Μια που φτάσαμε ουσιαστικά στα μισά της χρονιάς, ας κάνω έναν υποτυπώδη απολογισμό. Νιώθω βέβαια κάπως μειονεκτικά απέναντι σε άλλους συμφορουμίτες, γιατί δεν κατάφερα να ακούσω ούτε το 1/20 αυτών που έχουν ακούσει εκείνοι, οπότε για την ώρα θα περιοριστώ σε 5άδα.
-
-
[SPOILER]
Για την προσωπική μου αισθητική κρατάει σθεναρά για την ώρα τη θέση του σπουδαιότερου δίσκου που άκουσα μέχρι στιγμής φέτος. Τα παλικάρια έκαναν τη σωστή κίνηση: μείωσαν ανεπαίσθητα αλλά στρατηγικά τα doom στοιχεία και ενίσχυσαν τα επικά/παγανιστικά - έγιναν δηλαδή πιο Primordial από ποτέ, καταφέρνοντας την ίδια ώρα να διατηρήσουν το δικό τους χαρακτήρα, και μάλλον βρήκαν οριστικά τον ήχο που τους ταιριάζει. Το παλικάρι στη φωνή τραγουδάει με το γνωστό -…σε όσους από μας είναι γνωστό τέλος πάντων 
- του πάθος που σου βάζει φωτιά στην ψυχή και οι συνθέσεις, με προεξάρχουσες τις “The Doom of the Races of Eire”, “Through the Lungs of the Dead”, “Back to Eire” και “Α Nation in Ruins”, θριαμβεύουν σε οποιοδήποτε πεδίο μάχης, όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή.[/SPOILER]
- [SPOILER]
Λογικά, δε μένει και κάτι άλλο να ειπωθεί, αλλά δεν μπορώ να μην πω ότι ο πρώτος από τους δύο δίσκους είναι πολύ άνετα μέσα στα καλύτερα πράγματα που έχουν γίνει μέσα σ’ αυτή τη χιλιετία. Και ο δεύτερος γαμάει, αλλά είναι σε κάπως πιο συμβατικά πλαίσια. Το θέμα είναι ότι οι Cathedral όντας μεσήλικες έκαναν φέτος την υπέρβαση και σημάδεψαν ήδη από τώρα αυτό που λέμε doom για πάρα πολλά χρόνια, πιθανότατα για όλη τη δεκαετία του 2010. [/SPOILER]
- [SPOILER]
Γι’ αυτό εδώ κι αν είναι περιττά τα πολλά-πολλά λόγια, ειδικά αυτή την εποχή που το λιώνει το μισό φόρουμ και βάλε. Τί να πει κανείς. Τα πιτσιρίκια κατάφεραν να ξεπεράσουν το επικό ντεμπούτο τους και έβγαλαν τον traditional metal δίσκο της χρονιάς (για να το ξεπεράσει άλλο σ’ αυτό το ύφος πρέπει να είναι υπερβολικά γαμηστερός δίσκος και σίγουρα θα είναι τεράστια έκπληξη αν γίνει κάτι τέτοιο). Katana, Katana![/SPOILER]
- [SPOILER]
To Sweet Poison των Angst Skvadron ήταν από τις ευπρόσδεκτες -ευχάριστες- εκπλήξεις για μένα μέχρι τώρα, ένας δίσκος που συνδυάζει όλα ανεξαιρέτως τα στοιχεία που αγαπάμε στη νορβηγική σκηνή και επιβεβαιώνει αυτούς που λένε ότι τα πλέον προοδευτικά πράγματα στην εποχή μας βγαίνουν ακριβώς απ’ αυτή τη χώρα. Kudos στο manos87 από ποστ του οποίου τους έμαθα. Δεν ξέρω αν θα μείνει τόσο ψηλά μέχρι το τέλος της χρονιάς, αλλά σίγουρα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για μένα σ’ αυτή τη σκηνή και σ’ αυτό το ύφος μουσικής. Είναι πιθανό να ξεπεραστεί από τους Virus, αλλά μπορεί και όχι. Τόσο καλό είναι![/SPOILER]
Και πριν αρχίσετε τα όμορφα τύπου “ρε Γράκχε τί πρέζα παίρνεις, ξέχασες να συμπληρώσεις την πρώτη θέση!”, σας προλαβαίνω λέγοντας ότι δεν το ξέχασα καθόλου, απλά την κρατάω φυλαγμένη για αυτό που έρχεται σε λίγους μήνες, αν όλα πάνε καλά:
[SPOILER]
Και τί ωραία που θα ναι να βγάλουν καμία δισκάρα και οι Darkest Era φέτος, να είναι καταπράσινη η πρώτη τριάδα![/SPOILER]
- του πάθος που σου βάζει φωτιά στην ψυχή και οι συνθέσεις, με προεξάρχουσες τις “The Doom of the Races of Eire”, “Through the Lungs of the Dead”, “Back to Eire” και “Α Nation in Ruins”, θριαμβεύουν σε οποιοδήποτε πεδίο μάχης, όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή.[/SPOILER]
-2010.jpg)
