Ωραίο κομμάτι. Μου αρέσει περισσότερο από το Running Low, δεν μου αρέσει το ρεφρέν εκεί, το miracle miracle…
Ξεκαθαρα Malina vibes εδώ, σε συνδυασμό και με το υπέροχο τέλος που μου έφερε στο μυαλό κομμάτια όπως το Mirage.
Λίγο με τα φωνητικά έχω θέμα…ίσως το έχει παρακάνει με αυτό το στυλ.
Οκ, δεν έχω πάθει καποια πλάκα με αυτά τα δύο κομμάτια, θα δούμε.
Δεν ξερω ποιοι εχετε τσεκαρει στο Facebook ενα γκρουπακι που λεγεται Leprous Band fans, αλλα υπαρχει εδω και κανα 2 χρονακια νομιζω, και εχω δημιουργησει καποια καλα contacts απο κει μεσα. Καποιοι απο αυτους εχουν προφανως προσβαση στον δισκο και ετσι μπορεσα κι εγω και ακουσα το Aphelion χαρη σε εναν απο αυτους (δε θα πω ουτε χωρα προελευσης ουτε ονομα προφανως 
)
Λοιπον, μετα απο 2-3 ακροασεις εχω να πω τα εξης:
Τα τρια τραγουδια που εχουμε ακουσει ηδη (Running Low , The Silent Revelation, Castaway Angels) ανεβαινουν και τα τρια παρα πολυ μεσα στον δισκο, και τον συμπληρωνουν ως ενα καταπληκτικο συνολο τραγουδιων.
Εχω ξεχωρισει τα τραγουδια με τιτλο All The Moments και The Shadow Side, τα οποια με εκαναν να ανατριχιασω απο το πρωτο ακουσμα, πραγμα που πλεον συμβαινει πολυ σπανια, με οποιαδηποτε μπαντα και τραγουδι.
Ο Toro εχει βαλει μεσα σε πανω απο τα μισα τραγουδια lead κιθαρες και σολιδια, το οποιο ειναι κατι καινουριο για τους Leprous, και ειναι εκπληκτικο το ποσο ταιριαζει. Εχω πωρωθει οχι μονο με τον δισκο, αλλα και με το μελλον τους.
Δεν υπαρχει ουτε ενα μετριο τραγουδι στον δισκο. Εχει 10 τραγουδια εξαιρετικα.
Ανετα καλυτερο απο το Pitfalls. Το Pitfalls πλεον μου φαινεται ως η εξελιξη των Leprous σε ενα παραλληλο συμπαν, ενω το Aphelion ειναι η εξελιξη του Malina σε αυτο το συμπαν.
Αυτα τα λιγα για τωρα.
Ωραίος. Ανυπομονώ.
εκεινο το κομματι που εγραφαν μαζι με τους οπαδους,πως ειναι;
Το λιγότερο αγαπημένο μου, γιατί έχει εντελώς ανούσια μπρουταλ.
Αυτά γίνονται όταν βάζεις μεταλλαδες να πουν στους Λεπρους τι να γράψουν 
Αφού ο @Aldebaran έγραψε μια πολύ ψύχραιμη (και νομίζω δίκαια) κριτική:
να πω κι εγώ, πως γενικά συμφωνώ μαζί του. Ίσως εμένα μου αρέσει λίγο περισσότερο, ίσως κι όχι.
Σε αυτό το site κάθε δουλειά των Leprous από το “Bilateral” κιόλας το υποδεχόμαστε με μεγάλο ενθουσιασμό. Σχεδόν όλοι οι συντάκτες που ακούσαμε το promo του άλμπουμ συμφωνήσαμε ότι ναι μεν είναι στα στάνταρ ποιότητας των Leprous, αλλά κανείς μας δεν δήλωσε ιδιαίτερα ενθουσιασμένος. Κι αυτό είναι πρώτη φορά που συμβαίνει.
Είναι κάτι που σε κάνει να αμφιταλαντεύεσαι λίγο, αν πρέπει να δεις το ποτήρι μισογεμάτο (συνεχίζουν σε υψηλά στάνταρ) ή μισοάδειο (πρώτη φορά δεν ενθουσιάζει).
