2005
- Ακόμα μια υπέρ-πλούσια μουσική χρονιά – από τις καλύτερες σίγουρα.
- 8-9 άλμπουμ που όλα θα μπορούσαν να είναι #1
- Ίσως η πιο σημαντική χρονιά για την εξέλιξη του modern metal χώρου
- Πολλά τα εξαιρετικά debut άλμπουμ
- Βαλ’ το αγόρι μου… (το ‘βαλε).
Honorable Mentions ( μια ολόκληρη 10 αδα )
Summary
Shaman – “Reason”: Για το “Innocent”
Spock’s Beard – “Octane”: Για το “She’s Everything”
Paradise Lost – “Paradise Lost”: Για το “Over The Madness”
Redemption – “The Fullness Of Time”: Για τα καλύτερα που έρχονται
Kino – “Picture”: Για τον Pete Trewavas
Panic! At The Disco – “A Fever You Can’t Sweat Out”: Για το “But It’s Better If You Do”
Seether – “Karma & Effect” : Για το “Remedy”
Nickelback – “For All The Right Reasons”: Για όλους τους σωστούς λόγους
Russel/Allen – “The Battle”: Γιατί δεν είχε γίνει ακόμα προκάτ η φάση
Bruce Dickinson – “Tyranny Of Souls”: Για το “Navigate The Seas Of The Sun”
#40-36 – The (Melodic) Rock Ones
Summary
#40
Gotthard - Lipservice
Το “Lipservice” είναι από τα άλμπουμ που ορίζουν το feelgood hard rock στο μυαλό μου. Και πιθανότατα 18 χρόνια πριν ήμουν σε μια φάση της ζωής μου που εκτιμούσα περισσότερο αυτού του είδους τις feelgood καταστάσεις. Πλέον, δεν καν είμαι σίγουρος πως θυμάμαι πως ήταν ακριβώς, ενώ οι Gotthard εδώ και πολλά χρόνια είναι εκτός του εύρους των ακουσμάτων μου. Όμως, αυτό το άλμπουμ συνεχίζει να φέρνει ωραίες αναμνήσεις, και συνεχίζω να είναι μια από τις δουλειές του μελωδικού hard rock που ακόμα εκτιμώ.
#39
Bon Jovi – Have A Nice Day
Με κάποιο τρόπο οι Bon Jovi, μετά από 20 χρόνια δισκογραφίας κι ενώ φαίνεται πως η μπογιά τους είχε περάσει ανεπιστρεπτί (έστω κι αν είχαν ένα “It’s My Life” λίγα χρόνια πριν), καταφέρνουν εκ νέου να προσαρμοστούν στην εποχή (το έκαναν και τα 90s πολύ επιτυχημένα) και με το “Have A Nice Day” επαναφέρουν το χαμόγελο στα χείλη των φίλων τους. Για τελευταία φορά.
#38
Shinedown – Us And Them
Δεύτερο άλμπουμ για τους Shinedown και η παραγωγή τραγουδιών φτιαγμένων να κυριαρχήσουν στα rock ραδιόφωνα της εποχής στις ΗΠΑ καλά κρατεί. Λίγο κάτω από το ντεμπούτο, αλλά με συνθέσεις σαν το “Save Me” ή το “I Dare You” ενισχύουν ακόμα περισσότερο το όνομά τους και μένουν επίκαιροι μέχρι οι αναπόφευκτες αλλαγές να οδηγήσουν στο επόμενο, μεγάλο βήμα.
#37
Queens Of The Stone Age – Lullabies To Paralyze
O Josh Homme συνεχίζει να έχει συνθετικά κέφια, αν και στην πραγματικότητα κατάφερε να διώξει όλους (εκτός από τον Lanegan) συνεισέφεραν ώστε το “Songs For The Deaf” να γίνει η δισκάρα που ξέρουμε. Περιέργως, το “Lullabies” βγάζει μια καλή διάθεση, με τραγούδια σαν το “Burn The Witch” και το “Little Sister” να ξεχωρίζουν προφανώς και το σύνολο να κρατάει το όνομα των QOTSA ψηλά.
