Αναβω τη λαμπα και θα δεις αμεσως (τα χαλια μου). Ειχα Sieges αρχικα στην πενταδα, τους εβγαλα για τους Riverside. Ειχα γραψει το κειμενο ομως και ενω προσθεσα “Sieges” στην προταση για τα honorable, ξεχασα να σβησω τους Riverside 
Δειγμα του οτι κυριολεκτω οταν μερικες φορες λεω “τωρα βαζω το ταδε, σε 5 λεπτα μπορει να εχω βαλει αλλο” 
4 Likes
Πω ρε ξεχασα την δισκαρα των Shadow Gallery 
2 Likes
Να κι ενας που εκανε την κομπινα 
(τουλαχιστον δεν θυμαμαι αλλον)
5 Likes
2005
Θα μπορούσα να κάνω τοπ100, χρονιά ΤΟΥΜΠΑΝΟ !!
- Opeth - Ghost Reveries
- Nevermore - This Godless Endeavor
- Amenra - Mass III
- Porcupine Tree - Deadwing
- System Of A Down - Hypnotize
Ουσιαστικά ,επίσης τοπ5 αλλά τι να κάνουμε…κανόνες.
- System Of A Down - Mezmerize
- Strapping Young Lad - Alien
- Thyrfing - Farsotstider
- Meshuggah - Catch Thirtythree
- Between The Buried And Me - Alaska
Εξώφυλλο της χρονιάς απο μία ΕΡαρα (δε μπηκε τοπ10 λόγω διάρκειας)
25 Likes
Lurker of Chalice - Lurker of Chalice
Confessor - Unraveled
Code - Nouveau Gloaming
Swallow the Sun - Ghosts of Loss
Taake - Hordalands doedskvad
Bonus
Dead Congregation- Purifying Consecrated Ground
Ataraxie - Slow Trascending Agony
23 Likes
Κραταω αυτο που μετραει περισσοτερο 
Τσεκαρε το αρχικο μου κειμενο, θα δεις οτι αλλα ειναι με τονους, αλλα χωρις τονους. Κι αυτο συνεβη επειδη εγραφα, σταματουσα, επεστρεφα, βγηκα εκτος σπιτιου, ξαναγυρισα και συνεχισα κ.ο.κ.
1 Like
Δε θα το κρυψω, περασα τη μεγαλυτερη μεριδα του 2005 ακουγοντας τον καλυτερο δισκο του 2004.
Δεν υπαρχει τελοσπαντων χρονος και ορεξη για κειμενα μεγαλα αυτη τη βδομαδα, οποτε ας αρκεστουμε στην πλεηλιστ (ή οποια ειναι η αγαπημενη μου so far. πολλα απο αυτα τα κομματια ειχαν ξεχαστει στο χρονοτουλαπο μου και με γεμισε στιγμιαια χαρα που τα ξεθαψα)
- Audioslave - Out of Exile
- Bloc Party - Silent Alarm
- Thirty Seconds to Mars - A Beautiful Lie
- Funeral For A Friend - Hours
- Bullet For My Valentine - The Poison
edit: ντεμπουτο Paramore ε, ο καιροc γαρ εγγυc
edit2: καθως ετοιμαζα τη λιστα, ανακαλυψα την μεγαλυτερη παραλειψη μου ως τωρα στο παιχνιδι (του 2004) και δεν κρυβω οτι ξενερωσα παρα πολυ και δεν ηθελα να παιξω αλλο 
27 Likes
Επιτέλους (2η φορά που μ’ αναγκάζεις να κάνω edit σε όσα ετοιμαζόμουνα να γράψω).
Και επιτέλους! Μα είναι δυνατόν να μην το είχε βάλει κανένας/καμιά μέχρι τώρα;;;
3 Likes
To AMENRA μπορεί να το έχουν αρκετοί για 2006 που βγήκε σε cd με το “γνωστό” εξώφυλλο.
3 Likes
Μου φάνηκε περίεργο ότι δεν το ανέφερε κανείς γιατί μιλάμε για απίστευτη δισκαρα που ξεφεύγει από την ταμπέλα του black metal.
Κλαιω γιατι ειναι ξεκαθαρα κατι που θα μπορουσα να εχω κανει κι εγω…με διαφορετικες μπαντες βεβαια, αλλα ναι.
Θα λαβω την απαντηση σου αυτη ως ριψη λευκης πετσετας. Ενα βρωμικο βρακακι της Madonna απο το 1986 αξιζει περισσοτερο απο δισκογραφια Nevermore, προχωραμε… παμε στο Protomen topic, θα σε φτιαξω εκει
3 Likes
- Μια χρονιά που υπέροχοι δίσκοι που με μεγάλωσαν από κάθε πιθανό μουσικό είδος ξεπηδούσαν από παντού, μη αφήνοντάς με να αποφασίσω σε μια σχετικά μαζεμένη λίστα. Μάζεψα με πόνο ψυχής μια δεκαπεντάδα και κατά τα άλλα για πρώτη φορά, άπλωσα σε μουσικά είδη λίστες από δίσκους που με έχουν σημαδέψει, δίσκους που θυμάμαι ολόκληρους και που αγνοούσα ότι βρισκόντουσαν όλοι χρονικά τοποθετημένοι στο ίδιο σημείο.
The grand five:
Porcupine Tree - Deadwing
Ντάξει είναι πλέον ανούσιο να κρύβω ότι έχω ενοχικά πρόβλημα με κάθε τι που έβγαζε ο Wilson μέχρι ένα σημείο αλλά εδώ μιλάμε για ένα αναντίρρητο αριστούργημα, εκεί που έκανε το μεταλ να ντραπεί και βασικά απελευθερώθηκε από την ανάγκη να διδάξει τους φίλους του προγκ ροκ. ¨ολα πήγαν τέλεια, μας άφησε με μια σειρά από κομματάρες, δεν θα πω περισσίτερα γιατί για το συγκεκριμένο, έχουν ειπωθεί ήδη πολλά.
