Μέσα στον δίσκο είναι κι αυτό. 
Και το 2008 στο Καλλιμάρμαρο, που παίξαν 5 τραγούδια, όλα τα hits, έγινε χαμός και έφυγαν.
Πήγα τις προάλλες Γλυφάδα σε μια μπυραρία, έβαλε το Everyday I Love You Less and Less (και γαμώ τα βιδεοκλιπ) και προς έκπληξη μου ακόμα το θυμάμαι απέξω ενώ έχω να το ακούσω 10+ χρόνια.
3 Likes
Πεντάδα:
Lagwagon “Resolve”
Επειδή έχω επιδοθεί σε πολύ brainwashing και για τους Lagwagon, αλλά και γι’ αυτό το album συγκεκριμένα σε άλλα topics του forum, θ’ αρκεστώ να εξηγήσω γιατί αυτό το album είναι τόσο ξεχωριστό και για την μπάντα, αλλά και για εμένα. Όσον αφορά την μπάντα, το “Resolve” ξεχωρίζει για δύο λόγους: πρώτον, μουσικά ξεφεύγει από τα στενά όρια του skate punk που κινούνταν μέχρι τότε και βάζει μέσα γερές δόσεις alternative rock/grunge/πιο μελωδικών πραγμάτων. Δεύτερον, το “Resolve” δεν ήταν απλά το-επόμενο-Lagwagon-στη-σειρά-ανάμεσα-στα-άλλα, αλλά ένας ιδιαίτερος δίσκος: δημιουργήθηκε μέσα σε λίγες μέρες (κυρίως από τον frontman Joey Cape) όταν μαθεύτηκε η αυτοκτονία του πρώην drummer τους (και βασικότατου μέλους), Derrick Plourde. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει μουσικό πέρασμα ή στίχος χωρίς ένα βαρύτατο συναισθηματικό φορτίο πάνω του.
Όσον αφορά εμένα, αυτός ο δίσκος απλά με λυγίζει κάθε φορά που το βάζω να παίζει. Ευτυχώς δεν έχω βρεθεί ποτέ μου σε παρόμοια ψυχολογική θέση μ’ αυτήν των δημιουργών του, αλλά οι διαδικασίες ταύτισης καμιά φορά κάνουν τη δουλειά τους εάν υπάρχουν δύο απλοί (; ) παράγοντες: ενσυναίσθηση από τον δέκτη, κανένας φόβος έκθεσης από τον πομπό. Κι έτσι απλά νιώθω τυχερός που έζησα (και ζω ακόμα, κάθε φορά) την εμπειρία να βλέπω τα συναισθήματά μου να δοκιμάζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε φορά που βάζω το ”Resolve” στο CD-player.
Δεν ξέρω, θα βάλω απλά το video από το εισαγωγικό κομμάτι “Heartbreaking music” που με συγκινεί κάθε φορά με τις φωτογραφίες του Derrick που περνάνε ενώ η μπάντα παίζει, με την ελπίδα ότι κάποιος θα το ακούσει και θ’ αναφωνήσει «μα τι λυπητερό punk riff είναι αυτό!», κι έτσι θα την ψάξει και με τα υπόλοιπα κομμάτια που διαφοροποιούνται κι αισθητά όσον αφορά το στυλ.