#36
The Darkness - One Way Ticket To Hell… And Back
Μετά τον χαμό του ντεμπούτου άλμπουμ, για κάποιο λόγο το “One Way Ticke To Hell… And Back” θεωρήθηκε κάπως απογοητευτικό. Δεν συμφωνώ καθόλου όμως. Τραγουδάρες, σαν το “Is It Just Me?”, το “Knockers” ακόμα και ο χαβαλές του “Girlfriend” κρύβει τρομερά μουσικά μέρη από πίσω. Κι ο Justin Hawkins είναι πολύ μεγάλη τυπάρα.
#35-31 – The Modern Heavy Ones (are full of riffs)
Summary
#35
Audrey Horne – No Hey Banda
Νέο project, με όνομα μπάντας από το Twin Peaks και όνομα άλμπουμ από το Mullholand Drive, οπότε το πράγμα φωνάζει David Lynch στην αισθητική (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Με μέλη από Enslaved, Sahg και Gorgoroth κι έναν άγνωστό τραγουδιστή δεν σε προδιαθέτει ότι θα ακούσεις ένα περίεργο πράγμα με ενδεικτικές αναφορές τους Faith No More ή τους Tool, έστω κι αν έχουν στην παραγωγή το Joe Baressi. Εν τέλει, το “No Hey Banda” είναι άγουρο και τίποτα δεν προμηνύει τι επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά όταν έχεις μέσα στο ντεμπούτο σου τραγούδια σαν το “Get A Rope”, το “Deathhorse”, το “Confessions & Alcohol” και κυρίως το “Weightless” κάτι ξεχωριστό έχει ξεκινήσει να γίνεται.
#34
Black Label Society - Mafia
“Suicide Messiah”, “Fire It Up”, “In This River”. Καλά τα πάει ακόμα ο Zakk μας. Κι όταν τα πάει καλά ο Zakk μας εμείς απλώς γουστάρουμε.
#33
Gojira – From Mars To Sirius
Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τότε που θα έφταναν οι Gojira κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά το “From Mars To Sirius” ήταν ένας ογκόλιθος που τάραξε τα νερά της σύγχρονης heavy μουσικής σαν φάλαινα σε ενυδρείο.
#32
Roadrunner United – The All-Star Sessions
Για να γιορτάσει τα 25 χρόνια της η τότε ακόμα κραταιά Roadrunner αναθέτει στους Matt Heafy (Trivium), Joey Jordison (Slipknot), Dino Cazeres (Fear Factory) και Robb Flyn (Machine Head) να γράψουν τραγούδια και να φτιάξουν all-star ομάδες από μουσικούς που έχουν περάσει ή ανήκουν στο roster της, να γράψουν τραγούδια και να φτιάξουν ένα επετειακό άλμπουμ. Στα 18 τραγούδια που έχει το εγχείρημα σίγουρα υπάρχουν και κάποια αδιάφορα, αλλά υπάρχουν και τραγουδάρες που καλύπτουν ένα τεράστιο μέρος του σκληρού ήχου. Corey Taylor, King Diamond, Mikael Akerfeldt, Howard Jones, Peter Steele, Max Cavalera κι άλλοι πολλοί, σε ένα άλμπουμ-πάρτι.
#31
Mudvayne - Lost And Found
Μετά τα εξαιρετικά “LD 45” και “The End Of All Things To Come” οι Mudvayne κυκλοφορούν την κατ’ εμέ καλύτερη δουλειά τους. Pantera, Disturbed, Mastodon, Tool… όλοι οι καλοί χωράνε και περνάνε από ένα ιδιαίτερα προσωπικό φίλτρο. Παραγωγάρα και πολύ νεύρο σε μια μάλλον υποτιμημένη δισκάρα του modern metal χώρου.
#35-31 – The Kinda Proggy Ones
Summary
#30
Shadow Gallery – Room V
Πολύ σπάνια το sequel είναι αντίστοιχα καλό του πρώτου έργου, κι αυτό ισχύει στην περίπτωση του “Room V” σε σχέση με το “Tyranny”. Αλλά, ταυτόχρονα ισχύει ότι ανήκει στα πιο δυνατά και αξιοπρεπή sequels, καθώς στο κύκνειο άσμα του τεράστιου Mike Baker έχουμε από αυτόν και την υπόλοιπη μπάντα όλα όσα μας είχαν κάνει να τους αγαπήσουμε πολύ ήδη. Και αυτά δεν είναι τίποτα λιγότερο από progressive metal Α’ Εθνικής.