.jpg)
Protest The Hero - Kezia
Κάτι κωλόπαιδα από τον Καναδά στην ηλικία των δεκάξι, έγραψαν τον πιο σημαδιακό djent - prog metal δίσκο της γενιάς τους, ταλαντούχοι σε κάθε έκφανση κάθε οργάνου που ακουμπούσαν. Το Kezia είναι ένα concept album για την καταδίκη σε θάνατο, μια ιστορία με καταιγιστικούς στίχους που είναι ανήκουστο να γράφεις σε τέτοια ηλικία, και riffs για τα οποία ισχύει το ίδιο. Το ακούς σαν να βγήκε χθες. Για χάρη τους πήγα για πρώτη φορά εξωτερικό για συναυλία συγκροτήματος. Φορώντας μπλούζα του από πάνω δίσκου, κοίτα να δεις.
.jpg)
Nevermore - This Godless Endeavor
Υπάρχει άραγε συγκρότημα που θα αγγίξει ποτέ το status των Nevermore σε καθολική αποδοχή των οπαδών του είδους που προωθούν; Οι πιθανότητες τείνουν προς το όχι. Ξανά πολλά έχουν ειπωθεί για το πιο έντονο σε ψυχικούς χρωματισμούς δίσκο στην ιστορία. Βάζω κι εγώ το λιθαράκι μου στην άνοδό του.
Amenra - Mass III
The pain, it is shapeless. Μια μαγική στιγμή που το σκοτάδι του metal της νέας χιλιετίας μας δείχνει ποιος θα είναι ο πιο σημαντικός του εκπρόσωπος από εδώ και πέρα. Οι Amenra στον πρώτο πραγματικά ολοκληρωμένο δίσκο τους συνθέτουν την αφαιρετική ιδέα του πόνου με την αναζήτηση πίστης σε μεταφυσικό επίπεδο και την απόλυτη απόγνωση. Μας κάνουν να νομίζουμε ότι είναι το πιο δυστυχισμένο πράγμα που έχουμε ακούσει ποτέ, μόνο για να επιστρέφουν κάθε φορά πιο ζοφεροί.
Panic! At The Disco - A Fever You Can’t Sweat Out
Πάλευαν όλα τα υπόλοιπα της δεκαπεντάδας για αυτή τη θέση. Τελικά αυτό κέρδισε. Μάλλον φταίνε τα αλληπάλληλα, μηδενός εξαιρεουμένου χιτς μέσα σε αυτή την υπερδισκάρα που ήταν κάπου χαμένη ανάμεσα στο ποπ και στο emo rock, χωρίς ίχνος ντροπής και εσωστρέφειας, με τίτλους πιο μεγάλους από post rock μπάντα (δύσκολο να το καταφέρεις), και στίχους που συλλογικά έχουν χαραχθεί στο pop culture. Για να μη μιλήσουμε για το video clip του I write sins, not tragedies. Επιστρέφω υπερβολικά συχνά στα κιτάπια του για μια δόση χορού και χαμόγελου.
To make 15
Summary
Opeth - Ghost Reveries
Ο πιο προσιτός, ο πιο ολοκληρωμένος, ο πιο γλυκόπιοτος δίσκος των Opeth μετά το 2000. Πανέμορφα πράγματα συμβαίνουν εκεί μέσα με αποκορύφωμα το Harlequinn Forest. Η πρώτη metal μπλούζα που αγόρασα επίσης.
Ulver - Blood Inside
Αδικείται στη χρονιά που πέφτει. Υπερβολικά υποτιμημένος δίσκος των θεών της metal μουσικής αυτή τη στιγμή. Το στιγμιότυπο δε, εντός του Operator που ο Garm τραβάει μια φωνή μέσα από την κόλαση για να βροντοφωνάξει “Thruth is a hospital”, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά δεν έχει σταματήσει να με ανατριχιάζει σε κάθε άκουσμα.
Against Me! - Searching For A Former Clarity
Για μένα ο πρώτος δίσκος των Against me που΄εδειξε που ήταν ικανοί να φτάσουν. Τότε δεν ξέραμε τι κουβαλούσε μέσα της η Laura, αλλά εκεί άρχισε να χτίζεται μέσα της μια τέτοια συναισθηματική φόρτιση που σταδιακά οδήγησε στην πιο συγκινιτική ιστορία του punk rock. Αν διαβάσεις λίγα για αυτό το άτομο και αυτή τη μπάντα, το Unprotected sex with multiple partners θα σου φέρει λίγα κάποια δάκρυα στα μάτια.
Flyleaf - Flyleaf
Το είδα πουθενά; Όχι. Είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του είδους του; Ναι. Είναι καλύτεροι οι Flyleaf από τους Paramore; Μεγάλο ναι (συγγνώμη, αυτή είναι η αλήθεια μου). Ασταμάτητα χαστούκια στον ομώνυμο δίσκο Flyleaf, με τρελά κομμάτια όπως All Around Me, Fully alive, I’m so Sick, Sorrow, θεε μου δε σταματάνε (και) εδώ τα χιτς. Αν είχες ανάγκη από μια πιο dark avril lavigne την έβρισκες στην αγκαλιά της Lacey Sturm.
Coheed & Cambria - Good Apollo I’m Burning Star IV: Volume One: From Fear Through The Eyes Of Madness
Η παράνοια των διαγαλαξιακών concept δίσκων των Coheed and Cambria τους φέρνουν σε ένα απόγειο δημιουργίας που συνδυάζει ένα βιρτουόζικο προγκ ροκ με το νεο και μονδέρνο αλτερνατιβ ροκ. Κανονικά θα έπρεπε να τους λατρεύω από την αρχή αλλά μου πήρε κάποια χρόνια να συνηθίσω την ιδιαίτερη φωνή του Sanchez που έχει αδικηθεί γιατί θυμίζει αθεράπευτα την ιδιόρυθμη τσιρίδα του Geddy Lee. Έφτασα όμως με τα χρόνια να λιώνω αυτό το δίσκο χωρίς σταματημό.
The Mars Volta - Frances The Mute
Οι Mars Volta δεν έχουν σταματήσει να βγάζουν ακραίους δίσκους και είναι άδικα τόσο κάτω, φταίει εξ ολοκλήρου η χρονιά και η προσωπική μου δυσκολία στο να εκτιμήσω το Casandra Gemini όσο άλλες δημιουργίες τους.
