Όλοι δίσκοι φωτιά, απίστευτα άλμπουμ. Είχε κι άλλες πραγματικά φοβερές κυκλοφορίες η χρονιά αλλά δε θα τελειώσω ποτέ (όπως δυστυχώς γίνεται στις επόμενες χρονιές…).
1) The Hold Steady - Boys and Girls in America
Αυτό το άλμπουμ είναι που άκουσα πρώτο από τους The Hold Steady, μάλλον το αγαπημένο μου και σίγουρα δίσκος για το ερημονήσι. Όταν το άκουσα πρώτη φορά, δεν ήξερα τι νόημα έπρεπε να βγάλω. Θύμιζε από Bruce Springsteen μέχρι Thin Lizzy (όχι άμεσα αλλά κιθαριστικές αρμονίες πάντα σχεδόν παραπέμπουν εκεί) αλλά πιο σύγχρονοι, riff καταπληκτικά που ορίζουν το σύγχρονο rock ‘n’ roll (ίσως το έχω κλέψει αυτό), πλήκτρα πανταχού παρόντα και απαραίτητα, κάτω από έναν indie/ alternative μανδύα και ένα τραγουδιστή που πιο πολύ “μιλούσε” παρά τραγουδούσε. Oι δε στίχοι είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΙ. Βουτηγμένοι στα ναρκωτικά και το αλκοόλ μεν αλλά τα νοήματα είναι εκεί, το storytelling και οι χαρακτήρες το ίδιο, όπως και το χιούμορ που υπάρχει άπλετο.
Το θέμα είναι πως αυτό το άλμπουμ (όπως και 3-4 ακόμα άλμπουμ τους) με κάνει να νιώθω πως… είμαι ζωντανός.They give me this rush… Πως η ζωή τρέχει και πρέπει να τρέξεις μαζί της. Είναι πάντα ωραία? Όχι, αλλά το κάνεις γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν μπορώ να το εξηγήσω πιο καλά.
2) Dead Man - Dead Man
Τώρα αν πω πως αυτό είναι ψυχεδελικό folk rock βασισμένο στα 60s, στην μουσική της Καλιφόρνια κτλ, μπορεί κάποιοι να το απορρίψουν περιμένοντας κάτι χαλαρό. Η μουσική των Dead Man, oι κιθάρες, τα drums, το μπάσο, οι φωνές, βγάζουν μια ένταση αντίστοιχη γιγάντων των 60s (όταν οι Jefferson Airplane έπαιζαν το Eskimo Blue Day πχ., η ένταση ήταν εκεί, ακόμα κι όταν απουσίαζε). Χωρίς να κοιτούν προς ψυχεδελικούς stoner ήχους. Κι όταν χαμηλώνουν τους τόνους, οι αιθέριες μελωδίες τους καθηλώνουν.
Yπεραγαπημένα κομμάτια. Going Over the Hill, Haunted Man, Further, Highway, καλλιτεχνήματα απίστευτης ομορφιάς. Μελωδίες που καρφώνονται στο μυαλό, δεν γίνεται να τα ακούσει κάποιος και να τα ξεχάσει. Κι αυτό το ψυχεδελικό τζαμάρισμα του Deep Forest Green, να λειτουργεί στο κλείσιμο σαν επιστέγασμα όλων όσων πρέσβευε η μπάντα, φέρνοντας στο νου ακόμα και τις αυτοσχεδιαστικές στιγμές των Grateful Dead.
Σε παράλληλο σύμπαν, οι Dead Man δοξάζουν ξεχασμένες μουσικές, χαμένες στον χρόνο και το κάνουν με τέτοια γνώση και σεβασμό που απλά σκύβω ταπεινά το κεφάλι… Απίστευτα αδικημένος δίσκος.
3) The Derek Trucks Band - Songlines
Για χρόνια το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, μάλλον έχει δώσει πλέον τη θέση του στο Soul Serenade και ίσως και το Joyful Noise. Παρόλα αυτά παραμένει τεράστιος δίσκος, αν και διχασμένος.