#29
Arena – Pepper ’ s Ghost
Στο 6ο τους άλμπουμ, οι Arena επιμένουν στο Βρετανικό progressive rock μοτίβο τους, με ένα concept άλμπουμ το οποίο αποτυπώνουν σε μορφή comic στο πανέμορφο packaging και λαμβάνει χώρα στο Λονδίνο του 19ου αιώνα, όπου πέντε φίλοι – κάτι σαν super ήρωες – πολεμούν την εγκληματικότητα και έναν δαίμονα.
Αν το παραπάνω πλαίσιο σας ψήνει ακόμα περισσότερο, έχετε έναν παραπάνω λόγο να τσεκάρετε το πάντα ποιοτικό μουσικό κομμάτι των Arena, σε μια από τις προσωπικά αγαπημένες μου δουλειές τους.
#28
The Mars Volta – Frances The Mute
Οι εξωγήινοι έχουν τα καλύτερα ναρκωτικά. Οι The Mars Volta εδώ καταθέτουν το απόλυτο αριστούργημά του χαοτικού σύμπαντος που επικρατεί στο μυαλό τους, για το οποίο όμως ποτέ δεν θα είμαστε απολύτως έτοιμοι.
#27
Nine Inch Nails – With Teeth
Δεν με λες μεγάλο οπαδό των μουσικών που έχει γράψει ο Reznor όσο κι αν έχει τον σεβασμό μου. Αυτό εδώ, όμως, είναι το αγαπημένο μου δημιούργημά μου, ίσως γιατί φεύγει από τον ηλεκτρονικό ήχο και παίζει σε πιο rock πεδία. Ίσως γιατί απλά έχει μουσικάρες μέσα. Σε κάθε περίπτωση είναι από εκείνους του δίσκους που πατάς play και αφήνεσαι στο groove και τις μελωδίες του.
#26
James Labrie - Elements Of Persuasion
Παρόλο που παρατάει το MullMuzzler και τυπικά αυτός είναι ο πρώτος προσωπικός δίσκος του LaBrie, συνεχίζει να γράφει όλη τη μουσική με τον Matt Guillory και διατηρεί αναλλοίωτο το διαστημικό rhythm section των Brian Beller και Mike Mangini. Βρίσκει, όμως, τον τρομερά ταλαντούχο Ιταλό Marco Sfogli στις κιθάρες και πηγαίνει full on σε progressive metal μονοπάτια που θυμίζουν πολύ Dream Theater. Το αποτέλεσμα έχει το “Elements Of Persuasion” να παίρνει κεφάλια, ενθουσιάζοντας δικαίως φίλους των DT και του prog metal ήχου γενικότερα.
#25-21 – The Established Ones (deliver once again)
Summary
#25
Iommi - Fused
Δεν περιμέναμε ποτέ τίποτα λιγότερο από τον Tony Iommi, αλλά κι ο επίσης αγέραστος Glenn Hughes δίνει ρέστα σε αυτό το άλμπουμ συνεργασίας που έχει όλα όσα περιμένει κάποιος να ακούσει από τους δυο εν λόγω μουσικούς: μεγάλα και ωραιότατα riff, υπέροχα φωνητικά, groove και προφανώς καλά τραγούδια.
#24
Audioslave - Out Of Exile
Δεν θα μπορούσε να κάνει τον θόρυβο ή να έχει τον αντίκτυπο του πρώτου άλμπουμ, αλλά η παρέα των Morello, Cornell και σια συνεχίζει απτόητη να προσφέρει τραγουδάρες, με riffάρες, groove και την γνωστή φωνάρα. Χιτκάκια υπάρχουν κι εδώ (“Be Yourself”, “Doesn’t Remind Me”, “Your Time Has Come”, αλλά η προσωπική αδυναμία είναι το ενδοσκοπικό “Number 1 Zero”.
#23
Soulfly - Dark Ages
Συνέχεια στο σερί καλών κυκλοφοριών από τον Max, καθώς μετά το υπέροχο “Prophecy” θυμάται τις thrash ρίζες του περισσότερο από ποτέ (ως τότε), τον συνδυάζει με κάποια πιο σύγχρονα (τότε) στοιχεία της μουσικής του ταυτότητας και κυκλοφορεί ένα άλμπουμ δυναμίτη. “Frontlines”, “Babylon”, “Arise Again”, “I And I” και ξύλο μόνο. Και για σβήσιμο, χαλάρωμα με μοχίτο και “Staystrong” και “Soulfly V”.
