για να αχνοφαινέται σιγά σιγά…
ελπίζω να μην έχω χάσει καμία λίστα στο δρόμο…
1975 calling
@38aris @Alejandro.m @apostolisza8 @criss_burton @Ironman1 @jonkyr @Ktn @nnnkkk @pantelis79 @Sh_Wo_f @Silent_Winter @Sevek @Tom7
το ντέρμπι είναι ακόμη ανοιχτο…
“Canadians” εεε ντροπή 
Για δίσκο δεν ξέρω, αλλά για την ταινία της χρονιάς δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία!
Στις τοπ 10 αγαπημενες μου ταινιες ολων των εποχων και δε θα βγει ποτε!
Στην απονομή του Oscar, ο μέγας Τζακ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τον ατζέντη του που προ δεκαετίας του είχε πει πως δεν έχει καμία τύχη in the acting business… από κάτω λαμπερή η Αντζέλικα Χιούστον, τότε παρτενέρ του…
1975
5. Pink Floyd - Wish You Were Here
Αντί να καθίσω να γραψω το παραμικρό για αυτό το μουσικό μεγαθήριο, προτιμώ να μιλήσω σε καθαρά προσωπική βάση.
Ενώ, λοιπόν, τα έργα τους δεν θα διεκδικησουν ποτε πρωτιά στο δικό μου συμπαν, η αλήθεια είναι ότι - spoiler alert- από το Dark Side έως ΚΑΙ το The Wall, έχουν, κατά πασα πιθανοτητα, κλείσει την πέμπτη θέση στην εκάστοτε λίστα μου.
Το Wish You Were Here είναι μάλλον το δεύτερο αγαπημένο μου από αυτά τα έργα, κ συγκινούμαι διαπιστώνοντας, κάθε μια από τις - λίγες ομολογουμένως- φορές που θα το ξαναβάλω να παίξει, ότι δεν έχει χάσει μέσα μου το παραμικρό μέρος από την αίγλη του.
4. Pavlov’s Dog - Pampered Menial
Δεν ξέρω αν είναι η στοιχειωτική φωνή του David Surkamp , οι τόσο μα τόσο χαρακτηριστικες μελωδίες, ή απλά η ποιότητα των συνθέσεων, αλλά μέσα στο δικό μου πειραγμένο κεφάλι, κάπως έτσι θα ακουγονταν οι Crimson Glory αν ήταν ροκ μπάντα των 70ς.
3. Steel Mill - Green Eyed God
Όπως είχα πει λοιπόν κ πριν από λίγες εβδομάδες, αυτο το μάλλον κρυφό διαμαντακι, δεν θα έλειπε από την λίστα μου.
Μια ζωντανή μυσταγωγια, από την αρχή μέχρι το τέλος του δίσκου, με γνήσια πρωτοσαμπαθικη gloom ατμόσφαιρα, αλλά με ολοκάθαρα δική τους ταυτότητα, κ υπέροχα πνευστά που προσδίδουν ένα ιδιαίτερο, παγανιστικό ηχόχρωμα στον δίσκο. Στο υπέροχο δεκάλεπτο ομώνυμο έπος, αποδεικνύονται όλα τα παραπάνω με τον πιο εμφατικό τρόπο.
2. Hawkwind - Warrior on the Edge of Time
Μαγικό από την αρχή μέχρι το τέλος του ταξιδιού, αντάξιο του υπεροχου τίτλου του, με γνήσια μουρκοκικη ατμόσφαιρα,κ με το αγαπημένο μου εξώφυλλο της χρονιάς, αυτό είναι το δικό μου definitive Hawkwind album.
A, κ σαν μικρή υποσημείωση κ προειδοποίηση για το μέλλον που έρχεται: εδώ είναι η πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία που ακούγεται ένα συγκεκριμένο τραγούδι με τίτλο Motorhead…
1. Black Sabbath - Sabotage
Υπήρχε εποχή που ήμουν κ εγώ απο εκείνους που πίστευαν ότι το Sabotage είναι σχετικά υποδεέστερο των πέντε πρώτων δίσκων ή πιο ανομοιογενές. Βέβαια, αυτό ήταν τόσο παλιά που δεν θυμάμαι καν που το στήριζα. Στις τωρινές ακροάσεις του δίσκου ακούω ένα από τα πιο δυνατά πονήματα των Sabbath της κλασικής εποχής, με στιγμές θριαμβικές (Thrill of it all), σαρωτικές (Hole in the sky), στοιχειωτικές (the Writ), ή απλά μεγαλειώδεις (Megalomania, όνομα κ πράγμα- απόλυτα δικαιολογημένο ωστόσο).
