Έχω περιέργεια αν η σειρά των users που post-άρουμε τις λίστες, εδώ και κάμποσες εβδομάδες έχει παγιωθεί μ’ έναν άτυπο τρόπο.
6 Likes
Φοβερή χρονιά και πάλι, αφήνω πάρα πολλά απέξω αλλά there you go 5 + 15 χωρίς να το ψειρίσω πολύ-πολύ:
1. Isis - In the Absence of Truth
2. Tool - 10.000 Days
3. Mastodon - Blood Mountain
4. Burial – Burial
5. Παύλος Παυλίδης & B - Movies - Άλλη Μια Μέρα
- David Gilmour - On an Island
- Kylesa - Time Will Fuse Its Worth
- Yeah Yeah Yeahs - Show Your Bones
- Celtic Frost - Monotheist
- Thom Yorke - The Eraser
- Flaming Lips - At War with the Mystics
- Cult of Luna - Somewhere Along the Highway
- Russian Circles - Enter
- Agalloch - Ashes Against the Grain
- The Sword - Age of Winters
- Witch - Witch
- Year of No Light - Nord
- Muse- Black holes and revelations
- The Mars Volta - Amputechture
- Belle & Sebastian - The Life Pursuit
Cover
Soundtrack
37 Likes
2006 λοιπόν, η χρονιά που ρίξαμε κατοστάρα στους Αμερικάνους αλλά χάσαμε στον τελικό και μισησαμε για πάντα τους Ισπανούς του Γκαρμπαχόσα.
Τη χρονιά αυτή βγήκαν οι δύο αγαπημένες μου ταινίες The wind that shakes the barley και το Pan’s Labyrinth (αυτό έχει και μόνιμη θέση στην πλάτη μου). Επίσης βγήκαν τα πολύ καλά Prestige και Illusionist, οι 300, Blood diamond, Borat, το επικό Pick of destiny, το δεύτερο μέρος από τους Πειρατές της Καραϊβικής το Pursuit of happyness, Silent Hill κι έχει κι άλλα… Χαμός έγινε στο σινεμά…
Το 2006 κυκλοφόρησε η αξεπέραστη σειρά Death Note, λίγες σειρές έχω χαρεί τόσο πολύ, ειδικά άνιμε.
Βγήκε ένα από τα αγαπημένα μας επιτραπέζια με τη γυναίκα μου, το Neuroshima Hex ένα από τα καλύτερα και πιο έξυπνα παιχνίδια για δύο που βγήκε ποτέ.
Από Video games δεν έχω ιδέα, με ρούφηξε βλέπετε η μαύρη τρύπα του WoW εκείνη τη χρονιά. Πάλι καλά που μπορούσες να παίζεις και να ακούς μουσική ταυτόχρονα γιατί αλλιώς η λίστα θα έφτανε με το ζόρι στα πέντε…
Αλλά τελικά δε θα φτάσει στα πέντε αλλά στα σαράντα πάλι γιατί και το 2006 βγήκαν πολλοί καλοί δίσκοι.
1) Tool - 10,000 Days
Ευτυχώς που υπάρχει και το 2006 για να διορθωθεί η κατάφωρη αλλά αναπόφευκτη αδικία του 2001. Οι 10,000 μέρες είναι μόνο μισό σκαλί κάτω από το Lateralus και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να είναι δίσκος της χρονιάς. Οι Tool εδώ κλείνουν ένα σερί τριών τεράστιων και ανεπανάληπτα επιδραστικών δίσκων για το χώρο της σκληρής μουσικής γενικότερα και όχι μόνο τη προοδευτική της πλευρά.
2) My Chemical Romance - The Black Parade
Ο δίσκος αυτός αγγίζει τη μουσική τελειότητα. Γίνονται πραγματικά όργια μέσα σε ένα πρωτοφανές πλαίσιο θεατρικότητας, τρέλας, διασκεδαστικής μανίας, συναισθηματικής συντριβής με σκληρό ήχο σκοτεινής αλλά μαζικής απήχησης. Απήχησης όμως χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα, αντίθετα μιλάμε για ποιοτική κορυφή για την μπάντα, το είδος, μια ολόκληρη γενιά τελικά. Το Black Parade είναι αυτό το μυθικό αριστούργημα που όλοι εκείνοι οι καθαροί, σκληροί, αμετακίνητοι μεταλλάδες είναι πραγματικά πολύ άτυχοι που ποτέ δεν άκουσαν.
3) Lamb Of God - Sacrament
Ο χαμός ο ίδιος. Δίσκος τόσο πορωτικός που κοιτά στα μάτια τους ίδιους τους Pantera. Τα εφτά πρώτα κομμάτια σε πιάνουν και δε σε αφήνουν δευτερόλεπτο. Τα υπόλοιπα τέσσερα θα μπορούσαν να είναι τα καλύτερα κομμάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των thrash ή groove ή γενικά επιθετικών metal δίσκων που έχουν βγει τα τελευταία είκοσι χρόνια.
4) Katatonia - The Great Cold Distance
Δεν έχω κατασταλάξει, και νομίζω ότι δε θα γίνει ποτέ, αν το αγαπημένο μου Katatonia είναι το Viva ή αυτό. Εχει τραγούδια μέσα που μου είναι πολύ δύσκολο να τα ακούσω με ψυχραιμία.
