Μα ο Vicotnik έπαιζε και ο ίδιος στους Code!
Ναι! Να και κάτι που δεν περίμενα να δω και το είχα ξεχάσει και ο ίδιος! Και το DVD πόσο γάμαγε επίσης.
1 Like
Μάλιστα… Αυτά παθαίνεις άμα δεν ψάχνεις κάτι και βασίζεσαι στο ένστικτο…
ΟΚ, πάμε για άλλο ένα έντιτ, να φύγει η “Hollywood version”…
1 Like
Ο ορισμός του μερακλίδικου το Roadrunner United.
2 Likes
2005
- DREAM THEATER – octavarium
- DREDG – catch without arms
- PORCUPINE TREE – deadwing
- FRAGILE VASTNESS - A Tribute to Life
- MARIANNE FAITHFULL – before the poison
τα εδω και εκει και παραπερα
Summary
- SENTENCED – the funeral album
- THE KINGS OF FROG ISLAND – s/t
- QOTSA – lullabies to paralyze
- SAMAVAYO – death.march.melodies!
- PARADISE LOST – s/t
- SOAD – mesmerize
- POETS OF THE FALL – signs of life
- ZENO – zenology II
- TRIBUZY – execution
- JOHN PETRUCCI – suspended animation
- HELLOWEEN – keeper of the seven keys/the legacy
- MASTERPLAN - aeronautics
- STRATOVARIUS – s/t
- MALMSTEEN – unleash the fury
- NIN – with teeth
- ANIMAL ALPHA - pheromones
- CAUSA SUI – s/t
- SHADOW GALLERY – room V
- RIVERSIDE – second life syndrome
- LA MENADE - Conflitti e sogni (EP)
- ANTIMATTER – planetary confinement
- JAMES LaBrie – elements of persuasion
- MAXIMUM THE HORMONE - Rokkinpo Goroshi
- SOAD – hypnotize
- MADRUGADA – the deep end
- OPETH – ghost reveries
27 Likes
Σύντομα γιατί είναι αργά και αύριο παίζει να μην προλάβω:
-
Meshuggah - Catch Thirty-Three: Μόλις πριν 3 χρόνια, άλλαξες όλη την μουσική. Μετά έγραψες ένα φοβερό ΕP, το ακριβώς αντίθετο. Πως συνεχίζεις? Ε κάνεις κάτι ανώμαλο. Γράφεις ένα δίσκο-κομμάτι, το οποίο το χωρίζεις περίπου randomly σε υποκομμάτια, έχεις έναν από τους καλύτερους drummer, αλλά του λες “αραξε μαν, μην κουράζεσαι, το χουμε!” και γράφεις με virtual instrument τα drums.
Όλα αυτά, ενώ κοιτάς στα ίσια το Nothing και του προσθέτεις ΣΚΟΤΑΔΙ. Ακόμα και οι Tool επηρεάστηκαν απο αυτόν τον δίσκο. -
Dredg - Catch Without Arms: Φοβερό alt rock με πολλές προεκτάσεις. Κομμάτια σαν το Sang Real δεν γράφονται κάθε μέρα.
-
Opeth - Ghost Reveries. Ο τέλειος Opeth δίσκος, χωρίς καν να είναι ο καλύτερος τους. Ο Μιχαλάκης έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση στα καθαρά και εμείς απλώς απολαμβάνουμε. Τα 25 δευτερόλεπτα 7:20-7:46 στο Harlequin Forest, είναι από τα πιο συγκλονιστικά γυρίσματα που έχω ακούσει.
-
Kreator - Enemy of God. Μου αρέσουν οι Kreator γενικά, αλλά δεν είμαι φαν. E εδώ το τερματίσανε όμως. Φοβερή ορμή, δεύτερη νιότη, εντυπωσιακές κιθάρες.
-
Communic - Conspiracy In Mind. Εξαιρετικό ντεπούτο από αυτό το Νορβηγικό τρίο. Φωνή κάτι ανάμεσα σε Hansen και Dane, μουσικά ένα περιπετειώδες prog/power που αγγίζει Nevermore εδώ και εκεί.
Πολλά παλέψανε να μπουν πεντάδα:
Steve Vai - Real Illusions:Reflections
Porcupine Tree - Deadwing
Bolt Thrower - Those Once Loyal
Clutch - Robot Hive/Exodus
Dream Theater - Octavarium
John Petrucci - Suspended Animantion
Sieges Even - The Art of Navigating By The Stars
Strapping Young Lad - Alien
Avenged Sevenfold - City of Evil
35 Likes
2005
1. The Protomen - The Protomen
Οσοι δεν τους ακουτε ή τους δωσατε μονο μια ευκαιρια και ειπατε “μεχ”… σας συγχωρω, γιατι “Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι”. Εσεις ομως που τους γουσταρετε και τους ξεχασατε, δεν εχετε καμια δικαιολογια. Εν ολιγοις, οχι απλα ο καλυτερος δισκος της χρονιας, αλλα ενας απο τους 10 καλυτερους δισκους της δεκαετιας, και ενα απο τα καλυτερα ντεμπουτα ολων των εποχων. Οι Protomen καταγονται απο το Nashville του Tennessee (μια απο τις πιο ομορφες πολιτειες της Αμερικης παρεμπιπτοντως, και δεν το περιμενα), και στις αρχες της χιλιετιας μας ξεκινησαν περισσοτερο για πλακα παρα στα σοβαρα μια μπαντα - κολλεκτιβα με στοχο να πουν την ιστορια του Protoman, ενος χαρακτηρα που παιζει τον ρολο του αδερφου του Megaman, στο συμπαν του κλασικου παιχνιδιου της Capcom για την Nintendo απο το 1987. Με τραγουδια - δυναμιτες οπως τα Hope Rides Alone, The Will Of One, Vengeance, The Stand (Man or Machine) και Due Vendetta, το Act I : The Protomen ειναι 37 λεπτα τελειας ροκ οπερας με λιγο απο 80ς AOR, λιγο μεταλ, λιγο thrash, και απειρη 8-bit-η καυλα. Αν θελετε και κυριως αν σας βολευει μερικους, μπορειτε να το θεωρησετε τραγικη υπερβολη, αλλα η κραυγη του Panther στο Will Of One ειναι μια απο τις καλυτερες κραυγες στην ιστορια του ροκενρολ διχως αμφιβολια. Οσοι λατρευετε αυτον τον δισκο, να ξερετε οτι WE HAVE CONTROL, WE KEEP YOU SAFE, WE ARE YOUR HOPE, WE ARE IN CONTROL. Οσοι δεν τον εχετε ακουσει ακομα, ισως καλο θα ηταν να σπευσετε, δεν θα ζουμε για παντα. Οσοι τον εχετε ακουσει και δηλωνετε ευθαρσως και ψευδως οτι δεν σας αρεσει, ειστε προφανως ανδροειδη του Dr. Wily. Μονο ενα ρομποτ δε θα ανατριχιαζε με το chorus στο Vengeance, με την γεφυρα και το τελειωμα του Will Of The One, και με το δευτερο μισο του Stand. Εχοντας δει την μπαντα live 7 φορες ως τωρα, σας διαβεβαιω οτι ειναι παικταραδες ολοι τους, και τα δινουν ολα στην σκηνη. Το μονο αρνητικο αυτης της μπαντας ειναι οτι εβγαλαν την μουσικη τους 300 χρονια νωριτερα απο οτι θα επρεπε για να την εκτιμησουν και τα 8 δισεκατομμυρια των ανθρωπων οσο θα επρεπε, με αποτελεσμα να εχουν αναγκαστει να εχουν κανονικες δουλειες και να μην μπορουν να βγαλουν οση μουσικη οση θα ηθελαν και οση θα επρεπε, αφου παλευουν εδω και περιπου 9 χρονια να βγαλουν τον τριτο τους δισκο. Αυτα τα λιγα, στο 2008 θα γινω 2008 φορες ακομα πιο γραφικος.
2. System Of A Down - Hypnotize
Το ομωνυμο του δισκου ειναι ενα υποτιμημενο υπερεπος που θα επρεπε σε καθε κουβεντα για το Συστημα Του Κατω να αναφερεται ως ενα απο τα καλυτερα πραγματα που εχουν γραψει ποτε. Δεν ξερω πολλες μπαντες που θα μπορουσαν να κανουν τον ακροατη να εναλλασσεται μεταξυ ποντιακων χορων και metal headbanging στο σαλονι του, με την ιδια ενταση. Βασικα ξερω μονο μια μπαντα, αυτην εδω. Το Tentative ειναι τοσο υπεροχα σκοτεινο και επιθετικο, που θα ηθελα να το δω διασκευασμενο απο κυριολεκτικα καθε μεγαλη μπαντα που εχει παιξει μεταλ ποτε. Το Banana Terracotta Pie (ναι, αυτος θα επρεπε να ειναι ο τιτλος του) ειναι ενας progressive υμνος που κατουραει στα μουτρα την σοβαροφανεια. Το Holy Mountains ειναι ενα τραγουδι που θα ηθελε να εχει γραψει καθε μπαντα του σκληρου ηχου. Τελος, το διδυμο Lonely Day και Soldier Side ειναι τρομακτικα πιασαρικο και μελαγχολικο, τοσο που απορω πως καταφεραν μεσα σε δυο δισκους και λιγους μηνες να βγαλουν τοσες πολλες τραγουδαρες. Ολα τα υπολοιπα τραγουδια του δισκου ειναι ακατεβατα δεκαρια. Ειναι ο καλυτερος τους δισκος? Ναι. Ειναι καλυτερος δισκος απο το Mesmerize? Οχι.
3. System Of A Down - Mesmerize
Το ΒΥΟΒ ειναι μαλλον το πιο πωρωτικο τραγουδι των SOAD, οσο κι αν θεωρω ακομα κι εγω ο ιδιος αυτη μου την δηλωση πανηλιθια. Το This Cocaine Makes Me Feel Like I’m On This Song ειναι τοσο τελειο που παιζει να ακυρωνει αυτο που εγραφα στην προηγουμενη προταση, και εχει τον καλυτερο τιτλο που εχει δοθει ποτε σε τραγουδι για να το περιγραψει. Το Sad Statue Of Liberty ειναι το τραγουδι που θα εβγαζαν οι Metallica στην δεκαετια των 2000ς αν μπορουσαν να εχουν την μιση εμπνευση που ειχαν οταν εβγαζαν το And Justice For All. Το Old School Hollywood ηταν τοσο ψαρωτικα υπεροχο την πρωτη φορα που το ακουσα, που επαιξε μαλλον 5 φορες στο repeat. Τα υπολοιπα τραγουδια του δισκου ειναι ακατεβατα δεκαρια ολα. Εκτος απο το Lost In Hollywood. Ωραιο κι αυτο, αλλα επ ουδενι δεκαρι… sorry Malakian, αλλα εισαι σαπιος ωρες ωρες. Ειναι ο καλυτερος τους δισκος? Ναι. Ειναι καλυτερος απο το Hypnotize? Οχι.
4. Conjure One - Extraordinary Ways
Πολυ μεταλ βαλαμε, αλλα οταν βγαζουν δυο αψογους δισκους οι System Of A Down δεν γινεται να τους αφησουμε απεξω. Σε εντελως διαφορετικους κοσμους, ο Rhys Fulber μετα το τεραστιο μπαμ που εκανε το 2002 με τους Conjure One, κυκλοφορει εναν ακομα καλυτερο δισκο. Οι μεγαλυτερες στιγμες του δισκου ειναι και παλι με την Poe, η οποια τραγουδαει στο φανταστικο Endless Dream και στο καταπληκτικο Extraordinary Way. Στον δισκο υπαρχει και τραγουδι με την φωνη του Nick Holmes που εκεινες τις εποχες εκαναν παρεουλα με τον Rhys Fulber ελεω και Symbol Of Life. Δυστυχως αυτη η παρεουλα δεν συνεχιστηκε, αφου ισως να ειχαμε παρει καλυτερους δισκους απο τους Lost.
