2006 λοιπόν, η χρονιά που ρίξαμε κατοστάρα στους Αμερικάνους αλλά χάσαμε στον τελικό και μισησαμε για πάντα τους Ισπανούς του Γκαρμπαχόσα.
Τη χρονιά αυτή βγήκαν οι δύο αγαπημένες μου ταινίες The wind that shakes the barley και το Pan’s Labyrinth (αυτό έχει και μόνιμη θέση στην πλάτη μου). Επίσης βγήκαν τα πολύ καλά Prestige και Illusionist, οι 300, Blood diamond, Borat, το επικό Pick of destiny, το δεύτερο μέρος από τους Πειρατές της Καραϊβικής το Pursuit of happyness, Silent Hill κι έχει κι άλλα… Χαμός έγινε στο σινεμά…
Το 2006 κυκλοφόρησε η αξεπέραστη σειρά Death Note, λίγες σειρές έχω χαρεί τόσο πολύ, ειδικά άνιμε.
Βγήκε ένα από τα αγαπημένα μας επιτραπέζια με τη γυναίκα μου, το Neuroshima Hex ένα από τα καλύτερα και πιο έξυπνα παιχνίδια για δύο που βγήκε ποτέ.
Από Video games δεν έχω ιδέα, με ρούφηξε βλέπετε η μαύρη τρύπα του WoW εκείνη τη χρονιά. Πάλι καλά που μπορούσες να παίζεις και να ακούς μουσική ταυτόχρονα γιατί αλλιώς η λίστα θα έφτανε με το ζόρι στα πέντε…
Αλλά τελικά δε θα φτάσει στα πέντε αλλά στα σαράντα πάλι γιατί και το 2006 βγήκαν πολλοί καλοί δίσκοι.
1) Tool - 10,000 Days
Ευτυχώς που υπάρχει και το 2006 για να διορθωθεί η κατάφωρη αλλά αναπόφευκτη αδικία του 2001. Οι 10,000 μέρες είναι μόνο μισό σκαλί κάτω από το Lateralus και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να είναι δίσκος της χρονιάς. Οι Tool εδώ κλείνουν ένα σερί τριών τεράστιων και ανεπανάληπτα επιδραστικών δίσκων για το χώρο της σκληρής μουσικής γενικότερα και όχι μόνο τη προοδευτική της πλευρά.
2) My Chemical Romance - The Black Parade
Ο δίσκος αυτός αγγίζει τη μουσική τελειότητα. Γίνονται πραγματικά όργια μέσα σε ένα πρωτοφανές πλαίσιο θεατρικότητας, τρέλας, διασκεδαστικής μανίας, συναισθηματικής συντριβής με σκληρό ήχο σκοτεινής αλλά μαζικής απήχησης. Απήχησης όμως χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα, αντίθετα μιλάμε για ποιοτική κορυφή για την μπάντα, το είδος, μια ολόκληρη γενιά τελικά. Το Black Parade είναι αυτό το μυθικό αριστούργημα που όλοι εκείνοι οι καθαροί, σκληροί, αμετακίνητοι μεταλλάδες είναι πραγματικά πολύ άτυχοι που ποτέ δεν άκουσαν.
3) Lamb Of God - Sacrament
Ο χαμός ο ίδιος. Δίσκος τόσο πορωτικός που κοιτά στα μάτια τους ίδιους τους Pantera. Τα εφτά πρώτα κομμάτια σε πιάνουν και δε σε αφήνουν δευτερόλεπτο. Τα υπόλοιπα τέσσερα θα μπορούσαν να είναι τα καλύτερα κομμάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των thrash ή groove ή γενικά επιθετικών metal δίσκων που έχουν βγει τα τελευταία είκοσι χρόνια.
4) Katatonia - The Great Cold Distance
Δεν έχω κατασταλάξει, και νομίζω ότι δε θα γίνει ποτέ, αν το αγαπημένο μου Katatonia είναι το Viva ή αυτό. Εχει τραγούδια μέσα που μου είναι πολύ δύσκολο να τα ακούσω με ψυχραιμία.
“ It’s violent here
Why have you left me
If only you could stay
and keep me in
It’s violent here
Why did you run from me “
5) Stone Sour - Come What(ever) May
Ο Corey βγάζει μια δισκάρα που ακροβατεί ανάμεσα στο σκληρό ροκ και το μοντέρνο heavy metal και παίζει να είναι καλύτερη από δυο, τρία Slipknot. 30/30-150, ομώνυμο, Made of scars, Reborn, Hell and consequences και φυσικά το ανεπανάληπτο και υπέροχο Through glass ξεχωρίζουν σε έναν σύνολο που βγάζει συναίσθημα, οργή έμπνευση και φρεσκάδα.
