναι συνδυασμός τζαζ και ελεκτρόνικα, εαν πρέπει (που ΔΕΝ πρέπει) να το εντάξουμε κάπου.
Ο [SIZE=“3”]Squarepusher[/SIZE] είναι μια τεράστια μορφάρα της σημερινής μουσικής πραγματικότητας, και στους, πολλούς, δίσκους που έχει κυκλοφορήσει, παντρεύει πολύ συχνά jazzy συγχορδίες, jazzy μπασσογραμμές, για beats δεν το συζητάμε ΚΑΑΑΑΑΝ. Η γενικότερη αρμονική του αντίληψη,όταν δεν τα κάνει όλα πουταναριό με τις συχνότητες και τους ήχους του,( γιατί έχει παίξει πολλά διαφορετικά πράγματα) είναι τζαζ-έ. Άλλο εαν εντάσετται από τους περισσότερους στην ηλεκτρονική σκηνή.
Η τζαζ έχει πάρει διάφορες κατευθύνσεις σήμερα, πιστεύω, και αν και δεν δηλώνω καθόλου ειδήμονας, μία τέτοια είναι και η φάση του Squarepusher. Δισκάρα:
[SIZE=“3”]Hard Normal Daddy[/SIZE]
Να ξέρετε,όσοι ασχολειθείτε, ότι ο τύπος είναι μπασσίστας, και οι μπασσίστες του forum ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΔΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΡΙΞΟΥΝ ΜΑΥΡΟ ΔΑΚΡΥ
Όποιος ξέρει και δεν βαριέται ας πει κάποια πράγματα για τα διαφορετικά είδη της jazz,δηλαδή για swing,hard bop,new orleans,free jazz,cool.Kαι αν γίνεται να ποστάρει και κάποια κομμάτια για το καθένα…Αν το κάνει κάποιος thanks!!!
Επειδή βαριέμαι να ψάχνω,ποιος/ποιοι παίζουν πιάνο στο Speak no Evil του Wayne Shorter???
O γίγαντας Herbie Hancock! 8)
Kαι μιλάμε για κορυφαία δισκάρα γενικότερα και για εκπληκτική σύνθεση. Ο δίσκος βγήκε σε μία μεταβατική περίοδο για τον Shorter που άφηνε τους Messengers του Art Blakey για να συμμετέχει στο κουιντέτο του Miles Davis. Στο Speak no Evil έχει στην τρομπέτα τον Freddie Hubbard με τον οποίο έπαιζε στους Messengers και σε πιάνο και μπάσσο αντίστοιχα τον Hancock και τον Ron Carter που ήταν οι νέοι συμπαίχτες του στο κουιντέτο του Miles Davis. Aριστούργημα! 8)
Το Dance Cadaverous είναι στοιχειωμένο!
Σιγα μωρε ειδη συνδιαζει funk και jazz παιξιμο και πιανει κατι τρελες συγχορδιες το δευτερολεπτο 
Thanks Mule!!!Πολύ ωραίος δίσκος!Θα λιώσει μαζί με τα Miles!!!8)
Αφού δεν μπορείτε( :evil::evil::evil: ) να πείτε για το από πάνω,ας μου πείτε τουλάχιστον την διαφορά alto και tenor saxophone.
Έχει δίκιο ο awake, δεν είναι jazz ο squarepusher, είναι electronica με jazz στοιχεία, βέβαια κάποιος μπορεί να υποστηρίξει πως είναι ουσιαστικά fusion της drum n bass (idm?) με την τζάζ. Όμως γενικότερα καλύτερα να μην ακούμε την μουσική μέσα από τις ταμπέλες. Επίσης, το the male pill 13 (ωραία επιλογή btw) και γενικότερα το αλμπουμάκι αυτό είναι και γαμώ.
Άσε τις ταμπέλες, ξέχνα τες. To Koln Concert του Jarrett το έχεις ακούσει;; Για free jazz (άντε, μια ταμπέλα) είναι ιδανικό αυτό που έγραψε ο Red Rum, του Ornette Coleman, το the shape of jazz to come. Επίσης άκου το The Awakening του Ahmad Jamal.