Εγω απο την αλλη θα προτεινα να απαγορευτουν σε πρωτο σταδιο αβαταρ με φωτογραφια του Hetfield, και σε δευτερο σταδιο γενικα τα αβαταρ με φωτογραφιες απο μουσικους, οι οποιες φαινονται απλα ως μια μουτζουρα στην οθονη και ειναι και οπτικα, και θεματικα ανησυχητικες 
(ναι, θελω να μου βαλετε περιπολικο σε τζιφακι, ειναι μπατσικο το ποστ)
Μόνο αγάπη για James αλλά το αβαταρ μόλις εκτοξεύτηκε στην στρατόσφαιρα του καλού γούστου!
Μου πηρε δυο αναγνωσεις, αλλα τελικα το εκτιμησα ακριβως οσο επρεπε.
Εκπληκτικα καλο αστειο, απο μενα ειναι 
Ναι
Εγώ θα το έβαζα ισοπαλία στην κορυφή με κάποια άλλα. Εδώ που τα λέμε και το “Maranatha” πολύ κοντά είναι…
Εντελώς αποτυχημένες.
Αν τις χρησιμοποιούμε είναι για να συνεννοηθούμε χοντρικά και τίποτα παραπάνω.
Ώπα, αυτό το ξεχασα εντελώς! Δισκαρος.
34η εβδομάδα - 2003
60 συμμετέχοντες
118 δίσκοι!!!
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Linkin Park - Meteora | 60 |
|---|---|
| Muse - Absolution | 53 |
| Katatonia - Viva Emptiness | 39 |
| Opeth - Damnation | 35 |
| Machine Head - Through The Ashes Of Empires | 34 |
| The Mars Volta - De-loused in the Comatorium | 33 |
| Dream Theater-Train Of Thought | 31 |
| Doomsword - Let Battle Commence | 30 |
| Evanescence - Fallen | 29 |
| Iron Maiden - Dance of Death | 28 |
| A Perfect Circle - Thirteenth Step | 27 |
| Deadsoul Tribe - A Murder Of Crows | 19 |
| OSI - Office of Strange Influence | 17 |
| Anathema - Natural disaster | 17 |
| The Gathering - Souvenirs | 14 |
| Enslaved - Below The Lights | 14 |
| Explosions in the Sky - The Earth is not A Cold Dead Place | 13 |
| Unkle - Never, Never, Land | 11 |
| Bathory - Nordland II | 11 |
| The Lord Weird Slough Feg - Traveller | 11 |
| Blut Aus Nord - The Work Which Transforms God | 11 |
| The White Stripes - Elephant | 10 |
| Nevermore-Enemies Of Reality | 10 |
| Funeral Mist - Salvation | 10 |
| Darkspace - Dark Space I | 10 |
| Moonspell - Antidote | 9 |
| Drive-By Truckers - Decoration Day | 9 |
| Metallica - St. Anger | 9 |
| Biomechanical - Eight Moons | 9 |
| Χάσμα - Κάθε Φορά Που Άλλος Γίνομαι | 9 |
| Widespread Panic - Ball | 8 |
| The Twilight Singers - Blackberry Belle | 7 |
| Riverside - Out Of Myself | 7 |
| Placebo - Sleeping with Ghosts | 7 |
| Funeral for a Friend - Casually Dressed & Deep in Conversation | 6 |
| From Ashes Rise - Nightmares | 6 |
| Avenged Sevenfold - Waking The Fallen | 6 |
| The Rasmus - Dead Letters | 5 |
| Sleep - Dopesmoker | 5 |
| Remains Of The Day - Hanging On Rebellion | 5 |
| Moonsorrow - Kivekantaja | 5 |
| Menomena - I Am the Fun Blame Monster! | 5 |
| Martyrdod-Martyrdod | 5 |
| Kayo Dot - Choirs Of The Eye | 5 |
| Helloween - Rabbit Don’t Come Easy | 5 |
| Hammers of Misfortune - The August Engine | 5 |
| Dropkick Murphys - Blackout | 5 |
| Coheed and Cambria - In Keeping Secrets of Silent Earth: 3 | 5 |
| Black Label Society - The Blessed Hellride | 5 |
| The Allman Brothers Band - Hittin’ The Note | 5 |
| A.C.T. - Last Epic | 5 |
| Yeah Yeah Yeahs - Fever to Tell | 4 |
| Tiamat - Prey | 4 |
| Three Days Grace - Three Days Grace | 4 |
| The Strokes - Room on Fire | 4 |
| The Haunted - One Kill Wonder | 4 |
