Πάντως και το bebop, που ήταν κατά κάποιον τρόπο από τα πιο “λαοφιλή” κομμάτια της jazz στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στον αυτοσχεδιασμό και στην αποφυγή επαναλήψεων και καλουπιών ή αν θες και πιο πίσω ακόμη στο swing. Εντάξει μετά προφανώς πήγαν σε πλείστες κατευθύνσεις κάποιες πιο δομημένες, κάποιες πιο άναρχες.
Και φυσικά επειδή όλοι όσοι μιλάμε για Jazz έχουμε μια τάση να κοιτάμε προς το παρελθόν, μερικές φορές ξεχνάμε το τι γίνεται και γύρω μας ε. Υπάρχει πολύ πράγμα που βγαίνει ακόμα στο χώρο, σε πάμπολλες μορφές που αξίζει, είτε από παλιούς, είτε από καινούριους.
Στο fusion από τη δεκαετία του '80 και μετά σαφώς υπάρχει η τάση στην επίδειξη, αλλά αν μιλάμε για την κλασική περίοδο του είδους τη δεκαετία του '70 δεν νομίζω πως αυτό ισχύει, αντίθετα βγήκαν κλασικά κομμάτια που θεωρούνται σημερα… standards! 8)
Kαι ναι μεν έχει δίκιο ο Cirkus που αναφέρεται στην ελεύθερη μουσική του Davis και του Dolphy, από την άλλη ο Red Rum με αυτό που έγραψε είχε στο μυαλό του αν όχι την “jazz” της Diana Krall την Jazz “μουσειακό είδος” που σερβίρει έναντι ακριβού αντίτιμου ο Wynton Marsalis στο κοινό του Lincoln Center! :?
Για Coltrane και Miles πρέπει να διαχωρίζουμε περιόδους και δίσκους γιατί έπαιξαν πολύ καλά και “εντός” της νόρμας και συντρίβοντας την.
Σωστός! Μπορεί να μην ζούμε σε μία περίοδο που να προσφέρει τόσο πρωτοποριακή μουσική όσο η περίοδος 1950-1980 αλλά δεν πρέπει να αγνοούμε τι γίνεται γύρω μας και να σνομπάρουμε τους νέους μουσικούς.
Επειδή ξανασκεφτόμουν τη συζήτηση συνειδητοποίησα ότι ακόμα και ο όρος fusion μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Δηλαδή είναι η fusion του Corea, είναι η fusion που είχε ο Davis σε αρκετά album, είναι ακόμα και η fusion των Soft Machine. Διαφορετικά επίπεδα, διαφορετικές προσεγγίσεις και διαφορετικά αποτελέσματα. Και υπάρχει και το fusion των Medenski, Martin & Wood ρε παιδί μου. Είναι λίγο μπερδεμένα τα πράματα. Σίγουρα λατρεύω τις δουλειές του Davis, αλλά τους τελευταίους τους βαριέμαι αφάνταστα.
__Ε… Εκτός απ’ αυτό που λέει ο Mule (για Red θα σχολιάσω παρακάτω), είναι και το πόσο συνηθισμένο είναι ένα άτομο σε ακούσματα, το “αυτί” του… Πολύ κοντά σε αυτό που λέει ο Mule ως αίσθηση, αλλά δεν έχει να κάνει με κιθάρα μόνο (δεν απουσιάζει η κιθάρα απ’ τη jazz) αλλιώς όλοι θα ξετρελενόντουσαν για Wes π.χ. θα τους άρεσε πιο πολύ ο Carlton από τον Van Halen, ή θα ακούγαν Uzeb αντί για AC/DC -δηλαδή πράγματα “πιο κοντινά” στη Jazz).