Gorillaz - Demon Days
Ο αδυσώπητος Damon Albarn δεν μπορούσε να μείνει ικανοποιημένος με μια μπάντα που κατέκτησε τον κόσμο, ήθελε και δεύτερη. Έτσι, η μπάντα later ego του κυκλοφορεί το δεύτερο δίσκο της και σαρώνει κυριολεκτικά τα πάντα. Το Demon Days πλέον είναι σύμβολο της εποχής του και όχι δίσκος. Του αξίζει εντελώς.
Gojira - From Mars To Sirius
Η πραγματική βάση των Gojira να γίνουν οι ecoterrorists της γενιάς τους και της ψυχής μας. Αν και ο δίσκος δεν με συγκινεί όσο άλλοι τους στο μέλλον, είναι σίγουρα απροσάρμοστα τέλειος.
Queens Of The Stone Age- Lullabies To Paralyze
Και για αυτό έχουν ειπωθεί πολλά, ας μείνουμε στην ανικανότητα τους να βγάλουν κακή μουσική στιγμή και ας προχωρήσουμε.
Riverside - Second Life Syndrome
Βάδην προς την κορυφή από την πιο γλυκιά και λιγότερο πριτενσιους prog metal μπάντα, στο δίσκο που μας χαρίζει τις μπαλάντες τους που άφησαν εποχή - Conceiving You και I Turned You Down, ναι σε εσάς μιλάω. Πολλοί δεν είδαν τότε τι έρχεται. Ευτυχώς ήμουν από τους τυχερούς που τους έπιασαν και δεν τους άφησαν.
Post, sludge, drone, stoner noises to mash the insides of your head
Summary
The Ocean - Aeolian
Ο πιο πειραματικός δίσκος με διαφορά για τους The Ocean, και πιο υποτιμημένος ίσως, τα ηλεκτρονικά του στοιχεία που δυστυχώς δεν επαναλήφθηκαν με αφήνουν με μια ελπίδ επιστροφής σε αυτές τις ιδέες και ήχο.
Boris - Pink
Είμαστε οι Boris, παίζουμε ότι είδος θελουμε σε κάθε δίσκο και τα κάνουμε όλα τέλεια. Έχω πει πως όταν μεγαλώσω θέλω να κοπώ στα τρια και να γίνω οι Boris. Δεν μετανιώνω αυτή τη δήλωση.
Rosseta - The Galilean Satelites
Α ναι, η πιο υποτιμημένη post metal μπάντα
Sunn O))) - Black One
Οι Sunn συνεχίζουν να γρατζουνάνε πράγματα σε επικίνδυνες εντάσεις που στη μεγάλη όμως κλίμακα, φαίνονται επιβλητικά σωστά.
Nadja - Truth Becomes Death
Χάος. Δέος. Δε συνεχίζω. Τα παιδιά έχουν βρει τη χρυσή συνταγή και είναι και συντρόφια.
Earth - Hex; Or Printing In The Infernal Method
Υπάρχει κάτι στην παράνοια των Earth που σε κάνει να νιώθεις παγιδευμένος αλλά καλά με αυτό. Κάτι σαν σύνδρομο Στοκχόλμης, αλλά όχι ακριβώς.
Yob - The Unreal Never Lived
Αν με ρωτούσαν να σκεφτώ το συνώνυμο της λέξης “βάρος” σε μουσική, θα έλεγα Yob.
Earthless -Sonic Prayers
Από τη γη στην καμία γη, αν και δεν είμαι τρελή φαν, με το συγκεκριμένο δίσκο έχω περάσει ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ώρες περισυλλογής.
High On Fire - Blessed Black WIngs
Θείε Pike, μάθε μας ξανά πως γίνεται
Cursed - Two
Δύο φορές κατάρα ίσον καμία. Δεν ξέρω γιατί αυτοί οι άνθρωποι συναντήθηκαν για να γράψουν μουσική αλλά δεν έκανε καλό σε κανέναν. Σας ευχαριστώ.
Truckfighters - Gravity X
Παρομοίως με το Earthless, είναι αυτός ο ένας δίσκος τους που είναι απλά διαχρονικό αριστούργημα.
Sigh - Gallows Gallery
Βαθύς αναστεναγμός για το τι συμβαίνει μέσα στα μυαλά των μουσικών από Ιαπωνία. Σίγουρα κάτι φαντασμαγορικό.
Burst - Origo
ΜΕΡΙΚΟΙ που τους είδατε φέτος Roadburn και δεν εκτιμάτε, έχετε το μένος μου προς τα πάνω σας
Cathedral - The Garden Of Unearthly Delights
Ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα της λίστας (όπως φυσικά και η εικονογραφία πίσω από την έμπνευσή του) σε έναν από τους πιο groovy συμμετέχοντες εντός της.
Witchcraft - Firewood
Srike two. Οι Witchcraft οδεύουν ολοταχώς προς το αριστούργημα.
Punk, crust, punk rock, post harcore, emo και η οικογένεια
Summary
Propagandhi - Potemkin City Limits
Αυτό που σηκώνεσαι και χωροπηδάς χωρίς κανένα λόγο από την υπαρξιακή ενέργεια; Ε, αυτό.
Modern Life Is War - Witness
Αδυσώπητη μελαγχολία στο τετράγωνο.
Corrupted - El Mundo Frio
Ξύλο από αυτά τα όμορφα, που πας σπίτι και βλέπεις τις μελανιές περήφανο.
Dropkick Murphys - The Warrior’s Code
Μεθύσι από αυτά τα όμορφα, που πας σπίτι και βλέπεις τις μελανιές περήφανο. Το πρωί όμως υπάρχει μια δυσκολία.
A Wilhelm Scream - Ruiner
Ένα συγκρότημα που πάντα με βρίσκει σύμφωνη με το πως πορεύονται και με διασκεδάζει με το δικό του, ιδιαίτερο τρόπο.
30 Seconds To Mars - A Beautiful Lie
Ότι και να πεις για τον ημίτρελο (τουλάχιστον) Jared Leto, ε η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι σημείο αναφοράς, και το The Kill ανεξίτηλα καλό κομμάτι.
**Paramore - All We Know If Fallen **
Η Fueled By Ramen χτύπησε χρυσό για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια χρονιά και η Hayley Williams στέφεται βασίλισσα του ήχου, καθόλου άδικα. I think we have an emergency.