“ It’s violent here
Why have you left me
If only you could stay
and keep me in
It’s violent here
Why did you run from me “
5) Stone Sour - Come What(ever) May
Ο Corey βγάζει μια δισκάρα που ακροβατεί ανάμεσα στο σκληρό ροκ και το μοντέρνο heavy metal και παίζει να είναι καλύτερη από δυο, τρία Slipknot. 30/30-150, ομώνυμο, Made of scars, Reborn, Hell and consequences και φυσικά το ανεπανάληπτο και υπέροχο Through glass ξεχωρίζουν σε έναν σύνολο που βγάζει συναίσθημα, οργή έμπνευση και φρεσκάδα.
6) Amorphis - Eclipse
Το έχω λιώσει αυτό το άλμπουμ. Ο χιπστεράς με το περίεργο μουστάκι που ανέλαβε το μικρόφωνο έχει μία, ή δύο, από τις καλύτερες φωνές στο χώρο και έδωσε νέα πνοή γεμάτη φρεσκάδα σε ένα δίσκο όπου το δίδυμο Holopainen/Kallio βρίσκεται σε κορυφαία φόρμα συνθετικά δίνοντάς μας κολλητικές μελωδίες με το κιλό.
7) Strapping Young Lad - The New Black
Ο αγαπημένος μου κύριος Devin έχει ξεφύγει και βγάζει δισκάρες στη σειρά με εξωφρενικά κομμάτια, σχιζοφρενικές δομές, μεγάλα ριφ και φωνητικά μες την τελειομανή παράνοια. Ο δίσκος αυτός νομίζω ότι είναι ο πιο κοντινός δίσκος των SYL στα μετέπειτα προσωπικά του αριστουργήματα. Ο άνθρωπος αυτός έχει μια ιδιοφυΐα που πλέον φαίνεται ότι ούτε ο ίδιος μπορεί να τιθασεύσει και να οριοθετήσει, ευτυχώς γιατί έτσι καταφέρνει να μας δώσει αριστουργήματα που δεν μπορεί να μας δώσει κανείς άλλος.
8) In Flames - Come Clarity
Ο τελευταίος πολύ μεγάλος δίσκος των In Flames είναι και από τους καλύτερούς τους. Ξεχωρίζουν πολλά κομμάτια σε μια δουλειά που μας έκανε να πιστέψουμε, για να διαψευστούμε λίγα χρόνια μετά, ότι αυτή η μπάντα δεν μπορεί να βγάλει μέτρια δουλειά. Μιλάμε για ένα σερί από εφτά, ΕΦΤΑ υπέροχα άλμπουμ!!!
9) Muse - Black Holes And Revelations
Άλλος ένας πολύ καλός δίσκος των Muse που για πολλούς είναι και ο κορυφαίος τους, εγώ επειδή γενικά δεν είμαι φαν και μου αρέσουν μόνο πέντε δίσκοι τους δε θα πάρω θέση σ’ αυτό. Πάντως αυτόν το δίσκο τον έχω χαρεί πάρα πολύ γενικώς και οι κορυφές του πρέπει να πω ότι είναι συγκλονιστικές.
10) Wolverine - Still
Μεγάλη αδυναμία αυτός ο δίσκος. Το progressive metal τους ακούγεται πιο σκεπτόμενο και ροκ απ’ οτι είναι, μου δίνει μια αίσθηση ανάμεσα σε Fates Warning και Promised Land, με Porcupine Tree αύρα, πράγματα δηλαδή που αγαπώ πάρα πολύ (έχει και λίγο από Riverside αλλά αυτό το καλύπτουμε με τα προαναφερθέντα…). Έχει μια απλότητα για δίσκος του είδους που σε κερδίζει γιατί επενδύει σε σωστά συστατικά, φωνή, ατμόσφαιρα και μελωδίες.
11) Shaolin Death Squad - Intelligent Design
Πολύ περίεργος δίσκος που όμως όσο περισσότερο τον επεξεργαζεσαι τόσο σε μαγνητίζει. Φοβερά θεατρικό με πολύ ωραία φωνητικά, πολύπλοκες αλλά όχι επιδεικτικές συνθέσεις, σε σημεία μπορεί να σε κάνει να νιώσεις άβολα αλλά νομίζω ότι είναι από επιλογή και ορθά υπάρχει αφού βοηθάει στην κλιμάκωση και την τελική διαμόρφωση του έργου. Πιεστικός, progressive κατά βάση δίσκος που όμως το αποτέλεσμα τον δικαιώνει.
12) Trivium - The Crusade
Δεν έχω ιδέα γιατί αυτός ο δίσκος δεν έχει απήχηση στους κανονικούς μεταλάδες. Είναι ένας heavy/thrash οδοστρωτήρας με γενναίες δόσεις από Metallica και τεχνικές κιθάρες που σκοράρουν ψηλά και σε τσαμπουκά αλλά και σε groove. Οι Trivium είναι μια τεράστια metal μπάντα με έναν απίστευτα χαρισματικό frontman.
13) Amon Amarth - With Oden On Our Side
Δεύτερη δισκάρα στη σειρά στο ίδιο ύφος με την προηγούμενη και τη μία κομματαρα μετά την άλλη.
14) Tenacious D - The Pick Of Destiny
Όταν λέω ότι έχω λιώσει αυτό το δίσκο εννοώ ότι ξέρω απ’ έξω όλους τους στίχους, τις μελωδίες, τις ατάκες, τους βλέπω μπροστά μου σε κάθε τραγούδι στην αντίστοιχη σκηνή της ταινίας. Δε θα ξεπεραστεί ποτέ η ατάκα “Your training begins tomorrow, at the crack of noon…”
15) Scar Symmetry - Pitch Black Progress
Σύγχρονος, καλογραμμένος, καλοπαιγμένος δίσκος. Τα καφρικα στοιχεία συνυπάρχουν αρμονικά με τις μελωδικές γραμμές που ειδικά στα ρεφρέν είναι μεστές και μερακλήδικες. Melodeath του τότε σήμερα, που ακούγεται πολύ καλό και στο τώρα σήμερα.
