I’m addicted to Crowded Road.
(εκει στο 2:10 που ξαναχωνεται με την επικ-ριφαρα,κατακλυζομαι απο κυματα καβλας)
Η πρωτη τετραδα δεν υπαρχει,καταπληκτικη.Δε μου αρεσουν ολα το ιδιο σο φαρ(βεβαια και στο Στατικ μου πηρε καποιος καιρος να τα αγαπησω ολα),nonetheless γουσταρω τα μαλα…
πως μπορώ να κάνω +άπειρο λαηκ στο από πάνω ποστ?
+∞
[SPOILER]
εξυπνάδες αα να χαθώ!!!
[/SPOILER]
πάντως εχει φαει αρκετό λιώσιμο το αλμπουμ…
οταν βγει θα το τσιμπήσω!!
συνεχομενο λιωσιμο και απο εδω και παει καρφι για την 5νταδα της χρονιας για εμενα…
Χθες το βράδυ άκουγα διαδοχικά το κβελερτακ και μετα το καυλεσα. Και συνειδητοποίησα οτι το πρώτο είναι μεν hells yeah, χριστουγεννα, ας παρτάρουμε, rocknroll babyyyyyyyyyyyyyyyyy, κοριτσα με μαύρες φούστες γύρω από στήλους κλπ, ΑΛΛΑ
αυτό εδώ είναι μια τεράστια γλίτσα 839094 κιλών, μιλάμε για την υπερκαύλα μεγατόνων και δεν είναι καν τόσο χεβη. μου ερχόταν να χτυπηθώ στο κρεβάτι μου.ΝΑΙ.
(το ίδιο έχω ποστάρει και στο άλλο θρεντ,φερ ιζ φερ)
Νομίζω ότι οι Kylesa πλέον έχουν τα φόντα για μεγάλα πράγματα. Αυτό το άλμπουμ είναι μια ομορφιά, παρόλο που εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως βιάστηκαν παρασυρόμενοι και από το φοβερό Static Tensions. Θα’χει και review βέβαια, αλλά μετά από μερικές ακροάσεις φαίνεται δισκάρα και αυτό.
ΟΚ…οι Kylesa έγιναν mainstream (δεν είναι απραιτήτως κακό)…άρεσαν μέχρι και στη μάνα μου:lol:
βιντεοκλιπ για την κομματαρα ?Tired Climb?
Παιδια οποιος θελει να διαβασει την κριτικη μου ας κανει ενα κλικ…
http://fuzzboxmag.tumblr.com/post/1321598851/kylesa-spiral-shadow
οπως εγραψα και πριν πιστευω οτι ειναι ενα παρα πολυ καλο αλμπουμ
χα, αυτό διάβαζα τώρα.
Αν ακούσεις καπάκια το SS και το ST, θα καταλάβεις πως οι δύο δίσκοι είναι ισάξιοι. Και μόνο γι’ αυτό, οι Kylesa έκαναν κάτι πολύ μεγάλο.
Δίσκαρος με όλη τη σημασία της λέξης. Έχει κάποια σημεία που φέρνουν στο μυαλό Static Tensions, αλλά συνολικά είναι πολύ διαφορετικός ηχητικά απ’ ό,τι έχουν κάνει. Mainstream δεν ξέρω αν μπορώ να τον πω, αλλά σίγουρα είναι πιο “εύκολος” από άποψη ήχου σε σχέση με τα παλιότερα.
Οι κιθάρες σίγουρα φαίνονται πιο ήρεμες, αλλά ακούγοντας σα σύνολο το δίσκο, νομίζω πως το συναίσθημα και η “βρωμιά” που βγάζουν ουσιαστικά δεν αλλάζει. Τα φωνητικά επίσης έχουν χαλαρώσει αρκετά, αλλά δε χαλιέμαι καθόλου, τα δέσανε πολύ καλά. Τα ντραμς μου φάνηκαν κάπως λίγα, αλλά δεδομένου του συνολικού ύφους φυσιολογικό είναι.
Εκτός απ’ το ομότιτλο έπος και τα εισαγωγικά, τεράστια ζημιά είναι το To Forget. Live παίζει να γαμει τα πάντα. Χαλαρά όμως.
τωρα το ακουσα και μπωρω να πω οτι αυτο το σι ντι σπερνει οπως και ολα τα αλλα τους αν και μ αρεσε λιγοτερο απ τον προκατοχο του 
νομίζω έχω εθιστεί. στην αρχή το χα πάρει χαλαρά. αλλά είμαι way beyond that. η χαλαρότητα είναι τόσο μακριά, I 'm so far past that line.That line is a dot to me. Είμαι πολύ κοντά στο σημείο 0 που θα αρχίσω να μετράω by the SECOND, αναποδα μέχρι να κυκλοφορήσει το physical copy. Το οποίο πρέπει υπεραπαραιτήτως να πάρω στα χέρια μου. Δλδ δε παλεύομαι. το ακούω 50 φορές τη μέρα. ελεος. κάτι πρέπει να γίνει.
ΟΚ παραλήρημα τέλος
Βγήκε και το cdrip.
εδω και πολυ καιρο νομιζω 
Όχι. Εκτός κι αν θεωρείς μια μέρα πολύ καιρό.
ακυρο πεζει να μπερδευτηκα με αλλο σι ντι…
Είναι ο δίσκος που έχω λιώσει περισσότερο φέτος, και άνετα λέω πως μόνο αυτό να είχε η χρονιά, πάλι γ(ε)(α)μάτη θα ταν. (Τσραλ βιάσου, ή μάλλον καλύτερα μη βιάζεσαι, να καπαρώθεί το '11.)
Προς το παρόν λοιπόν υποκλίνομαι στους Kylesa. Κι ας τους κοιτάζουν με μισό μάτι αυτοί που τους άκουγαν από παλιά, και ξενερώνουν με τη λιγότερο πάνκικη και πιο μελωδική προσέγγιση…κατά βάθος και εσάς μάλλον σας αρέσει κι ας έχετε τις ενστάσεις σας από πλευράς προσέγγισης, δεκτές.
Αυτοί οι άτιμοι οι Pixies κι οι Sonic Youth φταίνε, μου τα λεγαν οι δικοί μου και δεν πολυέδινα σημασία, αλλά τώρα που είδα ακριβώς το ίδιο σε δισκοκριτική στο χάμερ, ε εντάξει ας πούμε πως πείστηκα. Κρέντιτ από μένα στο χόρορ για τα συμπεράσματά του. Και παίζει και πάρα πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο Χόρορ από Cope, εξηγεί πολλά πράγματα, όπως γιατί το κυκλοφόρησαν τόσο σύντομα, τι ακριβώς παίζει με τους 2 ντράμερ κ.α.
Πάλι καλά! Αυτό το στοιχείο είναι πλέον που τους κάνει ξεχωριστούς και πραγματικά μια ενδιαφέρουσα μπάντα. Στα 2-3 τελευταία τους η σταδιακή μετάλλαξή τους από μια σχεδόν καθαρή sludge μπάντα, σε κάτι άλλο, πιο πειραματικό τους ανανεώνει και εκτός αυτού, τους ταιριάζει πολύ ο ήχος αυτός. ΚΑΙ το Spiral Shadow είναι ένας δίσκος που σε προκαλεί για συνεχείς ακροάσεις. Όπως επίσης τα καθαρά της Λώρα είναι φανταστικά και το ομώνυμο κομμάτι πάει δίπλα σε μεγαλειώδεις στιγμές τους σαν το “Unknown Awareness”. Από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες με άνεση.