2005
1. System of a Down – Mezmerize/Hypnotize
Ο διπλός δίσκος/καλλιτεχνικό επίτευγμα του συγκροτήματος. Λίγο καιρό πριν κυκλοφορήσει το Mezmerize, η καθηγήτρια μουσικής στο γυμνάσιο μας είχε αναθέσει να γράψουμε μια εργασία με τίτλο “η μουσική που μου αρέσει” και κάνοντας μια μικρή αναζήτηση για το συγκρότημα μαζί με τον πατέρα μου (ο οποίος ήθελε να με βοηθήσει και για κάποιο λόγο νόμιζε πως έπρεπε να κάνω μεταπτυχιακό) πέσαμε πάνω σε μια πρώιμη μορφή του Cigaro. Είχα λιώσει όλα τα προηγούμενα αλμπουμς και δεν ήξερα τι να περιμένω από το κομμάτι, πάντως σίγουρα δεν ήμουν προετοιμασμένος για την αμηχανία του κυριολεκτικά πρώτου στίχου “my cock is much bigger than yours” όταν ο πατέρας μου πάτησε play. Γενικά καλά πήγε. Τους δίσκους τους λατρεύω, για μένα δεν έχουν καμία αδύναμη στιγμή. Δεν θα σταθώ στα στάνταρ κομμάτια που αναφέρονται συνήθως, απλώς θα πω πως τα Stealing Society και She’s Like Heroin είναι από τα καλύτερα κομμάτια τους. Αν πρέπει να διαλέξω αναγκαστικά “το καλύτερο” ανάμεσα τους, νομίζω πως το Hypnotize έχει περισσότερες και μεγαλύτερες κορυφές, σίγουρα εγώ επιστρέφω συχνότερα σε αυτό.
2. Lagwagon – Resolve
Ίσως ο καλύτερος δίσκος τους, σίγουρα ο πιο συναισθηματικός. Ο Derrick Plourde, πρώην ντραμερ του συγκροτήματος, επέλεξε να φύγει από τη ζωή, και οι Lagwagon έγραψαν το συγκεκριμένο αριστούργημα ως ελάχιστη τιμή και αντίο. Το τέλειο μελωδικό, συναισθηματικό, μελαγχολικό πανκ ροκ. Heartbreaking music, το λένε και οι ίδιοι άλλωστε.
3. Fields of the Nephilim – Mourning Sun
Ο τελευταίος(?) δίσκος του καλύτερου γοτθικού συγκροτήματος είναι ακόμη ένα ιδιαίτερο, μοναδικό αριστούργημα.
4. Darkest Hour – Undoing Ruin
Δισκάρα όπως και το προηγούμενο αν και εδώ αρχίζει η περισσότερο μελωδική κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν στην συνέχεια (και τους έχασα). Με το τεράστιο With a thousand words to say but one τους γνώρισα, το οποίο ήταν σε συλλογή του περιοδικού Rock Sound, και το οποίο ανοίγει τον δίσκο. Με κάμποσες ακόμη απίστευτες κομματάρες όπως τα Low και These fevered Times, έφτιαξαν μια πραγματική metalcore κορυφή.
5. Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες – Απο 'Δώ Και Πάνω
Η μεγαλύτερη post-Τρύπες κυκλοφορία του Αγγελάκα είναι γεμάτη ενέργεια και δημιουργικότητα, δικαίως έκανε χαμό εκείνη την χρονιά. Το συγκινητικό, σπαραξικάρδιο “Ω! Δεσποινίς μου Ουτοπία” που κλείνει το δίσκο απλώς υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα ενός πλέον κλασικού άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας.
Λοιπές Μουσικάρες:
Ντίνος Σαδίκης – Το Γέλιο Των Πολλών
Χόρεψε για μένα, χόρεψε μόνο για μένα. Και χωρίς των Αγγελάκα και τους Επισκέπτες, ο Σαδίκης είναι παθιασμένος και αξιόλογος μουσικός.
