Leprous - Pitfalls [2019]

Πάντως είναι ο μόνος δίσκος Leprous που θέλησα να ξανακουσω . Ίσως δεν έπρεπε να κάνω πράγματα ταυτόχρονα όταν άκουγα τους άλλους

Εκτιμώ πολύ το ότι για να κάνεις έναν δίσκο vocal driven ή αντίστοιχα guitar oriented θέλει κοτσια και για να ξεχωρίσει πρέπει να είσαι παρα πολύ καλός και σίγουρος για τον εαυτό σου . Ε , εδώ είναι συγκλονιστικός ο άνθρωπος

2 Likes

δεν χορταινω το τελος του At the Bottom

1 Like

Γράψε κάτι ρε, που το βρήκες, ποιος το ζωγράφισε, είναι official?

1 Like

Συντομη κριτικη του Pitfalls μετα απο αρκετες ακροασεις.

Ο δισκος οπως μαλλον ξερουν κι οι ιδιοι οι Leprous, αλλα και οσοι τους ακουν, χωριζεται σε δυο ενοτητες.

  • Ενοτητα Α - Τραγουδια 1-5
    Δεν συμμεριζομαι καθολου την αποψη πως το δευτερο μισο του δισκου ειναι καλυτερο ή ανωτερο ή πιο ποιοτικο ή τελος παντων οποιαδηποτε “σοβαρη” λεξη χρησιμοποιουν καποιοι για να πειστουν πως το γουστο τους ειναι πιο εγκυρο απο το γουστο αλλων. Ως εκ τουτου, τα τραγουδια που ανηκουν σε αυτην την ενοτητα μου φαινονται εκπληκτικα, και με υπεροχη ροη μεταξυ τους. Ξεκινωντας απο το Below και τελειωνοντας με το Alleviate, και τα 5 κυλανε υπεροχα, και δε θα ηθελα να λειπει ουτε ενα δευτερολεπτο απο αυτο το 25λεπτο. Η ελλειψη παραμορφωσης στην κιθαρα αναδεικνυει στο επακρον τις συνθεσεις και τις μελωδιες του Einar, και δε θα μπορουσα να ειμαι πιο ικανοποιημενος που η ευχη μου εισακουστηκε. Αν θελω να ακουσω μεγαλοπρεπεστατες συνθεσεις με παραμορφωση στην κιθαρα και νευρο, μπορω ανα πασα στιγμη να βαλω οποιοδηποτε απο τα προηγουμενα τους 4 αλμπουμς.

  • Ενοτητα Β - Τραγουδια 6-9
    Με το At The Bottom ξεκινανε πιο “κλασικες” φορμες για τους Leprous, που τελικα ομως ελαχιστα μοιαζουν κι αυτες με ο,τι εχουν κανει στο παρελθον, με εξαιρεση ισως το Foreigner. Τα At The Bottom και Distant Bells ειναι αδερφακια, με την ατμοσφαιρα να χτιζεται κατα τα πρωτα 2/3 του τραγουδιου, και το κρεσεντο να ερχεται στο τελος. Μια συνταγη που οι Leprous εχουν ακολουθησει πιστα σε ολη τους την καριερα. Το Foreigner ειναι το πιο πιασαρικο τραγουδι σε rock φορμες σε ολον τον δισκο, και ενω στην αρχη μου φανηκε το μοναδικο αδιαφορο, τελικα εχει κι αυτο μεσα πολυ ψωμι, με καταπληκτικο ρεφρεν. Για το The Sky Is Red νιωθω πολυ λιγος να κανω το οποιοδηποτε σχολιο. Το μονο σχολιο που θα κανω ειναι πως ενω καμποσοι εχουν αναφερει οτι το τραγουδι εχει εξωφρενικο τελειωμα, σε μενα δινεται η εντυπωση οτι απο το πρωτο εως το τελευταιο δευτερολεπτο εχουμε να κανουμε με σηκωμενη τριχα. Απο το riffage στα κουπλε, απο τους στιχους, απο την ερμηνεια, απο την χορωδια στο βαθος, απο το σολο, απο το τελειωμα, μεχρι το τελευταιο πιατινι που χτυπαει ο Baard.

4 Likes

Nα πούμε ότι είναι καλύτερο από το εξώφυλλο?

