Εγύρισα και ρίχνω τις απόψεις μου στο καζάνι. Κατ’ αρχάς hails σε μάρσιαν, έλρικ, άνγκους και ντεθάκια που γνώρισα κι από κοντά.
Μπήκα μέσα κάπου στα μισοτελειώματα των [B]Karma Violens[/B], καθόλου του γούστου μου η μουσική τους οπότε δεν θα εκφράσω άποψη. Απ’ ότι με πληροφόρησε πάντως ο φίλτατος αρειανός, έπαιξαν και ορισμένες διασκευές(Slayer, Pantera).
Με [B]Firewind[/B] έχω ελάχιστη επαφή, αλλά θα τους ψάξω. Δεν με συνεπήραν, αλλά με ικανοποίησαν δεδομένης και της ώρας και της διάθεσης του κόσμου. Πάντως φανς είχαν μπόλικους, αφού σε κάποια φάση νόμιζα ότι είχαν ανοίξει κουβέντα με τον Κατσιόνις :lol: Ο Gus φοβερός πάνω στην σκηνή, o Apollo πολύ ικανοποιητικός αλλά τραγικά τα vocal melodies που πέταξε στο κοινό, ήρεμα φίλος, δεν είσαι John Arch. Γουστάραμε πάντως και θα ξανατιμήσουμε αν τους πετύχουμε κάπου.
Οι [B]Opeth[/B] ΓΑΜΗΣΑΝΕ. Άψογη, επαγγελματική εμφάνιση, και απέδωσαν και εξαιρετικά το studio υλικό τους(εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα με το Lotus Eater live). Απίστευτη φάση με τον Akerfeldt και τις ελιές :lol: Χτυπηθήκαμε με Wreath, Lotus Eater και MASTER’S APPRENTICES και τους θέλουμε μόνους τους.
Τώρα στους [B]Whitesnake[/B]. Χωρίς να έχω δει τις υπόλοιπες εμφανίσεις αλλά έχοντας ακούσει αρκετά, νομίζω πως όντως ήταν η καλύτερή τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Ήρθαν με ένα ΦΟΒΕΡΟ δίσκο στις αποσκευές τους και νομίζω πως φάνηκε στη διάρκεια. Το πρώτο μισό του σέτλιστ ήταν θεικό, με ξεκούραστο Coverdale. Αποκορύφωμα όλων το Forevermore, που το είπα και το ξαναλέω, είναι ΕΠΟΣ ΕΠΟΣ ΕΠΟΣ. Ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει οι Snake τα τελευταία 20 χρόνια. Εδώ παραλίγο να με πάρουν τα ζουμιά, τόση καψούρα είχα να το ακούσω, και ο Coverdale, ναι θα το πω, το ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ. Το δεύτερο μέρος τώρα, ήταν μάλλον μέτριο προς κακό. Φάνηκε η ηλικία του Cov, σε σημείο να πρέπει να γίνουν δύο σόλο, κιθάρα και ντραμς, για να μπορέσει να ολοκληρώσει(pun intended). Το Slide it In έχω την εντύπωση ότι το έπαιξαν μισό; αλλά άσχετα απ’ αυτό, το μικρόφωνο στο κοινό πήγαινε συχνά, πάρα πολύ συχνά, σε σημείο το μισό Fool for your Loving να το έχει πει το κοινό. Αλλά εγώ ξελαρυγγιαζόμανε, so why do I care. Σκέψεις: 1.Το Best Years, τελείως φάουλ για αρχή, πολύ δύσκολα και ψηλά για Cov φωνητικά, πολλή κούραση από την αρχή. 2.Κάτι φάσεις που έβγαινε ο άλλος στο τέλος του solo και ούρλιαζε σαν τον μπαμπουίνο μετά από τη ξεκούρασή του κι ύστερα πάλι κυλιόταν στα χώματα, ΠΑΠΑΡΙΕΣ. Μη μαλακίζεσαι Cov, δεν είναι πλέον 1985, εσύ τα κοντεύεις. 3. Πάλι τα solos, αλλά επειδή έκοψαν πολύ από τον χρόνο του σέτλιστ που ήταν και μικρός. 4. Δεν είπαν Ain’t No Love In the Heart of the City. Αυτό και μόνο υπερκαλύπτει όλα τ’ άλλα. Αφού γαμώτο είσαι γεννημένος για τα blues, πες τα κιόλα. Α, και κάτι α καπέλα μισά σκατοτραγουδισμένα Soldier of Fortune τα ακούω βερεσέ.