16) Heaven Shall Burn - Deaf To Our Prayers
Εξηγήσαμε από το προηγούμενο άλμπουμ ότι έχω μεγάλη αδυναμία σε αυτούς εδώ, οπότε δε θα γινότανε να λείπουν από τους δίσκους της χρονιάς, ειδικά όταν βγάλανε το δίσκο εκείνο που ξεκινάει με το Counterwight. Βασικά δε μένει μόνο εκεί ο δίσκος απλά το εναρκτήριο κομμάτι είναι από τις πιο χαρακτηριστικές και τρομερές συνθέσεις στη δισκογραφία τους. Συνολικά πάντως ο δίσκος είναι γεμάτος ριφάρες και γαμάτα lead και ακόμα πιο γαμάτα ρεφρέν.
17) Noumena - Anatomy Of Life
Ωραίο μελαγχολικό, μελωδικό, σκανδιναβικό μέταλ με το Φινλανδικό στοιχείο να είναι κυρίαρχο αλλά με κάποιες αναφορές και στη Σουηδική σχολή. Δεν του λείπουν τα εκρηκτικά μπρούταλ σημεία (προσοχή τα βασικά φωνητικά είναι πολύ μπρούταλ) αλλά ξεχωρίζει κυρίως για τις αντιθέσεις που δημιουργεί με τα συχνά ατμοσφαιρικά περάσματά του που συνδυάζονται με όμορφα γυναικεία φωνητικά. Νομίζω ότι οι φαν του είδους που δεν του έχουν δώσει χρόνο αξίζει να το κάνουν. Αντε και καλό φθινόπωρο…
18) Celtic Frost - Monotheist
Υπήρξαν εποχές και μέρες που θα ήταν πολύ ψηλότερα στη λίστα μου. Μεγάλος δίσκος.
19) Insomnium - Above The Weeping World
Ο τρίτος δίσκος των Φιλανδών τους φέρνει στο προσκήνιο πλέον και είναι ήδη ξεκάθαρο ότι θα μας απασχολήσουν πολύ με το χειμωνιάτικο melodic death metal που μας δίνουν τα επόμενα χρόνια. Ο δρόμος τους πάει προς τα πάνω και φτάνει μέχρι την κορυφή του χώρου που τα τελευταία χρόνια είναι δική τους αδιαπραγμάτευτα.
20) Iron Maiden - A Matter Of Life And Death
Μάλλον ο καλύτερος Maiden δίσκος μετά το Brave New World. Το For The Greater Good Of God είναι ύμνος επιπέδου best of.
21) Edguy - Rocket Ride
Συνεχίζουν στο δρόμο που ξεκίνησαν με το Hellfire αφήνοντας ακόμα περισσότερο το κλασικό γερμανικό heavy/power και φέρνουν μια πρόταση πια στο τραπέζι που τους κάνει πιο ελκυστικούς στα αυτιά μου. Το Save me μπορώ να το ακούσω πραγματικά πολλές φορές στο repeat, έχει γίνει και έχει ξαναγίνει.
22) Ihsahn - The Adversary
Οι μεγαλύτεροι και πιο επιδραστικοί καλλιτέχνες στη μουσική που ακούω γίνονται ακόμα μεγαλύτεροι όταν εξελίσσονται, ανοίγουν νέα κεφάλαια στη μουσική τους αλλά και με τη μουσική τους. Ο Ihsahn είναι από τους καλλιτέχνες που θαυμάζω βαθιά γιατί καταφέρνει και κάνει βήματα στη μουσική του πορεία σταθερά προς τα εμπρός και σχεδόν πάντα με πολύ ποιοτικά αποτελέσματα.
23) Diablo Swing Orchestra - The Butcher’s Ballroom
Από το πρώτο κομμάτι του πρώτου δίσκου τους καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με κάτι διαφορετικό. Καταλαβαίνω απόλυτα ότι μπορεί κάποιος να το κλείσει γρήγορα ή αντίθετα να μείνει και να εκτιμήσει την jazz/swing/cabaret/rock ως φλαμένγκο και symphonic metal αλλόκοτη πρόταση τους, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
24) Colour Haze - Tempel
Συνεχίζουν μουσικά στους ίδιους δρόμους με τον προηγούμενο δίσκο και μάλιστα πάρα πολύ καλά. Μου αρέσει πολύ αυτή η αίσθηση που δίνουν σα να έχουν γράψει το δίσκο live, με τον old school τρόπο, όλοι μαζί σαν μπάντα, αντιεπαγγελματικά.
25) Hatebreed - Supremacy
Πολύ ξύλο, δυνατά γεμάτα ρυθμό ριφ, άγρια πορωτικά φωνητικά παρέα με αντίστοιχους στίχους. Τα λένε όλα μόνοι τους “Destroy everything, so a new life can begin”.