#22
Helloween - Keeper of the Seven Keys: The Legacy
Νέο ξεκίνημα για τους Helloween μετά το μεταβατικό (κι ολίγο τζούφιο) “Rabbit Don’t Come Easy”, με τον Sascha Gerstner να μονιμοποιείται και τον Dani Loble να έρχεται για να γίνει ο μακροβιότερος drummer της μπάντας. Το χαρτί “Keepers” που επιλέγουν να παίξουν μοιάζει με δίκοπο μαχαίρι και η απόφαση να κυκλοφορήσουν ένα διπλό άλμπουμ, συνολικής διάρκειας 83 λεπτών, μοιάζει καταστροφική, αλλά παραδόξως το στοίχημα κερδίζεται! Ξεχωρίζει, φυσικά, το 14λεπτο έπος του “The King For A 1000 Years”, ενώ υπάρχουν αρκετά ακόμα πολύ δυνατά τραγούδια (“Occasion Avenue”, My Life For One More Day”, “Silent Rain”) και τελικά το “The Legacy” βοήθησε σημαντικά στο να σταθούν ξανά δυνατά στα πόδια τους οι Helloween.
#21
Masterplan - Aeronautics
Δεύτερο εξαιρετικό άλμπουμ από τους Grapow/Kusch/Lande. Ακόμα πιο μεστό σε σχέση με το ντεμπούτο αν και λιγότερο εντυπωσιακό. Λίγο πιο hard rockάδικο αντί για power metal σε σημεία. Με πιασάρικα τραγούδια (“Crimson Rider”, “Back For My Life”, “I Am Not Afraid”), με φορτισμένες trademark Lande ερμηνείες (“After This War”) και με σχεδόν 10λεπτά έπη (“Black In The Burn) να συνθέτουν μια δουλειά που ξεχωρίζει στον χώρο του μελωδικού metal.
#20-16 – New Blood And The Undeniable Scandinavian Quality
#20
Summary
Karnivool - Themata
Από το 1999 το πάλευαν με τα demo κι έφτασε 2005 να βγάλουν το πρώτο τους άλμπουμ οι Karnivool. Μπορεί να μην ήταν καν κανονική μπάντα ακόμα, αλλά κατέστησαν άμεσα σαφές ότι μαζί με τους The Butterfly Effect θα αποτελέσουν τους πυλώνες πάνω στους οποίους θα χτιστεί μια από τις ωραιότερες σκηνές: Αυτή του Αυστραλιανού alternative/progressive rock. Καλώς ήλθες Forrester Savell με τις παραγωγάρες σου, καλώς ήλθες Ian Kenny με χαρακτηριστική φωνή σου, καλώς ήλθατε Karnivool. Εμείς εδώ θα είμαστε να περιμένουμε να βγάζετε άλμπουμ μια στο τόσο. Γαμημένοι.
#19
Bullet for My Valentine - The Poison
Άλλο ένα ντεμπούτο άλμπουμ που έφερε απότομα πολύ ψηλά σε δημοτικότητα το συγκρότημα και όσο το βοήθησε, άλλο τόσο το δυσκόλεψε στο μέλλον, για διάφορους λόγους. Δεν ξέρω αν είναι metalcore ή απλώς heavy metal παιγμένο από (και για) πιτσιρικάδες εκείνης της γενιάς, αλλά το “The Poison” με τραγούδια σαν το “Tears Don’t Fall”, το “4 Words (To Choke Upon) και το προσωπικό αγαπημένο “Suffocating Under Words Of Sorrow” έκανε μεγάλο κλικ σε ένα νέο ακροατήριο, αποτελώντας την είσοδό τους στη metal μουσική. Και, ναι, γαμάει.
#18
Opeth - Ghost Reveries
Είναι δυνατόν το “Ghost Reveries” απλά να μπαίνει στην 20αδα μιας χρονιάς; Είναι, όπως φαίνεται. Γεγονός εντυπωσιακό αν αναλογιστούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα άλμπουμ-τομή από τους Opeth που επηρέασε όσο λίγα την εξέλιξη της metal μουσικής, ειδικά στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Με τους Σουηδούς να εξελίσσονται, τον νεοεισαχθέντα Per Wiberg να βάζει το δικό του λιθαράκι, αλλά κυρίως τον Akerfeldt να μεγαλουργεί με τραγούδια σαν το “Ghost Of Perdition” και το “The Grand Conjuration” που θα μπορούσαν από μόνα τους να φτιάξουν σχολή.
