Ακουσα τον δισκο καπου στα μεσα Ιουλιου και δεν εγραψα γνωμη τοτε γιατι φοβηθηκα μην υπερισχυσει ο αρχικος ενθουσιασμος επειδη ο δισκος ηταν σκαλες ανωτερος απ’ οτι περιμενα. Αφου τον ελιωσα το καλοκαιρι σε διακοπες κτλ, πλεον ειμαι σιγουρος. Ο δισκος σπερνει, μιλαμε για φοβερη δισκαρα. Γουστα ειναι αυτα, αλλα εμενα μου κανει και με το παραπανω.
Ναι στα αρνητικα του δισκου ειναι η φωνη του Halford, που πλεον δεν ειναι αυτο που ηταν, αλλα και παλι κανει πολυ σωστη χρηση της χροιας του και σε πολλα κομματια σε κανει να τον προσκυνας οπως τοτε και ας μην βγαζει τις γνωστες “στον θεο” τσιριδες του. Ναι η παραγωγη δεν ειναι καλη και δεν βοηθαει τα κομματια να αναδειχθουν οσο θα επρεπε. Ναι ξενερωνω που στα credits του δισκου δεν γραφει το ονομα του K. K. Downing. Αλλα παρα αυτα τα αρνητικα ο δισκος με πωρωνει, με κανει να περναω καλα ακουγοντας τον και δεν τον βαριεμαι καθολου οσο και να τον ακουω.
Οι συνθεσεις ειναι κλασικες Priest συνθεσεις αλλα υπαρχει ποικιλια. Οι κιθαρες ειναι απο τα δυνατοτερα χαρτια του δισκου και ο καινουριος Richie Faulkner εχει κανει εξαιρετικη δουλεια. Ηχητικα οφειλω να ομολογησω οτι δεν μου φανηκε η απουσια του K.K… Ο Halford αν και δεν ειναι σε φορμα χρησιμοποιει οπως ειπα εξυπνα την φωνη του δινοντας βαση στην χροια του και αποφευγοντας τις παγιδες που θα τον εκαναν να εκτεθει. Κανενα κομματι δεν το θεωρω κακο και αυτο ειναι σπανιο γιατι οι περισσοτεροι δισκοι των Priest, ακομα και απο τις χρυσες περιοδους της μπαντας, εχουν καποια fillers. Κορυφαιες στιγμες θεωρω το Halls Of Valhalla και το Battle Cry που μαχονται για το καλυτερο κομματι του δισκου. Ακολουθουν το Cold Blooded, το Down In Flames, το March Of The Damned, το Sword Of Damocles και η πολυ ωραια μπαλαντα Beginning Of The End. Απο εκει και περα μου αρεσουν και τα υπολοιπα κομματια αλλα λιγοτερο, αλλα περισσοτερο και σε κανενα δεν κανω skip. Και τα 5 bonus ειναι πολυ καλα.
Πολλες φορες σκεφτομαι πως αν η φωνη του Halford ηταν στα επιπεδα που ηταν πριν καποια χρονια και ειχαν καλυτερη παραγωγη ο δισκος θα εκανε τεραστιο αντικτυπο παγκοσμιως.
Θα το πω και ας φανει υπερβολικο σε καποιους. Ο δισκος ειναι ο,τι καλυτερο εχουν κυκλοφορησει απο το Painkiller και μετα. Και θα το παω ακομα παραπερα. Ο δισκος ειναι σαν συνολο ανωτερος απο πολλους των Priest. Τον θεωρω ανωτερο απο το Rocka Rolla, το Sin After Sin, το Point Of Entry, το Turbo, το Ram It Down και απο τα Jugulator, Demolition, Angel Of Retribution και Nostradamus. Σαν συνολο λοιπον για τα γουστα μου ειναι ο 8ος καλυτερος δισκος της μπαντας και πιστευω ακραδαντα πως αν ειχε βγει παλαιοτερα τωρα θα τον μνημονευαμε ως κλασικο.
Και επισης να μην παραλειψω να γραψω πως εχει ενα απο τα 3-4 καλυτερα εξωφυλλα που εχουν κοσμησει δισκο των Judas Priest.
Ωχ, πρόσεχε πως τα λες αυτά γιατί θα αρχίσουν πάλι μερικοί. Μια ματιά στις προηγούμενες σελίδες του θέματος θα σε πείσει. Και εγώ θεωρώ πως είναι ανώτερος συνολικά από τους περισσότερους που ανέφερες. Σίγουρα από Rocka Rolla, Point, Turbo και Demolition.
Δεν θα έρθουν Ελλάδα οι Priest. Το θέμα είναι όμως ότι δεν βλέπω να κινείται τίποτα και από Σόφια μεριά. Μετά τα μεγάλα ονόματα που έπαιξαν πέρσι σε Σόφια και Κωνσταντινούπολη φέτος δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι στον ορίζοντα ούτε σε αυτούς. Ίδωμεν…
Θεωρητικα, οσο μεγαλωνουμε γινομαστε λιγο πιο σοφοι. Εσυ πως γινεται να χειροτερευεις εκθετικα οσο περναει ο καιρος; Εισαι ο Μπεντζαμιν Μπατον του μουσικου γουστου;
Γαματο το σχολιο αλλα η γνωμη μου δεν αλλαζει, το συνολο του μου αρεσει περισσοτερο απο το Sin After Sin τι να κανουμε? Ναι το Sin After Sin ειναι πιο ιστορικο κτλ, αλλα εγω προτιμω το Redeemer, αν αυτο με κανει λιγοτερο σοφο, ΟΚ.
