Ελλείψει special teams για φέτος, ας βάλουμε ένα απ’ τα κομμάτια της χρονιάς από δίσκο που δεν έχει αναφερθεί και μάλλον ούτε θα αναφερθεί:
(αρκετά καλός συνολικά ο δίσκος, θα προσθέσω, απλά όχι αρκετός για 15άδα)
Τέλος πάντων κάπου εδώ ο μικρός Leviathan γνωρίζει το ΜΕΤΑΛΚΟΡ σε πραγματικό χρόνο:
1. Trivium - Ascendancy
Το αντίπαλον δέος των Killswitch, απ’ τις πρώτες μεγάλες μεταλικές αγάπες μου. Ο μικρός κάνει θαύματα, hooks παντού, κιθάρες βγαλμένες από Master of Puppets (κυριολεκτικά αυτό κιόλας αφού το παίζουν στα εξτραδάκια τα οποία btw σπέρνουν όλα) και Rust In Peace, παραγωγή-μπόμπα στα σαλόνια της Roadrunner και Άγιος ο Θεός. Κοντεύουμε 20 χρόνια και οι Trivium παραμένουν στο προσκήνιο με κυκλοφορίες πολύ παραπάνω από αξιοπρεπείς, ενώ τόσοι και τόσοι άλλοι έχουν χαιρετήσει. Τυχαίο;
2. Gorillaz - Demon Days
Δύο βδομάδες χωρίς δίσκο εκτός ροκ/ΜΕΤΑΛ στην 5άδα ήταν πολλές αλλά εδώ έχουμε έναν που ως και για #1 έπαιζε, μέχρι που μου είπε ο 15χρονος εαυτός μου να σκάσω. Πολλές σκάλες πάνω απ’ το ντεμπούτο imo, κομμάτια ένα κι ένα με καλύτερο το γκοσπελικό, καθαρτήριο ομώνυμο. Αξιοπρεπείς και οι μετέπειτα κυκλοφορίες, θα έλεγα ότι δεν το έχουν πλησιάσει καν έκτοτε αλλά επιφυλάσσομαι γιατί έχω το Cracker Island για άκουσμα
3. System Of A Down - Mezmerize
Καλό το Toxicity αλλά για τα γούστα μου, συνθετικά και ως συνολικό πακέτο η δυάδα του ’05 νομίζω είναι η κορυφή των SOAD, με πρώτο και καλύτερο το Mezmerize. Στυλιστικά δεν υπάρχει κάποια δραματική αλλαγή αλλά υπάρχει πλεόνασμα διαολεμένης έμπνευσης. Διαλέγω αυτό ανάμεσα στα 2 γιατί μου φαίνεται ότι έχει περισσότερα και καλύτερα hooks (αν και το Hypnοtize - που μπορείτε να θεωρήσετε άτυπο HM για να μην επαναλαμβάνομαι - έχει το καλύτερο κομμάτι, το Holy Mountains) και τέλος πάντων θα ‘λεγα ότι είναι μια σκάλα πάνω σαν σύνολο
4. Opeth - Ghost Reveries (+ εξώφυλλο)
Ο καλύτερος και μάλλον ο τελευταίος μεγάλος Opeth δίσκος. Τα πλήκτρα κολλάνε ιδανικά στον πατενταρισμένο ήχο τους γιατί δίνουν αυτή την δυναμική που χρειάζεται μια μπάντα της οποίας το στυλ αρχίζει και τελειώνει με την ατμόσφαιρα. Απ’ την άλλη αν δεν τα βάζανε, μάλλον θα επαναλαμβάνονταν κιόλας (το οποίο έγινε αργότερα αλλά άλλη ιστορία αυτή). Lopez λατρεία, ευτυχώς επανήλθε
5. A Wilhelm Scream - Ruiner
Ό,τι είπα για το Mute Print (βλ. 2004) ισχύει κι εδώ, με τη διαφορά ότι κερδίζουν θέση στην 5άδα. Μελωδικό hardcore στα καλύτερά του, έξοχη κιθαριστική δουλειά και φωνητικές γραμμές, το συστήνω πανεύκολα ειδικά σε όσους φίλους μου το έριξαν Propagandhi
+10:
Comeback Kid - Wake The Dead
25λεπτο σφηνάκι ντούπα-ντούπα με μελωδιάρες, γενικά μπορεί και ό,τι καλύτερο έβγαλε ποτέ το Winnipeg (οι Propagandhi είναι χωριάτες, δεν πιάνονται 
). Δυστυχώς έξω αλλά πιστεύω πως θα έχουν εμφανίσεις και αργότερα. Απ’ τους καλύτερους δίσκους του είδους για πλάκα
God Is An Astronaut - All Is Violent, All Is Bright
Δίσκος που έλιωσα την πρώτη χρονιά που μετακόμισα έξω. Πλέον μόνο για δουλειά το βράδυ (και αν) αλλά κάθε κομμάτι έχει και από μία κολλητική μελωδία
Avenged Sevenfold - City of Evil