#17
Soilwork - Stabbing the Drama
Αν εξαιρέσουμε μια μαλακισμένη που πεταγόταν κάθε λίγο να πει ότι ακούμε το promo του νέου άλμπουμ των Soilwork, αυτό το σοκ όταν πρωτοάκουσα τα drums του Dirk Verbeuren δεν ξεχνιέται. Τρομερά γυρίσματα, και ηχάρα και όλα. Το “Stabbing The Drama” ακολούθησε ιδανικά το επίσης έξοχο “Figure Number Five” και πιστοποίησε την παρουσία των Soilwork στα μεγάλα σαλόνια της metal μουσικής. Με τον Peter Wichers σε μεγάλα συνθετικά κέφια και τον Bjorn Strid καλύτερο ερμηνευτικά από ποτέ, η μια τραγουδάρα διαδέχεται την άλλη κι αυτό μπορεί να είναι και το καλύτερο άλμπουμ των Soilwork.
#16
Sentenced - The Funeral Album
Μεγαλειώδες φινάλε, όπως τους άξιζε. Με οργή, με απογοήτευση, με μεσαία δάχτυλα σηκωμένα, με τραγουδάρες. Το τέλος του δρόμου το επέλεξαν, το όρισαν, το τήρησαν. Κανείς σαν κι αυτούς.
#15-11 – Is Someone Getting The Best Of Them?
Summary
#15
Foo Fighters - In Your Honor
Το βίντεο έσκασε από του πουθενά σε κάποια τηλεόραση. Ο Dave έλεγε πως είχε μια εξομολόγηση να κάνει, και το πλαϊνό, κοντινό πλάνο τον έπιανε να φωνάζει με τη γνωστή του μανία στο μικρόφωνο κι εγώ είχα ήδη παραδοθεί στις ορέξεις του. Το εγχείρημα με το διπλό CD ήταν ένα ακόμα δέλεαρ και το υπέροχο εξώφυλλο/packaging οδήγησαν στην άμεση αγορά του άλμπουμ που αποτέλεσε την εκκίνηση για να γίνουν οι Foo Fighters μπάντα που γεμίζει στάδια.
Ειδική μνεία στο δεύτερο, ακουστικό CD. Στο “What If”, στο “Miracle”, στο “Cold Day In The Sun”. Α, ρε Taylor…
#14
Dredg - Catch Without Arms
Οι Dredg είναι μια μοναδική περίπτωση μπάντα, σπάνιου ταλέντου και με μοναδικό καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Κάθε δουλειά τους είναι καλή, αλλά το πρώτο από τα δυο πραγματικά σπουδαία δισκογραφικά δημιουργήματά τους έρχεται με το “Catch Without Arms”. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι progressive, alternative, τίποτα ή τα πάντα, είναι Dredg κι αυτό αρκεί. Με υπέροχους, σκεπτόμενους στίχους, με την τρομερά εκφραστική φωνή του Gavin Hayes, με τρομερό ήχο με την βοήθεια του Terry Date, αλλά κυρίως με ένα τεράστιο κρυφό όπλο. Η μπάντα είχε στο πλευρό της σε επίπεδο παραγωγής, ενορχηστρώσεων και στη σύνθεση δυο τραγουδιών τον Chris DeGarmo. Γιατί αυτή η μπάντα κι αυτό το άλμπουμ δεν είναι μεγαθήρια;
#13
Trivium - Ascendancy
Με το Kerrang να το ανακηρύσσει άλμπουμ της χρονιάς και όλη την Αγγλία να παραμιλάει με την μπάντα της οποίας ηγείται ένας 19χρονος, οι Trivium θα φορτωθούν το τεράστιο βάρος του next big thing της metal μουσικής. Τόσο καλό ήταν, όντως, το “Ascendancy” που με τραγούδια σαν το “Pull Harder The Strings Of Your Martyr”, το “A Gunshot To The Head Of Trepidation” και το “Like Light To The Flies” έμοιαζε να ετοιμάζει το δρόμο για το αύριο, αλλά στην πραγματικότητα ήταν αυτό που χρειαζόταν το metal την δεδομένη χρονική στιγμή.
