Για το British Steel πρεπει να τα εχω ξαναπει. Ειναι απο τις κλασσικες περιπτωσεις “υπερεκτιμημενου πολυ καλου δισκου”. Δηλαδη, ειναι μια χαρα δισκος, με πορωνει (αν και εχει κανα δυο μετριες στιγμες) αλλα μεχρι εκει. Σιγουρα δεν ειναι τοσο υπερτατος οσο λεγεται (καταραμενο hype :p) και σιγουρα δεν φτανει κατι Screaming-Defenders (ποσο μαλλον Painkiller) και υστερει καπως και απο τους 70ς δισκους.
Νταξει τι να πω… Γνώμες και απόψεις.
Μακάρι να υπήρχε σήμερα κάποιος να βγάλει τέτοια massive hits που να είναι και κομμάταρες, και να τις ξέρουν και οι θειές στα βουνά…
λιγα τα λογια σας για το british steel γιατι θα σας βαλω να ακουτε ολη μερα demolition…
Φιξντ
Μικρέεεε… κάτσε φρόνιμααα…
Για Άνγκμαρ και τη λοιπή ανώμαλη παρέα (Lupin, dude κτλ.) αυτό παίζει να είναι και κίνητρο να συνεχίσουν το κράξιμο. =Ρ
Ρε Γρακχο σορρυ αλλα…Εχεις τα Sad Wings Of Destiny, Stained Class, Killing Machine, Defenders Of The Faith, Screaming For Vengeance, Painkiller.
Πες μου απο ποιο και σε τι ειναι καλυτερο το British Steel.
Έχω αρχίσει να βαριέμαι λίγο, αλλά ΟΚ, πάμε.
Από τα Stained Class(λίγο), Killing Machine και Screaming for Vengeance(λίγο).
Στα τραγούδια. Έχει περισσότερα καλά.
Εύκολο τελικά. 
συγνώμη για την παρεμβαση αλλά σύμφωνα με αυτό
και τα λέγομενα των ίδιων ,είναι ο καλύτερος ήχος που έχουν πετύχει σε album και πιο συγκεκριμένα ακριβώς αυτός που έιχαν στο μυαλό τους , βλέπε “μπουκώματα” στις κιθάρες των grinder ,metal gods .
οι συνθέσεις προφανώς είναι υποκειμενικό σε ποιούς αρέσουν και σε ποιούς όχι.
Ακομή ήταν κατα τους Priest ο πιο σημαντικός-καταλυτικός δίσκος για το άνοιγμα στην αμερικάνικη αγορά και με συνέπεια την γιγαντωσή τους ,με τα θετικά : ακριβές παραγωγές και αρνητικά :συμβιβασμοί πχ.You’ve got another thing comin(αποκλειστικά γραμμένο για το us radio)
Kαλα για το Screaming αυτο δεν συμβαινει απλα, επεσες στον αγαπημενο μου δισκο, και δεν με νοιαζει καθολου αυτα που λενε περι υποκειμενικοτητας
Stained Class μνιεχ, ισως ναι. Killing Machine λεω σθεναρα οχι.
Συμφωνω απολυτα. Ο αγαπημενος μου δισκος των Priest ειναι το Painkiller, μετα το Sad Wings Of Destiny και στην συνεχεια μαζι τα Defenders Of The Faith και British Steel. Ακολουθουν τα Stained Class, Screaming For Vengeance και Killing Mashine με αυτη την σειρα. Και επομενο φυσικα το Sin After Sin. Και οποιος δεν ακουει τελεια παραγωγη στο British Steel να ελεγξει τα αυτια του.
Σωστά αυτά που γράφει ο Γιώργος.
Και ντάξει, ούτως ή άλλως η στροφή των Πριστ σε πιο εμπορικά/αμερικανοπρεπή μονοπάτια είχε αρχίσει ήδη από το Killing Machine. Από τότε και για πολλάαααα χρόνια βρίσκονταν σ’ εκείνη την επικίνδυνη ισορροπία μεταξύ του “τέρμα μέταλ” και του “χαρδ ρουόκ”. Πότε το πετύχαιναν διάνα (British Steel, Screaming for Vengeance) και πότε το χάνανε λίγο (Point of Entry, Turbo), ενώ άλλες δυο φορές, απλά με διαφορετικά αποτελέσματα, παρουσίασαν ένα πολύ ιδιόμορφο ηχητικό αποτέλεσμα (Defenders of the Faith, Ram it Down). Χρειάστηκε να βγει το Painkiller για να επικρατήσει και πάλι πλήρως η μέταλ πλευρά τους. 12 χρόνια μετά το Stained Class και με τις τεράστιες διαφορές που συνεπάγετο η πάροδος του χρόνου!
