Ή θα βγάλεις πρώτους τους Nevermore ή αλλιώς μην αναρτήσεις τίποτα και αύριο μη βγεις απ’ το σπίτι. Ο @jonkyr ξέρει που παρκάρεις.
3 Likes
2005
- Depeche Mode - Playing the Angel
- Shinedown - Us and Them
- Audioslave - Out of Exile
- Black Label Society - Mafia
- System of a Down - Mesmerize
- System of a Down - Hypnotize
- Disturbed - Ten Thousand Fists
- Queens of the Stone Age - Lullabies to Paralyze
- Corrosion of Conformity - In the Arms of God
- Soulfly - Dark Ages
Flyleaf - Flyleaf
Foo Fighters - In Your Honor
Oasis - Don’t Believe the Truth
Rammstein - Rosenrot
Gojira - From Mars to Sirius
Coheed and Cambria - Good Apollo, I’m Burning Star IV, Volume One: From Fear Through the Eyes of Madness
Mars Volta - Frances the Mute
Avenged Sevenfold - City of Evil
Life of Agony - Broken Valley
Sevendust - Next
Korn - See You In the Other Side
Nine Inch Nails - Wild Teeth
Mudvayne - Lost and Found
Coldplay - X&Y
Bullet for My Valentine - Poison
Trivium - Ascendancy
Clutch - Robot Hive/Exodus
Exodus - Shovel Headed Kill Machine
Karnivool - Themata
Wolfmother - Wolfmother
Εξώφυλλο: Depeche Mode.
@anhydriis pls mate…
26 Likes
2 μεγάλες μου παραλείψεις, ντεμπούτο Wolfmother και φυσικά το The Protomen. To πρώτο το είχα λιώσει σε βαθμό αηδίας εκείνη τη χρονιά -έπρεπε να το βάλω και εξώφυλλο της χρονιάς- το δεύτερο ήταν κάτι σαν ευαγγέλιο μου για μεγάλες χρονικές περιόδους, καθώς πέρα από όλα τα καθαρά μουσικά aspectes του album, υπήρξα -και υπαρχω ακόμα δηλαδή 
- μεγάλος φαν του Megaman, έχοντας παίξει σχεδόν τα άπαντα + του ευρύτερου lore του. Μεγάλες μου παραλείψεις both!
7 Likes
Εμμ, άμα δε διαβάζεις τις λίστες που βγάζουμε δεν το είδες
2 Likes
1. Amenra - Mass III
2. Rosetta - The Galilean Satellites
3. Pelican - The Fire in Our Throats Will Beckon the Thaw
4. Boris - Pink
5. Indian - The Unquiet Sky
6. The Strokes - First Impressions of Earth
7. Truckfighters - Gravity X
8. Roadrunner United - The All-Star Sessions
9. Bolt Thrower - Those Once Loyal
10. Khanate - Capture & Release
11. Unsane - Blood Run
12. Between the Buried and Me - Alaska
13. Queens of the Stone Age - Lullabies to Paralyze
14. Bongzilla - Amerijuanican
15. Nile - Annihilation of the Wicked
32 Likes
Φτου, ακόμη μια προδοσία από φάκελο. Θενξ, το κρατάω για το 2006 
1 Like
Πολυ ωραίο το truckfighters.
Το ξέχασα 
1 Like
2005 και βάλτο αγόρι μου για όλους μας σχεδόν.
Μια παρενέργεια που υπήρξε ήταν και η καθιέρωση του Χατζηγεωργίου ως speaker σε αγώνες μπάσκετ, η συνεπακόλουθη εγκαθίδρυση του Βαγγέλη Ιωάννου ως αντίπαλο δέος και εν τέλει η παρακολούθηση στο mute αγώνων στην Κρατική τηλεόραση.
Από μουσικής πλευράς χαίρομαι που τα περισσότερα άλμπουμ τα άκουσα όταν βγήκαν . Κάποια τα εκτίμησα αργότερα πολύ περισσότερο βέβαια.
Ειδικη αναφορά σε :
Primal fear - Seven seals. Ίσως το καλύτερο τους. Αν κάποιος θέλει να τους ακούσει είναι μια αρχή.
Brainstorm - Liquid monster . Τότε μου άρεσε περισσότερο. Όπως και να έχει είναι ενδιαφέρον power/heavy metal , με αρκετή μελωδία.
Municipal waste - Hazardous mutation. Φοβερό κόλλημα το συγκεκριμένο μαζί με το επόμενο. Χαβαλες , μπύρες, crossover thrash. Από τα ιδρυτικά συγκροτήματα του NWOTM. Κάπου κουράζει βέβαια. Αλλά αξίζει.
Slough feg. - Atavism Ανακαλύπτω ότι δεν τους έχω εκτιμήσει αρκετά. Ένα άλμπουμ που το είχα στα αδιάφορα / generic έκανε φοβερό coneback αυτή την εβδομάδα. Τα καλά του παιχνιδιού…
Helloween - Keeper the legacy. Τότε προσκυνούσα. Τώρα κρατάω λίγα αλλά μας χάρισαν και ένα δυνατό live επ αφορμής στο Σπόρτινγκ.
