Part 2: Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Adramelch - Broken History
Η κυκλοφορία αυτού του δίσκου ήταν η αφορμή να γνωριστώ με ένα από τα σπουδαιότερα και πιο υποτιμημένα συγκροτήματα της ιταλικής μέταλ σκηνής. Θυμάμαι κάπου διάβασα για τη θριαμβευτική επιστροφή της μπάντας που έβγαλε τον κορυφαίο δίσκο στην ιστορία του ιταλικού μέταλ, ή κάτι τέτοιο (φυσικά αναφερόταν στο θεϊκό Irae Melanox), ψάρωσα, τα άκουσα και τα δύο… και φυσικά έκανα τούμπες. 17 χρόνια μετά οι Adramelch ήταν διαφορετικοί και ταυτόχρονα ίδιοι. Εκείνος ο μαεστρικός συνδυασμός επικού feeling με prog/power τεχνοτροπίες, τα φωνητικά και οι μελωδίες που προκαλούν συγκίνηση, όλα ήταν εκεί. Όπως παραμένει εκεί ένα από τα καλύτερα μυστικά του underground, περιμένοντας να τους ανακαλύψετε κι άλλοι.
- Blood or Whiskey - Cashed Out On Culture
Το 2005 ήταν η χρονιά που ανακάλυψα τον μαγικό κόσμο του celtic/folk punk, ιδίωμα το οποίο έχω ήδη τιμήσει στις λίστες μου εδώ και πολλές βδομάδες. Με εφαλτήριο τους Dropkick Murphys και τους Flogging Molly άρχισα να ψάχνω σαν μανιακός ό,τι μπορούσα να βρω απ’ αυτόν τον χώρο και δεν άργησα να πέσω πάνω σ’ αυτό εδώ το άλμπουμ των Ιρλανδών Blood or Whiskey. Για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω δεν έχω επεκταθεί ακόμα στο σύνολο της δισκογραφίας τους, αλλά το Cashed Out… είναι τόσο γαμάτο που απλά έπρεπε να το συμπεριλάβω σ’ αυτή τη λίστα. Η ιρλανδική σφραγίδα γνησιότητας είναι το λιγότερο, αυτό που έχει σημασία είναι οι συνθέσεις και αυτές ρίχνουν πολύ ξύλο. We’re forcing them to listen!
Δεν ξέρω ποιος το θυμάται, αλλά σε ένα παλιό αφιέρωμα στο Χάμερ ο Χάκος μετέφερε μια συζήτηση που είχε με έναν Σουηδό δημοσιογράφο, ο οποίος στην ερώτηση αν υπάρχει πιθανότητα να γυρίσει ο Messiah στους Candlemass είχε απαντήσει με το αμίμητο “πιο πιθανό είναι να επανασυνδεθεί ο Randy Rhoads με τον Ozzy”. Λίγα χρόνια μετά έκλασα στα γέλια… Τελικά όμως το πολύκροτο reunion των doom θρύλων με τη φωνή - σήμα κατατεθέν τους αποδείχθηκε βραχύβιο και τρόπον τινά δικαιώθηκε εκείνος ο τύπος για την ουσία της εκτίμησής του, ότι δηλαδή ο Leif και ο Messiah δεν μπορούσαν πλέον να συνυπάρξουν… Ας είναι. Έμεινε ως σουβενίρ το ομώνυμο άλμπουμ, ένα κλασικό Candlemass album από κάθε άποψη.
- Cathedral - The Garden of Unearthly Delights
Τρίτος δίσκος της ας πούμε τρίτης περιόδου των Cathedral, από όταν δηλαδή επέστρεψαν στα doom χωράφια, απ’ ό,τι φαίνεται όμως η δεύτερη περίοδος (με τα άιντε λαφουμέντο και μαστουριόρε) τους είχε αφήσει κουσούρια, ή, για να το θέσω με πιο θετική χροιά, το ανήσυχο πνεύμα τους τελεσίδικα πια δεν μπορούσε να τους αφήσει να κάνουν το ίδιο πράγμα όλη την ώρα. Εννοείται ότι το Garden… είναι καρα-doom, crushingly heavy etc, παράλληλα όμως σε διάφορα σημεία μπαίνουν σφήνα κάτι παράξενες proggy παρεμβολές που φωνάζουν ότι εδώ δεν έχουμε “doom business as usual”. Κάτι αχνοφαίνεται, πάει να αναδυθεί, και σε λίγα χρόνια θα αποκαλυφθεί σε όλο του το διεστραμμένο μεγαλείο.