5. Paradise Lost - Paradise Lost
Ημουν ετοιμος να μην βαλω τιποτα στην 5η θεση, γιατι πολυ απλα θα μπορουσα να εχω βαλει αλλους δισκους, που τους αγαπω εξισου. Τελικα ειπα να δωσω τον ενα ποντο σε μια απο τις πιο αγαπημενες μου μπαντες, κυριως γιατι ηταν ο τελευταιος τους δισκος στον οποιο την “εψαξαν” λιγο παραπανω την δουλεια. Τα επομενα 3 μετα απο αυτο ειναι πολυ αξιοπρεπη, αλλα το In Requiem μου δινει την εντυπωση πως ειναι επιτηδευμενο και χεβι μονο για να ειναι χεβι, το FDUDUU μου φαινεται ως ενα ακομα “Paradise Lost” διχως να ειναι το ιδιο καλο, ενω τελος το Tragic Idol ειναι ξεκαθαρα ενα Draconian Times II. Οποτε ας δωσω ειδικη μνεια στην δισκαρα με τα Grey, Sun Fading, Redshift (lowkey το καλυτερο του δισκου), Forever After, Close Your Eyes, Shine και Over The Madness. Οι Paradise Lost σεβαστηκαν για μια ακομα φορα την παραδοση του να αφηνουν απεξω απο τον δισκο τραγουδια που ειναι εμφανως καλυτερα απο μερικα του δισκου (Laws Of Cause, All You Leave Behind, Spirit για σας χτυπαει η καμπανα), και για καποιον λογο επρεπε να καθομαστε να ψαχνουμε να βρουμε τα b-sides ειτε σε singles ειτε με λιγοτερο νομιμες μεθοδους. Η ανταμοιβη αξιζε τον κοπο βεβαια, αφου τα Let Me Drown, Sanctimonious You, Through The Silence και A Side You’ll Never Know ειναι και τα τεσσερα υπεροχα.
Θα μπορουσαν να ειναι στην πενταδα ανετα, διχως σειρα
- Rammstein - Rosenrot (μου αρεσει ακριβως οσο και το Reise, Reise, λιγο πιο κατω απο Mutter)
- Dream Theater - Octavarium (o τελευταιος μεγαλος τους δισκος, υποτιμημενο σχεδον οσο το FII)
- Porcupine Tree - Deadwing (οταν βγηκε με ξενερωσε, τωρα πλεον τον αγαπω)
- VNV Nation - Matter and Form (κανονικα αυτο επρεπε να βαλω, αλλα τεσπα… επος)
Τα οχι και πολυ μετσαλ
- Madonna - Confessions On A Dance Floor (Hang Up >>> δισκογραφια Nevermore)
- Garbage - Bleed Like Me (εξαιρετικη επιστροφη μετα το οχι τοσο καλο beautifulgarbage)
- Ulver - Blood Inside (προτιμω ολα τα αλλα απο το 1997 και μετα, λατρευω και αυτο)
- Nine Inch Nails - With Teeth (εξι χρονια μετα το επος Fragile, παρα πολυ καλο)
- Audioslave - Out Of Exile (μια χαρα δισκος, κι ας μην ειχε το μεγαλειο του πρωτου)
- God Is An Astronaut - All Is Violent, All Is Bright (δυνατη συνεχεια μετα το ντεμπουτο)
- LCD Soundsystem - LCD Soundsystem (φοβερο ντεμπουτο)
Τα μετσαλ που εχουν γερασει πολυ καλα
- Gojira - From Mars To Sirius (φαλαινες που πετανε και πλανητες, τι δεν καταλαβαινεις?)
- Am I Blood - The Truth Inside The Dying Sun (Metallica εποχης LOAD απο τα LIDL, γαμαει)
- Coheed and Cambria - Good Apollo, I’m Burning Star IV Volume One : From Fear Through The Eyes Of Madness (ωραιος τιτλος ρε, Κλαουντιο λιγο ελεος ρε τενεκε, τεσπα, δισκαρα)
Τα μετσαλ που δεν εχουν γερασει και πολυ καλα, ή και καθολου καλα
- James LaBrie - Elements Of Persuasion (το ακουγα για κανα δυο χρονια συχνα, πλεον ποτε)
- Riverside - Second Life Syndrome (το εχω ακουσει ολοκληρο ελαχιστες φορες, τιμιο)
- Evile - Enter The Grave (οι Metallica ζητανε πισω τα ντεμο τους απο το 1984)
- Kreator - Enemy Of God (ποιο ειναι αυτο απο τα 3-4 ιδια μεταξυ τους ειπαμε?)
- Sentenced - The Funeral Album (το ακουγα συχνα, πλεον σχεδον ποτε)
- Disturbed - Ten Thousand Fists (το ακουγα συχνα, πλεον σχεδον ποτε)
- Fear Factory - Transgression (το ακουγα συχνα, πλεον ποτε)
- Bruce Dickinson - Tyranny Of Souls (εχει 4 ωραια τραγουδια, κριμα)
Εξωφυλλο
28 Likes
2005
- Ακόμα μια υπέρ-πλούσια μουσική χρονιά – από τις καλύτερες σίγουρα.
- 8-9 άλμπουμ που όλα θα μπορούσαν να είναι #1
- Ίσως η πιο σημαντική χρονιά για την εξέλιξη του modern metal χώρου
- Πολλά τα εξαιρετικά debut άλμπουμ
- Βαλ’ το αγόρι μου… (το ‘βαλε).
Honorable Mentions ( μια ολόκληρη 10 αδα )
Summary
Shaman – “Reason”: Για το “Innocent”
Spock’s Beard – “Octane”: Για το “She’s Everything”
Paradise Lost – “Paradise Lost”: Για το “Over The Madness”
Redemption – “The Fullness Of Time”: Για τα καλύτερα που έρχονται
Kino – “Picture”: Για τον Pete Trewavas
Panic! At The Disco – “A Fever You Can’t Sweat Out”: Για το “But It’s Better If You Do”
Seether – “Karma & Effect” : Για το “Remedy”
Nickelback – “For All The Right Reasons”: Για όλους τους σωστούς λόγους
Russel/Allen – “The Battle”: Γιατί δεν είχε γίνει ακόμα προκάτ η φάση
Bruce Dickinson – “Tyranny Of Souls”: Για το “Navigate The Seas Of The Sun”
#40-36 – The (Melodic) Rock Ones
Summary
#40
Gotthard - Lipservice
Το “Lipservice” είναι από τα άλμπουμ που ορίζουν το feelgood hard rock στο μυαλό μου. Και πιθανότατα 18 χρόνια πριν ήμουν σε μια φάση της ζωής μου που εκτιμούσα περισσότερο αυτού του είδους τις feelgood καταστάσεις. Πλέον, δεν καν είμαι σίγουρος πως θυμάμαι πως ήταν ακριβώς, ενώ οι Gotthard εδώ και πολλά χρόνια είναι εκτός του εύρους των ακουσμάτων μου. Όμως, αυτό το άλμπουμ συνεχίζει να φέρνει ωραίες αναμνήσεις, και συνεχίζω να είναι μια από τις δουλειές του μελωδικού hard rock που ακόμα εκτιμώ.
#39
Bon Jovi – Have A Nice Day
Με κάποιο τρόπο οι Bon Jovi, μετά από 20 χρόνια δισκογραφίας κι ενώ φαίνεται πως η μπογιά τους είχε περάσει ανεπιστρεπτί (έστω κι αν είχαν ένα “It’s My Life” λίγα χρόνια πριν), καταφέρνουν εκ νέου να προσαρμοστούν στην εποχή (το έκαναν και τα 90s πολύ επιτυχημένα) και με το “Have A Nice Day” επαναφέρουν το χαμόγελο στα χείλη των φίλων τους. Για τελευταία φορά.
#38
Shinedown – Us And Them
Δεύτερο άλμπουμ για τους Shinedown και η παραγωγή τραγουδιών φτιαγμένων να κυριαρχήσουν στα rock ραδιόφωνα της εποχής στις ΗΠΑ καλά κρατεί. Λίγο κάτω από το ντεμπούτο, αλλά με συνθέσεις σαν το “Save Me” ή το “I Dare You” ενισχύουν ακόμα περισσότερο το όνομά τους και μένουν επίκαιροι μέχρι οι αναπόφευκτες αλλαγές να οδηγήσουν στο επόμενο, μεγάλο βήμα.
#37
Queens Of The Stone Age – Lullabies To Paralyze
O Josh Homme συνεχίζει να έχει συνθετικά κέφια, αν και στην πραγματικότητα κατάφερε να διώξει όλους (εκτός από τον Lanegan) συνεισέφεραν ώστε το “Songs For The Deaf” να γίνει η δισκάρα που ξέρουμε. Περιέργως, το “Lullabies” βγάζει μια καλή διάθεση, με τραγούδια σαν το “Burn The Witch” και το “Little Sister” να ξεχωρίζουν προφανώς και το σύνολο να κρατάει το όνομα των QOTSA ψηλά.
#36
The Darkness - One Way Ticket To Hell… And Back
Μετά τον χαμό του ντεμπούτου άλμπουμ, για κάποιο λόγο το “One Way Ticke To Hell… And Back” θεωρήθηκε κάπως απογοητευτικό. Δεν συμφωνώ καθόλου όμως. Τραγουδάρες, σαν το “Is It Just Me?”, το “Knockers” ακόμα και ο χαβαλές του “Girlfriend” κρύβει τρομερά μουσικά μέρη από πίσω. Κι ο Justin Hawkins είναι πολύ μεγάλη τυπάρα.
#35-31 – The Modern Heavy Ones (are full of riffs)
Summary
#35
Audrey Horne – No Hey Banda
Νέο project, με όνομα μπάντας από το Twin Peaks και όνομα άλμπουμ από το Mullholand Drive, οπότε το πράγμα φωνάζει David Lynch στην αισθητική (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Με μέλη από Enslaved, Sahg και Gorgoroth κι έναν άγνωστό τραγουδιστή δεν σε προδιαθέτει ότι θα ακούσεις ένα περίεργο πράγμα με ενδεικτικές αναφορές τους Faith No More ή τους Tool, έστω κι αν έχουν στην παραγωγή το Joe Baressi. Εν τέλει, το “No Hey Banda” είναι άγουρο και τίποτα δεν προμηνύει τι επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά όταν έχεις μέσα στο ντεμπούτο σου τραγούδια σαν το “Get A Rope”, το “Deathhorse”, το “Confessions & Alcohol” και κυρίως το “Weightless” κάτι ξεχωριστό έχει ξεκινήσει να γίνεται.
#34
Black Label Society - Mafia
“Suicide Messiah”, “Fire It Up”, “In This River”. Καλά τα πάει ακόμα ο Zakk μας. Κι όταν τα πάει καλά ο Zakk μας εμείς απλώς γουστάρουμε.
#33
Gojira – From Mars To Sirius
Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τότε που θα έφταναν οι Gojira κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά το “From Mars To Sirius” ήταν ένας ογκόλιθος που τάραξε τα νερά της σύγχρονης heavy μουσικής σαν φάλαινα σε ενυδρείο.
#32
Roadrunner United – The All-Star Sessions
Για να γιορτάσει τα 25 χρόνια της η τότε ακόμα κραταιά Roadrunner αναθέτει στους Matt Heafy (Trivium), Joey Jordison (Slipknot), Dino Cazeres (Fear Factory) και Robb Flyn (Machine Head) να γράψουν τραγούδια και να φτιάξουν all-star ομάδες από μουσικούς που έχουν περάσει ή ανήκουν στο roster της, να γράψουν τραγούδια και να φτιάξουν ένα επετειακό άλμπουμ. Στα 18 τραγούδια που έχει το εγχείρημα σίγουρα υπάρχουν και κάποια αδιάφορα, αλλά υπάρχουν και τραγουδάρες που καλύπτουν ένα τεράστιο μέρος του σκληρού ήχου. Corey Taylor, King Diamond, Mikael Akerfeldt, Howard Jones, Peter Steele, Max Cavalera κι άλλοι πολλοί, σε ένα άλμπουμ-πάρτι.
#31
Mudvayne - Lost And Found
Μετά τα εξαιρετικά “LD 45” και “The End Of All Things To Come” οι Mudvayne κυκλοφορούν την κατ’ εμέ καλύτερη δουλειά τους. Pantera, Disturbed, Mastodon, Tool… όλοι οι καλοί χωράνε και περνάνε από ένα ιδιαίτερα προσωπικό φίλτρο. Παραγωγάρα και πολύ νεύρο σε μια μάλλον υποτιμημένη δισκάρα του modern metal χώρου.