Μαζί με τους Fragile vastness που κυκλοφόρησαν τη δισκάρα A tribute to life, την οποία ήμουν τυχερός που εκτίμησα τότε αν και δεν άκουγα τότε σχεδόν καθόλου progressive.
Bon jovi - Have a nice day. Πολύ fun δίσκος. Το ομότιτλο με το βίντεο κλιπ του ήταν κολληματικο τότε.
Scar symmetry. Την εποχή που έψαχνα NWOAHM μπάντες άκουσα και αυτό λόγω της εναλλαγής καθαρών και brutal φωνητικών που είχε και των μελωδιών. Εν τέλει είναι ένα πολύ ενδιαφέρον progressive album που ακούω άνετα σήμερα.
Macabre omen - The Ancient returns. Bathory-ικο black με ελληνικές πινελιές. Τα καλύτερα έρχονται.
Disturbed - 10000 γροθιές στον αέρα. Το είχα αγοράσει αντιγραμμένο από πλανόδιο αφρικανικής καταγωγής μαζί με το Hypnotized. Μου άρεσε κι ακόμα πιστεύω ότι έχει πέντε - έξι καλά τραγούδια.
Oceanize- Everyone into position. Πάρα πολύ καλός δίσκος. Τον άκουσα πάλι και με έπιασε
Ίσως τον αδικώ. Ψιλοκολλησα. Φοβερές μελωδίες και συνθέσεις.
Chimaira - Chimaira . Metalcore ποιοτικό. Με φωβερα ριφ και καθόλου εκπτώσεις σεελωδικα φωνητικά (σχεδόν) . Από τα λίγα συγκροτήματα της τότε σκηνής που ακούω ακόμη.
God is an Astronaut. All is violent all is bright. Ιδιαίτεροι στο post rock τους. Πάω να τους ακούσω σε λίγο που θα κάνω 16χλμ.
Paradise lost - same. Τότε το άκουγα πάρα πολύ. Το Forever after έπαιζε παντού. Ακόμα καλό το βρίσκω.
Η επιστροφή τους για μένα.
Andramelch - Broken history. Ειπώθηκαν παραπάνω καλύτερα και από πιο αρμόδιους. Επικό άλμπουμ…
15 Exodus - Shovel headed kill machine . Αφού μας άφησαν ισοπεδωμενους με το Tempo of the damned, έρχονται να μας αποτελειώσουν. Σε φοβερή φόρμα. Με παραγωγή που αναδεικνύει τα greedy riff.
14 Savage circus - Dreamland manor . Για μας τους εθισμένους Blindguardians είναι σα μεθαδόνη. Ότι πιο κοντινό σε Blinf guardian αρχών δεκαετίας του 90. Έχει ωραία τραγούδια μέσα. Όλα είναι ποιοτικοτατα εδώ.
13 Nevermore - Godless endeavour. Τα είπαν άλλοι καλύτερα. Νιώθω ότι θέλω να του αφιερώσω πάλι χρόνο.
12 Burst - Origo . Progressive με μπόλικο συναίσθημα. Εδώ με έπιασαν εξ απινης τότε και δεν περίμενα αυτό που άκουγα.
11 Dream theater - Octavarium. Άλλος ένας φοβερός δίσκος. Ο οποίος μάλιστα τότε θεωρήθηκε σχετικά μέτριος. Χα. Να δεις τι σου χω για μετά…
10 Gojira - From mars to sirius. Πιο μετά τους έπιασα είναι η αλήθεια. Εδώ είναι η αρχή του μεγαλείου τους.
9 Deceased - As the weird travel on. Δισκάρα. Αυτο. Τα ιδιατερα φωνητικά που ακουμπούν death metal, σε συνδυασμό με τις heavy/speed/thrash φορμες των τραγουδιών κάνουν τη διαφορά. Έχει κολλητικά ριφ μέσα. Κάπου δεν πατούν καλά το φρένο και κάποια τραγούδια ήθελαν λίγο κόψιμο. Αλλά who cares.
8 Clutch - Robot hive/exodus. Μόνο κομματαρες εδώ κύριοι και κυριες. Ήχος διαμάντι. Απόλαυση. Κλασσικός.
7 Dozer - Through the eyes of heathens. Δε ξέρω αν είναι stoner αυτό αλλά είναι πολύ heavy με τραγούδια που ξεχωρίζουν. Οι Dozer εχουν χαρακτήρα σα μπάντα και αμέσως τους καταλαβαίνεις. Εδώ στα καλύτερα τους.
6 SYOD - Mesmerized .
5 SYOD - Hypnotized. Μαζί επρεπε αλλά με πρόλαβαν … Συμφωνώ ότι οι κορυφές του Hypnotized είναι αφταστες και επειδή αυτό το έχω ακούσει παραπάνω για αυτό πεντάδα.
4 Kreator - Enemy of god. Δε θυμάμαι αν στην περιοδεία αυτού του άλμπουμ ή του προηγούμενου τους ειχα δει live στο Ρόδον , με ένα μαγαζί να πήγαινει γύρω γύρω. Φοβερή συναυλία. Φοβερό άλμπουμ. Συνεχίζοντας το μομεντουμ που έχουν εδώ βγάζουν ίσως ακόμα καλύτερα τραγούδια.