6) Amorphis - Eclipse
Το έχω λιώσει αυτό το άλμπουμ. Ο χιπστεράς με το περίεργο μουστάκι που ανέλαβε το μικρόφωνο έχει μία, ή δύο, από τις καλύτερες φωνές στο χώρο και έδωσε νέα πνοή γεμάτη φρεσκάδα σε ένα δίσκο όπου το δίδυμο Holopainen/Kallio βρίσκεται σε κορυφαία φόρμα συνθετικά δίνοντάς μας κολλητικές μελωδίες με το κιλό.
7) Strapping Young Lad - The New Black
Ο αγαπημένος μου κύριος Devin έχει ξεφύγει και βγάζει δισκάρες στη σειρά με εξωφρενικά κομμάτια, σχιζοφρενικές δομές, μεγάλα ριφ και φωνητικά μες την τελειομανή παράνοια. Ο δίσκος αυτός νομίζω ότι είναι ο πιο κοντινός δίσκος των SYL στα μετέπειτα προσωπικά του αριστουργήματα. Ο άνθρωπος αυτός έχει μια ιδιοφυΐα που πλέον φαίνεται ότι ούτε ο ίδιος μπορεί να τιθασεύσει και να οριοθετήσει, ευτυχώς γιατί έτσι καταφέρνει να μας δώσει αριστουργήματα που δεν μπορεί να μας δώσει κανείς άλλος.
8) In Flames - Come Clarity
Ο τελευταίος πολύ μεγάλος δίσκος των In Flames είναι και από τους καλύτερούς τους. Ξεχωρίζουν πολλά κομμάτια σε μια δουλειά που μας έκανε να πιστέψουμε, για να διαψευστούμε λίγα χρόνια μετά, ότι αυτή η μπάντα δεν μπορεί να βγάλει μέτρια δουλειά. Μιλάμε για ένα σερί από εφτά, ΕΦΤΑ υπέροχα άλμπουμ!!!
9) Muse - Black Holes And Revelations
Άλλος ένας πολύ καλός δίσκος των Muse που για πολλούς είναι και ο κορυφαίος τους, εγώ επειδή γενικά δεν είμαι φαν και μου αρέσουν μόνο πέντε δίσκοι τους δε θα πάρω θέση σ’ αυτό. Πάντως αυτόν το δίσκο τον έχω χαρεί πάρα πολύ γενικώς και οι κορυφές του πρέπει να πω ότι είναι συγκλονιστικές.
10) Wolverine - Still
Μεγάλη αδυναμία αυτός ο δίσκος. Το progressive metal τους ακούγεται πιο σκεπτόμενο και ροκ απ’ οτι είναι, μου δίνει μια αίσθηση ανάμεσα σε Fates Warning και Promised Land, με Porcupine Tree αύρα, πράγματα δηλαδή που αγαπώ πάρα πολύ (έχει και λίγο από Riverside αλλά αυτό το καλύπτουμε με τα προαναφερθέντα…). Έχει μια απλότητα για δίσκος του είδους που σε κερδίζει γιατί επενδύει σε σωστά συστατικά, φωνή, ατμόσφαιρα και μελωδίες.
11) Shaolin Death Squad - Intelligent Design
Πολύ περίεργος δίσκος που όμως όσο περισσότερο τον επεξεργαζεσαι τόσο σε μαγνητίζει. Φοβερά θεατρικό με πολύ ωραία φωνητικά, πολύπλοκες αλλά όχι επιδεικτικές συνθέσεις, σε σημεία μπορεί να σε κάνει να νιώσεις άβολα αλλά νομίζω ότι είναι από επιλογή και ορθά υπάρχει αφού βοηθάει στην κλιμάκωση και την τελική διαμόρφωση του έργου. Πιεστικός, progressive κατά βάση δίσκος που όμως το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.
12) Trivium - The Crusade
Δεν έχω ιδέα γιατί αυτός ο δίσκος δεν έχει απήχηση στους κανονικούς μεταλάδες. Είναι ένας heavy/thrash οδοστρωτήρας με γενναίες δόσεις από Metallica και τεχνικές κιθάρες που σκοράρουν ψηλά και σε τσαμπουκά αλλά και σε groove. Οι Trivium είναι μια τεράστια metal μπάντα με έναν απίστευτα χαρισματικό frontman.
13) Amon Amarth - With Oden On Our Side
Δεύτερη δισκάρα στη σειρά στο ίδιο ύφος με την προηγούμενη και τη μία κομματαρα μετά την άλλη.
