Μπορούμε να κάνουμε νομίζω ένα διάλειμμα από τον νέο δίσκο για να θυμηθούμε πως σαν σήμερα οι Priest κυκλοφορούσαν το Sad Wings of Destiny που έθεσε νέα πρότυπα, ποιοτικά και στυλιστικά, στο νεαρό τότε metal παρακλάδι, και 48 χρόνια μετά παραμένει αξεπέραστο!
Υπάρχουν λόγοι που το Angel of Retribution είναι ακόμα καλύτερο από το Invincible Shield (ένας καλός λόγος είναι και το κάτωθι άσμα)
- Firepower
- Angel of Retribution
Και μας μένουν Nostradamus, Redeemer of Souls, Invincible Shield αλλά δεν θέλω τώρα να τα βάλω σε λίστα. Είναι δύσκολη επιλογή έτσι κι αλλιώς.
Για εμενα (για την πουτανια θα βαλω και τους Ripper δισκους):
Firepower (εξαιρετικο)
Invincible (δισκαρα, ναι. Για την ωρα εδω το τοποθετω με επιφυλαξη βεβαια αν θα κρατησει τη θεση με την παροδο του χρονου)
Jugulator (αδικημενο και ξεχωριζει στη δισκογραφια τους σαν κατι αρκετα διαφορετικο)
Angel (ο δισκος της επιστροφης, δεν απογοητευσε)
Redeemer (αρχιζει τελεια, ανισο στη συνεχεια)
Demolition (καθολου κακο, εχει μεσα 5-6 κομματαρες που θα βαλω να ακουσω καμια φορα με skip πλεον στα υπολοιπα)
Nostradamus (sorry Metal gods, αλλα με αυτο με παιρνει ο υπνος πριν τελειωσει)
Κάπως έτσι και για μένα, πάντως το Angel… δεν με ενθουσίασε και ποτέ
Συνεχίζω την πουτανιά:
Angel of Retribution: όλα όσα ήθελα και θέλω σε Priest album τον 21ο αιώνα.- (και ίσως το μοναδικό album της λίστας, του οποίου κομμάτι θα έβλεπα σε Painkiller, AKA Hellrider)
Summary
επίσης στη τρίτη στροφή λέει literally “Megatron” - TI AΛΛΟ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΛΔ
Firepower: όλα όσα ήθελα και θέλω σε Priest album τον 21ο αιώνα vol.2
Jugulator: Θα ήταν κάτω από το Invincible Shield, αλλά το βάζω πάνω μόνο για το Cathedral Spires 
Invincible Shield: όλα όσα ήθελα και θέλω σε Priest album τον 21ο αιώνα vol.3
Demolition: Άνισο, με ωραίες στιγμές και 1-2 classics
Redeemer of Souls: Δεν με έπιασε ποτέ, παρά την εκκωφαντική του αρχή
Nostradamus: Έχει 3-4 κομμάτια - κομματάρες (Future of Mankind κτλ) αλλά σε γενικές γραμμές δύστροπο album - δεν το καίω όμως εντελώς, ίσως το αδικώ και δεν το βάζω πάνω από Redeemer/εκτιμώ και την διάθεση για κάτι διαφορετικό
Προσωπικά θα τα ταξινομούσα ως εξής:
Angel of Retribution - Με διαφορά το καλύτερο της επανασύνδεσης, έχει τα πάντα και χτυπάει κάτω άλμπουμς των 70s-80s
Firepower - Απρόσμενα εξαιρετικός δίσκος
Invincible Shield - Το ίδιο, αλλά λιγότερο απρόσμενα, αφού είχε προηγηθεί το Firepower
Redeemer of Souls/Jugulator - Δυσκολεύομαι να τα ταξινομήσω, το Redeemer έχει καλύτερο σύνολο, το Jugulator υψηλότερες κορυφές
Nostradamus - Έχει και δυνατά κομμάτια, έχει και περιόδους χασμουρητού
Demolition - Από εμένα είναι όχι. Δεν είναι για τα σκουπίδια, έχει και κάποιες καλές στιγμές, καθώς και το Subterfuge που σπέρνει, αλλά στο σύνολο είναι για τον αντίχειρα προς τα κάτω.
Για εμενα η “καλη” εξαδα ειναι τα one on one, hell is home, bloodsuckers, feed on me, in between, subterfuge, στο τσακιρ κεφι/μερακλωμα και κανα lost and found και close to you.
Την “καλη” εξαδα την θεωρω παρα πολυ δυνατη. Το machine man παλιοτερα μου αρεσε περισσοτερο, πλεον το εχω βαρεθει λιγο, τα τελευταια 2 με κριντζαρουν λιγο, τα υπολοιπα τα ψιλοβαριεμαι.