#35-31 – The Kinda Proggy Ones
Summary
#30
Shadow Gallery – Room V
Πολύ σπάνια το sequel είναι αντίστοιχα καλό του πρώτου έργου, κι αυτό ισχύει στην περίπτωση του “Room V” σε σχέση με το “Tyranny”. Αλλά, ταυτόχρονα ισχύει ότι ανήκει στα πιο δυνατά και αξιοπρεπή sequels, καθώς στο κύκνειο άσμα του τεράστιου Mike Baker έχουμε από αυτόν και την υπόλοιπη μπάντα όλα όσα μας είχαν κάνει να τους αγαπήσουμε πολύ ήδη. Και αυτά δεν είναι τίποτα λιγότερο από progressive metal Α’ Εθνικής.
#29
Arena – Pepper ’ s Ghost
Στο 6ο τους άλμπουμ, οι Arena επιμένουν στο Βρετανικό progressive rock μοτίβο τους, με ένα concept άλμπουμ το οποίο αποτυπώνουν σε μορφή comic στο πανέμορφο packaging και λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο του 19ου αιώνα, όπου πέντε φίλοι – κάτι σαν super ήρωες – πολεμούν την εγκληματικότητα και έναν δαίμονα.
Αν το παραπάνω πλαίσιο σας ψήνει ακόμα περισσότερο, έχετε έναν παραπάνω λόγο να τσεκάρετε το πάντα ποιοτικό μουσικό κομμάτι των Arena, σε μια από τις προσωπικά αγαπημένες μου δουλειές τους.
#28
The Mars Volta – Frances The Mute
Οι εξωγήινοι έχουν τα καλύτερα ναρκωτικά. Οι The Mars Volta εδώ καταθέτουν το απόλυτο αριστούργημά του χαοτικού σύμπαντος που επικρατεί στο μυαλό τους, για το οποίο όμως ποτέ δεν θα είμαστε απολύτως έτοιμοι.
#27
Nine Inch Nails – With Teeth
Δεν με λες μεγάλο οπαδό των μουσικών που έχει γράψει ο Reznor όσο κι αν έχει τον σεβασμό μου. Αυτό εδώ, όμως, είναι το αγαπημένο μου δημιούργημά μου, ίσως γιατί φεύγει από τον ηλεκτρονικό ήχο και παίζει σε πιο rock πεδία. Ίσως γιατί απλά έχει μουσικάρες μέσα. Σε κάθε περίπτωση είναι από εκείνους του δίσκους που πατάς play και αφήνεσαι στο groove και τις μελωδίες του.
#26
James Labrie - Elements Of Persuasion
Παρόλο που παρατάει το MullMuzzler και τυπικά αυτός είναι ο πρώτος προσωπικός δίσκος του LaBrie, συνεχίζει να γράφει όλη τη μουσική με τον Matt Guillory και διατηρεί αναλλοίωτο το διαστημικό rhythm section των Brian Beller και Mike Mangini. Βρίσκει, όμως, τον τρομερά ταλαντούχο Ιταλό Marco Sfogli στις κιθάρες και πηγαίνει full on σε progressive metal μονοπάτια που θυμίζουν πολύ Dream Theater. Το αποτέλεσμα έχει το “Elements Of Persuasion” να παίρνει κεφάλια, ενθουσιάζοντας δικαίως φίλους των DT και του prog metal ήχου γενικότερα.
#25-21 – The Established Ones (deliver once again)
Summary
#25
Iommi - Fused
Δεν περιμέναμε ποτέ τίποτα λιγότερο από τον Tony Iommi, αλλά κι ο επίσης αγέραστος Glenn Hughes δίνει ρέστα σε αυτό το άλμπουμ συνεργασίας που έχει όλα όσα περιμένει κάποιος να ακούσει από τους δυο εν λόγω μουσικούς: μεγάλα και ωραιότατα riff, υπέροχα φωνητικά, groove και προφανώς καλά τραγούδια.
#24
Audioslave - Out Of Exile
Δεν θα μπορούσε να κάνει τον θόρυβο ή να έχει τον αντίκτυπο του πρώτου άλμπουμ, αλλά η παρέα των Morello, Cornell και σια συνεχίζει απτόητη να προσφέρει τραγουδάρες, με riffάρες, groove και την γνωστή φωνάρα. Χιτκάκια υπάρχουν κι εδώ (“Be Yourself”, “Doesn’t Remind Me”, “Your Time Has Come”, αλλά η προσωπική αδυναμία είναι το ενδοσκοπικό “Number 1 Zero”.
#23
Soulfly - Dark Ages
Συνέχεια στο σερί καλών κυκλοφοριών από τον Max, καθώς μετά το υπέροχο “Prophecy” θυμάται τις thrash ρίζες του περισσότερο από ποτέ (ως τότε), τον συνδυάζει με κάποια πιο σύγχρονα (τότε) στοιχεία της μουσικής του ταυτότητας και κυκλοφορεί ένα άλμπουμ δυναμίτη. “Frontlines”, “Babylon”, “Arise Again”, “I And I” και ξύλο μόνο. Και για σβήσιμο, χαλάρωμα με μοχίτο και “Staystrong” και “Soulfly V”.
#22
Helloween - Keeper of the Seven Keys: The Legacy
Νέο ξεκίνημα για τους Helloween μετά το μεταβατικό (κι ολίγο τζούφιο) “Rabbit Don’t Come Easy”, με τον Sascha Gerstner να μονιμοποιείται και τον Dani Loble να έρχεται για να γίνει ο μακροβιότερος drummer της μπάντας. Το χαρτί “Keepers” που επιλέγουν να παίξουν μοιάζει με δίκοπο μαχαίρι και η απόφαση να κυκλοφορήσουν ένα διπλό άλμπουμ, συνολικής διάρκειας 83 λεπτών, μοιάζει καταστροφική, αλλά παραδόξως το στοίχημα κερδίζεται! Ξεχωρίζει, φυσικά, το 14λεπτο έπος του “The King For A 1000 Years”, ενώ υπάρχουν αρκετά ακόμα πολύ δυνατά τραγούδια (“Occasion Avenue”, My Life For One More Day”, “Silent Rain”) και τελικά το “The Legacy” βοήθησε σημαντικά στο να σταθούν ξανά δυνατά στα πόδια τους οι Helloween.
#21
Masterplan - Aeronautics
Δεύτερο εξαιρετικό άλμπουμ από τους Grapow/Kusch/Lande. Ακόμα πιο μεστό σε σχέση με το ντεμπούτο αν και λιγότερο εντυπωσιακό. Λίγο πιο hard rockάδικο αντί για power metal σε σημεία. Με πιασάρικα τραγούδια (“Crimson Rider”, “Back For My Life”, “I Am Not Afraid”), με φορτισμένες trademark Lande ερμηνείες (“After This War”) και με σχεδόν 10λεπτά έπη (“Black In The Burn) να συνθέτουν μια δουλειά που ξεχωρίζει στον χώρο του μελωδικού metal.
#20-16 – New Blood And The Undeniable Scandinavian Quality
#20
Summary
Karnivool - Themata
Από το 1999 το πάλευαν με τα demo κι έφτασε 2005 να βγάλουν το πρώτο τους άλμπουμ οι Karnivool. Μπορεί να μην ήταν καν κανονική μπάντα ακόμα, αλλά κατέστησαν άμεσα σαφές ότι μαζί με τους The Butterfly Effect θα αποτελέσουν τους πυλώνες πάνω στους οποίους θα χτιστεί μια από τις ωραιότερες σκηνές: Αυτή του Αυστραλιανού alternative/progressive rock. Καλώς ήλθες Forrester Savell με τις παραγωγάρες σου, καλώς ήλθες Ian Kenny με χαρακτηριστική φωνή σου, καλώς ήλθατε Karnivool. Εμείς εδώ θα είμαστε να περιμένουμε να βγάζετε άλμπουμ μια στο τόσο. Γαμημένοι.
#19
Bullet for My Valentine - The Poison
Άλλο ένα ντεμπούτο άλμπουμ που έφερε απότομα πολύ ψηλά σε δημοτικότητα το συγκρότημα και όσο το βοήθησε, άλλο τόσο το δυσκόλεψε στο μέλλον, για διάφορους λόγους. Δεν ξέρω αν είναι metalcore ή απλώς heavy metal παιγμένο από (και για) πιτσιρικάδες εκείνης της γενιάς, αλλά το “The Poison” με τραγούδια σαν το “Tears Don’t Fall”, το “4 Words (To Choke Upon) και το προσωπικό αγαπημένο “Suffocating Under Words Of Sorrow” έκανε μεγάλο κλικ σε ένα νέο ακροατήριο, αποτελώντας την είσοδό τους στη metal μουσική. Και, ναι, γαμάει.
#18
Opeth - Ghost Reveries
Είναι δυνατόν το “Ghost Reveries” απλά να μπαίνει στην 20αδα μιας χρονιάς; Είναι, όπως φαίνεται. Γεγονός εντυπωσιακό αν αναλογιστούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα άλμπουμ-τομή από τους Opeth που επηρέασε όσο λίγα την εξέλιξη της metal μουσικής, ειδικά στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Με τους Σουηδούς να εξελίσσονται, τον νεοεισαχθέντα Per Wiberg να βάζει το δικό του λιθαράκι, αλλά κυρίως τον Akerfeldt να μεγαλουργεί με τραγούδια σαν το “Ghost Of Perdition” και το “The Grand Conjuration” που θα μπορούσαν από μόνα τους να φτιάξουν σχολή.
#17
Soilwork - Stabbing the Drama
Αν εξαιρέσουμε μια μαλακισμένη που πεταγόταν κάθε λίγο να πει ότι ακούμε το promo του νέου άλμπουμ των Soilwork, αυτό το σοκ όταν πρωτοάκουσα τα drums του Dirk Verbeuren δεν ξεχνιέται. Τρομερά γυρίσματα, και ηχάρα και όλα. Το “Stabbing The Drama” ακολούθησε ιδανικά το επίσης έξοχο “Figure Number Five” και πιστοποίησε την παρουσία των Soilwork στα μεγάλα σαλόνια της metal μουσικής. Με τον Peter Wichers σε μεγάλα συνθετικά κέφια και τον Bjorn Strid καλύτερο ερμηνευτικά από ποτέ, η μια τραγουδάρα διαδέχεται την άλλη κι αυτό μπορεί να είναι και το καλύτερο άλμπουμ των Soilwork.
#16
Sentenced - The Funeral Album
Μεγαλειώδες φινάλε, όπως τους άξιζε. Με οργή, με απογοήτευση, με μεσαία δάχτυλα σηκωμένα, με τραγουδάρες. Το τέλος του δρόμου το επέλεξαν, το όρισαν, το τήρησαν. Κανείς σαν κι αυτούς.
#15-11 – Is Someone Getting The Best Of Them?
Summary
#15
Foo Fighters - In Your Honor
Το βίντεο έσκασε από του πουθενά σε κάποια τηλεόραση. Ο Dave έλεγε πως είχε μια εξομολόγηση να κάνει, και το πλαϊνό, κοντινό πλάνο τον έπιανε να φωνάζει με τη γνωστή του μανία στο μικρόφωνο κι εγώ είχα ήδη παραδοθεί στις ορέξεις του. Το εγχείρημα με το διπλό CD ήταν ένα ακόμα δέλεαρ και το υπέροχο εξώφυλλο/packaging οδήγησαν στην άμεση αγορά του άλμπουμ που αποτέλεσε την εκκίνηση για να γίνουν οι Foo Fighters μπάντα που γεμίζει στάδια.
