Λοιπόν, χωρίς περαιτέρω γκρίνιες για τη δυσκολία της επιλογής, παραθέτω 5+7 αγαπημένα τέλεια album (ή τέλεια αγαπημένα, κι αυτό νόημα βγάζει!)
1. Jethro Tull - Minstrel in the Gallery
Πυκνότερο μουσικά από τις προγενέστερες κυκλοφορίες τους, το “Minstrel In The Gallery”έχει να επιδείξει μια λαϊκή ευαισθησία και ένα αριστοκρατικό μεγαλείο την ίδια στιγμή, με τον Ian Anderson να το έχει κοσμήσει με κάποιες αξεπέραστες μελωδίες. Πρόκειται για ένα ποικιλόμορφο σύνολο τραγουδιών που ελίσσονται ανάμεσα σε rock, ακουστικές και κλασικές φόρμες με απαράμιλλη φυσικότητα, όπου την μία στιγμή ένα σχεδόν δεκαεπτάλεπτο τραγούδι (“Baker Street Muse”) σε αποστομώνει και την αμέσως επόμενη, η γοητεία της απλότητας (“Grace”) μπορεί να χωρέσει τα πάντα σε μόλις μισό λεπτό!
Βαθιά ενδοσκοπικό, αντανακλά την κατάσταση που βρισκόταν ο Anderson εκείνη την περίοδο εξ αιτίας του διαζυγίου από την πρώτη σύζυγό του, και του “απολογισμού” που ακολουθεί σε τέτοιες περιπτώσεις.
Για μένα, εύκολα στα τρία καλύτερα των Tull!
2. Queen - A Night at the Opera
Το ΑΝΑΤΟ εκπληρώνει τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί με τα προηγούμενα και αντιπροσωπεύει όλα όσα ήταν οι Queen στην τελειότερη μορφή τους. Οι οποίοι Queen ήταν τόσο πολυσχιδείς συλλογικά και ατομικά, που ενώ κάποιος ενεργός ακροατής τους ξεχωρίζει εύκολα ποιος έγραψε τι, εν τούτοις υπάρχει έντονη διαφοροποίηση μεταξύ των τραγουδιών που έχουν την ίδια υπογραφή! Ο Mercury π.χ. έγραψε και το ζόρικο hard rock/metal του “Death on Two Legs” αλλά και το νωχελικό “Seaside Rendezvous”, ενώ στον May πιστώνεται τόσο το “Good Company” όσο και το “Prophet’s Song” στο οποίο χρωστάει το μισό ευρωπαϊκό power metal! Πραγματικό κομψοτέχνημα!
3. Pink Floyd - Wish You Were Here
Μέχρι τώρα άφηνα τους Pink Floyd εκτός πεντάδας επιλογών μου με τη λογική ότι δεν… χρειάζονται και την δική μου ψήφο! Αυτό δεν γίνεται να συμβεί με το Wish You Were Here, αυτό το υπέρτατο αριστούργημα που έχει την ιδιομορφία να κυριαρχείται από ένα κομμάτι που έχει σπάσει σε δύο τμήματα, τα οποία χωρίζονται (ή μήπως ενώνονται;) από τρία μεμονωμένα τραγούδια μεταξύ των οποίων και το χιλιοπαιγμένο μεν, πανέμορφο δε, ομώνυμο!
Θεματικά το album, με αφορμή την αποχώρηση του Syd Barrett από τα εγκόσμια (γνωστή η ιστορία που τους επισκέφθηκε στο studio ενώ ηχογραφούσαν και δεν τον αναγνώρισαν), πραγματεύεται την έννοια της απουσίας, τόσο στιχουργικά όσο και με την απαράμιλλη αίσθηση νοσταλγίας που δημιουργεί η μουσική, ενώ γίνεται λόγος και για την μουσική βιομηχανία και τον τρόπο που λειτουργεί, με το εμβληματικό artwork (και όχι μόνο το εξώφυλλο) να κάνει το όλο πακέτο ακόμη πιο ελκυστικό!
4. Kansas – Masque
Δεύτερος δίσκος στην ίδια χρονιά από τους λατρεμένους μου Kansas, το Masque έχει να επιδείξει κάποια από τα διαχρονικότερα έπη τους, όμως και τα μικρότερα, “γλυκόπιοτα” κομμάτια του είναι επίσης απολαυστικότατα και λειτουργούν προσθετικά στην όλη ακουστική εμπειρία – για την ακρίβεια είναι το βασικό στοιχείο που υπερτερεί αυτό το LP από το Song for America
5. Black Sabbath – Sabotage
Επειδή είναι ένα από τα έξι πρώτα album των Sabs!