Ο Trucks μεγαλώνει τη σύνθεση της μπάντας, προσθέτοντας ήχους και textures φρέσκα (και με τη βοήθεια της παραγωγής). Από τη μία συνεχίζει να βουτάει βαθιά στις μουσικές της Ινδίας αλλά ταυτόχρονα βγάζει στην επιφάνεια κι ένα πιο καθαρό soul/ blues ή και gospel χαρακτήρα (Crow Jane, All I Do, I’ll Find My Way), μεγάλα κομμάτια με τον νεοεισελθόντα Mattison (αχώριστο δίδυμο με τον Derek έκτοτε) να αφήνει το στίγμα του με την ζεστή του φωνή όποτε η μπάντα αφήνει τις instrumental συνθέσεις για χάριν πιο “συμβατικών” μουσικών ειδών. Η μαγεία του δίσκου πάντως για μένα βρίσκεται σε κάτι τραγούδια σαν το Sahib Teri Bandi/Maki Madni τα οποία έχουν κάτι το spiritual, η μπάντα μοιάζει συντονισμένη και εναρμονισμένη με ένα παράλληλο μουσικό κόσμο που, ακόμα κι αν δεν έχω σημείο αναφοράς, νιώθω να με εξυψώνει σαν ακροατή.
Μαγικό πράγμα η μουσική.
4) Lucero - Rebels, Rogues & Sworn Brothers
Γαμάει, γαμάει, ΓΑΜΑΕΙ όταν μια μπάντα αλλάζει αλλά παραμένει ίδια.
Αν τα προηγούμενα άλμπουμ ήταν φτιαγμένα για τα club, εδώ η μουσική προορίζεται για τις μεγάλες αρένες (λέμε τώρα). Τι κάνουν? Προσθέτουν αρκετά πλήκτρα και μειώνουν το punk στοιχείο για να ακουστούν πιο κοντά στους E-Street Band και το πιο παραδοσιακό ως είδος heartland rock, ενώ έχουν ακόμα και hard rock στοιχεία, εμφανέστερα στο Sign Μe No Hymns με κάτι σπινταριστά ξεσπάσματα φοβερά. Καταφέρνουν και γίνονται ανθεμικοί με έναν τρόπο όχι πολύ μακρινό από αυτόν των μεταγενέστερων Gaslight Anthem πχ. (δεν μοιάζουν οι μπάντες, ετσι?). Aυτό το Cass ειδικά θα έπρεπε να είναι hit. Αλλά έχει και τραγούδια για να ικανοποιήσουν τον οπαδό των προηγούμενων δίσκων τους. Αλλάζει λίγο το χρώμα της μουσικής τους αλλά όχι η ουσία. Φανταστικό, μπράβο, μπράβο.
5) Bob Dylan - Modern Times
Είχε ήδη κυκλοφορήσει 2 μεγάλες δισκάρες σερί ο Dylan όταν έσκασε το Modern Times και αυτό τολμώ να πω μου αρέσει περισσότερο. Και είναι σημαντικό άλμπουμ για μένα. Αρχικά, ήταν το soundtrack πολλών περιπάτων μου σε πάρκο δίπλα στο σπίτι μου στο Λονδίνο και με ταξιδεύει εκεί. Δεύτερον, το άλμπουμ αυτό ήρθε και μου θύμισε πως αγαπώ τον Bob Dylan. Μου θύμισε πως ο Dylan μπορεί να μου κάνει κλικ με τρόπο που πολύ λίγοι μουσικοί μπορούν. Πως ποτέ δεν ήθελε να του δίνουν συγκεκριμένους ρόλους και γι’ αυτό πάντα άλλαζε. Κι εδώ που κοιτά πίσω μέχρι τα 50s, είναι όλοι οι ρόλοι μαζί. Ό,τι σημαίνει για μένα το έργο του, είναι αυτό το άλμπουμ. Tα blues, η folk, οι πρωτόλειες μελωδίες, η φυσαρμόνικα (να είχε λίγο παραπάνω…), οι ιστορίες που πρέπει να αποκωδικοποιήσεις και θα γίνουν κτήμα σου. O Muddy Waters κι ο Frank Sinatra. O ίδιος ο εαυτός μου που τόσες φορές βρήκα μες στα τραγούδια του.
Είναι τα θηριώδη Nettie Moore, Spirit on the Water, Ain’t Talkin’, Workingman’s Blues #2, τραγούδια απίστευτα, με μια μαγεία που μόνο ο Dylan κατείχε και που δεν έσβησε επειδή πέρασαν τα χρόνια.
You think I’m over the hill
You think I’m past my prime.
Όχι Bob. Οι αξίες δεν ξεπερνιούνται και μένουν πάντα relevant.
