Δεν θα έλεγα οτι είναι ξεκάθαρες τζαζ επιρροές οπότε μην το πολυψάχνεις 
Σαν ένας συνδυασμός King Crimson μου ακούγονται ,με trip hop, electronica και λίγο chill out jazz.
Steve Lukather & Los Lobotomys
To δεύτερο album της μπάντας που κυκλοφόρησε το 1994. Ονομάζετε Candyman και είναι απλά υπέροχο. Ειδικά το Hero with a 1000 eyes πατάει δισκογραφίες!
Τους λάτρεψα όταν μου έβαλε ο πατέρας μου να δω το dvd από μια live εμφάνιση, αυτή που φαίνεται και στο παρακάτω video, και έμεινα κάπως έτσι :|:|:|
Αξίζει πραγματικά για όποιον δεν το έχει ακούσει.
http://www.youtube.com/watch?v=etqMEB3Gpzw
Now playing: Steve Lukather & Los Lobotomys - Hero with a 1000 eyes
via FoxyTunes
Mahavishnu Orchestra:’‘Birds Of Fire’’.
Aπιστευτος δισκος,υπερβολικα βαρυς και σκληρος για την εποχη,με John ΜcLaughlin κ Billy Cobham να βγαζουν ματια.Παρτε μια γευση ενδεικτικα
1)http://www.youtube.com/watch?v=gv_bkS5VVaA
2)http://www.youtube.com/watch?v=XU4yAk6qYUs&feature=related
@ Angel_Death
Ωραία πράγματα σου μαθαίνει ο πατέρας σου! 8)
Βέβαια ίσως η συγκεκριμένη πρόταση να ταίριαζε περισσότερο σε θρεντ για Hard Rock/AOR κυκλοφορίες παρά σε αυτό εδώ, βέβαια αντιλαμβάνομαι πως το σκεπτικό σου έχει μάλλον να κάνει με τις προφανείς jazz/fusion επιρροές των παιχταράδων Lukather και Phillips (και των υπόλοιπων που παιζουν μαζί τους) που φαίνονται σε κομμάτια όπως αυτό εδώ (επίσης από το Candyman):
Για το Candyman πρέπει να διευκρινιστεί πως στην Αμερική κυκλοφόρησε ως δίσκος των Los Lobotomys ένώ στην Ευρώπη ως προσωπικός δίσκος του Lukather (το εξώφυλλο που πόσταρες)
Είμαι βέβαιος πως το έχουμε προτείνει και παλιότερα και εγώ και άλλοι αυτό το αριστούργημα αλλά καλό είναι να το υπνθυμίζει κανείς! 
Απλά ένας απ΄τους καλύτερους και κλασικότερους fusion δίσκους, με επιδραστικότητα που φτάνει μέχρι εκεί που δεν την περιμένει κανείς.
Π.χ. ακούστε καπάκι μετά το Birds of Fire που πόσταρε ο Jiopas αυτό εδώ:
Κάποιος Mule πρέπει να έχει άδεια και ποστάρει συνεχώς,ε?
Ον τόπικ:Θα μου απαντήσει κανείς για Βlow By Blow και Wired?Είναι καλό άκουσμα τώρα που είμαι στο ξεκίνημα?
Άκουγα το live των Mahavishnu Orchestra τις προάλλες και έπαθα την πλάκα μου!!!
Να προτείνω αν δεν έχει ειπωθεί ακόμα το Third των Soft Machine.Ένα κι ένα τα 4κομμάτια του,θεόσκληρη μπάντα!!!
Τη λεπτομέρεια για το album δεν την ήξερα. Τώρα το έβαλα εδώ για αυτό ακριβώς τον λόγο που είπες. Όταν είχα πρωτοακούσει το album και είχα δει το DVD, το πρώτα πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν Fusion/Jazz. Τέσπα ποταπά πράγματα αυτά, η ουσία μετράει8)
Γαμώ δεν βρίσκω τo live dvd, πραγματικά είναι από τα καλύτερα live που έχω δει, αν δεν το βρω αυτές τις μέρες σίγουρα θα ψάξω να το κατεβάσω, ή άμα το βρω στο internet να το αγοράσω ακόμα καλύτερα.
O David Paich είναι μεγάλη μορφή!
Ω ναί, αργία μήτηρ πολλών posts! :p:lol:
Και οι δύο δίσκοι που αναφέρεις είναι εξαιρετικά δείγματα της fusion περιόδου του Jeff Beck -αλλά και του 70’s fusion γενικότερα και αξίζει να τoυς λιώσεις! Αν κάποια στιγμή φιλοτιμηθώ να φτιάξω μία λίστα που έχω τάξει στον Monte με προτάσεις fusion δίσκων σαν εισαγωγή στο είδος για ροκ/χαρντ ροκ ακροατές το Blow by Blow θα είναι σίγουρα μέσα!
