Εντάξει μεγάλη λαϊβάρα το Live on St Paddy’s Day, δεν μπορώ να πω βέβαια ότι συμφωνώ μαζί σου ότι ΟΛΕΣ οι εκτελέσεις είναι ανώτερες των στουντιακών, αλλά σίγουρα το πάθος ξεχειλίζει και πολύ εύκολα θα είναι η μία από τις τρεις επιλογές μου όοοοοοταν έρθει η ώρα να ασχοληθούμε και με τα καλύτερα της δεκαετίας.
Ωραίος! Ήταν στην προεπιλογή μου για το 2004, τελικά δεν χώρεσαν αλλά χαίρομαι που κάποιος τους ανέφερε, ποιοτικότατο συγκρότημα κι ας μην ακούστηκαν ποτέ από πολύ κόσμο.
Συμπαθητικές οι υπερβολές για το Μονολίθικ, τις σημείωσα να τις γράψω και εγώ για το Λαστ Πατρόλ.
έχω ήδη ξεκινήσει να σκέφτομαι την επόμενη χρονιά και τα μαζευω να δούμε τι θα μείνει, είναι κάμποσα, δυσκολούτσικη χρονιά
όσοι έχουμε αφήσει τους MM στο Powertrip:
Το οποίο Last Patrol είναι ο μοναδικός δίσκος που αγόρασα μετά το Monolithic και είναι όντως φοβερός δίσκος, αλλά σε ψυχεδελικά μονοπάτια αυτή τη φορά.
35η εβδομάδα - 2004
59 συμμετέχοντες
109 δίσκοι!!!
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Isis - Panopticon | 72 |
|---|---|
| Slipknot - Vol. 3: The Subliminal Verses | 62 |
| Mastodon - Leviathan | 58 |
| Green Day - American Idiot | 54 |
| Pain of Salvation - BE | 36 |
| Clutch - Blast Tyrant | 27 |
| The Dillinger Escape Plan - Miss Machine | 24 |
| Lamented Souls - The Origins of Misery | 23 |
| Rammstein - Reise Reise | 22 |
| Alter Bridge - One Day Remains | 20 |
| Ayreon - The Human Equation | 19 |
| Nightwish - Once | 18 |
| The Haunted - rEVOLVEr | 17 |
| My Chemical Romance - Three Cheers For Sweet Revenge | 16 |
| Deathspell Omega - Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice | 15 |
| Fates Warning - FWX | 14 |
| Orphaned Land - Mabool: The Story Of The Three Sons of Seven | 14 |
| Mark Lanegan - Bubblegum | 13 |
| Therion - Lemuria | 12 |
| Therion - Sirius B | 12 |
| Witchcraft - Witchcraft | 11 |
| Angra - Temple of Shadows | 10 |
| Drive-By Truckers - The Dirty South | 10 |
| Lamb of God - Ashes of the Wake | 10 |
| Brocas Helm - Defender of the Crown | 9 |
| Arcade Fire - Funeral | 8 |
| Evergrey - The inner Circle | 8 |
| Pagan Altar - Lords of Hypocrisy | 8 |
| Blackfield - Blackfield | 7 |
| JJ Grey & Mofro | 7 |
| Mayhem - Chimera | 7 |
| Neurosis - The Eye of Every Storm | 7 |
| Pig destroyer - Terrifyer | 7 |
| Converge - You Fail Me | 6 |
| Edguy-Hellfire Club | 6 |
| Ekkaia – Demasiado Tarde Para Pedir Perdon | 6 |
| Το Πλοκάμι του Καρχαρία - Το Πλοκάμι του Καρχαρία | 5 |
| Anaal Nathrakh - Domine Non Es Dignus | 5 |
| Aura Noir - The Merciless | 5 |
| Bad Religion - The Empire Strikes First | 5 |
| Chris Robinson - This Magnificent Distance | 5 |
| Franz Ferdinand - Franz Ferdinand | 5 |
| In Flames - Soundtrack to your escape | 5 |
| Kasabian - kasabian | 5 |
| Megadeth - The System Has Failed | 5 |
| My Dying Bride - Songs of Darkness Words of Light | 5 |