Ειδική μνεία στο δεύτερο, ακουστικό CD. Στο “What If”, στο “Miracle”, στο “Cold Day In The Sun”. Α, ρε Taylor…
#14
Dredg - Catch Without Arms
Οι Dredg είναι μια μοναδική περίπτωση μπάντα, σπάνιου ταλέντου και με μοναδικό καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Κάθε δουλειά τους είναι καλή, αλλά το πρώτο από τα δυο πραγματικά σπουδαία δισκογραφικά δημιουργήματά τους έρχεται με το “Catch Without Arms”. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι progressive, alternative, τίποτα ή τα πάντα, είναι Dredg κι αυτό αρκεί. Με υπέροχους, σκεπτόμενους στίχους, με την τρομερά εκφραστική φωνή του Gavin Hayes, με τρομερό ήχο με την βοήθεια του Terry Date, αλλά κυρίως με ένα τεράστιο κρυφό όπλο. Η μπάντα είχε στο πλευρό της σε επίπεδο παραγωγής, ενορχηστρώσεων και στη σύνθεση δυο τραγουδιών τον Chris DeGarmo. Γιατί αυτή η μπάντα κι αυτό το άλμπουμ δεν είναι μεγαθήρια;
#13
Trivium - Ascendancy
Με το Kerrang να το ανακηρύσσει άλμπουμ της χρονιάς και όλη την Αγγλία να παραμιλάει με την μπάντα της οποίας ηγείται ένας 19χρονος, οι Trivium θα φορτωθούν το τεράστιο βάρος του next big thing της metal μουσικής. Τόσο καλό ήταν, όντως, το “Ascendancy” που με τραγούδια σαν το “Pull Harder The Strings Of Your Martyr”, το “A Gunshot To The Head Of Trepidation” και το “Like Light To The Flies” έμοιαζε να ετοιμάζει το δρόμο για το αύριο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν αυτό που χρειαζόταν το metal την δεδομένη χρονική στιγμή.
#12
Nevermore - This Godless Endeavor
Να βγάζουν οι Nevermore σπουδαίο δίσκο και να μην μπαίνει καν στη δεκάδα της χρονιάς… Το άλμπουμ που έρχεται να κοιτάξει στα μάτια και να σταθεί δίπλα στην μεγάλη τριάδα των “Politics”, “Dreaming” και “Dead Heart” είναι αυτή εδώ η αλμπουμάρα.
#11
Neal Morse - ?
“He’s on Fire” που έλεγε κι ο εκφωνητής στο NBA Jam. Τρίτο σερί άλμπουμ σε τρία χρόνια και με κάποιο τρόπο ο Neal Morse συνεχίζει να γίνεται όλο και καλύτερος με κάθε άλμπουμ, έστω κι αν αυτό δεν ξεπερνάει τους προκατόχους του. Ξέρω ότι δεν βγάζει πολύ νόημα, αλλά με κάποιο τρόπο ισχύει. Στο “?” (που γράφτηκε σαν ένα ενιαίο τραγούδι) δεν υπάρχουν άλλα λόγια για να εκφραστεί ο θαυμασμός για την έμπνευση που τον διακατέχει και τις μελωδίες που γράφει. Παράλληλα, τα υπέροχα παιξίματα είναι παντού (στο “In The Fire” έχει και Jordan Rudess, στο “Solid As The Sun” έχει σόλο από μπάσο μέχρι σαξόφωνο και στο “12” ξεφεύγει η κατάσταση), με την κορύφωση του “Entrance” να έχει τη δύναμη να ξεπεράσει τις όποιες θρησκευτικές αναφορές και να αναχθεί σε πνευματική εμπειρία.
Το λέω γιατί το έχω συνδυάσει με ένα συμβάν που δεν μπορώ να ξεχάσω. Σε συναυλία του Neal Morse στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια που παίζεται το “Entrance” ένα παρευρισκόμενος στο κοινό καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι αρχίζει να δακρύζει κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Τον βλέπει ο Neal και κατεβαίνει αμέσως κάτω, τον αγκαλιάζει και συνεχίζει να ερμηνεύει το τραγούδι, κλαίγοντας μαζί του.
Let the unclean ones come into the gate
To the weakest ones I will give my strength
And the lowest ones, they will be brought higher
Let the unclean ones be washed in the fire
#10-6 – The Second Unit Equally Good To The First One
Summary
#10
Dream Theater - Octavarium
Μετά τη full on metal στροφή του “Train Of Thought” ο Mike (αυτός ήταν ακόμα στο τιμόνι) προσανατολίζει τη νέα δουλειά των Dream Theater σε μια πιο rock (για τα δεδομένα τους) προσέγγιση και για μια ακόμα φορά δικαιώνεται. Κατ’ αρχάς, το ομότιτλο 24λεπτο τραγούδι είναι από τις καλύτερες συνθέσεις των DT και μάλλον το αγαπημένο μου τραγούδι τους από τα 00s. Από κοντά ακολουθεί το 10λεπτο “Sacrificed Sons”, το “These Walls” είναι κι αυτό αγαπημένο με τρομερό τελείωμα, ενώ τα “Never Enough” και “Panic Attack” παραμένουν εξαιρετικά ακόμα κι αν δεν προσπαθούν να κρύψουν τις επιρροές τους. Όλα συνεχίζουν πρίμα στον πλανήτη Theater και παράπονο δεν έχουμε οι οπαδοί τους.
#9
Disturbed - Ten Thousand Fists
Ο δίσκος με τον οποίο αγάπησα τους Disturbed και τον οποίο θεωρώ ως τον καλύτερό τους, μαζί με τον επόμενο. Εδώ αποτυπώνεται ακόμα πιο ξεκάθαρα η ηχητική τους ταυτότητα, μειώνονται τα fillers, ενώ μπαίνουν και κάποια lead στην εξίσωση, με τα riff παραμένουν μεγάλα και τα ρεφραίν ακόμα μεγαλύτερα. “Just Stop”, “Stricken”, “Sons Of Plunder”, “Deify”, “Guarded”, ομότιτλο και άντε γειά.
#8
Kamelot - The Black Halo
Μετά το καταπληκτικό “Epica”, οι Kamelot συνεχίζουν με ένα δεύτερο άλμπουμ γραμμένο γύρω από το Faust του Γκαίτε και καταφέρνουν να ξεπεράσουν όχι μόνο τον προκάτοχό τους, αλλά και ό,τι είχαν δημιουργήσει ως τότε. Το “The Black Halo” δεν είναι απλά το καλύτερο άλμπουμ των Kamelot, είναι από τα αρτιότερα power metal άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ, ένα από αρχής έως τέλους αριστούργημα. Η πλαστικότητα και η τεχνική με την οποία τοποθετεί τους στίχους και τους ερμηνεύει ο Khan σε τραγούδια όπως το “Soul Society” είναι απαράμιλλη, το “Abandoned” είναι από τις πιο έντονα συναισθηματικά ερμηνείες του και συνθέσεις της μπάντας, τα “March Of Mephisto” και “The Haunting” είναι προφανή χιτάκια και το “Memento Mori” το έπος που συνοψίζει τα πάντα. Απλά τέλειο κι αυτό.
#7
Coheed And Cambria - Good Apollo I’m Burning Star IV, Volume I: From Fear Through The Eyes Of Madness
Ακόμα θυμάμαι το σοκ της πρώτης ακρόασης αυτού του δίσκου. Είχα ακούσει το “III” και παρόλο που το έβρισκα ενδιαφέρον δεν συμμεριζόμουν τον ενθουσιασμό του ξένου τύπου. Όμως, εδώ με συνεπήραν και μόνο με τα δυο εισαγωγικά του κομμάτια. Όταν δε ήρθε το riff του “Welcome Home” είχα παραδωθεί ήδη. Περισσότερο, όμως από τα πολλά εξαιρετικά τραγούδια που περιλαμβάνει, είναι αυτό το τεράστιο, μεγαλεπήβολο στοιχείο που απέπνεε που με καθήλωσε. Σαν να είχαν δημιουργήσει ένας νέο κόσμο στον οποίο συνυπήρχαν το Star Wars, το “The Wall”, οι Iron Maiden, οι Rush, το alternative rock των 00s και η ορμή της emo γενιάς. Τρομακτικά μεγάλο άλμπουμ από μια σπουδαία μπάντα.
#6
Avenged Sevenfold - City of Evil
Αυτό εδώ το θεωρώ ως ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα σύγχρονου metal. Ένα άλμπουμ που το ίδιο φρέσκο και μοναδικό σχεδόν 20 χρόνια μετά. Οι Avenged Sevenfold εξελίσσονται σε βαθμό που γίνονται σχεδόν άλλη μπάντα, αφήνοντας πίσω τις όποιες metalcore ρίζες τους, και βγάζουν μια τεχνική επάρκεια που βουλώνει στόματα, αφήνει μάτια γουρλωμένα κι αυτιά τεντωμένα. Σε ένα μίγμα που έχει μέσα και Pantera και Guns N’ Roses και Helloween και Dream Theater και Iron Maiden, αλλά εν τέλει ακούγεται 100% δικό τους, βλέπουν τον M Shadows να βγάζει στόφα μεγάλου ερμηνευτή και γράφουν τραγούδια που κολλάνε στο μυαλό με τα παιξίματα και τις μελωδίες τους.
#5
Summary
Κάποια στιγμή πέφτουν στο δρόμο σου μουσικές που έρχονται να μιλήσουν μέσα σου με έναν διαφορετικό τρόπο από τον συνήθη και σε στιγματίζουν εκεί που δεν το περιμένεις. Η υπογραφή των Πολωνών Riverside στην Inside Out με έκανε να αγοράσω αυτό το άλμπουμ χωρίς να έχω ακούσει τίποτα (όπως και των Sieges Even, αλλά εκείνους τους ήξερα) και για μεγάλο χρονικό διάστημα με βύθισε μέσα του. Ο συνδυασμός Porcupine Tree, Tool, Anathema και Dream Theater που μου έβγαζε μουσικά, η τρομερή εσωστρέφειά του, οι στίχοι και οι ερμηνείες του Mariusz Duda, το καθηλωτικό ξεκίνημα με το “After”, το συγκλονιστικό τελείωμα του “Before”, η μαυρίλα του “I Turned You Down”, οι μελωδίες του “Volte-Face”, τα υπέροχα μέρη του ομότιτλου και φυσικά το “Conceiving You” ήταν μέρος του κόσμου μου για πολύ μεγάλο διάστημα. Και παραμένουν βαθιά χαραγμένα μέσα μου με κάποιο τρόπο.
#4
Summary
Porcupine Tree – Deadwing
Η λατρεία για τον Steven Wilson στην πραγματικότητα γιγαντώθηκε με αυτό εδώ το άλμπουμ, όσο ακόμα το στίγμα του “In Absentia” ήταν ισχυρότατο. Πιο heavy σε σημεία, πιο progressive σε πολλές προσεγγίσεις του, με μεγαλύτερη ηχητική συνοχή και πιο έντονη ατμόσφαιρα να το διακατέχει, είναι απλά το δεύτερο/μεσαίο άλμπουμ της Αγίας Τριάδας των καλύτερων άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Porcupine Tree. Επίσης, τα “Arriving Somewhere But Not Here” και “The Start Of Something Beautiful” είναι μέσα στα 5-10 σπουδαιότερα/ωραιότερα τραγούδια που έχει γράψει σε όλη του την καριέρα ο Steven. Αριστούργημα.
#3
Summary
System of a Down – Hypnotize
Όποιος θεωρεί το “Hypnotize” αισθητά κατώτερο του “Mezmerize” νομίζω ότι απλά ξεγελιέται από το γεγονός ότι κατέφτασε δεύτερο χρονικά. Διότι το σοκ από το “Mezmerize” δεν είχε κοπάσει, και συνεπώς ίσως θεωρεί ότι δεν είχε ανάλογο αντίκτυπο. Όμως, πλέον, με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης που μας χωρίζει από το 2005 είναι ασφαλές να ειπωθεί ότι στην πραγματικότητα έχει αντίστοιχα καλά τραγούδια. Όχι δεν υπάρχει filler, όχι δεν υπάρχει μέτρια νότα. Αντιθέτως, υπάρχουν υπερβολικά πολλές στιγμές – μουσικές και στιχουργικές – που ορίζουν το ιδεατό στα δικά μου αυτιά και συνεχίζουν να με καθηλώνουν.
#2
Summary
Sieges Even - The Art Of Navigating By The Stars
Υπάρχει κάπου ένας παράλληλος κόσμος που στην μουσική επικρατεί η ωραία αισθητική και που η τεχνική επάρκεια αξιοποιείται με σκοπό να ευρύνει την ηχητική παλέτα των μουσικών ώστε τόσο αυτοί όσο και οι ακροατές να μπορούν να μοιραστούν ακόμα περισσότερα συναισθήματα. Σε εκείνο τον κόσμο οι Sieges Even του “The Art Of Navigation By The Stars” είναι βασιλιάδες και αυτό το άλμπουμ είναι ένα από τα benchmark.