Requiem “Storm heaven”
Το πνεύμα των Catharsis μετά θάνατον, part 1. Οι (σχετικά άγνωστοι) Requiem αποτελούνε την άτυπη συνέχεια των Catharsis μιας κι εδώ βρίσκουμε τα βασικά τους μέλη, Brian και Stef, σε κιθάρα/φωνή και drums/φωνή αντίστοιχα. Παραδόξως, τα growls ανήκουν στη γυναίκα της παρέας (αλλά κάνει και ελάχιστα καθαρά), ενώ τα καθαρά/φωναχτά φωνητικά στον Brian, ο οποίος είχε καταστρέψει τη φωνή του μετά το “The arsonist’s prayer”. Μουσικά οι Requiem ακολουθούνε τη «μόδα» του μελωδικού neo-crust (μέχρι και βιολί έχουνε!), μόνο που το κάνουν… καλύτερα απ’ όλες τις γνωστότερες μπάντες που έχουμε δει μέχρι τώρα! Τα τραγούδια είναι όλα συγκλονιστικά, οι στίχοι ισάξιοι (αν όχι καλύτεροι) αυτών των Catharsis, το επαναστατικό συναίσθημα των ιδεών τους είναι πανταχού παρόν, ενώ γι’ αυτούς που τσέκαραν τους Catharsis και τους φάνηκαν υπερβολικά brutal, να ξεκαθαρίσουμε ότι οι Requiem είναι πολύ πιο βατοί με μεγάλη έμφαση στις μελωδίες και τις ατμόσφαιρες. Μεγάλη πρωταγωνίστρια, φυσικά, η Stef, η οποία με έξοχο τρόπο τραγουδάει growls, τραγουδάει κάποια αιθέρια καθαρά φωνητικά, και παίζει και τα drums! Μεγάλο κρίμα που αυτή η μπάντα δεν κυκλοφόρησε ποτέ τίποτε άλλο.
System of a Down “ Mezmerize”
Όχι, δε θα μπω στο διεστραμμένο παιχνίδι σας να κάτσω ν’ αναλύσω ποιο από τα δύο είναι καλύτερο.
System of a Down “Hypnotize”
Δε θα μπω λέμε!
Martyrdod “In extremis”
Μ’ αυτό το album, κατά τη γνώμη μου, οι Martyrdod κατάφεραν να μπουν αμετάκλητα στην ομάδα των crust συγκροτημάτων που κατάφεραν να βγάλουν κομβικούς δίσκους για το ιδίωμα. Πιο επιθετικοί, «τραγικοί» και λιγότερο σκοτεινοί από το ντεμπούτο, αλλά ό,τι έχασαν σε μαύρη ατμόσφαιρα το κέρδισαν σε θλιμμένες κι επικές μελωδίες. Οι κιθαρίστες, προσέξτε πώς σε κάθε σχεδόν κομμάτι οι Martyrdod αξιοποιούνε με υπέροχα αποτελέσματα τις δύο τελευταίες χορδές της κιθάρας, δημιουργώντας αυτές τις τόσο χαρακτηριστικές crust μελωδίες.
Λοιπά:
Amenra “Mass III”
Αν δεν υπήρχαν τα “Mass V” και “Mass VI” θα έλεγα ότι εδώ έχουμε το καλύτερο Amenra album, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος… Γι’ αυτό που είμαι σίγουρος είναι ότι οι Amenra είναι από τις ελάχιστες μπάντες που καταφέρνουν να μου δημιουργούν ένα τέτοιο αίσθημα ασφυξίας (χωρίς καμία στιγμή κάθαρσης. Πουθενά) που οι Neurosis ακούγονται σαν τους Helloween μπροστά τους.
Primordial “The gathering wilderness”
Kalashnikov “Music is a gun loaded with future”
Επειδή γι’ αυτούς θα σας spam-άρω για πολλές χρονιές, να τα πω μία και καλή τώρα: οι Kalashnikov προέρχονται από τα βρώμικα καταληψιακά υπόγεια του Μιλάνου, ταξιδεύουν που και που στην Ευρώπη για να παίξουν σε αντίστοιχα βρώμικα, κατειλημμένα υπόγεια (3 φορές στη χώρα μας μέχρι τώρα) και μας προσφέρουν αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν ρομαντικό punk, και, μα τον θεό, δε θα μπορούσε κανείς να περιγράψει καλύτερα το ιδιόμορφο punk τους. Δεν είναι μόνο οι ευαίσθητοι στίχοι τους (στα ιταλικά φυσικά), η προσεγμένη αισθητική των κολάζ στο artwork των δίσκων τους, ο παλιομοδίτικος ήχος των keyboards ή η δυναμική γυναικεία φωνή. Είναι κυρίως το ότι η μουσική τους δε βασίζεται σε riffs, αλλά σε λυρικές μελωδίες (θα φανώ βλάσφημος αν πω ότι η λογική τους παραπέμπει σ’ αυτήν του Τσάμη των Warlord; ). Επειδή μιλάμε για ένα πραγματικό αξιοπερίεργο μουσικό cocktail, θ’ αφήσω αυτό εδώ και θα πω ότι εμένα η βασική μελωδία μου θυμίζει ακόμα και τα αρχοντορεμπέτικα του Χιώτη!