Το live dvd είναι από την εκπομπή της Γερμανικής τηλεόρασης Ohne Filter (χωρίς φίλτρο) και είχε κυκλοφορήσει σε DVD με το όνομα Lukather, ψάξτο με αυτό, όχι ως Los Lobotomys. Δεν το έχει ο πατέρας σου;
O David Paich είναι όντως μεγάλη μορφή και μου έλειψε πάρα πολύ από το live των Toto στην Αθήνα το 2006. Kαλός επαγγελματιας ο Philinganes (ή όπως αλλιώς γράφεται το όνομα του), βοηθάει και με τα μαύρα φωνητικά, αλλά η χημεία με τον Paich ήταν διαφορετική!
Που είναι ο Daz να επιβεβαιώσει αυτά που γράφω; 8)
Αυτό είναι το θέμα, πρέπει να έχει χαθεί σε μεταφορά. Αυτές τις μέρες θα ψάξω όλα τα cd/dvd του πατέρα μου με την ελπίδα να το βρω. Πάντως ευχαριστώ για τις info περί dvd, πραγματικά με βοήθησες από πολύ ψάξιμο, σε περίπτωση που δεν το βρω.
Now playing: Delain - 12. Deep Frozen (Bonus Track)
via FoxyTunes
Hοpeto,
το ‘‘Blow By Blow’’ και το ‘‘Wired’‘απο J.Beck ειναι δισκαρες.Επισης τσεκαρε απο Weather Report το ‘‘Black Market’’.Εγω το λατρευω.Αγαπημενο μου,το’‘Gibraltar’’
Φίλε Angel Death αν και απο jazz ακούω ελάχιστα πράγματα σε σχέση με την Ροκ να σε συγχαρώ για το δίσκο αυτό.
Είναι Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Ο-Σ
Προσυογράφω. Οι Weather Report είναι η μπάντα που με έκανε να ανακαλύψω πως υπάρχει καλή μουσική χωρίς… κιθάρες!
Και μου άνοιξε τα αυτιά στο να αρχίσω να ψάχνω την jazz προς τα πίσω, να ανακαλύψω τον Miles, τον Coltrane κλπ.
Πρέπει να είναι συζήτηση που έχω κάνει και με φίλους, αλλά δεν κατέληξα σε κανένα συμπέρασμα νομίζω. Μπορεί να μου εξηγήσεις κάποιος γιατί οι προερχόμενοι από rock/metal/ουατεβε μουσικό background, βρίσκουν πολύ πιο εύκολο να τους αρέσει το fusion και μετά δοκιμάζουν να προχωρήσουν στο κυρίως κομμάτι της jazz ή τους αρέσει το fusion αλλά δεν πολυπαλεύουν τα “κανονικά”; Που καλά για μένα δεν έχει και τόση σχέση σε νοοτροπία, αυτή του fusion με αυτή της jazz, αλλά και αυτό είναι μετάλη συζήτηση.
Έχω την εντύπωση πως το προηγούμενο μου ποστ απαντά εν μέρει στην ερώτηση σου: Kιθάρες! 
Γενικότερα, στο fusion υπάρχει πάντα και το ροκ στοιχείο στις ενορχηστρώσεις αλλά και στις ίδιες τις συνθέσεις και αυτό είναι προφανές γιατί φέρνει αυτό το είδος πιό εύκολα στα αυτιά του ροκά ακροατή από το να βάλει να ακούσει κατ’ ευθείαν Coltrane ή Mingus.
Μαλακία λίγο. Κατανοητό ίσως, αλλά μαλακία. To each his own θα μου πεις και θα χεις και δίκιο βέβαλα και ποτέ δε χώνεψα το fusion εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οπότε μπορεί να έχουν μείνει και λίγες παρωπίδες από εκεί. Ενιγουειζ, μπορεί να βγαίνουμε και οφφ τοπικ και να αγχώνουμε τους άμοιρους τους μοντερεητορς κάνουμε επιτόπια στροφή και προτείνουμε τρεις τεραστιοτεράστιους δίσκους τους οποίους οφείλετε να ακούσετε και μπορεί να γίνεται καλύτεροι άνθρωποι, να σας κάτσει η γκόμενα που πάντα γουστάρετε, να σας πετύχει η καραβιδομακαρονάδα και να λύσουν το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Επίσης να συμπληρώσω ότι πέρα από την ταμπελίτσα της Blue Note, να προσέχετε πάντα και την ταμπελίτσα της Impulse, καθώς και εκείνη της ESP-Disk
Albert Ayler! 8)
Eσύ πας να διώξεις κόσμο από το έιδος! :lol:
Εδώ εγώ έγραφα πως δεν μπορεί το ροκοθραμμένο παιδί να πάει κατ’ ευθείαν στον Coltrane και τον Μingus και εσύ ποστάρεις ακόμα πιό δύσκολα ακούσματα!