Και τι εξωφυλλάρα… Λες να πάει για καλύτερο της χρονιάς;
- Cave In - Perfect Pitch Black
Για ΕΝΑ (1) ολόκληρο άλμπουμ κράτησε το περιβόητο “ξεπούλημα” των Cave In. Άκουσε η RCA τι γράφανε για το follow-up του Antenna …και τους έδιωξε κλωτσηδόν! Είδαν κι απόειδαν κι αυτοί και γύρισαν στη φιλόξενη αγκαλιά της Hydrahead για το Perfect Pitch Black. Τι καταλάβατε; Τέλος πάντων. Ο δίσκος είναι πολύ πιο οργισμένος (αναμενόμενα, μετά την τραυματική “mainstream” εμπειρία), τα παραμορφωμένα φωνητικά κάνουν την επανεμφάνισή τους, αλλά από κει και πέρα η μουσική τους φέρει αναλλοίωτη την ίδια διάθεση για πειραματισμό και εξερεύνηση των μεσοδιαστημάτων ανάμεσα στις νότες και στις σιωπές, με τη noise prog νοοτροπία τους να εξακολουθεί να θολώνει τα όρια μεταξύ χαρούμενου και θλιμμένου. Άλλο ένα masterclass.
Τούτοι δω οι Βρετανοί blacksters είναι πλέον πιο γνωστοί για το ότι παρείχαν στους Dødheimsgard τον αντικαταστάτη του τιτάνα Αλντράν, παρά για οτιδήποτε έκαναν οι ίδιοι. Στα success stories του ακραίου μέταλ όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Βικότνικ ήξερε πολύ καλά τι έκανε, ηλίθιε. Ήταν εκεί, είχε δει από πρώτο χέρι τι μπορεί να κάνει ο Kvohst και όταν χρειάστηκε, τον πήρε τηλέφωνο, “έλα boy, είσαι έτοιμος για προαγωγή;”, “τσακίζομαι κι έρχομαι ρε!”. Γι’ αυτό το κεφάλαιο όμως θα τα πούμε σε δυο βδομάδες. Μέχρι τότε απολαμβάνουμε τη δουλειά των Code, που αποδείχθηκαν τιμιότατο υποκατάστατο της παράνοιας των Ved Buens Ende.
Η Μάλτα, αυτό το μικροσκοπικό νησάκι στο κέντρο της Μεσογείου, με έκταση περίπου σαν την περιοχή γύρω από το χωριό μου στην Κρήτη που λέει ο λόγος, αν είναι γνωστή ιστορικά για κάτι είναι ως το Νησί των Ιπποτών. Αναπόφευκτα δημιουργούνται συνειρμοί περί στρατιωτικής ανδρείας, αριστοκρατικής μεγαλοπρέπειας και όλα τα σχετικά - πολύ ταιριαστό για την πιο χαρακτηριστική συνεισφορά του νησιού στη μέταλ μουσική. Είπα να το φιλοσοφήσω λίγο, μη μείνω στα τετριμμένα… Οι Forsaken είναι οι Sorcerer του Νότου για μένα: Το επικοντούμ τους είναι περισσότερο τραχύ, επιθετικό, παρά θρηνητικό - σχεδόν πολεμικό, αλλά και με μια φινέτσα που δεν σου αφήνει περιθώρια. Ίσως ο καλύτερος doom δίσκος που δεν έχεις ακούσει ακόμα.