6) John Mayer - Continuum
Πρέπει κάποια στιγμή, τώρα που έχω γίνει πιο ανοιχτόμυαλος 
να ξαναπιάσω κάποιους δίσκους του Mayer που δε μου άρεσαν ποτέ. Σκεφτόμουν πως, είναι αμαρτία τέτοιο κιθαριστικό ταλέντο, όπως διάβαζα παντού στον μουσικό τύπο, με συμμετοχές στους Dead & Co. κτλ. να αναλώνεται σε pop μπούρδες. Και μετά άκουσα το Continuum. Pop στοιχεία παντού αλλά κατά βάση ένας μάλλον soul δίσκος, με εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις, μελωδίες κολλητικές, εκπληκτικό παίξιμο από όλους τους μουσικούς, μια απίστευτη δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Κυρίως όμως με συνθέσεις που αγαπώ πολύ και δε θα βαρεθώ ποτέ. Σαν το εναρκτήριο Waiting on the World to Change, το ευαίσθητο The Heart of Life, την εκπληκτική μπαλάντα, Dreaming with a Broken Heart, με το πιάνο να μου διαπερνά την καρδιά κάθε φορά όπως και η κιθαριστική του Slow Dancing in A Burning Room… ο Mayer άλλωστε ξέρει καλά το παιχνίδι του feeling, αφού κατά βάση blues player είναι (φοβερός φόρος τιμής στα blues του Jimi στο Bold As Love, χα!).
Σπουδαίος Mayer λοιπόν, με την σωστή ισορροπία εμπορικότητας και ποιότητας. Επιτέλους!
7) The Wood Brothers - Ways Not to Lose
Παίζει το Luckiest Man τώρα. Πόσα συναισθήματα και εικόνες μου δημιουργούν οι συνθέσεις τους και οι στίχοι τους. Δεν ξέρω τι να πω.
Ντεμπούτο για μια από τις αγαπημένες μου μπάντες των τελευταίων 20 χρόνων. Με ένα πραγματικά minimal set up, κιθάρα, μπάσο/ κοντραμπάσο, drums. Και φωνή. Folk/ blues, σα να φτιάχτηκε στην Νέα Ορλεάνη αλλά μιλάνε για μένα, εδώ στην Αθήνα. Δεν είναι πάντα χαρούμενοι, αλλά μου βγάζουν μια αισιοδοξία, είμαι κι εγώ αισιόδοξος (ή χαζο-ονειροπόλος), ταιριάζουμε.
Just when your faith is gone
Give it one more day.
Μαγικός δίσκος που δεν είναι καν στα 3-4 αγαπημένα μου.
8) The Dexateens - Hardwire Healing
Ακόμα ένα βήμα εξέλιξης για την μπάντα. Δεν νερώνουν το κρασί τους σε καμία περίπτωση. Τραγούδια σαν το Naked Ground που ανοίγει το δίσκο, το heavy southern του Makers Mound, το ξεσηκωτικό Fyffe, συνεχίζουν την παράδοση που θέλει τους Dexateens να υπηρετούν το μαγκιόρικο, σληρόπετσο αμερικανικό rock, με τις κιθάρες ηλεκτρισμένες, το powerful rhythm section, τις διπλές φωνές (αρμονίες?).
Αλλά εδώ εξερευνούν κι άλλους χώρους, country στο Neil Armstrong και το Some Things (φουλ κομπλέ με pedal steel guitars, κτλ.), folk στο Downtown και το Nadine που χρησιμοποιούν και πιάνο (ανήκουστο τότε για Dexateens), στο What Money Means πλησιάζουν την alt country με μια φοβερή lead κιθάρα που με ανατριχιάζει κάθε φορά όπως σκάει στο chorus. Θα πει κάποιος “μα καλά, από το νο.1 στη θέση 8?”. Ε, δεν έχουν αλλάξει και πολλά, η χρονιά απλά ήταν αρκετά καλύτερη.
9) The Answer - Rise
Με πήρε και με σήκωσε το Under the Sky. Tι κομματάρα. Όλο το άλμπουμ έτσι. Βασισμένο σε 70s hard/ blues rock αλλά με μια δυναμική αμερικανικού 80s-early 90s hard rock. Κιθάρες να θερίζουν, μια φωνή που δεν φανερώνει την ηλικία της και συνθέσεις που ανάγουν το κλασικό σε διαχρονικό. Groove φοβερό σε Never Too Late, No Questions Asked, Zeppelin-ικό blues στο Memphis Water, ανεβαστικά Come Follow Me, Into the Gutter, Sometimes Your Love και το Preachin’ με τις slide κιθαριές να σπέρνουν.
Τέτοιοι δίσκοι, με την γενική έλλειψη που υπήρχε στο παραδοσιακό hard rock εκείνα τα χρόνια, έπρεπε να κάνουν θραύση.
