Πολυ καλο φαινεται Mule,οντως.Πηρα μια γευση.O Tony Williams ειναι τεραστιος drummer και απο τα δικα του το ‘‘Lifetime’’ ειναι απιστευτη δισκαρα.
Να αναφερω κι εγω μια αλλη δισκαρα του αγαπημενου σου ,αλλα και ολων μας Stanley Clarke,το ‘‘Journey To Love’’,στο οποιο συμμετεχει συσσωμο το Champions League του jazz rock/fusion(Jeff Beck Chick Corea Steve Gadd John McLaughlin David Sancious Lenny White).Πολυ καλος δισκος,λογικα θα κοσμει ηδη τη δισκοθηκη σου.
Ακουστε και δυο κομματαρες.
Ναι, είναι κλασική δισκάρα, τα προσωπικά του τα έχω όλα (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω :roll:) τον γουστάρω τρελά και αυτόν και τους RTF και ό,τι έχει κάνει ο καθένας τους μόνος του. Ανυπομονώ να πάρω τον επόμενο μήνα το προσωπικό του Lenny White όπου θα παίζει και ο Clarke.
Δεν κρατηθηκα Mule και πηρα και το '‘Prelude’'απο Deodato.Πολυ καλο κι αυτο,στα ιδια funk/latin/pop/jazz rock μονοπατια.
Περιεχει το υπερτατο Also sprach Zarathustra του Richard Strauss,διασκευασμενο απο τον Eumir Deodato,που ακουγοταν φυσικα στην ταινια του Kubrick 2001: A Space Odyssey ,αλλα και στην θεικη διαφημiση Raks Πετρακης Α.Ε.
Oριστε και μια γευση…
Kαιρο εχει να γραφει κατι σε αυτο το thread και θα μπω στον πειρασμο για double post,αλλα αγορασα εναν φοβερο δισκο ,το ‘‘Head Hunters’’ του Herbie Hnacock!Μου αρεσε παρα πολυ!!!
Σιγά το double post! Για άλλο θέμα γράφεις και έχουν περάσει μέρες από το τελευταίο σου.
Δισκάρα, από την περίοδο που έβγαιναν μαζεμένες!
Κλασικά κομμάτια σαν τα Chameleon και Watermelon man τα ξέρουν ακόμα και ακροατές που δεν ακούν συστηματικά το είδος.
Ναι,οντως αυτα τα δυο κομματια μπορουν να φερουν κι αλλο κοσμο στο συγκεκριμενο μουσικο ειδος!!!
Ρε συ Mule,βρηκα στο youtube το παρακατω κομματι,την εψαξα λιγο κι επαθα ψιλοπλακα με τον τυπο.Θελω να αγορασω δισκο του.Τον εχεις υπ’οψιν?
Οπως και αυτος
Ομολογώ πως όχι, αλλά και εμένα μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα! 
Θα μάθω περισσότερα από ένα φίλο που “ειδικεύεται” στην Αφρική και θα ποστάρω σχετικά.
Ο Μπαρμπιέρι είναι γνωστός΄, έχει παίξει και στην Αθήνα, αλλά δεν τον έχω δεί. Να σου πώ την αλήθεια ποτέ δεν τρελάθηκα με ό,τι δικό του άκουσα.
Λοιπόν, βρήκα σήμερα και χτύπησα σε καλή τιμή (7,90?) άλμπουμ αυτού του Abdullah Ibrahim με το συγκρότημα του Dollar Brand: To “African Marketplace” του 1980.
Θα ποστάρω εντυπώσεις μόλις το ακούσω.
Nαι,φιλε στειλε εντυπωσεις.Αυτος ο δισκος του απ’οτι ξερω θεωρειται καλος.
Ξερω οτι στις αρχες εκανε καριερα με το ψευδωνυμο Dollar Brand!
Θελω επισης να σε ρωτησω και για το ‘‘Journey in Satchidananda’’ της Alice Coltrane στο οποιο συμμετεχει και ο Pharoah Sanders.To εχεις υπ’οψιν?
Αγορασα χθες το ‘‘Beyond The Blue Horizon’’ του George Benson.Μην βγαλετε σπυρια στο ακουσμα του ονοματος του καθως ειναι πιο πολυ συνδεδεμενος με τα ελαφρολαικα της jazz,ευπεπτη δηλαδη μουσικη συνοδεια σε ασανσερ και στα ψωνια στο μαρκετ(Βλεπε Γιωργος Κατσαρος).Εδω μιλαμε για εναν αξιοπρεπεστατο jazz δισκο ,στον οποιο συμμετεχουν φοβεροι μουσικοι(Ron Carter,John DeJohnette) και ο Benson παιζει πολυ καλη κιθαρα που θυμιζει πολυ τον τροπο παιξιματος του μεγαλου Django Reinhardt.Εχει δηλαδη αυτο το gypsy/jazz feeling.Οσον αφορα στα τραγουδια του δισκου,ξεκιναει με το πασιγνωστο ‘‘So What’ του Miles Davis και αλλη μια διασκευη,το καταπληκτικο’‘Τhe Gentle Rain’’,soundtrack της ομωνυμης ταινιας.Στην συνεχεια εχουμε τεσσερις αξιοπρεπεις συνθεσεις του Benson.