26) Blind Guardian - A Twist In The Myth
Ναι κοιτάξτε να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όταν λέω ότι ένας δίσκος Guardian δεν είναι καλός δε σημαίνει το ίδιο με όταν λέω ότι κάποιος άλλος τυχαίος δίσκος δεν είναι καλός. Λοιπόν αντί να μιλήσω για όλο το δίσκο θα μιλήσω για ένα κομμάτι που αναδεικνύει το γιατί οι άνθρωποι αυτοί βγάζουν τόσο ωραία μουσική. Το Fly λοιπόν είναι ένα υπέροχο κομμάτι που υπάρχει σε δύο μορφές, το Fly και το Dead sound of misery οι οποίες φέρνουν στο τραπέζι δύο πολύ διαφορετικά αποτελέσματα που καταλήγουν να είναι δύο αριστουργήματα αντίθετης μεταξύ τους αισθητικής βασισμένα στις ίδιες ιδέες και μέσα στα πλαίσια πάντα του χαρακτηριστικού ήχου των Guardian.
27) The Haunted - The Dead Eye
Ένα με δύο σκαλιά πιο κάτω από το προηγούμενο αλλά κι αυτό είναι ένας πολύ πολύ καλός δίσκος.
28) Europe - Secret Society
Πολύ διαφορετικός δίσκος με καλογυαλισμένη παραγωγή, περισσότερες κιθάρες πιο σκεπτόμενες συνθέσεις, καλά δεν έγιναν και Dream Theater ε, κρατώντας βέβαια τις έντονες μελωδίες. Πολύ καλό άλμπουμ που συχνά επιλέγω να το ακούσω, ίσως πιο συχνά από κάθε άλλο τους.
29) Wolfmother - Wolfmother
Τέρμα διασκεδαστικός δίσκος, ακουμπάει από τη 70’s ψυχεδέλεια και το hard rock μέχρι τον Jack White και τους Queens of the stone age. Νιώθω ότι τον αδικώ πάρα πολύ με την τόσο χαμηλή θέση.
30) Lacrimas Profundere - Filthy Notes For Frozen Hearts
Αν το my velvet little darkness που ανοίγει το δίσκο δε σε ψήσει να τον ακούσεις όλο άστο δεν έχει νόημα. Καθαρός ήχος χωρίς πολλές αποκλίσεις από το μελωδικό και προσβάσιμο gothαδικο μέταλ αλλά ταυτόχρονα πολύ ποιοτικό.
31) Audioslave - Revelations
Ο τελευταίος δίσκος τους είναι μάλλον ο λιγότερο καλός αν και είναι ο δίσκος που ξεφεύγει περισσότερο από τα χαρακτηριστικά των RATM και Soundgarden. Πάντως γουστάρω πολύ το funk υφάκι που έχει σκόρπιο στο δίσκο, φέρνει και λιγάκι σε Aerosmith εδώ κι εκεί οπότε πολλές φορές τον βάζω όταν γουστάρω έτσι λιγάκι να χορέψω.
32) Mastodon - Blood Mountain
Τον εκτιμώ πολύ αυτό το δίσκο παρά το ότι υπάρχουν μέρη του δίσκου που με δυσκολεύουν πολύ και γι αυτό δεν τον βάζω εύκολα να παίξει.
33) Killswitch Engage - As Daylight Dies
Ο δίσκος έχει κομματάρες (στην κανονική έκδοση τους και όχι κάτι νερόβραστες εκδόσεις που κυκλοφορούσαν τότε), έχει όμως και πιο αδύναμα τραγούδια, στο δεύτερο μισό, που τον αφήνουν λίγο πίσω μεν από την προηγούμενη δισκάρα αλλά αρκετά ψηλά για να μπει στα καλύτερα της χρονιάς.
34) Agalloch - Ashes Against The Grain
Έχω φίλους που το βάζουν στην κουβέντα για δίσκο της χρονιάς, για μένα δεν είναι τόσο ψηλά αλλά είναι ένας πολύ καλός δίσκος στο χώρο του ατμοσφαιρικού doom/black/folk.
35) Lacuna Coil - Karmacode
Δεν είμαι οπαδός των Lacuna Coil κυρίως γιατί δε μου αρέσει η φωνή του Ferro, αλλά ο συγκεκριμένος δίσκος έχει αρκετά στοιχεία που μου αρέσουν πολύ, από εμπορική γκοθιάρικη αισθητική μέχρι grooveάρισμα στο στυλ και τον ήχο των Korn, κολλητικές μελωδίες και τα υπέροχα φωνητικά της Scabbia. Εύγε και για τη διασκευή που ακούγεται σαν αναπόσπαστο πλέον μέρος του δίσκου.
36) Three Days Grace - One-X
Ο κόσμος γύρω τους αλλάζει αλλά αυτοί απλά ανεβαίνουν. Χιτάρες που αξίζουν να είναι χιτάρες, και όχι μια και δυο όπως άλλοι, οι τύποι βγάλανε 50 λεπτά δίσκο και τα μισά κομμάτια είναι σουπερχιτς. Αυτό το mainstream grunge-nu metal/rock πολύ μου αρέσει, το έχουμε πει πολλές φορές βασικά…
37) Amy Winehouse - Back To Black
Γιατί να μην το βάλω δηλαδή? Είναι φοβερός δίσκος, τόσο που καταφέρνει να σπάσει τα όρια του είδους του και να φτάσει να αρέσει ακόμα και σε ψιλοκολλημένους κακομεταλλάδες σαν και του λόγου μου (για να είμαι ειλικρινής βέβαια σχεδόν ποτέ δεν το ακούω ολόκληρο).
38) The Sword - Age Of Winters
Ναι μωρέ ακούμε και stoner, ίσως όχι φανατικά αλλά το έχουμε κι αυτό το χούι που ενίοτε γίνεται πιο έντονο ενώ άλλες φορές υποχωρεί κάπως. Το συγκεκριμένο doom-ο-metalίζει κι όλας, μια χαρά.
