(ακολουθεί tl;dr -όποιος θέλει ανοίγει)
Summary
Όπως έγραψα και τον προηγούμενο μήνα, σκόπευα να διατηρήσω μια ενότητα σχετική με τα μέρη/χώρους διασκέδασης όπου δια μέσου (και) της μουσικής γεννήθηκαν φιλίες, σχηματίστηκαν παρέες και γενικώς σφυρηλατήθηκαν σχέσεις, είτε άντεξαν στον χρόνο είτε όχι.
Τελικά για τον Νοέμβρη αποφάσισα να αφιερώσω αποκλειστικά τις επιλογές μου στο μέρος όπου την τελευταία 10ετία ενδεχομένως έχω περάσει περισσότερο χρόνο από όλα τα υπόλοιπα μαζί. Αναφέρομαι στη «Γή», ένα κουτούκι κοντά στον σταθμό Λαρίσης, βγαλμένο από άλλες εποχές, το οποίο ξεκίνησα να το επισκέπτομαι σποραδικά ως φοιτητής (ελέω ΑΣΟΕΕ) και -πολλά χρόνια αργότερα- κατέληξα ως τακτικός θαμώνας, λόγω της «σύνδεσης» που αναπτύχθηκε με μια συγκεκριμένη κομπανία που αναλάμβανε (και ακόμα το κάνει) τη μουσική επένδυση ορισμένων βραδιών, μετά καλού (αν και βαρέως -δεν το λυπούνται το λάδι) φαγητού, άφθονου αλκοόλ και εκπληκτικών φυσιογνωμιών που μπορεί να συναντήσει κανείς σε τέτοια μέρη. Οι βραδιές αυτές λοιπόν ξεκινάνε γύρω στον Οκτώβρη, πιάνουν φουλ ρυθμούς τον Νοέμβριο και συνεχίζονται περίπου μέχρι Μάιο όταν και ζεσταίνει πια αρκετά ο καιρός (μιλάμε για κλειστό χώρο προφανώς).
Όπως θα ανέμενε κανείς, η γενική κατεύθυνση ήταν και είναι το ρεμπέτικο και το παλιό λαϊκό τραγούδι, σε όλες τις εκδοχές του. Η σχέση μου με τις συγκεκριμένες μουσικές είναι κάπως «περίεργη» υπό την έννοια ότι σχεδόν ποτέ δεν θα βάλω να ακούσω μόνος μου (σπίτι ή στον δρόμο) αλλά το αποζητώ τακτικά σε βραδιές με μικρές αλλά ποιοτικές παρέες και βέβαια δε μου κάνει η οποιαδήποτε ορχήστρα, επιβάλλεται να καταλαβαίνουν τι παίζουν.
Τα κομμάτια που έχω επιλέξει στο περίπου αποτελούν μια σύνοψη τέτοιας ρεμπέτικης βραδιάς στην Γη (κάποτε τα Σάββατα ξεκινούσαν γύρω στις 5 το απόγευμα και τελείωναν το άλλο πρωί κατά τις 6-7), όπου η εκκίνηση γίνεται με κάποια πιο νοσταλγικά και ερωτικά κομμάτια όπως η «Σατράπισσα», το «Αργοσβήνεις Μόνη», «Πού να Βρω Γυναίκα να σου Μοιάζει» και άλλα σχετικά. Φυσικά σε μεγάλο βαθμό έχει την τιμητική του ο Μάρκος, με τις «Βεργούλες», το «Αντιλαλούν οι Φυλακές» (φοβερές πενιές μεταξύ των κουπλέ), προφανώς τη «Φραγκοσυριανή» και τα «Μαύρα Μάτια, Μαύρα Φρύδια», αλλά το χαηλάητ για κάποιον λόγο πάντοτε είναι τα «Μπλε Παράθυρα».
Δική μου αγαπημένη ενότητα σαφώς είναι τα διάφορα «απαγορευμένα», χασικλίδικα και μαχαιροβγάλτικα, είτε πρόκειται για την πιο ανέμελη/νοσταλγική τους εκδοχή («Πέντε Μάγκες στον Περαία») είτε για πιο σκληρά άσματα όπως την «Υπόγα» (βαρβάτη ντουμίλα), το «Ηρωίνη και Μαυράκι» και φυσικά, για να αποτίσω και τον απαραίτητο φόρο τιμή στον προπάππο μου τον Ζαχαρία τον Κασιμάτη, τον μέσα στην ένταση διάλογο ανάμεσα στους «Δυο Σερέτες». Από κοντά και τα πιο ανατολίτικα, «Μες στον Οντά ενός Πασά», η «Μαγισσα της Αραπιάς» και τα φουλ σμυρνέικα όπως οι «Ψαράδες», η «Τράτα» και πάνω απ’ όλα ο «Μπαρμπαγιαννακής» όπου αναλαμβάνει το τραγούδι ο Γιώργος -ιδιοκτήτης του μαγαζιού- και γίνεται ο κακός χαμός.
Όταν πια έχουν φτάσει οι μικρές ώρες της νύχτας και σιμώνει το χάραμα, κάνουν την εμφάνισή τους και πιο ύστερα λαϊκά, «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά», «Ντουνιά Ανακριτή» και τεράστια Σωτηρία Μπέλλου με το «Μην Κλαις».
Δυστυχώς δεν βρήκα χώρο στη δωδεκάδα και για κάποια εκπροσώπηση των ρεμπέτικων της Αμερικής, όπως το «Γουέστ» ή ο «Πινόκλης», ίσως του χρόνου τέτοια εποχή με το καλό.
Σατράπισσα
Αντιλαλούν Οι Φυλακές
Τα Μπλε Παράθυρα
Αμάν Κατερίνα Μου
Πέντε Μάγκες στον Περαία
Στην Υπόγα
Ηρωίνη και Μαυράκι
Οι Δυο Σερέτες
Μες στον Οντά Ενός Πασά
Οι Ψαράδες (Σε Καινούρια Βάρκα Μπήκα)
Μπαρμπαγιαννακάκης
Μην Κλαις
ΥΓ1. Για όποιον ενδιαφέρεται, το κανάλι pankonstantopoulos στο YT είναι κανονικό θησαυροφυλάκιο.
ΥΓ2. Για όποιον συνεχίζει να ενδιαφέρεται, προτείνω την ανάγνωση της συλλογής «Σπάνια Κείμενα για το Ρεμπέτικο» σε επιμέλεια Κώστα Βλησίδη όπου μέσα από πραγματικά κείμενα από τα τέλη της δεκαετίας του ’20 και μαζί με χρήσιμες σημειώσεις, γίνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνδεση με την κοινωνιολογία και την αντίληψη των εποχών εκείνων στην Ελλάδα περί μουσικής τέχνης.
ΥΓ3. Προτίμησα τα ΥΤ links να είναι ως επί το πλείστον οι αυθεντικές ηχογραφήσεις, παρότι ενδεχομένως να μην έχουν και τον καλύτερο δυνατό ήχο, όμως περικλείουν μια αύρα άλλων εποχών που δύσκολα βρίσκεται σε επανεκτελέσεις. Για να βοηθήσω στη λίστα του Spotify, έκανα μια ψαχτική και προτείνω τις παρακάτω επιλογές:
Summary