Έναν μόνο λόγο μπορώ να σκεφτώ για τον οποίο ο Vali aka Deathmaster ένιωσε την ανάγκη να φτιάξει ένα πρότζεκτ - καρφί Bathory, ενώ η μουσική του στους DoomSword είναι ούτως ή άλλως φουλ μπαθορική: Για να πει με τον δικό του τρόπο Αντίο στο ίνδαλμά του (όλων μας). Και είμαι βέβαιος ότι αν μπορούσε να το ακούσει ο Μεγάλος, θα ένιωθε περήφανος και κολακευμένος γι’ αυτόν τον φόρο τιμής. Τα πάντα φωνάζουν “Hammerheart”, “Twilight of the Gods” etc: Οι ερμηνείες φέρνουν στο μυαλό Σκανδιναβό πολεμιστή που ξεψυχά στο πεδίο της μάχης, τα riffs είναι απλά αλλά spot on, οι μελωδίες στοιχειωμένες, ακόμα και ο ήχος στα τύμπανα είναι σαν να ακούς drum machine! Και, μεταξύ μας, δεν έχω πειστεί ότι όντως παίζει κανονικός ντράμερ εδώ…
Ίσως πρέπει να εξηγήσω λίγο (δεν είμαι σίγουρος σε ποιον, αλλά τέλος πάντων) γιατί μπήκε σ’ αυτή τη λίστα τούτο δω το obscure δισκάκι από Πορτογαλία και όχι η δουλειά κάποιου πιο προβεβλημένου συγκροτήματος, ας πούμε π.χ. κάνα Gypsy Punks. Γενικά αρρωσταίνω με τα fados, το στυλ και η όλη αισθητική αυτού του τύπου τραγουδιού με συγκινούν βαθιά, το Wolfheart (που εντοπίζω και τέτοια στοιχεία σ’ αυτό) είναι το αγαπημένο μου Moonspell και γενικά είναι κάτι που ψάχνω, ιδίως σε μεταλλικά μπασταρδέματα. Μέχρι τώρα το έχω βρει σε μετρημένα στα δάχτυλα συγκροτήματα, ένα εκ των οποίων είναι αυτό εδώ, με “typical” atmo-metal προκάλυμμα. Filipa Mota = ̶η̶ ̶Α̶μ̶ά̶λ̶ι̶α̶ ̶Ρ̶ο̶ν̶τ̶ρ̶ί̶γ̶κ̶ε̶ς̶ ̶τ̶ο̶υ̶ ̶μ̶έ̶τ̶α̶λ̶ ώπα ώπα κόψε κάτι μωρέ!
Στο ντεμπούτο τους, με το οποίο συνεχίζουν τη μεγάλη παράδοση του σουηδικού επικού doom metal, οι Isole μόνο σαν πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα δεν ακούγονται, αντίθετα σου περνάνε μια αίσθηση ότι αυτό το πράγμα το έκαναν από χρόνια πριν την κυκλοφορία του Forevermore. Και η υποψία σου αποδεικνύεται βάσιμη: Όντως ο Bryntse και οι άλλοι έπαιζαν τέτοια μουσική επί δεκαετία και βάλε, βγάζοντας μπόλικες κασέτες (ως Forlorn και Windwalker) μέσα από τις οποίες έκαναν την εξάσκησή τους και ήρθε επιτέλους η στιγμή για το βήμα παραπάνω. Και αν θεωρείς τον εαυτό σου λάτρη των Candlemass, Solitude Aeturnus, Sorcerer κ.λπ. αλλά δεν έχεις ακούσει ακόμα Isole, ένα πράγμα έχω να σου πω: What the fuck is wrong with you?!
- Mael Mórdha - Cluain Tarbh
Ο όρος που χρησιμοποιούσαν οι Mael Mórdha για να περιγράψουν τη μουσική τους είναι από τους πιο ευφάνταστους που έχω ακούσει ποτέ: Gaelic Doom Metal. Πατάς play και μέσα σε λίγα λεπτά νιώθεις σαν να έχεις μεταφερθεί στην εποχή που το Σμαραγδένιο Νησί ήταν χωρισμένο σε εκατοντάδες κρατίδια διοικούμενα από σκληροτράχηλους chieftains που σκοτώνονταν μεταξύ τους όλη την ώρα - εκτός από όταν ενώνονταν για να αποκρούσουν την επόμενη Viking επιδρομή. Riffs σαν ποδοβολητά ημίγυμνων κυανοβαμμένων πολεμιστών σε έξαλλη κατάσταση, tin whistles, ήχοι στο πιάνο σαν από άρπα (οι ενημερωμένοι για τα της Ιρλανδίας ξέρουν), μια φωνή επιβλητική όσο λίγες και ένα από τα αγαπημένα μου κεφάλαια στο μέταλ του 21ου αιώνα μόλις ξεκινούσε.