Το συγκεκριμένο άλμπουμ του Garbarek δεν το έχω ακούσει, ακούγεται ενδιαφέρον βέβαια και θα επιδιώξω να το ακούσω. Ας όψονται οι τιμές στις κυκλοφορίες της ECM! #-o
Δεν γουστάρεις Fusion ούτε των 70’s;
Shorter, Zawinul, McLaughlin, Corea??? :-s
Eντιτ: Και πάνω που σου απαντούσα για την Free Jazz και τα “δύσκολα ακούσματα” προσθέτεις και τον Sun Ra!
Για κυκλοφορίες ECM ψάξτα από το ιντερνετς, νομίζω ότι με ebay δεν θα έχεις πρόβλημα τιμών. Από εκεί και πέρα, το συγκεκριμένο του Ayler, δεν είναι και ό,τι πιο καμμένο έχει υπάρξει στον κόσμο, είναι πανέμορφο και από τα πλέον βατά του. Το Sun Ra τον αγαπάμε έτσι και αλλιώς οπότε δεν είμαστε αντικειμενικοί σε καμία περίπτωση.
Περί fusion, όχι ιδιαίτερα, ούτε εκείνα. Δηλαδή πιθανότατα άμα το πετύχω κάπου να παίζει δεν θα με χαλάσει κιόλας, αλλά σπίτι δεν θα βάλω να ακούσω σε καμία περίπτωση. Κάποια στιγμή θα ξανακάνω προσπάθεια, αλλά δεν έχω μεγάλες ελπίδες. Ο γουελ, έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να μας αρέσουν και τα πάντα.
+1 8)
Mε το e-bay δεν τα πάω και τόσο καλά, δεν το πολυ-εμπιστεύομαι, οπότε με την ECM είμαι αναγκασμένος να κυνηγάω προσφορές (ή μεταχειρισμένα) όποτε βγαίνουν σε δισκάδικα (φυσικά και online), αλλά σίγουρα έτσι μου διαφεύγουν κυκλοφορίες.
Άντε καλή χρονιά να έχουμε και να συμμετέχεις στο φόρουμ!
Για μένα η απάντηση πρέπει να περιλαμβάνει κι άλλο ένα στοιχείο εκτός από τις κιθάρες που σωστά λέει ο Μule.
Στο fusion υπάρχει πολύ έντονα το στοιχείο της υπερβολής, της επικινδυνότητας και του “κιτς” όσον αφορά τη συνθετική νοοτροπία. Πολύ λιγότερες νόρμες και κανόνες στο παίξιμο, όπως και επίδειξη των παικτικών ικανοτήτων, κάτι που μπορείς να πεις ότι εξιτάρει λίγο παραπάνω από τα jazz standards, smooth jazz κλπ. που αναδεικνύουν περισσότερο τις συνθέσεις.
Θα συμφωνήσω περί επίδειξης μουσικών ικανοτήτων, θα διαφωνήσω καθέτως για τα “jazz standards” και για τις νόρμες. Εκτός αν μιλάμε για τη jazz της Diana Krall δηλαδή, αλλού παππά ευαγγέλιο αυτό. Αλλά δεν δέχομαι ότι ο Coltrane ή ο Cecil Taylor ακολουθούσαν πιο πιστά τις εκάστοτε νόρμες από ό,τι ο McLaughlin ξέρω γω΄. Οι fusion-άδες μπορεί να είχαν πάντα ένα ατιτιουντ “πωπω κοιταχτε τι παίζω τώρα” και να αγαπούσαν την πολυπλοκότητα (γι’ αυτό αρέσουν και στους progressive-άδες εξάλλου, τουλάχιστουν αυτούς του χεβιμεταλς, γιατι αυτοί του ροκς ήταν άλλοι ιστορία), αλλά, σορρυ κιολας, πιο ελεύθερη μουσική από τη jazz και με λιγότερους κανόνες δεν πρόκειται να βρεις. Και μιλάω πάντα για τη jazz του Davis, του Ayler και το Dolphie έτσι; Σαφώς και υπάρχουν πιο song oriented παρακλάδια, τα οποία είναι εξαιρετικά αλλά εκεί μπορεί να ισχύει αυτό που λες.
Ναι οκ, παρεξήγησα τι εννοούσες όταν έλεγες κυρίως κομμάτι της τζαζ. Προφανώς δεν αναφερόμουν σε Coltrane, Davis, Cecil Taylor, Sun Ra κλπ. Αυτοί θεωρούνται, κι όχι μόνο από μένα πιστεύω, free ή αλλιώς avant-garde jazz, ακριβώς γιατί απελευθέρωσαν το είδος από τους κανόνες και συνέτριψαν οποιαδήποτε νόρμα.