Επίσης αν το καλοσκεφτεί κανείς, το British Steel δεν είναι μόνο ο σημαντικότερος ίσως δίσκος στην ιστορία των Priest. Είναι και ένας από τους 3-4 σημαντικότερους δίσκους στο μέταλ γενικότερα.
Από τα συμφραζόμενα βγάζω ότι προτιμάς Killing Machine από Stained Class. Τραγικά άμπαλος. Περάστε έξω (μικρέ) κύριε.
Ντάξει, σοβαρά τώρα, όταν μιλάμε για δίσκους - ορόσημα στο μέταλ, οι διαφορές είναι ούτως ή άλλως μικρές, το είπα ήδη κι εγώ. Π.χ. αν ακούσω τώρα ξανά το Stained Class (που υπερλατρεύω και θεωρώ το καλύτερο Πριστ των 70’s μετά το Sad Wings και το -εκτός συναγωνισμού- Unleashed in the East), παίζει και να ρθω εδώ και να γράψω ότι είναι ισάξιο του British Steel.
Με το Screaming κοίτα να δεις τί γίνεται, άλλοι το λένε το καλύτερο Πριστ έβερ και άλλοι το έχουν 5ο ή 6ο στη σειρά προτίμησης. Αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή αλλού σε πωρώνει όσο τίποτα άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο (βλ. Electric Eye, ομώνυμο) και αλλού σε ψιλογειώνει με στιγμές πολύ καλές μεν, διαμετρικά αντίθετες δε. Το British Steel δεν έχει τις εκρήξεις αδρεναλίνης του Screaming, αλλά νομίζω ότι είναι πιο ολοκληρωμένος δίσκος συνολικά.
Killing Machine πανω απο Stained Class και οχι τοσο δυσκολα. Απο κει και περα γουστα, αποψεις, τα κλασσικα. Δεν θα μου αλλαξεις γνωμη στο τελος ουτε εγω την δικη σου!
ΟΚ. Έτσι κι αλλιώς, εγώ έχω δίκιο κι εσύ έχεις λάθος. Ας το αφήσουμε εκεί. =Ρ
Το [B][I]Stained Class[/I][/B] είναι άνετα ο καλύτερος [B]Priest [/B]δίσκος μαζί με [B][I]Defenders [/I][/B]φυσικά, με [B][I]Sad Wings[/I][/B], [B][I]Point Of Entry[/I][/B] και [B][I]Painkiller [/I][/B]να ακολουθούν. Απορώ τι το τρομερό βρίσκετε στο [B][I]Unleashed In The East[/I][/B].
Επίσης, θυμήθηκα επικά γράμματα στο Hammer καλοκαίρι του 2001 σχετικά με Halford/Owens.
Συγκεκριμένα το ένα κατέληγε κάπως έτσι:
“…καλός ο Owens αλλά για τη Λίβερπουλ.”
Και τον άλλο μήνα η απάντηση:
“Ο Owen(s) όμως πήρε ΟΥΕΦΑ, FA Cup και League Cup ενώ ο Halford-Barthez τον ήπιε παντού!”.
Πες μου ότι κάνεις πλάκα για Point of Entry και Unleashed in the East όμως.
Για Point Of Entry δεν κάνω πλάκα, μαλακία κάνω γιατί εννοούσα [B][I]Sin After Sin[/I][/B].
Για Unleashed επιμένω, σιγά το πράγμα.
Γράκχο γράψε ένα 5σέλιδο για το British Steel και στειλτο στο χάμερ. Ο Χρονόπουλος σε έχει προσλάβει σε ντετέ χρόνο.
Εντιτ:
Από τα πιο υπερτιμημένα άλμπουμ έβερ.
Για Sin After Sin πάει κι έρχεται.
Αδικαιολόγητος για Unleashed. Μιλάμε για τον απόλυτο μέταλ δίσκο.
Ποιός σου είπε ότι θέλω να δουλέψω στο Χάμμερ; =Ρ
Επίσης, εχμμμ υποτιμημένο το British Steel; =Ρ
Δλδ δεν βρίσκετε καλύτερα τα Victim of Changes , Diamonds and Rust , Sinner ,The green manalishi απο το Unleashed ? :-k
O.k. γούστα είναι αυτά.
Έχω γενικότερα ανάλογη γνώμη για τη συντριπτική πλειοψηφία live albums, πόσω μάλλον για ένα πειραγμένο live album.
Αυτή είναι όντως άποψη και είναι αποδεκτή .
Απο την άλλη το Unleashed είναι ίσως το μόνο live album που έχει παραδεχθεί μπάντα οτι είναι όντως πειραγμένο (σε αντίθεση με άλλους ,όπου όλα είναι λίγο-πολύ πειραγμένα) και παραμένει απο τα πιο δημοφιλή live .
Κάτι λέει αυτό.