- Morgana Lefay - Grand Materia
̶Ο̶ι̶ ̶M̶o̶r̶g̶a̶n̶a̶ ̶L̶e̶f̶a̶y̶ ̶ε̶ί̶ν̶α̶ι̶ ̶ν̶ε̶κ̶ρ̶ο̶ί̶,̶ ̶ζ̶ή̶τ̶ω̶ ̶ο̶ι̶ ̶L̶e̶f̶a̶y̶ Οι Lefay είναι νεκροί, ζήτω οι Morgana Lefay! Πέντε χρόνια μεσολάβησαν από το SOS, στο μεταξύ οι φίλοι μας ξαναβρήκαν τη Μοργκάνα τους και, προφανώς νιώθοντας και πάλι πλήρεις, έβγαλαν αν όχι το καλύτερο, σίγουρα ένα από τα 2-3 καλύτερα άλμπουμ στην ιστορία τους. Και μόνο το άκουσμα του εναρκτήριου ομότιτλου κομματιού, με αυτό το α-πί-στευ-το υμνικό ρεφρέν του, φτάνει για να υποκλιθείς στο σκοτεινό μεγαλείο αυτής της μπάντας που για σχεδόν είκοσι χρόνια κράτησε σχεδόν μόνη της αναμμένη τη φλόγα του γνήσιου αμερικανοπρεπούς heavy/power/almost-thrash. Ακόμα και όταν βαράνε σε ρυθμούς At the Gates (!) ακούγονται εντελώς ξεχωριστοί. Τι γκρουπάρα.
- Pagan Altar - Judgement of the Dead
Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αναφορά όχι μόνο στο ότι μέχρι τώρα δεν είχα αξιωθεί να αναφέρω τους Pagan Altar, ίσως την πιο cult heavy/doom μπάντα όλων των εποχών, αλλά και στο ότι οι ίδιοι, σε μια συγκινητική ιστορία υπομονετικότητας, επιμονής και πείσματος, αξιώθηκαν στα γεράματα να βγάλουν κάμποσους δίσκους και επιτέλους να γνωρίσουν μια σχετική αναγνώριση από ευρύτερους underground κύκλους, από τα μερικές δεκάδες άτομα που είχαν ακούσει τις κασέτες τους στα early 80s. To Judgement of the Dead είναι ο ορισμός του δίσκου για τους λάτρεις του μερακλίδικου μέταλ, στην πραγματικότητα όμως απλά προετοίμαζε το έδαφος για το απόλυτο αριστούργημα της μπάντας, που ήταν στα σκαριά.
- The Real McKenzies - 10.000 Shots
Επιτέλους, οι Real McKenzies επιστρέφουν σε τοπ φόρμα, με έναν δίσκο βουτηγμένο στο single malt, βρώμικο, διαολεμένα fun, τίγκα ροκενρόλ. Δεν είναι υπερβολή, π.χ. στο 13 ακόμα και το παίξιμο της καθιερωμένης πια γκάιντας πιο πολύ AC/DC θυμίζει παρά folk punk! Γενικά όλες οι δικές τους συνθέσεις τα σπάνε, όλα τα λεφτά όμως βρίσκονται ως συνήθως στις διασκευές: Farewell to Nova Scotia, Comin’ Thro’ the Rye και Bugger Off με τους καλύτερους στίχους που γράφτηκαν ποτέ: You’ve been a splendid audience but ah, your time has passed / So don’t you all be letting that door hit you in the arse / You’ve been a lovely audience but oh, enough’s enough / We’d take it very kindly if you’d all just bugger off. 
