Τα Opeth, τίποτα ιδιαίτερο. Για το Pitfalls είναι η δήλωση.
Είτε έτσι είτε αλλιώς είναι μεγάλη δισκαρα οπότε, who cares;…
ρε παιδια, το μιμ λεει οτι ο Ακερφελντ δηλωσε πως ηταν εγωιστής στο ΝΕΟ ΟΠΕΘ ΑΛΜΠΟΥΜ και δεν ακουσε τα αλλα μελη της μπαντας. ΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΕΧΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΟΠΕΘ ΑΛΜΠΟΥΜ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΤΡΙΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
1 Like
Τίποτα το ιδιαίτερο.
Λοιπόν, χθες και σήμερα καθώς άκουγα ξανά το “Amr” (φοβερός δίσκος) από και προς τη δουλειά, διαπίστωσα ότι τελικά η σχέση του Einar με τον Ihsahn του έκανε πολύ καλό στο πως μπορεί να σκέφτεται ως μουσικός. Ν’ ανοιχτεί, χωρίς να δαπανηθεί και να πειραματιστεί. Βέβαια, στο τελευταίο ο Ihsahn είναι - ίσως και αρκετά - αναίσθητος με την καλή έννοια ως προς τι λέει ο κόσμος για τις επιλογές του και νομίζω ότι και ο Einar έχει εισέλθει μέσα σε αυτό το κλίμα.
Από μουσικής πλευράς μπορώ να πω ότι άκουγα κάποια σημεία στα ηλεκτρονικά ιντερλούδια του Ihsahn και σκεφτόμουν “α, αυτό παραπέμπει στο “Pitfalls”” και άρα το αντίθετο την ίδια στιγμή. Βέβαια, είναι δύο αντίθετοι δίσκοι, αλλά όταν ξέρεις το υπόβαθρο, καταλαβαίνεις και την κρυφή επίδραση.
3 Likes
Απο τον επερχομενο προσωπικο δισκο του τσελιστα των Leprous, ο οποιος ειναι κατι σαν μονιμο μελος πλεον.
Οποιος τους εχει δει live τα τελευταια 2 χρονια, ξερει για τι μουσικο μιλαμε. Η εισαγωγη του στο Malina tour ηταν απο τις καλυτερες στιγμες της συναυλιας, και φυσικα δεν χρειαζεται να πουμε ποσο ανατριχιαστικο ειναι το τελευταιο κομματι σε εκεινον τον δισκο. Ομολογω οτι ηθελα ακομα περισσοτερο τσελο στο Pitfalls, ομως απο οτι φαινεται θα εχω εναν ολοκληρο δισκο του να λιωσω συντομα.
3 Likes
Για πείτε ρε παλικαράδες μιας και μου έκατσε δώρο εισιτήριο για λέπρους και πήρα την απόφαση να κάτσω να ακούσω, από που ξεκινάμε? Και τι να αναμένουμε στο live γιατί τα πρόσφατα στο setlist δεν βοήθησαν τόσο, θα είναι καθαρόαιμο pitfalls tour?
1 Like
Το 50% του σετλιστ θα ειναι Pitfalls.
Απο κει και περα, ακους ολο το Congregation μεχρι να ξερεις και τον τελευταιο στιχο. Ε μετα θα παρεις και τα Bilateral Coal Malina και θα τα ξεκοκαλισεις ισως. Αλλα οχι μεχρι την συναυλια.
Το Congregation ειναι ταυτοχρονα το πιο προσιτο, περιπλοκο, τεχνικο και πληρες αλμπουμ τους με καποιον τροπο.
Εναλλακτικα αν δεν εχεις χρονο ακου τα πρωτα 4 τραγουδια απο καθε δισκο. Θα εισαι σχεδον πληρως καλυμμενος για την συναυλια.