| Saxon - Lionheart | 5 |
| Scorpions - Unbreakable | 5 |
| The Cure – The Cure | 5 |
| The Tea Party - Seven Circles | 5 |
| Dark Fortress - Stab Wounds | 4 |
| Exodus - Tempo of the Damned | 4 |
| Inner Wish – Silent Faces | 4 |
| Jesu - Heart Ache | 4 |
| Meshuggah - I | 4 |
| Omar Rodríguez-López - A Manual Dexterity: Soundtrack Volume One | 4 |
| Revenge - Victory.Intolerance.Mastery | 4 |
| Spiritus Mortis - Spiritus Mortis | 4 |
| The Hold Steady - Almost Killed Me | 4 |
| The Killers - Hot Fuss | 4 |
| The Marked Men - On The Outside | 4 |
| The Roots - The Tipping Point | 4 |
| Velvet Revolver - Contraband | 4 |
| Colour Haze - Colour Haze | 3 |
| Deadsoul Tribe - The January Tree | 3 |
| Faithless - No Roots | 3 |
| Grip Inc. - Incorporated | 3 |
| Hibria - Defying the Rules | 3 |
| Interpol – Antics | 3 |
| Leviathan - Tentacles of Whorror | 3 |
| Malevolent Creation - Warkult | 3 |
| No Hope For The Kids - No Hope For The Kids | 3 |
| Omar Rodríguez-López - A Manual Dexterity: Soundtrack Volume One Devendra Banhart - Rejoicing in the Hands | 3 |
| Probot - Probot | 3 |
| Siena Root – A New Day Dawning | 3 |
| Sum 41 - Chuck | 3 |
| Yyrkoon - Occult Medicine | 3 |
| Archive - Noise | 2 |
| Cataract - With Triumph Comes Loss | 2 |
| Enslaved - Isa | 2 |
| Evil Masquerade - Welcome to the show | 2 |
| Haggard - Eppur Si Muove | 2 |
| Insomnium - Since the Day It All Came Down | 2 |
| Isen Torr - Mighty & Superior | 2 |
| Madvillainy – Madvillainy | 2 |
| Marillion - Marbles | 2 |
| Monster Magnet - Monolithic Baby! | 2 |
| Neal Morse - One | 2 |
| Nick Cave And The Bad Seeds - Abattoir Blues / The Lyre Of Orpheus | 2 |
| Soulfly - Prophecy | 2 |
| The Veils - The Runaway Found | 2 |
| 65daysofstatic - The Fall Of Math | 1 |
| Βαλπουργία Νύχτα - Βαλπουργία Νύχτα | 1 |
| Avril Lavigne - Under My Skin | 1 |
| Behemoth - Demigod | 1 |
| Black Bonzo - Black Bonzo | 1 |
| Bring Me the Horizon - This Is What the Edge of Your Seat Was Made For | 1 |
| Buckethead - Population Override | 1 |
| Feinstein - Third Wish | 1 |
| FF.C-Κλασσικά ηχογραφημένα | 1 |
| James Blunt - Back to Bedlam | 1 |
| Kanye West - The College Dropout | 1 |
| Mutemath – Reset | 1 |
| NFD – No Love Lost | 1 |
| The Observers – So What’s Left Now | 1 |
| The Ruins of Beverast - Unlock The Shrine | 1 |
| The Steepwater Band - Dharmakaya | 1 |
| Urfaust - Geist ist Teufel | 1 |
| YOB - The Illusion of Motion | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
τίτλοι τέλους για το 2004
2005…
και εξελάκι
credits and love to all 
(συμπληρώνω σε λίγο (λίγο αργότερα) το τι έγραψαν) 
ξερω ξερω χιχιιχιχιχι
Μην παρεξηγηθώ, γαμώ τα άλμπουμς το Μονολίθικ, σίγουρα το προτιμώ απ’ τα god says no, 4-way και οριακα -ως σύνολο- απ’ το Πάουατριπ. Απλά εκεί έχει μερικά υπεραγαπημένα κομμάτια (hint: δεν είναι τα 2 μέγκαχιτς).