| The Exploding Hearts - Guitar Romantic | 4 |
| The Derek Trucks Band - Soul Serenade | 4 |
| Tad Morose - Modus Vivendi | 4 |
| ROT-Provocativ | 4 |
| Radiohead - Hail To The Thief | 4 |
| Outkast - Speakerboxxx/The Love Below | 4 |
| Korn - Take a Look in the Mirror | 4 |
| Killing Joke - Killing Joke | 4 |
| Deftones - Deftones | 4 |
| Brand New - Deja Entendu | 4 |
| Blink-182 – Blink-182 | 4 |
| Anaal Nathrakh - When Fire Rains Down from the Sky, Mankind Will Reap as It Has Sown | 4 |
| Twisted Tower Dire Crest of the Martyrs | 3 |
| Stratovarius - Element Pt.1 | 3 |
| Septic Flesh - Sumerian Daemons | 3 |
| Revenge - Triumph. Genocide. Antichrist | 3 |
| My Morning Jacket - It Still Moves | 3 |
| Manes - Vilosophe | 3 |
| Hortus Animae - Waltzing Mephisto | 3 |
| Green Carnation - A Blessing in Disguise | 3 |
| Every Time I Die - Hot Damn! | 3 |
| Draconian - Where Lovers Mourn | 3 |
| Azarath - Infernal Blasting | 3 |
| Archive - Michel Vaillant | 3 |
| Apocalyptica - Reflections | 3 |
| While Heaven Wept - Of Empires Forlorn | 2 |
| Thursday - War All The Time | 2 |
| Thrice - The Artist In The Ambulance | 2 |
| Terror - Lowest Of The Low | 2 |
| Spawn of Possession - Cabinet | 2 |
| Songs:Ohia – the magnolia electric co | 2 |
| Regina Spektor - Soviet Kitsch | 2 |
| Puddle Of Mudd - Life on Display | 2 |
| Pelican - Australasia | 2 |
| Marilyn Manson - The golden age of grotesque | 2 |
| Lost Horizon - A Flame to the Ground Beneath | 2 |
| Lamb of God - As the Palaces Burn | 2 |
| King Diamond - The puppet master | 2 |
| Hellshock-Only the dead know the end of war | 2 |
| Fall Out Boy - Take This To Your Grave | 2 |
| Edge of Sanity - Crimson | 2 |
| Χειμερία Νάρκη - Στη Σιωπή Της Αιώνιας Θλίψης | 2 |
| Yellowcard - Ocean Avenue | 1 |
| Virus - Carheart | 1 |
| TUG-Η ζωή είναι στιγμές | 1 |
| Transcending Bizarre? - The Four Scissors | 1 |
| The Devin Townsend Band - Accelerated Evolution | 1 |
| The Blood Brothers - …Burn, Piano Island, Burn | 1 |
| Solefald - In Harmonia Universali | 1 |
| Rancid - Inderstructible | 1 |
| Nehëmah - Shadows from the Past… | 1 |
| Masterplan - Masterplan | 1 |
| King Crimson - The Power To Believe | 1 |
| Kamelot – Epica | 1 |
| John Arch - A Twist of Fate | 1 |
| Gillian Welch - Soul Journey | 1 |
| Death Cab For Cutie - Transatlanticism | 1 |
| Darkest Hour – Hidden Hands Of A Sadist Nation | 1 |
| Amplified Heat - Amplified Heat | 1 |
| Amorphis - Far From the Sun | 1 |
| AFI - Sing The Sorrow | 1 |
| Αλκίνοος Ιωαννίδης - Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητή | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
τίτλοι τέλους για το 2003
2004…
και εξελάκι
credits and love to all 
(συμπληρώνω σε λίγο (λίγο αργότερα) το τι έγραψαν) 
Άπειρες πανέμορφες δουλειές και το 2004. Όσο περνάνε τα χρόνια δυσκολεύομαι πολύ στο τι να αναφέρω και τι όχι. Τα πιο πολλά άλμπουμ δεν είναι τόσο διαδεδομένα εδώ και θέλω να κάνω αναφορά σε πάρα πολλά γιατί αξίζουν… αλλά αναγκαστικά κάποια τα τρώει η μαρμάγκα.
1) Drive-By Truckers - The Dirty South
Έχεις κυκλοφορήσει δύο αριστουργήματα σερί. Πώς τα ακολουθείς? Με ένα τρίτο!