Γιάννης Αγγελάκας και Νίκος Βελιώτης – Οι Ανάσες Των Λύκων
Ακόμη μια φανταστική δουλειά με τον Αγγελάκα σε συνεργασία με τον εξαιρετικό Βελιώτη. Ιδιαίτερο και εσωστρεφές συγκριτικά με τους διαχυτικούς επισκέπτες, εδώ έχει πολύ, πολύ δημιουργικό χρυσάφι. Σπουδαίο.
Macabre Omen – The Ancient Returns
Επικό, μπαθορικό, καταπληκτικό.
Mors Principium Est – The Unborn
Εξαιρετικό μελωδικό και σκοτεινό death metal. Το εναρκτήριο Pure είναι τεράστιο κομμάτι, από τα καλύτερα που έχω ακούσει στο είδος με ευκολία.
Comeback Kid – Wake the Dead
Εκπληκτικό μοντέρνο, φρέσκο χαρντκορ, όπως και το προηγούμενο.
Primordial – The Gathering Wilderness
Δυσκολεύομαι όποτε αναρωτιέμαι ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος των Primordial. Αυτός ή ο άλλος ογκόλιθος του 2007? Δύσκολο. Πάντως λατρεύω αυτό το επικό δημιούργημα και τον ήχο του, όσο “θαμμένος” και αν είναι. Συμβάλλει τρομερά στην ατμόσφαιρα και πάει αφάνταστα στο ύφος και τις συνθέσεις. Το Coffin Ships το ξέρουν όλοι, τα έχουν πει όλοι, πάει χέρι-χέρι με το όνομα του συγκροτήματος. Όμως και το End of All Times (Martyrs Fire) είναι συγκλονιστικό, με όλη τη δύναμη της λέξης. Ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι τους. Με όλο το χτίσιμο που έχει προηγηθεί, η φωνητική μελωδία που αρχίζει από το τρίτο λεπτό με ανατριχιάζει, με συγκλονίζει, με διαλύει. Επικό, θρηνητικό, απελπισμένο, συναισθηματικό, τέλειο.
Napalm Death – The Code Is Red… Long Live the Code
Η γνωριμία μου με τους γίγαντες του grindcore, μέσω του τεράστιου, τέρμα πανκ The Great and the Good, στην ίδια συλλογή με Darkest Hour που σχολίασα παραπάνω.
Balzac – Dark-ism
Εξαιρετική κυκλοφορία για τους Ιάπωνες horror punk, έχει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει, όπως τα τέλεια D.A.R.K. και Gyakusatsu no Mukougawa. Το χαρντκορ στοιχείο αρχίζει να γίνεται έντονο.
Team Sleep – Team Sleep
Ο Chino πειραματίζεται με τη γνωστή ονειρική φωνή του εκτός Deftones σε ένα πολύ ενδιαφέρον εναλλακτικό ροκ πρότζεκτ με ηχητική ποικιλία. Ονειρική ατμόσφαιρα.
Cursed – II
Το σκοτεινό και βρώμικο χαρντκορ των Καναδών γίνεται ακόμη καλύτερο. Να είναι καλά η συλλογή που αναφέρω από το Rock Sound, και αυτούς από εκεί τους έμαθα.
She Wants Revenge – She Wants Revenge
Το φρέσκο ποστ πανκ που έκανε δικαίως θραύση είναι πιασάρικο, κουλ και ερωτικό. Καλά πήγε η συνταγή, ειδικά αν γράφεις μοντέρνα κλασικά του είδους όπως το Tear you Apart.
Propagandhi – Potemkin City Limits
Ποιοτικοί και ασταμάτητοι, το δυναμικό και σκεπτόμενο πανκ τους συνεχίζει να εξελίσσεται και κορυφώνεται σταδιακά. Από τις καλύτερες δημιουργίες τους, μαζί με το αριστούργημα που θα ακολουθήσει.
Gospel – The Moon Is A Dead World
Εκπληκτικό, παθιασμένο, τσιτωμένο και γενικώς πολύ ενδιαφέρον screamo. Δισκάρα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Δειγμα του οτι κυριολεκτω οταν μερικες φορες λεω “τωρα βαζω το ταδε, σε 5 λεπτα μπορει να εχω βαλει αλλο” 
(τουλαχιστον δεν θυμαμαι αλλον)