2 Likes

Το εξώφυλλο και γενικά το artwork του Pitfalls είναι υπέροχο, οπότε δεν θα το έλεγα καλύτερο, αλλά θα έλεγα ότι είναι max level fan art.

1 Like

Το εξώφυλλο δεν με τρέλανε εξ αρχής, μου φαίνεται λίγο b class, ειδικά σε σχέση με του Malina(που είναι βέβαια το καλύτερο εξώφυλλο που έχουν). Για το συνολικό artwork βέβαια δεν έχω αποψη.
Σίγουρα πάντως Μαξ λεβελ φαν Αρτ.

το εξώφυλλο είναι ωραίο αλλά προϊδεάζει για διαφορετικούς ήχους

Αυτές τις μέρες έχω και παίζει τακτικά στο player ο δίσκος. Άσχετος με την μπάντα, με έψησε η όλη στροφή που φαίνεται να έπαιρναν με αυτόν τον δίσκο. Καλλιτεχνική ελευθερία το λέω, και οι τύποι την δαμάζουν. 'Αρα το είδα ως challenging άκουσμα και ενέδωσα.

Βασικά συμπεράσματα, φουλ υποκειμενικά:

1.Τέλειος ήχος ταμπούρου
2.Εκπληκτικά φωνητικά και κυρίως στίχοι
3. Μιας και ήμουν άσχετος με την μπάντα, όταν τελείωσα τις πρώτες σοβαρές ακροάσεις, ρώτησα να μάθω αν τραβούσε ζόρια ο τραγουδιστής. Ο αξιότιμος κύριος @Outshined μου επιβεβαίωσε τις υποψίες μου και πλέον δηλώνω πως, αν, χωρίς να ξέρω τίποτα, ένιωσα όσα ήθελε να εξωτερικεύσει ο κύριος Einar, τότε για μένα το “Pitfalls” πέτυχε και με το πολύ παραπάνω τον σκοπό του. Πολύ σπάνιο πράγμα αυτό. Δηλαδή από το “Below” μέχρι τα τελευταία 4 εξωπραγματικά λεπτά του “The Sky Is Red” (πόσο δίκιο είχατε όλοι) υπάρχει πολύ συναίσθημα και μουσικάρες.
4. Στα αυτιά μου στην αρχή του δίσκου υπάρχουν filler-άκια, αλλά είπαμε, τουρίστας.
5. Μπράβο στην υπόλοιπη μπάντα που δέχθηκε τον δρόμο που ήθελε να ακολουθήσει ο Einar, συμφωνώ σε όλα με τον @Aldebaran.
6. Κοίτα να δεις που η σπόντα εμφάνιση τους με τους Slayer το καλοκαίρι, με είχε ψήσει να ακούσω τον νέο δίσκο, παρά τα όποια προβλήματα του ήχου. Δεν νομίζω να πήγαινα ποτέ αν ήταν σε δικό τους club show, μιας και δεν αρέσκομαι στο ιδίωμα. Το καλό των festivals (γενικά μιλάω), είναι η ποικιλομορφία.

6 Likes

Στο “I Lose Hope” μόνο σε μένα έρχεται στο μυαλό το “Innuendo” των Queen μέσα από τις φωνητικές γραμμές του Einar;

Μετά από αυτές τις μέρες θα τολμήσω να γράψω κάτι τολμηρό για το μικρό χρονικό διάστημα που ακούγεται ο δίσκος - ίσως αποτελέσει ό,τι αποτέλεσε το “Promised Land” για τους Queensryche.

1 Like

Είσαι ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ.

Και είμαι από αυτούς που προσκυνάω φανατικά ό, τι έγραψαν οι Queensryche μέχρι το Promised Land, αλλά από και μετά… not so much.

Προς το παρόν το ίδιο ισχύει και για δαύτους χαχαχ!

1 Like

Οπότε να περιμένουμε μετά από το ‘promised land’ πολλούς δίσκους-πατάτες :open_mouth:

Γενικά εξαιρετική φωτογράφος, και το εξώφυλλο για μένα ταιριάζει πάρα πολύ στο Pitfalls, το οποίο είναι πραγματικά ένας λευκογκριζος δίσκος.

