Το Foreigner είναι το πιο αταίριαστο, φαντάζομαι εξού και ο τίτλος 
1 Like
Νομιζω οτι συμφωνουμε ολοι οτι το bottom ειναι το καλύτερο του δισκου ε;
2 Likes
Συμφωνώντας σε όλα σου τα σημεία - εκτός του Devin που δεν τον ακούω καθόλου - θα ήθελα να προσθέσω κάτι, αν μου επιτρέπεις. Γράφω έχοντάς τον ακούσει μία φορά. Παρόλα αυτά όμως, δεν πρέπει, ίσως, να μιλάμε μόνο για “prog goes pop” φάση, αλλά για πραγματικό και δυναμικό progressive τρόπο ύπαρξης για τους Leprous. Νομίζω ότι αυτός ο δίσκος φανερώνει εκείνο το προοδευτικό πρόσωπο ενός σχήματος που δεν κλείνεται σε ταμπέλες, αλλά δημιουργεί μια πορεία ανοιχτών οριζόντων. Χωρίς η γνώμη μου να είναι σφραγίδα και “ισχυρή”, το “Pitafalls” μπορεί να μπει στην ίδια κατηγορία με δίσκους των Queen, των Ulver και των Radiohead. Και για να μην παρεξηγηθώ - αν και δε με απασχολεί - δε μιλώ για το “άριστο” που ορίζεται μέσα από πωλήσεις, γεμάτα στάδια ή για το ότι κάνω λόγο περί νέας μπάντας μεσσιανικής. Πρόκειται για τη μουσική ενός δίσκου που δεν τελειώνει εύκολα, που δεν κλείνεται, αλλά ανοίγεται, που έχει τόσο μα τόσο ζουμί να προσφέρει και είναι διαφορετική από ό,τι προηγήθηκε. Μπορείς πάντα να υποψιάζεσαι τι θ’ ακούσεις, αλλά ποτέ δε ξέρεις πώς θ’ ακούγεται πραγματικά.
Και θα ήθελα επίσης να πω ένα μπράβο στα υπόλοιπα παιδιά από τη μπάντα, που κάτω από άγνωστες συνθήκες για εμάς, στήριξαν εν τέλει το όλον εγχείρημα του Einar και δημιουργήθηκε αυτό το αποτέλεσμα. Χωρίς αυτούς, ο Einar μπορεί και να μην το έβγαζε έτσι και είναι πολύ σημαντικό αυτό.
4 Likes
24 days earlier…
1 Like
Eγώ διαφωνώ πάντως
1 Like
Εσυ εισαι βυσμα δεν μετραει 
1 Like
Πάντως το The Sky is Red εμένα προσωπικά μ’ έκανε να νιώσω όπως περίπου όταν πρωτοάκουσα το Beyond The Pale…αυτό το ψαρωτικό που λες από που ήρθε αυτό τώρα;
Μέχρι πρότινος πρώτο στην καρδιά μου με άνεση το Congregation…για να δούμε όμως…
Πάντως το άλμπουμ είναι πιο εκλεκτικό απ’ ότι άφηνε να υπονοηθεί…και εννοείται όποιος έχει αλλεργία με τον όρο ποπ -δεν σημαίνει φυσικά οτι πρέπει ντε και καλά να του αρέσει ο δίσκος- αλλά βλέπω πολλοί να μπερδεύουν τον Prince με την Rianna. Τώρα βέβαια και απο την άλλη παιδιά αν πολλοί για να απολαύσουν ένα κομμάτι πρέπει να ακούσουν οπωσδήποτε βαριά κιθάρα…so be it, απο εδώ πάνε και οι άλλοι, κανείς δεν έχει αδικο και κανείς δεν εχει δικιο. Δηλαδή το να θες να ακούσεις όπωσδήποτε βαριά κιθάρα για να γουστάρεις κάτι είναι ένας σεβαστός αυτοπεριορισμός.
7 Likes
At the Bottom…Απίστευτο.
3 Likes
Δεν με νοιάζει από πού έρχονται, πού θέλουν να πάνε και πού τελικά θα τους βγάλει.
Κατά τη γνώμη μου, το νέο album αποτελεί τεκμήριο ότι αυτό το -πραγματικά σπουδαίο- συγκρότημα μπορεί να "παίζει"/"πειραματίζεται" με την Τέχνη και το ταλέντο του, να "συστήνεται" εκ νέου και να "προκαλεί" τον ακροατή του, "σαγηνεύοντάς" τον ταυτόχρονα.
Ο δίσκος θέλει αμέτρητα ακούσματα για να "χτιστεί" και να "μεγαλώσει". Αξιωματικά, κάθε δίσκος που απαιτεί κάτι τέτοιο αποτελεί ορόσημο τόσο για το συγκρότημα που τον δημιουργεί, όσο και για τον ήχο που αφορά.
Τηρουμένων των αναλογιών και των δεδομένων διαφορών, η “πυξίδα” του “Pitfalls” έφερε στο μυαλό μου τις περίφημες απόπειρες των Anathema στα early '00s.
Τέλος, θα είχε επέλθει απόλυτη ισορροπία εάν, κάπου στο χωροχρόνο, τα τελευταία 4,5 λεπτά του "The Sky Is Red" αποτελούσαν το μουσικό "χαλί" της τελικής συνάντησης μεταξύ Willard και Kurtz στο "Apocalypse Now".