#12
Nevermore - This Godless Endeavor
Να βγάζουν οι Nevermore σπουδαίο δίσκο και να μην μπαίνει καν στη δεκάδα της χρονιάς… Το άλμπουμ που έρχεται να κοιτάξει στα μάτια και να σταθεί δίπλα στην μεγάλη τριάδα των “Politics”, “Dreaming” και “Dead Heart” είναι αυτή εδώ η αλμπουμάρα.
#11
Neal Morse - ?
“He’s on Fire” που έλεγε κι ο εκφωνητής στο NBA Jam. Τρίτο σερί άλμπουμ σε τρία χρόνια και με κάποιο τρόπο ο Neal Morse συνεχίζει να γίνεται όλο και καλύτερος με κάθε άλμπουμ, έστω κι αν αυτό δεν ξεπερνάει τους προκατόχους του. Ξέρω ότι δεν βγάζει πολύ νόημα, αλλά με κάποιο τρόπο ισχύει. Στο “?” (που γράφτηκε σαν ένα ενιαίο τραγούδι) δεν υπάρχουν άλλα λόγια για να εκφραστεί ο θαυμασμός για την έμπνευση που τον διακατέχει και τις μελωδίες που γράφει. Παράλληλα, τα υπέροχα παιξίματα είναι παντού (στο “In The Fire” έχει και Jordan Rudess, στο “Solid As The Sun” έχει σόλο από μπάσο μέχρι σαξόφωνο και στο “12” ξεφεύγει η κατάσταση), με την κορύφωση του “Entrance” να έχει τη δύναμη να ξεπεράσει τις όποιες θρησκευτικές αναφορές και να αναχθεί σε πνευματική εμπειρία.
Το λέω γιατί το έχω συνδυάσει με ένα συμβάν που δεν μπορώ να ξεχάσω. Σε συναυλία του Neal Morse στην Αγγλία, κατά τη διάρκεια που παίζεται το “Entrance” ένα παρευρισκόμενος στο κοινό καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι αρχίζει να δακρύζει κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Τον βλέπει ο Neal και κατεβαίνει αμέσως κάτω, τον αγκαλιάζει και συνεχίζει να ερμηνεύει το τραγούδι, κλαίγοντας μαζί του.
Let the unclean ones come into the gate
To the weakest ones I will give my strength
And the lowest ones, they will be brought higher
Let the unclean ones be washed in the fire
#10-6 – The Second Unit Equally Good To The First One
Summary
#10
Dream Theater - Octavarium
Μετά τη full on metal στροφή του “Train Of Thought” ο Mike (αυτός ήταν ακόμα στο τιμόνι) προσανατολίζει τη νέα δουλειά των Dream Theater σε μια πιο rock (για τα δεδομένα τους) προσέγγιση και για μια ακόμα φορά δικαιώνεται. Κατ’ αρχάς, το ομότιτλο 24λεπτο τραγούδι είναι από τις καλύτερες συνθέσεις των DT και μάλλον το αγαπημένο μου τραγούδι τους από τα 00s. Από κοντά ακολουθεί το 10λεπτο “Sacrificed Sons”, το “These Walls” είναι κι αυτό αγαπημένο με τρομερό τελείωμα, ενώ τα “Never Enough” και “Panic Attack” παραμένουν εξαιρετικά ακόμα κι αν δεν προσπαθούν να κρύψουν τις επιρροές τους. Όλα συνεχίζουν πρίμα στον πλανήτη Theater και παράπονο δεν έχουμε οι οπαδοί τους.
#9
Disturbed - Ten Thousand Fists
Ο δίσκος με τον οποίο αγάπησα τους Disturbed και τον οποίο θεωρώ ως τον καλύτερό τους, μαζί με τον επόμενο. Εδώ αποτυπώνεται ακόμα πιο ξεκάθαρα η ηχητική τους ταυτότητα, μειώνονται τα fillers, ενώ μπαίνουν και κάποια lead στην εξίσωση, με τα riff παραμένουν μεγάλα και τα ρεφραίν ακόμα μεγαλύτερα. “Just Stop”, “Stricken”, “Sons Of Plunder”, “Deify”, “Guarded”, ομότιτλο και άντε γειά.