Όσο για το Symptom of the Universe, ακόμα κι αν προσπεράσω τον τρόμο που γεννάει η σκέψη του πως θα ήταν οι αγαπημένες μου μουσικές ( δηλ. σύσσωμος ο ακραίος ήχος) χωρίς το ριφφ του, κ απο μόνο του αν κριθεί, παραμένει, για μένα, ένα από τα πέντε (κ πολυ λέω) κορυφαία τραγούδια των Sabbath…
Κάπου εδώ, θα ήθελα να αποτυπώσω κ την εξής σκέψη, για το κλείσιμο της πρώτης (κ πιο κλασικής) Sabbath εποχής.
Το γεγονός ότι κλείνει κάπως απότομα/cliffhangerαδικα - σα να είχαν μείνει οι Μέιντεν στο Somewhere in Time ένα πράγμα, (μιας που τα δυο επόμενα με Οζζυ, είναι τόσο μέτρια/αδιάφορα για τα δεδομένα τους, ώστε προσωπικά να τα θεωρώ ως μη γενόμενα) αφήνει μια σχετική πικρία.
Ίσως αυτός να είναι ένας λόγος που ευχαριστήθηκα τόσο περισσότερο απο πολλούς άλλους το 13 album. Προφανώς σαν δίσκος της εποχής του δεν είναι κάτι συγκλονιστικό, αλλά κάπου εκεί μέσα κρύβονται 5-6 συνθέσεις οι οποίες μαζί με το κλασικό πια Selling My Soul από το Reunion album, απαρτίζουν ένα σύνολο τραγουδιών που θα μπορούσε να είναι ένα τελευταίο δυνατό album της κλασικής Ozzy περιόδου, αν είχε βγει τότε, ακολουθώντας το Sabotage ίσως, κ κλείνοντας εκείνο το κεφάλαιο λίγο πιο αρμονικά, καλύπτοντας απωθημένα (δικά τους κ δικά μας).
Fanboyίστικες υποθέσεις που δεν αποσκοπούν απαραίτητα κάπου, αλλά τις αφήνω εδώ όπως κ να χει, μιας που αυτή είναι η τελευταία φορά που οι Sabbath θα έχουν πρωτιά σε λίστα μου, προτού παραδώσουν την σκυτάλη στους συντοπίτες τους.
Wish you were here - Pink Floyd
Welcome to my nightmare - Alice Cooper
Ritchie Blackmore’s Rainbow
A night at the opera - Queen
Pampered Menial - Pavlov’s dog
Honorable mention:
Heaven and Hell by Vangelis
Πολύ πράμα αυτή η χρονιά ε; Πάμε στα γρήγορα λοιπόν.
Δεν χωρεσαν και ολα θα μπορουσαν να αλλαξουν θέση σε σχεση με την παρακατω σειρα:
6. Pink Floyd - Wish you were here
7. Rush - Caress of Steel
8. Pavlov’s Dog - Pampered Menial
9. Εloy - Power and Passion
10. Nazareth - Hair Of The Dog
Alice Cooper - Welcome To My Nightmare
Led Zeppelin - Physical Graffiti
Jethro Tull - Minstrel in the Gallery
Patti Smith - Horses
Budgie - Bandolier
Δύσκολη χρονιά τελικά. Ήλπιζα να κάτσω ήσυχα με το καφεδάκι μου την Κυριακή και να βγάλω μια λίστα και με έπιασε πονοκέφαλος!
Η 5άδα μου λοιπόν
Queen – A Night at the Opera. To σερί συνεχίζει με το -πιθανόν- magnum opus τους. Αν το SHA ήταν το breaktrhough τους, αυτό ξεδιπλώνει όλες τις αρετές τους σε όλο τους το μεγαλείο.
Patti Smith – Horses. Θα ένοιωθα τύψεις αν δεν το είχα στην 5άδα. Είναι από αυτά τα μαγικά άλμπουμ που μόλις η βελόνα ακουμπάει το βινύλιο, μεταφέρεσαι άμεσα στο CBGB, στη Νέα Υόρκη των 70s, στα σπάργανα του punk. Όσο σημαντικοί ήταν οι Ramones, o Iggy, οι Television, άλλο τόσο (και παραπάνω) ήταν η ποιήτρια του punk και αυτό εδώ το άλμπουμ.