1 Like
What kind of sorcery is this 
Όχι η αλήθεια είναι ότι εχω πάθει σοκ με το άσμα Slave λαιβ από Ροκφέλερ, όπου δεν καταλαβαίνω γιατί έχει δύο ντράμερ, αλλά από ότι κατάλαβα δεν θα το απολαύσω λαιβ… Και γενικά ότι έχω ψιλοακουσει από YouTube με στέλνει στο congregation και το pitfalls άρα μάλλον με αυτά τα δύο ξεκινάμε…
1 Like
Ειναι επετειακο λαηβ και ειπαν στον προηγουμενο ντραμερ να παιξει κι αυτος μαζι σε μερικα τραγουδια, στην πραγματικοτητα αυτο που βλεπεις ειναι με 3 ντραμερ αν το καλοσκεφτεις, μιας και ο Baard μετραει για 2.
Η συμβουλη μου για τα πρωτα 4 ειναι περιεργη, αλλα θα δεις οτι ισχυει. Υπαρχουν ολα τα σετλιστς για ολες τις συναυλιες της περιοδειας, και αυτα που θα παιχτουν και στην Ελλαδα, βρισκονται σχεδον ολοκληρα σε μια απο τις πρωτες 4 θεσεις των Coal, Congregation, Malina 
Για το Slave τι σχολια να κανει κανεις. Μνημειωδης εκτελεση.
Δέν έχω καταλάβει ποιος από τους δύο είναι ο διπλός 
αλλά και ο τραγουδιαρης δεν λυπάται…
ΑΚΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΟΥ
4 Likes
Σε μερσω πάρα πάρα πολύ αγαπητέ μου κουιντομ…
1 Like
Βρήκα κάτι που ναι μεν είναι εριστικό, αλλά σίγουρα αξίζει να το αφήσω εδώ προς σχολιασμού, μιας τόσο η πλειοψηφία του φόρουμ κρίνοντας από τα σχόλια όσων αρέσκονται στον ήχο αυτό στο παρόν thread, όσο και οι σχετικοί συντάκτες μας, λατρέψατε όλοι το Pitfalls. Έφτασε και πάρα πολύ ψηλά στην 30δα μας. Διάλολε, εδώ άρεσε σε μένα χαχα!
Ε, το AMG, που λογικά το ξέρετε, έιναι ένα κατά την γνώμη μου σεβαστό και κυρίως σοβαρό metal blog. Επειδή ακριβώς μπαίνουν στην λογική να κάνουν κριτική, και επειδή, στα γούστα μου, οι απόψεις μας συνήθως ταυτίζονται, μου έκανε εντύπωση πως τώρα στις προσωπικές λίστες, ο ιδιοκτήτης, μπήκε στον κόπο να γράψει αναλυτικά γιατί δεν του άρεσε το νέο Leprous. Θα σας εκνευρίσει, αλλά είναι μια αιτιολογημένη άποψη, κυρίως γιατί δεν πρόλαβε να ανεβάσει έγκαιρα review (τον νιώθω λίγο σε αυτό )
Το απόσπασμα βρίσκεται στο τέλος της λίστας του, αλλά το βάζω και εδώ αυτούσιο στο summary παρακάτω:
Summary
Corrective Measures: Leprous // Pitfalls
Leprous naming their new album Pitfalls seems appropriate, but ambiguous. Is this an In Flames -style universe brain moment, where the band dubs the album after what they think of the record? Are they commenting on the potential issues facing them? Or is this potentially an epic self-own, giving ammunition to critical reviewers who will undoubtedly be unable to resist such low-hanging fruit. Did these Norwegian-metal-turned-progressive-indie-pop-and-Apple-iPod-commercial just accidentally step into a trap of their own design? What if it’s just a mind game, meant to make listeners and fans like myself overthink the thing? I am unclear of what they desire to communicate. Interestingly, that’s the pitfall along Pitfalls ’ path, as well.