2005
Primordial-“The Gathering Wilderness”
Bolt Thrower-“Those Once Royal”
Kamelot-“The Black Halo”
Wolfmother-“Wolfmother”
Disturbed-“Ten Thousand Fists”
That works too 
Ποτέ δεν θα έλεγα ή δεν θα σκεφτόμουν κάτι τέτοιο ρε. Θα ήθελα απλώς κάποια στιγμή μια μικρή ανάλυση σου για τους στιχους των Nevermore.
It is done.
2005
1. Gogol Bordello- Gypsy punks: Underdog World Strike: Εν έτει 2005, με την κυκλοφορία του δίσκου, ο αδερφός μου, που ακόμα μέναμε όλοι μαζί με τους γονείς μου, άκουγε ένα κομμάτι στο ριπιτ ένα ολόκληρο βράδυ. Εν μέσω συζήτησης εκτίμησα το καταπληκτικό Illumination (με στίχο που συγκινεί με την απλότητα του) και φροντισα να προμηθευτώ τον δίσκο που το περιέχει, χωρίς την παραμικρή ιδέα για το τι μουσική παίζουν αυτοί οι πανκηδες από όλο τον πλανήτη. Η ακροαση του Sally, χωρίς να έχω την παραμικρή εμπειρία τότε σε βαλκανοανατολικο ευρωπαϊκό ska/punk με άφησε να πανηγυρίζω όντας σε ένα οριακά πολιτισμικό μουσικό σοκ για το πόσο γαμάτα ταιριαζουν τα όργανα που χρησιμοποιουν (βιολι, ακορντεον, διαφορα κρουστα), πόση ορμή και καβλα βγάζουν και πόσο τρελαμενη φωνή έχει ο Eugene, που τα δινει ολα με οσο αντισυμβατικες παει απιστευτα ψυχωμενες ερμηνειες. Μην τα πολυλογω, ο δίσκος πάει τρένο από την αρχή μέχρι το τέλος, συγκινεί, πορωνει, προκαλεί γέλιο και μου φτιάχνει τη διάθεση όσο ελάχιστα πράγματά. Έχει τις χιταρες του (Sally, I would never…, not a crime, 60 revolutions, start wearing purple, illumination), τα τα-παντα-ολα γαμάτα deep cuts (avenue B, dogs were barking, underdog world strike), κομμάτια που εξηγούν πόσο απλά μπορούν να είναι τα πράγματα (το φανταστικό oh no και το εξαιρετικο undestructable), folk/tribal ανατριχιλες στο think locally, ένα καταπληκτικό santa Marinella που σε άλλο δίσκο θα ήταν η χιταρα του και ένα φανταστικό κλείσιμο με το Mishto που απλά δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ. Δύο χρόνια μετά σχεδόν άγγιξαν πάλι το απόλυτο, αλλά δίσκος σαν το gypsy punks δεν υπάρχει άλλος.-
2. System of a down- Mesmerize: δεν υπάρχει δίσκος που να μου θυμίζει περισσότερο την εποχή που βγήκε από αυτόν. Σχεδόν καθημερινό soundtrack για 1-2 χρόνια μιας εποχής της ζωής μου με πολλές αλλαγές. 10+1 φανταστικά κομμάτια, συναίσθημα, μελωδία, groove, πρωτοτυπία, όλα στο 100%. Με στεναχωρεί η τροπή που πήραν αργότερα τα πράγματα με τη μπάντα, αλλά τουλάχιστον πρόλαβε να δώσει κάποια αριστουγηματα, όπως αυτό.
3. Gojira- From Mars to Sirius: Το όραμα των Γάλλων ξεκινάει να ολοκληρώνεται εδώ, καθότι είναι ο πρώτος δίσκος που ο trademark Gojira ήχος έχει αγγίξει ήδη την τελειότητα. Χωρίς να υποτιμω καθόλου τα προηγούμενα δύο, τα οποία ακόμα ακούω αρκετά συχνά. Αδιανόητα υψηλό συνθετικό επίπεδο, με σχεδόν όλα τα κομμάτια να έχουν στιγμές μεγαλείου. Χωρίς τους Gojira το metal της νέας χιλιετίας θα ήταν πιο φτωχό.