__Για να είναι εύκολα και άμεσα κατανοητό, δε το με το μεταλ. Πώς άρχισες εσύ ή οι φίλοι σου; Ή τι θα βάλεις πρώτα να ακούσει η κοπέλα σου για να μάθει “τι είναι αυτό το μέταλ που ακούς”; Δε θα της βάλεις Arcturus… Πρώτα ΜΠΑΛΑΝΤΑ μετάλλικα, μετά κάτι απ’ τα Load /Reload (καμιά Marian Faithful πχ), και μετά κάτι απ’ τα χέβι του Black Album και μετά “τα παλιά” θρας… Μετά σε πιό βαριά κ.ο.κ. μέχρι να φτάσεις και στους Arcturus ή τους Nile π.χ…
__Αν έχεις συνηθήσει σε “κουπλέ-ρεφρέν-κουπλέ-ρεφρέν-ρεφρέν” δε μπορείς να πας σε acid jazz ή σε free και να λες “ένα θέμα πήγαν να παίξουν και μετά του άλλαξαν τα φώτα! παίζαν μισές νότες, χάναν τον ρυθμό, τη μελωδία πρέπει να την παίζαν λάθος…” :lol:
__Με 2 λέξεις, “λειτουγεί ως συνδετικός κρίκος”, το γκρι ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο…
__Οκ, με πρόλαβε ο Mule… o Corea δεν νομίζω πως έχει αυτά τα στοιχεία στους fusion δίσκους του π.χ. σωστά; Ανάλογα ποιοί παίζουν… τα ίδια και στο prog (και metal & rock)… Π.χ. και οι CAB (Chambers / macAlpine / Brunel) παίζουν “παπάδες” στο fusion τους, αλλά η μουσική είναι ουσιώδης και υπέροχη (ειδικά στο πρώτο τους). Α, εδώ και ένα σχόλιο για το προηγούμενο που συζητάγαμε… Κάποιοι θα έλεγαν πως έχουν μερικά πολύ “prog” σημεία στα κομμάτια τους (π.χ. “Just Perfect” ή “Night Splash”), ενώ άλλοι θα διόρθωναν “fusion” στοιχεία, ενώ στην ουσία μιλάμε για jazz στοιχεία… :lol:
__Ωωωχ. :? Δε τον χώνεψα με τίποτα. Είχα ακούσει τα απίστευτα γι’ αυτόν (τον είχαν θεοποιήσει -χαχαχα, τους είχε προλάβει βέβαια, το είχε κάνει και ο ίδιο για τον εαυτό του :lol:).
__Αγόρασα λοιπόν κι εγώ το Space Is The Place (να σημειώσω πως τότε -αρκετά χρόνια πριν- τα album του ήταν και δυσεύρετα και πανάκριβα) και το έβαλα… :? :? Πολύ κακό για το τίποτα μου φάνηκε… :? To είχα πάρει και x2 για μιά φίλη αλλά το ακούσαμε το δικό μου αντίτυπο πρώτο και έμεινε το άλλο κλειστό! :lol: #-o Μήπως άρχισα από λάθος δίσκο; Τι να ακούσω (τώρα που υπάρχει και το download); Μήπως ένα cd που είχε όλα του τα single μαζεμένα (για ν’ ακούσω κάτι απ’ όλες τις εποχές να έχω μιά γενική ιδέα)…;
Αν δεν σου άρεσε το “Space is the place”, δεν νομίζω ότι γενικά θα ευχαριστηθείς τον Sun Ra. Από την άλλη είναι τόσα πολλά που όλο και κάτι μπορεί να βρεις, αυτό θέλει όμως χρόνο και ψάξιμο και δεν σηκώνει πολλές συμβουλές. Για μένα, σε τέτοιους μουσικούς και σε τέτοια είδη, οι συλλογές δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα (ας μην αναφέρω ότι η λέξη “single” συνδυαζόμενη με τον Sun Ra είναι λίγο άκυρη). Από εκεί και πέρα άλλα album που μπορώ να σκεφτώ είναι τα “Heliocentrics worlds of Sun Ra” (vol 1 και vol 2) και το “Strange Strings” που μπορείς να δοκιμάσεις.
Pharoah Sanders δεν ξεχνάμε, το “Jewels Of Thought” είναι πολυαγαπημένος δίσκος.
Επίσης δεν ξέρω αν έχει αναφερθεί και πιο πριν (νομίζω κάπου τον πήρε το μάτι μου), αλλά οφείλουμε respect και στον Sonny Rollins. Ο οποίος πέρα από τα δικά του, έχει συμμετάσχει και στην καλύτερη εκτέλεση του “Who By Fire” που έχει υπάρξει ποτέ.
Such is the case with Anouar Brahem. His music clearly dwells in different worlds, deeply rooted in Arabic music yet very open to influences from jazz and classical traditions, among others. Brahem is a master of the oud, the Arabian lute, and he is regarded as Tunisia’s most innovative player on the instrument.
…
There’s pure wonder and revelation in this music. Brahem has followed his impulses and laid his soul bare, creating another modern masterpiece. Le Voyage Du Sahar should have special appeal to fans of jazz, classical and world music?or just plain good music.