Pitfalls has the basis of a compelling sound. Leprous successfully builds up a melancholy, or downright mournful, sound throughout Pitfalls while offsetting it with danceable moments. The songs follow a uniform arc—with verses soft and “glitchy,” contrasted by escalating choruses (with an Anathema en tendency toward long, slow builds)—and this works well on songs like “Alleviate” and “Below.” In their best moments, there’s a not-so-subtle disco vibe that works its way through the bass (“Be My Throne”) and drums. And you can find traces of their progressive credentials making their pop songs smarter on tracks like “At the Bottom” or “Observe the Train,” where drums and bass syncopate their rhythms, creating memorable moments of variation. Finally, it’s impressive how many ways that the band has ‘embodied’ emulated tone and with the addition of orchestral arrangements Pitfalls can reach new levels of poppy melodrama.
Unfortunately, Pitfalls is an album without a clear sense of what it does well. Pitfalls ’ songs balance on the border of indie pop and art rock, but they do not weave them together effectively. Rather, Leprous simultaneously undermines the strength of their pop songs—the hooks—and the stimulating side of art rock. This tension is best exemplified in the album’s two major pitfalls: “Distant Bells” and “The Sky Is Red.” Ostensibly attempting to create moody atmospheres using piano and subtle dissonance, both songs falter because of dragging “introductions” of five minutes. Rather than building tension, the songs annoy and lag; “The Sky Is Red” clocks in at 11:22 and has a climax that’s uninteresting, but the heaviest thing on the album, while the still-too-long-at-7:23 “Distant Bells” wastes a catchy and well-placed Millenial Whoop in its climax because 40 seconds of interesting doesn’t make up for 7 minutes of banality. Confusingly, Leprous fails to commit to writing with the brevity and sizzle that good pop often requires. Tracks that push five minutes overstay their simple ideas and small variations of syncopated bass and drum rhythms do not make them more interesting. No matter how well Einar croons—and boy can he croon—it doesn’t change the fact that ideas are overstaying their welcome.
The conflicting visions for Pitfalls produce an album that is less than the sum of its parts. “Alleviate,” “At the Bottom,” “Be My Throne” and “Below” all form the core of what should be a better record. But instead, Pitfalls drags because the record lacks clarity and purpose.8 It’s interesting to note that Malina is a much longer album, but it pops with engaging, addictive material. Unfortunately, despite impressive sonic choices and production, Pitfalls simply features a number of choices that result in an album that has its moments, but is a real low-point in the band’s career. I know a subset of fans does really like this album—and I can see where there are some genuinely promising moments—but I would direct potential listeners to Malina or Bilateral , where the band’s Rush Ratio is much closer to one-to-one.9
Εγώ πάλι δεν έχω clear sense ως προς το τι ο ίδιος θέλει να πει.
Στη μια παράγραφο μας λέει τι βρίσκει καλό στο άλμπουμ, αναφέρει κάποια ενδεικτικά τραγούδια
Μετά ξεκινάει την άλλη παράγραφο ακυρώνοντας τον εαυτό του λέγοντας ότι δεν είναι ξεκάθαρο τι κάνει τελικά το άλμπουμ καλά.
Τα μεγαλύτερα Pitfalls λέει είναι τα εξής δύο τραγούδια το Distant Bells και το The Sky Is Red που απλά λέει απλά τραβάνε σε διάρκεια χωρίς να είναι ενδιαφέροντα. Στην ουσία ότι επαναλαμβάνουν τις ιδέες τους χωρίς να προσφέρουν κάτι ενδιαφέρον.
Και στο τέλος μας πετάει απότι καταλαβαίνω οτι το άλμπουμ δεν έχει clarity και purpose γιατί (κάνω quote από αλλού) ακροβατεί ανάμεσα σε indie pop και art rock χωρίς να “υφαίνονται μαζί αποτελεσματικά”. Δεν παίζουν ξεκάθαρο είδος σε φάση; Κάτι τέτοιο εκλαμβάνω.
Και τέλος σχολιάζει ότι το Malina είναι πιο ενδιαφέρον και εθιστικό υλικό παρ’ ότι μεγαλύτερο σε διάρκεια.
Δεν διαβασα εν ολίγοις ιδιαίτερα επεξηγηματικά πράγματα, μάλλον φλου γενικότητες.
