εντωμεταξυ στην Limited edition διαβασα οτι θα εχει 2 bonus κομματια.
bonus tracks:
- A Prophecy To Trust (02:59)
- Acquired Taste (Live 2021)
1 Like
οι τυποι ειναι σε διαρκη περιοδο οπου γραφουν κομματια σε αυτοματο πιλοτο και παλι καταφερνουν να ειναι καλυτεροι απο καθε αλλη μπαντα
2 Likes
οταν ενα δισκο τον ακους στο repeat χωρις να σε κουραζει,σημαινει οτι ειναι σπουδαιος!
1 Like
Είναι καλός δίσκος, έχω μάθει όμως να περιμένω περισσότερα από αυτούς. Και κυρίως τον Einar.
Δεν νομίζω ότι είναι δίσκος που θα ακούω συχνά στο μέλλον.
1 Like
Κι εγώ ακόμη χωνεύω, αν και έχουν περάσει αρκετές ακροάσεις. Είναι ακόμη δίσκος ο οποίος με ξαφνιάζει με τις στιγμές του, αλλά λόγω απροσδόκητων στυλιστικων επιλογών μάλλον (όπως στο Pitfalls), παρά τεχνικής επίδειξης (όπως συνέβαινε μεχρι το Malina). Ορισμένες στιγμές νιώθω ότι θα μείνουν μαζί μου, κάποια κομμάτια είναι απλά οκ, λίγο φτωχά στο τι έχουν να πουν (αν και είναι πλήρη από ακουστική άποψη).
οταν ενα συγκροτημα βγαζει 5 σερι δισκαρες ή αντιστοιχα ενα sitcom 5 ξεκαρδιστικες σεζον, δεν ειναι λογικο να περιμενεις να σε εκπλησσει και την εκτη φορα. Δεν υπαρχει στιγμη στο Aphelion που να λεω “wow απιστευτο, δεν το περιμενα απο αυτους” οπως σε Contaminate me, Struck ή By My Throne αλλα δεν υπαρχει ουτε δευτερολεπτο που να μη μου αρεσει. Ποσο μαλλον να με απογοητευει
Απο την αρχη μεχρι το τελος ειναι 100%Leprous ακομα και στο Have You Ever? και ειναι ολο σουπερ
3 Likes
Ακριβώς όλο το αποπάνω ποστ σχεδόν κατά λέξη.
Προσωπικά με εξέπληξε θετικά το πόσο συναίσθημα μπορούν να βγάλουν με solo κιθάρας και ο Toro και ο Robin, κι ας μην ανακάλυψαν τον τροχό.
Ακούω τον δίσκο κανα 2 βδομάδες τώρα γύρω στις 4-5 φορές την ημέρα (όσες από αυτές εχω τον χρόνο δηλαδή), και αυτό έχει να μου συμβεί πάρα πολύ καιρό με δίσκο.
Δεν περιμένω από τους Leprous να βγάλουν έναν 7ο δίσκο που θα με αφήνει με ανοιχτό το στόμα, περιμένω έναν δίσκο που θα γουστάρω τρελά όλα τα τραγούδια, και τέτοιον πήρα προσωπικά. Ούτε ένα τραγούδι μέτριο ή απλά καλό για μένα, όλα είτε πολύ καλά είτε εξαιρετικά
1 Like
Για τον Robin ήξερα τι παικταράς ήταν από το άλμπουμ των Aspera, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αλλάξουν το όνομά τους σε Above Symmetry και να το ξανακυκλοφορήσουν.
Φαντάζομαι ότι το έχουν διαλύσει πλέον.
1 Like
Έχει κάποιες στιγμές που είναι πραγματικά κορυφαίες και με έχουν κολλήσει
Συνολικά όμως δε νομίζω να το ξανακουσω ολόκληρο
Φωνητικά ο Einar πολύ δυνατός και πάλι
Στο repeat θα μπουν τα Running Low , Silent Revelation & Nighttime Disguise ( ξανά ωραίο κλείσιμο δίσκου )
Μια προχειρη απογευματινη Σαββατιατικη track by track δισκοκριτικη μετα απο 2 βδομαδες συνεχομενων ακροασεων που δεν ζητησε κανεις, αλλα ουτε εγω ζητησα να γεννηθω οποτε θα με φατε στην μαπα (!) 