4. Opeth- Ghost reveries: χωρίς κάποια μεγαλη αλλαγή σε σχέση με το deliverance (αν δούμε το damnation σαν μια ανάπαυλα στην τότε δισκογραφία τους και όχι σαν το ακουστικό ταίρι του deliverance), μόνο μια λιγο πιο έντονη κλίση προς τα 70s, οι Σουηδοί παραδίδουν ένα ακόμα σπουδαίο δίσκο, στον οποίο είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τις κορυφές του (ghost of perdition, baying of the hounds, reverie/harlequin forest και grand conjuration τα αγαπημένα μου, με ισχνή διαφορά όμως από τα υπόλοιπα). Τα πιο ηρεμα atonement, hours of wealth και isolation years δίνουν μια μελαγχολική διάθεση που ταιριαζει αρκετά και σε καλή ισορροπία σε σχέση με τις κυκλοφορίες τους μετά το (εξαιρετικό) heritage. Σπουδαίος δίσκος.
5. Primordial- The gathering wilderness: ο αγαπημένος μου δίσκος τους, απίστευτο πάθος, μέθεξη. Όλος ο δίσκος είναι μια συνεχόμενη κορυφογραμμή, με τα song of the tomb, coffin ships και tragedy’s birth να είναι οι απόλυτες κορυφές της, με το cities carved in stone να είναι το τέλειο μελωδικό κλείσιμο.
Δεύτερη πεντάδα - Όλα δισκαρες
6.SOAD- Hypnotize: νομίζω έχω αποφύγει όλες τις φορές διπλές κυκλοφορίες μπαντας να μπουν στο 5+5 μου, αλλά- μα τον Κορδο- το Hypnotize είναι τόσο καλό που δεν γίνεται να το κάνω και εδω. Αν αφαιρέσεις τα tentative και u-fig που είναι απλώς καλά, όλος ο υπόλοιπος δίσκος αγγίζει την τελειότητα.
7. Akercocke- Words that go unspoken, deeds that go undone: στο δικό τους σύμπαν όλα έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης δομωντας έναν εθιστικά ποικιλόμορφο δίσκο που ακούγεται μέχρι και σήμερα τρομερά επίκαιρος.
8. Nevermore- This godless endeavor: Δίσκος που κοιτάει στα μάτια την αριστουργηματικη τριάδα politics - dreaming-dead. Ο Dane είναι μια ακόμα φορά καθηλωτικος, ο Loomis αποδεικνύει άλλη μια φορά γιατί είναι από τους κορυφαίους κιθαρίστες της γενιάς του, και όλη η υπόλοιπη μπάντα είναι επίσης ουσιαστικότατη. Το ομότιτλο τεράστιο επος.Α, και (αβολες, δύσκολες, βαριες, υπαρξιακες, φιλοσοφικες) στιχαρες μην τρελαθουμε!
9. Helloween- Keeper of the seven keys the legacy: αυτή τη φορά ευτυχώς τον έβγαλαν το λαγο. Έπος με το καλημέρα (the king for a thousand years), ένας catchy mini ύμνος με ένα καταπληκτικό ρεφρέν για συνέχεια(invisible man), καταπληκτικό europower στα born και silent (επειδή δικό μας είναι ότι θέλουμε το κάνουμε!), πιο πιασαρικο δεν γίνεται mrs God, φλερτ με το prog metal στο φανταστικό occasion avenue, μια πολύ ωραία συνεργασία με τη σύζυγό του μεγα μαυροπερισσοτερου, ματιά στις πιο ιδιαίτερες συνθέσεις της Andi era με τα pleasure drone και shade in the shadow και θριαμβευτικό κλείσιμο με το my life for one more day. Όσα δεν ανέφερα μου αρέσουν λίγο λιγότερο, αλλά δεν είναι και πολλα. Απίστευτα αδικημένη δισκαρα για τη γενιά μου τουλάχιστον που μεγάλωσε με λατρεία στα walls, keepers i&ii άντε βαριά κάνα time of the oath, better than raw και dark ride και αγνοεί πιθανώς τι κομμάταρες υπάρχουν σε αυτό το δίσκο.
10. Bolt Thrower - Those once loyal: Χωρίς το στοιχείο του εντυπωσιασμού ή της αλλαγής, οι Βρετανοί με το ήδη τελειοποιημενο στυλ τους παραδίδουν τον τελευταίο δίσκο τους. Γεμάτο ορμή, groove, τρομερά και ultra-catchy riffs μας δίνουν ένα ακόμα κτήνος πριν σιγήσουν δισκογραφικά. Τεράστιοι.