- Reverend Bizarre - II: Crush the Insects
Το doom των Reverend Bizarre είναι ένα doom βγαλμένο από εργαστήρι: Πάρε τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία αυτής της μουσικής, πολλαπλασίασέ τα επί χίλια, αφαίρεσε καθετί περιττό και πού ‘σαι - πρόσεξε μην τινάξεις τα πάντα στον αέρα, μαλάκα. Στο τυπικά δεύτερο full-length τους, Crush the Insects, ανεβάζουν (λίγο) τους ρυθμούς, με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων το hit (τρόπος του λέγειν) Doom Over the World. Και πάλι όμως έχουν φυλαγμένους μερικούς βασανιστικά αργούς ογκόλιθους, π.χ. Fucking Wizard. Όπου παίρνουν το πιο κλισαρισμένο riff σ’ αυτό το είδος και με κάποιον τρόπο το κάνουν να ακούγεται σαν να είναι οι πρώτοι έβερ που σκέφτηκαν να παίξουν κάπως έτσι. Σαν να είναι ξανά 13/2/1970. Ξέρω, θα πέσει φωτιά να με κάψει…
- Sieges Even - The Art of Navigating by the Stars
Σε μια κουβέντα με έναν φίλο, μύστη του σωστού, στριφνού, underground progressive, μου είπε ότι το The Art… το έχει πιο χαμηλά από το A Sense of Change (και ίσως και από άλλα Sieges Even, δεν θυμάμαι τώρα) κατά βάση γιατί του πέφτουν a bit too soft οι μελωδικές στιγμές του - που βέβαια δεν είναι και λίγες. Τότε είχα τη φαεινή ιδέα να του ανταπαντήσω ότι αυτές οι “ζαχαρένιες” στιγμές στο TONBTS στην πραγματικότητα δεν προκαλούν διαβητική κρίση, ούτε καν δίνουν το στίγμα του δίσκου, γιατί ξανά και ξανά υπονομεύονται / αναιρούνται από “άκυρες” οριακά thrash παρεμβολές. What do you guys think 
Δεν έχω κάτι άλλο να πω γι’ αυτό το αριστούργημα, προτιμώ απλά να το ακούω και να ταξιδεύω. Ναι, εκεί πάνω που με (μας) πήγαν.
Tier A
- Bolt Thrower - Those Once Loyal
Εκείνη τη στιγμή κανένας δεν ήξερε ότι το Those Once Loyal θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ των Bolt Thrower. Ούτε οι ίδιοι οι Bolt Thrower. Τώρα όμως που το ξέρουμε όλοι, μπορούμε πια να πούμε ότι έγραψε με ιδανικό τρόπο τον επίλογο σ’ αυτή την περήφανη, ασυμβίβαστη πορεία που τους τοποθέτησε σε ένα ξεχωριστό, αποκλειστικό βάθρο, all of their own, εκτός κι αν έχετε υπόψη άλλη μπάντα που είπε ΤΕΛΟΣ επειδή δεν ήταν διατεθειμένη να συμβιβαστεί με τη μετριότητα. Σκέφτομαι ώρες ώρες ότι όλοι λίγο πολύ είμαστε ένοχοι για την προσπάθεια δικαιολόγησης των αδικαιολόγητων, μαζέματος των ασυμμάζευτων. Πόσες φορές δεν έχουμε επιχειρήσει να βγάλουμε λάδι αγαπημένους μας καλλιτέχνες για τις μαλακίες τους, για τα κάθε λογής “φάουλ” τους; Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι λίγοι που δεν χρειάζονται καμία αμήχανη υπεράσπιση. Που η μουσική τους αξία δεν είναι δυσανάλογη της εντιμότητάς τους. RIP Martin Kearns, RIP Bolt Thrower. And Eternal Glory.
Ως γνωστόν οι λάτρεις του doom (συγκροτήματα και οπαδοί) αποτελούν μια ισχνή μειοψηφία του metal ακροατηρίου, και επίσης ως γνωστόν, κατά κανόνα, δεν τα πάνε και πολύ καλά με το progressive. Ξαναμανά ως γνωστόν η εξίσου ισχνή μειοψηφία που πίνει νερό στο όνομα του prog ε, όσο να πεις, ζορίζεται λίγο με doom καταστάσεις. Σε ένα διάγραμμα Venn λοιπόν με αυτούς τους μικρούληδες κύκλους, η κουτσουλιά - επικάλυψη στο κέντρο καταλαμβάνεται πρακτικά εξολοκλήρου από τους Confessor, το συγκρότημα που περισσότεροι μπορούν να σου πουν “α, ο Holmes φόραγε μπλουζάκι τους το '91” παρά έχουν ακούσει τη μουσική τους. Καλύτερα - μάλλον πονοκέφαλο θα τους προκαλέσει. Στο Unraveled βέβαια, παραδόξως, λιγότερο απ’ ό,τι στο διαβόητο προ 14ετίας Condemned - εδώ έχεις και κάποιες μελωδίες να σπάνε το όργιο στριφνάδας. Ίσως ήθελαν απλά να δείξουν ότι μπορούν. Και αφού το έδειξαν, αποσύρθηκαν ξανά στη σιωπή τους. Τι είχαμε τι χάσαμε; Ας αφήσουμε τους υπόλοιπους να το πιστεύουν και ας σκουπίσουμε τα δάκρυά μας.