(Α, κι αν είχαμε «τίτλο της χρονιάς», θα τον είχαν κερδίσει)
Lurker of Chalice “Lurker of Chalice”
Δεν ξέρω εσείς πώς αντιλαμβάνεστε τον διαχωρισμό (εάν υπάρχει) μεταξύ των Leviathan και των Lurker of Chalice (μάλιστα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο μπερδεμένα αν αναλογιστούμε ότι το “Massive conspiracy against all life” κανονικά αντιστοιχεί στους δεύτερους). Στο μυαλό μου οι Lurker of Chalice ακουγόντουσαν πάντα σαν το πιο αρρωστημένο και διαστροφικό κομμάτι του μουσικού εαυτού του Wrest, ενώ μορφολογικά μιλώντας μού έβγαζαν τις πιο ψυχεδελικές/πειραματικές διαθέσεις του. Μιλάμε για έναν δίσκο-ορισμό του δεν είναι για όλες τις στιγμές, αλλά αν σε πετύχει στο mood μοιάζει σα να βυθίζεσαι, και να βυθίζεσαι, και να βυθίζεσαι σε μία ατελείωτη δίνη πόνου και μαρτυρίου. Παραμορφωμένες φωνές από το υπερπέραν, ambient ατμόσφαιρες, doom μελωδίες και ακουστικά αρπίσματα που ακούγονται ακόμα πιο «αμήχανα» ακριβώς επειδή παρουσιάζουν σαν καθαρό κάτι τόσο μα τόσο βρώμικο (τρανό παράδειγμα, το “Piercing where they might”). Ίσως και το μεγαλύτερο επίτευγμα του κυρίου (θα πρέπει να ξαναθυμηθώ το “Massive conspiracy against all life” για να σιγουρευτώ).
Burial “Never give up… never give in”
Πείτε το japcore, πείτε το burning spirits (καλύτερη μουσική ταμπέλα or what;;; ), πείτε το απλά HARDCORE, αλλά ας συμφωνήσουμε ότι οι Γερμανοί απλά προσφέρουν ένα αίσθημα ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ σε όλες τους τις κυκλοφορίες, δηλαδή στα single-άκια που προηγήθηκαν/ακολούθησαν, και σ’ αυτό εδώ το μοναδικό τους full-length που μέσα σε 22 λεπτά προλαβαίνει να σου βάλει αναρίθμητες φυτιλιές. Για τους οπαδούς των Antimob κι όχι μόνο φυσικά.
Fields of the Nephilim “Mourning sun”
Δώσ’ τα όλα, ρε McCoy! Πάρε τον όγκο του “Zoon”, θυμίσου όμως και τις μελωδίες των παλιών Nephilim, βάλε και λίγο «πριόνια» στο “Xiberia”, δώσε μας πόνο στα “Requiem” (τραγούδι-όνομα και πράμα) και “She” και μετά φέρε μας την πολυπόθητη κάθαρση στο ομώνυμο! Έτσι φτιάχνονται οι μεγάλοι δίσκοι (κι ας πλατειάζει σε σημεία).