1 Like

Μιλάμε για έναν δίσκο που σου αποκαλύπτεται περισσότερο όσο τον ακούς.Όπως και όλοι των Leprous άλλωστε.Είναι ένα μοναχικό και μελαγχολικό άλμπουμ, φαίνεται για πολύ προσωπική δουλειά του Einar…υποθέτω πως μπορεί και ο ίδιος να έχει βρεθεί αντιμέτωπος με το τέρας της κατάθλιψης, το μεγαλύτερο πρόβλημα υγείας της εποχής.Προφανώς και είναι αυτός που ξεχωρίζει στον δίσκο, είτε μιλάμε για την απόδοση του, είτε για τις φωνητικές μελωδίες που έχει γράψει, είτε για τους έντονα επίκαιρους και μαχαίρι στην καρδιά στίχους.

Οι υπόλοιποι πιο πολύ στηρίζουν και ακολουθούν τις ιδέες του Einar, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, απλά θα ήθελα λίγο χώρο παραπάνω για τον Kolstad , που θεωρώ σπουδαίο drummer.Όταν τον έχει, ξεχωρίζει σε κάποια κομμάτια.

Δεν θέλω να μπω σε διαδικασία συγκρίσεων με παλιότερες δουλειές τους, γιατί κάθε μία είναι αρκετά διαφορετική και δε βρίσκω ιδιαίτερο νόημα.Οι ποπ επιρροές σίγουρα είναι πιο έντονες στο Pitfalls,αλλά η μουσική τους δεν μπαίνει σε ταμπέλες, είναι απλά Leprous.Δε μπορείς παρά να τους παραδεχτείς που κάνουν αυτό που νομίζουν και αυτό που τους εκφράζει αγνοώντας πλήρως απόψεις (υστερικές ή μη) των πρώην και νυν φανς.Δε μπορώ να θυμηθώ άλλη μεσαίου βεληνεκούς μπάντα που να είναι τόσο focused στο δικό της όραμα.Συνήθως αυτό το συναντάς σε μεγαλύτερα και πιο πετυχημένα εμπορικά μεγέθη (πχ οι Ζεπελιν όταν έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια τι έλεγε ο κόσμος και πέταξαν το physical graffity).Τέχνη χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει και σε όποιον κάνουν οι Leprous συνεχίζει, σε όποιον όχι αποχωρεί.Είναι τρομερά ειλικρινής σε αυτό το κομμάτι.

Below,Lose Hope και Alleviate είναι τα πιο προσιτά κομμάτια του δίσκου με τα ρεφρέν τους να ξεχωρίζουν.Είναι και μία απάντηση σε όσους θεωρούν την μπάντα δύσπεπτη.Από κοντά και το At the bottom.Observe the train , distant bells και Sky is red, είναι τραγούδια που πρέπει να είσαι σε συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση, όχι για να τα εκτιμήσεις, αυτό γίνεται άμεσα, αλλά για να τα νοιώσεις πλήρως.Μελαγχολική επιστροφή στη δουλειά μετά από τριήμερο για παράδειγμα!!

Το Be my throne μου φαίνεται αδιάφορο και filler.Foreigner είναι το μόνο guitar driven κομμάτι και προσωπικά θα γούσταρα άλλο ένα τέτοιο για να εξισορροπεί τα πράγματα λίγο.Παραγωγή εξώφυλλο και γενικά artwork είναι σε υψηλό επίπεδο όπως πάντα, και γενικά ταιριάζουν με τα όσα θέλει να πει ο δίσκος.

1 Like

Eγώ μάλλον συμφωνώ σε όλα με όσα έχει γράψει για το δίσκο ο QuintomScenariο, bold-άροντας κι εγώ το οτι βρίσκω τέλεια τα 5 πρώτα κομμάτια και καλό θα ήταν να μην υποτιμούνται, δεν διαφέρουν από τη λογική των Stupid Dream/Lightbulb Sun των Porcupine Tree. To By My Throne που τα ακούει λίγο και αυτό λόγω του πολύ ηλεκτρονικού χαρακτήρα του π.χ. το βρίσκω απλά τέλειο. Όπως και ο Quintom έβρισκα ίσως αρχικά αδιάφορο το Foreigner λόγω της αμεσότητάς του, ίσως με επηρρέασαν οι κριτικές γιατί περίμενα άλλο κομμάτι. Αλλά κρατάει πολύ τις ισορροπίες τελικά εκεί που βρίσκεται και μ’άρεσε πολύ περισσότερο όσο το άκουγα στη ροή του δίσκου.

