Προσωπικά μόνο το A Night at the Opera θα απέφευγα να γράψω έτσι, έξω το ΝΑΤΟ κι οι Αμερικάνοι
Ειναι ANATO, το Α είναι στερητικό!
3 Likes
I like the way you think, son…
2 Likes
Not true, madame, I hold your views (and knowledge) in very high esteem
2 Likes
Awwwww 
2 Likes
Άργησα αυτή τη εβδομάδα, αλλά δεν είναι ότι θα πρωτοτυπήσω κιόλας.
5.
BLACK SABBATH “Sabotage”
Το ‘χουμε δει το έργο πολλές φορές. Η ομάδα δεν είναι όπως τα προηγούμενα χρόνια. Η καρδιά του πρωταθλητή όμως χτυπάει ακόμα δυνατά. Θα κάνουμε έναν πειστικό πρώτο γύρο με γκολάρες στα ντέρμπι (“Hole in the Sky” σουτ εκτός περιοχής στο Γ / “Symptom of the Universe” φάση Ζιοβάνι-Ριβάλντο-Καστίγιο). Στον δεύτερο γύρο η πνευματική κόπωση είναι εμφανής, ωστόσο θα κλείσουμε τη σεζόν με μπαλάρα (“The Writ”) και άλλη μια κούπα, τελευταία πριν την πτώση και μέχρι η ομάδα να ανανεωθεί με μεταγραφές αεροδρομίου.
4.
QUEEN “A Night At The Opera”
Ορισμός της μπάντας που μου αρέσει οτιδήποτε έχω ακούσει, δε πα να είναι το “We Are the Champions” (τόσα πρωταθλήματα), το “Radio Ga-Ga” ή το “Show Must Go On”. Παρολαυτά, πάντα υπό μορφή playlists, best-ofs κτλ. Ευτυχώς το “Night at the Opera” το αγόρασα και απόλαυσα (και ακόμα το κάνω) τη χαμαιλεόντεια διάθεσή του, είτε είναι κάνα θεατράλε/μιούζικαλ “Lazing on a Sunday Afternoon” είτε το μπλουζοροκάδικο γρέζι “I’m in Love with My Car” (η αδυναμία μου), γενικά ούτε ένα δευτερόλεπτο χαμένο. Για “Bohemian…” δε μιλάω, εάν είστε τίποτα περίεργοι που το έχετε βαρεθεί ξερωγώ «επειδή είναι πολυπαιγμένο», μπορείτε πάντα να επανακαθορίσετε τη σχέση σας μαζί του μέσω αυτού του βίντεο.
3.
LED ZEPPELIN “Physical Graffiti”
Το ομολογώ, είχα πάρα, πάρα (πάρα!) πολύ καιρό να το βάλω ολόκληρο, να δώ που στέκομαι απέναντί του. Zeps πλέον υπερτεράστιοι με όλη την extravaganza που αυτό συνεπαγόταν εκείνα τα χρόνια, διπλός δίσκος κιόλας, στοίχημα. Μου πήρε μέχρι τις πρώτες νότες του “In My Time of Dying” να (ξανα)θυμηθώ γιατί έχω τέτοια λατρεία με αυτή την τετράδα. Τελειώνει το “Trampled Underfoot” ξεκινάει το “Kashmir”, όλα πια έχουν περάσει σε άλλη διάσταση. Αποκάλυψη το “In the Light”, θα έπρεπε να είναι η κατάλληλη ελεγεία που κλείνει τον δίσκο, αν ήταν μονός. Δεν είναι, σίγουρα τα υπόλοιπα του δεύτερου δίσκου δεν φτάνουν σε αντίστοιχα επίπεδα (για μένα), αλλά και πάλι συνειδητοποιώ ότι ακόμα κι αν είχε μόνο αυτά το “Physical Graffiti”, πάλι αγαπημένο θα ήταν.
2.
PINK FLOYD “Wish You Were Here”
Μου μοιάζει αδιανόητο το ότι έχω το WYWH σε δεύτερη θέση. Το άνοιγμα και κλείσιμο με το “Shine…” διαλύει τα πάντα συναισθηματικά, το να το ακούω πρώτη φορά διαβάζοντας παράλληλα την ιστορία για τον Syd (με όλη την αλήθεια ή/και τον μύθο που ενδεχομένως κουβαλάει) που έσκασε από το πουθενά στο στούντιο, ανέβασε την εμπειρία εκείνης της ακρόασης σε δυσθεώρητα επίπεδα. Τα τρία ενδιάμεσα κομμάτια είναι ίσως τα πιο μεστά αυτής της μεσαίας περιόδου τους, και ειδικά το ομώνυμο λέει πάρα πολλά (σχεδόν τα πάντα) μέσα σε τόσο λίγες (αναλογικά) νότες και λέξεις. Το δε εξώφυλλο είναι μάλλον η κορυφή των δημιουργημάτων του υπέροχου Storm Thorgerson και της παρέας του (ακόμα και μόνο το εξωτερικό wrap να είχε με το ρομποτικό handshake πάλι θα το ψήφιζα). Απίστευτο πραγματικά που το έχω νο.2, αλλά τι να κάνω που…
1.