#8
Kamelot - The Black Halo
Μετά το καταπληκτικό “Epica”, οι Kamelot συνεχίζουν με ένα δεύτερο άλμπουμ γραμμένο γύρω από το Faust του Γκαίτε και καταφέρνουν να ξεπεράσουν όχι μόνο τον προκάτοχό τους, αλλά και ό,τι είχαν δημιουργήσει ως τότε. Το “The Black Halo” δεν είναι απλά το καλύτερο άλμπουμ των Kamelot, είναι από τα αρτιότερα power metal άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ, ένα από αρχής έως τέλους αριστούργημα. Η πλαστικότητα και η τεχνική με την οποία τοποθετεί τους στίχους και τους ερμηνεύει ο Khan σε τραγούδια όπως το “Soul Society” είναι απαράμιλλη, το “Abandoned” είναι από τις πιο έντονα συναισθηματικά ερμηνείες του και συνθέσεις της μπάντας, τα “March Of Mephisto” και “The Haunting” είναι προφανή χιτάκια και το “Memento Mori” το έπος που συνοψίζει τα πάντα. Απλά τέλειο κι αυτό.
#7
Coheed And Cambria - Good Apollo I’m Burning Star IV, Volume I: From Fear Through The Eyes Of Madness
Ακόμα θυμάμαι το σοκ της πρώτης ακρόασης αυτού του δίσκου. Είχα ακούσει το “III” και παρόλο που το έβρισκα ενδιαφέρον δεν συμμεριζόμουν τον ενθουσιασμό του ξένου τύπου. Όμως, εδώ με συνεπήραν και μόνο με τα δυο εισαγωγικά του κομμάτια. Όταν δε ήρθε το riff του “Welcome Home” είχα παραδωθεί ήδη. Περισσότερο, όμως από τα πολλά εξαιρετικά τραγούδια που περιλαμβάνει, είναι αυτό το τεράστιο, μεγαλεπήβολο στοιχείο που απέπνεε που με καθήλωσε. Σαν να είχαν δημιουργήσει ένας νέο κόσμο στον οποίο συνυπήρχαν το Star Wars, το “The Wall”, οι Iron Maiden, οι Rush, το alternative rock των 00s και η ορμή της emo γενιάς. Τρομακτικά μεγάλο άλμπουμ από μια σπουδαία μπάντα.
#6
Avenged Sevenfold - City of Evil
Αυτό εδώ το θεωρώ ως ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα σύγχρονου metal. Ένα άλμπουμ που το ίδιο φρέσκο και μοναδικό σχεδόν 20 χρόνια μετά. Οι Avenged Sevenfold εξελίσσονται σε βαθμό που γίνονται σχεδόν άλλη μπάντα, αφήνοντας πίσω τις όποιες metalcore ρίζες τους, και βγάζουν μια τεχνική επάρκεια που βουλώνει στόματα, αφήνει μάτια γουρλωμένα κι αυτιά τεντωμένα. Σε ένα μίγμα που έχει μέσα και Pantera και Guns N’ Roses και Helloween και Dream Theater και Iron Maiden, αλλά εν τέλει ακούγεται 100% δικό τους, βλέπουν τον M Shadows να βγάζει στόφα μεγάλου ερμηνευτή και γράφουν τραγούδια που κολλάνε στο μυαλό με τα παιξίματα και τις μελωδίες τους.
#5
Summary
Κάποια στιγμή πέφτουν στο δρόμο σου μουσικές που έρχονται να μιλήσουν μέσα σου με έναν διαφορετικό τρόπο από τον συνήθη και σε στιγματίζουν εκεί που δεν το περιμένεις. Η υπογραφή των Πολωνών Riverside στην Inside Out με έκανε να αγοράσω αυτό το άλμπουμ χωρίς να έχω ακούσει τίποτα (όπως και των Sieges Even, αλλά εκείνους τους ήξερα) και για μεγάλο χρονικό διάστημα με βύθισε μέσα του. Ο συνδυασμός Porcupine Tree, Tool, Anathema και Dream Theater που μου έβγαζε μουσικά, η τρομερή εσωστρέφειά του, οι στίχοι και οι ερμηνείες του Mariusz Duda, το καθηλωτικό ξεκίνημα με το “After”, το συγκλονιστικό τελείωμα του “Before”, η μαυρίλα του “I Turned You Down”, οι μελωδίες του “Volte-Face”, τα υπέροχα μέρη του ομότιτλου και φυσικά το “Conceiving You” ήταν μέρος του κόσμου μου για πολύ μεγάλο διάστημα. Και παραμένουν βαθιά χαραγμένα μέσα μου με κάποιο τρόπο.