+1 γιατί μου ξέφυγε όταν έψαχνα για τις κυκλοφορίες του 2005 και το είδα στο ποστ του @stammargg_v2 αλλά επειδή θα έμπαινε σίγουρα δευτερη πεντάδα, το ομότιτλο album των Paradise lost με την τέλεια ισορροπία του ανάμεσα στις περισσότερες πλευρές της μπάντας (σχεδόν όλες πλην της DM) και 12 τραγούδια που τουλάχιστον τα 9-10 είναι εν δυνάμει χιταρες.
Εξώφυλλο
2005
top 5
1)SIGUR ROS - TAKK…
Καταρχήν είναι αυτό το απίστευτο Glósóli, που τα έξι και κάτι λεπτά που διαρκεί ισοδυναμούν με μια ανεπανάληπτη εξωσωματική εμπειρία. Το απαράμιλλης ομορφιάς βίντεο του, προκαλεί ανατριχίλες και ρίγη συγκίνησης. (Όχι δεν κλαίω- εσύ κλαις) Είναι άραγε το τέλος της αθωότητας, η μαγεία της παιδικής ηλικίας που χάνεται όταν γινόμαστε ενήλικες; Τότε το βίντεο του Hoppípolla -ένα από τα πιο χαρούμενα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ- γιατί υποστηρίζει ότι η μαγεία αυτή δεν χάνεται ποτέ όσα χρόνια κι αν περάσουν; Μπορεί εξωτερικά να αλλάζουμε και να γερνάμε, μέσα μας όμως κρύβεται ένα παιδί! Sigur Ros μας μπερδέψατε, τι ισχύει τελικά; Το Sæglópur είναι ένα ακόμη συγκλονιστικό κομμάτι. Το πιανάκι στην αρχή ίσως συμβολίζει την θάλασσα όταν είναι σε ηρεμία, γρήγορα όμως οι κιθάρες και τα ντραμς προκαλούν αναταραχή. Πανύψηλα κύματα σηκώνονται και ο βυθός μας καλεί σαγηνευτικά. Στο μαγευτικό Svo hljótt το κρεσέντο για άλλη μια φορά χτίζεται ιδανικά, από τα μινιμαλιστικά ηχοτοπία της αρχής, στα έγχορδα που εμφανίζονται διακριτικά, στα ντραμς και στην εκρηξη των αισθήσεων και πάλι πίσω στο μινιμαλιστικό τελείωμα- κάτι σαν μια αναπαράσταση του ταξιδιού που κάνει ο καθένας μας σε τούτο τον μάταιο κόσμο. Όλο το Takk… είναι υπέροχο. Οι Sigur Ros μπορεί να μας ευχαριστούν στον τίτλο, αλλά και εμείς οι απλοί φίλοι της μουσικής, τους ευχαριστούμε για το δώρο αυτό που μας έκαναν.
2)FIELDS OF THE NEPHILIM - MOURNING SUN
Η συνέχεια του διαστρικού ταξιδιού μας που ξεκίνησε με το Elysium αλλά διακόπηκε βίαια με την διάλυση του πληρώματος. Το Zoon που μεσολάβησε ήταν η εκπλήρωση της προφητείας. Ωστόσο δεν υπάρχει Αρχή και δεν υπάρχει Τέλος. Κάτι κρυμμένο αναδύεται μέσα από ένα πυκνό πέπλο νεφών, εφορμούμε βίαια προς το φως και o ουρανός καίγεται. Στην άλλη πλευρά μια νέα χρυσή εποχή ξημερώνει. Ο Χρόνος παύει να έχει νόημα. Το Αύριο είναι Τώρα. Ένας Σιωπηλός Παρατηρητής μας υποδέχεται στον παγωμένο κόσμο της Xiberia. 86 βαθμοί υπό του μηδενός. Αυτή, με δάκρυα στα μάτια που την ίδια στιγμή γίνονται κρύσταλλα, περιμένει για αμέτρητες εποχές την βροχή που θα την απελευθερώσει. Εμείς όμως είμαστε η φωτιά. Σαν ήλιος που θρηνεί. Η πορεία μας πρέπει να συνεχιστεί μέχρι τον τελικό προορισμό. Είμαστε οι έκπτωτοι που αναζητούμε τον Νέο Παράδεισο γιατί ο Πρώτος έχει χαθεί για πάντα… Mourning Sun. Ένας απολαυστικός επίλογος(?) για τους Fields of the Nephilim του Σαμάνου Carl McCoy.