3 Coheed and cambria. Good apollo … (Νομίζω είναι λάθος για τίτλος άλμπουμ). Μοναδική περίπτωση. Ξεκινάει μόνο με ύμνους κάνει μια πολύ μικρή κοιλια λίγο πριν το τέλος για να έρθει το επικολυρικομαγικό The willing well IV : Final cut. Τα φωνητικά είναι ο ορισμός του ιδιαίτερου αλλά βγάζουν φοβερό συναίσθημα σ σε κάποιες στιγμές. Alternative rock, metal, progressive. Επιρροές από floyd , Queen, λίγο Rush. Must άκουσμα. Ίσως υπερβάλλουν αλλά τελικά αξίζει.
2 Primordial - The gathering wilderness. Ακόμα θυμάμαι τι κόλλημα είχα φάει όταν το άκουσα τότε. Μέχρι τότε το επικό είχε απόχρωση Manowar. Από δω ξεκίνησα πολλές γνωριμίες με αρκετές μπάντες. Έπος από την αρχή έως το τέλος.
1 Bolt thrower - Those once loyal. Γλυκόπικρη γεύση το γεγονός ότι ίσως το καλύτερο τους άλμπουμ ήταν και το τελευταίο. No fillers εδώ. Άπειρος σεβασμός σε μια από τις πιο τίμιες μπάντες της μουσικής μας. Ποιος δεν έχει χορέψει με το Killchain…
Εξώφυλλο:
Και πολύ καλός δίσκος που θέλω να ξαναεπισκεφτώ
30 Likes
Μην ακούς κανέναν, οι protest the hero είναι χιλιαπεντακοσιαπραματα και αν κρίνω από όλα τα υπόλοιπα σχόλια, θα εκτιμούσες περισσότερο το scurrilous από το fortress
Χαίρομαι για την πρόταση!
2 Likes
Αυτο το ειδα κι αλλου και δεν εχω ιδεα πως το ξεχασα.
Δεν το ανεφερα καν, και θα ειχε μπει πενταδα πετωντας απεξω τους Paradise Lost.
Κριμα. Απιστευτη δισκαρα, το καλυτερο τους στην χιλιετια που διανυουμε μεχρι πριν λιγους μηνες.
4 Likes
Και εγω ξέχασα το Paradise Lost που παίζει να το έβαζα και 5αδα
2 Likes
1. My Morning Jacket - Z
Το είχα λιώσει όταν είχε βγει, εξακολουθώ να το ακούω με τρομερή ευχαρίστηση. Παίρνουν John Leckie στην παραγωγή (ντεμπούτο Stone Roses, “The Bends” από Radiohead), βάζουν λίγο σύνθια, γυαλίζουν λίγο τον ήχο, χώνουν λίγες “διαφορετικές” επιρροές όπως η reggae και βγάζουν τον καλύτερο δίσκο του 2005. Αγαπημένο κομμάτι το υπέροχο “Gideon”, λυρισμός, τυμπανάρες, κιθαριές, φοβερά φωνητικά.
2. Foo Fighters - In Your Honor
Πάνω-κάτω τα είχα πει κι εδώ. Διπλός δίσκος, ο ένας ηλεκτρικός, ο άλλος ακουστικός. Ο ηλεκτρικός είναι εκπληκτικός, με τραγουδάρες, σινγκλάρες, χιτάρες, βιντεοκλιπάρες. Έχει “Best Of You”, “The Last Song”, “Resolve”, το ομώνυμο, “No Way Back”, “DOA”, γενικώς τα ηλεκτρικά κομμάτια είναι ένα κι ένα. Φανταστικό σφηνάκι το “Hell”, τρομερό και το κλείσιμο με το “End Over End”. Το ακουστικό CD είναι πιο τσιλαριστό, έχει “Cold Day In The Sun”, το ακούω συμπληρωματικά γιατί είμαι πολύ σκληρός για τέτοια 
. Ευτυχώς αφήσανε πίσω τις δύο προηγούμενες ψιλομετριότητες και συνέχισαν για την απογείωση (την οποία τελικιάσανε το 2011).
3. Robert Plant and the Strange Sensation - Mighty ReArranger
Νομίζω ο δίσκος από τον οποίο και μετά άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο τεράστιος καλλιτέχνης είναι ο Plant. Πριν από αυτόν, δεν τον είχα τόσο ψηλά. Ευτυχώς, η έμπνευση αυτού του ανθρώπου συνεχίζεται μέχρι και σήμερα και μας έχει δώσει κι άλλες τρομερές δουλειές. Δεύτερη νιότη κανονικά. Καμία “επανασύνδεση” Led Zeppelin 
.