#4
Summary
Porcupine Tree – Deadwing
Η λατρεία για τον Steven Wilson στην πραγματικότητα γιγαντώθηκε με αυτό εδώ το άλμπουμ, όσο ακόμα το στίγμα του “In Absentia” ήταν ισχυρότατο. Πιο heavy σε σημεία, πιο progressive σε πολλές προσεγγίσεις του, με μεγαλύτερη ηχητική συνοχή και πιο έντονη ατμόσφαιρα να το διακατέχει, είναι απλά το δεύτερο/μεσαίο άλμπουμ της Αγίας Τριάδας των καλύτερων άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Porcupine Tree. Επίσης, τα “Arriving Somewhere But Not Here” και “The Start Of Something Beautiful” είναι μέσα στα 5-10 σπουδαιότερα/ωραιότερα τραγούδια που έχει γράψει σε όλη του την καριέρα ο Steven. Αριστούργημα.
#3
Summary
System of a Down – Hypnotize
Όποιος θεωρεί το “Hypnotize” αισθητά κατώτερο του “Mezmerize” νομίζω ότι απλά ξεγελιέται από το γεγονός ότι κατέφτασε δεύτερο χρονικά. Διότι το σοκ από το “Mezmerize” δεν είχε κοπάσει, και συνεπώς ίσως θεωρεί ότι δεν είχε ανάλογο αντίκτυπο. Όμως, πλέον, με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης που μας χωρίζει από το 2005 είναι ασφαλές να ειπωθεί ότι στην πραγματικότητα έχει αντίστοιχα καλά τραγούδια. Όχι δεν υπάρχει filler, όχι δεν υπάρχει μέτρια νότα. Αντιθέτως, υπάρχουν υπερβολικά πολλές στιγμές – μουσικές και στιχουργικές – που ορίζουν το ιδεατό στα δικά μου αυτιά και συνεχίζουν να με καθηλώνουν.
#2
Summary
Sieges Even - The Art Of Navigating By The Stars
Υπάρχει κάπου ένας παράλληλος κόσμος που στην μουσική επικρατεί η ωραία αισθητική και που η τεχνική επάρκεια αξιοποιείται με σκοπό να ευρύνει την ηχητική παλέτα των μουσικών ώστε τόσο αυτοί όσο και οι ακροατές να μπορούν να μοιραστούν ακόμα περισσότερα συναισθήματα. Σε εκείνο τον κόσμο οι Sieges Even του “The Art Of Navigation By The Stars” είναι βασιλιάδες και αυτό το άλμπουμ είναι ένα από τα benchmark.
Αυτός ο κόσμος, όμως, δεν υπάρχει. Το “The Art Of Navigating By The Stars” είναι ένα ταπεινό αριστούργημα, από αυτά που συντροφεύουν το υπόλοιπο μιας ζωής. Κι όπως αποδείχθηκε στην πράξη, οι Sieges Even αυτού του κόσμου δεν κρατάνε για πολύ.
#1
Summary
System of a Down – Mezmerize
Είναι αδιανόητο να ξεπερνάς ένα “Toxicity”. Όμως, οι SOAD δεν το ξεπέρασαν ακριβώς. Έχτισαν πάνω του και ταυτόχρονα και κυρίως κατάφεραν να μετατρέψουν τις έντονες καλλιτεχνικές διαφωνίες που είχαν μεταξύ τους τα μέλη της μπάντας (κυρίως οι Tankian-Malakian) σε δημιουργικότητα. Δίνοντας μεγαλύτερο ερμηνευτικό χώρο στον Daron βρήκαν μια νέα – και πάλι μοναδική – ισορροπία και μέσα από αυτή τη νέα ισορροπία έγραψαν έναν σκασμό από αδιανόητα καλά τραγούδια. Και τα δυο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν είναι τέλεια. Το “Mezmerize” είναι, απλά, λίγο πιο τέλειο. Όχι μόνο από το “Hypnotize”. Γενικώς από οτιδήποτε.