Funeral For A Friend - Hours
Κλάψα στο τετράγωνο και δεν έχω κανένα παράπονο.
Thrice - Vheissu
Απολαυστικότατη δισκογραφική συνέχεια για τους Thrice, αυτά θέλουμε.
Fall Out boy - From Under The Cork Tree
Ξέρω γω, αυτό ίσως έπρεπε να είναι δεκαπεντάδα, θες η φωνή του Patrick Stump, θες οι ντροπιαστικά πολλές φορές που έχω τραγουδήσει στο μπάνιο τα Sugar, we’re going down και Dance, Dance, δίσκος μεγάλης αξίας.
Martyrdod - In Exremis
Ο τρόπος που οι Martyrdod χρησιμοποιούν τις μελωδίες της κιθάρας εντός ενός κατά τα άλλη εντελώς crust punk περιβλήματος με ανατριχιάζει ευχάριστα.
the pop you all remember
Summary
Shakira - Fijacion Oral, Vol. 1
Όταν το La Tortura βίντεο έπαιξε στα μουσικά κανάλια της εποχής, αρσενικά και θηλυκά ανακαλύψαμε πράγματα για τον εαυτό μας.
Shakira - Oral Fixation, Vol. 2
Τι, μόνο οι System of A Down νομίζατε; Η Shakira κάνει το δύο στα δύο μέσα στην ίδια χρονιά και μετά τον Ισπανικό δίσκο, βγάζει και αγγλικό με εντελώς διαφορετικά κομμάτια και αποκτά δύο δίσκους που γίνονται τεράστιοι. Δεν ξέρω πόσα έβγαλε εκείνη τη χρονι,α αλλά της αξίζουν όλα.
Sugababes - Taller In More Ways
Δεν με νοιάζει αν τις θυμάστε αλλά αυτός ο δίσκος είναι φουλ κοριτσίστικη εφηβική παράνοια και δε μπορώ χωρίς αυτόν.
The Pussycat Dolls - PCD
Στο ίδιο μοτίβο, είναι δυνατόν το 2005 να βγάζεις δίσκο με εννιά (!) χιτ σινγκλς ενώ είσαι μπάντα ισάριθμων ατόμων; Ναι γίνεται. Φυσικά δεν αγνοώ το sexualisation που υπέστησαν ομαδικά, αλλά ο χριστός και η παναγία, είχαν τον ασταμάτητο σε αυτό το δίσκο.
Backstreet Boys - Never Gone
Φαντάσου πως είναι μετά από σχεδόν δεκαετία να ξαναβλέπεις αυτά τα εφηβικά είδωλα να επιστρέψουν όντας σχεδόν μεσήλικες και να το κάνουν μάλιστα με ένα κομμάτι όπως το Incomplete. Αντίστοιχη συγκίνηση ένιωσα μόνο όταν εκεί που αμέριμνη έβλεπα μια συνέντευξη του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου στο Νίκο Μουτσινά και ανακοίνωσε επανένωση των One, και οι υπόλοιποι One πετάχτηκαν από κάθε γωνιά του στούντιο και άρχισαν να τραγουδάνε και να αναπαριστούν το χορευτικό του Gimme gimmie ενώ έσερναν τον Μουτσινά να κάνει το ίδιο.
Rob Thomas - …Something To Be
Έμαθα τον κύριο από το ντουέτο του με τον Carlos Santana (εντερ γουγκλ σερτσ Smooth και θα θυμηθείς ότι ο σαντάνα έχει βγάλει μια δισκάρα με ράντομ συνεργασίες) και έπειτα αγάπησα τούτο το δίσκο.
Madonna - Confessions On A Dancefloor
Φαντάσου να είσαι η θεα και η επιστροφή σου να είναι με ένα δίσκο μόνο με χιτάρες που σε ξαναφέρνει στο προσκήνιο επειδή είναι τέλειος και όχι επειδή όλοι λένε καλά λόγια γιατί είσαι εσύ. Ραντον υπενθυμίσεις, Hang up, Sorry, Jump.
t.A.T.u. - Dangerous And Moving
Όσοι δεν τους έδωσαν σημασία μετά το “All about us” και τον “σαλο” γύρω του για ένα σοκ βαλιου φιλί, εσείς χάνετε. Έχετε ακόμη χρόνο.
Ταχυδρομικό ροκ για όλα τα γούστα
Summary
Sigur Ros - Takk…
Οι Ισλανδοί το χαβα τους κανονικά.
Hammock - Kenotic
Εξαιρετική προσθήκη σε ένα είδος που ανθίζει ραγδαία το συγκεκριμένο δημιούργημα των Hammock.
God Is An Astronaut - All Is Violent, All Is Bright
Ο πρώτος δίσκος των God Is An Astronaut τους ανέβασε τρομακτικά στα μάτια που και βασικά με έμαθε να κοιτάω πέρα από το στίχο στη μουσική.
This Will Destroy You - Young Mountain
Όσοι δεν έχετε καταλάβει γιατί κάνει τόσο ντόρο η ανακοινωση της επιστροφής τους στη χώρα μας, εδω θα βρείτε την απάντηση. Ένας δίσκος που ξεκίνησε να κόβεται σε cd για να τον δίνουν τσάμπα μετά από live έχει πάρει στάτους γίγαντα. Για μια πιο άμεση απάντηση στο γιατί, τρέξτε άμεσα στο “There are some remedies worse than the disease”
Pelican - The Fire In Our Throats Will Beckon The Thaw
Δισκογραφικό τέρας.
Red Sparowes - At The Soundless Dawn
Είσαι η μπάντα της Emma Ruth Rundle και τα κάνεις όλα σωστά, χωρίς καν να ξέρεις τι έρχεται στο μέλλον. Έχεις ήδη το ⅓ και έρχεται πολύ σύντομα το 3/3.
The Evpatoria Report - Golevka
Ακραία υποτιμημένη μπάντα που σας προτείνω χθες αν σας αρέσει το ποστ ροκ.
toe - The Book About My Idle Plot On A Vague Anxiety
Δίσκος που λίγο έχει καταντήσει για μένα πανανθρώπινη αξία.
MONO & World’s End Girlfriend - Palmless Prayer / Mass Murder Refrain
Ακούστε με δική σας ευθύνη. Βαθύ ψυχοπλάκωμα μα δακρύβρεχτα όμορφο.