- Dropkick Murphys - The Warrior’s Code
Αν θέλετε να μείνουμε στο ότι “εδώ είναι το Shipping Up To Boston” ΟΚ, ας μείνουμε σ’ αυτό, εδώ είναι το Shipping Up To Boston, στην πραγματικότητα όμως το best seller των Murphys έχει τόσα πολλά ακόμα να προσφέρει. Τι να πούμε π.χ. για το The Last Letter Home, κομμάτι - φόρο τιμής στον στρατιώτη που σκοτώθηκε στο Ιράκ και η μπάντα εκπλήρωσε την επιθυμία του παίζοντας στην κηδεία του το Fields of Athenry; Ή για το επικό τρολάρισμα στο χιπστερολόι, στο Wicked Sensitive Crew;
Summary
It’s all gone to hell now… The wimps have gangs
Pop punk “tough guys” with neck tattoos
Well, if you guys are hard, then I’d rather be soft
I gotta find me some seriously sensitive dudes!
Summary
…and we might not be Swedish, and we SURE ain’t vegan
But do thugs have posters on their bedroom wall
with the dude from The Darkness in a creepy meatsuit
Zippered so low you can practically…
...και σαν καλός μαλάκας έπρεπε να το ψάξω...
Και για τις καθιερωμένες πια διασκευές; Τι να πούμε για το διονυσιακό Captain Kelly’s Kitchen; Ή για το Auld Triangle, που ακόμα και ο Brendan Behan θα ένιωθε περήφανος για τη δουλειά που κάνανε πάνω σ’ αυτό; Ή για την πιο συνταρακτική στιγμή του δίσκου, το Green Fields of France, αφιερωμένο στους νεκρούς του Α’ Παγκοσμίου;
Summary
…and I can’t help but wonder, oh Willie McBride
Do all those who lie here know why they died?
Did you really believe them when they told you the cause?
Did you really believe that this war would end wars?
Well the suffering, the sorrow, the glory, the shame
The killing and dying - it was all done in vain
Oh Willie McBride, it all happened again
And again, and again, and again, and again…
Believe the hype (for a change). Και ραντεβού σε δυο βδομάδες για τον τελευταίο (δυστυχώς) σπουδαίο δίσκο τους.
- Judas Priest - Angel of Retribution
Αν περίμενα έναν δίσκο με ανυπομονησία το 2005, ήταν χωρίς αμφιβολία ο πρώτος των Priest με τον Rob μετά από 15 ολόκληρα χρόνια. Και το ωραίο είναι ότι δεν υπήρχε καν άγχος. Είχαμε ικανοποιήσει το μέγα απωθημένο έναν χρόνο πριν, εκείνη τη σημαδιακή βραδιά στη Μαλακάσα που ξεκινήσαμε με “όχι ρε μαλάκα, 2-0 η Ρωσία στο 20’, δεν το πιστεύω!” και τελειώσαμε με “ρε σεις περάσαμε τελικά, γιούχουυυυ!” (το ενδιάμεσο είναι μια θολούρα). Ό,τι παίρναμε από το άλμπουμ θα ήταν plus, bonus, πολυτέλεια. Τι πήραμε τελικά; Καταρχάς μερικά fillers, ΟΚ big deal. Τα προσπερνάμε χωρίς πολλά πολλά. Και μετά: Judas Rising. Ή αλλιώς το Teeth of the Hydra …των πλουσίων. Πόσο γαμημένο έπος, θα μπορούσε να είναι στο Painkiller, instant classic, τα 'βγαλε ήδη τα λεφτά του ο