39) Liquid Scarlet - II
Καμία σχέση με το πρώτο τους, αυτό εδώ είναι χειρότερο σε αρκετούς τομείς με σημαντικότερο όλων τα φωνητικά που μου δίνουν την αίσθηση ότι έγινε προχειροδουλειά στις ηχογραφήσεις. Παρόλα αυτά έχει πάρα πολύ ωραίες συνθέσεις με πολύ έντονες συναισθηματικές μελωδίες που περνάνε κυρίως από τα καταπληκτικά πλήκτρα. Θα μπορούσε με λίγο πιο γεμάτες κιθάρες και καλύτερη δουλειά στα φωνητικά (από τον ίδιο γιατί η φωνή του είναι πολύ ωραία) να είναι τόσο καλός ή και καλύτερος από το ντεμπούτο τους. Κρίμα γιατί μετά διαλύθηκαν.
40) Shakira - Oral Fixation
Ναι, λοιπόν κοιτάξτε να δείτε πως έχει το πράγμα. Ναι, βασικά δεν έχω κάτι να πω που θα το κάνει να φανεί πιο ψαγμενο και ποιοτικό απ’ οτι είναι, αλλά η αλήθεια είναι ότι το cd αυτό πέρασε πολλές ώρες μέσα στο cd player του αυτοκινήτου. Ναι σωστά καταλάβατε το είχα αγοράσει, και για να είμαι εντελώς ειλικρινής δεν είναι το μόνο της που έχω αγοράσει.
Εξώφυλλο Lacrimas Profundere - Filthy Notes For Frozen Hearts
Αυτά με το 2006, οι τρεις πρώτοι δίσκοι έχουν όλοι το δικαίωμα να βγουν πρώτοι.
Καλή χρονιά παιδιά!!!
38 Likes
2006
- Pagan Altar - Mythical & Magical
- Hammers of Misfortune – The Locust Years
- Celtic Frost – Monotheist
- Agalloch – Ashes Against the Grain
- Summoning – Oath Bound
Κενοτάφιον
- Warning – Watching from a Distance
- Isis – In the Absence of Truth
- Muse – Black Holes and Revelations
- Clint Mansell, Kronos Quartet – The Fountain OST
- Iron Maiden – A Matter of Life and Death
- Amorphis - Eclipse
- Moonspell – Memorial
- Tenhi - Maaaet
- Cruachan – The Morrigan’s Call
- Jon Oliva’s Pain – Maniacal Renderings
- The Mars Volta – Amputechture
- Amy Winehouse – Back to Black
- Placebo – Meds
Cover Art:
33 Likes
Πωπω θανατερη χρονια το 2006 - τρομερες κυκλοφοριες.
2 Likes
και πολυ χαμηλα τον εβαλες!
4 Likes
Ναι, από όλες τις χρονιές, αυτό σε πείραξε κι εσένα 
. Σιγά την αδικία, στο κάτω-κάτω νο.1 τότε βγήκε επίσης μια δισκάρα κοινής αποδοχής.
1 Like
Ναι μωρέ πλάκα κάνω και κυρίως για τις δικές μου λίστες μιλάω που δεν είχα δώσει πρώτη θέση σε κανένα Tool!
Υπάρχει περιοδικότητα και συνέπεια, όχι μόνο ως προς την ημέρα που κάνουν τις αναρτήσεις τους οι περισσότεροι “τακτικοί” συμμετέχοντες, αλλά και στην ώρα που γίνονται οι αναρτήσεις αυτές!
Αρχής γενομένης μάλιστα από τα ξημερώματα της Δευτέρας, αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, υπάρχει σειρά που τηρείται σχεδόν απαρέγκλιτα σε βαθμό να ανησυχούμε αν δεν δούμε τη λίστα κάποιου δημοσιευμένη “στην ώρα της”!
6 Likes
Πάρα πάρα πάρα πολύ δύσκολη χρονιά για εμένα, βγήκαν άπειρα albums κομβικά για τη μουσική που ακούω (και singles, αλλά δε μας απασχολεί αυτό εδώ).
2006
Muse - Black Holes & Revelations
Δυσκολεύτηκα μέχρι να το βάλω και πρώτο, αλλά δε γινόταν. Το καλύτερό τους album για εμένα, επιτέλους η παραγωγή είναι αυτή που πρέπει, όχι ότι στα OoS και Absolution δεν ήταν καλή αλλά ο ήχος ήταν λίγο κακός και μέρος της γοητείας τους (πέρα από τις άψογες συνθέσεις). Εδώ όμως πάει σε πραγματικά άλλα levels ( 
) και ακολουθεί αυτή την πορεία έκτοτε. Ήχος κρύσταλλο, συνθέσεις μαγικές, Bellamy φωνή σε άλλα επίπεδα, δηλαδή τι άλλο θες? Όταν τα δεύτερα τραγούδια του album, είναι τα Invincible, City of Delusion και Assassin τι περιμένεις δηλαδή? Ειδική μνεία στα Map, το πιο όμορφο τραγούδι που έχουν γράψει, Exo Politics που είναι ένα απλό rock τραγούδι και το λατρεύω. Όποιος θέλει να καταλάβει τι σημαίνει ραδιοφωνικό hit ας δει το παρακάτω βιντεάκι, και πόσα πράγματα περιέχει ένα “απλό” τραγούδι σαν το Starlight.