- Running Low -
Ο δισκος ξεκιναει με το πρωτο single, που κυκλοφορησε πριν κανα 2 μηνες, και μας προσεφερε μια ακομα νεα πτυχη των Leprous. Το τραγουδι ξεκιναει πολυ ατμοσφαιρικα και σκοτεινα, με τα γνωστα εγχορδα που εχουμε δει σε πολλα singles τους τα τελευταια χρονια, και ενω μπορω να το συσχετισω με το επισης κινηματογραφικο Below απο πριν 2 χρονια, στην συνεχεια το αρκετα up tempo και majore ρεφρεν δινει εναν αλλον αερα στο τραγουδι, και καταλαβαινω γιατι ξενιζει καποιους.
Προσωπικα δεν εχω κανενα παραπονο απο το τραγουδι, και δεν μπορω να το φανταστω με διαφορετικο ρεφρεν. Το σολο με βιολοντσελο απο τον Raphael ειναι απο τα καλυτερα πραγματα που εχουν μπει σε τραγουδι των Leprous, και ο τροπος με τον οποιο παιζουν το τραγουδι στο βιντεοκλιπ, ειναι ακρως πωρωτικος και σε βαζει στο κλιμα.
- Out Of Here -
Ενα τραγουδι που ενω αποτελει κατα γενικη ομολογια ενα απο τα καλυτερα τραγουδια του δισκου για τους περισσοτερους στο πρωτο ακουσμα, εγω το λατρεψα σε υπερβολικο βαθμο μετα τις 2-3 ακροασεις. Οι φωνητικες μελωδιες ειναι απλα εξωπραγματικα τελειες, και καθοδηγουν και ολοκληρο το τραγουδι, στου οποιου το πρωτο μισο κυριαρχουν πληκτρα και εγχορδα, για να ερθει το ξεσπασμα στο δευτερο μισο να το απογειωσει σε all time classic, που θα χωρουσε σχεδον σε οποιοδηποτε αλμπουμ τους.
- Silhouette -
Εκπληκτικη εισαγωγη, χτιζει με drum and bass και πληκτρα πριν μπουν κιθαρες και εγχορδα για να συμπληρωθει το παζλ, απο τα τραγουδια που σε πιανουν και δε σε αφηνουν, και το μονο για το οποιο απορω ειναι γιατι δεν ειναι ενα απο τα πρωτα singles, αν οχι το πρωτο πρωτο. Ο Einar οδηγει με μερικες ακομα εξαιρετικες φωνητικες γραμμες ενα εντελως δικο του τραγουδι, το οποιο ειναι απο τα ελαχιστα στον δισκο χωρις καταθλιπτικους στιχους, ισως γιατι τους εχει γραψει ο Toro. Οι κιθαρες που συνοδευουν τον χαμο που γινεται στο τελευταιο λεπτο ειναι οτι καλυτερο, ενω τα τελευταια 30 δευτερολεπτα ειναι ενας υποδειγματικος τροπος για να κλεισει μια μπαντα ενα τραγουδι. Οποιαδηποτε μπαντα. Οποιοδηποτε τραγουδι της.
- All The Moments -
Το πρωτο WTF του δισκου μαλλον, για οποιον εχει ακολουθησει την πορεια των Leprous. Δυνατη εισαγωγη με ροκαδικες lead κιθαρες και πληκτρα που θυμιζουν πιο πολυ prog τυπου Transatlantic (για καλο το λεω ε) παρα Leprous. Ακολουθει ακομα ενα υπεροχο κοψιμο για ηρεμες στιγμες με τον Einar και τα πληκτρα του, που λειτουργουν ως το κουπλε του δισκου, πριν σκασει το παντοδυναμο ρεφρεν στο οποιο θαρρω για μια στιγμη πως ακουω Anathema του A Fine Day To Exit ή ισως και του Weather Systems, και το λεω σιγουρα για πολυ καλο αυτο.
Η γεφυρα βεβαια μας προσγειωνει, καθως ο Einar αφηνει τα πληκτρα του και πιανει το πιανακι του, με το οποιο μας παιρνει μαζι του στα πιο εσωστρεφη και καταθλιπτικα του ταξιδια. Σιγα σιγα ο ηχος δυναμωνει, ο Baard ανοιγει την πορτα και τραβαει τον Einar απο το υπογειο, και μαζι με ολους τους αλλους χτιζουν ενα καταπληκτικο outro/ρεφρεν, που καθιστα αυτο το τραγουδι ενα απο τα πιο ιδιαιτερα τους.