δίσκος. Τι άλλο; Demonizer; Dumb song, but holy shit σκέτη πώρωση. Deal With The Devil, α ρε Rob, δώσε το λαρύγγι σου στην επιστήμη λέμε. Μετά; Βαριέσαι το Lochness; Too bad, εγώ γουστάρω. Κι άλλα πολύ ωραία κομμάτια θα μπορούσα να πω, αλλά ξέρω τη στιγμή που όλοι περιμένετε. Hellrider. Να το ακούμε με τον @Lupin, να χασκογελάμε στο Me-ga-tron και λίγο πιο μετά …ΜΟΚΟ. Τι-φτιάξανε-πάλι-ρε-μαλάκα-οι-Θεοί…
Καταρχάς, τι τιτλάρα! Κατά δεύτερον, το άλμπουμ αυτό πρέπει επιτέλους να κερδίσει τη θέση που του αξίζει στην ιστορία των Meshuggah, δηλαδή ως άλλο ένα διαμάντι στο εκτυφλωτικό τους στέμμα και όχι ο φτωχός συγγενής μεταξύ Nothing και obZen. Στυλιστικά, αμάλγαμα των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών: Εκεί που το μνημειώδες Nothing ήταν μια συλλογή από εντελώς διακριτά κομμάτια με έμφαση στο groove και που το καθένα είχε τη δική του προσωπικότητα, το δε I ένα και μοναδικό κομμάτι - συμπυκνωμένο ξέσπασμα οργής, ταχύτητας και επιθετικότητας, το Catch 33 λοιπόν είναι σαν ένα “τεντωμένο” I αλλά με τεχνοτροπία Nothing, ή ίσως το αντίστροφο, ένα ομογενοποιημένο Nothing με λογική I. 13 κομμάτια αλλά στην πραγματικότητα ένα ενιαίο, εφιαλτικό saga, με θέματα που επαναλαμβάνονται ή παρουσιάζονται σε παραλλαγές ή λειτουργούν ως μεταβάσεις από το ένα track στο άλλο, εμβόλιμες αμπιεντ-ο-ψυχεδελιές, ρομποτικά φωνητικά… Άλλη μια εμπειρία απ’ αυτές που μόνο το κορυφαίο γκρουπ της γενιάς του μπορεί να προσφέρει.
- Napalm Death - The Code is Red… Long Live the Code
Θεωρητικά μιλώντας, εδώ και 20 χρόνια οι Napalm Death θα μπορούσαν απλά να επαναλαμβάνουν το Enemy of the Music Business στο διηνεκές. Θα τους έλεγε κανείς τίποτα; Μήπως είπε ποτέ κανείς τίποτα στους άσπονδους φίλους τους, τους Bolt Thrower; Του ίδιου σεβασμού θα έχαιραν όπως και να ‘χει, the living grindcore legend etc. Το θέμα είναι ότι οι Napalm Death ήταν πάντα άλλη φάση. Όπως στα 90s, ελάχιστα αφότου είχαν φέρει στο προσκήνιο ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα, ουσιαστικά του γύρισαν την πλάτη για να κάνουν αυτό που οι ίδιοι ήθελαν, έτσι και στα 00s το δημιουργικό τους πνεύμα τους εξωθεί προς διάφορες κατευθύνσεις, ευρύτερα πεδία, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα συνειδητά δεν πειράζουν τον grind πυρήνα της μουσικής τους. Απλά προσθέτουν σ’ αυτόν μια σειρά άκρως ενδιαφέρουσες πειραματικές πινελιές, όπως στo Morale, στο Our Pain is their Power ή στο The Great and the Good (το οποίο κοσμεί με τη φωνητική του παρουσία και ο μεγάλος Jello Biafra). Και αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι σ’ αυτόν τον χώρο δεν τους αγγίζει κανείς.