Οι Cooley, Isbell εδώ συνεχίζουν συνθετικά τις υψηλές πτήσεις. Αρχικά συγγράφουν δύο από τα μεγαλύτερα hit στους κύκλους των οπαδών (Where the Devil Don’t Stay και The Day John Henry Died αντίστοιχα). Ο Isbell προσφέρει 3 ακόμα μεγάλες συνθέσεις, το Danko/ Manuel (λες και μιλά στον αλκοολικό εαυτό του είναι αυτό), το uptempo, Never Gonna Change, και το υπέροχο, συγκινητικό Goddamn Lonely Love. O Cooley αντίστοιχα δίνει το αγαπημένο μου, Carl Perkins Cadillac και τα folk Cottonseed και Daddy’s Cup. Αν όμως κάποιος φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στο παρόν άλμπουμ, αυτός είναι ο Patterson Hood. Κακά τα ψέματα. Όσο κι αν κλίνω προς τα τραγούδια του Cooley διαχρονικά, ο Hood ήταν πάντα ο prolific writer, αυτός είχε πάντα την πλειοψηφία των συνθέσεων και λίγο πολύ αυτός κρίνει το πόσο καλό ή κακό είναι ένα άλμπουμ τους. Ε, στο Dirty South είναι στο απόγειο της έμπνευσής του. Tornadoes, Puttin’ People on the Moon, Τhe Sands of Iwo Jima, Buford Stick, φανταστικά τραγούδια. Στο The Boys of Alabama, με τα κρουστά και τα πλήκτρα δημιουργεί μια απίστευτη ατμόσφαιρα, σκοτεινή, όταν έχει όρεξη είναι μάστερ σε αυτό. Και το ρημάδι το Lookout Mountain… Έχει γραφτεί γι αυτούς πως παίζουν southern rock, alternative rock, alt country, hard rock. Όποιος και να είναι ο χαρακτηρισμός όμως, σίγουρα θα ήταν ελλιπής χωρίς την λέξη rock. Οι τύποι κάποιες φορές, όπως στο Lookout Mountain, έχουν riffs. Rock riffs. Kι ακόμα κι όταν αυτά λείπουν, η αίσθηση παραμένει σκοτεινή, πνιγηρή, υπάρχει μια σχεδόν μόνιμα υποβόσκουσα ένταση, μια ατμόσφαιρα δυσοίωνη που τους διαχωρίζει ξεκάθαρα από τα περισσότερα συγγενικά τους group. ΕΠΟΣ.
2) The Hold Steady - Almost Killed Me
Ντεμπούτο για μια από τις καλύτερες μπάντες των 00s, για πλάκα. Απίστευτο πόσο έτοιμοι ακούγονται, πόσο ώριμος και συνειδητοποιημένος είναι ο ήχος τους για πρώτο άλμπουμ, πώς καταφέρνουν να καταθέσουν τέτοια άποψη για το σύγχρονο rock, alternative/ indie, πες το όπως θες. Οι πρώτες μελαγχολικές νότες του Positive Jam σε βυθίζουν μέχρι το πρώτο μπάσιμο των drums και του βασικού riff να λειτουργήσει ως κάθαρση, και μιλάμε για τις πρώτες μόνο στιγμές του δίσκου. Χρησιμοποιώντας πολλά κλασικά rock στοιχεία (έχει σολίδια που σου παίρνουν το κεφάλι), με μια συχνά πιο δραματική/ σκοτεινή ατμόσφαιρα, καταφέρνουν να ακούγονται φρέσκοι και σύγχρονοι. Το σαξόφωνο του Hostile, Mass. ξυπνά μνήμες μέχρι κι από τον τεράστιο Clarence Clemons (E-Street Band), σε μια από τις πιο “φωτεινές” στιγμές του δίσκου. Και στιχουργικά, ο κύριος Finn δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής μιας από τις καλύτερες πένες EVER στην rock ιστορία. Συγκλονιστική μπάντα ήδη, κρατούσε τα καλύτερα για την συνέχεια.
Όπως λέει κι ο ποιητής: “Certain songs they get so scratched into our souls”… Σωστά γαμώτο.
3) JJ Grey & Mofro - Lochloosa
Αν υποθέσουμε πως το φανκ άλμπουμ τους είναι το ντεμπούτο, πρώτον, εδώ βρίσκουν τον κλασικό ήχο τους και δεύτερον, εδώ γράφουν το αγαπημένο μου χορευτικό τραγούδι τους (Dirtfloorcracker). Και μάλλον το αγαπημένο μου τραγούδι τους γενικά, το ομώνυμο, στο οποίο στα live ειδικά τζαμάρουν και προσφέρουν πολλές ανατριχίλες. Μόνο κομματάρες. Δεν γίνεται πχ. να ακούσεις το The Long Way Home εκεί στα χασομέρια και να μη χαμογελάσεις. Τίγκα μαύρη μουσική, groove, πολλή southern soul, με μια επικάλυψη νότου, βάλτου (στο Ten Thousand Islands), ένα back porch music feeling έντονο. Απίστευτο ταξίδι στις λασπουριές της Αμερικής. Υπέροχος δίσκος.