KRAFTWERK “Radio-Activity”
…το 1975 κυκλοφόρησε ο δίσκος που όταν τον πρωτοάκουσα (ένα βράδυ της θητείας, ΣΕΤΤΗΛ, Πύργος Ηλείας, φθινόπωρο 2008) ειλικρινά ήταν από τις λίγες φορές που ανατρίχιασα με το πόσες αναμνήσεις ξύπνησε. Διότι οι KRAFTWERK επηρέασαν τόσο ολοκληρωτικά την ποπ, μέσω της πρωτοποριακής εισαγωγής των ηλεκτρονικών στοιχείων -χωρίς ντε και καλά να είναι πλέον experimental to the bone, πού για δεκαετίες μετά όλοι (άντε όχι όλοι αλλά συντριπτικά πολλοί) κουβαλούσαν κάτι από αυτούς, με αποτέλεσμα ακόμα και της πλάκας μουσικές επενδύσεις ταινιών, σειρών, ακόμα και διαφημίσεων στα 90s που μεγάλωνα να παραπέμπουν σε αυτούς. Πώς να μην συνδεθώ λοιπόν αυτόματα με το “Radio-Activity” ήδη από τις πρώτες νότες του διαστημικού ομώνυμου, πώς;;
16 Likes
Ρε αλήτη, δάκρυσα, αλήθεια 
8 Likes
YT Hall of Fame
2 Likes
-sir, calm down
-I CAN’T
3 Likes
Γαμαει και το ΑΝΑΤΟ και το ΝΑΤΟ.
EDIT: Πατησα καταλαθος απαντηση στο δικο σου ποστ, ενω ηθελα απλα να απαντησω στο θρεντ χωρις συννεφακι, αλλα δε με ενδιαφερει κιολας να βρω τροπο να το φτιαξω τωρα. What’s done is done.
για να αχνοφαινέται σιγά σιγά…
ελπίζω να μην έχω χάσει καμία λίστα στο δρόμο…
1975 calling
@38aris @Alejandro.m @apostolisza8 @criss_burton @Ironman1 @jonkyr @Ktn @nnnkkk @pantelis79 @Sh_Wo_f @Silent_Winter @Sevek @Tom7
το ντέρμπι είναι ακόμη ανοιχτο…
12 Likes
“Canadians” εεε ντροπή 
Για δίσκο δεν ξέρω, αλλά για την ταινία της χρονιάς δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία!
2 Likes
Στις τοπ 10 αγαπημενες μου ταινιες ολων των εποχων και δε θα βγει ποτε!
1 Like
Στην απονομή του Oscar, ο μέγας Τζακ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον ατζέντη του που προ δεκαετίας του είχε πει πως δεν έχει καμία τύχη in the acting business… από κάτω λαμπερή η Αντζέλικα Χιούστον, τότε παρτενέρ του…
3 Likes
1975
5. Pink Floyd - Wish You Were Here
Αντί να καθίσω να γραψω το παραμικρό για αυτό το μουσικό μεγαθήριο, προτιμώ να μιλήσω σε καθαρά προσωπική βάση.
Ενώ, λοιπόν, τα έργα τους δεν θα διεκδικησουν ποτε πρωτιά στο δικό μου συμπαν, η αλήθεια είναι ότι - spoiler alert- από το Dark Side έως ΚΑΙ το The Wall, έχουν, κατά πασα πιθανοτητα, κλείσει την πέμπτη θέση στην εκάστοτε λίστα μου.
Το Wish You Were Here είναι μάλλον το δεύτερο αγαπημένο μου από αυτά τα έργα, κ συγκινούμαι διαπιστώνοντας, κάθε μια από τις - λίγες ομολογουμένως- φορές που θα το ξαναβάλω να παίξει, ότι δεν έχει χάσει μέσα μου το παραμικρό μέρος από την αίγλη του.
4. Pavlov’s Dog - Pampered Menial
Δεν ξέρω αν είναι η στοιχειωτική φωνή του David Surkamp , οι τόσο μα τόσο χαρακτηριστικες μελωδίες, ή απλά η ποιότητα των συνθέσεων, αλλά μέσα στο δικό μου πειραγμένο κεφάλι, κάπως έτσι θα ακουγονταν οι Crimson Glory αν ήταν ροκ μπάντα των 70ς.