8 κομμάτια…τσάμπα θάψιμο τρώει μου φαίνεται 
-
(μακράν) “Jugulator” → δίσκος που έπρεπε να ξεβλαχέψει κόσμο, που τελικά αποδείχτηκε ανεπίδεκτος μαθήσεως
-
“Firepower” → Θα χτύπαγε (νο1) αν έδιωχναν 3-4 κομμάτια, παρολαυτά μπόμπα παρότι πιο αμερικανιά απ’ ότι θα περίμενε κανείς για PRIEST
-
“Nostradamus” → Παρά τις αδυναμίες του, ο μόνος δίσκος μετά την επανένωση (εξαιρώντας το “Angel”) που έχει πραγματικό νόημα ύπαρξης
-
“Angel of Retribution” → Legit reunion album
-
“Demolition” → Χαντακώνεται απ΄τη διάρκεια, παρά τις όποιες κορυφές
-
“Redeemer of Souls” → Ναιγειάσας ψάχνουμε τα ρεφρέν, τα έχετε δει πουθενά;
Το “Invincible…” δεν το 'χω ακούσει ακόμα ολόκληρο, από τα singles το “Crown of Horns” έλεγε αρκετά, αυτό με το φωνητικό de-aging του Halford κωμικοτραγικό, τα άλλα 2 απλά ΟΚ. Επιφυλάσσομαι, αν και μαξ μέχρι (νο5) το βλέπω.
Κανένα flame, λουτρό αλήθειας έριξα.
Firepower: Ξεκάθαρα ό,τι καλύτερο έχουν κάνει από το Painkiller μέχρι σήμερα
Angel of Retribution: Επίσης ξεκάθαρο #2 στο ίδιο διάστημα
Invincible Shield: Η πρώτη επιφύλαξη λόγω απουσίας χρονικής απόστασης, για την ώρα πάντως τοποθετείται σ’ αυτή την υψηλή θέση
Nostradamus: Αδικημένη / συκοφαντημένη δισκάρα, θα το υπερασπίζομαι μέχρι τον τάφο
Redeemer of Souls: Προσωπικά το μόνο πρόβλημα που βρίσκω είναι στην παραγωγή
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Jugulator: Αυτό δεν είναι Priest Νο 1, όχι δεν έχω πρόβλημα με τον Owens, με τη μουσική κατεύθυνση έχω θέμα, τι να το κάνω το Cathedral Spires
Demolition: Αυτό δεν είναι Priest No 2 αλλά πολύ χειρότερη γενικά η κατάσταση, ο δίσκος που κάνει το Jugulator να μοιάζει με το Painkiller και συνολικά ο απόλυτος πάτος της δισκογραφίας των Θεών, δυστυχώς
Απο οτι φαινεται ειμαι απο τους λιγους που μου αρεσε παρα πολυ το jugulator … και πιστευω οτι το burn in hell δεν θα επρεπε ποτε να λειπει απο το λαιβ σετ λιστ τους…
Κι εμένα μου αρέσει, δεν έχω θέμα με τον ήχο, άλλωστε οι Priest πάντα έπαιζαν κοντά σε αυτά που ήθελε η εποχή, το πρόβλημα είναι ότι μερικά κομμάτια δεν είναι και τόσο καλά.
Κατα μια εννοια ηταν η πρωτη φορα που δεν ορισαν αλλα ακολουθησαν τις εξελιξεις, ενσωματωνοντας στοιχεια απο το “συγχρονο” τοτε μεταλ των 90s. Αλλα το αποτελεσμα ηταν παρα πολυ καλο, οποτε κανενα παραπονο.
Απο την αλλη ηταν η τελευταια φορα που πειραματιστηκαν τοσο εντονα (οσο και αν γουσταρουμε απειρα δισκους σαν το angel, το firepower ή το νεο, αλλωστε ειναι δικη τους πατεντα αυτος ο ηχος, δεν παυουν να ειναι σχετικα safe)
Δεν συμφωνώ με αυτό ιδιαίτερα, και στα 80s και στα 90s προσάρμοζαν τον ήχο τους στην εποχή. Δεν προσαρμόστηκε η εποχή σε αυτούς.
σε αυτό συμφωνώ απόλυτα.
Για εμενα απο το Sad wings και μετα, με καθε δισκο (και ιδιως με τα Sad wings, Sin after sin, Stained class, British steel και Screaming/Defenders) ξεκαθαρα καθοριζαν/επαναπροσδιοριζαν τον ηχο του κλασικου μεταλ, παρεα με (πολυ λιγες) αλλες μπαντες.
Στο Turbo θα μπορουσε καποιος να πει πως ακολουθησαν τις εξελιξεις, εδω μπορω να συμφωνησω (εστω και αν μου αρεσει ο δισκος περισσοτερο απο τον μεσο Πριστ-ακια), το RIM ηταν μεταβατικο και λιγο ασταθες και με το Painkiller επαναπροσδιορισαν το heavy metal για μια τελευταια (θριαμβευτικη, καβλωτικη, εμβληματικη) φορα, καπως ετσι το βλεπω εγω.
Εγώ το βλέπω λίγο διαφορετικά, στις αρχές των 80s προσαρμόστηκαν με το NWOBHM, με το Turbo όπως τα λες, ακόμα και με το Painkiller όμως έβαλαν μέσα αρκετά thrash στοιχεία-προφανώς φτιάχνοντας κάτι εξαιρετικό- και αργότερα με το πιο αμερικάνικο groove metal με τα γνωστά αποτελέσματα.
Σε γενικές γραμμές οι Priest, για μένα, είναι η μπάντα που κυνήγησε την επιτυχία στην Αμερική με όλες αυτές τις αλλαγές στο ύφος. Δεν το κατακρίνω , μου αρέσουν όλες οι εποχές τους, έχοντας ωστόσο μια ιδιαίτερη αδυναμία στο Sad Wings…
Για το μπούτσο είναι ο Τζουγκουλάτορας, αν ήθελα να ακούσω βλαχοαμερικανιά θα κοιτούσα αλλού. Με το συμπάθειο ε.