Από εδώ και κάτω αναφορικά με πολύ λίγες εξαιρέσεις γιατί τα περισσότερα έχουν ήδη αναφερθεί και σχολιαστεί αρκετά.
Καυτό μέταλλο
Summary
Solstafir - Masterpiece Of Bitterness
**Disturbed - Ten Thousand Fists **
HIM - Dark Light
Korn - See You On The Other Side
Children Of Bodom - Are You Dead Yet?
Arcturus - Sideshow symphonies
Nile - Annihilation Of The Wicked - άδικα λίγες αναφορές σε αυτό το συγκλονιστικό δίσκο
Kamelot - The Black Halo
Reverend Bizarre - II: Crush The Insects
System Of A Down - Mezmerize
System Of A Down Hypnotize
Draconian - Arcane Rain Fell
Gotthard - Lipservice - επίσης έκπληξη που αυτή η χρυσή μετριότητα, τόσο χρυσή που την κάνει καλή, δεν έχει αναφορές.
Arch Enemy - Doomsday Machine
Nightingale - Nightfall Overture - την πρώτη φορά που άκουσα τον Dan Swano, ήταν εδώ και συγκεκριμένα στο Deep Inside Of Nowhere, νόμιζα ότι ήταν ο Akerfeldt, όταν έμαθα την αλήθεια ήταν ήδη αργά, είχα πάθει νέο έρωτα.
Candlemass - Candlemass
Kreator - Enemy Of God
Judas Priest - Angel Of Retribution
Paradise Lost - Paradise Lost
Make A Change… Kill Yourself - s/t - όσο προβληματικό και να είναι πολιτικά και μερικές φορές στην ουσία του το dsbm, το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ανατριχιαστικό, αληθινό και από όσο ξέρω πολιτικά καθαρό.
Dream Theater - Octavarium
**Crashdiet - Rest In Sleaze ** - Μόνο για το Riot In Everyone αξίζουν όλα εδώ μέσα.
Darkest Hour - Undoing Ruin - Εξωφυλλάρα χρονιάς, πανεμορφο, σε τσιμπάει κάπου στην ψυχή.
Alternative, medium rare
Summary
Franz Ferdinand - You Could Have It So Much Better
The Cardigans - Super Extra Gravity
The Fray - How To Save A Life
VNV Nation - Matter + Form
Architecture In Helsinki - In Case We Die
Garbage - Bleed Like Me
The White Stripes - Get behind Me Satan
Foo Fighters - In Your Honor
Bon Jovi - Have A Nice Day
Matt Elliot - Drinking Songs
Animal Collective - Feels
Dalek - Absence
The Residents - animal Lover
Mount Eerie - No Flashlight: Songs Of The Fulfilled Night
World’s End GIrlfriend - The Lie Lay Land
Nine Inch Nails - With Teeth
Kiss The Anus Of A Black Cat - If The Sky Falls, We Shall Catch Larks
The Protomen - The Protomen
Εξωφυλλάρα έτους:
κάτι έμαθα ότι κοσμος δεν είχε βάλει το αμενρα, ε τι να σας πω.
29 Likes
Εγώ έχω αντίρρηση 
, Open Car και Shallow απαράδεκτα κομμάτια , τα υπόλοιπα από πολύ ωραία μέχρι καταπληκτικά.
1 Like
Μπορούμε να το συζητήσουμε ή να σε θυσιάσω τελετουργικά στους Wardruna, δική σου επιλογή 
Ντάξει πέρα από τον χαβαλέ εγώ τα θεωρώ σωστή δόση προσβασιμοτητας στο δισκό με κάτι πιο καταννοητό, αλλά προφανώς, περί ορέξεως
Τραγουδαρες και τα δυο, αποτελουν την Ιερη Πενταδα του δισκου μαζι με τα Deadwing, Arriving Somewhere But Not Here και Lazarus.
Ο δισκος για μενα παραμενει κατωτερος συγκριτικα απο τα 5 που προηγηθηκαν, αλλα ανωτερος απο οτιδηποτε ακολουθησε (ναι, τελικα μου αρεσει περισσοτερο απο το FotBP).
1 Like
Πολύ δύσκολα τα πράγματα στο 2005, γιατί είχα πολλά άλμπουμ που εκτιμώ ισάξια, και η πεντάδα θα μπορούσε να ήταν διαφορετική. Τέλος πάντω, πάμε λίγο στα μπαμ.
Βασική πεντάδα:
Summary
1. Nevermore – This Godless Endeavor
Πιθανώς ο δίσκος τους στον οποίο επιστρέφω περισσότερο από όλους. Ένα άλμπουμ που ξεκινάει με αυτό το riff, αυτούς τους στίχους, αυτό το ρεφραίν (και το riff από πίσω) στο “Born”, και καταλήγει σε ένα έπος που εκλύει συναισθήματα, δεν είναι απλώς μια κορυφαία στιγμή στη δισκογραφία της μπάντας, αλλά φλερτάρει εύκολα για την κορυφαία. Welcome to the end my friend. The sky has opened. Δέος.
2. Primordial – The Gathering Wilderness
Η μισή μαγεία του “TGW” είναι η μουντή του παραγωγή. Αυτή που κάνει τα επικά και μελωδικά μαύρα riffs να ηχούν λες και βγαίνουν από κάποια πάχνη σκεπασμένη με ξερά φύλλα. Η άλλη, είναι το βάθος στα φωνητικά, που ηχούν λες και φτάνει σε εμάς η ηχώ τους από πέτρινα, εγκαταλελειμένα, κτήρια. Ναι, έχει το “Coffin Ships”. Κάποιος εδώ τριγύρω είχε πει πως μετά την ακρόασή του, θες να κόψεις τα αυτιά σου. Έχει όμως και το ομότιτλο. Όσο και αν πλέον αυτό το κάλεσμα της φύσης ενάντια στη σύγχρονη πραγματικότητα με κριντζάρει ως δυτικο/ανθρωποκεντρικό, δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως για να χτυπάει μέσα, κάποια ανάγκη χαϊδεύει. Δίσκος που τον ακούς και βρέχει.