1 Like
Καλά εξαρχής να πω πως φυσικά και διαφωνώ με το take του, αλλά θα σου πω τι κατάλαβα με το ενδεχόμενο να είμαι λάθος. Του κακοφάνηκε πως από τα 50 λεπτά τα 18 είναι αδύναμα, στα 2 τραγούδια που ανέφερες, όπου το όποιο μέτριο για αυτόν χτίσιμο, καταλήγει σε κάτι απογοητευτικό για αυτόν, που να μην το δικαιολογεί.
Θα μείνω πως γενικά ο δίσκος του έδωσε την εντύπωση πως επιχειρεί να εισάγει pop hooks χωρίς όμως να χτίζει πάνω σε αυτά, αφού χάνονται σε μια προσπάθεια art rock συνθετικής δομής, η οποία όμως στα μακροσκελή τραγούδια δεν είναι για αυτόν, ούτε αρκετά ενδιαφέρουσα, ούτε καταλήγει κάπου. Για αυτό και μετά το αναλύει βήμα βήμα.
Για αυτό και πιθανώς εκθειάζει το Malina, που γενικά το AMG τότε το είχε αποθεώσει ήταν και ψηλά στην λίστα τους, αλλά μάλλον η αισθητική ανομοιογένεια, του Pitfalls για αυτόν, του κακοφάνηκε. Οπότε πιο πολύ κρατάει τραγούδια και όχι δίσκο, πρώτη φορά για την μπάντα = απογοήτευση.
Να πω την αλήθεια δεν έχω κάνει ανάλυση ξανά σε κριτική αλλου, οπότε ένιωσα περίεργα χαχα! Αλλά δεν μπορώ να πω πως ενώ καταλαβαίνω τι τον χάλασε, προβληματίζομαι. Εμένα μου φάνηκε ομοιογενής αισθητικά ο δίσκος. Βέβαια, το παίζω ποπ πάνω από 5 λεπτά χωρίς καμιά ιδιαίτερη μουσική έξαρση, είναι ένα θέμα. Δεν λέω πως το κάνανε οι leprous, αλλά είναι ένα θέμα γενικότερα.
Επίσης να πω, πως για μένα ακριβώς αυτή η αντίθεση art rock, prog rock και μικρών pop hooks είναι που με κέρδισε. Δεν σου δίνει πολλά ο δίσκος εύκολα, κάτι που μου αρέσει. Όπως και οι στίχοι. Κοινώς, είναι πιθανώς από τις περιπτώσεις που η δυναμική του δίσκου είναι ακριβώς αυτή που ξενερώνει κάποιον, ειδικά σε σχέση με το πως έχει δει την μέχρι τώρα δισκογραφία τους. Άλλο κακός δίσκος, άλλο απογοήτευση.
Nαι οκ, παντως κι εγώ ομοιογενές το βλέπω και συνεπές απο την αρχή μεχρι το τέλος. Είναι λίγο πιο poppy μέχρι το Alleviate (αλλά εξακολουθεί να εχει προοδευτική λογική πάραυτα, σε ενορχηστρώσεις κτλ) και μετά πάει σε λίγο πιο εξπεριμένταλ/art rock διάθεση. Γενικά όμως μου ακουγεται ομοιογενές και να πω και κάτι; Δεν είναι πρωτοφανές αυτό που κάνουν σαν λογική. Το έκανε η Kate Bush και ο Peter Gabriel, ακριβώς με ολόιδια λογική (το έκανε και ο Steven Wilson πολύ προσφατα με το To The Bone). Pop hooks, πλούσιες ενορχηστρώσεις, πειραματική διάθεση. “Progressive”/Art pop θα μπορούσαμε να το πούμε. Δε νομίζω πως θα μπορούσαμε να τους κατηγορήσουμε για ασυνέπεια ως προς αυτό το pattern στη διάρκεια του δίσκου, δεν είναι δλδ σχιζοφρενικός δίσκος. Απο την άλλη τι να πω δεν του κανανε δύο τραγούδια κλικ που για τη συντριπτική πλειοψηφία είναι τα highlights του δίσκου. Βρίσκω την κλιμάκωση αντάξια του χτισίματος και στις δύο περιπτώσεις. Έχουν καταπληκτική μουσική ροή και τα τραγούδια στη διάρκεια τους αυτή καθαυτή και μέσα στη ροή του άλμπουμ.