Sky is Red αποθέωση, αλλά αυτό που βρίσκω γοητευτικό στο δίσκο είναι ότι θα μπορούσα ανετα να θεωρήσω και το Alleviate π.χ. το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, οπως και άλλα. Μην στεκόμαστε μόνο στο επικό κομμάτι δλδ και θεωρούμε ότι τα άλλα είναι για να γεμίζουν το δίσκο, κάθε αλλο.

Επίσης χαίρομαι πολύ που μπήκε η κομματάρα Golden Prayers μέσα σαν bonus track όπως και η ωραία διασκευή στο Angel των Massive Attack. Eιδικά το τελευταίο δεν είναι τόσο by the book σαν διασκευή όσο όταν το άκουγα στο Youtube αλλά στο ηχοσύστημα αποκαλύπτονται πολύ ενδιαφέροντα Leprous layers και φυσικά μια συγκλονιστική φωνητική ερμηνεία (για μια ακόμη φορά) από τον Einar.

Overall, θα παίξει μεγάλος ανταγωνισμός στην καρδιά μου με το Congregation απότι φαίνεται. Μάλλον το Congregation κερδίζει για μενα προς το παρόν (γιατί το Pitfalls είναι και αρκετά φρέσκο) στην απίστευτη ροή που έχει από τραγούδι σε τραγούδι, αυτό που ξεκινάς το δίσκο στο track 1 και δεν τον σταματάς πριν τελειώσει ο δίσκος, αποθεώνοντας κάθε νέο τραγούδι που ακούς. Είναι πιο συνεκτικός δίσκος ενώ το Pitfalls είναι πιο απρόβλεπτος.

2 Likes

Πάντως θα επιμείνω μάλλον στην άποψη πως το “Distant Bells” είναι για μένα η κορυφή του δίσκου, τουλάχιστον συναισθηματικά. I’m a sucker for buildups.

3 Likes

λευκόγκριζο είναι. Ο βούδας και το πνευστό πού κολλάνε;

Ωραίος δίσκος, ίσως ο πιο ευκολός και συνεκτικός των Leprous.
Ο βουδας κτλ, μπορεί να ναι συμβολικό αυτό που έφτιαξε ο καλλιτέχνης η μπορεί και να είναι λίγο τυχαίο, απλα να το είδαν και να τους αρεσε η αισθηση που έβγαζε η συνθεσή.

Ακριβώς αυτό και για μένα.

Επειδή βλέπω συχνές αναφορές στη λέξη ‘pop’ ανά τα ίντερνετς, επηρεασμένοι από την ενορχήστρωση ενδεχομένως, να πω πως για μένα είναι ξεκάθαρα λάθος η χρήση της λέξης. Είτε μιλάς για την ουσία είτε για το περιτύλιγμα του Pitfalls, δεν υπάρχει κάτι pop. Οι συγγένειες με ας πούμε ‘art pop’ καλλιτέχνες, έγκεινται στο έτερο συνθετικό. Πιο pop είναι στην ουσία του το συμπαθητικό φετινό δισκάκι των ραηχ. Και πιο metal. Άκυρη σύγκριση, αλλά μιας που τα λέμε για pop.

Για μένα αξίζει ένα τεράστιο μπράβο η συνειδητή ηχητική εξέλιξη της μπάντας σε αυτόν τον δίσκο, άσχετα αν σίγουρα δεν της βγήκε 100% σε όλα τα κομμάτια. Είναι αξιοθαύμαστοι και το αποτέλεσμα πολύ δυνατό και ενδιαφέρον. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι στα επόμενα χρόνια διαισθάνομαι. Όχι ότι είναι οι πρώτοι που πειραματίστηκαν με αυτήν την απογυμνωμένη prog αισθητική με μινιμαλ ηλεκτρονικά στοιχεία ενορχήστωσης (βλέπε σε συγκεκριμένες στιγμές Ayreon, Dear Hunter κτλ), αλλά οι Leprous το έκαναν στην ώρα τους, συνεκτικά όσον αφορά την μακροεπισκόπηση της δισκογραφικής τους παρουσίας, ώστε να γίνει αποδεκτό και να έχει αντίκτυπο.

Το εξώφυλλο πολύ ωραίο και άκρως ταιριαστό.

8 Likes