4) Chris Robinson - This Magnificent Distance
Ήμουν στην Αγγλία όταν άκουσα αυτή τη δισκάρα, έπαιζε εναλλάξ με τα άλμπουμ των Black Crowes. Πραγματικά, δεν υπολείπεται σε πολλά από τα περισσότερα εξ αυτών. Ό,τι κι αν τραγουδά ο Chris ακούγεται σαν Crowes to me, αλλά ο δίσκος έχει μουσικά διαφορές που δύσκολα θα άκουγες στην προηγούμενη μπάντα του (τουλάχιστον μέχρι Lions) και σε αντίθεση με το ντεμπούτο του, αυτές είναι συνέχεια επιτυχημένες. Πρώτον, έχει καθόλη τη διάρκεια αρκετό folk άρωμα και του πάει. Δεύτερον, ακούγεται πολύ ζεστό στα αυτιά μου συνήθως (με την εξαίρεση του Sea of Love), ακόμα και σε κάποια ψυχεδελικά/ spacey σημεία (Girl on the Mountain καλό παράδειγμα). Τρίτον, όποτε πιάνει μια καλή μελωδία, την σκίζει φωνητικά (If you See California, 40 days).
Φυσικά, όταν ροκάρει το άλμπουμ δεν παίζεται. Όπως σε αυτό το Train Robbers, (με το ροκάδικο σόλο πάνω σε αυτό το φοβερό riff) ή στο φανταστικό Piece of Land που κλείνει τον δίσκο. Πάνω απ’ όλα όμως για μένα, το Surgical Glove, από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε και τραγούδησε ποτέ του. Συγκλονιστική μελωδία, απίστευτο συναίσθημα.
Δίσκος που αποδεικνύει πως, ο Chris μπορεί να σταθεί και μόνος του, αυτόφωτα, ως ολοκληρωμένος καλλιτέχνης.
5) The Steepwater Band - Dharmakaya
Πάρταααα! Classic rock, “νότιο” hard rock, blues-ιάρικο (καθόλου τυχαία η διασκευή στο Oh, I Wept των Free - αν και οι συγκεκριμένοι είναι από το Chicago, όπως και οι νότιοι συνάδελφοι τους είχαν μια ιδιαίτερη σχέση και αγάπη για τους Free, γιατί άραγε?), σολίδια παντού, slide guitars on fire, honky tonk piano. Σε έναν δίκαιο κόσμο, αυτοί οι τύποι έπρεπε να προσκυνούνται σαν σωσίες, εκείνα τα χρόνια ειδικά, δεν υπήρχαν πολλές μπάντες τόσο consistent σε αυτόν τον ήχο. Αν κάπου διαφέρει σε σχέση με το ντεμπούτο, εδώ φαίνονται ελαφρώς πιο εστιασμένοι στις συνθέσεις και δουλεύει υπέρ τους καθώς γίνονται πιο πιασάρικοι (τι κομματάρα το Another Cold Letdown). Δωσ’ μου τέτοιες μπάντες και πάρε μου την ψυχή.
Βήμα μπρος και θα πήγαιναν και καλύτερα στο μέλλον.
6) The Dexateens - The Dexateens
Ντεμπουτάρα. Southern rock played in a punk way or punk rock played in a southern way? Και τα δύο μάλλον. Southern punk λοιπόν.
Οι Dexateens είναι μέσα στην ενέργεια, βρώμικο rock ‘n’ roll, τέρμα southern tinged rock και blues rock, αλλά με μια loose άποψη και δύναμη που φτάνει σε σημεία να μου θυμίσει ακόμα και Motorhead (στο Cherry πχ.). Αν και η ένταση που έβγαζαν στο στούντιο σταδιακά μειώθηκε, εδώ δίνει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στον δίσκο που έτσι κι αλλιώς χρωστά πολλά στις punk καταβολές τους.
7) Jay Bennett - Bigger Than Blue
Μεγάλο μέρος της μαγείας των προηγούμενων άλμπουμ των Wilco οφείλεται σε αυτόν. Kαμία έκπληξη πως μετά την αποχώρηση του, μας πρόσφέρε μια τέτοιας ποιότητας δουλειά. Ήπιων τόνων κυρίως, πανέμορφη pop μουσική, πλήκτρα/ πιάνα, ακουστικές κιθάρες. Αν και οι επιρροές του άλμπουμ φαίνεται να φτάνουν στα late 60-early 70s, αυτό γίνεται κυρίως δια της πλαγίας οδού, δηλαδή του Elvis Costello. Πέραν κάποιων μουσικών επιλογών, ο τρόπος που ερμηνεύει τα τραγούδια παραπέμπουν απευθείας σε αυτόν, χωρίς όμως να βγάζει συνολικά την ιδιορρυθμία του Costello (ίσως στο Reasons for You to Love Me), καθώς το αποτέλεσμα φαίνεται πολύ πιο ζεστό και γήινο, με μια ευαισθησία φανερή ακόμα και στα πιο “rock” τραγούδια του.
