το είχε ποστάρει ο βικ στο fb, ενδιαφέρουσα τροφή για σκέψη
Το διάβασα, όντως ενδιαφέρον! Μέχρι να φτάσω στο τέλος (ή εκεί που λέει για το Rockwave), δεν κατάλαβα ότι είναι Έλληνας ο τύπος που το γράφει. Πολύ καλά παραδείγματα, κάπου έχασα ποιο είναι το συμπέρασμα ή πού προσπαθεί να το πάει, αλλά στο τέλος το ξαναβρήκα. 
Η αφορμή είναι το ότι βγήκαν οι Priest σε περιοδεία χωρίς το κιθαριστικό δίδυμο που ήταν σήμα κατατεθέν τους και συμφωνώ ότι, μη βλέποντας να υπάρχουν “νέες” μπάντες που θα φτάσουν στο επίπεδο δημοφιλίας των παλιών, η μουσική βιομηχανία προσπαθεί να παρατείνει τη ζωή των παλιών και πλέον αυτό είναι και βιολογικά αδύνατο, οπότε είναι πολύ πιθανό σε λίγα χρόνια να βλέπουμε π.χ. Priest με κλώνους, όπως βλέπουμε ήδη AC/DC μόνο με τον Angus Young ή Riot (έστω και ως Riot V) χωρίς τον Reale ή Candlemass χωρίς τον Edling.
Για μένα πάντως στο ερώτημα που θέτει “πόσο μας ενδιαφέρει η μουσική ή οι μουσικοί ως πρόσωπα”, η προσωπική μου άποψη/στάση είναι ξεκάθαρη και μου έρχεται φυσιολογικά (χωρίς να το παίζω έξυπνος, απλώς την παραθέτω για να γίνει κουβέντα): Η μουσική όντως είναι “timeless”, οπότε είμαι ικανοποιημένος που θα ακούω τους δίσκους μου όσο ζω, κι όταν οι Sabbath και οι Priest δε θα υπάρχουν. Εδώ ξεκίνησα να ακούω Led Zeppelin το 1992… Και στα επόμενα 10 χρόνια πολύς κόσμος θα μας χαιρετήσει, δυστυχώς έτσι πάει…
Η συναυλία όμως είναι κάτι διαφορετικό. Δεν πας μόνο για να ακούσεις τη μουσική που κάλλιστα μπορείς να ακούσεις στον καναπέ σου, πας για να δεις αυτόν που την έγραψε και την ηχογράφησε να την παίζει ζωντανά. Και κάπου υπάρχει και το όριο στις “εκπτώσεις” που θα κάνεις. Για μένα Judas Priest live χωρίς Tipton/Downing είναι οριακά αποδεκτό. Το εισιτήριο το πήρα πριν την ανακοίνωση του Tipton, οπότε θα πάω, αλλά θα ξέρω ότι είναι η τελευταία φορά. Έβγαλαν και δισκάρα (όπου συμμετέχει ο Tipton), οπότε τους δίνω κι ένα credit για αυτό.
Υπάρχουν tribute bands στους Beatles, με ίδιο μαλλί και στήσιμο (δεν ξέρω αν έχουν κι αριστερόχειρα μπασίστα χαχαχα), ποτέ δε θα πήγαινα να δω κάτι τέτοιο. Εδώ στο Βερολίνο που μένω (εντάξει, η Γερμανία δε φημίζεται για την αισθητική της…), βλέπω παντού αφίσες με shows όπου κάποιος κάνει τον Elvis, κάποιος κάνει τον Michael Jackson, μια άλλη τη Madonna και ένας άλλος τον Dave Gahan - δηλαδή νεκροί και ζωντανοί στο ίδιο tribute show. Και πάει κόσμος και τα βλέπει αυτά και διασκεδάζει! Τουρίστες και “τουρίστες”, ότι νάναι…
Νομίζω ότι ο οπαδός των Priest δε θα πάει σε 10 χρόνια να δει ένα νέο καράφλα με φοβερή φωνή και δερμάτινα και Harley, μαζί με τον Faulkner και τον Scott Travis να παίζουν το “Breaking the law”. Ποιο το νόημα; Κάτσε καλύτερα και άκου το δίσκο μέχρι να λιώσει.