4. Wolfmother - Wolfmother
Πολύ ωραία hard rock αναβίωση. Το έχουμε ξαναπεί, αυτό που μετράει περισσότερο πάντοτε είναι τα τραγούδια και στο ντεμπούτο τους τούτοι εδώ οι Αυστραλοί τα καταφέρνουν παραπάνω από πολύ καλά. “Joker And The Thief”, “White Unicorn”, “Vagabond”, “Mind’s Eye” είναι κομματάρες. Εντάξει, πάντως δε γινόταν να τους βάλω και πάνω από τον μπαμπά τους τον Plant (ο οποίος έχει επηρεάσει τραγουδιστές και τραγουδιστές)
5. The National - Alligator
-Γεια σας, ήρθαμε και θέλουμε τα σώβρακά σας. -Πάρτε τα, δικά σας. Οι τύποι μαζί με τους Arcade Fire περίπου σώσανε το rock εκείνη την εποχή . Τρομερή περίπτωση μπάντας, αποτελούνται (ακόμα) από τον τραγουδιστή Matt Berninger, τα (δίδυμα) αδέρφια Dessner στις κιθάρες και τα αδέρφια Devendorf στο rhythm section. Με τον επόμενο δίσκο θα μας γλεντήσουν ακόμα περισσότερο 
Honorable mentions:
Riverside - Second Life Syndrome
Δεν το άκουσα στην εποχή του, το αγάπησα όμως αργότερα.
The Mars Volta - Frances the Mute
Παρόμοιας ποιότητας δισκάρα με το προηγούμενο.
Audioslave - Out of Exile
Δε χώρεσε πεντάδα, αν και το έχω μέσα στην καρδιά μου.
Kaiser Chiefs - Employment
Το είχα λιώσει. Ακόμα θυμάμαι και την πρώτη τους λαϊβάρα στο Gagarin (ήταν την επόμενη χρονιά).
Porcupine Tree - Deadwing
Δισκάρα και ο 8ος καλύτερος δίσκος των Porcupine Tree.
Opeth - Ghost Reveries
Ίσως ο πιο κατάλληλος δίσκος για να ακούσεις αν δεν έχεις ακούσει Opeth, μιας και χωνεύει μέσα του όλες τους τις μέχρι τότε περιόδους.
Depeche Mode - Playing the Angel
Πολύ ωραίο comeback μετά τη μετριότητα του “Exciter”.
Dredg - Catch Without Arms
Κρίμα που αυτή η μπαντάρα δεν έγινε πιο γνωστή. Θα το χαρακτήριζα “σκεπτόμενο” rock. Εδώ συνεργάστηκαν και με τον De Garmo, ε.
Queens of the Stone Age - Lullabies to Paralyze
Ρε @furor, που είναι το “Burn The Witch”;
Coldplay - X&Y
Ο τελευταίος πολύ ωραίος τους δίσκος, μετά από εκεί άρχισε η σαπίλα
Εξώφυλλο Wolfmother
EDIT: αυτό που βλέπω όσο περνάνε τα χρόνια είναι ότι έχω συνδυάσει δίσκους και με συναυλίες. Για παράδειγμα, Porcupine Tree, Kaiser Chiefs, Audioslave, Madrugada (άσχετα αν δεν τους έβαλα, είχα δει υπερσυναυλία στο Gagarin τότε), Depeche Mode, Robert Plant που είχε έρθει λίγο μετά. Τους My Morning Jacket τους είχαν πάρει σε μερικές ημερομηνίες οι Pearl Jam το 2006 για support, αλλά δυστυχώς/ευτυχώς, όχι εδώ.
35 Likes
Μέσα στον δίσκο είναι κι αυτό.
Και το 2008 στο Καλλιμάρμαρο, που παίξαν 5 τραγούδια, όλα τα hits, έγινε χαμός και έφυγαν.
Πήγα τις προάλλες Γλυφάδα σε μια μπυραρία, έβαλε το Everyday I Love You Less and Less (και γαμώ τα βιδεοκλιπ) και προς έκπληξη μου ακόμα το θυμάμαι απέξω ενώ έχω να το ακούσω 10+ χρόνια.
3 Likes
Πεντάδα:
Lagwagon “Resolve”
Επειδή έχω επιδοθεί σε πολύ brainwashing και για τους Lagwagon, αλλά και γι’ αυτό το album συγκεκριμένα σε άλλα topics του forum, θ’ αρκεστώ να εξηγήσω γιατί αυτό το album είναι τόσο ξεχωριστό και για την μπάντα, αλλά και για εμένα. Όσον αφορά την μπάντα, το “Resolve” ξεχωρίζει για δύο λόγους: πρώτον, μουσικά ξεφεύγει από τα στενά όρια του skate punk που κινούνταν μέχρι τότε και βάζει μέσα γερές δόσεις alternative rock/grunge/πιο μελωδικών πραγμάτων. Δεύτερον, το “Resolve” δεν ήταν απλά το-επόμενο-Lagwagon-στη-σειρά-ανάμεσα-στα-άλλα, αλλά ένας ιδιαίτερος δίσκος: δημιουργήθηκε μέσα σε λίγες μέρες (κυρίως από τον frontman Joey Cape) όταν μαθεύτηκε η αυτοκτονία του πρώην drummer τους (και βασικότατου μέλους), Derrick Plourde. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει μουσικό πέρασμα ή στίχος χωρίς ένα βαρύτατο συναισθηματικό φορτίο πάνω του.