Φοβερός και παραγνωρισμένος δίσκος.
8) Tinsley Ellis - The Hard Way
Από τους πιο σταθερούς bluesmen των τελευταίων 2-3 δεκαετιών με κάποιες δουλειές να ξεχωρίζουν. Το The Hard Way είναι καταπληκτικό. Προσφέρει ό,τι συνήθως ένας μουσικός του genre αλλά το κάνει καλύτερα από πολλούς. Blues, soul, εκρηκτικά blues rock, με τα wah-wah να παίρνουν φωτιά, funky κιθάρες. Moυ αρέσει γιατί έχει πολύ συναίσθημα, στο extended τελείωμα του Let Him Down Easy πχ, η κιθάρα του έχει το απαραίτητο feel και είναι τόσο μελωδική όσο πρέπει, τα ίδια στα solo του My Love’s the Medicine ή το κυριολεκτικά τελευταίο, The Last Song. Aν και βρίσκω τις δουλειές του να κλίνουν συνθετικά προς το ένα ή το άλλο genre συνήθως, εδώ μας δίνει μια γερή γεύση απ’ όλα. Φοβερός μουσικός.
9) Cross Canadian Ragweed - Soul Gravy
Creedence Clearwater Revival, Bachman-Turner Overdrive, Kiss, AC/DC, Ramones, Motorhead, Hellacopters, Cross Canadian Ragweed. Κάποιες φορές χρειάζεται μόνο μια καλή ιδέα για να γράψεις ένα καλό τραγούδι. Ακριβώς έτσι και οι “νέοι” CCR. To Soul Gravy είναι ένα από τα καλύτερα set τραγουδιών τους (αγαπημένα Sick and Tired, Hammer Down, Wanna Rock ‘n’ Roll, επικό Too Far Gone, ακόμα και η διασκευή στο Stranglehold, μπορεί να μη φτάνει το original του Nugent αλλά δείχνει κάκαλα). Φανταστική, ξέγνοιαστη μουσική, από μια μπάντα που δεν απογοήτευσε ποτέ.
10) Saxon - Lionheart
Δισκάρα ολκής. Με το μπάσιμο του Withfinder General και τις δικασιές του Jörg Michael, προσκύνημα. Οι Saxon σταδικά μεταμορφώνονται σε ένα διαφορετικού τύπου κτήνος, αλλά παραμένουν κτήνος. Το ομώνυμο, δολοφονικό main riff, ύμνος. Όλο κομματάρες, Beyond the Grave, Man and Machine, To Live by the Sword, English Man ‘o’ War, έπη, πιθανόν συνθέτουν το καλύτερο άλμπουμ τους από το Unleash the Beast κι έπειτα. Μπορεί και όχι τώρα που το σκέφτομαι. Έχουν 2-3 αντίστοιχης ποιότητας. Όπως και να’ χει, δίσκαρος.
Honorable…
Norah Jones - Feels Like Home
Λεπόν… Η Norah Jones φιγούραρε πολύ ψηλά στην λίστα μου το 2002 και έκανα αναφορά ότι εκείνο το άλμπουμ είναι μακράν το καλύτερό της ή κάπως έτσι. Ακόμα το πιστεύω αλλά… Είναι κάποιοι μουσικοί που λίγο δύσκολα θα βγάλουν κακό δίσκο, όπως η Norah. Ούτε καν μέτριο δηλαδή. Είναι η μουσική της, η προσέγγιση της που δεν της επιτρέπει να βγάλει κάτι λιγότερο από πολύ καλό. Everything is tasteful. H soul/ jazz/ country/ blues/ pop της είναι εξαιρετική. Κάποια τραγούδια μάλιστα σαν το Sunrise, το What Am I to You?, το The Prettiest Thing, ανταγωνίζονται τα τραγούδια του ντεμπούτου της για τα καλύτερά της ever. Κι ακόμα κι όταν κολυμπά πολύ βαθιά με τις διασκευές σε Townes Van Zandt, Tom Waits, Duke Ellington (kind of διασκευή, έχει προσθέσει στίχους), κρίνεται πολύ παραπάνω από επαρκής. Απλά είναι 2-3 συνθέσεις που δεν σε πιάνουν όπως στο πρώτο της άλμπουμ. Παρόλα αυτά παραμένει ένας φανταστικός δίσκος και δεν μπορούσα να μην τον αναφέρω.