6 Likes
Φημιζεται, αλλα για την κακη της!
2 Likes
Πέδιλο και κάλτσα χαχαχα! Τώρα δεν ήθελα να κράξω πάλι το Βερολίνο πάντως, το έγραψα γενικά για τη Γερμανία. Και να φανταστείς κάποτε είχα πολύ θετική άποψη. Υποστήριζα Nationalmannschaft (η ποσοσφαιρική ομάδα είναι αυτή, μη νομίσει κανείς ότι έχει να κάνει με… ναζί), μάθαινα Γερμανικά κλπ.
Φαντάζομαι στο 70’s είχαν πράγματα να πουν, ίσως και λίγο αργότερα. Τώρα πια πάντως είναι μηδέν! Η ιδιωτική τους τηλεόραση είναι γεμάτη σκουπίδι (talent shows και Big Brother-οειδή), διασκεδάζουν με … tribute shows με ψεύτικο Elvis 
, κινηματογράφος κάτι politically correct σούπες κωμωδίες για “όλη την οικογένεια”… Και βγαίνει κάτι σαν το “Dark” και δεν πιστεύεις ότι κατάφεραν να βγάλουν κάτι με σοβαρή αισθητική!
1 Like
Συμφωνώ με την οπτική σου και για να δώσω και άλλα παραδείγματα, δεν θα πήγαινα να δω Metallica χωρίς James και Lars, Maiden χωρίς Harris και Murray , Paradise Lost χωρίς Greg και Nick κοκ. Και γενικά δεν τα πάω καλά με τις tribute μπάντες, ωραίο είναι για τους μουσικούς να κάνουν την καυλα τους δεν αντιλέγω αλλά κάπου χάνεται το νόημα.
2 Likes
5 Likes
Ναι ρε φίλε, Rising from Ruins!!! Θα τους πρήξανε ότι δεν παίζουν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και όχι μόνο διορθώσανε το λάθος τους, αλλά το χώσανε και πριν το encore, καύλα!
3 Likes
Ρε σεις τι ψοφιο κοινό είναι αυτό?? 
Που είναι αυτή η συναυλία??
Πάντως όλον αυτόν τον καιρό που παίζει ο δίσκος, όντως το Rising μαζί με το Never the Heroes πρέπει να είναι τα καλύτερα του.
Σουηδία.
1 Like
Κομματαρα το συγκεκριμενο, αυτο μαζι με το Spectre θεωρω οτι ειναι τα 2 καλυτερα του καινουριου δισκου, ο οποιος γενικα τα σπαει…
Silent Night, Holy Night 
2 Likes
το να βάλεις το Firepower πάνω από το Sad Wings θέλει κότσια (φυσικά δεν συμφωνώ)
ακόμα περισσότερα το να βάλεις πρώτο το Defenders of the Faith (10άρι όμως ακατέβατο-για μένα σίγουρα πάνω από Screaming For Vengeance)
Για πολύ κόσμο το Stained Class είναι στην τριάδα-τετράδα, κάποιοι το έχουν βάλει και πρώτο. Μου φαίνεται ότι το να λείπει το εν λόγω άλμπουμ από τη δεκάδα είναι ψιλοάκυρο.
Επίσης, δεν καταλαβαίνω το κόλλημα με το British Steel και το Screaming for Vengeance, εννοείται στη δεκάδα αλλά με τίποτα στα 5 πρώτα. Προσωπικά τα βρίσκω και τα δύο άνισα, με τα μισά κομμάτια υπερκλασικά και τα άλλα μισά υπερ-fillers. Τέλος, για μένα το Painkiller είναι ίσως ο ορισμός του heavy metal δίσκου μαζί με το Powerslave και το Heaven and Hell. Δηλαδή αν κατέβει ένας εξωγήινος και σε ρωτήσει “τι είναι heavy metal;” του δίνεις να ακούσει αυτούς τους 3 δίσκους.
Αυτό δε σημαίνει ότι το Heaven and Hell είναι ο καλύτερος Sabbath δίσκος ούτε ότι το Powerslave είναι ο καλύτερος Maiden δίσκος, αλλά είναι ακριβώς heavy metal. 