Βέβαια, πλέον ασχολούνται μαζί τους πιο major μέσα του εξωτερικού και από τον ενθουσιασμό που βγάζουν για το άλμπουμ και την όλη προσέγγιση υποθέτω ότι τώρα κάνουν breakthrough σε αυτά, οπότε η γνώμη μου ή του Αντώνη θα μοιάζει μάλλον μετριοπαθής.
Απλά, νομίζω ότι οι Leprous για πρώτη φορά καλούνται να αναμετρηθούν και λίγο με το ανάστημά τους ως συγκρότημα. Λογικό και ευπρόσδεκτο θα έλεγα.
Αγαπημένες στιγμές: “Out Of Here”, “On Hold” και από κοντά “Silhouette” και “Have You Ever?”.
Ακόμα κι εγώ, που δε μου αρέσουν και τόσο, μισογεμάτο νομίζω ότι πρέπει να το βλέπουμε.
Btw σήμερα έχουν και ένα live stream: Leprous – Aphelion Live Stream – Munin Live
Πόσα συγκροτήματα του βεληνεκούς τους έχουν τέτοια σταθερή, διετή παρουσία δισκογραφική, και με αυτά τα στάνταρ; Νίκη είναι και πάλι. Ίσως όμως χρειάζονται - και ειδικά ο Einar που από το Malina παλεύει με την έλλειψη έμπνευσης - ένα διάλειμμα από το στούντιο.
Συμφωνώ με τον @Outshined!
Το ποτήρι είναι μισογεμάτο, δεν το συζητάω. Το “Aphelion” είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Νομίζω η αυστηρότητα είναι καλή, ειδικά στους κορυφαίους καλλιτέχνες.
Πιστεύω ότι οι οπαδοί τους θα γουστάρουν πολύ το άλμπουμ. Παρόλα αυτά, μετά από αρκετές ακροάσεις ίσως διαπιστώσουν τα θεματάκια που προκύπτουν όταν οι Leprous ακούγονται σαν σόλο σχήμα του Einar. Προσωπικά - κι είμαι μεγάλος οπαδός των Leprous - θέλω την μπάντα πίσω, θέλω καλύτερη ισορροπία.
Αγαπημένα tracks, με διαφορά Out Of Here και On Hold.
H αλήθεια είναι πάντως ότι είναι το solo σχήμα του Εinar.
Οπότε μάλλον σε ενοχλεί ελαφρώς η vocal oriented στροφή που έχουν κάνει.
Καλα παιδια η ποιότητα του άλμπουμ είναι αδιαμφισβήτητη. Όπως είπε και ο Χρήστος όλοι μας το ακούσαμε (πολύ), και γενικα συμφωνούμε με την άποψη του @Aldebaran. Προσωπικά το έχω πει και για άλλες (αγαπημένες) μπάντες, αλλά η προσδοκία σκοτώνει την ευχαρίστηση.
Ίσως να έχουμε πέσει κι εμείς μες στην παγίδα αυτή, δεδομένου του εξαιρετικού σερί που έχουν οι Leprous.
Σε συναισθηματικό επίπεδο, παρότι βρήκα πάρα πολλά σημεία να πιαστώ σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, δεν ένιωσα το ίδιο δέος που είχα νιώσει στα προηγούμενα. Άκουγα ας πούμε το Distant Bells και συγκλονιζόμουν κάθε φορά. Εκεί έγκειται και η προσωπική μου αμφιβολία περισσότερο, όχι στην ποιότητα της μουσικής. Απλά μου μοιάζει για πρώτη φορά στην ιστορία της μπάντας ως ένας δίσκος “αντε ας μαζέψουμε ότι έχουμε να βγάλουμε ένα δίσκο”.
Έχεις κάποια στοιχεία πάνω στα οποία στηρίζεις αυτή την άποψη; Γιατί εξ όσων γνωρίζω, πριν το “Pitfalls” τουλάχιστον, ο Tor O είχε πολύ σημαντική συμμετοχή, ενώ γενικά στην εξίσωση έχουν μπει ο Robin κι ο Baard.