Ναι ρε συ Γρακχο αυτο ακριβως, μετα το μνημειωδες Sad Wings Of Destiny, το Sin After Sin που το ακολουθησε ειναι πολυ κατωτερο. Δεν λεω πολυ καλος δισκος στο συνολο, με κομματαρες, τα 3 πρωτα Sinner, Diamonds And Rust και Starbreaker ειδικα, το Dissident Aggressor να ακολουθει και μετα το Last Rose Οf Summer. Αλλα η 3αδα Let Us Prey / Call For The Priest, Raw Deal, Here Come The Tears χαλαει το συνολο του δισκου. Απο τα αλμπουμς της πρωτης κατα καποιο τροπο περιοδου μεχρι και το British Steel θεωρω οτι ο δισκος ειναι ο δευτερος πιο αδυναμος μετα το Rocka Rolla.
Καλά δεν ήταν (κυριολεκτική) αναφορά στο Sad Wings αυτό που έγραψα, άλλο εννοούσα αλλά τεσπα
Κοίτα, εγώ σου δίνω λίγα χρόνια για το Sin After Sin.
Εννοώ, για να καταλάβεις ότι είναι αριστούργημα κι όχι απλώς “καλός δίσκος”.
Αλήθεια ε, όχι πολλά, 3-4 ίσως.
Γιατί όταν μου λες ότι η συγκεκριμένη 3άδα χαλάει το δίσκο, για μένα είναι προφανές ότι κάτι σου έχει ξεφύγει.
Και να σου πω την αλήθεια και για το Rocka Rolla σου δίνω κάποια χρόνια, όπως και για άλλους δίσκους των Priest, π.χ. Ram it Down ή Turbo.
Αυτό είναι το μαγικό μ’ αυτή τη μπάντα, ότι ακόμα κι αν είσαι οπαδός της για χρόνια πάντα σε κάνει να αναθεωρείς πράγματα γι’ αυτήν.
Ξέρω τι σου λέω, I’ve been there.
Το ξερω οτι δεν ηταν κυριολεκτικα αναφορα στο Sad Wings Of Destiny αυτο που ειπες, απλα βρηκα αφορμη και πιαστηκα απο εκει to make a point.
Καταλαβαινω ολα αυτα που λες, αλλα δεν νομιζω οτι θα αλλαξω γνωμη μετα απο τοσα χρονια για δισκους που εχω ακουσει τοσες πολλες φορες. Το Rocka Rolla ειναι πολυ μακρια απο το μεταπειτα υφος τον Priest, ειναι καλος δισκος με φανερη περισσοτερο απο οποιονδηποτε δισκο τους μια flower 70-ιλα και περιεχει καποιες αρκετα δυνατες στιγμες. Μεχρι εκει. Το Turbo ειναι υπερβολικα ποζεραδικο και με πολυ εντονα τα πληκτρα για δισκος Priest και γενικα η ολη περιοδος με το image της μπαντας στην περιοδεια κτλ μου βγαζει μια εντονα επιτηδευμενη προσπαθεια για ανοιγμα σε αλλα ακροατηρια κατι που δεν χρειαζοταν να κανουν οι Priest, ηταν ηδη τεραστιοι… Το Ram It Down ειναι κατα πολυ ανωτερο και γενικα απολαμβανω τον δισκο αλλα τα ντραμς ειναι τελειως πλαστικα, βασικα γενικα η παραγωγη ειναι πολυ Mattel… Ο δισκος σαν συνολο δεν φτανει ουτε για αστειο τα μεγαλεια του παρελθοντος, αλλα ειναι θετικο βημα μετα το Turbo. Ειδα δεν ανεφερες το Point Of Entry το οποιο θεωρω φουλ νεροβραστο, εμπορικο με την κακια εννοια και μεγαλο φαουλ απο πλευρας της μπαντας να διαδεχθει αυτος ο δισκος το British Steel.
Συμφωνω απολυτα στο οτι καποιους δισκους απο οποιαδηποτε μπαντα μπορει να τους εκτιμησεις μετα απο πολλα χρονια σε καποια αλλη φαση της ζωης σου, αλλα ακουω Judas Piest τοσα χρονια και ειναι απο τις αγαπημενες μου μπαντες, δεν νομιζω οτι θα αλλαξω ευκολα γνωμη στην χιλιοστη ακροαση του Sin After Sin.
Ε τότε απλά δε νιώθεις :razz:
Τι να σε κάμω, προσπάθησα να σε προστατέψω απ’ τη (δίκαιη) οργή του πλήθους, but you just keep bringing it on yourself. Enjoy it then :!:
Διαφωνώ με τον angus μεν, γιατί δεν θεωρώ το Redeemer καλό, αλλά αυτά που λέει, με εξαίρεση το sin after sin, έχουν βάση.
Γενικά από τις τεράστιες metal μπάντες, οι Priest δεν είναι αυτοί με τα περισσότερα fillers και τους περισσότερους μέτριους δίσκους κατά τη διάρκεια των δημιουργικών τους χρόνων (πρώτα 10-15);
τι λέτε;
Εγώ πάντως συμφωνώ με τον Deckard, τεράστιοι δεν λέω αλλά σε σχέση με τα υπόλοιπα τεράστια συγκροτήματα είναι μάλλον οι λιγότερο τεράστιοι!
Τι είπα ο τεράστιος?!?!?