Για τους Opeth είπα ότι γάμησαν. Ε λοιπόν, οι [B]Judas Priest[/B] γάμησαν στεγνά, ασάλιωτα, ακάποτα, ότι θες. Και σκέψου ότι αυτοί έχουν και τον Halford, δύσμοιρε αναγνώστη. Το [B]Κ[/B]αλύτερο σέτλιστ τους που ήρθε Ελλάδα(έστω και χωρίς Sinner), είναι αυτό που ξέρετε κι αυτό που παίζουν σε σχεδόν όλα τα λάιβ της Epitaph tour. Ύμνοι. Με το που σκάει το Rapid Fire(τι opener θεε) όλος ο κόσμος μπροστά ένα πιτ. Μέχρι να μπει η δεύτερη στροφή είχαμε λουστεί στον ιδρώτα (αυτό που είχα στο μυαλό μου να γράψω ήταν πολύ πιο γκαίη) και δεν βοηθούσαν κι οι Φλόγες της Κολάσεως που άναβαν με το δαιμονισμένο παίξιμο του Travis. Metal Gods και ο χαμός συνεχίζεται από εκεί που σταμάτησε πριν λίγο. Οι κομματάρες η μία μετά την άλλη, ο Halford απίστευτος. Κι εγώ το ζώο να ξελαρυγγιάζομαι μαζί. Για να δώσω την περίληψη, τα μόνα σημεία που δεν διέπρεψε ο καραφλός ήταν το τέλος του Starbreaker(γιατί απλά δεν παίχτηκε ποτέ το τέλος, θα είχα καραφλιάσει εγώ με το αντίθετο), και τα ψηλά πριν το chorus του ΦΟΒΕΡΟΥ, ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥ, ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΟΥ Blood Red Skies, που πάνω κάτω ήταν αναμενόμενο. Όμως έπιασε απίστευτα δυνατές και καθαρές νότες στο τέλος του κομματιού. Κατά τ’ άλλα έχει προσαρμόσει λίγο τα τραγούδια (vocal melodies και λοιπά) για να του είναι πιο εύκολα, προσωπικά δεν χαλάστηκα καθόλου. Ο Glenn τους γνωστούς παπάδες, ο Ritchieπωςτονλένε ο προφανής ρολίστας. Η τετράδα σύν ένα Beyond the Realms of Death-Sentinel-Blood Red Skies-Green Manalishi, skip one, Painkiller, έσπασε κόκαλα ελέφαντα. Ο τίτλος του skip one πάει στο Breaking the Law, που το τραγουδάγαμε εμείς για κάποιον ασαφή λόγο(μην ακούω ξεκούραση του Rob, βουλσιτ). Πάντως εκεί που ήμουν εγώ σε Breaking the Law και Painkiller δεν γλιτώσαμε το πιτ. Όταν έφυγαν από την σκηνή πρέπει να ομολογήσω ότι φοβήθηκα για τα encore καθώς το κοινό μας δεν ήταν και πολύ εκδηλωτικό. :-k Ευτυχώς η μπάντα μας τίμησε με ολόκληρο το encore set. Καύλες όταν ήχησε Hellion, με Electric Eye και άλλα τρία υπερκλασικά να ακολουθούν. Μοναδικό μείον εκεί το solo του καινούριου στο You Got Another Thing Coming, όπου έδειξε τι δουλειά έχει εκεί, καμία απολύτως.
Special thanks
Σε μένα, που κάθομαι στις 3 η ώρα και γράφω στο ρόκιν.
Σε σας, τους τίμιους αναγνώστες που διαβάζετε ό,τι γράφω.
Στην κοπελιά του παγκου με τα νερά που μετά τη συναυλία με άφησε και πήρα το μπουκαλάκι τζαμπέ.
Στον μάρσιαν, για το γαμιστερό co-headbanging και air guitaring.
Στον υπέροχο αυτό τύπο που μου έδωσε τη γουλιά τσίπουρο που με προμήθευσε με το σάλιο που χρειαζόμουν για το Victim of Changes.
Υ.Γ. Γαμώ τη ζαλάδα μου, έχασα Night Crawler γαμώτο. Τουλάχιστον το άκουγα απ’ έξω.
ΦΟΒΕΡΟΙ!! 
Ειναι τρελος ο καραφλος αλλα και ο Scott Travis θεος επισης! Τους Τipton και Hill τους ειδα ελαχιστα γιατι στεκομουν στη μερια του Faulkner(ο οποιος επαιρνε και τις καλυτερες ποζες:D)