Όλα καλά τα έκαναν στον πρώτο τους δίσκο και έβγαζαν και μια φοβερή δίψα οι The Answer. Κρίμα που δεν πλησίασαν καν αυτό το ντεμπούτο τους ποτέ ξανά. Σαν μεσσίες τους παρουσίαζαν oι πάντες τότε αλλά δυστυχώς ξεφούσκωσαν γρήγορα…
10) Tres Chicas - Bloom, Red & The Ordinary Girl
Δεν ξέρω τι να γράψω. Τι όμορφα, τι γλυκά, τι υπέροχα όλα, τι αρμονίες, πόσο διακριτικό παίξιμο που τονίζει τις μελωδίες? Πόσο όμορφες ενορχηστρώσεις? Πόσο αρμονικά δένουν οι φωνές? Τι άλλο? Όλο τα ίδια λέω. Άντε να πω πως σε σημεία, πιάνα, μπάσα κτλ, σχεδόν φέρνουν ένα soul αέρα σε κάποιες μπαλάντες και φυσικά πάντα υπάρχει μια υποψία country rock και μια βεβαιότητα pop μουσικής (για παράδειγμα στο αψεγάδιαστο, Still I Run).
Α ναι, και για τo σημείο με το βιολί στο Red που μου διαλύει την καρδιά θα γράψω. Φταίνε οι ήχοι? Φταίνε οι νότες? Ποιος ξέρει…
Ακούστε country.
Λιτά honorable ακόμα.
Pearl Jam - Pearl Jam
Για μένα αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ τους μετά το Binaural. Το τελευταίο που γουστάρω σε τέτοιο βαθμό ώστε να το λιώνω κατά περιόδους. Έχει ένα πιο classic rock αέρα, αλλά είμαι ο τελευταίος που θα διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό. Life Wasted, World Wide Suicide, Comatose (οκ, εδώ πανκίζουν), συνεχίζουν έτσι σχεδόν για το πρώτο μισό σχεδόν, το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Οι αρμονίες του Vedder πάντα μου δίνουν ένα ζεστό συναίσθημα κι εδώ χρησιμοποιούν πολλές τέτοιες. Πρέπει να φτάσουν στο Parachutes για να αρχίσουν να πειραματίζονται με την μουσική τους με πιο pop ήχους. Στο μεταξύ έχω μεγάλο κόλλημα με το Unemployable. Μου αρέσουν τα πάντα, η εξέλιξη των θεμάτων στις κιθάρες, οι φωνητικές γραμμές σε όλο το τραγούδι μου φαίνονται από τις πιο εμπνευσμένες που έγραψε ποτέ ο Vedder, λατρεύω μέχρι και τα χτυπήματα του Cameron στο ride πριν το verse. Αλλά με Gone, Come Back και κυρίως Inside Job, ικανοποιούν και την ανάγκη μου για πιο εσωστρεφείς στιγμές που έχω από αυτούς. Από τους δίσκους που επιβεβαιώνουν αξίες και τονίζουν τη σχέση μου με μια μπάντα. ΔΙΣΚΑΡΑ!
Tom Petty - Highway Companion
Νιώθω πως από το Echo και για 2-3 άλμπουμ, η μουσική του Petty έγινε λίγο πιο εσωστρεφής, μελαγχολική, ήπια. Πάντα είχε ανάλογου ύφους τραγούδια αλλά εδώ είναι πιο έντονη η σκιά που ρίχνουν σε αυτούς τους δίσκους. Ούτε ο Lynne από τη θέση του παραγωγού once again, δεν το αλλάζει αυτό. Τα τραγούδια πάντως είναι υπέροχα. Saving Grace, Square One, Down South (α ρε Byrds), Ankle Deep. Άλλοι θα κάνανε καριέρα με τέτοια κομμάτια, για τον Petty είναι απλά deep tracks και αδικημένα…
Danava - Danava
Ντεμπούτο για μια απίθανη μπάντα. Psychedelic/ Space heavy rock, or something like that. 70s influenced but on the dark side, really occult. Ριφάρες, δεκάδες αλλαγές, μια πρωτοφανής ένταση για (χμ…) retro γκρουπ. Όλα τσίτα. Και φοβερη αίσθηση της μελωδίας. Τα πλήκτρα ζωγραφίζουν εφιαλτικές ατμόσφαιρες όποτε εμφανίζονται, ενώ κάποιες πιο μελαγχολικές στιγμές μου θυμίζουν μέχρι και το τέλος στο July Morning των ΘΕΩΝ, Uriah Heep, με το moog του Manfred Mann. Θα είναι η ιδέα μου. Και λίγο NWOBHM που αχνοφαίνεται (στην πορεία θα τονωθεί).