Αυτός ο κόσμος, όμως, δεν υπάρχει. Το “The Art Of Navigating By The Stars” είναι ένα ταπεινό αριστούργημα, από αυτά που συντροφεύουν το υπόλοιπο μιας ζωής. Κι όπως αποδείχθηκε στην πράξη, οι Sieges Even αυτού του κόσμου δεν κρατάνε για πολύ.
#1
Summary
System of a Down – Mezmerize
Είναι αδιανόητο να ξεπερνάς ένα “Toxicity”. Όμως, οι SOAD δεν το ξεπέρασαν ακριβώς. Έχτισαν πάνω του και ταυτόχρονα και κυρίως κατάφεραν να μετατρέψουν τις έντονες καλλιτεχνικές διαφωνίες που είχαν μεταξύ τους τα μέλη της μπάντας (κυρίως οι Tankian-Malakian) σε δημιουργικότητα. Δίνοντας μεγαλύτερο ερμηνευτικό χώρο στον Daron βρήκαν μια νέα – και πάλι μοναδική – ισορροπία και μέσα από αυτή τη νέα ισορροπία έγραψαν έναν σκασμό από αδιανόητα καλά τραγούδια. Και τα δυο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν είναι τέλεια. Το “Mezmerize” είναι, απλά, λίγο πιο τέλειο. Όχι μόνο από το “Hypnotize”. Γενικώς από οτιδήποτε.
30 Likes
2005 → 7… 6… 5…
@GRACCHUS_BABEUF άτιμε με πρόλαβες, αλλά εγώ θα βάλω τη φουλ περιγραφή 
ΠΟΙΟΣ; ΠΟΙΟΣ;;;
Το βλέπαμε άραγε «παρέα» με κανένα από εδώ στα Δύο Περιστέρια, πριν μπούμε AN για το πρώτο headline show των PRIMORDIAL στην Ελλάδα (αν δεν κάνω λάθος είχαν έρθει και 1-2 χρόνια πριν ως guests για ένα metal hammer event μαζί με SEPTIC FLESH) ;;; Τραγικός ήχος αλλά η κάβλα στα ύψη.
Σε κάθε περίπτωση, φέτος (και βλέπουμε) 12άδα προς τιμήν του Βελιγραδίου.
12. – 6.
12. HYATARI “The Light Carriers”
Στην αναζήτηση περεταίρω ουσίας στον κόσμο του drone/doom (πέρα δηλαδή από το «σοκ» της πρώτης επαφής με τέτοιους ήχους) πέσαμε πάνω στους HYATARI οι οποίοι ακούγονται σχεδόν «μουσικοί» σε κομμάτια όπως το “Fourth Realm”, χώνοντας και βιομηχανίλα και λίγο post και τέλος πάντων παρουσιάζοντας κάτι που δεν είναι μόνο «άσκηση» για τ’ αυτιά αλλά εμπεριέχει και κάμποση αισθητική απόλαυση.
11. SHAARIMOTH “Current 11”
Ώπα! Και Νορβηγία και σουμεριακό occult theme και death metal;;; Θέλω! Ειδικά μιας και οι MORBID ANGEL δείχνει να μας έχουν εγκαταλείψει (οκ, τρωγόταν το “Heretic”, αλλά η κατηφόρα είχε ξεκινήσει) κάποιοι έπρεπε να γεμίσουν το κενό. Ιδέα δεν είχα τότε βέβαια, πρώτα άκουσα τον (πολύ) μεταγενέστερο διάδοχο, αλλά και το ντεμπούτο με τα ανατολίτικα περάσματά του (βλ. ομώνυμο ιντερλούδιο και όχι μόνο) κωλολέει.
10. MACABRE OMEN “The Ancient Returns”
Να και μια ντόπια, καθόλα ευπρόσδεκτη ωδή στους BATHORY (και στη Ρόδο)… Οι MACABRE OMEN αρκετά χρόνια πριν βγάλουν το φημισμένο “Gods of War”, ήταν παρόντες στην εγχώρια pagan (και όχι black) metal σκηνή στο πλάι των KAWIR (ή, και πιο πάνω, ό,τι θέλετε). Τώρα κατά πόσο θέλαμε pagan metal σκηνή αυτό είναι άλλο θέμα, αλλά σίγουρα με το “The Ancient One Returns” (όπως είναι ο σωστός τίτλος) εγώ σε κάθε περίπτωση περνάω πολύ καλά. Σε μια πολύ αφαιρετική προσέγγιση κιόλας, ο στίχος “Hellas… Alas, I gave thee my life. Then got it cut in half. why? I ask” θα μπορούσε να ακουμπά πάνω σε πρόσφατα γεγονότα…
9. COIL “The Ape of Naples”
Καλώς ή κακώς (κακώς!) ελάχιστα ασχολήθηκα με τα “Musick to Play in the Dark”, αλλά όταν ξεκινάς με ένα “Fire of the Mind” (κι ας το προτιμώ ελάχιστα περισσότερο στην “Backwards” κεδοχή) είναι γκολ απ’ τ’ αποδυτήρια. Υπέροχα ισορροπημένο το “Ape of Naples” ανάμεσα σε κλασικά παλαβές COIL στιγμές αλλά και πιο mellow σκοτάδια, ιδανικός σύντροφος για μικρές ώρες.
8. THRALLDOM “Black Sun Resistance”
Αν υπάρχει ένα USBM σχήμα που μπορεί να σταθεί δίπλα (για να μην πω ότι έχει και την πρωτοκαθεδρία κιόλας) στο αστικό blackmetal των LEVIATHAN, αυτό είναι οι THRALLDOM του γνωστού και μη εξαιρετέου Ryan Lipinsky. Το πηχτό, βουτηγμένο σε μαύρες post-apocalyptic λίμνες, blackmetal του “Black Sun Resistance” δεν είναι ούτε για βουνά, ούτε για δάση, ούτε για γριμόρια και επικλήσεις. Είναι το κάλεσμα για πνευματική αντίσταση μέσα στην ασφυξία μιας μεγαλούπολης δίχως όρια.
7. SYSTEM OF A DOWN “Mezmerize/Hypnotize”
Δε θυμάμαι να περιμέναμε άλλο δίσκο με τόση ανυπομονησία στα ‘00ς… Κυρίως το “Mezmerize” δηλαδή, μιλώντας καθαρά σε χρονικά πλαίσια. Και σκάει το “BYOB” και γαμάει, το χορεύουμε και ξελαρυγγιαζόμαστε στο Mo Better τις Πέμπτες. Και σκάει και ο δίσκος και γαμάει κι αυτός παρότι κουβαλάει το ασήκωτο βάρος του να διαδεχτεί κάτι τόσο ολοκληρωτικά αποδεκτό όπως ο προκάτοχος. Τρομερό ξεκίνημα με την πρώτη πεντάδα, απόλυτα χορευτικό, με αποκορύφωμα τη ρέγκε φάση του “Radio/Video”, μίνι διάλειμμα τα επόμενα τρία για να ηρεμήσουμε, τρομερό κλείσιμο με αναστοχασμό πάνω στο californication η τελική τριάδα.
Και πριν προλάβουμε να το εμπεδώσουμε πάρε και το δεύτερο μέρος, με τίποτα δε θα πω κατώτερο εγώ, πιο «περίεργο» θα πω. Το “Hypnotize” δεν είναι τόσο συμπαγές, αλλά μου μοιάζει rollercoaster, μια γκαζώνει και ειρωνεύεται, μια βουτάει στο συναίσθημα και συνεπαίρνει. Αυτό το “Lonely Day” να μην είχε μόνο, στο λαιμό μου ‘χει κάτσει, Red FM εσύ φταις!
Τέλος να πω ότι και εγώ τα θεωρώ ενιαίο έργο, όπως και η μπάντα άλλωστε αφού το digipack του “Mezme” ήταν έτοιμο να υποδεχτεί το αδελφάκι του λίγους μήνες αργότερα. Αλλά αφού βλέπω ότι γενικά τα διαχειρζόμαστε χωριστά, θα ρίξω μια ψήφο εξωφύλλου στο “Hypnotize” με το διαλυμένο ρολόι αν και στην πραγματικότητα και το εξώφυλλο ενιαίο είναι.
6. :OF THE WAND AND THE MOON: “Sonnenheim”
Έλειψε λίγο neofolk απ’ τις λίστες μου, αλλά τώρα που φθινοπωριάζει είναι ό,τι πρέπει για να ψιθυρίσουμε ξεχασμένες ιστορίες γύρω από μια φωτιά. Ιδανικά με χώμα νοτισμένο, παρέες απ’ τα παλιά και μερικά μπουκάλια με κόκκινο κρασί.
“A toast to friends and here’s to kin
A toast to good company as day grows dim
Times to come and times that have been
Here’s to the powers and strength within”
5.
DÄLEK “Absence”
Φασέικη (για μένα) επιλογή το ξέρω, αλλά τα παράπονά σας (pt. 1) στον Καραολίδη. Δεν είχα σχέση εγώ με αυτά τα ραπς, πέρα από λίγες επιδερμικές επαφές με CYPRESS HILL και PUBLIC ENEMY άντε και κάτι ACTIVE MEMBER που άκουγα περίπου «υποχρεωτικά» λόγω ορισμένων συναναστροφών του τότε. Αλλά αυτό το noise-άτο, ιντουστριαλιζέ χιπ χοπ των DÄLEK, διάολε, μίλησε κατευθείαν μέσα μου…
Διότι όπως ίσως είναι αντιληπτό, μπορεί να τρελαίνομαι για θάλασσες και ωκεανούς (κυρίως), μ’ αρέσουν και τα βουνά (δευτερευόντως) αλλά κατά βάση παιδί της πόλης είμαι -και τι πόλης, μιλάμε για σκληροπυρηνική Αθήνα. Και κάπως έτσι έχω soft spot για οτιδήποτε αποπνέει σχετικά vibes κι ενστερνίζεται το περιθώριο και την περηφάνεια του.
“We’re beasts caged in the heart of the city…”
4.
GOGOL BORDELLO “Gypsy Punks (Underdog World Strike)”
Τα παράπονά σας στον Καραολίδη, pt 2… Εντάξει δεν έχω πολλά να προσθέσω σε σχέση με το προηγηθέν “Multi…”, το balkan κομμάτι χτυπάει κατευθείαν σημεία του εγκεφάλου όπου άθελά τους τέτοιες μουσικές έχουν καταγραφεί ανεξίτηλα καθώς μεγάλωνα και το (με την ευρεία έννοια) punk κομμάτι ήταν ο καταλύτης για να κολλήσω με την πάρτη τους.
Στο “Gypsy Punks” μάλλον πετυχαίνουν την απόλυτη ισορροπία των διαφορετικών χαρακτηριστικών τους και κάπου μετά τα μισά του δίσκους απογειώνονται με κομμάτια όπως το ομώνυμο, το “Illumination” (“you are the only light there is for yourself my friend…”) και φυσικά το αιώνιο “Undestructable” (“How many frontiers we gonna mount with maybe no victory laps? Undestructable!”), δίδυμο αδελφάκι του εξίσου μαγευτικού “Through the Roof…”.
Θα πω ένα «κρίμα» που στα live (όσα τους έχω δει, πρέπει να είναι 3-4) ο Eugene ήταν πάντα κλασμένος απ’ το κρασί και το τελικό αποτέλεσμα εστίαζε στην πάρτι φάση λίγο παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε…
3.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ / ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ" Οι Ανάσες tων Λύκων"
Οι υποσχέσεις είναι για να τηρούνται, το είχα πει ότι οι δρόμοι μας θα ξανασυναντηθούν σ’ αυτό νήμα Γιάνναρε. Κι αν ο ένας δρόμος σε έφερε στην αγκαλιά των Επισκεπτών, αυτό -παρά την αρχική απορία- έμοιαζε μάλλον λογική εξέλιξη για όσους άκουγαν πίσω από τις ηλεκτρικές κιθάρες ορισμένα στοιχεία στις τελευταίες δύο κυκλοφορίες με τις ΤΡΥΠΕΣ.