14) Tenacious D - The Pick Of Destiny
Όταν λέω ότι έχω λιώσει αυτό το δίσκο εννοώ ότι ξέρω απ’ έξω όλους τους στίχους, τις μελωδίες, τις ατάκες, τους βλέπω μπροστά μου σε κάθε τραγούδι στην αντίστοιχη σκηνή της ταινίας. Δε θα ξεπεραστεί ποτέ η ατάκα “Your training begins tomorrow, at the crack of noon…”
15) Scar Symmetry - Pitch Black Progress
Σύγχρονος, καλογραμμένος, καλοπαιγμένος δίσκος. Τα καφρικα στοιχεία συνυπάρχουν αρμονικά με τις μελωδικές γραμμές που ειδικά στα ρεφρέν είναι μεστές και μερακλήδικες. Melodeath του τότε σήμερα, που ακούγεται πολύ καλό και στο τώρα σήμερα.
16) Heaven Shall Burn - Deaf To Our Prayers
Εξηγήσαμε από το προηγούμενο άλμπουμ ότι έχω μεγάλη αδυναμία σε αυτούς εδώ, οπότε δε θα γινότανε να λείπουν από τους δίσκους της χρονιάς, ειδικά όταν βγάλανε το δίσκο εκείνο που ξεκινάει με το Counterwight. Βασικά δε μένει μόνο εκεί ο δίσκος απλά το εναρκτήριο κομμάτι είναι από τις πιο χαρακτηριστικές και τρομερές συνθέσεις στη δισκογραφία τους. Συνολικά πάντως ο δίσκος είναι γεμάτος ριφάρες και γαμάτα lead και ακόμα πιο γαμάτα ρεφρέν.
17) Noumena - Anatomy Of Life
Ωραίο μελαγχολικό, μελωδικό, σκανδιναβικό μέταλ με το Φινλανδικό στοιχείο να είναι κυρίαρχο αλλά με κάποιες αναφορές και στη Σουηδική σχολή. Δεν του λείπουν τα εκρηκτικά μπρούταλ σημεία (προσοχή τα βασικά φωνητικά είναι πολύ μπρούταλ) αλλά ξεχωρίζει κυρίως για τις αντιθέσεις που δημιουργεί με τα συχνά ατμοσφαιρικά περάσματά του που συνδυάζονται με όμορφα γυναικεία φωνητικά. Νομίζω ότι οι φαν του είδους που δεν του έχουν δώσει χρόνο αξίζει να το κάνουν. Αντε και καλό φθινόπωρο…
18) Celtic Frost - Monotheist
Υπήρξαν εποχές και μέρες που θα ήταν πολύ ψηλότερα στη λίστα μου. Μεγάλος δίσκος.
19) Insomnium - Above The Weeping World
Ο τρίτος δίσκος των Φιλανδών τους φέρνει στο προσκήνιο πλέον και είναι ήδη ξεκάθαρο ότι θα μας απασχολήσουν πολύ με το χειμωνιάτικο melodic death metal που μας δίνουν τα επόμενα χρόνια. Ο δρόμος τους πάει προς τα πάνω και φτάνει μέχρι την κορυφή του χώρου που τα τελευταία χρόνια είναι δική τους αδιαπραγμάτευτα.
20) Iron Maiden - A Matter Of Life And Death
Μάλλον ο καλύτερος Maiden δίσκος μετά το Brave New World. Το For The Greater Good Of God είναι ύμνος επιπέδου best of.
21) Edguy - Rocket Ride
Συνεχίζουν στο δρόμο που ξεκίνησαν με το Hellfire αφήνοντας ακόμα περισσότερο το κλασικό γερμανικό heavy/power και φέρνουν μια πρόταση πια στο τραπέζι που τους κάνει πιο ελκυστικούς στα αυτιά μου. Το Save me μπορώ να το ακούσω πραγματικά πολλές φορές στο repeat, έχει γίνει και έχει ξαναγίνει.
22) Ihsahn - The Adversary
Οι μεγαλύτεροι και πιο επιδραστικοί καλλιτέχνες στη μουσική που ακούω γίνονται ακόμα μεγαλύτεροι όταν εξελίσσονται, ανοίγουν νέα κεφάλαια στη μουσική τους αλλά και με τη μουσική τους. Ο Ihsahn είναι από τους καλλιτέχνες που θαυμάζω βαθιά γιατί καταφέρνει και κάνει βήματα στη μουσική του πορεία σταθερά προς τα εμπρός και σχεδόν πάντα με πολύ ποιοτικά αποτελέσματα.