Όσον αφορά εμένα, αυτός ο δίσκος απλά με λυγίζει κάθε φορά που το βάζω να παίζει. Ευτυχώς δεν έχω βρεθεί ποτέ μου σε παρόμοια ψυχολογική θέση μ’ αυτήν των δημιουργών του, αλλά οι διαδικασίες ταύτισης καμιά φορά κάνουν τη δουλειά τους εάν υπάρχουν δύο απλοί (; ) παράγοντες: ενσυναίσθηση από τον δέκτη, κανένας φόβος έκθεσης από τον πομπό. Κι έτσι απλά νιώθω τυχερός που έζησα (και ζω ακόμα, κάθε φορά) την εμπειρία να βλέπω τα συναισθήματά μου να δοκιμάζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε φορά που βάζω το ”Resolve” στο CD-player.
Δεν ξέρω, θα βάλω απλά το video από το εισαγωγικό κομμάτι “Heartbreaking music” που με συγκινεί κάθε φορά με τις φωτογραφίες του Derrick που περνάνε ενώ η μπάντα παίζει, με την ελπίδα ότι κάποιος θα το ακούσει και θ’ αναφωνήσει «μα τι λυπητερό punk riff είναι αυτό!», κι έτσι θα την ψάξει και με τα υπόλοιπα κομμάτια που διαφοροποιούνται κι αισθητά όσον αφορά το στυλ.
Requiem “Storm heaven”
Το πνεύμα των Catharsis μετά θάνατον, part 1. Οι (σχετικά άγνωστοι) Requiem αποτελούνε την άτυπη συνέχεια των Catharsis μιας κι εδώ βρίσκουμε τα βασικά τους μέλη, Brian και Stef, σε κιθάρα/φωνή και drums/φωνή αντίστοιχα. Παραδόξως, τα growls ανήκουν στη γυναίκα της παρέας (αλλά κάνει και ελάχιστα καθαρά), ενώ τα καθαρά/φωναχτά φωνητικά στον Brian, ο οποίος είχε καταστρέψει τη φωνή του μετά το “The arsonist’s prayer”. Μουσικά οι Requiem ακολουθούνε τη «μόδα» του μελωδικού neo-crust (μέχρι και βιολί έχουνε!), μόνο που το κάνουν… καλύτερα απ’ όλες τις γνωστότερες μπάντες που έχουμε δει μέχρι τώρα! Τα τραγούδια είναι όλα συγκλονιστικά, οι στίχοι ισάξιοι (αν όχι καλύτεροι) αυτών των Catharsis, το επαναστατικό συναίσθημα των ιδεών τους είναι πανταχού παρόν, ενώ γι’ αυτούς που τσέκαραν τους Catharsis και τους φάνηκαν υπερβολικά brutal, να ξεκαθαρίσουμε ότι οι Requiem είναι πολύ πιο βατοί με μεγάλη έμφαση στις μελωδίες και τις ατμόσφαιρες. Μεγάλη πρωταγωνίστρια, φυσικά, η Stef, η οποία με έξοχο τρόπο τραγουδάει growls, τραγουδάει κάποια αιθέρια καθαρά φωνητικά, και παίζει και τα drums! Μεγάλο κρίμα που αυτή η μπάντα δεν κυκλοφόρησε ποτέ τίποτε άλλο.
System of a Down “ Mezmerize”
Όχι, δε θα μπω στο διεστραμμένο παιχνίδι σας να κάτσω ν’ αναλύσω ποιο από τα δύο είναι καλύτερο.
System of a Down “Hypnotize”
Δε θα μπω λέμε!
Martyrdod “In extremis”
Μ’ αυτό το album, κατά τη γνώμη μου, οι Martyrdod κατάφεραν να μπουν αμετάκλητα στην ομάδα των crust συγκροτημάτων που κατάφεραν να βγάλουν κομβικούς δίσκους για το ιδίωμα. Πιο επιθετικοί, «τραγικοί» και λιγότερο σκοτεινοί από το ντεμπούτο, αλλά ό,τι έχασαν σε μαύρη ατμόσφαιρα το κέρδισαν σε θλιμμένες κι επικές μελωδίες. Οι κιθαρίστες, προσέξτε πώς σε κάθε σχεδόν κομμάτι οι Martyrdod αξιοποιούνε με υπέροχα αποτελέσματα τις δύο τελευταίες χορδές της κιθάρας, δημιουργώντας αυτές τις τόσο χαρακτηριστικές crust μελωδίες.
Λοιπά:
Amenra “Mass III”
Αν δεν υπήρχαν τα “Mass V” και “Mass VI” θα έλεγα ότι εδώ έχουμε το καλύτερο Amenra album, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος… Γι’ αυτό που είμαι σίγουρος είναι ότι οι Amenra είναι από τις ελάχιστες μπάντες που καταφέρνουν να μου δημιουργούν ένα τέτοιο αίσθημα ασφυξίας (χωρίς καμία στιγμή κάθαρσης. Πουθενά) που οι Neurosis ακούγονται σαν τους Helloween μπροστά τους.