Η απόλυτη κορυφή τους, δεν το ξεπέρασαν ποτέ αυτό το album είτε πριν είτε μετά.
Placebo - Meds
To πρώτο album που αγάπησα, και με έκανε να ακούω τη μουσική που ακούω. Δεν ξέρω αν έχετε αντιληφθεί πόσο καλό είναι το ομώνυμο, δηλαδή είναι τόσο καλό κομμάτι γαμώ την πτν. Η φωνή του Molko είναι μοναδική, το συναίσθημα που βγάζει είναι αδιανόητο, δε γίνεται να έχει γράψει τέτοια κομματάρα σαν το Song To Say Goodbye, απίστευτο. Post Blue, Space Monkey, Blind, Infra Red, τι να λέμε τώρα, το album είναι σταθμός για μένα και το αγαπημένο μου δικό τους. Δυστυχώς ήταν η τελευταία αξιόλογη προσπάθειά τους, αλλά τουλάχιστον έπεσαν γενναίοι.
Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Είναι δυνατόν το ντεμπούτο των ΑΜ να είναι 3ο? Πόσα έχουν ειπωθεί γι’ αυτό το δίσκο, η πρώτη internet μπάντα, ανησυχίες πιτσιρικάδων, ένας ποιητής που έτυχε να παίζει και κιθάρα, ένας διαβολεμένος drummer, ένας 2ος κιθαρίστας όνειρο και ένας μπασίστας που τα παράτησε νωρίς, για ένα album που χαρακτηρίζει όλα αυτά πριν έρθει το internet. I Bet That You Look Good, When The Sun Goes Down, Mardy Bum, A Certain Romance, γενικά κομματάρες και ένα album αφιερωμένο στην νιότη. Η τελευταία τόσο μεγάλη μπάντα που βγήκε για μένα (με το τελευταίο πραγματικά μεγάλο album αλλά αυτά θα τα πούμε το 2013). Fun fact, με ένα album στις πλάτες (και ένα EP, ok), αλλά με τρελό cult following ήταν 2ο όνομα στο Reading & Leeds, κάτω από τους…Μuse. Μπορεί και να έκοβα το δεξί μου χέρι για να ήμουν εκέι, Muse & AM το 2006, το διαννοείστε?
My Chemical Romance - The Black Parade
Τώρα τι να πεις? Πως γίνεται το Black Parade να είναι 4ο γαμώτο? Απλά δε γίνεται. Θα αφήσω να τα πουν άλλοι αυτά που πρέπει, εγώ πραγματικά νιώθω ντροπή.
Escape The Fate - Dying Is Your Latest Fashion
Με βγάζω από τη δύσκολη θέση να νιώθω άσχημα, και κάνω την έκπληξη, βάζοντας τον Ronnie στην 5η θέση. Φ Α Ν Τ Α Σ Τ Ι Κ Ο ντεμπούτο, το μόνο με τον Ronnie στη σύνθεση τους (προτού πάει φυλακή) kαι φτιάξει μετά τους Falling In Reverse. Situations διαχρονικό hit, There’s No Sympathy For The Dead απλά σε χτυπάει μες στα μούτρα, και κάπου το είχα αναφέρει πως ο μαν είναι ο μπροστάρης της σκηνής και πολλά χρόνια μπροστά απ’ τα trends με βάση αυτά που έκανε. Όποιος θέλει να τα δει ωραία και νοικοκυρεμένα, εδώ
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Killers - Sam’s Town (από όταν είδα το videoclip του When You Were Young πριν 17 χρόνια ήθελα να κάνω μουστάκι σαν τον Brandon, ακόμη δεν μπορώ να βγάλω 4 τρίχες)
Senses Fail - Still Searching
From First To Last - Heroine (Wes Borland ε)
Gnarls Barkley - St. Elsewhere (από το Gone Daddy Gone έμαθα τους Violent Femmes)
AFI - Decemberunderground (δεν μπορώ να περιγράψω τι χαμός γινόταν με το Miss Murder)
Nelly Furtado - Loose
Breaking Benjamin - Phobia
Justin Timberlake - Futuresex/Lovesounds (αδιανόητα καλό album, αλλά το φάγανε οι κλίκες. Τo What Goes Around Comes Around είναι πολύ πολύ μεγάλο κομμάτι, και είναι κρίμα αν τρώει hate επειδή είναι σε αυτό το genre)
Christina Aguilera - Back to Basics (ναι, γιατί όχι, όταν αποφάσισε η Aguilera πως η φωνή της αρκεί για να είναι στην κορυφή)
Outkast - Idlewild
Kasabian - Empire
LCD Soundsystem - 45:33
Bring Me The Horizon - Count Your Blessings (με τρεμάμενα χέρια το χώνω σε αυτό το σημείο μπας και δεν το προσέξει κανείς, αλλά δε γινόταν να το αφήσω εκτός και να πω “το ξέχασα”)
Jay - Z - Kingdom Come
Nas - Hip Hop Is Dead
28 Likes
Το What Goes Around Comes Around ειναι αδιανόητη κομματάρα, ένα έπος.
5 Likes
Αυτό το “just a classic case, s-s-scenario” 
Τόσο απλό, μα τόσο γαμάτο
2 Likes
Fuck yeah baby 
1 Like
Καθότι σήμερα, ως πρωτοεμφανιζόμενος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν χρειάστηκε να κάνω κάποια λίστα αναγκαίων και χρήσιμων σημειώσεων, θα μείνω στην κλασσική της Δευτέρας για ένα 2006.