Akercocke “Words that go unspoken, deeds that go undone”
Κι εσείς μου λέτε για Opeth, σοβαρά τώρα;
Καλά, αστειεύομαι, ούτως ή άλλως τέτοιου είδους «κόντρες» στη μουσική είναι ηλίθιες. Και πέρα απ’ αυτό οι Akercocke, αν κι επιφανειακά μπορεί να προσομοιάζουν στην πειραματική διάθεση των Σουηδών, εμφορούνται από εντελώς διαφορετικές διαθέσεις, πιο σκοτεινές, πιο υποχθόνιες, πιο «κακές». Αν κανείς, όμως, «προσπεράσει» τον έντονο death metal χαρακτήρα που μπορεί ν’ απωθεί ένα μέρος των μουσικόφιλων, θα έρθει αντιμέτωπος μ’ έναν πραγματικό ΠΛΟΥΤΟ ιδεών, πατεντών και μουσικών εργαλείων από χίλια διαφορετικά είδη (gothic, prog, oriental κλπ.), καθώς και με μία υπερ-ταλαντούχα φωνή που, δυστυχώς, δεν έχει πάρει το credit που της αξίζει. Δίσκος που κυκλοφόρησε ΑΚΡΙΒΩΣ στο momentum που έπρεπε και του άξιζε (εννοώντας τη δεκτικότητα του metal ακροατηρίου σε τέτοιους τολμηρούς ήχους), αλλά για κάποιον λόγο, ρε γαμώτο, σα να χάθηκε.
Paradise Lost “Paradise Lost”
Στα πειραματικά τους δεν το βάζεις -μας τελείωσαν αυτά με το “Symbl of life”. Αλλά ούτε στην επιστροφή-στις-metal-μέρες περίοδό τους το βάζεις -αυτή ξεκίνησε με το “In requiem”. Κάπου αμήχανο στέκεται αυτό, προετοίμασε το έδαφος, αλλά ακόμα (ευτυχώς) γοητευόταν από το πρόσφατο alternative παρελθόν.
Depeche Mode “Playing the angel”
Arcturus “Sideshow symphonies”
Έχω μείνει με την εντύπωση ότι αυτό το album σα να πήρε την ταμπέλα του «αδύναμου» ή «μέτριου» Arcturus δίσκου; Σα να μου φάνηκε ότι τα προηγούμενα τρία και υψηλές θέσεις χτύπησαν και πολλές αναφορές είχαν, ενώ αυτό το έφαγε η μαρμάγκα; Λοιπόν, ας σοβαρευτούμε, το album τα σπάει απ’ την αρχή μέχρι το τέλος κι όχι μόνο λόγω του παράγοντα «Vortex». Δηλαδή εσάς σας χαλάει που το “The chaos path” απέκτησε ένα μικρό αδερφάκι που ακούσει στο όνομα “Daemon painter”; Βρίσκετε «μέτριο» το σερί των πρώτων 5-6 (!) κομματιών του δίσκου που είναι μπουκωμένα από ιδέες κι έμπνευση; Ναι, ΤΥΠΙΚΑ μιλώντας, το “Sideshow symphonies” θα έρθει τελευταίο στην κατάταξη των πέντε, αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι μιλάμε για μία μπάντα που, όσον αφορά εμένα τουλάχιστον, θα δει ΟΛΟΥΣ της τους δίσκους στις λίστες μου.
Bolt Thrower “Those once loyal”
Millencolin “Kingwood”
Λοιπόν, τους Millencolin τους ακούω πολύ ευχάριστα, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο κανένα album τους δεν κατάφερνε να με κρατήσει καθ’ όλη τη διάρκειά του και σε τέτοιον βαθμό, όσο το “Kingwood”. Πέρα απ’ το ότι εδώ έχουμε το τραγούδι που περιέχει το συγκλονιστικότερο refrain τους (ναι, “Farewell my hell”, για ‘σένα λέω), μου φαίνεται ότι εδώ οι Millencolin κατάφεραν να συγκεράσουν με τον πιο αρμονικό τρόπο το punk παρελθόν τους με τις πιο hard rock δομές που υιοθέτησαν από το “Pennybridge pioneers” και μετά. Ο δίσκος έχει μία ποικιλία που αντιστοιχεί σε ανθολογία πραγματικά, με κάθε τραγούδι να έχει αυτό το ένα ξεχωριστό στοιχείο που θα το κάνει μοναδικό, κι αυτό διατηρείται απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Πολύ feel-good δίσκος.
Gojira “From Mars to Sirius”
Μόνο αυτό και το “The way of all flesh” έχω ακούσει. Φαντάζομαι κάποια στιγμή πρέπει ν’ ακούσω και τα υπόλοιπα (ναι, όταν φτάσουμε στο 2008 θα γράψω το αντίστροφο).