Primordial “The gathering wilderness”
Kalashnikov “Music is a gun loaded with future”
Επειδή γι’ αυτούς θα σας spam-άρω για πολλές χρονιές, να τα πω μία και καλή τώρα: οι Kalashnikov προέρχονται από τα βρώμικα καταληψιακά υπόγεια του Μιλάνου, ταξιδεύουν που και που στην Ευρώπη για να παίξουν σε αντίστοιχα βρώμικα, κατειλημμένα υπόγεια (3 φορές στη χώρα μας μέχρι τώρα) και μας προσφέρουν αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν ρομαντικό punk, και, μα τον θεό, δε θα μπορούσε κανείς να περιγράψει καλύτερα το ιδιόμορφο punk τους. Δεν είναι μόνο οι ευαίσθητοι στίχοι τους (στα ιταλικά φυσικά), η προσεγμένη αισθητική των κολάζ στο artwork των δίσκων τους, ο παλιομοδίτικος ήχος των keyboards ή η δυναμική γυναικεία φωνή. Είναι κυρίως το ότι η μουσική τους δε βασίζεται σε riffs, αλλά σε λυρικές μελωδίες (θα φανώ βλάσφημος αν πω ότι η λογική τους παραπέμπει σ’ αυτήν του Τσάμη των Warlord; ). Επειδή μιλάμε για ένα πραγματικό αξιοπερίεργο μουσικό cocktail, θ’ αφήσω αυτό εδώ και θα πω ότι εμένα η βασική μελωδία μου θυμίζει ακόμα και τα αρχοντορεμπέτικα του Χιώτη!
(Α, κι αν είχαμε «τίτλο της χρονιάς», θα τον είχαν κερδίσει)
Lurker of Chalice “Lurker of Chalice”
Δεν ξέρω εσείς πώς αντιλαμβάνεστε τον διαχωρισμό (εάν υπάρχει) μεταξύ των Leviathan και των Lurker of Chalice (μάλιστα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο μπερδεμένα αν αναλογιστούμε ότι το “Massive conspiracy against all life” κανονικά αντιστοιχεί στους δεύτερους). Στο μυαλό μου οι Lurker of Chalice ακουγόντουσαν πάντα σαν το πιο αρρωστημένο και διαστροφικό κομμάτι του μουσικού εαυτού του Wrest, ενώ μορφολογικά μιλώντας μού έβγαζαν τις πιο ψυχεδελικές/πειραματικές διαθέσεις του. Μιλάμε για έναν δίσκο-ορισμό του δεν είναι για όλες τις στιγμές, αλλά αν σε πετύχει στο mood μοιάζει σα να βυθίζεσαι, και να βυθίζεσαι, και να βυθίζεσαι σε μία ατελείωτη δίνη πόνου και μαρτυρίου. Παραμορφωμένες φωνές από το υπερπέραν, ambient ατμόσφαιρες, doom μελωδίες και ακουστικά αρπίσματα που ακούγονται ακόμα πιο «αμήχανα» ακριβώς επειδή παρουσιάζουν σαν καθαρό κάτι τόσο μα τόσο βρώμικο (τρανό παράδειγμα, το “Piercing where they might”). Ίσως και το μεγαλύτερο επίτευγμα του κυρίου (θα πρέπει να ξαναθυμηθώ το “Massive conspiracy against all life” για να σιγουρευτώ).
Burial “Never give up… never give in”
Πείτε το japcore, πείτε το burning spirits (καλύτερη μουσική ταμπέλα or what;;; ), πείτε το απλά HARDCORE, αλλά ας συμφωνήσουμε ότι οι Γερμανοί απλά προσφέρουν ένα αίσθημα ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ σε όλες τους τις κυκλοφορίες, δηλαδή στα single-άκια που προηγήθηκαν/ακολούθησαν, και σ’ αυτό εδώ το μοναδικό τους full-length που μέσα σε 22 λεπτά προλαβαίνει να σου βάλει αναρίθμητες φυτιλιές. Για τους οπαδούς των Antimob κι όχι μόνο φυσικά.
Fields of the Nephilim “Mourning sun”
Δώσ’ τα όλα, ρε McCoy! Πάρε τον όγκο του “Zoon”, θυμίσου όμως και τις μελωδίες των παλιών Nephilim, βάλε και λίγο «πριόνια» στο “Xiberia”, δώσε μας πόνο στα “Requiem” (τραγούδι-όνομα και πράμα) και “She” και μετά φέρε μας την πολυπόθητη κάθαρση στο ομώνυμο! Έτσι φτιάχνονται οι μεγάλοι δίσκοι (κι ας πλατειάζει σε σημεία).
Akercocke “Words that go unspoken, deeds that go undone”
Κι εσείς μου λέτε για Opeth, σοβαρά τώρα;
Καλά, αστειεύομαι, ούτως ή άλλως τέτοιου είδους «κόντρες» στη μουσική είναι ηλίθιες. Και πέρα απ’ αυτό οι Akercocke, αν κι επιφανειακά μπορεί να προσομοιάζουν στην πειραματική διάθεση των Σουηδών, εμφορούνται από εντελώς διαφορετικές διαθέσεις, πιο σκοτεινές, πιο υποχθόνιες, πιο «κακές». Αν κανείς, όμως, «προσπεράσει» τον έντονο death metal χαρακτήρα που μπορεί ν’ απωθεί ένα μέρος των μουσικόφιλων, θα έρθει αντιμέτωπος μ’ έναν πραγματικό ΠΛΟΥΤΟ ιδεών, πατεντών και μουσικών εργαλείων από χίλια διαφορετικά είδη (gothic, prog, oriental κλπ.), καθώς και με μία υπερ-ταλαντούχα φωνή που, δυστυχώς, δεν έχει πάρει το credit που της αξίζει. Δίσκος που κυκλοφόρησε ΑΚΡΙΒΩΣ στο momentum που έπρεπε και του άξιζε (εννοώντας τη δεκτικότητα του metal ακροατηρίου σε τέτοιους τολμηρούς ήχους), αλλά για κάποιον λόγο, ρε γαμώτο, σα να χάθηκε.