3. Nile – Annihilation Of The Wicked
Εύπεπτο και πιασάρικο brutal technical death metal. Lol. Αλλά ναι, αυτό που κατάφεραν εδώ οι Nile είναι μια από τις κορυφαίες και καθοριστικές στιγμές του metal στον αιώνα. Δηλαδή, έγραψαν συναυλιακούς ύμνους χωρίς να γίνουν μελωδικοί. Το είχαν ξανακάνει, αλλά εδώ μιλάμε για το τέλειο.
4. Ictus - Hambrientos De Un Sol Distinto
Ομολογουμένως, το αριστούργημα αυτό των Ictus το έχω στην καρδιά μου ψηλά όσο τίποτα άλλο από την ισπανική emo-crust σκηνή που γοήτευσε το ευρωπαϊκό –core underground. Οι μελωδίες δεν είναι όμοιες των Ekkaia-ικών, τα φωνητικά εκθέτουν τους αμερικανούς screamο πρωτεργάτες, αλλά υπάρχει μια αιχμηρή και ογκώδης τεχνικότητα που δικαίως διαχώρισε αυτό το δίσκο και τον ανέδειξε ως μια ακόμη αιχμή του δόρατος. Πολύς κόσμος το θεωρεί EP, ποτέ δεν το είδα έτσι. Πάντα το έβλεπα ως ένα σύγχρονο, μοντέρνο, αριστούργημα με φωνητικά που τραβιούνται στο υπερπέραν και πνιγηρές μελωδίες που εμφανίζονται όσο απαιτείται για να προπαγανδίσουν την ολική απελευθέρωση των πάντων.
5. Akercocke - Words That Go Unspoken, Deeds That Go Undone
Είμαι τόσο κλγδ που ξέχασα το “Choronzon” του 2003 (είπαμε, οι φλασιές που έφαγα μετά είναι για πολλές φάπες). Εδώ όμως, το progressive black/death metal των Βρετανών αποκτά την ύψιστη μορφή του. Βάρβαρα, πολεμικά, bestial σημεία εναλλάσονται με απόκρυφο ‘70s prog, φωνητικά που τρυπούν το ταβάνι, αστική, secular προσέγγιση στη θεματολογία, λαγνεία που δεν δαμάζεται από το ένστικτο αλλά εκλεπτίζεται. Οι Akercocke, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά ακραία σχήματα του αιώνα.
Μερικά λατρεμένα άλμπουμ (και μια τριπλή κλεψιά με step back three στον αιφνιδιασμό) για να κλείσει η “15δα”:
Summary
6. Martyrdod – In Extremis
Δεν θεωρώ τους Martyrdod ένα one hit wonder καθώς και στο μέλλον μου έδωσαν μεθυστικά απολαυστικές στιγμές. Θα πω όμως πως αυτό που πέτυχαν στο “In Extremis”, θα το ζήλευαν και οι πρωτεργάτες του neo-crust. Οι κλασικές σουηδικές μελωδίες ποτέ πρότερα δεν ήχησαν πιο κοντά σε ένα τσιτωμένο black metal. Θα μου πείτε, μα υπάρχει σουηδική παραλλαγή. Θα πω, πως αυτός ο κυκεώνας φωνητικών πάνω σε ουρλιαχτά, σύντομων κοφτών επιθετικών μελωδιών που αλλάζουν ρυθμό επειδή διασταυρώνονται με άλλες, η ισορροπημένη χρήση tremolo, τα φρενήρη ξεσπάσματα των d-beat, και κυρίως το επικό συναίσθημα, κάνουν στο μυαλό μου το “In Extremis” ένα άλμπουμ που ξεφτυλίζει πολλά norsecore άλμπουμ. Φυσικά, αιχμαλωτίζει εντυπωσιακά την απαισιοδοξία και την αστική παρακμή με τρόπο που έκανε πολλές μετέπειτα μπάντες να περνάνε το black/crust threshold επιτηδευμένα, ή και ασυνείδητα. Βία στη βία της κοινωνίας.
7. Opeth – Ghost Reveries
Πιθανώς, μαζί με το “Deliverance”, ο δίσκος των Σουηδών που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου. Μέχρι και σήμερα, οι συνθέσεις διαθέτουν ένα βάθος, μια ευφάνταστη δαιδαλώδη νοοτροπία και προσέγγιση, που μετατρέπουν όντως τον χώρο σε μια σοφίτα με κρυφές πόρτες και δώματα. Οι κατασταλαγμένοι Opeth, λίγο πριν το κύκνειο άσματος στη συνείδήσή μου, παραδίδουν ένα ακόμη δίσκο που είναι εξοργιστικά τέλειος.
8. Corrosion Of Conformity – In The Arms Of God
Όποιο άτομο το έχει ακούσει, ξέρει τι συμβαίνει εδώ. Οι αλήτες έβγαλαν τον δίσκο που όφειλαν να βγάλουν ως την μετεξέλιξη των ανδραγαθημάτων τους στα ‘90s. Επιστροφή στη φόρμα, heavy rock από τα ελάχιστα που μέχρι και σήμερα θα πρότεινα σε άλλο να ακούσει. Δεν ξερω αν πράγματι είναι τόσο σπουδαίος δίσκος, ή εγώ αν είμαι τόσο τουρίστας, στο μυαλό μου όμως είναι κλασικό άλμπουμ της δεκαετίας. Επίσης, μην μασάτε από το εμπροσθοβαρές του, ακούστε το μέχρι τέλους…
9. Cursed – Two
Αρχικά, εξώφυλλο χρονιάς.
Κατά δεύτερον, έτσι μάθαμε από παιδιά, όλα του core τα παρακλάδια σε μια κοψιά. Οι Καναδοί μισάνθρωποι παίρνουν από sludge μέχρι το crust, όλα τα ενδιάμεσα, ακροβατούν συνθετικά, ηχούν ταυτόχρονα απόκληροι και μεγαλειώδεις, ιδιοφυείς και τραμπούκοι, ρημάζουν ψυχές αλλά και αγαλλιάζουν το πνεύμα. Οι Cursed παραήταν μύστες για εμάς. Όσο διαρκεί ο δίσκος, ίσως είναι και η καλύτερη core μπάντα της δεκαετίας.