Steve Earle - The Revolution Starts Now
Όπως γίνεται εμφανές από τον τίτλο, ο έτσι κι αλλιώς πολιτικοποιημένος Steve, goes all political (almost). Το οποίο σημαίνει, κριτική. Κριτική στην αμερικανική κυβέρνηση, στις πρακτικές της, στον πόλεμο. Και τι πιο ταιριαστό για τέτοιο στιχουργικό περιεχόμενο από ένα από τα πιο rock set της καριέρας του? Aσφαλώς, ούτε ξεχνά τις ραγισμένες καρδιές, ούτε τις μπαλάντες (στο υπέροχο I Thought You Should Know). Αλλά αυτό το άλμπουμ είναι κατά βάση a political country rock record. Και σπέρνει.
Gov’t Mule - Déjà Voodoo
Μπαντάρα, δεν καταλαβαίνει τίποτα. To Bad Man Walking κάνει σαφείς τις προθέσεις τους. Heavy blues, αυτός ήταν ο σκοπός τους από την αρχή και δεν χάνουν τον δρόμο τους ούτε εδώ. Και τίγκα Zeps σε πολλά riff. Αν υπολείπεται σε κάτι, οι ατμοσφαιρικές, μελαγχολικές στιγμές του είναι ελαφρώς υποδεέστερες από τα προηγούμενα άλμπουμ, προσωπικά δεν με χτυπάνε τόσο (άντε, ίσως το My Separate Reality). Αλλά μπαίνει ένα Mr. Man, uptempo με φοβερές κιθάρες και αναρωτιέμαι, γιατί δεν αυξάνετε πιο συχνά τις ταχύτητες ρε? Αφού το έχετε. Το ίδιο και με το “χιτάκι”, Slackjaw Jezebel. Δεν θα παραπονεθώ πάντως, μια δισκάρα ακόμα να χρεωθεί στους κυρίους παρακαλώ.
Fu Manchu - Start the Machine
Παραμένουν πιο μελωδικοί και σε αυτό το άλμπουμ… Αλλά σαν να αυξάνουν το punk element ταυτόχρονα. Τι μπαντάρα, δεν μπορώ να φανταστώ πώς γίνεται να μη μου αρέσει κάποιος δίσκος τους. Κι αυτό είναι και σφηνάκι, μισάωρο, και να θες να βαρεθείς δεν προλαβαίνεις, προσπαθείς να συγκρατήσεις τις riff-άρες. Φανταστικό σερί. Γαμώτο, έπρεπε να έχω στα honorable και το Daredevil, όλα έπρεπε.
Wilco - A Ghost Is Born
Summerteeth και Yankee… τερμάτισαν τον ήχο τους. Ήταν ώρα για αλλαγή. Ο Bennet έτσι κι αλλιώς (multiinstrumentalist και βασικός συνθετικός παράγοντας, μαζί με τον Tweedy) είχε εκδιωχθεί. Και τι κάνουν τα παιδιά? Kρατάνε μόνο την διάθεση για πειραματισμό σε pop πάντα πλαίσια. Δεν τους βγαίνει παντού το ίδιο ικανοποιητικά (Less Than You Think για παράδειγμα), φταίει και πως με την εξαίρεση του ντεμπούτου και κάπως του Being There, όλα τα άλμπουμ τους ήταν grower, κάποια μάλιστα σε ακραίο βαθμό. Τα ίδια και με το Ghost, απλά δεν έφτασε ποτέ το επίπεδο άλλων δίσκων τους. Ακόμα κι έτσι πάντως, σε κάτι Hell is Chrome, η lead κιθάρα μου σκίζει την καρδιά στα δύο οπότε, κάτι κάνουν πολύ καλά. Eνώ σε κάτι Theologians, Hummingbord, I’m a Wheel, με ενέργεια και όμορφες ενορχηστρώσεις δείχνουν πως μπορεί να (ξανα-)αλλάξανε αλλά παραμένουν οι ίδιοι.
Thank God.
Old 97’s - Drag It Up
Κάπως τους αγαπώ. Πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Μόλις ωρίμασαν λίγο συνθετικά και έβαλαν έναν πιο προσωπικό αέρα στον ήχο τους, έβγαλαν κάποιους δίσκους που μπορώ να ακούω για ώρες. 3ος σερί δίσκος που μου κάνει πολύ. Ρίχνουν λίγο τις ταχύτητες και την ενέργεια, αλλά προσθέτουν μέσα πράγματα που στα 90s θα ήταν ανήκουστα, το πιανάκι στο Borrowed Bride πχ., δύσκολα θα το έβρισκες στις πρώτες τους δουλειές. Εξαιρετικός δίσκος.