Ο άλλος δρόμος όμως, αυτός που σε έφερε απέναντι στα τσέλα του Βελιώτη (ο οποίος είναι και ο βασικός υπεύθυνος γι’ αυτό εδώ το αριστούργημα) είναι από τους πιο τολμηρούς που διάβηκε ποτέ φτασμένος καλλιτέχνης στη χώρα μας. Τι να λέμε τώρα για την απώλεια (“Κρίμα να μην Είσαι Εδώ”), για το αγχωτικό “riff” των “Παλιάτσων” ή ακόμα και για την απαγγελία στο “…θα Σπάσω την Πόρτα”… Για τη σύμπτωση της ακρόασης της “Πλημμύρας”, διασκευή στον αγαπημένο σου Μάρκο που 90 χρόνια πριν περιέγραφε αυτά που (ξανα)ζήσαμε πριν λίγες μέρες… Τι άλλο να προσθέσω γι’ αυτά που μας θυμίζει ο Κόσμος μας, ένα κομμάτι από τα ελάχιστα που όποτε τα ακούω, νιώθω την Τελειότητα να με καταπλακώνει…
2.
KRIEGSMASCHINE “Altered States of Divinity”
Στην νέα εποχή του blackmetal τρεις Πολωνοί ανεβαίνουν στο τρένο του γενικότερου orthodox και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία φτάνουν μέχρι τις πρώτες θέσεις. O Mikolaij (που θα μας απασχολήσει «φέτος» και στις ειδικές) και η παρέα του παρουσιάζουν ένα κόσμο με φανατισμό, με τα γνωστά εμβατηριακά riffs που θα βρουν τον δρόμο τους και στο άλλο του σχήμα, ωστόσο εδώ μοιάζουν γδυμένα από κάθε πρόθεση να γίνουν πιο εύληπτα (ας το πούμε έτσι). Πέραν της σουηδικής επιθετικότητας που ενστερνίζονται εδώ οι KSM, υπάρχει και το κορυφαίο “Nihilation” που φέρει μια εσάνς ελληνικού ήχου, με το γνώριμο, σκοτεινό, χεβιμεταλλάδικο ύφος του, το σημαντικό όμως είναι ότι εδώ έχουμε ένα δημιούργημα που ακολουθεί τη βασική Αρχή του ιδιώματος -τη ριζοσπαστική τοποθέτηση απέναντι στα (μη κοσμικά) πράγματα…
1.
DEATHSPELL OMEGA “Kénôse”
Αρχηγών παρόντων πάσα αρχή παυσάτω… Τι κι αν το “Kénôse” συχνά παραβλέπεται, στριμωγμένο ανάμεσα στην εκκωφαντική είσοδο του “Si Monvmentvm…” και την εκκωφαντικότερη συνέχεια του “Fas Ite…”; Εδώ είναι το πραγματικό ξεκίνημα των DSO τόσο μουσικά, συνδυάζοντας τις δυσαρμονίες με την απόλυτη ηχητική ακρότητα αλλά και διάσπαρτα ακουστικά περάσματα (που ενδεχομένως να ακούγονται ακόμα πιο τρομακτικά), και ταυτόχρονα παρουσιάζοντας ένα στιβαρό φιλοσοφικό υπόβαθρο διαστροφής του χριστιανικού concept της Κένωσης.
Χωρισμένο σε τρία μέρη, το EP (αφού έτσι καθιερώθηκε) είναι το πρώτο από μια τετράδα αψεγάδιαστων κυκλοφοριών μέχρι και το ’08. Αρκετά χρόνια αργότερα θα έρθει να τους κάνει παρέα άλλη μία, όμως γι’ αυτά έχουμε καιρό ακόμα. Προς το παρόν το ένα ερώτημα είναι “Was there not an inconceivable loss of knowledge at Bethlehem?”. Και το άλλο, ποιος παίζει επιτέλους τα τύμπανα; Μην είναι άνθρωπος, μην είναι μηχανή; Μην χτυπάνε από μόνα τους στους ρυθμούς του Μολώχ;;;
Ειδικές Καταστάσεις
-
ΝΤΕΘΣΠΕΛΛ & ΕΠΙΓΟΝΟΙ: Ακόμα πιο στριμωγμένες εντός του 2005 είναι δύο split κυκλοφορίες όπου συμμετέχουν οι DSO. Η μία (που προηγείται) είναι το “From the Entrails to the Dirt” όπου συναντάμε επίσης τους ANTAEUS, MUTIILATION & MALICIOUS SECRETS. Εδώ οι Αρχηγοί εμπνέονται την αισθητικοποίηση της βίας για να δημιουργήσουν το “Mass Grave Aesthetics” διανθίζοντάς το με μια αμφιλεγόμενη φράση του Γάλλου αναρχικού Laurent Tailhade (“What do the victims matter, so long as the gesture is beautiful?”). Η δεύτερη κυκλοφορία (που έπεται) τιτλοφορείται “Crushing the Holy Trinity” και κανονικά θα ήθελε ολόκληρο κείμενο από μόνη της, αλλά για διάφορους λόγους ας την περάσουμε εν τάχει. Αφενός το “Diabolus Absconditus” (άλλη μια διαστροφή θεολογικού concept) είναι ένα ΠΕΛΩΡΙΟ DSO κομμάτι που δουλευόταν χρόνια (πρώιμη εκδοχή του μπορεί να βρεθεί στη “Manifestations 2002” συλλογή) και περιέχει όλη τη μετάβαση στη νέα εποχή, το οποίο συνοδεύεται σε funeral doom ρυθμούς από το ήδη γνωστό “Above Him” των (του) STABAT MATER, ενώ από τα άλλα δύο δισκάκια ας πούμε ότι ξεχωρίζει η πρώτη εμφάνιση των MGLA. Παράλληλα, και για να μη μακρηγορώ άλλο, τα ορθόδοξα κύματα φέρουν πάνω τους τις πρώτες εμφανίσεις των MORTUUS & REVERORUM IB MALACHT (με ambient μανδύα), το split των NIGHTBRINGER με TEMPLE OF NOT και φυσικά το τρομακτικό ντεμπούτο EP κάποιων DEAD CONGREGATION που αν απορείτε γιατί τους συμπεριλαμβάνω με όλα τα υπόλοιπα, η απάντηση είναι ξεκάθαρα «γιατί με βολεύει στα logistics του κειμένου». Πέρα από αυτό βέβαια, μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι τελικά η NoEvDia κατέληξε να τους προτείνει συνεργασία, διότι το σατανικό τους death metal, οι απαρχές του οποίου βρίσκονται εδώ με κύριο πυλώνα το ασήκωτο “Auguring an Eternal War”, κατ’ εμέ τουλάχιστον επισκίασε σχεδόν οτιδήποτε άλλο παρουσιάστηκε στον συγκεκριμένο ήχο τα επόμενα πολλά χρόνια (δε λέω «μέχρι σήμερα» αν και όταν κυκλοφορήσει ο νέος δίσκος ίσως το πω).
-
ΛΟΙΠΕΣ ΠΑΛΑΒΟΜΑΡΕΣ: Μην αφήσουμε τους ISIS χωρίς αναφορά, όσο παραμένουν hot, οπότε εκτός απ’ το εκπληκτικό και πολλάκις μνημονευόμενο live στο Ρόδον, έχουμε και τη συλλογή remixes/reinterpretations (μη μου πείτε τώρα για την «περσινή» γιαπωνέζικη κυκλοφορία) όπου διάφοροι industrial/noise/dub/whatever καλλιτέχνες καταθέτουν τις δικές τους εκδοχές πάνω στα κομμάτια ενός εκ των δίσκων της δεκαετίας. Δε θα ‘λεγα ότι καίγομαι για όλες, με κέρδισαν κυρίως οι πιο αφαιρετικές προσεγγίσεις όπως του Ayal Naor στο “False Light”, του Teledubgnosis στο “Maritime” και προφανώς του Broadrick στο “Hym”. Αντίστοιχα ενδιαφέρον concept είχαν οι SUNN O))) με την εκδοχή τους πάνω στο blackmetal (όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονταν οι O’Malley/Anderson) μέσω της drone αποδόμησης. Κι εδώ δεν πετάω συνολικά την σκούφια μου αλλά τα “It Took the Night to Believe” (με Wrest) και “Bathory Erzsébet” (με Malefic, όσο κι αν δεν τον πάω γενικότερα) είναι δυνατές ασκήσεις horror. Για το τέλος, με την depressive/suicidal φασούλα που κάποιοι κόλλησαν μπροστά από το blackmetal, ποτέ δεν τα πήγα καλά. Για την ακρίβεια τα περισσότερα σχετικά σχήματα τα θεωρώ ανέκδοτα, ωστόσο εξαίρεση (χωρίς και πάλι να κόβω φλέβες -pun intended) ήταν το “Death Pierce Me” των SILENCER. Όλα αυτά τα αναφέρω, διότι ο αστικός μύθος θέλει τον Nattramn μετά από αυτόν τον δίσκο να μπαίνει σε ψυχιατρική κλινική και κατά τη διάρκεια της παραμονής του να συλλαμβάνει την κεντρική ιδέα ενός project που θα ονομάσει DIAGNOSE: LEBENSGEFAHR και μέσω αυτού θα κυκλοφορήσει το “Transformalin”, ένα πραγματικά στοιχειωτικό κράμα industrial/noise/experimental ήχων για τους πολύ τολμηρούς…
32 Likes
Μονο λιστα αυτη την εβδομαδα λογω ελειψης χρονου:
Dredg - Catch without arms
Paradise Lost - Paradise Lost
Coheed and Cambria - Good Apollo, I’m Burning Star IV, Volume One: From Fear Through the Eyes of Madness
Riverside - Second Life Syndrome (+cover)
Dream Theater - Octavarium
@anhydriis έχω κάνει 2 υποβολες,κράτησε την 2η που ειναι ιδια με την λιστα εδω!
31 Likes
5. Disturbed - Ten Thousand Fists
Με το nu metal δεν είχα ποτέ μεγάλη σχέση και βασικά δεν μου άρεσε ποτέ καμιά μπάντα εκτός από τους Disturbed. Μπορεί πλέον να μην με εκφράζει τόσο και να το επισκέπτομαι πολύ πιο σπάνια, αλλά είναι ένας δίσκος (και ένα συγκρότημα εν γένει) που ήταν εκεί για εμένα στο ξεκίνημα του μουσικού ταξιδιού (μιλάμε για 12-13 χρονών όταν άκουσα το Decadence στο Most Wanted) και μάλλον είναι το μόνο πράγμα που έχω κρατήσει από τις μουσικές μου τότε. Ακόμα το ακούω πολύ ευχάριστα και ο βασικός λόγος είναι πως είναι η μόνη nu metal μπάντα που έχει όρεξη/ικανότητα να γράψει riffs και καλογραμμένα, πιασάρικα leads (μη με φάτε).
4. Cephalic Carnage - Anomalies
Μνημείο τεχνικού (death)grind. Ένα τσουβάλι riffs από πραγματικά δεινούς παίχτες που αλλάζουν διαθέσεις και ταχύτητες όποτε θέλουν και όπως θέλουν. Απολαυστικός δίσκος.
3. Reverend Bizarre - II: Crush The Insects
Fear and loathing in Finland. Βαρύ, ημί(?)τρελο doom που στοχεύει κατευθείαν για την καρωτίδα. Από τον αιώνιο ύμνο Doom Over The World (με τους πιο καυλωτικούς/πορωτικούς στίχους της δεκαετίας) ως το ασήκωτο Fucking Wizard που κλείνει τον δίσκο, γινόμαστε μάρτυρες μιας τελετής-δώρο για όσους αγαπούν αυτή την μουσική.