- Have You Ever? -
Μεχρι το επομενο. Το Have You Ever ειναι το κρυφο διαμαντι και αριστουργημα του δισκου. Δε θα κατσω να γραψω πολλα για αυτο. Ειναι γραμμενο απο τον Simen τον μπασιστα (που ειχε γραψει και το Distant Bells), ο οποιος μαλιστα το ανεβασε στα social media με το σχολιο πως ειναι “σκοτεινο, γκρουβι και χτυπαει δυνατα - και δεν εχει καθολου μπασο” το οποιο ειναι αληθεια, και το κανει αρκετα ξεχωριστο. Απο τα αγαπημενα μου τραγουδια στον δισκο, εχει παιξει πολλες φορες στο repeat.
- The Silent Revelation -
Κοιτωντας πισω στον χρονο, νομιζω οτι οταν βγηκε αυτο το single πως επειδη ειχαμε συνηθισει το να βγαζουν εκπληκτικα τραγουδια με χαρακτηριστικη ευκολια οι Leprous. Το λεω αυτο, μονο και μονο γιατι οι περισσοτερες αντιδρασεις ηταν “ε ενταξει μωρε, κλασικα Λεπρους ωραιο τραγουδι”. Εχοντας πλεον ακουσει το τραγουδι μεσα στον δισκο, και εχοντας προσεξει ολες τις λεπτομερειες, το θεωρω ξεκαθαρα και διχως καμια αμφιβολια ενα απο τα καλυτερα του δισκου. Baard δινει ρεστα σε ολο το τραγουδι, οι φωνητικες γραμμες του Einar για μια φορα ακομα οδηγουν, τα κιθαριστικα ριφφ τα σπανε και ως συνθεση και σε ηχο, και τα πληκτρα με το μπασο και τα εγχορδα δενουν το γλυκο εξαισια.
- The Shadow Side -
Να ενα τραγουδι που οταν ακουγα τον δισκο περιμενα να αποτελει ισως το αγαπημενο τραγουδι της πλειονοτητας οταν βγει ο δισκος. Τελικα ο περισσοτερος κοσμος μαλλον το θεωρει ψιλοδευτερο, και δεν καταλαβαινω γιατι. Το αγαπημενο μου απο τον δισκο. Το χτισιμο ειναι για σεμιναριο του πως να γραψετε ενα τραγουδι, οι κιθαρες στο δευτερο ρεφρεν το εχουν ηδη απογειωσει στο επιπεδο του αψεγαδιαστου, και στο τελος σκαει το εξωφρενικα ταιριαστο και υπεροχο σολο κιθαρας για να βαλει κερασακι στην τουρτα και να δωσει το 11 στα 10. Τραγουδι το οποιο εχουν γραψει Einar, Toro, Robin και Baard μαζι.
- On Hold -
Ισως το πιο Pitfalls τραγουδι του δισκου. Ξεκιναει απο εκει που τελειωσαν τραγουδια οπως το At The Bottom και το Distant Bells (δηλαδη παντου) και αποτελει και την μεγαλυτερη συνθεση του δισκου, καθως διαρκει κατι λιγοτερο απο 8 λεπτα. Χτιζει σιγα σιγα και οι minimal ηχοι κυριαρχουν για το πρωτο 3λεπτο, που ομως εχει τοσα layers σε κιθαρες, πληκτρα, μπασο και τυμπανα που παντα γινεται κατι ενδιαφερον πισω απο την φωνη του Einar. Στο τριλεπτο αρχιζει το συναισθηματικο κρεσεντο και το τραγουδι δεν παταει ποτε φρενο συναισθηματικα και στιχουργικα.
Απο τις πιο grande συνθεσεις στον δισκο και ηδη εξαιρετικα δημοφιλες αναμεσα στο fanbase, οχι αδικα. Οι lead κιθαρες σε ολο το δευτερο μισο μου σκιζουν την καρδια στα δυο, δε θα πω ψεματα. Το prog οργιο που γινεται στο τελευταιο 3λεπτο ειναι απο αυτα που με βαση οσα διαβαζω απο διαφορους στα social media για το πως φλωρεψαν οι Leprous, δεν αξιζουμε καν. Αλλα ευτυχως το λαβαμε, γιατι το κλεισιμο του On Hold ειναι αριστουργηματικο.