Paradise Lost “Paradise Lost”
Στα πειραματικά τους δεν το βάζεις -μας τελείωσαν αυτά με το “Symbl of life”. Αλλά ούτε στην επιστροφή-στις-metal-μέρες περίοδό τους το βάζεις -αυτή ξεκίνησε με το “In requiem”. Κάπου αμήχανο στέκεται αυτό, προετοίμασε το έδαφος, αλλά ακόμα (ευτυχώς) γοητευόταν από το πρόσφατο alternative παρελθόν.
Depeche Mode “Playing the angel”
Arcturus “Sideshow symphonies”
Έχω μείνει με την εντύπωση ότι αυτό το album σα να πήρε την ταμπέλα του «αδύναμου» ή «μέτριου» Arcturus δίσκου; Σα να μου φάνηκε ότι τα προηγούμενα τρία και υψηλές θέσεις χτύπησαν και πολλές αναφορές είχαν, ενώ αυτό το έφαγε η μαρμάγκα; Λοιπόν, ας σοβαρευτούμε, το album τα σπάει απ’ την αρχή μέχρι το τέλος κι όχι μόνο λόγω του παράγοντα «Vortex». Δηλαδή εσάς σας χαλάει που το “The chaos path” απέκτησε ένα μικρό αδερφάκι που ακούσει στο όνομα “Daemon painter”; Βρίσκετε «μέτριο» το σερί των πρώτων 5-6 (!) κομματιών του δίσκου που είναι μπουκωμένα από ιδέες κι έμπνευση; Ναι, ΤΥΠΙΚΑ μιλώντας, το “Sideshow symphonies” θα έρθει τελευταίο στην κατάταξη των πέντε, αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι μιλάμε για μία μπάντα που, όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, θα δει ΟΛΟΥΣ της τους δίσκους στις λίστες μου.
Bolt Thrower “Those once loyal”
Millencolin “Kingwood”
Λοιπόν, τους Millencolin τους ακούω πολύ ευχάριστα, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο κανένα album τους δεν κατάφερνε να με κρατήσει καθ’ όλη τη διάρκειά του και σε τέτοιον βαθμό, όσο το “Kingwood”. Πέρα απ’ το ότι εδώ έχουμε το τραγούδι που περιέχει το συγκλονιστικότερο refrain τους (ναι, “Farewell my hell”, για ‘σένα λέω), μου φαίνεται ότι εδώ οι Millencolin κατάφεραν να συγκεράσουν με τον πιο αρμονικό τρόπο το punk παρελθόν τους με τις πιο hard rock δομές που υιοθέτησαν από το “Pennybridge pioneers” και μετά. Ο δίσκος έχει μία ποικιλία που αντιστοιχεί σε ανθολογία πραγματικά, με κάθε τραγούδι να έχει αυτό το ένα ξεχωριστό στοιχείο που θα το κάνει μοναδικό, κι αυτό διατηρείται απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Πολύ feel-good δίσκος.
Gojira “From Mars to Sirius”
Μόνο αυτό και το “The way of all flesh” έχω ακούσει. Φαντάζομαι κάποια στιγμή πρέπει ν’ ακούσω και τα υπόλοιπα (ναι, όταν φτάσουμε στο 2008 θα γράψω το αντίστροφο).
Fragile Vastness “A tribute to life”
Το “Excerpts…” ήταν πολύ τεχνικό και «ορθόδοξο» για τα γούστα μου. Εδώ, όμως… Εδώ οι Fragile Vastness, βασιζόμενοι σ’ ένα απλό μα λειτουργικό concept, συνθέτουν έξυπνα στηριζόμενοι πρώτα απ’ όλα σε άμεσες μελωδίες σε verses/choruses, χωρίς να ενδιαφέρονται (έτσι, τουλάχιστον, το αντιλαμβάνομαι εγώ) για την πολυπλοκότητα του όλου αποτελέσματος. Σαφώς και στην τελική μιλάμε για ένα 100% prog album, αλλά αυτό που σου μένει στο τέλος είναι η ποικιλία των πιο «εξωτικών» οργάνων, η όμορφη ροή, τα heavy/ατμοσφαιρικά riffs και η τέλεια φωνή του Εικοσιπεντάκη.
