Πολύ κρίμα που ταλαιπωρείται ο αγαπημένος μας Ριτσι , περαστικά του , ταχεία ανάρρωση . Είναι πολύ μικρός ακόμα
ΚΚ PRIEST μόλις κυκλοφόρησε…
Καλό είναι. Με μια φορά τι να πεις βέβαια, αλλά δεν το λες και σπουδαίο. Πάντως, έχει τις στιγμές του.
Παιδικοί στίχοι / Αμήχανος τίτλος κομματιού / Βίντεο-συνονθύλευμα
Πόσο πιο Priest το άτιμο, όμως, ε;
Αλλά, αυτές οι κιθάρες και το ήπιο σημείο… Πολύ όμορφα πράγματα.
Πρώτη ακρόαση και ο δίσκος κυλάει νεράκι. Δεν ανακαλύφθηκε η Αμερική, αλλά δεν προδίδει τους metalheads. Heavy metal μέχρι τα μπούνια και δε χαλάει κανέναν αυτό…
Το παρειγγειλα υπογεγραμμένο από το σάιτ .
Παίζει άνετα χωρίς σκιπ. Καλή παραγωγή. Το τελευταίο κομμάτι κλείνει επικά το δίσκο.
Στιλ σεντζουτσου φάση.
Το ακουσα κι εγω, τιμιο μου φανηκε. Οπως περιμεναμε γεματο αναφορες στα 80s (κυριως) των Priest, συν καποια στοιχεια από τα επόμενα (το πολυ ωραιο Hellfire Thunderbolt μου θυμιζει λιγο One on one- λογω Tim εν μερει αλλα οχι μονο, και αλλα σημεια του δισκου θυμιζουν Demolition, καποια αλλα περισσοτερο Painkiller). Το Metal through and through αγγιζε… Manowar επιπεδα γραφικοτητας και τρουίλας καταντωντας σχεδον κωμικο (ok σορυ αν ειμαι σπασαρχιδης σε αυτο το σημειο)
Στην πρωτη ακροαση το κομματι που ξεχωρισα περισσοτερο ηταν το Hail for the Priest. Μελωδια, ωραια riffs, ορμητικοτητα και αφθονα leads, αυτα που αγαπησαμε στους priest δηλαδη. Γαματο και το κλεισιμο με το Return of the Sentinel (το τελευταιο τμημα του ειδικα ηταν φανταστικο).
Για νοσταλγικες διαθεσεις και κλασικο heavy metal δεν ειναι καθολου κακο, το αντιθετο.
Συμφωνώ απόλυτα για τη Manowar στιγμή του δίσκου. Τώρα, για κάποιο διεστραμμένο λόγο, μου άρεσε πολύ και πρέπει να το ψάξω αυτό.
Eπίσης σε πολλές στιγμές νόμιζα ότι άκουγα Primal Fear, αν και, εννοείται ότι, συμβαίνει το αντίθετο. (Πόσο τεράστιος είσαι ρε Ralf Scheepers)
Σε γενικές χαρές, πάντως, μια χαρά δίσκος…
Φοβερό το τι μπορεί να σου συμβεί στα καλά καθούμενα.
Να είναι καλά ο άνθρωπος.
Αυτό ακριβώς. Ούτε 42 καλά-καλά και χωρίς κάποια προειδοποίηση.
Έβλεπα και το video και δεν φάνηκε κάποια δυσφορία από μεριάς του ή/και πόνος. Ευτυχώς που η επέμβαση ήταν άμεση.
Ανατριχιαστικό πραγματικά , ειδικά για τόσο νέο άνθρωπο
Θυμηθηκα τωρα μια συζητηση που ειχα για τον Tipton παλιοτερα με ενα γνωστο μου πολυ καλο κιθαριστα. Τον ειχα ρωτησει αν αυτα που παιζει ειναι δυσκολα και αν θελουν καποια πολυ προχωρημενη τεχνικη για να τα παιξει καποιος. Μου ειχε πει πως δεν ειναι δυσκολο να τα παιξεις, ειναι πολυ δυσκολο ομως να τα παιξεις οπως ο Tipton, τοσο καθαρά και με το δικο του feeling. Τεραστιος!
Νομίζω ότι οι Priest κιθαριστικά ανέκαθεν ήταν μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση όπου η αξία του συνόλου υπερέβαινε το άθροισμα των επιμέρους!
Γιατί να είναι δύσκολο κάτι για να είναι κορυφαίο;;;… αυτό ποτέ μου δεν το κατάλαβα
… και αν είναι εύκολο γιατί δεν έγραψαν κι’ άλλοι κάτι παρόμοιο;;
@g0dslayer ναι συμφωνώ μαζί σου, αν ήταν έτσι θα ακούγαμε μόνο βιρτουοζους. Ο Tipton ήταν για αρκετά χρόνια ο αγαπημένος μου axeman, γι αυτό έκανα και την ερώτηση τότε στο γνωστό μου. Και αυτό που ήθελα να τονίσω παραθέτοντας την απάντηση του είναι ο μοναδικός τρόπος παιξίματος του, που δεν είναι μόνο θέμα τεχνικής αλλά και προσωπικότητας! Όσο για τις ικανότητες του σαν σύνθετη, σαν μέλος της Τριάδας halford-tipton-downing έχει γράψει είτε μαζί τους είτε μόνος του τη συντριπτική πλειοψηφία των συνθέσεων στη δισκογραφία των Priest, με ότι αυτό συνεπάγεται!
Δύσκολο να το παίξεις δεν είναι, δύσκολο να το γράψεις είναι!