Θετικα του δισκου:To υψηλο επιπεδο των μουσικων και ο καταπληκτικος ηχος των πληκτρων
Αρνητικα του δισκου:O εκνευριστικοτατος ηχος του βιολιου που λογω παραγωγης ειναι δυστυχως τοσο θαμμενο,σε σχεση με τα αλλα οργανα,που κατανταει βασανιστικο οταν ακουγεται!
Οριστε και μια γευση:
μπορει να μου προτεινει καποιος κατι ενδιαφερον ή κατι μαστ απο noir jazz τυπου bohren & der club of gore?
παλιο κατα προτιμηση
ακουω το black earth και εχω παθει πλακα.
Φιλε,καλημερα.Απο jazz και κυριως απο jazz rock/fusion μπορω να σου προτεινω αρκετα πραγματα.Βεβαια αν ριξεις μια ματια σε ολο το thread θα βρεις παρα πολυ καλες προτασεις.
Τωρα,οσον αφορα στη noir jazz και στους bohren & der club of gore,ομολογω οτι ουτε το group γνωριζα ,ουτε το εν λογω μουσικο υφος.Να πω την αληθεια ακουσα κομματια των Bohren στο You Tube,αλλα μου φανηκαν βασανιστικα αργοι και υποτονικοι,αλλα με καποια καλα σημεια.Ειναι προφανες οτι χρειαζονται ακουσματα παντως.
Kilimanjaro Darkjazz Ensemble
Φιλε jiopas, εχω διαβασει ολο το θεμα και εχω βρει πραγματικα ενδιαφερον προτασεις. Η jazz noir είναι επηρεασμενη από τα film noir και την ολη ατμοσφαιρα που βγαζουν. Εξου και η σκοτεινη αισθητικη των bohren & der club of gore. Παντως αν ακουσεις το black earth θα καταλαβεις ακριβως τι εννοω.
Να ένα δειγμα http://www.youtube.com/watch?v=aLEb0PPsWWg
ου φανηκαν βασανιστικα αργοι και υποτονικοι
ειναι οντως!
Kilimanjaro Darkjazz Ensemble
κατεβαζω το Here Be Dragons. μολις το ακουσω θα πω την γνωμη μου
Αγορασα σημερα το ‘‘Power Of Soul’’ του drummer Idris Muhammad!Αρχικα οσον αφορα στον Muhammad,προκειται για εναν straight drummer,οχι ιδιαιτερα περιτεχνο,αλλα σταθερο και groovy!Ο δισκος περιεχει τεσσερις συνθεσεις,εκ των οποιων η ομωνυμη να ειναι το γνωστο '‘Power Of Soul’'του τρισμεγιστου Jimi Hendrix.Προκειται για μια πολυ ευφανταστη εκτελεση με κιθαριστικα μερη,mid tempo ρυθμους και πανεμορφες μελωδιες πνευστων!Σε γενικες γραμμες ο δισκος ειναι πολυ καλος,κινειται σε jazz rock/funk ρυθμους και διακρινεται απο την παρουσια του γιγαντα Grover Washington Jr στα πνευστα και το στακατο/σταθερο παιξιμο του Muhammad.
Kαι οπως κανω παντα,να κι ενα δειγμα…
Μιούλη έχεις υποσχεθεί πρόταση. αναμένουμε
Πηρα σημερα τον Νο1 Jazz δισκο ever,το ‘Kind Of Blue’’ του Miles Davis.Aκουω γνωμες παιδια…
Τίμια jazz φίλος!
Σωστά!
Τerence Blanchard - A Tale of God’s Will (A requiem for Katrina)
Ένα μεγάλο μέρος του άλμπουμ είναι ουσιαστικά το soundtrack του τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ “When the levees break: A requiem in four acts” του Spike Lee σχετικά με την καταστροφή που προκάλεσε ο τυφώνας Katrina στη Νέα Ορλεάνη. Περιέχει πάντως και μουσική που δεν ακούγεται στο ντοκιμαντέρ. Ουσιαστικά είναι η σύμπραξη του κουνιντέτου του σπουδαίου τρομπετίστα Blanchard (ήταν στη μπάντα του Herbie Hancock που μας επισκέφθηκε πρόπερσι) με 40μελή ορχήστρα εγχόρδων. Αυτό δίνει μία πιό κινηματογραφική διάσταση στον ήχο, κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν πως ως άκουσμα είναι συνολικά πολύ πιό εύπεπτο από τις συνήθεις προτάσεις μου. Μπορεί και να είναι έτσι, δεν τρέχει τίποτα. Ο δίσκος είναι απολαυστικός και το παίξιμο του blanchard εμπνευσμένο και λυρικό, θυμίζει Miles Davis όσο πρέπει.
Και φτάνοντας στον Miles: Ρε συ Jiopa τι γνώμη να γράψω για το Kind of Blue;
Eίναι -ξέρω γω- σαν να ζητάς… βιβλιοκριτική για την Οδύσσεια! 
Συμφωνω απολυτως,απλα ετσι για να φτιαχνομαι πριν αρχιζει να παιζει ο δισκος.Το διαπιστωσα ιδιοις ωσι!!!