2005
1) System of a Down - Mezmerize
Το πιο εύκολο και βατό από τα δίδυμα. Μιλάμε για μπάντα-φαινόμενο και τα λόγια είναι περιττά. Εκείνη την εποχή άσχετα από τα γενικά ακούσματα που είχε κάποιος, μέσα σε αυτά υπήρχαν και οι System of a Down, είτε λόγω BYOB, Question!, Lonely Day κ.ο.κ. Δεν είναι εύκολο ούτε τυχαίο πράγμα τέτοια καθολική αποδοχή.
2) Chimaira - Chimaira
Αυτοί θα ήταν το νούμερο 1 της λίστας μου, αν δεν είχαν κυκλοφορήσει τα Mezmerize/Hypnotize. Από τις αγαπημένες μου μπάντες εκείνη την περίοδο, αλλά ακόμα και σήμερα η τριάδα Impossibility of Reason - Chimaira - Resurection είναι αξεπέραστη. Προσωπικά μιλώντας, πρόκειται για την καλύτερη και πιο αγαπημένη μπάντα του ρεύματος NWOAHM που υπήρχε τότε.
3) Nevermore - This Godless Endeavor
Τεραστίων επιπέδων κυκλοφορία, όπως και οι τέσσερις προηγούμενες. Πέντε σερί δισκάρες έχουν μόνο οι πραγματικά μεγάλες μπάντες και οι Nevermore ήταν μια από αυτές. Ο Loomis έχει ξεφύγει εντελώς, ο Dane είναι απορίας άξιο πως βγάζει αυτές τις μελωδίες πάνω στα riffs του προηγούμενου. Η επαναπροσθήκη δεύτερου κιθαρίστα τους έδωσε ακόμα μεγαλύτερο boost. Θυμάμαι ακόμα με δέος τη συναυλιάρα που είχαν δώσει τότε στο Club 22 για την προώθηση του δίσκου.
4) Every Time I Die - Gutter Phenomenon
Εδώ οι Every Time I Die αρχίζουν ουσιαστικά και παίρνουν σάρκα και οστά. Το ροζ είναι εδώ. Ta riffs γίνονται πιο πιασάρικα, πιο southern, διατηρώντας βέβαια τον άρρωστο χαρακτήρα τους από ένα κιθαριστικό δίδυμο που θα μας δώσει μεγάλες στιγμές στο μέλλον. Τα φωνητικά αρχίζουν να αποκτούν τον πραγματικό τους εαυτό, με σωστές (και όχι πια φάλτσες) μελωδικές τοποθετήσεις εκεί που χρειάζεται. Οι στίχοι - μικρές ιστορίες με πιασάρικα slogans - είναι εδώ όπως πάντα να καυτηριάσουν και να ειρωνευτούν μια παράλογα λυρική πραγματικότητα με ερωτευμένους σχιζοφρενείς που παρτάρουν μέχρι να μείνουν στην ιστορία. Η μπάντα εδώ έβαλε όλα τα θεμέλια για το θηρίο που έγινε στη συνέχεια και που τους αγάπησα όσο λίγους.
5) Porcupine Tree - Deadwing
Η πιο metal εκδοχή των Porcupine Tree δε με χάλασε καθόλου, ίσα ίσα μπορεί να είναι και η αγαπημένη μου. Εδώ μέσα βρίσκονται μεγάλες κομματάρες και έπη που γράφονται λίγες φορές, όπως το Lazarus, το Halo, το Shallow από τα εύκολα και hits, έως το συγκλονιστικό Arriving Somewhere but Not Here, το “πρόεδρε έλα με φόρα” ομώνυμο, το υπέροχο Start of Something Beautiful, το ταξιδιάρικο Mellotron Scratch με ένα από τα καλύτερα outros που έγραψε ποτέ ο Wilson το οποίο μέχρι και σήμερα με ανατριχιάζει. Ακόμα και το Open Car αποκτά άλλη διάσταση με το extra σημείο που του πρόσθεταν εκείνη την εποχή στα live. Νομίζω ότι είναι ο δίσκος που μου αρέσουν πραγματικά όλα τα τραγούδια και που το καθένα έχει τον δικό του λόγο ύπαρξης μέσα στο album.