23) Diablo Swing Orchestra - The Butcher’s Ballroom
Από το πρώτο κομμάτι του πρώτου δίσκου τους καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι διαφορετικό. Καταλαβαίνω απόλυτα ότι μπορεί κάποιος να το κλείσει γρήγορα ή αντίθετα να μείνει και να εκτιμήσει την jazz/swing/cabaret/rock ως φλαμένγκο και symphonic metal αλλόκοτη πρόταση τους, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
24) Colour Haze - Tempel
Συνεχίζουν μουσικά στους ίδιους δρόμους με τον προηγούμενο δίσκο και μάλιστα πάρα πολύ καλά. Μου αρέσει πολύ αυτή η αίσθηση που δίνουν σα να έχουν γράψει το δίσκο live, με τον old school τρόπο, όλοι μαζί σαν μπάντα, αντιεπαγγελματικά.
25) Hatebreed - Supremacy
Πολύ ξύλο, δυνατά γεμάτα ρυθμό ριφ, άγρια πορωτικά φωνητικά παρέα με αντίστοιχους στίχους. Τα λένε όλα μόνοι τους “Destroy everything, so a new life can begin”.
26) Blind Guardian - A Twist In The Myth
Ναι κοιτάξτε να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όταν λέω ότι ένας δίσκος Guardian δεν είναι καλός δε σημαίνει το ίδιο με όταν λέω ότι κάποιος άλλος τυχαίος δίσκος δεν είναι καλός. Λοιπόν αντί να μιλήσω για όλο το δίσκο θα μιλήσω για ένα κομμάτι που αναδεικνύει το γιατί οι άνθρωποι αυτοί βγάζουν τόσο ωραία μουσική. Το Fly λοιπόν είναι ένα υπέροχο κομμάτι που υπάρχει σε δύο μορφές, το Fly και το Dead sound of misery οι οποίες φέρνουν στο τραπέζι δύο πολύ διαφορετικά αποτελέσματα που καταλήγουν να είναι δύο αριστουργήματα αντίθετης μεταξύ τους αισθητικής βασισμένα στις ίδιες ιδέες και μέσα στα πλαίσια πάντα του χαρακτηριστικού ήχου των Guardian.
27) The Haunted - The Dead Eye
Ένα με δύο σκαλιά πιο κάτω από το προηγούμενο αλλά κι αυτό είναι ένας πολύ πολύ καλός δίσκος.
28) Europe - Secret Society
Πολύ διαφορετικός δίσκος με καλογυαλισμένη παραγωγή, περισσότερες κιθάρες πιο σκεπτόμενες συνθέσεις, καλά δεν έγιναν και Dream Theater ε, κρατώντας βέβαια τις έντονες μελωδίες. Πολύ καλό άλμπουμ που συχνά επιλέγω να το ακούσω, ίσως πιο συχνά από κάθε άλλο τους.
29) Wolfmother - Wolfmother
Τέρμα διασκεδαστικός δίσκος, ακουμπάει από τη 70’s ψυχεδέλεια και το hard rock μέχρι τον Jack White και τους Queens of the stone age. Νιώθω ότι τον αδικώ πάρα πολύ με την τόσο χαμηλή θέση.
30) Lacrimas Profundere - Filthy Notes For Frozen Hearts
Αν το my velvet little darkness που ανοίγει το δίσκο δε σε ψήσει να τον ακούσεις όλο άστο δεν έχει νόημα. Καθαρός ήχος χωρίς πολλές αποκλίσεις από το μελωδικό και προσβάσιμο gothαδικο μέταλ αλλά ταυτόχρονα πολύ ποιοτικό.
31) Audioslave - Revelations
Ο τελευταίος δίσκος τους είναι μάλλον ο λιγότερο καλός αν και είναι ο δίσκος που ξεφεύγει περισσότερο από τα χαρακτηριστικά των RATM και Soundgarden. Πάντως γουστάρω πολύ το funk υφάκι που έχει σκόρπιο στο δίσκο, φέρνει και λιγάκι σε Aerosmith εδώ κι εκεί οπότε πολλές φορές τον βάζω όταν γουστάρω έτσι λιγάκι να χορέψω.
32) Mastodon - Blood Mountain
Τον εκτιμώ πολύ αυτό το δίσκο παρά το ότι υπάρχουν μέρη του δίσκου που με δυσκολεύουν πολύ και γι αυτό δεν τον βάζω εύκολα να παίξει.