3. Steel Mill - Green Eyed God
Όπως είχα πει λοιπόν κ πριν από λίγες εβδομάδες, αυτο το μάλλον κρυφό διαμαντακι, δεν θα έλειπε από την λίστα μου.
Μια ζωντανή μυσταγωγια, από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου, με γνήσια πρωτοσαμπαθικη gloom ατμόσφαιρα, αλλά με ολοκάθαρα δική τους ταυτότητα, κ υπέροχα πνευστά που προσδίδουν ένα ιδιαίτερο, παγανιστικό ηχόχρωμα στον δίσκο. Στο υπέροχο δεκάλεπτο ομώνυμο έπος, αποδεικνύονται όλα τα παραπάνω με τον πιο εμφατικό τρόπο.
2. Hawkwind - Warrior on the Edge of Time
Μαγικό από την αρχή μέχρι το τέλος του ταξιδιού, αντάξιο του υπεροχου τίτλου του, με γνήσια μουρκοκικη ατμόσφαιρα,κ με το αγαπημένο μου εξώφυλλο της χρονιάς, αυτό είναι το δικό μου definitive Hawkwind album.
A, κ σαν μικρή υποσημείωση κ προειδοποίηση για το μέλλον που έρχεται: εδώ είναι η πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία που ακούγεται ένα συγκεκριμένο τραγούδι με τίτλο Motorhead…
1. Black Sabbath - Sabotage
Υπήρχε εποχή που ήμουν κ εγώ απο εκείνους που πίστευαν ότι το Sabotage είναι σχετικά υποδεέστερο των πέντε πρώτων δίσκων ή πιο ανομοιογενές. Βέβαια, αυτό ήταν τόσο παλιά που δεν θυμάμαι καν που το στήριζα. Στις τωρινές ακροάσεις του δίσκου ακούω ένα από τα πιο δυνατά πονήματα των Sabbath της κλασικής εποχής, με στιγμές θριαμβικές (Thrill of it all), σαρωτικές (Hole in the sky), στοιχειωτικές (the Writ), ή απλά μεγαλειώδεις (Megalomania, όνομα κ πράγμα- απόλυτα δικαιολογημένο ωστόσο).
Όσο για το Symptom of the Universe, ακόμα κι αν προσπεράσω τον τρόμο που γεννάει η σκέψη του πως θα ήταν οι αγαπημένες μου μουσικές ( δηλ. σύσσωμος ο ακραίος ήχος) χωρίς το ριφφ του, κ απο μόνο του αν κριθεί, παραμένει, για μένα, ένα από τα πέντε (κ πολυ λέω) κορυφαία τραγούδια των Sabbath…
Κάπου εδώ, θα ήθελα να αποτυπώσω κ την εξής σκέψη, για το κλείσιμο της πρώτης (κ πιο κλασικής) Sabbath εποχής.
Το γεγονός ότι κλείνει κάπως απότομα/cliffhangerαδικα - σα να είχαν μείνει οι Μέιντεν στο Somewhere in Time ένα πράγμα, (μιας που τα δυο επόμενα με Οζζυ, είναι τόσο μέτρια/αδιάφορα για τα δεδομένα τους, ώστε προσωπικά να τα θεωρώ ως μη γενόμενα) αφήνει μια σχετική πικρία.
Ίσως αυτός να είναι ένας λόγος που ευχαριστήθηκα τόσο περισσότερο απο πολλούς άλλους το 13 album. Προφανώς σαν δίσκος της εποχής του δεν είναι κάτι συγκλονιστικό, αλλά κάπου εκεί μέσα κρύβονται 5-6 συνθέσεις οι οποίες μαζί με το κλασικό πια Selling My Soul από το Reunion album, απαρτίζουν ένα σύνολο τραγουδιών που θα μπορούσε να είναι ένα τελευταίο δυνατό album της κλασικής Ozzy περιόδου, αν είχε βγει τότε, ακολουθώντας το Sabotage ίσως, κ κλείνοντας εκείνο το κεφάλαιο λίγο πιο αρμονικά, καλύπτοντας απωθημένα (δικά τους κ δικά μας).
Fanboyίστικες υποθέσεις που δεν αποσκοπούν απαραίτητα κάπου, αλλά τις αφήνω εδώ όπως κ να χει, μιας που αυτή είναι η τελευταία φορά που οι Sabbath θα έχουν πρωτιά σε λίστα μου, προτού παραδώσουν την σκυτάλη στους συντοπίτες τους.