System of a Down - Hypnotize: Τα έχω μαζί με το Mezmerize ως σχεδόν ισάξια - αλλά σήμερα επέλεξα αυτό ως αναπληρωματικό. Αύριο θα μπορούσε να ισχύει το αντίστροφο.
The Mars Volta - Frances the Mute: Ακολούθησε ένα εκπληκτικό ντεμπούτο με πολύ περισσότερη παράνοια και ιστορίες για φαντάσματα και χωρισμένες. Όταν το ακούω βράδυ, κοιτάω κάτω από το κρεβάτι μου.
Υπόλοιπες δισκάρες και όχι απλά honorable:
Audioslave - Out of Exile: Επίσης ακολούθησε ένα ανεπανάληπτο ντεμπούτο που δύσκολα το ανταγωνίζεσαι. Αν και πιστεύω ότι ακόμα και αυτό εδώ να ήταν το ντεμπούτο, πάλι το ίδιο σοκ θα είχαμε πάθει. Φοβερός δίσκος.
Mudvayne - Lost and Found: Τρίτη σερί δισκάρα από τους τρελούς, με περισσότερο πειραματισμό στα prog και στα καθαρά του σημεία, πράγμα που το φτάνει σε μερικές απάτητες κορυφές για τους ίδιους, αλλά και γενικότερα.
Queens of the Stone Age - Lullabies to Paralyze: Ακολουθεί το Songs for the Deaf, δύσκολο εγχείρημα, όμως πετυχημένο για 'μένα. Everybody know that you’re insane, Little Sister, In my Head, Medication, I Never Came, Long Slow Goodbye, δεν έχουν και πολλοί 6 τέτοιες τραγουδάρες στον ίδιο δίσκο.
Roadrunner United - The All-Star Sessions: Φοβερή συλλογή μουσικών από τη Roadrunner, πανέξυπνο μαρκετίστικο εγχείρημα, που όμως δεν έμεινε μόνο στο marketing, αλλά είχε μέσα μπόλικο μεράκι και πολλές τραγουδάρες.
Opeth - Ghost Reveries: Ίσως το τέλος της αθωότητας για τους Opeth, για 'μένα το τελευταίο πολύ μεγάλο τους album.
Norma Jean - O’ God, The Aftermath: Δεύτερο album για τους mathcore ήρωες της γενιάς μου, αλλαγή τραγουδιστή, μοιάζει με ντεμπούτο αλλά ουσιαστικά είναι επανεκίνηση. Παρόλ’ αυτά, χωρίς να ξεπερνάει το αξεπέραστο ντεμπούτο πρόκειται για έναν απίστευτο δίσκο mathcore παράνοιας και καύλας.
Arcturus - Sideshow Symphonies: Εμένα αυτό εδώ είναι το αγαπημένο μου από δαύτους.
Soulfly - Dark Ages: Με τους σωστούς συνεργάτες ο Max είναι ικανός για μεγάλα πράγματα. Το Dark Ages είναι πλέον κλασσικός δίσκος.
Αγγελάκας / Βελιώτης - Οι Ανάσες των Λύκων: Μετά τις Τρύπες τι; Μετά τις Τρύπες θα πάρουμε τα βουνά και θα γίνουμε φίλοι με τους λύκους. Κρίμα να μην είσαι εδώ, κρίμα που δεν είσαι καν αλλού.
Exodus - Shovel Headed Killing Machine: Όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το είχα λιώσει. Paul Bostaph στα τύμπανα, πωρωτικές συνθέσεις, τραγουδιστής που τον γουστάρω περισσότερο από τον Souza. Πλέον θεωρώ ότι πάσχει λίγο από τη μεγάλη του διάρκεια.
Nickelback - All the Right Reasons: Ωραίο απλό μοντέρνο hard rock και κράξιμο χωρίς λόγο.
Bloodbath - Nightmares Made Flesh: Superstar death metal με λόγο ύπαρξης.
Edit:
Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες – Απο 'Δώ Και Πάνω: Η καλύτερη κυκλοφορία του Αγγελάκα εκτός Τρυπών. Τεράστιες στιγμές έμπνευσης, τεράστια τραγούδια.
Εξώφυλλο: Opeth - Ghost Reveries
I don’t get it.
Εγώ τους ανακάλυψα με αφορμή review για live, σε Up the Hammers πρέπει να ήτανε. Μετά ήταν πολύ αργά…
).