…και τα καθιερωμένα honourable mentions,ή έστω κάποια από αυτά!
Camel – The Snow Goose: Οι Camel δεν συμπαθούσαν ποτέ τα πολλά λόγια εδώ όμως το τερμάτισαν παρουσιάζοντας ένα album εξολοκλήρου instrumental, προς μεγάλη απογοήτευση της εταιρείας τους που το θεώρησε κίνηση εμπορικής αυτοκτονίας (διαψεύστηκε πάντως!), αλλά προς μεγάλο ενθουσιασμό των fans μιας και από πολλούς θεωρείται η κορυφή της δισκογραφίας τους!
Ενδιαφέρον trivia: το LP βασίστηκε στην ομώνυμη νουβέλα του Paul Gallico ο οποίος όμως, όντας φανατικός αντικαπνιστής, αρνήθηκε να δώσει την συγκατάθεση του σε ένα συγκρότημα συνδεδεμένο με την καπνοβιομηχανία όπως πίστευε, γι’ αυτό και στον τίτλο αναγράφεται και το “Music inspired by…”!
Renaissance - Scheherazade and Other Stories: Και στο πέμπτο LP των Renaissance, η χρυσή σύνθεση που έδωσε τις κορυφές της δισκογραφίας τους συνεχίζει να μεγαλουργεί. Εδώ μάλιστα για πρώτη φορά δεν υπάρχει πλέον καμία συνθετική συνεισφορά από τα παλιά μέλη, όπως και καμιά μεταφορά αυτούσιου αποσπάσματος από κάποιο έργο κλασικού μουσουργού, μολονότι το “εκκρεμές” που ανέκαθεν ταλαντεύονταν μεταξύ της συμφωνικής και της folk πλευράς της μπάντας σε αυτό το album κλίνει εμφανώς προς την πρώτη!
Πολύς κόσμος αναγνωρίζει στο “Scheherazade and Other Stories” την ανώτερη δημιουργία των Renaissance, αυτό που δεν αμφισβητείται πάντως είναι ότι μετά από αυτό καθιερώθηκαν σαν ένα σχήμα που υπερέβη μουσικά είδη και στεγανά, έστω κι αν αυτό έγινε εις βάρος του, δυσδιάκριτου πλέον, rock συστατικού της μουσικής τους.
Steve Hackett - Voyage of the Acolyte : Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Steve Hackett κυκλοφόρησε ενώ ο κορυφαίος κιθαρίστας ήταν ακόμη μέλος των Genesis. Για την ακρίβεια, ηχογραφήθηκε μετά το πέρας της περιοδείας για το “Lamb…” και την αποχώρηση του Peter Gabriel που έθεσε εν αμφιβόλω το μέλλον του συγκροτήματος. Υπό εκείνες τις συνθήκες, ο Steve αποφάσισε να διοχετεύσει τη δημιουργικότητα του σε ένα άλλο project. Στο “Voyage of the Acolyte” λοιπόν, όπως και στη περίπτωση των solo δίσκων του Peter Gabriel, μας δίνεται η ευκαιρία να ξεδιαλύνουμε ποιος έφερνε ποιες ιδέες στα αριστουργηματικά LPs των Genesis, όπου τα credits μοιραζόντουσαν εξίσου.
Εδώ βέβαια δεν θα βρούμε τον κιθαρίστα που εξαπέλυε “ηλεκτρικές εκκενώσεις” στο “Nursery Cryme”, αλλά τον πιο ώριμο των μετέπειτα ετών. Σε κάθε περίπτωση το εκπληκτικό “Voyage…” με τους τίτλους των τραγουδιών να προέρχονται από (ή να σχετίζονται με) τις κάρτες Tarot, έτυχε θερμής υποδοχής από κοινό και κριτικούς η οποία, σε συνδυασμό με την επιστροφή στις τάξεις των Genesis και τον συλλογικό έλεγχο πάνω στη μουσική, έφεραν νομοτελειακά την αποχώρηση του κιθαρίστα δύο χρόνια αργότερα προκειμένου να επικεντρωθεί στη solo καριέρα του.
Bob Dylan - Blood on the Tracks : Τα seventies δεν είχαν μέχρι τότε φερθεί καλά στον Dylan (ή βέβαια, μπορεί να συνέβαινε και το αντίστροφο!) όμως το “Blood on the Tracks” ήρθε για να δείξει ότι ο ωριμότερος πια Bob ήταν ικανός να επαναλάβει τους θριάμβους της προηγούμενης δεκαετίας!