Fragile Vastness “A tribute to life”
Το “Excerpts…” ήταν πολύ τεχνικό και «ορθόδοξο» για τα γούστα μου. Εδώ, όμως… Εδώ οι Fragile Vastness, βασιζόμενοι σ’ ένα απλό μα λειτουργικό concept, συνθέτουν έξυπνα στηριζόμενοι πρώτα απ’ όλα σε άμεσες μελωδίες σε verses/choruses, χωρίς να ενδιαφέρονται (έτσι, τουλάχιστον, το αντιλαμβάνομαι εγώ) για την πολυπλοκότητα του όλου αποτελέσματος. Σαφώς και στην τελική μιλάμε για ένα 100% prog album, αλλά αυτό που σου μένει στο τέλος είναι η ποικιλία των πιο «εξωτικών» οργάνων, η όμορφη ροή, τα heavy/ατμοσφαιρικά riffs και η τέλεια φωνή του Εικοσιπεντάκη.
Μία συλλογή:
Umlaut “ Total disfuckingcography”
Το πνεύμα των Catharsis μετά θάνατον, part 2. Αν πιστεύαμε ότι διαβάζαμε στο internet, τότε θα έπρεπε να πιστέψουμε ότι υπήρχε μία φινλανδική hardcore μπάντα ονόματι Umlaut, οι οποίοι αρέσκονταν στο να αμφισβητούν την ειλικρίνεια των επαναστατικών διαπιστευτηρίων των Catharsis. Φυσικά αρκούσε μία και μόνο ακρόαση των τραγουδιών τους (εδώ, μέσα σε 20 λεπτά βρίσκονται όλα τα τραγούδια που κυκλοφόρησαν ποτέ) για ν’ αναγνωρίσεις ότι αυτή η φωνή που τραγουδάει για μεθυσμένους μηχανόβιους και κράζει τους Catharsis ανήκει… στον ίδιον τον Brian, μιας και οι Umlaut αποτελούσαν το power violence side-project των τελευταίων. Λοιπόν, πέρα από το ότι μουσικά και στιχουργικά ΣΚΙΖΟΥΝ ενσωματώνοντας άπειρα inside jokes μέσα στα τραγούδια τους με τρόπο που πρέπει να ‘χεις πραγματικό ταλέντο για να μη φανείς καραγκιόζης, η ύπαρξη των Umlaut εμένα μου αποδεικνύει και κάτι άλλο: μου δείχνει πόσο αναπόσπαστο κι απαραίτητο είναι τελικά το στοιχείο του χιούμορ, της ειρωνείας και της μεταστροφής μέσα σ’ αυτό που λέμε «πολιτική έκφραση», ιδίως όταν μιλάμε για μία μπάντα (Catharsis) που ήταν ταγμένη σ’ αυτή με όρους συνολικής στράτευσης. Οι Umlaut, για ‘μένα, φανερώνουν πολύ περισσότερο από τους Catharsis ή τους Requiem ή οποιαδήποτε άλλη μπάντα της CrimethInc., ότι τελικά αυτά τα «αμερικανάκια» ποτέ δε θε αποτινάξουν από πάνω τους την «κληρονομιά του ‘68» -γνήσια τέκνα αυτού είναι, κι όχι κάποιου προπολεμικού αναρχισμού της Ισπανίας ή της Ιταλίας (κι ας το ξεχνάνε πλέον καμιά φορά).
