Πρώτον νομίζω έπαιξαν καλύτερα από τις προηγούμενες δύο φορές που τους είχα δει. Το δέσιμο ήταν εξωπραγματικο!
Δεύτερον νομίζω ο Baard ήταν high ή μεθυσμένος. Με την καλή έννοια όμως! Έπαιζε λίγο παραπάνω /έξω από τα όρια του και έπαθα την πλακαρα μου!
Τρίτον, ήταν το λαιβ με το χειρότερο άνοιγμα, αλλά το καλύτερο κλείσιμο ever.
Άνοιγμα με Below και I lose hope, νομίζω ήταν τραγική επιλογή και πάρα πολύ αμηχανη στιγμή. Αυτά τα 2 κομμάτια δεν δούλεψαν live καθόλου, ίσως δούλευαν αν ήταν στην μέση. Η συναυλία ουσιαστικά ξεκίνησε από το Stuck. Επίσης το Observe the train νομίζω ήταν κακή επιλογή. Στον αντίποδα όμως, το Distant Bells και το Sky is red, ζωντανά, ήταν άλλη φάση, καλησπέρα σας!
Πραγματικά ανυπομονώ για την επόμενη τους δουλειά και έχω τεράστια απορία για το τι ύφος θα έχει αυτή…
Τρομερό πως καταφέρνουν να μας εκπλήσουν κάθε -μα κάθε- φορά πάντως. Ότι και να βάλουν στο σετ είναι υπέροχο, απόλαυση κάθε στιγμή τους.
Λογω Pitfalls (δισκος της χρονιας για μενα το 2019) περίμενα λιγότερο κόσμο ειναι η αλήθεια, το χάρηκα που μάζεψαν πάλι. Από την άλλη κάποιοι αποφεύγουν τα support (κάπως έτσι κάποιοι χάσανε κάποιους leprous το 2011). Αυτή τη φορά ήταν πολύ καλά και τα δύο, καταλαβαίνω γιατί βαριέται κάποιος τα τελευταία των Klone αλλά εγώ στηρίζω τη στροφή τους.
Τωρα οκ το αστειακια για το Pitfalls γενικοτερα, αρκετα κακογουστα τα βρισκω προσωπικα. Οι ιδιοι που τα κανετε τριγκαρετε σε εξωφρενικο βαθμο αν σας πει κανεις οτι οι Μεηντεν εχουν 20 (ή 32 για μερικους απο μας) χρονια να βγαλουν καλο δισκο
Τελος παντων, ο καθενας οπως την βρισκει. Απλως υπαρχει η ταση να παρουσιαζετε μερικοι την 100% υποκειμενικη σας αποψη ως καποια γενικοτερη αληθεια… Οσα ατομα ξερω και πηγαν στην συναυλια πωρωθηκαν ΤΙΓΚΑ με Below και I Lose Hope οποτε μαλλον απλως η εισαγωγη δεν σου εκανε γιατι δεν σου αρεσε ο δισκος.
Συμφωνω μαζι σου παντως οτι εχω τεραστια περιεργεια για το που θα το πανε μουσικα στον επομενο δισκο, χωρις να εχω πλεον καμια απαιτηση ή προσδοκια, γιατι οτι κι αν κανουν το κανουν εξαιρετικα.
Δεύτερη συναυλία που πάω μόνος (η πρώτη ήταν Cult of Luna & Julie Christmas) και ευτυχώς που δεν το σκέφτηκα να μην πάω γιατί θα έχανα ένα έπος (όπως και στους Cult of Luna).
Αρχικά, μου έκαναν πολύ θετική εντύπωση οι Klone. Σίγουρα θα τους τσεκάρω, καταρχήν για να καταλάβω τι ακριβώς παίζουν.
Για τους Leprous, ειλικρινά δεν περίμενα τέτοια εμφάνιση. Δεν τους είχα ξαναδεί κιόλας. Μέσα στην ενέργεια, μέσα στην πόρωση, μας παρέσερναν εμάς και τους παρασύραμε κι εμείς. Καταλαβαίνω το φίλο παραπάνω που είπε για την αρχή με Below και I lose hope γιατί ειδικά στο δεύτερο η φάση ήταν κάπως αμήχανη μετά την πορωτική αρχή με Below. Το Observe the train με το οπτικό background και βλέποντας πώς το ερμηνεύει και πώς είναι στημένη η μπάντα δε με χάλασε καθόλου αλλά πήρε πόντους.
Ενώ είμαι περισσότερο φαν του παλιότερου υλικού έναντι του Pitfalls οφείλω να παραδεχτώ ότι έμεινα εντυπωσιασμένος με το The sky is red να παίζεται ζωντανά.