- Castaway Angels -
Αρκετα γνωριμο σε οσους ακολουθουν τους Leprous, αφου κυκλοφορησε τον Δεκεμβριο, εν μεσω του δευτερου κυματος της πανδημιας. Ισως οτι πιο συμβατικο εχουν γραψει οι Leprous ποτε. Δεν με ειχε εντυπωσιασει ουτε οταν βγηκε πριν λιγους μηνες, ουτε με εντυπωσιαζει τωρα, αλλα σιγουρα μεσα στην ροη του δισκου ταιριαζει πολυ περισσοτερο και ανεβαινει κι αυτο. Προφανως η ποιοτητα της συνθεσης ειναι πολυ υψηλη, απλα δεν βρισκω κατι τοσο ιδιαιτερο, πραγμα που δεν συμβαινει με κανενα αλλο τραγουδι στον δισκο.
- Nighttime Disguise -
Απο τις πιο ιδιαιτερες στιγμες στην ιστορια των Leprous. Πριν κατι μηνες, προσεφεραν στους οπαδους τους να συμμετεχουν για 5 μερες σε μια σειρα απο βιντεοκλησεις και live streams, στις οποιες θα εγραφαν ενα τραγουδι συλλογικα και συνεργατικα ολοι μαζι. Το αποτελεσμα ηταν ενα εξαιρετικο αμαλγαμα απο παλια και νεα στοιχεια Leprous, το οποιο αποτελει μαλλον το πιο παραδοσιακα prog κομματι του δισκου, με βαριες κιθαρες, πολυ ενδιαφεροντα time signatures απο Baard (οπως αλλωστε και σε ολον τον δισκο), πολυ συναισθημα, ενα τζαζ περασμα, και εναν χαμο στο τελος που κλεινει τον δισκο αψογα.
Προς το τελος ακουγονται και καποιες ρετρο κραυγες απο τον Einar που παω στοιχημα πως ειναι παραγγελια των πιο χαρντκορ καφρων οπαδων που συμμετειχαν στο stream, αλλα οι οποιες δεν χαλανε εν τελει το τραγουδι, αφου θυμιζουν περισσοτερο τις κραυγες του απο το Congregation. Προσωπικα πιστευω πως αν ελειπαν το τραγουδι θα ηταν πολυ καλυτερο (κι ας ακουγεται οξυμωρο αυτο), αλλα απο την στιγμη που ο κοσμος φαινεται να το απολαμβανει ακριβως οπως ειναι, καλα κανουν.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Δεν περιμενα κατι συγκεκριμενο απο τους Leprous μετα το Pitfalls, και η μονη μου απαιτηση ηταν να αποτελει κατι φρεσκο, κατι με περισσοτερη ενταση, και ΙΣΩΣ κατι πιο κοντα στο υφος των Below, Alleviate, The Sky Is Red που αποτελουν και τα 3 αγαπημενα μου τραγουδια απο εκεινον τον δισκο, και νομιζω οτι ειμαι πληρως ικανοποιημενος με το Aphelion. Το θεωρω σιγουρα καλυτερο δισκο απο τον προκατοχο του, και πιθανοτατα ακομα κι απο το Malina, το οποιο υπερλατρευω. Ανυπομονω για την συνεχεια, αφου μου φαινεται οτι μετα απο 7 δισκους, η εμπνευση και η ικανοτητα που εχουν να γραφουν καταπληκτικες συνθεσεις οχι απλα δεν εχει φυγει, αλλα βρισκει ολο και νεους τροπους να εκφραστει.
Κι ενα τελευταιο… για μενα τεραστια αξια σε εναν δισκο εχει το replay-ability. Το Aphelion σε αυτον τον παραγοντα σπαει ολα τα κοντερ μεχρι τωρα, και ειμαι σχεδον σιγουρος οτι θα το ακουσω πολυ περισσοτερο απο μερικους αλλους δισκους τους. Περιμενω το bonus τραγουδι και αν ειμαστε τυχεροι μια περιοδεια, και σιγουρα το επομενο αλμπουμ οταν ερθει.
4 Likes
Τρίτη φορά το άκουσα ολόκληρο σήμερα το πρωί, και παραιτούμαι.
Θεωρώ την τριάδα Coal - Congregation - Malina κορυφαία, και μέχρι και το Malina λάτρευα εξίσου και τις πιο metal και τις πιο pop στιγμές τους.