15 Likes
-
Wish you were here - Pink Floyd
-
Welcome to my nightmare - Alice Cooper
-
Ritchie Blackmore’s Rainbow
-
A night at the opera - Queen
-
Pampered Menial - Pavlov’s dog
Honorable mention:
Heaven and Hell by Vangelis
12 Likes
Πολύ πράμα αυτή η χρονιά ε; Πάμε στα γρήγορα λοιπόν.
- Rainbow - Rainbow
- Queen - A Night At The Opera
- Scorpions - In Trance
- Black Sabbath - Sabotage
- Rush - Fly by Night
Δεν χωρεσαν και ολα θα μπορουσαν να αλλαξουν θέση σε σχεση με την παρακατω σειρα:
6. Pink Floyd - Wish you were here
7. Rush - Caress of Steel
8. Pavlov’s Dog - Pampered Menial
9. Εloy - Power and Passion
10. Nazareth - Hair Of The Dog
Alice Cooper - Welcome To My Nightmare
Led Zeppelin - Physical Graffiti
Jethro Tull - Minstrel in the Gallery
Patti Smith - Horses
Budgie - Bandolier
15 Likes
Δύσκολη χρονιά τελικά. Ήλπιζα να κάτσω ήσυχα με το καφεδάκι μου την Κυριακή και να βγάλω μια λίστα και με έπιασε πονοκέφαλος!
Η 5άδα μου λοιπόν
-
Queen – A Night at the Opera. To σερί συνεχίζει με το -πιθανόν- magnum opus τους. Αν το SHA ήταν το breaktrhough τους, αυτό ξεδιπλώνει όλες τις αρετές τους σε όλο τους το μεγαλείο.
-
Patti Smith – Horses. Θα ένοιωθα τύψεις αν δεν το είχα στην 5άδα. Είναι από αυτά τα μαγικά άλμπουμ που μόλις η βελόνα ακουμπάει το βινύλιο, μεταφέρεσαι άμεσα στο CBGB, στη Νέα Υόρκη των 70s, στα σπάργανα του punk. Όσο σημαντικοί ήταν οι Ramones, o Iggy, οι Television, άλλο τόσο (και παραπάνω) ήταν η ποιήτρια του punk και αυτό εδώ το άλμπουμ.
-
Led Zeppelin – Physical Graffiti. Το ένδοξο αποκορύφωμα όλων των διαφορετικών μουσικών στυλ που αυτή η μπαντάρα εξερεύνησε στην καριέρα της. Μιλώντας για magnum opus, ένας δίσκος που περιλαμβάνει το Kashmir δε μπορεί να λείπει από λίστα με τα “κορυφαία”, όσο μικρή κι αν είναι αυτή η λίστα.
-
Alice Cooper – Welcome to My Nightmare. Θεατρικό shock rock αριστούργημα.
-
Ritchie Blackmore’s Rainbow – S/T. Στο μυαλό μου, αυτός ο δίσκος είναι τόσο cornerstone για το μεταλ, όσο ήταν το Black Sabbath, το In Rock και τα πρώτα άλμπουμ των Led Zeppelin. Ένας κορυφαίος κιθαρίστας (με κίνητρο να αποδείξει πράγματα), ένα κορυφαίο λαρύγγι και ένας μάγος της κονσόλας (έπρεπε να πάρει credit ο Martin Birch σε αυτές τις αράδες) συνθέτουν ένα αριστούργημα.
Τα 5 που θα ήταν στην παραπάνω λίστα, αν τη συνέθετα κάποια άλλη στιγμή.
Black Sabbath – Sabotage. Τους αδικώ τους Sabbath που δεν τους συμπεριέλαβα στα 5. Θα μπορούσαν να είναι και στην κορυφή.
Kiss – Alive! Βρίσκω τη δικαιολογία του “live album” για να το αφήσω έξω, όμως είναι τόσο σημαντικό -ίσως και περισσότερο- από τα στούντιο άλμπουμ των Kiss.
Pink Floyd – Wish You Were Here. Το βάλατε όλοι οι υπόλοιποι και μειώσατε τις ενοχές μου.
Rush – Fly by Night. Ερχόμαστε.
Rush - Caress of Steel. Ερχόμαστε
Και το καθιερωμένο shameless name dropping με ένα plus ten:
Budgie – Bandolier
Electric Light Orchestra – Face the Music
Paul Simon – Still Crazy After All These Years
Neu! – Neu! 75
Nazareth – Hair of the Dog
Deep Purple – Come Taste The Band
Bruce Springsteen – Born to Run
Pavlov’s Dog – Pampered Menial
Camel – Snowgoose
Scorpions – In Trance
12 Likes
Queen - A Night At The Opera
Pink Floyd - Wish You Were Here
Scorpions - In Trance
Led Zeppelin - Physical Graffiti
Kraftwerk - Radio-Activity
9 Likes
