Απλά τα πράγματα για το 1975 για μένα, η πεντάδα είχε κλείσει από όταν με θυμάμαι ξργω. Οπότε, πάμε κλασικά 5+5, με τη δεύτερη πεντάδα να με δυσκολεύει πολύ περισσότερο:
1. Patti Smith - “Horses”: Μερικές φορές κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι να είμαι στο CBGB εκείνη την εποχή, με ηλίθια ένδυση, όχι πολύ διαφορετική από τώρα, και να νιώθω την αγωνία της έντασης του “Gloria” σε λάιβ απόδοση, το κτίσιμο, την εκτόνωση, το πάθος. Η Patti ήταν ιέρεια του punk ήδη από το επτάιντσο “Hey Joe/Piss Factory” μια χρονιά πριν, εδώ απλά έγινε σύμβολο. Και για μένα, κυκλοφόρησε ένα δίσκο που θα ήταν το νο1 πιθανώς όποια χρονιά και αν έβγαινε (ΟΚ εκτός του '82). Δεν είμαι άξιος να πω άλλα.
2. Pink Floyd - “Wish You Were Here”: Η πρώτη (και μοναδική;) φορά που βάζω prog άλμπουμ σε πεντάδα μου, αν και με ζόρισε το “Mirage”. Τούτο δω είναι το αγαπημένο μου από δαύτους. Και όχι επειδή έχει μέσα το “Welcome To The Machine”, το αγαπημένο μου τραγούδι από τούτους εδώ. Δεν υπάρχει μισή στιγμή που να μην με εντυπωσιάζει, που να μην νιώθω πως την “ξέρω”, με τη βαθιά έννοια της γνώσης, ακόμη και αν το έχω μάθει απ’ έξω, διότι έχει κάτι το μυστικιστικό. Συγκλονιστική κυκλοφορία.
3. Led Zeppelin - “Physical Graffiti”: Οι Led Zeppelin να κερδάνε και όλοι οι άλλοι ναπανα… Είναι εκνευριστικό, για να μην πω αστείο, το πόσα πράγματα έχουν χωρέσει εδώ μέσα. Συνεχίζοντας την καλειδοσκοπική νοοτροπία του προκατόχου του, το “PG” από το tracklist και μόνο σε ψαρώνει. Δεν είναι θνητοί. Γιατί τέτοια άλμπουμ τους έκαναν αθάνατους. Και να σκεφτείς πως στην προσωπική μου κατάταξη απέχει πολύ από τα αγαπημένα μου. Ή και όχι, σχετικά όλα αυτά. Τι έκαναν ρε γαμώτο μου εδώ πέρα;
4. Bob Dylan - “Blood On The Tracks”: Ο δεύτερος αγαπημένος μου του κυρίου, και μάλλον αν είμαι ψύχραιμος, ένας από τους καλύτερούς του. Ο Dylan έχει σπουδάσει δια του πειράματος, το τι εστί τραγούδι. Το έχει αποδομήσει μέσα του, και στα κενά ανάμεσα στα επιμέρους έχει διοχετεύσει όλη τη σοφία της ζωής, όλη την αμεσότητα αλλά και την πολυπλοκότητα του βιώματος, ή τουλάχιστον έτσι νιώθω όποτε κάθομαι να ακούσω, βγάζοντας το σκασμό, κάποιο άλμπουμ του, φωνάζοντας μέσα μου, “πες τα ρε Bob”. Ε, σε αυτή την περίπτωση από την έναρξη με το ΤΕΡΑΣΤΙΟ “Tanged Up In Blue”, νιώθω πως θα μπορούσε να είναι το best of του. Ίσως και να είναι.
5. Bruce Springsteen - “Born To Run”: Πλήκτρα και φυσαρμόνικα κάνουν ντου στο αξεπέραστο και συγκινητικό “Thunder Road”, και όντως, κάτι έμελλε να έρθει. Το αγαπώ το αφεντικό (χοχ) και αν και δεν είναι για μένα το νο1 του, δεν μπορώ παρά να τρελαίνομαι κάθε φορά που μπαίνει οποιοδήποτε κομμάτι από αυτό. Heartland rock το είπαν, δεν διαφωνώ, αλλά αυτός ο ήχος που βγάζει η E Street Band σαν συμφωνία είναι το κάτι άλλο. Και εξωφυλλάρα ε, και ας μην την ψήφισα. Τι σερί ξεκίνησε εκεί ο άτιμος.
καθιερωμένο (sic) check also:
Summary
6. Neil Young - “Tonight’s The Night”: Από την μαυρίλα του ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟΥ εξωφύλλου καταλαβαίνεις τι έρχεται. Σήμερα θα φας καλά. Η απαισιοδοξία και η εσωστρέφεια συνεχίζονται, το ίδιο και οι τραγουδάρες. Αδικημένο, ή και όχι.
7. Earth, Wind & Fire - “That’s The Way Of The World”: Τι να πω, δείτε το tracklist. Άπειρα πρωϊνά ξυπνήματα και επακόλουθοι καφέδες υπό τους ήχους του, έπος για όλους τους καιρούς.
8. Parliament - “Mothership Connection”: Αυτό το funk/r&b δεν ξέρω αν είναι το καλύτερό τους, αλλά σίγουρα σε μένα δουλεύει όσο λίγα πράγματα εκείνης της φουρνιάς και γενιάς. Το μπάσο του Bootsy Collins είναι μεθυστικό, ενώ μαζί με τον George Clinton ηγούνται μιας αρμάδας καλλιτεχνών που έκαναν πλάκα όπου έβρισκαν. Δισκάρα.
9. Rainbow - “Ritchie Blackmore’s Rainbow”: ΟΚ, 'ντάξ, μεταλλάς είμαι και εγώ, το έχω λιώσει. Βασικά, μόνο για το “Temple Of The King”, που είναι η παλαιότερη ανάμνηση που έχω από μουσική, σε ηλικία 3 ετών να το παίζει σε κασέτα ο πατέρας μου (καλός και αυτός). Αλλά ο δίσκος ως γνωστόν έχει και άλλα.
10. Smokey Robinson - “A Quiet Storm”: Κατηγορώ τον Method Man και τους Wu-Tang για αυτό μου το κόλλημα, που μου τον έμαθαν μαζί με τους The Miracles, χάρη σε διαρκή samples και λογοπαίγνια-αναφορές. Δεν μπορώ να πω πως έχω εμβαθύνει, αλλά αυτό εδώ είναι μασάζ στα αυτιά.
Ειδική μνεία (πέραν των Dictators - δεύτερο καλύτερο αφεντικό της χρονιάς ο κιθαρίστας, στο magnum opus του, ένα punk αριστούργημα, αλλά πάω συναισθηματικά, Aerosmith - τι δίσκος, και Neu! που βρίζω τον εαυτό μου):
Summary
Death - “…For The Whole World To See”: 34 χρόνια μπροστά από την εποχή του, αλλά τι να κάνεις. Πιστεύω πως αν κάπως, σε ένα σενάριο εναλλακτικής ιστορίας, δίχως να υποκύψουν στις απαιτήσεις της Columbia ή οπουδήποτε αλλού, όντως είχαν καταφέρει να ολοκληρώσουν και να κυκλοφορήσουν τις ηχογραφήσεις το '75, η ιστορία της κιθαριστικής μουσικής θα ήταν διαφορετική. Εκείνα τα επτά κομμάτια βγήκαν το 2009, και αδυνατώ μέχρι και σήμερα να πιστέψω πόσο φρέσκα ήταν, είναι και θα είναι.
Εξώφυλλο χρονιάς:
Summary
ευκαιρία για 