1) MONO - “You Are there”: Βρισκόμαστε έξι χρόνια πριν το απόλυτο καλλιτεχνικό απαύγασμα των Ιαπώνων στην καριέρα τους και στην κορυφαία πεντάδα του post rock εν γένει. Έξι χρόνια πριν, λοιπόν, οι Ιάπωνες ξέρουν τι θέλουν να κάνουν και βάζουν σε πλώρη την εμπειρία τους. Ταξιδεύουν με γνώμονα το ξεδίπλωμα αμέτρητων ιδεών, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν περιορίζονται μόνο σ’ ένα απογυμνωμένο post rock. Το λεγόμενο shoegaze γι’ αυτούς είναι η χαρά του παιδιού, αλλά ακόμα δεν έχουν μάθει όλα τα μυστικά του. Οι φιλαρμονικές ενορχηστρώσεις γαργαλούν την όρεξή τους και το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο υποσχόμενο. Κόσμε, are you there?
2) Firewind - “Allegiance”: Το ζητούμενο είναι πάντα ο τρόπος στο εκφραστικό παράγωγο και όχι το ίδιο το παράγωγο αυτό καθαυτό. O Κώστας διά των Firewind (δηλαδή, των εξαίρετων μουσικών, που τον πλαισίωναν τότε) επικεντρώνεται στον τρόπο και πλασάρει στη σκηνή ένα γευστικότατο προοίμιο του καλύτερου εγχώριου power metal δίσκου μέχρι την άφιξη του “No Turning Back” των Innerwish. Επιτέλους, βρίσκει στο πρόσωπο και τη φωνή του Apollo το στήριγμά του για το μουσικό ξεσάλωμα, συνθέτοντας και φτιάχνοντας ένα δίσκο γεμάτο από hard/heavy/power εκρήξεις. Το “Before the Storm”, τέρμα επηρεασμένο μελωδικά από τον Marty, το άκουγα κάθε πρωί ανελλιπώς πριν φύγω για το σχολείο και τις πανελλήνιες. Μετά ήμουν μόνιμα, μέχρι και σήμερα, εναγκαλισμένος με τα ρεφρέν των “Breaking the Silence” και “Where Do We Go from here?”.
3) Blind Guardian - “A Twist in the Myth”: Η αλήθεια είναι ότι τ’ ανάποδα και αγύριστα συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Για να το θέσω, όμως, και υπό μία άλλη οπτική. Αν το “A Twist in the Myth” ήταν ο πρώτος μου Guardian δίσκος θα τον χρύσωνα και θα μοίραζα παντού εγκώμια. Επανερχόμενος στη θέση μου. Δεν τον χρυσώνω και δε θα πλέξω κανένα εγκώμιο για χάρη του. Αποχώρησε ο καλύτερος drummer στο power metal και στη θέση του ήρθε ένας παικταράς, που του μείωσαν τη δυναμική στον ήχο του. Από τότε τον έχουν κυριολεκτικά στα μετόπισθεν από άποψη παραγωγής (να μην τα ξαναλέμε) και πορεύονται ως είναι. Στα του δίσκου, λοιπόν, χρειάζονταν ένα διάλειμμα από τ’ απανωτά επίχρυσα στέφανα που μοίρασαν στη δισκογραφία τους -ή κοινώς, κουράστηκαν λίγο- και σκέφτηκαν να ροκάρουν. Καθόλου άσχημο αποτέλεσμα με μερικές πολύ δυνατές και αξιομνημόνευτες στιγμές, όπως το “Turn the Page”, το μπομπάτο “Another Stranger Me” και το άκρως Queen-ικό “Straigh through the Mirror”. Έχει τη χάρη του ο δίσκος, όπως και ο Hansi που ρίχνει τον πήχη. Το κιθαριστικό δίδυμο, πάλι, συνεχίζει να πλέει σε πελάγη ακούραστης ατελεύτητης δύναμης (το καλύτερο πια, για μένα, εν ενεργεία δίδυμο).
4) Trivium - “The Crusade”: Ορεξάτοι, μπαγάσηδες, θαρραλέοι και τολμηροί να πατήσουν πάνω στο ‘86 με κανονιοβολισμούς, αλλά και συνδυάζοντάς τους με μία rockin’ ευθύτητα, κερδίζουν την προσοχή μου και τις εντυπώσεις μου. Χωρίς να ζητάω τίποτα απολύτως από το λεγόμενο Αμερικάνικο μέταλ, οι συγκεκριμένοι έχουν όλο το πακέτο.
5) Wolves in the Throne Room - “Diadem of 12 Stars”: Μπαίνει το “Queen of Borrowed Light” και αισθάνεσαι τους τέσσερις ανέμους να έρχονται κατά πάνω σου. Όχι για να σε σωριάσουν, μα για να σε πουν την ιστορία τους. Να σε ανεβάσουν εις ύψος αψηλόν και να σου συστήσουν το παιχνίδι τους. Οι λύκοι κατεβαίνουν με ταχύτητα, ορμώμενοι από το πάθος τους να συνθέσουν επιτέλους αυτό, που για χρόνια έκαιγε μέσα τους ως ερέθισμα των επιρροών τους. Επισήμως ανεπίσημα επίσημο ντεμπούτο στο Κασκάδιο black metal.
Εξώφυλλο:
33 Likes
Αυτός ο μύθος που θέλει το Twist In The Myth να μην είναι καλός δίσκος επειδή ξέρω γω τα προηγούμενα 3-4 ήταν εκπληκτικά, είναι αρκετά διεστραμμένος πάντως.