10. Propagandhi – Potemkin City Limits
Εν μέσω ενός συγκλονιστικού σερί, οι Καναδοί κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που, ακόμη και αν δεν το έχω προσωπικά ψηλά στις προτιμήσεις μου από τη δισκογραφία τους, συνεχίζει να τους βρίσκει να λειαίνουν τις γωνίες, να ηχούν περίτεχνοι μουσικά και στιχουργικά, να κάνουν το tech-thrash/punk rock μείγμα τους εκρηκτικά εντυπωσιακό, να μετατρέπουν το προσιτό σε όπλο προπαγάνδας, να ηχούν larger than life. Αν υπάρχουν όντως καλλιτέχνες που άγγιξαν το τέλειο, που δεν απογοήτευσαν ποτέ, που σου μεταδίδουν μια αισιοδοξία πως μέχρι να σβήσει ο ήλιος θα σου μιλάνε συντροφικά και θα σε μαγεύουν με την τέχνη τους, τότε οι Propagandhi είναι το απόλυτο παράδειγμα.
11. Deathspell Omega - Kenose EP/ Crushing The Holy Trinity Split / From The Entrails To Dirt Split
Ο @ChrisP έγραψε κάτι το φανταστικό στο δικό του ποστ για αυτά εδώ, και μπράβο του γιατί επέμεινε στην ουσία που διαχωρίζει τους DsO, μέχρι πρότινος, τουλάχιστον φιλοσοφικά, από κάθε άλλη μπάντα. Για μένα, τα πράγματα είναι απλά. Το “Diabolus Absconditus”, είναι το αγαπημένο μου κομμάτι τους, και ας το έμααθ το 2011 που βγήκε μόνο του. Υπάρχει όμως στο άλλο split, το “Mas Grave Aesthetics”. H εμμονή του Hasjarl στον Bataille, την λιβιδική προσέγγιση του θείου και της βίας που επιβάλλει στο πιστό, το τριαδικό geist του Hegel, και φυσικά τις αιρετικές ορθόδοξες χριστιανικές φιλοσοφίες, εδώ παίρνει πραγματική σάρκα και οστά. Εδώ αρχίζει, και μπορώ να επιχειρηματολογήσω όσο χρειαστεί, η ολοκληρωτική διαλεκτική αντιστροφή που θα ολοκληρωνόταν 5 χρόνια μετά. Εδώ, οι Deathspell Omega, δεν σοβαρεύουν απλώς, αλλά τρομάζουν με τις προοπτικές τους, που τις φτάνουν σε εξωπραγματικά για την τέχνη επίπεδα. Για μένα. Σε δύο χρόνια, θα φέρουν και το τέλος του ιδιώματος πιθανώς. Ντάξει, όχι, μπορεί, δεν ξερω. Απαραίτητα για την αντιμετώπιση του θηρίου τους.
12. Arcturus – Sideshow Symphonies
Η πτώση συνεχίζεται ποιοτικά, αλλά παραμένουν σε ένα υψηλό επίπεδο και σε ένα μοναδικό βάθρο στη συνείδησή μας. Ναι, οι συνθέσεις χωλαίνουν από διάρκεια και επαναληψιμότητα ιδεών, ναι μπορώ να το κριτικάρω πολύ περισσότερο, ναι, θεωρώ το “Arcturian” επίπεδα πάνω, αλλά γιατί σε τόσο υψηλή θέση; Γιατί μεγάλωσα με αυτό και με μεγάλωσε, πριν μπορέσω να το ξαναδώ κριτικά. Αυτή η εναρκτήρια τριάδα όμως είναι αδιανόητο highlight. Αυτά από μένα. Evacuation Code Deciphered.
13. Amenra – Mass III
Αρχίσαμε… Ανθρώπινο, ατελές, ωμό, σκληρό, με στιγμές μεγαλείου. Το επιθετικό post-metal των Φλαμανδών εκκινεί ουσιαστικά από ήδη υψηλό επίπεδο. Και ας προτιμώ το “Ritual” του “Mass II”, δεν μπορώ να αρνηθώ πως εδώ μέσα, δεν υπάρχει ελπίδα. Μόνο ακραία τέχνη υψηλής αισθητικής, ένα τρύπημα στο ταβάνι.
14. Craft – Fuck The Universe
Θα το θέσω απλά και λιτά. Υπάρχουν κλασικότροποι black metal δίσκοι που αξίζουν, και αρκετοί που πατάνε στην αίσθηση και το gimmick. Και αυτοί αξίζουν, ανάλογα του τι ψάχνεις. Αν θες πείσμα, riffs, ξεροκεφαλιά, riffs, ψύχος, riffs, βιτριόλι, riffs, μηδενισμό, riffs, και κάτι που διαχωρίζει εαυτό από καλοθελητές του αναμασήματος, τότε το “Fuck The Universe” λέει καλησπέρα, αγόρασέ με, κατέβασέ με, άκουσε με, μάθε με. Τα άλλα άστα πάνω του.
15. Queens of The Stone Age – Lullabies To Paralyze
Πως διαδέχεσαι το καλύτερο rock άλμπουμ της δεκαετίας; Γράφοντάς το εκεί που δεν πιάνει μελάνι και κάνεις του κεφαλιού σου. Ο Homme είναι κρυφοπάνκης, ακούει και psych πιστεύω, και εδώ τα ξέρανε όλα στη φόρα δίχως ντροπή. Πλέον, έχουν βρει την υφολογία και το riffing, οι φωνητικές γραμμές δεν στερεύουν ποτέ, και έχουμε ένα rock άλμπουμ που κρατάει τα μπόσικα.
Άλλες δέκα δισκάρες που είναι σημαντικές για μένα και στην ιεράρχηση αφιέρωσα πραγματικά πολύ χρόνο.
Summary
16. Lurker Of Chalice – Lurker Of Chalice
Αρχικά, η συλλογή “Tellurian Slaked Furnace” του 2020 είναι απαραίτητη για όποιο προσκυνά τούτο το μοναδικό τους LP. Όπως θα δείτε και παρακάτω, οι ambient πειραματισμοί του Wrest (σε μια χρονιά που κυκλοφόρησε και άλμπουμ με το σουπεργκρουπ των Twilight), με τους LVTHN ήταν απαραίτητοι γιατί εδώ η συνύπαρξη με ένα black metal παρόμοιο της main μπάντας αλλά τόσο διαφορετικό, ειδικά ως προς τις δομές και τα riffs, δημιούργησε το αρχετυπικό ambient/black metal άλμπουμ, στιγματίζοντας μια σκηνή, αλλά και την μετέπειτα καριέρα του.