Πολλές μπάντες μού αρέσουν περισσότερο πριν “ωριμάσει” ο ήχος τους και οι A7X είναι σίγουρα μια τέτοια περίπτωση αν και μπορείς να πεις ότι κι εδώ έχουν “ωριμάσει” σε σχέση με το ΜΕΤΑΛΚΟΡ παρελθόν. Ό,τι βγάλανε έκτοτε, όσο “φιλόδοξο”, "συνθετικά ώριμο” ή “προσεγμένο” κι αν είναι δε με συγκινεί ούτε στο μισό του City of Evil. Leads που θα ζήλευε κάθε guitar hero, τρομερή δουλειά στο kit απ’ τον μακαρίτη, ο Shadows “αξελίζει” όσο χρειάζεται και τέλος πάντων αυτός ο δίσκος μόνο με τόσο καλό ανταγωνισμό θα έμενε εκτός
Meshuggah - Catch Thirtythrεε
Γεμάτος αντιφάσεις αυτός ο δίσκος: ακούγεται τόσο “Nothing” αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικός, είναι έτσι δομημένος που μπορείς να τον πεις απ’ τους πιο δύσκολους στη δισκογραφία τους αλλά υπάρχουν τόσα payoffs μέσα διάσπαρτα που τον κάνουν και τόσο εύκολο. Άλλο ένα διαμάντι στο στέμμα τους
Thrice - Vheissu
Τα είπα όταν έγραφα για το Jupiter (Cave In), εδώ έχουμε μια παρόμοια αλλαγή στυλ που θα γίνει και αρκετά πιο extreme στα Alchemy Index, απλά όχι σε όλα τα κομμάτια. Δηλαδή είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι το Hold Fast Hope και το Atlantic είναι απ’ τον ίδιο δίσκο. Eγώ κρίνω την επέμβαση πέρα για πέρα επιτυχημένη πάντως και τους Thrice με τη βούλα κάτι πολύ παραπάνω από άλλη μία πολύ καλή μπάντα “του είδους”
Propagandhi - Potemkin City Limits
Άλλος ένας δίσκος απ’ το στικάκι (βλ. 2004). Σιγά - σιγά φτάνουν στο στυλ με το οποίο είναι γνωστοί ως και σήμερα, κάτι το οποίο κάνουν επίσης με στυλ, έχοντας για υπερόπλα μια φωνάρα και τη διάθεση να ζμπρώξουν τα οριά τους, παικτικά. Το diss track σε Rancid, Fat Mike και λοιπούς ασχολίαστο
Gojira - From Mars To Sirius
Ομολογώ ότι με τους Gojira δεν έχω ασχοληθεί όσο ίσως θα ‘πρεπε αφότου άρχισαν να γίνονται όνομα πρώτης γραμμής - καθώς γινόταν αυτό εγώ απομακρυνόμουν σχετικά από τέτοια ακούσματα. Απ’ ό,τι έχω καταλάβει όμως αυτός ο δίσκος παραμένει σημείο αναφοράς για τη μπάντα παρά τα μεγαλεία που ακολούθησαν. Λογικό μου ακούγεται αφού μιλάμε για οργιώδη έμπνευση. Αν προσκυνάς Isis κλπ. το Ocean Planet σε πιάνει κατευθείαν, το θεόρατο Backbone σε κρατάει και ο υπόλοιπος δίσκος κυλάει νεράκι
Between The Buried And Me - Alaska
Η εκθετική πρόοδος ξεκινάει εδώ όπου φτάνουν στην μόνιμη σύνθεσή τους. Κατά κύριο λόγο ακόμα κάτι ανάμεσα σε tech death, metalcore και mathcore σε laser speed (αχαχούχα) έχει εδώ αλλά στα Selkies (απ’ τα καλύτερά τους κομμάτια γενικά) και Backwards Marathon ας πούμε ότι φαίνεται η μελλοντική τους πορεία. Ακόμα κι έτσι, ακούγοντας το ομώνυμο κομμάτι εδώ δε νομίζω ότι φανταζόταν κανένας το αδιανόητο σερί που θα ακολουθούσε
Boards of Canada - The Campfire Headphase
Οι ίδιοι μάστορες φτιάχνουν έναν πιο “οργανικό” δίσκο, με αποτέλεσμα να ακούγεται τόσο “Boards of Canada” όσο και διαφορετικό από τα προηγούμενα 2 (ακόμα δεν το πιστεύω ότι το Geogaddi το ξέχασα, τέεεεελος πάντων). Θα έλεγα ότι απ’ τα 4 LPs αυτό είναι το λιγότερο καλό αλλά και πάλι μιλάμε για δισκάρα, με κάποια highlights δισκογραφίας (π.χ. το Dayvan Cowboy)
Bullet For My Valentine - The Poison
Αν ήσουν γυμνασιόπαιδο όταν βγήκε αυτό ήσουν καταδικασμένος να έχεις ακούσει τουλάχιστον τα singles. Το σωστό το φλώρικο το ΜΕΤΑΛΚΟΡ από τη μπάντα-ορισμό του one hit wonder αν μιλάμε για δίσκους. Οφείλω να πω και ότι η διασκευή του Domination στη σινγκλ έκδοση του Tears Don’t Fall είναι σούπερ
. Ευτυχώς αφήσανε πίσω τις δύο προηγούμενες ψιλομετριότητες και συνέχισαν για την απογείωση (την οποία τελικιάσανε το 2011).
.