Μία συλλογή:
Umlaut “ Total disfuckingcography”
Το πνεύμα των Catharsis μετά θάνατον, part 2. Αν πιστεύαμε ότι διαβάζαμε στο internet, τότε θα έπρεπε να πιστέψουμε ότι υπήρχε μία φινλανδική hardcore μπάντα ονόματι Umlaut, οι οποίοι αρέσκονταν στο να αμφισβητούν την ειλικρίνεια των επαναστατικών διαπιστευτηρίων των Catharsis. Φυσικά αρκούσε μία και μόνο ακρόαση των τραγουδιών τους (εδώ, μέσα σε 20 λεπτά βρίσκονται όλα τα τραγούδια που κυκλοφόρησαν ποτέ) για ν’ αναγνωρίσεις ότι αυτή η φωνή που τραγουδάει για μεθυσμένους μηχανόβιους και κράζει τους Catharsis ανήκει… στον ίδιον τον Brian, μιας και οι Umlaut αποτελούσαν το power violence side-project των τελευταίων. Λοιπόν, πέρα από το ότι μουσικά και στιχουργικά ΣΚΙΖΟΥΝ ενσωματώνοντας άπειρα inside jokes μέσα στα τραγούδια τους με τρόπο που πρέπει να ‘χεις πραγματικό ταλέντο για να μη φανείς καραγκιόζης, η ύπαρξη των Umlaut εμένα μου αποδεικνύει και κάτι άλλο: μου δείχνει πόσο αναπόσπαστο κι απαραίτητο είναι τελικά το στοιχείο του χιούμορ, της ειρωνείας και της μεταστροφής μέσα σ’ αυτό που λέμε «πολιτική έκφραση», ιδίως όταν μιλάμε για μία μπάντα (Catharsis) που ήταν ταγμένη σ’ αυτή με όρους συνολικής στράτευσης. Οι Umlaut, για ‘μένα, φανερώνουν πολύ περισσότερο από τους Catharsis ή τους Requiem ή οποιαδήποτε άλλη μπάντα της CrimethInc., ότι τελικά αυτά τα «αμερικανάκια» ποτέ δε θε αποτινάξουν από πάνω τους την «κληρονομιά του ‘68» -γνήσια τέκνα αυτού είναι, κι όχι κάποιου προπολεμικού αναρχισμού της Ισπανίας ή της Ιταλίας (κι ας το ξεχνάνε πλέον καμιά φορά).
Μια ειδική περίπτωση:
“Roadrunner united-The all-star sessions”
Για όσους δε θυμούνται, κάποια στιγμή η Roadrunner μάζεψε τους Cazares, Heafy, Jordison και Flynn και τους είπε: «ρε παιδιά, δε μαζεύετε όλη την αφρόκρεμα του metal (King Diamond, Corey Taylor, Mikael Akerfeldt, Cavalera, Kisser, Benton, Dani Filth, Steve DiGiorgio, Peter Steele, ουφ, βαρέθηκα, κι άλλους 20-30 υποθέτω) να γράψετε ένα ωραίο δισκάκι που θα έχει μέσα και grunge, και metalcore, και αγνό heavy metal, και thrash και ό,τι άλλο;». Αμέ, είπαν αυτοί, και κατάφεραν οι άτιμοι να ταιριάξουν κάθε κομμάτι στη σωστή φωνή, κάθε κιθαρίστα ή drummer στο στυλ που του αρμόζει κλπ. Λοιπόν, το ξαναέβαλα σήμερα μετά από ποοολλά χρόνια και με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι ή το είχε λιώσει όταν βγήκε ή τα κομμάτια ήταν πραγματικά καλά, γιατί από τα 18 άνετα τα 15 είναι κομματάρες που (αν όχι ολόκληρα, σημεία τους) θα χωρούσαν σε δίσκο των Slipknot, Type O Negative, Alice in Chains, Sepultura κλπ., ενώ 4-5 τα έβαζα και σε ΜΕΤΑΛ ΑΝΘΟΛΟΤΖΥ. Λογικά κάτι παρόμοιο πρέπει να έκανε ο Grohl με τους Probot, αλλά δεν το έχω ακούσει.
Κι ένα EP:
Deathspell Omega “ Kenose” EP (+εξώφυλλο, και δεν ξέρω καν τι απεικονίζει!)
O ΟΡΙΣΜΟΣ του ΕΡ-που-με-άνεση-βάζει-κάτω-full-lengths. Δεν τους κατέχων (sic) τόσο όσο άλλοι στο forum, κι ούτε μάλλον θα ενδιαφερθώ να εντρυφήσω παραπάνω μετά τις αμφιλεγόμενες πορείες τους, αλλά διάολε, αυτά τα 3 τραγούδια είναι το κάτι άλλο.
29 Likes
Ρε συ το Dozer δεν είναι 2006?
2 Likes
Στην εξάδα που ανέφερες, δεν το είχες , έχει και βιντεοκλιπάρα με τη μάγισσα να είναι η τότε γυναίκα του Lanegan.
Ναι, και τότε γαμώ ήταν, απλώς ήταν λίγο και ήταν χαοτικό το μέρος γι’ αυτούς.
Εν τω μεταξύ το Wolfmother εγώ το είχα για 2006 στο μυαλό μου, το έβαλε ο μπλακλιγκ όμως και το κοίταξα και η αυστραλιανή έκδοση έχει βγει 2005, ενώ η διεθνής 2006, οπότε το έβαλα.
1 Like
Γελάω με τα χάλια μου. Μαζί με Wolfmother έχω ξεχάσει ένα σκασμό ακόμα.
2 Likes
15λεπτακι για τους βραδινους!!!
2 Likes
Αφου βιαζεσαι εσυ
1 Like