2. Othyrworld - Beyond Into The Night Of Day
Ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά του prog metal και είναι τεράστιο κρίμα που δεν ακούγεται καν “στους κύκλους” περισσότερο, καθώς θεωρώ πως αφορά πολύ περισσότερο κόσμο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την μετενσάρκωση των Sacred Blade, οι οποίοι το 86 είχαν βγάλει το prog power διαμάντι “Of The Sun + Moon”. Ο δίσκος των Othyrworld είναι πρακτικά επανακυκλοφορία, με φρέσκια παραγωγή (και λίγο διαφορετική προσέγγιση στις συνθέσεις) και 2-3 νέα τραγούδια που δεν υπήρχαν στο Sacred Blade. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πολύ σπάνια περίπτωση δίσκου που δίνει την αίσθηση πως οι μουσικοί σκέφτηκαν εντελώς out of the box και είχαν ένα σαφές όραμα, ολότελα δικό τους. Το “Beyond…” είναι heavy, είναι proggy, έχει ριφφάρες αλλά έχει και όρεξη για να πειραματιστεί με ψυχεδελικές ιδέες, να χτίσει ατμόσφαιρα και να φτιάξει εικόνες. Βασικά δεν πλάθουν απλά εικόνες οι άνθρωποι, σε παίρνουν από το χέρι και σε πετάνε σε έναν δικό τους κόσμο. Και σε αυτό βοηθά όσο δεν πάει η αιθέρια παραγωγή, τα laid back φωνητικά και οι παράξενοι sci fi στίχοι. Υπάρχουν πολλά σημεία που χάνεσαι, μπαίνουν 70ιλες μέσα ανάμεσα στα μεταλλικά riffs, ενώ υπάρχει και μια ακαθόριστη νοσταλγία στον ήχο που καθιστούν τον δίσκο ακαταμάχητο στα αυτιά μου. Πραγματικά σπάνια περίπτωση δίσκου και αξίζει να ακουστεί. Κερδίζει και το εξώφυλλο της χρονιάς.
1. Primordial - The Gathering Wilderness
Primordial γενικά δεν έχω ακούσει όσο θα ήθελα, μα αυτός εδώ ο δίσκος δεν μπορεί παρά να τοποθετηθεί στην κορυφή της χρονιάς. Στέκει εκεί αγέρωχος και περήφανος, ένας δίσκος που θα αποτελεί για πάντα καταφύγιο και σύντροφος.
Εξώφυλλο:
32 Likes
2005
System Of A Down - Mezmerize
Ο καλύτερος τους δίσκος.
System Of A Down - Hypnotize
Ο καλύτερος τους δίσκος, αν και άργησα να τον εκτιμήσω σε σχέση με το αποπαν.
LCD Soundsystem - LCD Soundsystem
Μεγάλη μπαντάρα, ακόμα πονάει που είχαμε κλείσει σχεδόν τα πάντα να τους δούμε Primavera πριν κάποια χρόνια, αλλά πήγαν όλα στραβά.
Μ.Ι.Α. - Arular
Ένας ορυμαγδός ήχων που πια δε μου κάνει κέφι, αλλά τιμής ένεκεν αφού το έχω ακούσει εκατοντάδες φορές
Gorillaz - Demon Days
Μ’ αρέσει πολύ περισσότερο από τον πρώτο, Dirty Harry το καλύτερο κομμάτι τους.
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Korn - See You On The Other Side
Kanye West - Late Registration
Funeral For A Friend - Hours
Coldplay - X&Y
White Stripes - Get Behind Me Satan
QOTSA - Lullabies To Paralyze
Fall Out Boy - From Under The Cork Tree
Bloc Party - Silent Alarm (για όλα τα βράδια που έβαζε στο white noise το Helicopter)
26 Likes
Παμωρησερβία,
2005
-
Avenged Sevenfold - City Of Evil
Από το άνοιγμα του Beast And The Harlot μέχρι το σβήσιμο του M.I.A., ένα διαολεμένο μοντέρνο αριστούργημα. Απαραίτητη αναφορά σε κροσσόβερ/μασάπ με Katy Perry, γιατί. -
Bullet For My Valentine - The Poison
Ξεδιάντροπο. Μόνο με τα βασικά metalcore συστατικά, γύρισαν τις μελωδίες στο έντεκα κι άγγιξαν την τελειότητα. Το μέλλον ήταν δικό τους. Ή και όχι. Ποιος νοιάζεται. -
Madrugada - The Deep End
Cause it’s only in hindsight that we will know what was right to do.
-
The Subways - Young For Eternity
Απλό. Λιτό. Απέριττο. Απίθανο. Πιασάρικο. Απροβλημάτιστο. Γεμάτο τραγουδάρες και κέφι. Κλασική περίπτωση της κατάρας του υπερχίτ. -
System Of A Down - Mezmerize/Hypnotize
Δεν ξέρω, κρατήστε όποιο θέλετε για ψήφο, αρνούμαι να διαλέξω, καλά, με το μαχαίρι στο λαιμό Hypnotize, απαράδεκτοι είστε, αποχωρώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας
+5:
-
Apocalyptica - Apocalyptica
Μάλλον ο δίσκος τους που ισορροπεί καλύτερα ανάμεσα στην παραξενιά και την αμεσότητα. Πόσα χρόνια μετά, τα ρίγη στο Farewell δε λένε να φύγουν. -
Gojira - From Mars To Sirius
Για τις φάλαινες ρε γαμώτο. -
Nine Inch Nails - With Teeth
Μέγας είσαι Τρεντ. Κλείσιμο με Line Begins To Blur/Beside You/Right Where It Belongs εκεί ψηλά. -
The Raveonettes - Pretty In Black
Κλασική περίπτωση της κατάρας του υπερχίτ, μέρος β’. Τόσο παλιομοδίτικο και τόσο φρέσκο την ίδια στιγμή. Ηχάρα να τη πιεις στο ποτήρι. -
Trivium - Ascendancy
Υπό φυσιολογικές συνθήκες έπρεπε να το έχω ακριβώς κάτω από A7X & BFMV σε ένδειξη σεβασμού της αγίας metalcore τριάδας. Μας έφαγαν τα κυκλώματα.
Μπόνους:
-
Sentenced - The Funeral Album
It wasn’t all that bad; or was it now?
Εξώφυλλο:
34 Likes
Λιγος ελευθερος χρονος, μεγαλες προσωπικες αλλαγες την εβδομαδα που περασε, υποχρεωσεις, αλλα κυριως πολλη μαυριλα εξαιτιας οσων συνεβησαν τις τελευταιες επτα μερες.
Δύο λόγια για την (αναμενόμενη) δυάδα μου: κάθε στίχος, ακόμη και οι χαβαλεδιάρηδες, έχουν κάτι να προσφέρουν σε όποιον δεν ακούει απλώς μουσική από το ράδιο. Τα πιο προσωπικα τους, τα σχετικά με την Αρμενια δλδ ή όσα αφορούν στους πολέμους, έχουν μία τρομερή θλίψη που με κάνουν έξαλλο. Το Holy Mountain είναι μία κορυφή που ελάχιστοι μπορούν να πατήσουν μουσικά και τα ουρλιααχτά του χμμμ… ρεφρέν;… είναι όσο εφιαλτικά χρειάζεται για να σε κάνουν να νιώσεις τον πόνο. Σε κάθε τραγούδι υπάρχει μία διάχυτη ειρωνία που με ικανοποιεί διότι είμαι κι εγώ ένας θρασύτατος είρωνας όταν μου δίνεται η ευκαιρία/δυνατότητα. Μπορώ να γράφω μίνι ανάλυση για την αναλυτικότερη ανάλυση της πρώτης ανάλυσης κάθε τραγουδιού, οπότε σταματώ εδώ.
1. SOAD - Mezmerize
“Choking chicks and sodomy, The kinda shit that’s on your TV, It’s on the TV, Turn off your TV”
2. SOAD - Hypnotize
“Mesmerized the simple-minded, Propaganda leaves us blinded”
3. Audioslave - Out of Exile
Φυσική συνέχεια του ντεμπούτου, τρομεροί ήχοι σε αυτό το αριστούργημα.
4. Riverside - Second Life Syndrome
Άκουσε η σύζυγος το Volte-face όταν έπαιζε από τα ηχεία στο σπίτι την Τρίτη και σταμάτησε ό,τι έκανε για να με ρωτήσει τι είναι αυτό και να το ψάξει περισσότερο. Σημείο-κλειδί: βαριέται την συντριπτική πλειοψηφία του prog. Τόσο σπουδαίος δίσκος είναι.
5. Kreator - Enemy of God
Παλιοί, καλοί Κασάτορ, με έμπνευση και μελωδικό θρας που λατρεύω να απολαμβάνω. Το εχει ακουσει η συζυγος, εφυγε απο το σπιτι.
Χονοραμπλ αλφαβητικά. Οι SOAD (και οι γνωστοι-αγνωστοι που ηθελαν μονο πεντε επιλογες - ξερω πού παρκαρετε) φταινε επειδη εμειναν εξω απο την πενταδα καποια διαμαντια. Sieges, Riverside, Propaghandi, Fields, Avenged, μία εναλλακτική πεντάδα αν δεν υπήρχαν τα παραπάνω.
Avenged Sevenfold - City of Evil
Fields of the Nephilim - Mourning Sun
Judas Priest - Angel of Retribution
Kamelot - The Black Halo
Nevermore - This Godless Endeavor
Primordial - The Gathering Wilderness
Propaghandi - Potemkin City Limits
Sieges Even - The Art of Navigating by the Stars
The Mars Volta - Frances the Mute
Witchcraft - Firewood
Πεντάδα που τοποθετήθηκε στο κάτω ράφι:
Bon Jovi - Have a Nice Day
Candlemass - Candlemass
Depeche Mode - Playing the Angel
Gamma Ray - Majestic
Helloween - Keeper of the Seven Keys: The Legacy
38 Likes
Κάτι δεν πιάνω σωστά εδώ. Κάτι μου ξεφεύγει. Κάποιος κρυφός παράγοντας σ’ ένα σύστημα προγραμματισμού που δεν το βλέπω. Με ξύπνησες για τα καλά. Διαφώτισέ μας.
Υ.Γ. Βάλε στη γυναίκα ν’ ακούσει “The Art of Navigating by the Stars”.
3 Likes
2005
(Η χρονιά που η Παπαρίζου κέρδισε τη Eurovision, η χρονιά που παίχτηκε πρώτη φορά το “παρά πέντε”, η χρονιά που η Εθνική μπάσκετ πήρε το Ευρωπαϊκό στο Βελιγράδι)
1. Rapture – Silent Stage
Τι είναι; Φινλανδική μπάντα που παίζει melodic death/doom. Το στυλ είναι όπως των Daylight dies, όπως των Saturnus και όπως των Katatonia στο “Discouraged ones”. Πρώτη επιλογή για την ατμόσφαιρα, τη μελαγχολία, το δυναμισμό που κρύβεται ανάμεσα στα κομμάτια. Το καλύτερο από τα τρία άλμπουμ που κυκλοφόρησαν. Έδεσαν όμορφα τις επιρροές τους. Η μίξη θα μπορούσε να είναι και καλύτερη, αλλά είναι αρκετά τίμια και όπως κυκλοφόρησε το άλμπουμ. Αξίζει σίγουρα μια ακρόαση αν είναι κανείς φαν του είδους.
2. Paradise Lost- Paradise Lost
Είναι το τελευταίο άλμπουμ των PL από την εποχή που πειραματίστηκαν με τον πιο ηλεκτρονικό ήχο. Έχουν καταφέρει αυτό που έχουν καταφέρει μόνο οι ίδιοι, τα κομμάτια να έχουν παρόμοιο στυλ, αλλά να ξεχωρίζουν στην πλειοψηφία τους. Ευχάριστα ρεφρέν, δεν λείπει και η μελαγχολία και το παράπονο, μουσικά και στιχουργικά, απλά ο θυμός και η θλίψη ξεσπούν δυναμικά. Αγαπημένο κομμάτι: Redshift
3. Nevermore - This Godless Endeavour
Ένα από τα πιο ξεχωριστά άλμπουμ των Nevermore, όπου ο Warrel ξεδίπλωσε τις φουτουριστικές, σχετικές με την σύγχρονη πολιτική και την επιστημονική φαντασία ( ; ) ανησυχίες του. Να αναφέρω για πολλοστή φορά τη στιχουργική του μαεστρία, την απίστευτων δυνατοτήτων φωνή του, γεμάτη συναίσθημα, και τις συνθέσεις του Loomis (κυρίως). Δεν μπορείς να μην φτιάξεις εικόνες στο μυαλό σου ακούγοντας το “Sentient 6” και πλέον δεν μπορείς να πεις ότι έπεσε έξω στις προβλέψεις του. Τα ρομπότ έγιναν μια πραγματικότητα, εξελίχτηκαν στη μορφή που να έχουν πολλά κοινά με την ανθρώπινη λογική, κάνουν παρέα με ανθρώπους, με αποτέλεσμα να θεωρώ πως κάθε έγνοια για το πώς αυτά νιώθουν είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Δεν μένει παρά να δούμε πού θα φτάσει η εξέλιξή τους και η χρήση τους στο μέλλον.