Μιλάμε για δίσκο με This Will Never End, Otherwise, Fly, Skalds & Shadows και Another Stranger Me.
3 Likes
Η μπορεί απλά να μην αρέσει, οπότε ,για μένα, είναι απλά ένας μέτριος BG δίσκος.
5. Gadget - The Funeral March
Ένας από τους καλύτερους grindcore δίσκους της δεκαετίας κατ’εμέ, οι Gadget εδώ κυκλοφορούν έναν δίσκο που δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω τίποτα λιγότερο από αριστούργημα. Με μια παραγωγάρα να αβαντάρει τον ήχο τους που δίνει βάθος και ενθαρρύνει πολλαπλές ακροάσεις χωρίς να κουράζει και με το συγκρότημα σε συνθετικό οίστρο να γράφει κομμάτια που πίσω από την φρενήρη ηχητική επίθεση κρύβουν ύπουλες και ατμοσφαιρικές μελωδίες που σε κολλάνε στον τοίχο και σε ρουφάνε ακόμα περισσότερο στην ουσία του δίσκου.
4. Dozer - Through The Eyes Of Heathens
2006 το ήξερα, 2006 το βάζω. Φοβερή ντουμοστονεροψυχεδέλεια, με κομμάτια που αν με βρουν στην κατάλληλη διάθεση μπορούν να με ξεσηκώσουν όσο λίγα πράγματα. Straight to the point, χωρις φρου φρου και αρώματα, γαμώ τους δίσκους.
3. Misery Index - Discordia
Το ηχητικό ισοδύναμο του “κλωτσιά στα δόντια”. Ακραίος δίσκος στα όλα του, 30 λεπτά μόνο τσίτες και ξέσπασμα. Πετάς στο mix αδιανόητα mid tempo riffs, ανελέητο drumming, χειρουργική ακρίβεια από όλους στο παίξιμο (χωρίς να είναι τεχνικός δίσκος), grind ορμή και την οργή που αρμόζει σε έναν απολύτως απηυδισμένο χαρντκορά και έχεις το Discordia. Κειμήλιο και αυτό και το επόμενο και γενικά οι MI.
2. Hammers of Misfortune - The Locust Years
Θα μπορούσα να πω πως είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βάλει το χεράκι του ο Scalzi και αυτό να ήταν αρκετό. Απίθανος δίσκος, με 100% προσωπικότητα, όλα τα στοιχεία της μπάντας εδώ μαεστρικά ξεδιπλωμένα και στο peak τους, οι ιδιοτροπίες του Scalzi στιχουργικά/συνθετικά είναι απολαυστικές (πάντα μου έβγαζε μία τρόπον τινά steampunk ατμόσφαιρα στις δουλειές του στους HoM) και η ποικιλία στα κομμάτια εγγυώνται έναν δίσκο που όμοιό του δεν θα βρείτε πουθενά αλλού. Prog (με πολύ ευρεία έννοια) metal κομψοτέχνημα.
1. Pagan Altar - Mythical & Magical
Η καλύτερη μπάντα του γνωστού και του άγνωστου σύμπαντος στην definitive στιγμή της. Ένας δίσκος που δεν είχε κανένα δικαίωμα να κυκλοφορήσει στα 00ς και που ανήκει σε μια μακρινή εποχή και ένα συγκρότημα που παρουσιάζει το αληθινό του πρόσωπο, φανερώνοντας και τιμώντας τις καταβολές του. Folk, rock, doom, heavy metal (που ροκάρει με σπασμένα φρένα), μουσική που δεν κολλάει σε ταμπέλες και που έχει έναν απλό στόχο. Να ταξιδέψει τον ακροατή σε ξεχασμένες εποχές και σε εικόνες που δεν μπορεί να συλλάβει το μάτι στον σύγχρονο κόσμο. Αρχαίες τελετές, έθιμα που έχουν θαφτεί στο χρονοντούλαπο, δεισιδαιμονίες που αποκτούν σάρκα και οστά, όλα αυτά μεταφέρονται με ανατριχιαστική αυθεντικότητα και πρωτοφανή ζωντάνια, λες και ο Terry Jones τα έζησε από πρώτο χέρι (και είναι κάτι που θα το συζητούσα αυτό). Κανείς σαν αυτούς και τίποτα σαν το Mythical & Magical, μια μοναδική οντότητα στον μουσικό μου κόσμο.
36 Likes
Oh yes 
Είσαι σίγουρος όμως ότι όλα αυτά είναι έργο Scalzi και όχι Cobbett;
Αυτός άλλωστε ήταν πάντα ο φυσικός ηγέτης και τραγουδοποιός στους Hammers.
ξεκάθαρη χρονιά χωρίς να σκεφτώ πολύ, οι επιλογές μάλλον θα είναι οι ίδιες όσο και αν σκεφτώ ακόμη κ μετά απο αρκετές μέρες.
2006 λοιπόν, ακόμη μια χρονιά που δεν βάζω mastodon 
34 Likes
2006
- Draconian - The Burning Halo
- My Dying Bride - A Line of Deathless Kings
- Agalloch - Ashes Against the Grain
- Three Days Grace - One-X
- Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
- My Chemical Romance - The Black Parade
- Muse - Black Holes And Revelations
- In Flames - Come Clarity
- Placebo - Meds
- Taking Back Sunday - Louder Now
Ξέχασα το Hours των Funeral for a Friend (2005), κρίμα, γιατί έπαιζαν οριακά 5αδα.
36 Likes