4 Likes
Αυτό, μαζί με τον κόπο του, με έκαναν να το ρίξω εδώ. Ειδικά το The Sky Is Red, μου έκανε τρομερή εντύπωση πως κατάφερε να μην τον διαλύσει το κλείσιμο. Επειδή λοιπόν είναι από τις τρανταχτές περιπτώσεις που διαφωνώ με κριτική από άτομα που γενικά συμφωνούμε, και ο κόπος να το αναλύσει, αλλά και η αντίθεση με τον αέρα που μας παρέσυρε ομαδικά όταν ακούσαμε το Pitfalls, είπα να το αφήσω εδώ. Στην τελική, τέχνη είναι, όπως το βλέπει ο καθένας αρκεί να το αιτιολογεί.
Δεν θεωρώ τις συνθέσεις τόσο πλούσιες, συνθετικά, αλλά σχετικά απλές για τα δεδομένα τους, όσο έχω ακούσει, αλλά, όπως είχα πει και στην τουριστική μου τοποθέτηση καμιά 40ρια ποστς πιο πάνω, αυτό που ήθελαν να μεταδώσουν μου το πετύχανε.
Όταν έχεις βαρεθεί να βλέπεις δηλωσάρες σε ΔΤ για δήθεν σκοπούς δίσκων και μετά να τους ακούς και να απορείς, τότε όταν μια μπάντα μεταδίδει ακριβώς αυτό που ήθελε, με κερδίζει. Συμφωνώ πως έχουν πειραματικά στοιχεία οι συνθέσεις, αλλά συνολικά, δεν είναι πειραματικές, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Τα επιμέρους είναι όντως πιο ιντριγκαδόρικα από τοην συνένωση τους. Αυτό δεν αναιρεί την ατμόσφαιρα που χτίζεται.
Βέβαια, τις θυμάμαι όλες απ’ έξω οπότε κάτι κάνανε καλά χαχα!
1 Like
Πιο άμεσες θα χαρακτήριζα τις συνθέσεις. Και είναι κάτι που προσπαθούν να καταφέρουν πολλοί μουσικοί, να τριμάρουν δλδ όλες τις περιττές νότες και να κρατήσουν την σωστή ουσία. Περισσότερη τεχνικότητα, περισσότερες νότες δεν σημαίνει κατ’ανάγκη καλή μουσική ούτε καν στο progressive ιδίωμα, τουναντίον. Εγώ αυτή την προσέγγιση είδα και μένα μου το πετύχανε. Επίσης νομίζω σε όλους μας αρέσουν δίσκοι που μοιάζουν άμεσοι αλλά κρύβουν layers και μια “επικινδυνότητα” από κάτω. Με κάποιον τρόπο λοιπόν τον δίσκο τους τον “χωνέψαμε” λίγο πιο δύσκολα αλλά καταφέρνει να είναι και φουλ αξιομνημόνευτος την ίδια στιγμή, όπως το γράφεις.
1 Like
Προσωπικά δεν βρίσκω κανένα λόγο να εκνευριστω με την εμπεριστατωμενη άποψη κάποιου. Πιστεύω οι περισσότεροι από εμάς δεν απαιτούν να λατρεύουν όλοι ότι λατρεύουμε εμείς! (Ναι, σπόντα ήταν αυτό)
Παρόλο που ήταν το άλμπουμ της χρονιάς για μένα, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι δεκάρι. Δεν είναι αδιαμφησβητητο αριστούργημα, Promised Land ή A pleasant shade of grey. Είναι όμως σπουδαιοτατο μες στα συμφραζόμενα του!
2 Likes