Μια ειδική περίπτωση:
“Roadrunner united-The all-star sessions”
Για όσους δε θυμούνται, κάποια στιγμή η Roadrunner μάζεψε τους Cazares, Heafy, Jordison και Flynn και τους είπε: «ρε παιδιά, δε μαζεύετε όλη την αφρόκρεμα του metal (King Diamond, Corey Taylor, Mikael Akerfeldt, Cavalera, Kisser, Benton, Dani Filth, Steve DiGiorgio, Peter Steele, ουφ, βαρέθηκα, κι άλλους 20-30 υποθέτω) να γράψετε ένα ωραίο δισκάκι που θα έχει μέσα και grunge, και metalcore, και αγνό heavy metal, και thrash και ό,τι άλλο;». Αμέ, είπαν αυτοί, και κατάφεραν οι άτιμοι να ταιριάξουν κάθε κομμάτι στη σωστή φωνή, κάθε κιθαρίστα ή drummer στο στυλ που του αρμόζει κλπ. Λοιπόν, το ξαναέβαλα σήμερα μετά από ποοολλά χρόνια και με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι ή το είχε λιώσει όταν βγήκε ή τα κομμάτια ήταν πραγματικά καλά, γιατί από τα 18 άνετα τα 15 είναι κομματάρες που (αν όχι ολόκληρα, σημεία τους) θα χωρούσαν σε δίσκο των Slipknot, Type O Negative, Alice in Chains, Sepultura κλπ., ενώ 4-5 τα έβαζα και σε ΜΕΤΑΛ ΑΝΘΟΛΟΤΖΥ. Λογικά κάτι παρόμοιο πρέπει να έκανε ο Grohl με τους Probot, αλλά δεν το έχω ακούσει.
Κι ένα EP:
Deathspell Omega “ Kenose” EP (+εξώφυλλο, και δεν ξέρω καν τι απεικονίζει!)
O ΟΡΙΣΜΟΣ του ΕΡ-που-με-άνεση-βάζει-κάτω-full-lengths. Δεν τους κατέχων (sic) τόσο όσο άλλοι στο forum, κι ούτε μάλλον θα ενδιαφερθώ να εντρυφήσω παραπάνω μετά τις αμφιλεγόμενες πορείες τους, αλλά διάολε, αυτά τα 3 τραγούδια είναι το κάτι άλλο.
29 Likes
Ρε συ το Dozer δεν είναι 2006?
2 Likes
Στην εξάδα που ανέφερες, δεν το είχες 
, έχει και βιντεοκλιπάρα με τη μάγισσα να είναι η τότε γυναίκα του Lanegan.
Ναι, και τότε γαμώ ήταν, απλώς ήταν λίγο και ήταν χαοτικό το μέρος γι’ αυτούς.
Εν τω μεταξύ το Wolfmother εγώ το είχα για 2006 στο μυαλό μου, το έβαλε ο μπλακλιγκ όμως και το κοίταξα και η αυστραλιανή έκδοση έχει βγει 2005, ενώ η διεθνής 2006, οπότε το έβαλα.
1 Like
Γελάω με τα χάλια μου. Μαζί με Wolfmother έχω ξεχάσει ένα σκασμό ακόμα.
2 Likes
15λεπτακι για τους βραδινους!!!
2 Likes
Αφου βιαζεσαι εσυ
1 Like
45χρονοι φοιτητές όλοι εδώ μέσα
10 Likes
Η Σηγουλφ σενιαρει το 1993 τωρα.
9 Likes
Μάλλον δε θα είναι μέσα στα 6 αγαπημένα μου από το Lullabies…!
2 Likes
Δεχόμεθα και παραγγελίες με dm, τιμαί λογικαί. Ειδικές προσφορές για πακέτα.
Το εβαλα στα χονοραμπλ και μαλιστα χαμηλα, ισως εκει το ειδες. Δεν ειμαι σιγουρος αν μετανιωσα που το αφησα εκτος. Μπορω να το βαλω στην πενταδα και να το αναφερω και στα χονοραμπλκαι να το βαλω και στης επομενης χρονιας, για να καψω εντελως τον απο πανω.
Ομοιως το ξεχασα, αλλα οχι για την πενταδα μου.
Ειμαι σιγουρος οτι δεν κανει πλεον καμια προσπαθεια.