3)OPETH - GHOST REVERIES
Χωρίς την βοήθεια του Steven Wilson αυτήν τη φορά, αλλά με όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τόσο ξεχωριστούς τους προηγούμενους δίσκους τους, οι Opeth κυκλοφορούν ίσως την πιο ισορροπημένη δουλειά της καριέρας τους. Το Ghost Reveries ξεκινά δυναμικά με το στοιχειωμένο Ghost of Perdition, ένα δαιδαλώδες έπος που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις κορυφές του παρελθόντος της μπάντας. Και ο δείκτης απόλαυσης του Οπεθόμετρου μου βαράει κόκκινο! Το groove του Baying of the Hoods που ακολουθεί είναι άκρως εθιστικό, σε πιάνει από τον γιακά και σε ταρακουνά μέχρι το μυστηριώδες και απειλητικό εκείνο πέρασμα στα μισά του κομματιού για να συνεχίσει με περιπετειώδη τρόπο μέχρι το τέλος. Η ιδιοφυία του Αkerfeldt είναι αδιαμφισβήτητη στο Beneath the Mire με το ιδιαίτερο intro του να ξεχωρίζει, ενώ μέσα στον κυκεώνα μια σειρά από εκτυφλωτικά κιθαριστικά σόλος μας χαρίζουν στιγμές ευδαιμονίας. Το ψυχεδελικό Atonement είναι σε ένα βαθμό επηρεασμένο από Porcupine Tree - τι έκπληξη!- ενώ το Reverie / Harlequin Forest είναι απλά η πεμπτουσία των Οpeth. Sorry Βleak, Blackwater Park, Deliverance κλπ, αλλά αυτό είναι το ένα κομμάτι που θα πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ του Opeth. Το Hours of Wealth είναι ένα αιθέριο διάλειμμα πριν το αγχωτικά εφιαλτικό The Grand Conjuration, ενώ το ακουστικό Isolation Years κλείνει μελαγχολικά άλλον ένα σπουδαίο δίσκο της μπάντας.
4)KAMELOT - THE BLACK HALO
Το σερί μετά τα μεγαλειώδη Karma και Epica συνεχίζεται και με το The Black Halo. Οι Kamelot διανύουν αναμφίβολα την πιο εμπνευσμένη περίοδο τους με άκρως εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές τους βρίσκονται εδώ με bonus συμμετοχές εκλεκτών καλεσμένων, όπως του Shagrath των Dimmu Borgir στο εναρκτήριο March of Mephisto και της Simone Simons των Epica στο The Haunting. Η ποιότητα των κομματιών αυτών, όπως επίσης των When the Lights Are Down, Soul Society, Abandoned και Moonlight , αποδεικνύεται επί της σκηνής στο One Cold Winters Night dvd, όπου και αναδεικνύονται οι παθιασμένες ερμηνείες και η μαγνητική παρουσία του Roy Khan με τον ιδανικότερο τρόπο. Το The Black Ηalo αποτελεί δυστυχώς τον τελευταίο σημαντικό δίσκο της μπάντας, αν και ψήγματα του μεγαλείου τους θα συναντούμε σε κάθε τους δουλειά στο εξής.
5)DEPECHE MODE - PLAYING THE ANGEL
Τo Playing the Angel έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το μέτριο για τα δεδομένα του συγκροτήματος, Exciter, για να διορθώσει τα πράγματα. Είναι ισάξιο του ένδοξου παρελθόντος; Χμμ. Και ναι και όχι. Έτσι κι αλλιώς οι Depeche δεν ήταν ποτέ ίδιοι χωρίς την σφραγίδα εγγύησης του Alan Wilder. Το άλμπουμ χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό είναι απόλυτα εθιστικό και έχει 5-6 πολύ δυνατά κομμάτια για να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους. Πρώτο και καλύτερο ένα από τα κορυφαία singles ever των DM, το πανέμορφο Precious. Aκολουθουν από κοντά δύο κομμάτια με στίχους του Gahan (για πρώτη φορά σε δίσκο των Depeche!) το αυτοβιογραφικό Suffer Well και το moody Nothing’s Impossible που άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιον από τους πιο σκοτεινούς δίσκους τους. Το Lilian λες και ξεπήδησε από κάποιο νεορομαντικό πάρτι των eighties, ενώ το John the Revelator στο φτωχό μυαλό μου αποτελεί το μικρό αδερφάκι του Personal Jesus.