33) Killswitch Engage - As Daylight Dies
Ο δίσκος έχει κομματάρες (στην κανονική έκδοση τους και όχι κάτι νερόβραστες εκδόσεις που κυκλοφορούσαν τότε), έχει όμως και πιο αδύναμα τραγούδια, στο δεύτερο μισό, που τον αφήνουν λίγο πίσω μεν από την προηγούμενη δισκάρα αλλά αρκετά ψηλά για να μπει στα καλύτερα της χρονιάς.
34) Agalloch - Ashes Against The Grain
Έχω φίλους που το βάζουν στην κουβέντα για δίσκο της χρονιάς, για μένα δεν είναι τόσο ψηλά αλλά είναι ένας πολύ καλός δίσκος στο χώρο του ατμοσφαιρικού doom/black/folk.
35) Lacuna Coil - Karmacode
Δεν είμαι οπαδός των Lacuna Coil κυρίως γιατί δε μου αρέσει η φωνή του Ferro, αλλά ο συγκεκριμένος δίσκος έχει αρκετά στοιχεία που μου αρέσουν πολύ, από εμπορική γκοθιάρικη αισθητική μέχρι grooveάρισμα στο στυλ και τον ήχο των Korn, κολλητικές μελωδίες και τα υπέροχα φωνητικά της Scabbia. Εύγε και για τη διασκευή που ακούγεται σαν αναπόσπαστο πλέον μέρος του δίσκου.
36) Three Days Grace - One-X
Ο κόσμος γύρω τους αλλάζει αλλά αυτοί απλά ανεβαίνουν. Χιτάρες που αξίζουν να είναι χιτάρες, και όχι μια και δυο όπως άλλοι, οι τύποι βγάλανε 50 λεπτά δίσκο και τα μισά κομμάτια είναι σουπερχιτς. Αυτό το mainstream grunge-nu metal/rock πολύ μου αρέσει, το έχουμε πει πολλές φορές βασικά…
37) Amy Winehouse - Back To Black
Γιατί να μην το βάλω δηλαδή? Είναι φοβερός δίσκος, τόσο που καταφέρνει να σπάσει τα όρια του είδους του και να φτάσει να αρέσει ακόμα και σε ψιλοκολλημένους κακομεταλλάδες σαν και του λόγου μου (για να είμαι ειλικρινής βέβαια σχεδόν ποτέ δεν το ακούω ολόκληρο).
38) The Sword - Age Of Winters
Ναι μωρέ ακούμε και stoner, ίσως όχι φανατικά αλλά το έχουμε κι αυτό το χούι που ενίοτε γίνεται πιο έντονο ενώ άλλες φορές υποχωρεί κάπως. Το συγκεκριμένο doom-ο-metalίζει κι όλας, μια χαρά.
39) Liquid Scarlet - II
Καμία σχέση με το πρώτο τους, αυτό εδώ είναι χειρότερο σε αρκετούς τομείς με σημαντικότερο όλων τα φωνητικά που μου δίνουν την αίσθηση ότι έγινε προχειροδουλειά στις ηχογραφήσεις. Παρόλα αυτά έχει πάρα πολύ ωραίες συνθέσεις με πολύ έντονες συναισθηματικές μελωδίες που περνάνε κυρίως από τα καταπληκτικά πλήκτρα. Θα μπορούσε με λίγο πιο γεμάτες κιθάρες και καλύτερη δουλειά στα φωνητικά (από τον ίδιο γιατί η φωνή του είναι πολύ ωραία) να είναι τόσο καλός ή και καλύτερος από το ντεμπούτο τους. Κρίμα γιατί μετά διαλύθηκαν.
40) Shakira - Oral Fixation
Ναι, λοιπόν κοιτάξτε να δείτε πως έχει το πράγμα. Ναι, βασικά δεν έχω κάτι να πω που θα το κάνει να φανεί πιο ψαγμενο και ποιοτικό απ’ οτι είναι, αλλά η αλήθεια είναι ότι το cd αυτό πέρασε πολλές ώρες μέσα στο cd player του αυτοκινήτου. Ναι σωστά καταλάβατε το είχα αγοράσει, και για να είμαι εντελώς ειλικρινής δεν είναι το μόνο της που έχω αγοράσει.
Εξώφυλλο Lacrimas Profundere - Filthy Notes For Frozen Hearts
Αυτά με το 2006, οι τρεις πρώτοι δίσκοι έχουν όλοι το δικαίωμα να βγουν πρώτοι.
Καλή χρονιά παιδιά!!!
. Σιγά την αδικία, στο κάτω-κάτω νο.1 τότε βγήκε επίσης μια δισκάρα κοινής αποδοχής.