Το Pitfalls δε μου άρεσε ποτέ, κράτησα μόνο το Distant Bells και το The Sky is Red, άντε και το I Lose Hope γιατί είχε πιασάρικο ρυθμό και feelgood διάθεση. Όλο το υπόλοιπο Χ και στο λάιβ στην Αθήνα εγώ ήμουν που όταν ρωτούσε αν μας άρεσε ο νέος δίσκος έλεγα ‘No’ σε πέριπτωση που αναρωτιόσασταν (λολ). Δεν είναι μόνο η ποπ διάθεση, είναι ότι τα βρίσκω γλυκανάλατα τραγούδια, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, χωρίς ιδιαίτερο πάθος ή χαρακτήρα.
Ε αν αυτό ίσχυε για το Pitfalls, εδώ το νιώθω επί 10. Μετά την πρώτη ακρόαση, δεν μου έμεινε ούτε ένα τραγούδι. Η πρώτη εντύπωση ήταν ότι έμοιαζαν με περισσεύματα προηγούμενων δίσκων, για ιδέες που -δικαίως- έμειναν στο συρτάρι γιατί υπήρχαν καλύτερες, αλλά τώρα, μια και έχουμε lockdown, ας το βγάλουμε, κάνουμε και livestreams κ.λπ. να συντηρηθούμε σαν μπάντα.
Δεν έχω κάτι να πω για την ποιότητα πέρα του ότι πάλι μου φαίνεται εντελώς ανέμπνευστο, κακά τραγούδια εν ολίγοις. Επίσης, ενώ μου άρεσε πολύ όλα αυτά τα χρόνια η φωνή του Einar, τώρα τις ψηλές του τις έχω συνδυάσει με τα 7 σπαστικά τραγούδια του Pitfalls και τα 10 σπαστικά τραγούδια του Aphelion, και παρατηρώ ότι μου την ψιλοσπάει ακόμα κι όταν ακούω τα παλιά τους. Σαν να μου έχει χαλάσει την εμπειρία με όλες αυτές τις αχρείαστες ψηλές και τα ΑΑΑ.
Η κρίσιμη ερώτηση που έχω να κάνω σε όσους άρεσε ο δίσκος είναι η εξής: Πιστεύετε ότι υπάρχει έστω ένα τραγούδι που μπορεί να γεννήσει έστω και έναν νέο οπαδό; (λογικά ναι, το πιστεύετε, ρητορικά ρωτάω χαχαχ)
Εγώ θεωρώ πως όχι. Αν βάλεις σε άνθρωπο που δεν έχει ξανακούσει Leprous να ξεκινήσει με αυτό, δεν θα θέλει να ψάξει τα υπόλοιπα. Και πιστεύω πως αυτό είναι βήμα πίσω για την πρόοδο της μπάντας.
3 Likes
Ακριβώς στα ίδια είμαι και εγώ, νομίζω ότι η μπάντα που αγάπησα τέλειωσε στο Malina και πλέον χωρίστηκαν οι δρόμοι μας - απόλυτα σεβαστό αφού αυτό θέλουν να κάνουν αλλά στεναχωριέμαι λίγο που πλέον δε με αφορά η μουσική τους.
Κατά τα άλλα, βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι υπάρχουν τόσες διαφορετικές κριτικές για τον δίσκο: από κάτι 6άρια που είδα από δω κι από εκεί +ποστς όπως το από πάνω, σε πιο μετριοπαθείς κριτικές και σχόλια όπως αυτά των παιδιών του σάητ και μετά σε αποθεωτικά όπως του Quintom και του JTN. Σίγουρα δεν είναι δίσκος για όλους.
1 Like
Running Low, Out of Here, The Silent Revelation, On Hold σιγουρα (εκτος αν εννοεις να κερδισουν ατομα που ειχαν ηδη ακουσει Leprous παλιοτερα και δεν τους αρεσαν που δεν το καταλαβαινω σαν επιχειρημα)
και ξερω ατομο μεταλα που δεν ειχε ακουσει ποτε και τους λατρεψε με το Aphelion
1 Like
Διαφωνώ σε αρκετά και ειδικά με τις αναφορές στο Pitfalls το οποίο για εμένα είναι ένας εξαίσιος δίσκος, αλλά θα συμφωνήσω απόλυτα όσον αφορά τον Einar.
Αχρείαστες ψηλές και τίγκα στα αα ααα αα…ειδικά στο Nightime Disguise του δίνει και καταλαβαίνει.
Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν θέλει να τραγουδάει με άλλο τρόπο πλέον και είναι κρίμα για έναν τόσο πολυτάλαντο τραγουδιστή. Έχει αρχίσει να κουράζει.
Όσον αφορά τα κομμάτια, υπάρχουν αρκετά καλά σημεία σίγουρα και ωραίες ιδέες, αλλά είναι ισως ο πρώτος δίσκος τους που δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που σκέφτομαι ότι θα το βάζω συνέχεια να το ακούω. Που να μου έχει κολλήσει τόσο ώστε να το απολαμβάνω απόλυτα και να είναι στο repeat.
Είναι καλός δίσκος οκ, δεν μπορούν να βγάλουν κάτι κακό οι Leprous δεν γίνεται αυτό, αλλά μέχρι εκεί.
1 Like
Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να δυσανασχετεί με τα πολλά ψηλά και φαλτσέτα, αλλά ειδικά στο Nighttime Disguise χρησιμοποιεί όλο του το εύρος, από τα - κάπου διάβασα - Nick Caveικά χαμηλά μέχρι τα ψηλά μέχρι και τα harsh στο τέλος
Οποιοδήποτε από τα 10 
1 Like
Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τους Leprous και το Aphelion το άκουσα κυρίως σε αναζήτηση νέων κυκλοφοριών μέσα στο '21 και όχι τόσο λόγω του συγκροτήματος. Το θεωρώ, ωστόσο, επιτυχία ότι κατάφεραν να με κάνουν να θέλω ν’ακούσω όλη τους τη δισκογραφία… Δε θα σταθώ τόσο στο τεχνικό κομμάτι, φαίνεται από την πρώτη κιόλας ακρόαση πόσο έμπειροι παικτούρες είναι. Μέχρι στιγμής, έχω ξεχωρίσει το On Hold, που ακούγοντάς το πρώτη φορά ένιωσα έντονα βάιμπς Bjork (μη γελάσετε) στα φωνητικά λόγω μάλλον της ατμόσφαιρας που δημιουργεί ο Einar στο ρεφρέν τα τελευταία λεπτά.
3 Likes
αυτο ερχομουν να γραψω…πως γινεται να μην ανατριχιαζεις με το “on hold” ;
@Silent_Winter αφου σου αρεσε αυτο,παρε την δισκογραφια αναποδα. Αν και για μενα τα κορυφαια τους ειναι τα congregation/coal/ bilateral με το Μalina να ειναι αρκετα κοντα…
2 Likes
Λοιπόν, μετά από αρκετές ακροάσεις, μπορώ να πω κι εγώ ότι το Aphelion είναι αυτό που θα ήθελα από ένα Leprous άλμπουμ, στο minimum έστω. Είναι μια μπάντα που χτίζει τα κρεσέντα της, έχει εξαιρετικά φωνητικά ΠΑΝΤΑ, απίστευτο drumming, υπέροχες ιδέες που σώζουν και το πιο αδιάφορο κομμάτι (ας πούμε το Out of Here για μένα σώζεται από το πανδαιμόνιο που γίνεται στο breakdown και είναι σεμιναριακό το πώς μπορείς να ανανεώσεις ένα παλιό κλισέ, ενώ δένει απίστευτα με την κληρονομιά των Leprous - κοφτά παιξίματα, φωνητικά παιχνίδια, συνθ ήχοι).
Δεν μπορώ να βρω κανένα κακό σε κανένα τραγούδι, ενώ όπως είπα και σε προηγούμενο ποστ κάποια κομμάτια θα μείνουν για καιρό μαζί μου. Κατεβαίνει όλο σα νεράκι, που άλλες κορυφές τους δεν ήταν τόσο ευκολοχώνευτες (εσένα κοιτάζω Congregation), εξαιρετική παραγωγή, υπέροχες ενορχηστρώσεις που γεμίζουν όλο τον ήχο και σίγουρα κερδίζει νέους φανς - αρκεί να ξεκαθαρίσουμε πρώτα πού τους ψάχνει.
Συμφωνώ ότι λείπει κάπως η ατμόσφαιρα που είχαν προηγούμενα άλμπουμ, αλλά ίσως χρειάζεται να αποκρυσταλλωθεί στο μυαλό μου ως άλμπουμ για να την αναδείξει
2 Likes
Ακούω Bilateral και Malina τώρα 
και επανέρχομαι.
2 Likes