Σίγουρα ένα live που θα θυμάμαι, ένα live σημείο αναφοράς.
Βρηκα αυτο, το οποιο μαλιστα ανεβασε στο ΦΒ κι ο sound engineer των Leprous αποθεωνοντας το ελληνικο κοινο. Εκπληκτικη πραγματικα εκτελεση, και για μενα φοβερο ξεκινημα σε συναυλιας αυτης της περιοδειας. Ειστε γαματο κοινο ρε, μπραβο σε οσους πηγατε!
Μεγάλο live από Leprous…μόνο χαμόγελα έβλεπες στο φεύγα.Εν τω μεταξύ φαίνεται το πόσο φυσιολογική είναι η πρόοδος στην μουσική τους , από το απόλυτο ταίριασμα που έχει παλιό και νέο υλικό στην σκηνή.
Μπορεί οι Leprous να μην είναι το prog που μου αρέσει, οφείλω να παραδεχτώ ότι είδα μια μπάντα τεχνικά άρτια. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πως μια μπάντα με δύσκολο και απαιτητικό υλικό καταφέρνει να γεμίσει πάνω και κάτω το fuzz, και μάλιστα το κοινό να συμμετέχει έντονα να τραγουδάει στίχους κλπ. Ηταν φανερό ότι οι περισσότεροι εκεί μέσα γνωρίζουν το υλικό των
Leprous. Υπάρχει τοσο πολυ prog κοινό;
Η δική μου απάντηση στην πολύ καλή ερώτησή σου, είναι ότι οι Leprous γράφουν τραγούδια.
Μεγάλο μέρος του prog από πάντα αλλά και σήμερα, είναι περισσότερο κομμάτια, δηλαδή δεν τραγουδιούνται, δεν μένουν στο μυαλό, δεν τους ενδιαφέρει η δομή. Και άπειρες φορές αυτό γαμάει.
Η πολυπλοκότητα, οι πολυρρυθμίες κ.λπ. των Leprous σχεδόν πάντα υπηρετούν το τραγούδι, αναδεικνύουν το κουπλέ, το ρεφρέν και δεν είναι ανεξάρτητα. Εξοχότερα παραδείγματα είναι το the Valley ή το the Price και φυσικά το From the Flame. Ας πούμε στο τελευταίο, το κουπλέ έχει ανορθόδοξο ρυθμό, που όμως αγκαλιάζει και δίνει το κάτι (πολύ) παραπάνω από το να παιζόταν απλά σε 4/4 ας πούμε.
Αυτή είναι πάνω - κάτω η σκέψη μου και γι’ αυτό τους αγαπώ τόσο πολύ. Πετυχαίνουν μια χρυσή ισορροπία.
Το αναφέρω και στο report της βραδιάς και στο άρθρο που είχα γράψει την προηγούμενη εβδομάδα και επιμένω πως η η συνέπεια (τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα) παίζει σημαντικό ρόλο. Οι Leprous έβαλαν 5 δίσκους την προηγούμενη δεκαετία που κάθε ένας από αυτούς ήταν με ευκολία στους καλύτερους της εκάστοτε χρονιάς. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο συγκρότημα που να το έκανε αυτό.
Δεύτερον, στα live θα λειτουργήσει το word of mouth όταν είσαι τόσο καλός. Ποιος τους είδε την προηγούμενη φορά και δεν ήθελε να τους ξαναδεί κι αυτή; Ποιος τους είδε αυτή τη φορά και δεν θα θέλει να τους δει και την επόμενη (πόσο δε αν έχουν βγάλει ένα ακόμα ανάλογα καλό άλμπουμ) ; Το μόνο που έλεγα σε όποιον με ρώταγε είναι “μην τους χάσεις”. Btw το ίδιο λέω και για τους Riveride. Τέτοιες μπάντες δεν τις βλέπεις live και λες “οκ τους είδα, δεν με καίει να τους ξαναδώ”.
Για αυτό και μπορεί κάποιος να έχει βάσιμους λόγους να ισχυριστεί ότι ενδεχομένως την επόμενη φορά μπορεί να είναι και μικρό το Fuzz.
Ακριβώς αυτό μου έκανε εντύπωση: ότι ο κοσμος τραγουδούσε τα τραγούδια. Αντίστοιχη συμμετοχή του κοινού σε prog συναυλία θυμάμαι μόνο σε Fates, που τα τραγούδια τους είναι πιο εύπεπτα σε σχέση με αυτό που παρακολούθησα.