5 Likes
Τωρα τα περναω
στο φινις λαην
κλεινω παραδοτεα αποψε
edit
δεδομενου οτι εχω σταματησει στο 1988 τα σεντονια, οπου ναναι θα με ξεπερασει η Λυκαινα
2 Likes
- This godless endeavor - Nevermore
- Frances the mute - The mars volta
- Ghost reveries - Opeth
- Good Apollo, I’m burning star IV, Volume One - Coheed and Cambria
- The Fire in Our Throats Will Beckon the Thaw - Pelican
Honorable mentions:
Affliction- Endocrine… Vertigo - Overmars
The Ruin of Nová Roma - Taint
Feeling good is good enough - ASG
Wolf’s return - Grand Magus
The dead word - Deadsoul Tribe
19 Likes
2005
- Fields of the Nephilim – Mourning Sun
- Mecano – Snake Tales for a Dragon
- Candlemass - Candlemass
- Elusive – The Great Silence
- Editors – The back room
20 Likes
true story
επισης το ξεχασα βλακωδως
και ειχα την πεμπτη την κουβεντα του, υπο τους ηχους του “john…”
1 Like
36η εβδομάδα - 2005
58 συμμετέχοντες
122 δίσκοι!!!
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| System Of A Down - Mezmerize | 85 |
|---|---|
| System Of A Down - Hypnotize | 54 |
| Nevermore - This Godless Endeavor | 44 |
| Primordial - The Gathering Wilderness | 42 |
| Gojira- From Mars to Sirius | 29 |
| The Mars Volta - Frances the Mute | 28 |
| Opeth- Ghost reveries | 27 |
| Bolt Thrower – Those Once Loyal | 25 |
| Fields of the Nephilim - Mourning Sun | 18 |
| Avenged Sevenfold - City of Evil | 17 |
| Paradise Lost - Paradise Lost | 17 |
| Sieges Even - The Art of Navigating by the Stars | 17 |
| Porcupine Tree - Deadwing | 14 |
| Sigur Ros - Takk… | 14 |
| Dredg – Catch Without Arms | 13 |
| Kreator - Enemy of God | 13 |
| Bullet for My Valentine - The Poison | 12 |
| Riverside - Second Life Syndrome | 12 |
| Audioslave - Out of Exile | 11 |
| Amenra - Mass III | 10 |
| Gorillaz - Demon Days | 10 |
| Kamelot - The Black Halo | 10 |
| Lagwagon – Resolve | 9 |
| Coheed and Cambria - Good Apollo, I’m Burning Star IV, Volume One: From Fear Through the Eyes of Madness | 8 |
| Depeche Mode - Playing the Angel | 8 |
| Robert Plant and the Strange Sensation - Mighty ReArranger | 8 |
| Trivium - Ascendancy | 8 |
| Adramelch – Broken History | 7 |
| Dream Theater – Octavarium | 7 |
| Gogol Bordello- Gypsy punks: Underdog World Strike | 7 |
| Biomechanical - The Empires of the Worlds | 6 |
| Bloc Party - Silent Alarm | 6 |
| Lurker of Chalice - Lurker of Chalice | 6 |
| Nile - Annihilation Of The Wicked | 6 |
| Arcturus – Sideshow Symphonies | 5 |
| Confessor - Unraveled | 5 |
| Corrosion of Conformity - In the Arms of God | 5 |
| Deathspell Omega - Kénôse | 5 |
| Direct Control - You’re controlled | 5 |
| Helloween - Legacy | 5 |
| Madrugada - The Deep End | 5 |
| Meshuggah - Catch Thirty-Three | 5 |
| My Morning Jacket - Z | 5 |
| Nine Inch Nails - With Teeth | 5 |
| Pelican - The Fire in our Throats Will Beckon the Thaw | 5 |
| Propagandhi - Potemkin City Limits | 5 |
| Rapture – Silent Stage | 5 |
| Sentenced The Funeral Album | 5 |
| The Dexateens - Red Dust Rising | 5 |
| The Protomen - The Protomen | 5 |
| Witchcraft - Firewood | 5 |
| Wolfmother - Wolfmother | 5 |
| Editors - The Back Room | 5 |