Το Firepower έχει άνετη θέση στη δεκάδα, αλλά όχι και πάνω από το Sad Wings. Τέλος πάντων, κι αφού αρχίσαμε τις λίστες:
- Painkiller (με διαφορά)
- Sad wings of destiny
- Killing machine
- Defenders of the faith
- Sin after sin
- Stained class
- Firepower
- British steel
- Jugulator
- Screaming for vengeance
2 Likes
Σίγουρα έχει ξαναγίνει η συζήτηση για τα κορυφαία των Judas Priest, όμως με μεγάλη μου έκπληξη ανακαλύπτω ότι δεν είχα γράψει προσωπική δεκάδα. Σχετικά εύκολη η επιλογή, η πρώτη πεντάδα μου φαίνεται αρκετά προφανής. Πάμε λοιπόν:
-
Sad Wings of Destiny: “αντικειμενικό” 10άρι, κερδίζει την πρώτη θέση λόγω επιδραστικότητας
-
Painkiller: επίσης “αντικειμενικό” 10άρι, απολύτως κατανοητό ότι πολύς κόσμος το τοποθετεί στην πρώτη θέση
-
Stained Class: τεράστια δισκάρα, θέτει νέα όρια και πρότυπα στο μεταλλικό σύμπαν
-
Sin After Sin: όπως καθίσταται σαφές, είμαι από αυτούς που προκρίνουν την 70’s περίοδο των Priest. Θεωρώ ότι τότε η μουσική τους είχε μεγαλύτερη ποικιλομορφία και ήταν ανοικτή σε περισσότερες επιρροές, με θαυμαστά αποτελέσματα. Επίσης, για τον συγκεκριμένο καταπληκτικό δίσκο, πιστεύω ότι η hardrock-άδικη παραγωγή του Roger Glover δεν τον αδικεί, όπως αρκετοί διατείνονται
-
Defenders of the Faith – ότι καλύτερο κυκλοφόρησαν στα 80’s
-
Killing Machine – Η 80’s περίοδος ξεκινάει πρακτικά εδώ. Αρχίζουν και γίνονται πιο μονοδιάστατοι, αυστηρά “επιμεταλλωμένοι”
-
British Steel – ίσως το πιο διάσημο τους, πολλά classics, λοξοκοιτάζει όμως και προς την pop
-
Screaming for Vengeance – επίσης με classics, πλέον όμως δεν λοξοκοιτάζει, αλληθωρίζει κανονικότατα προς την pop!
-
Rocka Rolla – δεν είναι metal monster, όμως είναι ένας πολύ καλός δίσκος και απορώ που δεν το βλέπουν όλοι αυτό
-
Firepower - τα είπαμε πρόσφατα, αναλυτικά
2 Likes
Ο δίσκος που έκανε όλες τις μπάντες να σκύψουν το κεφάλι από ντροπή και να αναρωτηθούν αν όντως παίζουν μέταλ…Νο1 σε όλο το μέταλ λοιπόν. PAINKILLER
3 Likes
Να πώ κι εγώ την αποψάρα μου για τους 10 καλύτερους δίσκους Πριστ:
-
Killing Machine
-
Sad Wings of Destiny
-
Stained Class
-
Screaming for Vengeance
-
Sin After Sin
-
British Steel
-
Defenders of The Faith
-
Painkiller
-
Rocka Rolla
-
Meltdown (Το λάιβ με τον Ρίπερ, ω ναι…)
1 Like
We are so sorry to have to announce that all the UK and European dates have been postponed - Judas Priest and our fans stand united with Ozzy and together we send our love as he gets well. We appreciate his kind, thoughtful words - when we have all the rescheduled dates we will let our fans know as soon as we can.
JUDAS PRIEST 30th January 2019
Έπαθε τίποτα ο Ozzy;
Όσο για τις δεκάδες, χαίρομαι που βλέπω ότι έχουμε κοινά 8-9 άλμπουμς με τους συμφορουμίτες αποπάνω, αλλά ειδικά στους Priest είναι μάλλον εύκολο να ξεχωρίσεις τα καλά, γιατί τα όχι καλά είναι τελείως χάλια! 
Το Rocka Rolla προσωπικά μου αρέσει για αυτό που είναι, ίσως να το αδίκησα.
1 Like
1 Like