Tres Chicas - Sweetwater
“Ροκάραμε αρκετά στις άλλες μας μπάντες (Whiskeytown, Glory Fountain, Hazeldine), δε μαζευόμαστε να βγάλουμε κάναν country δίσκο?”.
Έτσι πρέπει να σκέφτηκαν οι Tres Chicas (Cary, Blakey και Lamm αντίστοιχα) και ορίστε το αποτέλεσμα.
Bάλε το ομώνυμο, βάλε το In a While, όποιο τραγούδι κι αν διαλέξεις, καταλαβαίνεις τι θα βρεις εδώ. Μελωδίες “παλιακές”, υπέροχες αρμονίες φωνητικές, γλυκές συνθέσεις, φανταστικό βιολί, με έναν ζεστό ήχο όπως του αρμόζει. Κοιτά προς pop/rock σε σημεία αλλά δεν γίνεται ουσιαστικά ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Πανέμορφο.
Jackie Greene - Sweet Somewhere Bound
Έχει πλάκα το ότι ο Greene μπήκε στο ραντάρ λόγω της συμμετοχής του στους Black Crowes λίγο πριν την δεύτερη διάλυση. Γνωρίζοντάς το και πριν ακούσω αυτή τη δουλειά του, περίμενα να ακούσω κάτι πολύ πιο rock, grittier, bluesier. Και ξεκινά με country rock στο About Cell Block #9 και μένω να ξύνω το κεφάλι μου. Μόλις όμως μπαίνει το Honey I Been Thinking About You δεν έχει πια σημασία. Η μελωδία, η φυσαρμόνικα με διαλύουν, είναι ό,τι ζητάω από τη μουσική. Πώς και τον διάλεξαν τα κοράκια δεν ξέρω αλλά αυτό που κάνει το κάνει πολύ καλά.
Country rock, singer/ songwriter, heartland rock υποψία. Όλα τα τραγούδια όμορφα, ήπιων κυρίως τόνων. Οι μελωδίες είναι εξαιρετικές όπως και οι επιλογές των παικτών, που θα κάνουν πλάτες, που θα χρωματίσουν, που θα πρωταγωνιστήσουν έστω και διακριτικά. Μελαγχολικός αλλά όχι στενάχωρος δίσκος, φοβερή πρώτη επαφή. Οι καλύτεροι δίσκοι πάντως έπονταν…
2004
Mastodon-“Leviathan”
Fates Warning-“FWX”
Isis-“Panopticon”
Nightwish-“Once”
The Haunted-“rEVOLVEr”
Πάλι δεν με έχεις στους συμμετέχοντες ε
Εμ, όποιος λέει βαρετό το Stream of Consciousness αυτά παθαίνει
Είχα διαβάσει για τον #1 δίσκο του 2004 πως έχει μέσα σαξόφωνο και κρατούσα μια πισινή. Πήγαινε αλλού το βλαμμένο το μυαλό.Το εξώφυλλο όμως δεν μου άφησε πολλά περιθώρια. Το καθυστέρησα τόσο όσο. Στα πρώτα 30’’ έφαγα σφαλιάρα. Στον υπόλοιπο δίσκο δεν ήθελα να μου μιλάει άνθρωπος, ούτε ν ακούω τον παραμικρό ήχο πέραν της μουσικής και της βυζαντινής φωνής.
Το έχω ακούσει άπειρες φορές και λογικά δεν θα χει τελειωμό ο εξαιρετικός συνδυασμός όλων αυτών που είχε στο μυαλό του το παληκάρι με τα ψυχολογικά του, που πάλι καλά ξεκίνησε δειλά δειλά τα live ξανά.
Την επόμενη χρονιά τους είδαμε στο Underworld καμιά 50ριά νοματαίοι και χτυπιόμασταν στο κάγκελο με πλαστικό μπουκάλι τσίπουρα παραμάσχαλα. Priceless.
Οι υπόλοιπες θέσεις 2-5 είναι μόνο για την φόρμα.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μη μπει κι εξώφυλλο χρονιάς:
2004
1. Mastodon - Leviathan: Είναι κάποιοι δίσκοι που από την πρώτη φορά που τους ακούς σου πέφτει το σαγόνι. Το Leviathan ήταν ένας από αυτούς, 19 χρόνια μετά ακόμα είναι ακατεβατο 10αρι από την αρχή μέχρι το τέλος. Τρομερά ριφ, μουσικα περάσματα, τύμπανα, πολύ ταιριαστά φωνητικά και ένας προσωπικός ήχος που έχει ανέβει ακόμα περισσότερο από το (εξαιρετικό) remission.