special mentions:
THE NATIONAL - ALLIGATOR
Το μεγάλο break through των The National έγινε με αυτό το άλμπουμ-αν και το προηγούμενο τους, το άγουρο Sad Songs for Dirty Lovers τα σπάει. Στο Alligator οι συνθέσεις είναι σίγουρα πιο δουλεμένες και καλογυαλισμένες από πριν. Εμένα όμως η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά στα Lit Up, Abel και Μr November όταν μπαίνουν οι κιθάρες στους ενισχυτές και η ενέργεια ξεχύνεται προς κάθε κατεύθυνση.
BOLT THROWER - THOSE ONCE LOYAL
Tο άλμπουμ που δυστυχώς έμελλε να είναι το τελευταίο της καριέρας των Bolt Thrower είναι ταυτόχρονα και το κορυφαίο τους. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, μια αβυσσαλέα εισβολή από τα πιο πορωτικά ριφς που έχουν παιχτεί ποτέ. Αφήνω τους παραλληλισμούς με τανκς και πολεμικές μηχανές σε κάποιους που κατέχουν καλύτερα το αντικείμενο και βάζω να ακούσω The Killchain όσο αντέχει ακόμα ο σβέρκος μου.
SENTENCED - THE FUNERAL ALBUM
Το The Funeral Album είναι μάλλον το άλμπουμ που άκουσα περισσότερο μέσα στο 2005. Έμελλε (κι αυτό) να είναι δυστυχώς το τελευταίο για τους Φινλανδούς. Από τον τίτλο του αλλά και το θέμα των τραγουδιών φαίνεται πως ήταν κάτι που το γνώριζαν από πριν, έτσι βάλαν τα δυνατά τους να είναι όλα άψογα - και όλα είναι. Από τo May Today Become the Day που ξεκινά φουριόζικα τον δίσκο μέχρι το δακρύβρεχτο φινάλε του End of the Road και με μικρές αναφορές στο death metal παρελθόν τους (Where Waters Fall Frozen) όλα τα κομμάτια είναι ξεχωριστά. R.I.P
MY MORNING JACKET - Z
“We are the innovators/They are the imitators” Οι Radiohead φαίνεται πως κάναν “κακό” σε πολλά συγκροτήματα, έτσι και οι My Morning Jacket αφήνουν τις κιθάρες τους σε δεύτερη μοίρα και αποφασίζουν να πειραματιστούν. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα. Ωστόσο είναι το κιθαριστικό κρεσέντο του Lay Low η αιτία που πάντα με κάνει να επιστρέφω - μετά αναπόφευκτα όλες οι υπόλοιπες ομορφιές. Δύσκολο να αντισταθεί κανείς στις αρετές αυτού του άλμπουμ.
TRIVIUM - ASCENDANCY
Τι δισκάρα! Ο Μatt Heaffy δεν είχε κλείσει ακόμη τα είκοσι όταν κυκλοφόρησε το Ascendacy, αυτό αξίζει σίγουρα μια αναφορά. Βλακείες λέω ενώ οι κομματάρες μιλάνε μόνες τους. Pull Harder on the Strings of Your Martyr και A Gunshot to the Head of Trepidation σαρώνουν τα πάντα με την ορμή τους και ξυπνάνε ακόμη και πεθαμένο.