Led Zeppelin – Physical Graffiti. Το ένδοξο αποκορύφωμα όλων των διαφορετικών μουσικών στυλ που αυτή η μπαντάρα εξερεύνησε στην καριέρα της. Μιλώντας για magnum opus, ένας δίσκος που περιλαμβάνει το Kashmir δε μπορεί να λείπει από λίστα με τα “κορυφαία”, όσο μικρή κι αν είναι αυτή η λίστα.
Alice Cooper – Welcome to My Nightmare. Θεατρικό shock rock αριστούργημα.
Ritchie Blackmore’s Rainbow – S/T. Στο μυαλό μου, αυτός ο δίσκος είναι τόσο cornerstone για το μεταλ, όσο ήταν το Black Sabbath, το In Rock και τα πρώτα άλμπουμ των Led Zeppelin. Ένας κορυφαίος κιθαρίστας (με κίνητρο να αποδείξει πράγματα), ένα κορυφαίο λαρύγγι και ένας μάγος της κονσόλας (έπρεπε να πάρει credit ο Martin Birch σε αυτές τις αράδες) συνθέτουν ένα αριστούργημα.
Τα 5 που θα ήταν στην παραπάνω λίστα, αν τη συνέθετα κάποια άλλη στιγμή.
Black Sabbath – Sabotage. Τους αδικώ τους Sabbath που δεν τους συμπεριέλαβα στα 5. Θα μπορούσαν να είναι και στην κορυφή.
Kiss – Alive! Βρίσκω τη δικαιολογία του “live album” για να το αφήσω έξω, όμως είναι τόσο σημαντικό -ίσως και περισσότερο- από τα στούντιο άλμπουμ των Kiss.
Pink Floyd – Wish You Were Here. Το βάλατε όλοι οι υπόλοιποι και μειώσατε τις ενοχές μου.
Rush – Fly by Night. Ερχόμαστε.
Rush - Caress of Steel. Ερχόμαστε
Και το καθιερωμένο shameless name dropping με ένα plus ten:
Budgie – Bandolier
Electric Light Orchestra – Face the Music
Paul Simon – Still Crazy After All These Years
Neu! – Neu! 75
Nazareth – Hair of the Dog
Deep Purple – Come Taste The Band
Bruce Springsteen – Born to Run
Pavlov’s Dog – Pampered Menial
Camel – Snowgoose
Scorpions – In Trance
Queen - A Night At The Opera
Pink Floyd - Wish You Were Here
Scorpions - In Trance
Led Zeppelin - Physical Graffiti
Kraftwerk - Radio-Activity
Χαχαχαχα μόνο κανα δυο τρία μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή.
Ηλια ριχτο!
Όπως κατέβαινα τα ποστς είδα πρώτη τριάδα @nnnkkk και λίγο χάθηκα.
1975
Queen - A Night At The Opera
Μνημείο. Έτσι για να υπάρχει, ξεχωριστή αναφορά στο science fiction αριστούργημα Interstellar '39.
Pink Floyd - Wish You Were Here
Come on you stranger, you legend, you martyr, and shine. Σκουπιδάκια στα μάτια μου. Κάθε φορά.
Scorpions - In Trance
Είναι ο καλύτερος 70ς δίσκος τους; Μπορεί και όχι. Είναι ο αγαπημένος μου; Β Ε Β Α Ι Ω Σ.
Rainbow - Rainbow
Πιο κλασικό πεθαίνεις. Σε όλα του. Με την καλή έννοια. Duh.
Led Zeppelin - Physical Graffiti
Πήγα να γράψω αποψάρα για να δικαιολογήσω τη θέση, έσκασαν The Rover + In My Time Of Dying, φεύγω όπως είμαι.
Ναι αλλα οταν το λεω εγω για μεγαλη ποσοτητα μουσικης στα 70ς με κραζουν!
“Wish you were here” και “In trance” απο εμένα.
Το πρώτο δεν είναι μόνο το αγαπημένο μου Floyd album, είναι γενικά το αγαπημένο μου rock album, αλλά έχουν γραφτεί τόσα πολλά γι’ αυτό (εδώ και γενικά) που δεν έχω κάτι καινούριο να γράψω (άντε, μόνο δύο γουστόζικα trivia: έχετε καταλάβει ότι στο τέλος του “Shine on you crazy diamond (part two)” ακούγονται οι νότες του “See Emily play”, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι παρ’ όλο που όλο το κομμάτι κινείται σε μινόρε κλίμακες, ΜΟΝΟ η τελευταία νότα, εντελώς αναπάντεχα, το γυρίζει σε ματζόρε (αυτό ίσως ο generationX μπορεί να το εξηγήσει πιο καλά);;; Επίσης, στο refrain του “Welcome to the machine” ο Gilmour αναγκάστηκε να “πειράξει” με μηχανικά (pun intended) μέσα τη φωνή του ώστε να πιάσει τη νότα που ήθελε).