Στο μεταξύ όλη αυτή η occult ατμόσφαιρα, δε θα μου έκανε εντύπωση αν προερχόταν από τίποτα μπλακμεταλλάδες που θέλησαν να κάτι πιο rock/ παραδοσιακό metal. Ίσως είχα διαβάσει κάτι σχετικό παλιά (?) ή ήταν παρόμοια δήλωση κάποιου στα internets? Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω. Who cares anyway?
Λαμπρό ξεκίνημα.
Siena Root - Kaleidoscope
Περίμενα να δω πότε και αν θα τους αναφέρω. Νόμιζα θα ήταν το πρωτόλειο ντεμπούτο. Κι όμως, να που είναι το Kaleidoscope με τις ψυχεδελικές του στιγμές, τα ονειρικά του σημεία, τις μπλουζιάρικες εκρήξεις, τo heavy organ (θεοί Uriah Heep), την γεύση από ανατολή.
Το Good and Bad που ανοίγει τον δίσκο είναι φανταστικό τραγούδι και δίνει το στίγμα του άλμπουμ. Περιπετειώδης μουσική, με τα παραδοσιακά ροκ όργανα να αλωνίζουν και τα δυνατά γυναικεία φωνητικά να δίνουν ένα χαρακτήρα ιδιαίτερο. Στιγμές ανάτασης και δράματος (ξανά, κατά το Γιουραϊαχιπικό ευαγγέλιο), συνυπάρχουν αρμονικά σε έναν δίσκο - κόσμημα που τιμά τα ψυχεδελικά/ heavy/ prog 70s έχοντας το σωστό feeling. Μπράβο.
The Steepwater Band - Revelation Sunday
Blues γλέντι. Αρκετά πιο αυτοσχεδιαστικός δίσκος, κοντύτερα στον ήχο του ντεμπούτου αλλά περισσότερο από ποτέ νιώθεις πως έχουμε να κάνουμε με blues power trio. Οι μεγάλοι blues rockers των 70ς δοξάζονται όπως σπάνια πια στις μέρες μας (ποιες μέρες μας ρε, έχουν περάσει 17 χρόνια). Σίγουρα όχι τόσο καλά όσο εδώ. Η εποχή των Robin Trower, Frank Marino και λοιπών τεράτων έχει δυστυχώς περάσει ανεπιστρεπτί οπότε δε μας χαλάει αυτή η αλλαγή. Κι ακόμα περισσότερο σε κάτι Steel Sky με τις φοβερές slide κιθάρες που μου θυμίζουν την golden-era του Johnny Winter, απλά υποκλίνομαι.
Gov’t Mule - High & Mighty
Όπως και στο προηγούμενο, οι Gov’t Mule συνεχίζουν τον μοναχικό τους δρόμο με επικό bluesy hard rock. Ειδικά όπου ακολουθούν την γνωστή συνταγή, η μπάντα δαγκώνει. Φανταστικό hard rock στα Mr. High & Mighty, Brand New Angel, Streamline Woman, Brighter days (πόσο μου αρέσει που οι επιρροές του Warren είναι τόσο καλά φιλτραρισμένες που σπάνια ακούς ευθείες αναφορές στον οποιονδήποτε), πανέμορφες southern μπαλάντες στα Nothing again, Child of the Earth, Million miles from yesterday. Αν κάτι μου δίνει την αίσθηση του άνισου, είναι κάποιοι πειραματισμοί που δεν έχω κατασταλάξει αν μου αρέσουν και πόσο (ειδικά στο Unring the Bell). Σίγουρα όμως κινούνται σε άπιαστα για άλλους επίπεδα.
The Bottle Rockets – Zoysia
Φοβερός δίσκος. Ο καλύτερος από τις εποχές των 2 πρώτων άλμπουμ. Βγάζουν πάλι αυτή την έντονη southern ατμόσφαιρα που είχαν σε εκείνα τα άλμπουμ, μαζί με έναν ηλεκτρισμένο εαυτό που φέρνει στο νου μέχρι και τον θείο Young. Στιχουργικά μοιάζει με κατάθεση ψυχής και μουσικά παραμένει ειλικρινής και πιστός σε όσα πρεσβεύει αυτή η μπάντα. Ακόμα κι αν λείπει η ένταση κάποιων παλιότερων δίσκων, το feeling με κάποιο τρόπο είναι ακριβώς το ίδιο.