ULVER - BLOOD INSIDE
Μάλλον το πιο WTF άλμπουμ των Λύκων. Σαν να παίζει ανάποδα το βινήλιο. Πολλά ναρκωτικά. Απορώ σε ποιο καμένο κοινό απευθύνεται αυτός ο δίσκος…(Κοιτάζεται ένοχα στον καθρέφτη ενώ από τα ηχεία ακούγεται …HOSPITAAAL! )
NINE INCH NAILS - WITH TEETH
Δυναμική επιστροφή μετά από αρκετά χρόνια δισκογραφικής απουσίας για τους ΝΙΝ. Μπάσο και ντραμς αρκετά μπροστά σε πολλά κομμάτια. Το σινγκλ The Hand that Feeds θυμάμαι με είχε ενθουσιάσει όταν πρωτοβγήκε-κάτι σαν ένα δεύτερο Head Like A Hole. Οnly και The Collector, αμφότερα δυναμίτες. Every Day Is Exactly The Same, επίσης μεγάλο κομμάτι. Τrent Reznor - εγγύηση.
DEUS - POCKET REVOLUTION
Κακώς δεν τους ανέφερα ούτε για το Worst Case Scenario, ούτε για το Ιn a Bar Under the Sea, oύτε για το Τhe Ideal Crash, τρεις από τους καλύτερους alternative δίσκους των 90s. To Pοcket Revolution δεν πάει πίσω, περιέχει και το απολαυστικό What we talk about (when we talk about love), μια απευθείας αναφορά στον Raymond Carver.
PARADISE LOST - PARADISE LOST
Τώρα μπορεί να γουστάρω αρκετά, όταν όμως κυκλοφόρησε απογοητεύτηκα κάπως. Paparia cover-art από SETH. Τζούφιος ήχος σε σχέση με το Symbol of Life. Ο Νικόλας το παλεύει με τα καθαρά φωνητικά, στιχουργικά όμως πέφτει τρελός Paradise Lost Lyrics Generator. Ο δίσκος αρχίζει να στροφάρει από το δυναμικό Grey και μετά. Sun Fading - me gusta mucho, Forever After κολλητικό. Spirit και Over the Madness οι κορυφές του δίσκου.
DEFTONES - B’SIDES & RARITIES
ΟΚ, ομολογώ ότι τρελαίνομαι για άλμπουμ διασκευών! Και οι Deftones 1ον: έχουν φοβερό γούστο στις επιλογές καλλιτεχνών που διασκευάζουν ( Cocteau Twins, Duran Duran, The Cure, Lynyrd Skynyrd, Sade, The Smiths κ.α. ) και 2ον: το κάνουν γαμημένα τέλεια! Ανάμεσα στις διασκευές θα συναντήσουμε και κάποιες ακουστικές κυρίως εκτελέσεις δικών τους κομματιών. Νοτ μπαντ ατ ολ!
να αγιάσει το στόμα σου!!!
Ναι μωρέ, πλάκα έκανα εξου και το ημοτζι, σιγά μην έλεγες κάτι τέτοιο εσύ.
Τι ανάλυση να κάνω για τους στίχους των Νεβερμορ? Δεν μου έχουν φανεί ποτέ τίποτα το ιδιαίτερο και σίγουρα τίποτα που να αξίζει θριαμβολογια. Προσωπική άποψη είναι, δεν χρειάζεται να πιστεύουν κι άλλοι το ίδιο
Αν εχετε παρατηρησει, δεν βαζω ποτε χονοραμπλς αλλα υπηρξε μια στιγμη οσο ακουγα τα του 2005 που ηθελα να το ανακηρυξω ως την καλυτερη χρονια εβερ και να βαλω περισσοτερα. Μετα αρχισα να βλεπω και του 2006 ομως οπου ο ανταγωνισμος ηταν κι εκει τεραστιος οποτε με πονο ψυχης δεν θα το κανω και θα κρατησω τη φορμα μου. Γενικα ομως δεν μπορω να διανοηθω οτι η δυαδα των SOAD δεν πηραν την πρωτια εδω αλλά τι να κανουμε που την ιδια χρονια κυκλοφορησε και ο καλυτερος δισκος ολων των εποχων!!!
Τα τρία επόμενα τους είναι καλύτερα!
Μαζί σου για τα SOAD.
Το Monolithic είναι δισκάρα, έχει μέσα προφανώς χιταρες που μόνο οι Magnet βγάζουν τόσο κολλητικά αλλά δεν φτάνει Powetrip. Το αγαπώ πολύ και είναι όλα όσα η μπάντα πρεσβεύει.