Λοιπόν αν σας αρέσει η μίξη της jazz με έτερους πολιτισμούς, ακούτε και το “Astrakan Cafe” του Anouar Brahem, ενώ προχωράτε και στον Rabih Abou Khalil και το “Journey to the centre of an egg” (που βγήκε πριν 5 χρόνια).
Και για να επανέλθουμε στα παλιά και αγαπημένα Jan Garbarek/Ustad Fateh Ali-Khan στο “Ragas And Sagas” δημιουργούσαν μεγαλειώδη πράγματα.
__Ok, θα κοιτάξω κάποια στιγμή και κάτι απ’ αυτά που μου είπες και ίσως ξανά και το Space Is The Place (μιας και το έχουμε και πρόχειρο). Πάντως σε αυτό που λες περί συλλογών, συμφωνώ απόλυτα και γι’ αυτό και αγόρασα πρώτα /τελικά ένα ολοκληρωμένο έργο του Sun Ra, αλλά επειδή μιλάμε για avant-garde πράματα βασικά και για έναν πολυγραφότατο καλλιτέχνη, δεν ξέρεις αν με τον δίσκο που διάλλεξες πέτυχες μία περίοδο του που είναι “κατάλληλη για σένα”.
__Οπότε, με μία συλλογή, μπορείς να δεις πολλές περιόδους μαζί και να πεις “ποιά τραγούδια /ύφος μου κίνησε το ενδιαφέρον; σε ποιούς δίσκους ανοίκουν; από εκείνους τους δίσκους θα ξεκινήσω”, γι’ αυτό το ανέφερα (όπως π.χ. παρόλο που είναι απ’ τα “ζόρικά” του, κάποιος μεταλάς /προγκρεσιβάς μπορεί να άκουγε σε συλλογή το “Pharaoh” του Miles Davis και να αποφάσιζε να ξεκινήσει απ’ το Bitches Brew και όχι απ’ το Kind Of Blue ή το Birth Of Cool).
__Θα επανέλθω με ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ καλές προτάσεις για Rockάδες, Metalάδες και Progressivάδες που θέλουν να μπουν σε πιό fusion και jazz λημέρια!
Εννοείται πως πρέπει να ακούσεις το Birth of the Cool, τον εμπορικότερο jazz δίσκο όλων των εποχών, αλλά άκου και το soundtrack της ταινίας Ascenseur pour l’ echafaud (elevator to the gallows αγγλικός τίτλος αν και τα “ψαχτήρια” σου το βγάζουν με το Γαλλικό όνομα) όπου ο Miles “προετοιμάστηκε” για το BOTC.
Μετά άκου oπωσδήποτε και το In a silent way και ειδικά εσύ Hopeto έχω την εντύπωση πως θα εκτιμήσεις και το funk του On the Corner ενός δίσκου που δίχασε πολύ όταν βγήκε.
[QUOTE=Mule;784487]Εννοείται πως πρέπει να ακούσεις το Birth of the Cool, τον εμπορικότερο jazz δίσκο όλων των εποχών, αλλά άκου και το soundtrack της ταινίας Ascenseur pour l’ echafaud (elevator to the gallows αγγλικός τίτλος αν και τα “ψαχτήρια” σου το βγάζουν με το Γαλλικό όνομα) όπου ο Miles “προετοιμάστηκε” για το BOTC.
Μετά άκου oπωσδήποτε και το In a silent way και ειδικά εσύ Hopeto έχω την εντύπωση πως θα εκτιμήσεις και το funk του On the Corner ενός δίσκου που δίχασε πολύ όταν βγήκε.
Φιλε,με εστειλες.Με το που διαβασα τα του hopetoπου μου ελεγε να του προτεινω κατι αλλο,ετοιμαζομουν να στειλω ακριβως και τα τεσσερα δισκακια που εγραψες.Τρομερη συμπνοια,ειλικρινα δεν υπερβαλλω!!!Ειδικα το ‘Ascenseur Pou L’Echafaud’’ ειναι αριστουργηματικο αριστουργημα!!!Οπως και η ταινια,απο τα αγαπημενα μου noir!!!Η Γαλλια για τον κινηματογραφο ειναι οτι η Βραζιλια για το ποδοσφαιρο.Αυτα ομως θα τα πουμε στο ειδικο thread που καποια στιγμη θα ανοιξω.
Προς Hopeto
Τσεκαρε αυτον το δισκο,αν και δυσκολο να τον βρει κανεις
a.jpg)