17. Code – Nouveau Gloaming
Καλησπέρα Kvohst! Οι Code με το καλημέρα, έστω και άγουρα, αλλά σίγουρα με θράσος, έδειξαν πως αυτό που αντιλαμβάνονταν ως progressive black metal, δεν θα ήταν απλώς γαλήνια post-rock περάσματα σε πιο ρυθμικά και τετράγωνα tremolo riffs. Πήραν τη νορβηγική σπορά αλλά και το μεταμοντέρνο γαλλικό κρασί μπαντών όπως οι Seth και τα φίλτραραν σε κάτι με προσωπικότητα, δίνοντας συνέχεια στην αποδόμηση του ιδιώματος στα 00ς.
18. 1349 – Hellfire
Η κορυφαία στιγμή των Νορβηγών, όπως και στην παραπλήσια περίπτωση των Craft, είναι ένα νορβηγικό black metal άλμπουμ πολύ καλύτερο από αντίστοιχα που μνημονεύονται επειδή απλώς βγήκαν στα 00s. Τεχνικό, φρενήρες, μαζικό, τσιτωμένο, δίχως ανάγκη να καταφύγει σε σοκ. Ευχαριστούμε 1349.
19. Wolfmother – Wolfmother
Εμ, ναι, ΟΚ, είχα τσιμπήσει αυτό το Led Zeppelin-ικό τυράκι από νωρίς, βοήθησαν και τα τεράστια χιτ, το guitar hero. Ντεμπουτάρα ε. Μετά τους έχασα πολύ άσχημα, αλλά αυτές τις μέρες που το ξανάβαλα, ρεσιταλ.
20. Rites Of Thy Dengrigolade – An Ode To Sin
Η υπερμπαντάρα από τον Καναδά (καλά πάει η χρονιά), είχε ήδη χτυπήσει με την Καρυάτιδα και την Απολυτότητα στις αρχές του αιώνα. Εδώ όμως, το υπερτεχνικό, blackened death metal τους, που ποτέ δεν δείχνει το ακαδημαικό του προσωπείο, αλλά παραμένει ότι πιο δύσβατο, ούγκανο και βάναυσο δεν έχετε ακούσει, αγγίζει εξωπραγματικές κορυφές. Μεταξύ μας, μιλάμε για συγκρότημα αποκάλυψη, εντυπωσιακό όσο λίγα. Και εδώ, το magnum opus του. Τι λαιβάρα έδωσαν με Profanatica το 2018 στα μέρη μας.
21. The Hellacopters – Rock And Roll Is Dead
ΟΚ, δεν είναι το καλύτερό τους, δεκτό, αλλά έχει τραγουδάρες. Και εν τέλει, δεν είναι καν μέτριο.
22. Audioslave – Out Of Exile
Το λιγότερο αγαπημένο μου από τα τρία, παραμένει ένας φανταστικός δίσκος, που απλά υστερεί στις κορυφές του ντεμπούτου. Ως σύνολο, δεν τα παραδίδει εύκολα. Η εξαίρεση στον κανόνα των super groups.
23. DANGERDOOM – The Mouse & The Mask
Ο Danger Mouse, υπέρτατος παραγωγός, τα βάζει κάτω, φέρνει τον MF DOOM στο μικρόφωνο, και ηχογραφούν το πιο σκληρό laid back hip hop άλμπουμ της δεκαετίας. Μέχρι να ξανασμίξει πρόσφατα με τον Black Thought, o DM δεν το άγγιζε το ιδίωμα. Λογικό. Το ποντίκι και η μάσκα δεν άφηναν περιθώρια.
24. Avenged Sevenfold – City Of Evil
Αδιανόητη δισκάρα, με θυμάμαι 2005 όταν όλοι άκουγαν LoG εγώ να έχω κολλήσει με A7X που μου έβγαζαν κάτι πιο ροκ, τρομερά χιτς με εκνευριστική μουσικότητα και τεχνική. Κλασικό μέταλ του αιώνα.
25. Leviathan – A Silhouette In Splinters
Γυρίζοντας πίσω στη δισκογραφία του μαλάκα, αυτός ο πειραματικός ambient δίσκος ήταν η αποτοξίνωση που χρειαζόταν. Είναι επίσης περισσότερο επιδραστικός από όσο του καταλογίζεται. Οι βιομηχανικές απολήξεις, κλείνουν το μάτι σε κάτι γάλλους μυστικιστές θεωρητικούς του παράλογου αισθητισμού. Βεβαίως.
Άλλοι 25 δίσκοι που τους θεωρώ το λιγότερο εξαιρετικούς και σημαντικούς για μένα.
Summary
- Boris – Pink
- Black Witchery – Upheaval Of Satanic Might
- Madame Germen - Invocacion á Morte
- Gorrilaz – Demon Days
- Derrota - Derrota
- Dalek – Absence
- Clutch – Robot Hive/Exodus
- Candlemass – Candlemass
- Rotten Sound – Exit
- Manilla Road – Gates Of Fire
- Witchcraft – Firewood
- Kreator – Enemy of God
- Ondskapt – Dodens Evangelium
- Comeback Kid – Wake The Dead
- Judas Priest – Angel Of Retribution
- The Axis of Perdition – Deleted Scenes From The Transition Hospital
- Belphegor – Goatreich – Fleshcult
- Dropkick Murphys – The Warrior’s Code
- Turbonegro – Party Animals
- Against Me! – Searching For A Former Clarity
- Nortt – Ligfaerd
- Crow – Bloody Tear
- Beastcraft – Into The Burning Pit Of Hell
- Taake – Doedskvad
- Drastus – Roars From The Old Serpent’s Paradise
29 Likes
μπαντάρα , ωραίοι παίκτες , ωραίες ιδέες
απολαυστική jam band
δεν το είδα πουθενά και ξέχασα πότε βγήκε
1 Like
Ωχού, καλοί ήταν μωρέ, νταξ