2. Pig destroyer - Terrifyer: ο αγαπημένος μου δίσκος τους και επίσης ο πρώτος τους που άκουσα. 32 λεπτά παράνοιας, υπερπορωτικων ριφ, καταπληκτικων (για grind πάντα!) φωνητικών, thrashy περασμάτων. Ανατριχιλα πάντα στο towering flesh. Δισκαρος.
3. Mayhem- Chimera: οι Νορβηγοί Τιτάνες ξανααλλαζουν στυλ και παραδίδουν έναν ακόμα καταπληκτικό δίσκο με την trademark ψυχρότητα τους και κομμάταρες όπως τα dark night of the soul, my death, impious devious leper lord και το ομότιτλο, με τα υπόλοιπα τέσσερα να μην υστερούν καθόλου. Ηγέτες.
4. Slipknot- Vol.3 the subliminal verses: ο τελευταίος τεράστιος δίσκος τους για εμένα, μια συλλογή από μεγάλα χιτ και (ως επί το πλείστον) καταπληκτικά deep cuts.
5.Therion- Lemuria: αλλού επιβλητικό και μεγαλειώδες, αλλού πιο εύθυμο, αλλά πάντα εμπνευσμένο και το σερί συνεχίζεται απο τη μπανταρα. Και δε σταματάει ούτε με το Sirius B που κυκλοφόρησε μαζί, αλλά στο Lemuria έχω λίγο περισσότερη αδυναμία.
Δεύτερη πεντάδα - όλα δισκαρες
6.Enslaved- Isa: Φυσική συνέχεια του καταπληκτικου below the lights, στο ίδιο υψηλό ποιοτικό επίπεδο από την αρχή το τέλος. Με κορυφες όπως τα καταπληκτικα lunar force, isa, neogenesis και όχι μόνο συνεχιζει την εξέλιξη του ήχου αυτής της μπανταρας στη νέα χιλιετία.
7.Exodus- Tempo of the damned: Απίστευτη επιστροφή, μεγάλη δισκάρα
8.Sum41- Chuck: εξαιρετικό pop/skate punk με εξαιρετικές συνθέσεις και πάθος.
9.Aura noir- the merciless: πολύ δυνατό black/thrash από συνήθεις υπόπτους
10. Megadeth- The system has failed: δισκαρα ο πρόεδρος. Η τελευταία φορά δυστυχώς που θα το πω αυτό (τα επόμενα άλμπουμ, με καλύτερο για εμένα το dystopia, εχουν κάποιες καλές ή και κορυφαίες στιγμές, αλλά στο σύνολο υστερούν του TSHF)
Εξώφυλλο
Στον έβδομο ουρανό όλοι, αδέρφια!
Έτσι, καλα του τα είπες του Black League.
Συνηθισμένο λάθος αυτό, αντί να πατησω το reply στο κάτω μέρος του νήματος πάταω κάποιο από τα πιο πάνω.
Είχαμε κοινό #1 βέβαια με τον μπίστη κομισάριο!
Καλα εμενα νομιζω δεν με εχει βαλει ποτε
Παναγιώτης Μαντεμλής R.I.P.
Φωνάρα και πολύ καλό παιδί.
Συμφωνώ σε όλα για τους ROT, εκτός φυσικά από το ότι ο δίσκος είχε ηχάρα… Σε καμία περίπτωση.
Αυτο το ειδα γραμμενο γενικα αυτην την εβδομαδα με 3-4 διαφορετικους λανθασμενους τροπους
Office Of Strategic Influence λεγεται ο δισκος (και η μπαντα)
Ξέρεις τι, ίσως έχεις δίκιο. Είχα στο νου μου διάφορες στιγμές με τα τουμπερλέκια, τις μπασογραμμές κ.ά. που τονίζονταν και δημιουργούσαν μία τέλεια ατμόσφαιρα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, ιδίως στις distortion κιθάρες έβγαινε ένα περίεργο μπούκωμα που δεν παντρευόταν αρμονικά με τις ήρεμες στιγμές (και συνήθως αυτός ήταν ο συνδυασμός). Όπως και ο ήχος των τυμπάνων. Μάλλον παρασύρθηκα απ’ τον ενθουσιασμό μου ή απλά έτυχε ν’ ακούσω “Eight moons” και “Enemies of reality” μέσα σε μία 'βδομάδα.