| Mecano – Snake Tales for a Dragon | 4 |
| Αγγελακας/Βελιωτης - Οι Ανάσες των Λύκων | 4 |
| Black Label Society - Mafia | 4 |
| Chimaira - Chimaira | 4 |
| Dark Funeral - Attera Totus Sanctus | 4 |
| Disturbed - Ten Thousand Fists | 4 |
| Draconian - Arcane Rain Fell | 4 |
| Foo Fighters - In Your Honor | 4 |
| John Frusciante - Curtains | 4 |
| Judas priest - Angel of Retribution | 4 |
| Kriegsmaschine - Altered States of Divinity | 4 |
| Lucero - Nobody’s Darlings | 4 |
| Madame Germen - Invocation a morte | 4 |
| Othyrworld - Beyond Into The Night Of Day | 4 |
| Protest The Hero - Kezia | 4 |
| Requiem-Storm heaven | 4 |
| Rosetta - The Galilean Satellites | 4 |
| Shinedown - Us and Them | 4 |
| Spiritual Beggars - Demons | 4 |
| The National - Alligator | 4 |
| Candlemass - Candlemass | 3 |
| Ροδες - Στην Γιορτή της Φαντασίας | 3 |
| Code - Nouveau Gloaming | 3 |
| LCD Soundsystem - LCD Soundsystem | 3 |
| Municipal Waste - Hazardous mutation | 3 |
| Reverend Bizarre - II: Crush The Insects | 3 |
| The Hold Steady - Separation Sunday | 3 |
| Thirty Seconds To Mars - A Beautiful Lie | 3 |
| Volbeat The Strength / The Sound / The Songs | 3 |
| Elusive – The Great Silence | 2 |
| Antony and the Johnsons - I Am a Bird Now | 2 |
| Boris - Pink | 2 |
| Burst - Origo | 2 |
| Cephalic Carnage - Anomalies | 2 |
| Clutch - Robot Hive/Exodus | 2 |
| Communic - Conspiracy In Mind | 2 |
| Conjure One - Extraordinary Ways | 2 |
| Darkest Hour – Undoing Ruin | 2 |
| Deep purple- raptur of the deep | 2 |
| Every Time I Die - Gutter Phenomenon | 2 |
| Fragile Vastness - A Tribute to Life | 2 |
| Funeral For A Friend - Hours | 2 |
| Ictus - Hambrientos De Un Sol Distinto | 2 |
| Inepsy - City weapons | 2 |
| M.I.A. - Arular | 2 |
| Strapping Young Lad - Alien | 2 |
| Swallow the Sun - Ghosts of Loss | 2 |
| The Gathering - Wilderness | 2 |
| The Subways - Young For Eternity | 2 |
| Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες – Απο 'Δώ Και Πάνω | 1 |
| A Wilhelm Scream - Ruiner | 1 |
| Akercocke - Words That Go Unspoken, Deeds That Go Undone | 1 |
| Armand van helden - nympho | 1 |
| Coil - The Ape Of Naples | 1 |
| Coldplay - X&Y | 1 |
| Dälek - Absence | 1 |
| God is an Astronaut - All is Violent, All is Bright | 1 |
| Grand Magus - Wolf’s Return | 1 |
| Hellshock - Shadows of the afterworld | 1 |
| Indian - The Unquiet Sky | 1 |
| Marianne Faithfull – Before the Poison | 1 |
| Martyrdod-In extremis | 1 |
| Mary and The Boy - London Demo | 1 |
| Panic! At The Disco - A Fever You Can’t Sweat Out | 1 |
| Pelican / Mono | 1 |
| Reckless Kelly - Wicked Twisted Road | 1 |
| Soulfly - Dark Ages | 1 |
| Taake - Hordalands doedskvad | 1 |
| Transplants - Haunted Cities | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mezmerize | 29,31% |
Εξώφυλλο της Χρονιάς??? ΙΣΟΒΑΘΜΙΑ!!!
ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2005
- Gojira - From Mars to Sirius
- Opeth - Ghost reveries
0 voters
τίτλοι τέλους για το 2005
2006…
και εξελάκι
credits and love to all 
(συμπληρώνω σε λίγο (λίγο αργότερα) το τι έγραψαν) ξερω ξερω χιχιιχιχιχι
35 Likes
κανω Update άμεσα!!
1 Like