Δεν έχω εμβαθύνει για κρυφά νοήματα/αναφορές στους στίχους του δίσκου αλλά επειδή είμαι κομιξοπαδός, μου αρέσει να ζωντανεύω τα εξώφυλλα, ανάλογα το τι μου βγάζει η μουσική.
Τα χρώματα μου έβγαζαν σιωπή, οπότε δεν βρήκα μια αισθητική σύνδεση με τις τραγουδάρες του δίσκου, μέχρι εκείνη την εναλλαγή στο “The SKy Is Red”.
Κλείνω τα μάτια λοιπόν και φαντάζομαι ένα post apocalyptic σκηνικό, με τον κόσμο φοβισμένο και κάποιον να προσεύχεται μες την ομίχλη. Ε ο ουρανός κοκκινίζει, και τότε σιωπή γιατί κάτι τρίζει, και σταδιακά, όπως τα χτυπήματα στα τύμπανα, έρχονται κάποια βήματα από μακριά. Ε, αυτό που πλησιάζει, είναι κάποιο είδος λυτρωτή θεού, αργά να αναδύεται, λες και οι προσευχές ανταπέδωσαν και μαζί με τα χορωδιακά, είναι όντως αυτός που χρειαζόταν ο ικέτης που τον επικαλούταν. Μια μετενσάρκωση του θεού, ένας πελώριος (εντείνουν τα χτυπήματα) τύπος, που ήρθε για να επιφέρει την νιρβάνα, να πει πως όλα τελείωσαν η λύτρωση και η ηρεμία είναι εδώ, μια νέα εποχή.
Τώρα που θα ξεπεράσετε την φλυαρία μου να συνοψίσω πως για μένα τα τελευταία λεπτά του δίσκου είναι λυτρωτικά, είναι κάθαρση. Δεν ξέρω πόσο καλό είναι το εξώφυλλο για τα μέτρα τους, αλλά το συναίσθημα του “The Sky Is Red” ήρθε και κούμπωσε με αυτό που ένιωσα κοιτώντας το.
Και τα πρώτα σετλιστς, με 6-7 από τα τραγούδια του Pitfalls στο ρεπερτόριο, όπως θα έπρεπε. Τα μόνα που δεν έχουν ως τώρα παιχτεί είναι τα By My Throne και Foreigner, δικαιολογημένα μάλλον. Καλά το σετλιστ στο Τσβολε είναι έπος, με Flood Cloak Foe. Και τελείωμα με The Sky Is Red. Πώς πας σπίτι μετά?
Ερχόμουν βέβαια να γράψω πως αυτήν την στιγμή το αγαπημένο μου στον δίσκο είναι το Observe The Train. Αριστουργηματικό τραγούδι. Release. Let it all out.
Αηλουζχοπ. Υπνωτικό (με την καλή έννοια) ριφφ κιθάρας με groove που προκαλεί supremum headbanging και στίχοι για ακρόαση στο repeat.
Ομπζερβ Δετρεην. Η ερμηνεία του Ειναρ κάνει την οποιαδήποτε μουσική ανάλυση σχεδόν αδύνατη. Πρέζα γλυκιά.
Μπαημαθρον. Πλασοντα 1999 και Γκοα Ινδιας 2004, αλλά με ουσία, στίχους, καθαριστικό ριφφ για λουπα γιουτουμπ επί 10 ώρες και στίχους για νομπελ.
Αλληβηεητ. Μουσική από κάποια ανώτερη διάσταση, την οποία όλοι επιθυμούμε να επισκεφτούμε κάποτε. Μουσικός οργασμός.
Ετδεμποτομ. Μακοτζακο meets Genesis meets Leprous meets Dream Theater. Σκληρή μάχη και τελικά ισοπαλία μεταξύ τέλειου ρεφρεν και αψεγάδιαστου χτισίματος στο τέλος.
Ντισταντ Μπελζ. Εδώ έχει μόνο χτίσιμο, χωρίς να υστερεί σε κάτι. Τραγούδι χωρίς παραδοσιακό ρεφρεν, δομή ή οτιδήποτε άλλο συμβατικό. Ντελίριο συναισθήματος.
Φορεηνερ. Μπααρντ και Ειναρ για χειροκρότημα. Οι κραυγές του Ειναρ στο τελευταίο λεπτό αποζημιώνουν την οποιαδήποτε σκέψη τύπου “τα έχουμε ξανακούσει αυτά”, και το τραγούδι γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα σε δίσκους όπως το Bilateral και το Pitfalls.
Δεσκαη Ιζρεντ. Τέτοιο χρώμα θα έχει ο ουρανός στην Δευτέρα Παρουσία, μόνο που αντί για χριστιανικά και εβραϊκά παραμύθια, η Δευτέρα Παρουσία στην πραγματικότητα θα συμβεί όταν όλοι μας γίνουμε ένα με το σύμπαν και διασκορπιστουμε ως up & down κουαρκς στα νεφελώματα της Ανδρομεδας μετά την γαλαξιακη σύγκρουση που προκαλεί η ακρόαση του συγκεκριμένου τραγουδιού κατ’επανάληψη. Και οι μόνοι άνθρωποι που θα επιβιώσουν θα είναι η χορωδία που συνεργάστηκε με τους Λεπρους, ώστε να μπορούν να τραγουδάνε τα μέρη τους για μια αιωνιότητα σε ενα αέναο και ατέρμονο κοσμικό soundtrack.
Συνεχιζω να εχω την ιδια εντυπωση με τις πρωτες ακροασεις…Χανει στην ισορροπια…Μεμονωμενα μου αρεσουν ολα τα κομματια αλλα οταν τον ακουω ολοκληρο χρειαζομαι καποια πιο “σκληρα-παραμορφωμενα” περασματα…
Για οποιον λεει οτι “χαραμιστηκε” ο Baard, ναι, χαραμιστηκε παρα πολυ, τι να πω.
Οτι και καλα δεν ειναι αψογα αυτα που παιζει ας πουμε σε τραγουδια σαν κι αυτο.
Καλα αυτά ειναι ηλιθιότητες. Ο δίσκος έχει το καλύτερο drumming του Baard, παίξιμο δεν είναι μόνο να παίζεις γρήγορα. Με τέτοιες δυναμικές και groove εγώ προσωπικά θεωρώ την πιο ώριμη και μεστή εμφάνισή του δισκογραφικά.
Μάλλον είναι δήλωση για την… απροθυμία των ηγετικών μελών των δύο συγκροτημάτων να “μοιράζονται τον προβολέα” μη επιτρέποντας στους υπόλοιπους να συνεισφέρουν συνθετικά στα νέα κομμάτια.
…ή ότι ο Solberg μετατρέπεται σταδιακά σε Åkerfeldt σε αυτό τον τομέα!
