Μα φυσικα. Και σε αυτο το επιπεδο, μπορω να πω οτι με τα μισα τραγουδια στο Aphelion ενιωσα πραγματα που δεν τα ενιωσα με κανενα τραγουδι στο Pitfalls. Οχι απαραιτητα περισσοτερα, αλλα διαφορετικα, πιο ωμα και πρωτογονα. Ενιωσα ψυχικη ευεξια απο αυτην που νιωθεις οταν εισαι 16 χρονων και ανακαλυπτεις εναν γαματο δισκο.
Το Pitfalls αν και ειναι παντοδυναμο συναισθηματικα σε στιγμες οπως Below, Alleviate & The Sky Is Red, στα υπολοιπα τραγουδια του δινει για μενα ενα διαφορετικο vibe, που οπως ειπα δεν ειναι χειροτερο, απλα ειναι πιο chill out φαση. Η αληθεια ειναι πως με εκπλησσει αρκετα το οτι δεν επιασε κανα 2-3 απο σας τοσο πολυ το Aphelion, αλλα ναι, συμφωνω πως ειναι 100% υποκειμενικο αυτο.
Αυτο με το οποιο εχω την μεγαλυτερη διαφωνια ειναι η φραση αποκατω, απο τον Outshined:
καθως νομιζω εχουν αναμετρηθει παμπολλες φορες με το αναστημα τους, και νομιζω πως σε καθε περιπτωση η καταμετρηση εδωσε το ιδιο νουμερο το οποιο θα ηταν “ακομα ενας εξαιρετικος δισκος που τους παει σε καταπληκτικα μουσικα μονοπατια και το κανουν με τον δικο τους τροπο που δεν μοιαζει με κανενος αλλου τον τροπο ιδιαιτερα”
Τωρα που τελειωσα με την δουλεια για σημερα, βρηκα την ευκαιρια και διαβασα την κριτικη σου στο μαγκαζινο του ροκιν.
Με μπερδεψες παρα πολυ με την κριτικη, γιατι ενω συμφωνω με το 90% των γραφομενων, και ενω διαβασα πραγματα τα οποια ταυτιζονται με τις σκεψεις που ειχα απο το πρωτο ακουσμα και εχω ακομα οσο ακουω τον δισκο ξανα και ξανα (οπως για παραδειγμα η αναφορα σε Queen και Pink Floyd και σιγουρα τα αχρειαστα brutal φωνητικα που για μενα μαγαριζουν το κατα τα αλλα αψογο Nightmare in Disguise) , τελικα βγαινουμε σε πολυ διαφορετικα συμπερασματα.
Η μπάντα βέβαια εισάγει και νέες εκφράσεις στο οπλοστάσιο της: δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες οι slide κιθάρες που περιπλέκονται με Floyd/Queen επιρροές και indie rock αισθητική στο “All The Moments”, ούτε η σχεδόν «χολιγουντιανή» ορχηστρική λογική του “The Shadow Side”. Από την άλλη, tracks όπως το “Out Of Here” είναι τέλεια ακριβώς όπως είναι, παραδίδοντας αυτό το αμάλγαμα της έξυπνης και συναισθηματικής heavy μουσικής που μάθαμε να ζητάμε από τους Leprous.
Ας πουμε για μενα, ΟΛΑ τα παραπανω ειναι στοιχεια που κανουν τον δισκο εξαιρετικο, οποτε δεν καταλαβαινω το “απο την αλλη” στην τελευταια προταση.
Τα Have You Ever? και On Hold θα μπορουσα να τα ακουω μεχρι να πεθανω εντωμεταξυ
Δεν ειμαι σιγουρος οτι αυτη η κριτικη με πειθει οτι σπαει το σερι των αριστουργηματικων δισκων, μαλλον ενισχυει το οτι εβγαλαν ενα ακομα οπως την διαβαζω
Ρε συ, ανάμεσα σε “αριστούργημα” και “μέτριο” άλμπουμ υπάρχουν πολλοί ενδιάμεσοι σταθμοί. Παρεπιμπτόντως, αριστούργημα ονομάζω προσωπικα ένα άλμπουμ του 9.5+ και τέτοια βρίσκω 5-6 την δεκαετία, από τα 00s και μετά.
Το “Aphelion” μου φαίνεται ένα πολύ καλό άλμπουμ (σύμπαντα μακριά από το να το πω μέτριο) που δεν είναι αριστουργημα για μένα, για τους 2-3 λόγους που ανέφερα εκεί.
Ξέρεις, εμείς που γράφουμε, θέλουμε να μπορουμε να βλέπουμε και τα κείμενα μας δέκα χρόνια μετά και να θεωρούμε ότι ήταν κείμενα υπεύθυνα. Αλλιώς, εύκολάκι, όλα είναι γαμάτα.