Για όποιον βρίσκει τα ανωτέρω δυσνόητα:
ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ ΕΒΓΑΛΑΝ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟ#$&^@ ΜΟΥ ΜΕΣΑ;
8 Likes
Μόνο εγώ πιστεύω δηλαδή ότι, αν και έχει 4 κομματάρες μέσα, έβγαλαν τον χειρότερό τους δίσκο 
3 Likes
Αν το πας συγκριτικά,για μένα δεν ξεπερναει τα 4 προηγουμενα… παραμένει πολυ καλος δισκος βεβαια
1 Like
Νιώθω σαν να μεγαλώνω μαζί με την μπάντα άλλος ένας φοβερός δίσκος.
1 Like
Κυλάει πολύ όμορφα ο δίσκος. Μεγάλες στιγμές για Einar.
οχι και εμενα με κουρασε αρκετα δεν μπορω να πω οτι ειναι ο καλυτερος τους δισκος, Αν και ειναι νωρις ακομα θα πεχτουν και αλλες ακροασεις αλλα μεχρι τωρα σε αυτο το συμπερεσμα εχω καταληξει
1 Like
κατάθεση ψυχής στιχουργικά και ερμηνευτικά. Με άγγιξαν , ταυτίστηκα
αριστούργημα
Breath in , Breath out …Release…Let it all out
και όποιος κατάλαβε, που μακάρι να μην δλδ
7 Likes
Μόνο εγώ πιστεύω ότι το Distant Bells έπρεπε να κλείνει τον δίσκο;
Έχει και αυτό το “Chasing Time” σημείο μέσα του…
Μετά από αρκετές ακροάσεις, δε συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό. Βρίσκω το δεύτερο μισό του δίσκου εξαιρετικό αλλά από το πρώτο μισό κρατάω μόνο το I Lose Hope.
Αυτό που δε μου αρέσει είναι το ότι είναι σε τέτοιο βαθμό vocal driven. Ο παραλληλισμός που μου έρχεται στο μυαλό είναι μία ταινία που χτίζεται γύρω από τον πρωταγωνιστή, τον αβαντάρει για να πάει για όσκαρ, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα δε (με) γεμίζει. Ναι έχει εύρος, ανεβοκατεβαίνει τις οκτάβες, αλλά μου βγάζει μια μονοτονία επειδή διαδοχικά τραγούδια βασίζονται πάνω στην ίδια φόρμουλα. Φωνητικά πολύ μπροστά, λίγο μελαγχολικά synth, αργό τέμπο κοκ. Ίσως το άκουγα διαφορετικά αν ήταν προσωπικό άλμπουμ του Einar.
Στο β’ μισό αυτό συνεχίζει να συμβαίνει (π.χ. At the Bottom) αφενός όμως όπου συμβαίνει η σύνθεση είναι μεγαλειώδης (και με μεγαλύτερη ποικιλία -βλ. την αλλαγή στο ρεφρέν) και αφετέρου σε τραγούδια όπως το Foreigner έχουν όλοι το χώρο τους και (για μένα) αναπνέει πολύ καλύτερα. Όπου παίρνουν χώρο τα ντραμς και το μπάσο αυτόματα το τελικό αποτέλεσμα ανεβαίνει 2 σκαλιά στα αυτιά μου.
Having that said, ότι συμβαίνει από το Αt the Bottom και έπειτα συγκαταλέγεται στις κορυφές της δισκογραφίας τους.
ΥΓ: Το Alleviate σε σημεία θυμίζει έντονα το Music Inspired by the Life and Times of Scrooge του Holopainen ή είναι η ιδέα μου.
Αγαπω αυτο το τραγουδι.
Ο μπασιστας εχει βαλει μεσα στον δισκο καταπληκτικες μπασογραμμες, και κυριως στα πρωτα 5 τραγουδια, δηλαδη στην πρωτη ενοτητα.
Είμαστε στις ~4 ακροάσεις και η απογοήτευση συνεχίζεται.
Το βρίσκω ένα μέτριο άλμπουμ.
Τα βασικά προβλήματά μου είναι ότι:
α) μου φαίνεται πάρα πολύ γλυκανάλατο. Δεν με πείθει το συναίσθημά του καθόλου.
β) δεν μου θυμίζει Leprous, με την έννοια ότι μπορώ να αντιληφθώ ότι τα 4 πρώτα άλμπουμ βγήκαν από την ίδια μπάντα, αυτό όχι. Πάρα πολύ vocal driven, σαν solo project του Einar. Και αυτό το γεγονός συνεισφέρει στο α, ότι δεν το βρίσκω γνήσιο συναισθηματικά. Λες και ο τύπος άκουγε όλη μέρα Steven Wilson.
Επίσης πρωτοτυπία έχει όσον αφορά τα ηλεκτρονικά του στοιχεία, όχι όσον αφορά τα έγχορδα. Εκτός αν θεωρείτε τις τσελικές τενούτες πρωτοτυπία ξέρω γω, το να προσθέτεις απλά ένα ανούσιο στρώμα ήχου.
Σαν συνθέσεις δεν είναι κακές, ίσα ίσα τα περισσότερα είναι καλά τραγούδια, απλώς όχι τίποτα ιδιαίτερο.
Προσπαθώντας να δω μακροπρόθεσμα, λέμε ότι το Coal και το Congregation (ίσως και το Malina) ήταν ορόσημα στο prog και στον σκληρό ήχο του σήμερα.
Ε αυτό δεν είναι ορόσημο και νομίζω ότι η ιστορία έτσι θα το κρίνει.
1 Like