Οι ρίζες αυτού του album βρίσκονται στη διάλυση του γάμου του με εκείνη που είχε κάποτε απαθανατίσει ως “Sad Eyed Lady of the Lowlands”. Η ερμηνεία του Dylan χρωματίζει κάθε γύρισμα της φωνής, κάθε νότα, κάθε τόνο με τα διάφορα αισθήματα που του προκαλούσε το γεγονός, με αποτέλεσμα να ακούγεται κατά περίπτωση, πληγωμένος, οργισμένος, μελαγχολικός, μετανιωμένος, στοχαστικός ή και συγχωρητικός. Εν ολίγοις, ένα από τα πιο εμπνευσμένα και συναισθηματικά εύγλωττα ηχογραφήματα
Manfred Mann ’ s Earth Band - Nightingales & Bombers : Οι Manfred Mann’s Earth Band αν έγιναν και παρέμειναν γνωστοί, το οφείλουν σε δύο χαρακτηριστικά τους. Πρώτον στο ότι η μουσική τους, παρ’ ότι ταγμένη και εντεταγμένη αναμφισβήτητα στο progressive rock, με τα instrumentals, τους αυτοσχεδιασμούς, την άψογη τεχνική των μελών κλπ, παρέμενε πάντα προσιτή, με μια καλώς εννοούμενη pop έννοια, στον μέσο ακροατή. Δεύτερον, στην ιδιότητα που είχαν να διακρίνουν στο υλικό των άλλων τις δυνατότητες του και να δομούν ολόκληρα albums τους πάνω σε διασκευές. Κι ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κυρίως τραγούδια του Bob Dylan που είχαν την τύχη να πέσουν στα ικανά χέρια τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση το “Spirits in the Night” από το ντεμπούτο του ανερχόμενου ακόμη τότε Bruce Springsteen, μεταμορφώνεται σε ένα μεγαλειώδες prog έπος, τέτοιο που κι ο μεγαλύτερος οπαδός του Αφεντικού θα αναγνώριζε σαν ανώτερο της αυθεντικής εκτέλεσης.
Παρεμπιπτόντως, ο τίτλος του album προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ στο Surrey της Αγγλίας, όταν ένας ορνιθολόγος που ηχογραφούσε αηδόνια, κατέγραψε τυχαία στο μαγνητόφωνο του και τα διερχόμενα στον ουρανό βομβαρδιστικά!
Hawkwind - Warrior on the Edge of Time: Το “Warrior on the Edge of Time”, με το πανέμορφο σχεδιασμό και artwork του εξώφυλλου, δημιουργήθηκε πάνω σε ένα χαλαρό concept του Michael Moorcock, σχετικό με το θέμα του Eternal Champion που τον απασχολούσε εκείνη την περίοδο. Σε γενικές γραμμές ο δίσκος συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος, και σε κάποιο βαθμό ανακεφαλαιώνει τα όσα είχαν δείξει οι Hawkwind έως τότε. Σημειωτέον ότι, στην τελευταία, όπως αποδείχθηκε, παρουσία του με τους Hawkwind, ο Lemmy δεν έχει συνθετικό credit μιας και το “Motörhead” περιορίστηκε στην β’ πλευρά του “Kings of Speed” single. Ακολούθησε το γνωστό επεισόδιο με τη σύλληψη του στα καναδέζικα σύνορα και κάπως έτσι η χρυσή εποχή των spacehawks έφθασε στο τέλος της…
Van Der Graaf Generator – Godbluff : Ίσως η διακοπή να ήταν αναπόφευκτη μετά από ένα τόσο μεγαλειώδες δημιούργημα όπως το Pawn Hearts, το γεγονός είναι ότι η θαυματουργή τετράδα μουσικών που μαζί δεν κάνανε και χώρια δεν μπορούσαν, ξαναβρέθηκαν υπό το όνομα των VdGG με το Godbluff να τους δικαιώνει! Ένα πειραματικό, ευρηματικό, σκοτεινά γοητευτικό LP που επιβεβαίωσε ξανά πόσο ξεχωριστό σχήμα ήταν οι εν λόγω.
(Να προσθέσω εδώ ότι είναι αυτό που άκουγα όσο έγραφα όλα τα παραπάνω, οπότε αν μου βγήκαν “κάπως”, να η εξήγηση!)
δεν τους πηγε καλα η αποχώρηση!!