Αντε, αυριο βγαινει και θα μπουν και οι άλλοι στην κουβέντα. Θα χαρώ αν αποδειχτώ ο πιο “δύσκολος”, πάντως τα παιδια του rocking είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος.
Ευχαριστώ που διάβασες πάντως και, τέλος πάντων, όλοι εδώ μέσα λατρεύουμε Leprous, δεν είμαστε και πολύ μακριά.
Οχι, δεν παιζω με καμια λεξη προσωπικα. Απλα η μεγαλη μου απορια στην κριτικη και στο συμπερασμα που βγαλατε 2-3 συντακτες, ειναι τι ακριβως διαφοροποιει το Aphelion απο τους 5 προηγουμενους δισκους, και με βαση οσα γραψατε νομιζω τελικα η απαντηση ειναι “τιποτα, απλα δε νιωσαμε τοσο πολυ”.
Καλα δε σου ειπα τιποτα Απλα δεν μπορω να καταλαβω την διαφοροποιηση. Για εναν δυσκολο ακροατη οπως ο Παντελης ας πουμε, που δεν του αρεσει και ιδιαιτερα η φωνη του Einar, το καταλαβαινω να πει “ε δεν ειναι και κανα αριστουργημα το Aphelion” οταν εχει πει τα ιδια λογια για οποιονδηποτε δισκο Leprous του παρελθοντος. Για εναν φαν των Leprous ομως που εχει εντυπωσιαστει με τα 4-5 προηγουμενα τους (και με το Pitfalls μαλιστα), μου φαινεται λιγο δυσκολο να καταλαβω τι ακριβως ειναι αυτο στο Aphelion που κανει την διαφορα.
Κυριως γιατι εμενα μου φαινεται ο πιο φρεσκος δισκος τους απο το 2016 εως σημερα. Οχι αναγκαστικα καλυτερος, αλλα ο πιο ιντριγκαδορικος και διαφορετικος , με συναρπαστικο τροπο. Το Malina ηταν οριακα Congregation pt 2 (και να εισαι σιγουρος, εχω ακριβως ΜΗΔΕΝ παραπονα απο το Malina ) ενω το Pitfalls ηταν πολυ τολμηρο, αλλα ταυτοχρονα και λιγο ανευρο για μενα σε καιτ φασεις. Οποτε απλα θα μεινω με την απορια
ΥΓ. Το τι λεει ο καθενας μας αριστουργημα και τι οχι ειναι διαφορετικο… αλλα δεν εχω την απαιτηση κανενας να λεει αριστουργηματα αυτα που λεω κι εγω, και δε νομιζω οτι εχω δωσει ποτε τετοια εντυπωση. Η μονη μου ενσταση ξαναλεω, ειναι με την “ξενερα” που βλέπω ως αυρα, που ομολογω με εχει αφησει λιγο αναυδο. Στα δικα μου τα αυτια, αυτος ο δισκος δεν δυναται να ειναι “ξενερα”, παιζει να ειναι ο πιο συμπαγης δισκος της καριερας τους.
Το Congregation (που το θεωρω το καλυτερο τους, το αγαπημενο μου, το μεγαλυτερο τους, το πιο επιδραστικο τους και ολα τα συναφη) εχει συνολικα 12 τραγουδια και καπου εκει στο Within My Fence ή σε κανα δυο τραγουδια της “δευτερης πλευρας” νιωθω οτι καποια τραγουδια ειναι λιγο παρομοια μεταξυ τους.
Το Coal απο την αλλη ειναι απιστευτα συμπαγες, ναι, στο δινω. Με χανει λιγο, μιλαμε για απειροελαχιστα, στο Salt και στο Contaminate Me (το οποιο ομως live με τον Ishahn ειναι εξωπραγματικα τελειο).
Δεν ξερω, προφανως μιλαει και ο ενθουσιασμος, αλλα γενικα το Aphelion ακουγεται νερακι και στο repeat. Πολυ ευκολα. Εχει σιγουρα τα πιο πιασαρικα τους τραγουδια.
μετα απο πραγματικο λιωσιμο απο εχθες, νομιζω και εγω οτι ειναι δισκαρα!σιγουρα καλυτερο απο το Pitfalls…Ακομα ανακαλυπτω πραγματα αλλα ειμαι απολυτα ικανοποιημενος απο αυτη την κυκλοφορια…
Πρεπει να ειμαι ο μοναδικος που του αρεσαν τα φωνητικα στο τελος του δισκου ε;Δεν θα με χαλουσε καθολου να εβαζε και σε αλλα σημεια πραγματικα…