@Sevek χμμμ, όχι ακριβώς, διότι το “Pitfalls” το λάτρεψα. Κι όπως έγραψα και στο ριβιου, η ενορχήστρωση και τα ηχοχρώματα είναι εκπληκτικά. Μου έλειψε μια καλύτερη “οικονομία” σε 2-3 tracks και σιγουρα η συνεκτικότητα, η αύρα που κάνει ένα άλμπουμ σπουδαίο. Το “Aphelion” μου φαίνεται συνθετικά σχεδόν όσο καλό και το “Pitfalls”, χωρίς όμως την special αύρα.
Διαφωνώ τόσο μα τόσο πολύ με το ύφος των μερικών αποπάνω ποστ. Όσο και να λάτρεψα το Pitfalls, τo Aphelion μπυ φαίνεται μια πιο ολοκληρωμένη, πιο ενδιαφέρουσα, πιο συναισθηματική, και εν τέλει μια απλά ανώτερη κυκλοφορία.
Ούτε μισή αδύναμη στιγμή, και το ακριβώς αντίθετο από αυτό που γράψατε μερικοί. Υπάρχει δήλωση του Einar πως το Congregation το έγραψε μόνος του και πως είναι ό,τι πιο κοντινό σε solo δίσκο έχουν βγάλει, ενώ το Pitfalls είναι ο δίσκος με την μεγαλύτερη συμμετοχή από τα άλλα μέλη.
Κάτι που είμαι σίγουρος πως ισχύει και για το Aphelion. Ο Toro έχει βάλει περισσότερα lead και σολο στο Aphelion από ότι στα πρώτα 6 των Leprous αθροιστικά, ο Baard παίζει σε κάθε τραγούδι εκπληκτικούς ρυθμούς, και για πρώτη φορά θυμάμαι να ξεχωρίζει και ποσοτικα και ποιοτικά τόσο πολυ ο Simen με το μπάσο του.
Το μόνο ερώτημα για μενα είναι αν μιλάμε για τον δεύτερο καλύτερό τους δίσκο μετά το Congregation ή όχι, και προς το παρόν κλινω προς το ναι.
ΥΓ. All The Moments, Shadow Side, Silhouette, On Hold, εκπληκτικά τραγούδια, από τα καλύτερά τους ever
Ελλειψη έμπνευσης πάντως δεν υπάρχει στο Pitfalls.
Σε καμία περίπτωση, ο δίσκος είναι μαγεία.
Το έπος που λέγεται distant bells φτάνει και περισσεύει από μόνο του.
Αυτό είναι σίγουρο. Ούτε στο Malina υπήρχε έλλειψη έμπνευσης. Ο ίδιος ο Einar όμως έλεγε ότι δυσκολεύτηκε πολύ με το γράψιμο στίχων και χρειάστηκε βοήθεια από τη σύντροφό του για να τους ολοκληρώσει. Κάποιου είδους burn-out αν και τη σιχαίνομαι τη λέξη.
Ίσως αυτό οφείλεται και στο τι συμβαίνει συγκυριακά σε όλο τον κόσμο με την πανδημία, που στένεψε τα περιθώρια παραπάνω δουλέματος του δίσκου.
Φίλε @QuintomScenario, χαίρομαι που σου άρεσε τόσο, όπως πάντα σέβομαι την άποψη σου. Σε αυτή την περίπτωση, έχω ελαφρώς διαφορετική.
Το ζήτημα της αύρας ενός άλμπουμ, το πως σε πιάνει, το τί σε κάνει να σκέφτεσαι ακόμα κι όταν δεν το ακούς, είναι 100% υποκειμενικό. Για μένα σαν ακροατή, αποτελεί και το σημαντικότερο κριτήριο για το ποιοι δίσκοι είναι Τεράστιοι. Το “Aphelion” μου προσφέρει μεγάλη ηχητική ευχαρίστηση αλλά ψυχικά δεν με πήγε σε άλλα μέρη.
Ακριβώς το ίδιο αισθάνομαι κι εγώ.
κυκλοφόρησε? εψαξα και δεν το βρήκα κάπου…
οχι ακομα δυστυχως…αλλα που θα παει;