4. Sentenced - The Funeral Album
Όπως φανερώνει και ο τίτλος του, είναι ένα άλμπουμ θλίψης, έκφρασης συναισθημάτων. Στο γνωστό ύφος των Senteced, κιθάρες μελωδικές που κλαίνε, μπάσα φωνητικά με γρέζι. Αγαπημένο κομμάτι: “Consider us dead”
Απαραίτητο για δύσκολες στιγμές, ειδικά όταν έχεις ακούσει ό,τι death/doom υπάρχει και πρέπει ν’ ακούσεις κάτι εξίσου θλιμμένο.
5. Fields of the Nephilim - Mourning Sun
Απαραίτητο για κάθε γκοθ ψυχή/γκοθ μαύρη γάτα. Άκρως ατμοσφαιρικό, άκρως γκοθ, άκρως χορευτικό από μία μπάντα-σήμα κατατεθέν του συγκεκριμένου στυλ.
Αξιοσημείωτα:
Opeth – Ghost Reveries
Porcupine Tree - Deadwing
Rammstein – Rosenrot
Το άλμπουμ με το οποίο όσοι δεν ήξεραν ήδη τους Rammstein, τους έμαθαν.
System of a down - Mesmerize
Αυτό, όπως και το Hypnotize, συνέχισαν την πολύ επιτυχημένη πορεία της μπάντας, που την έκανε - δικαίως - ακόμα πιο γνωστή στην παγκόσμια μουσική. Δεν γράφω πολλά, γιατί όλοι ξέρουμε την αξία αυτής της μπάντας. Από τα μεγάλα συν είναι πως είναι από τα mainstream άλμπουμ που είχαν ξεκάθαρα πολιτικό στίχο σε πολλά κομμάτια, όπως και το “american idiot” που αναφέραμε για το 2004. Ήταν μία εποχή που η πολιτικοποίηση στη μουσική ήταν επιλογή μπαντών τέτοιου βεληνεκούς αλλά και των εταιρειών τους, σε μία υπέρ συντηρητική Αμερική, και δεν υπήρχε λογοκρισία.
System of a down - Hypnotize
Όλα τα κομμάτια είναι σπουδαία, αλλά το “Lonely Day” το αγαπώ, γιατί το έχω συνδέσει με τη δική μου αντίστοιχη μέρα, που την έζησα το 2005. Αξιοσημείωτος και ο πλεονασμός του ρεφρέν “The most loneliest day of my life”.
Εξώφυλλο της χρονιάς:
32 Likes
Ωραίος δίσκος, το άκουγα κι εγώ συχνά μια περίοδο!!
1 Like
Ωραία τα λες για Protomen! Η αλήθεια είναι πως έχω ακούσει μόνο το επόμενο - το οποίο είναι όντως φανταστικό - αλλά για κάποιο λόγο δεν άκουσα το πρώτο. Θα έλεγες πως είναι ισης ποιότητας;
Κατα τ’ άλλα, λυπάμαι που πρέπει να είμαι εγώ αυτός που θα στο πει αλλά, μια κλανιά του Van Williams πάνω στο σκαμπό του, την ώρα που αυτός και οι υπόλοιποι Nevermore δούλευαν στο προβάδικο πάνω στο χειρότερο riff που έβγαλαν ποτέ, ποτίζει και σκεπάζει όλη την δισκογραφία, μην σου πω και την ύπαρξη, της Madonna. Και την συμπαθώ κιόλας! 
6 Likes
TO ΜΙΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΤΟ ΜΙΣΩ
2 Likes
2005
1. System of a Down – Mezmerize/Hypnotize
Ο διπλός δίσκος/καλλιτεχνικό επίτευγμα του συγκροτήματος. Λίγο καιρό πριν κυκλοφορήσει το Mezmerize, η καθηγήτρια μουσικής στο γυμνάσιο μας είχε αναθέσει να γράψουμε μια εργασία με τίτλο “η μουσική που μου αρέσει” και κάνοντας μια μικρή αναζήτηση για το συγκρότημα μαζί με τον πατέρα μου (ο οποίος ήθελε να με βοηθήσει και για κάποιο λόγο νόμιζε πως έπρεπε να κάνω μεταπτυχιακό) πέσαμε πάνω σε μια πρώιμη μορφή του Cigaro. Είχα λιώσει όλα τα προηγούμενα αλμπουμς και δεν ήξερα τι να περιμένω από το κομμάτι, πάντως σίγουρα δεν ήμουν προετοιμασμένος για την αμηχανία του κυριολεκτικά πρώτου στίχου “my cock is much bigger than yours” όταν ο πατέρας μου πάτησε play. Γενικά καλά πήγε. Τους δίσκους τους λατρεύω, για μένα δεν έχουν καμία αδύναμη στιγμή. Δεν θα σταθώ στα στάνταρ κομμάτια που αναφέρονται συνήθως, απλώς θα πω πως τα Stealing Society και She’s Like Heroin είναι από τα καλύτερα κομμάτια τους. Αν πρέπει να διαλέξω αναγκαστικά “το καλύτερο” ανάμεσα τους, νομίζω πως το Hypnotize έχει περισσότερες και μεγαλύτερες κορυφές, σίγουρα εγώ επιστρέφω συχνότερα σε αυτό.
2. Lagwagon – Resolve
Ίσως ο καλύτερος δίσκος τους, σίγουρα ο πιο συναισθηματικός. Ο Derrick Plourde, πρώην ντραμερ του συγκροτήματος, επέλεξε να φύγει από τη ζωή, και οι Lagwagon έγραψαν το συγκεκριμένο αριστούργημα ως ελάχιστη τιμή και αντίο. Το τέλειο μελωδικό, συναισθηματικό, μελαγχολικό πανκ ροκ. Heartbreaking music, το λένε και οι ίδιοι άλλωστε.
3. Fields of the Nephilim – Mourning Sun
Ο τελευταίος(?) δίσκος του καλύτερου γοτθικού συγκροτήματος είναι ακόμη ένα ιδιαίτερο, μοναδικό αριστούργημα.
4. Darkest Hour – Undoing Ruin
Δισκάρα όπως και το προηγούμενο αν και εδώ αρχίζει η περισσότερο μελωδική κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν στην συνέχεια (και τους έχασα). Με το τεράστιο With a thousand words to say but one τους γνώρισα, το οποίο ήταν σε συλλογή του περιοδικού Rock Sound, και το οποίο ανοίγει τον δίσκο. Με κάμποσες ακόμη απίστευτες κομματάρες όπως τα Low και These fevered Times, έφτιαξαν μια πραγματική metalcore κορυφή.
5. Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες – Απο 'Δώ Και Πάνω
Η μεγαλύτερη post-Τρύπες κυκλοφορία του Αγγελάκα είναι γεμάτη ενέργεια και δημιουργικότητα, δικαίως έκανε χαμό εκείνη την χρονιά. Το συγκινητικό, σπαραξικάρδιο “Ω! Δεσποινίς μου Ουτοπία” που κλείνει το δίσκο απλώς υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα ενός πλέον κλασικού άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας.
Λοιπές Μουσικάρες:
Ντίνος Σαδίκης – Το Γέλιο Των Πολλών
Χόρεψε για μένα, χόρεψε μόνο για μένα. Και χωρίς των Αγγελάκα και τους Επισκέπτες, ο Σαδίκης είναι παθιασμένος και αξιόλογος μουσικός.
Γιάννης Αγγελάκας και Νίκος Βελιώτης – Οι Ανάσες Των Λύκων
Ακόμη μια φανταστική δουλειά με τον Αγγελάκα σε συνεργασία με τον εξαιρετικό Βελιώτη. Ιδιαίτερο και εσωστρεφές συγκριτικά με τους διαχυτικούς επισκέπτες, εδώ έχει πολύ, πολύ δημιουργικό χρυσάφι. Σπουδαίο.
Macabre Omen – The Ancient Returns
Επικό, μπαθορικό, καταπληκτικό.
Mors Principium Est – The Unborn
Εξαιρετικό μελωδικό και σκοτεινό death metal. Το εναρκτήριο Pure είναι τεράστιο κομμάτι, από τα καλύτερα που έχω ακούσει στο είδος με ευκολία.
Comeback Kid – Wake the Dead
Εκπληκτικό μοντέρνο, φρέσκο χαρντκορ, όπως και το προηγούμενο.
Primordial – The Gathering Wilderness
Δυσκολεύομαι όποτε αναρωτιέμαι ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος των Primordial. Αυτός ή ο άλλος ογκόλιθος του 2007? Δύσκολο. Πάντως λατρεύω αυτό το επικό δημιούργημα και τον ήχο του, όσο “θαμμένος” και αν είναι. Συμβάλλει τρομερά στην ατμόσφαιρα και πάει αφάνταστα στο ύφος και τις συνθέσεις. Το Coffin Ships το ξέρουν όλοι, τα έχουν πει όλοι, πάει χέρι-χέρι με το όνομα του συγκροτήματος. Όμως και το End of All Times (Martyrs Fire) είναι συγκλονιστικό, με όλη τη δύναμη της λέξης. Ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι τους. Με όλο το χτίσιμο που έχει προηγηθεί, η φωνητική μελωδία που αρχίζει από το τρίτο λεπτό με ανατριχιάζει, με συγκλονίζει, με διαλύει. Επικό, θρηνητικό, απελπισμένο, συναισθηματικό, τέλειο.
Napalm Death – The Code Is Red… Long Live the Code
Η γνωριμία μου με τους γίγαντες του grindcore, μέσω του τεράστιου, τέρμα πανκ The Great and the Good, στην ίδια συλλογή με Darkest Hour που σχολίασα παραπάνω.
Balzac – Dark-ism
Εξαιρετική κυκλοφορία για τους Ιάπωνες horror punk, έχει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει, όπως τα τέλεια D.A.R.K. και Gyakusatsu no Mukougawa. Το χαρντκορ στοιχείο αρχίζει να γίνεται έντονο.
Team Sleep – Team Sleep
Ο Chino πειραματίζεται με τη γνωστή ονειρική φωνή του εκτός Deftones σε ένα πολύ ενδιαφέρον εναλλακτικό ροκ πρότζεκτ με ηχητική ποικιλία. Ονειρική ατμόσφαιρα.
Cursed – II
Το σκοτεινό και βρώμικο χαρντκορ των Καναδών γίνεται ακόμη καλύτερο. Να είναι καλά η συλλογή που αναφέρω από το Rock Sound, και αυτούς από εκεί τους έμαθα.
She Wants Revenge – She Wants Revenge
Το φρέσκο ποστ πανκ που έκανε δικαίως θραύση είναι πιασάρικο, κουλ και ερωτικό. Καλά πήγε η συνταγή, ειδικά αν γράφεις μοντέρνα κλασικά του είδους όπως το Tear you Apart.
Propagandhi – Potemkin City Limits
Ποιοτικοί και ασταμάτητοι, το δυναμικό και σκεπτόμενο πανκ τους συνεχίζει να εξελίσσεται και κορυφώνεται σταδιακά. Από τις καλύτερες δημιουργίες τους, μαζί με το αριστούργημα που θα ακολουθήσει.
Gospel – The Moon Is A Dead World
Εκπληκτικό, παθιασμένο, τσιτωμένο και γενικώς πολύ ενδιαφέρον screamo. Δισκάρα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
34 Likes
Μάλλον θα έβαζα κι εγώ Protomen, και ψηλά, αλλά για άλλη μια φορά προδόθηκα από το αρχείο μου, καθώς για κάποιο λόγο βλέπω “Protomen 2007” (ούτε καν 2006…). Έχει αρχίσει και μου τη δίνει αυτή η μαλακία.
Τέλος πάντων, απ’ ό,τι βλέπω στο δεύτερο δεν έχει γίνει λάθος οπότε θα τους τιμήσω σε τέσσερις βδομάδες πιστεύω.
2 Likes