Το “In trance”, από την άλλη (όπως και όλη η δισκογραφία Scorpions), είναι μία πολύ πρόσφατη ανακάλυψη για ‘μένα, οπότε τα έχω και αρκετά φρέσκα: είναι σίγουρα το αγαπημένο μου album της Roth περιόδου, κι αν δεν υπήρχε το “Lovedrive” θα ήταν και το αγαπημένο μου Scorpions album γενικά. Ο λόγος γι’ αυτό είναι μία σειρά αρκετά “θλιμμένων” κομματιών που ανταποκρίνονται στο γούστο μου, δηλαδή το ομώνυμο, το “Life’s like a river”, το “Living and dying” και το “Evening wind” -σχεδόν ανά κομμάτι υπάρχει κι από μία τέτοια λυπητερή power ballad (OK, το τελευταίο διαφοροποείται λίγο γιατί είναι κομμάτι του Roth και πάει και προς πιο επικά μονοπάτια). Αυτό κάνει συνολικά το “In trance” να έχει καταχωρηθεί στη μνήμη μου ως ένα πολύ συναισθηματικό album με πολύ έντονες μελωδίες.
By the way, έχει πλάκα ότι σχεδόν όλα τα κομμάτια του Roth (τουλάχιστον τα πιο “ιδιαίτερα”) έχουν “εξοριστεί” στη β’ πλευρά του δίσκου, ενώ τυχαία (; ) η “ραχοκοκκαλιά” του album αποτελείται από τα εμπορικά hits του δίδυμο Shenker-Meine, δηλαδή τα “Top of the bill”-“Living and dying”-“Robot man” (κομματάρες όλα τους). Επιπλέον, νομίζω ότι το “In trance” σηματοδότησε την πραγματικά νέα περίοδο των Scorpions, δηλαδή της μπάντας που θα στηριζόταν στα δυναμικά heavy metal τραγούδια, τις μελωδικές μπαλάντες και άντε και τις παραξενιές του κιθαρίστα τους για δύο album ακόμη, μιας και το “Fly to the rainbow” “κρατούσε” ακόμη κάποιον πειραματισμό από τις πρώτες τους μέρες (ακόμα και αισθητικά στο εξώφυλλο). Τέλος, έχει πλάκα αν παρατηρήσει κανείς τα κομμάτια του Roth (όχι μόνο σ’ αυτό το album, αλλά και στο προηγούμενο και στα επόμενα) ότι οι τίτλοι τους δείχνουν μία συνεχή προτίμηση στα φυσικά φαινόμενα και στοιχεία: ουράνια τόξα, νύχτες, ποτάμια, άνεμοι, ήλιοι και φωτιές. Δεν ξέρω αν όλα είναι δικά του, βέβαια, αλλά τώρα το παρατήρησα και είναι ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται (αυτό είναι πλεονασμός μάλλον σαν έκφραση, αλλά το αφήνω). Βλέπε μετά και Electric Sun κλπ.
Εντωμεταξύ εγώ δεν έβαλα το In Trance μόνο και μόνο γιατί δεν μου το έβγαζε στο 1975, και είναι κρίμα γιατί σίγουρα θα είχε την 4η θέση στην λίστα μου, ίσως και την 3η δηλαδή. Να κάνουμε κάτι για αυτό @anhydriis ή πολύ αργά?
Αργά? ε οχί ντε… Ρίξε ξανά στην φόρμα για να σβήσω την παλιά αλλιώς αν βαριέσαι πες κατάταξη να κάνω τις αλλαγές…βιτ βιτ χααχαχαχ
Οκ θα το κανω τωρα, η νεα μου λιστα ειναι αυτη (την προσκομισα ηδη στην φορμα):
Δεν θυμαμαι τι ειχα βαλει ως καλυτερο εξωφυλλο, αλλα τωρα εβαλα το Pink Floyd. Αν καταλαβα καλα, δεν μου το εβγαζε σε κανεναν οδηγο και σε κανενα google search στο 1975 το Scorpions, γιατι στην Αμερικη βγηκε το 1976. Γαμημενα 70ς, ακομα και σε αυτο σκατα τα κανουν οι μπαντες.