Πώς λύνεις την αντίφαση του να θες να προχωρήσεις μπροστά την ίδια ώρα που κοιτάς πίσω; Οι Slough Feg (για πρώτη φορά χωρίς το “Lord Weird”, παρεμπιπτόντως) έχουν την πιο έξυπνη απάντηση: Μουσικός αταβισμός - στη βιολογία είναι λέει όταν επανεμφανίζεται ένα γενετικό χαρακτηριστικό που θεωρείτο εξαφανισμένο. Στο διά ταύτα, διαποτίζουμε κάθε μέτρο μουσικής με την πιο εθιστική Thin Lizzy-ική τραγουδοποιία, χωρίς φυσικά να αλλάζει το ότι καμία άλλη μπάντα δεν παίζει έτσι. Σχεδόν σφηνάκια τα περισσότερα κομμάτια (μόνο δύο ξεπερνούν τα 4 λεπτά!), δίνοντας την αίσθηση ενός άλμπουμ - rollercoaster που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, με κορυφαίο όλων το Hiberno-Latin Invasion, που ειδικά η κιθαριστική δουλειά που έχει πέσει σ’ αυτό μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει το αντικείμενο σεμιναρίου “πώς να γράψετε υπερπιασάρικη και συνάμα περίτεχνη μέταλ μουσική”. Το κακό μαντάτο ήταν η αποχώρηση του John Cobbett, αλλά ο Scalzi δεν μάσησε και σύντομα θα το διαπιστώσουμε ξανά.
- System of a Down - Mezmerize
Φάνταζε δύσκολο να καταφέρουν οι SOAD να γίνουν ακόμα πιο μεγάλοι μετά το μπαμ του Toxicity, με κάποιον τρόπο όμως αυτό ακριβώς έγινε το 2005 με τα Mezmerize / Hypnotize, ή τουλάχιστον αυτή η αίσθηση μου είχε δημιουργηθεί τότε: Δεν είχε σημασία τι προτιμούσες μουσικά σε γενικές γραμμές - άκουγες ΚΑΙ System. Ένας πανικός που όμοιό του δεν μπορώ να θυμηθώ για ροκ/μέταλ συγκρότημα όσα χρόνια ασχολούμαι μ’ αυτή τη μουσική. Πρέπει δε να παραδεχτώ ότι το ένστικτό μου τότε ήταν να κάνω ένα βήμα αποστασιοποίησης, ίσως περιμένοντας να κατακαθίσει ο αχός. Και όταν αυτό έγινε μπόρεσα κι εγώ να εκτιμήσω ξανά τη μεγαλοφυία τους, κυρίως στο Mezmerize για να είμαι ειλικρινής, εξ ου και είναι αυτό από τα δίδυμα αδερφάκια που βρήκε θέση σ’ αυτή τη λίστα. Περαιτέρω περιγραφές κρίνονται περιττές, I mean come on, το ξέρετε όλοι, το έχετε ακούσει όλοι, στάνταρ θα βγει #1 την Κυριακή (…εκτός κι αν βγει το Hypnotize, που δεν το βλέπω). Θα περιοριστώ σε δύο αναφορές: BYOB και Question!, όχι μόνο αριστουργηματικά κομμάτια αλλά και αριστουργηματικές οπτικοακουστικές εμπειρίες όταν πετύχαινες τα βίντεο. Ειδικά η στιγμή στο πρώτο που η κάμερα πάει στον Daron και Blast off! It’s party time! And we don’t live in a fascist nation… Πωωωω…
- The Tossers - The Valley of the Shadow of Death
Οι γνησιότεροι ίσως συνεχιστές των μεγάλων Pogues δημιουργούν άλλο ένα άλμπουμ που θέτει υποψηφιότητα για κορυφαίο σε μια ούτως ή άλλως εντυπωσιακή δισκογραφία. Αυτό το ιδιαίτερο, σκληροτράχηλο (κι ας μην έχει ούτε μισό δευτερόλεπτο παραμορφωμένη ηλεκτρική κιθάρα - τουλάχιστον όχι εδώ), “worker’s jam” ύφος τους αποθεώνεται ξανά, μέσα από κομμάτια είτε εκρηκτικά / πανηγυρικά, για πολύ χορό και πιώμα (Goodmornin’ Da, A Criminal of Me, The Crock of Gold, I’ve Pursued Nothing, Preab San Ol - ειδικά στο φανταστικό ορχηστρικό του μέρος στο τέλος), είτε σκοτεινά, ατμοσφαιρικά, με μια αδιόρατη απειλή να υποβόσκει (Out on the Road, Go Down Witch Down και βέβαια το στοιχειωτικό ομότιτλο), μια σπάνια αίσθηση μελωδίας και ενορχηστρώσεις σε άλλο επίπεδο. Κλασικά το Σικάγο και το Δουβλίνο έχουν την τιμητική τους, όπως φυσικά και ο proverbial common man, με όλα του τα κουσούρια και όλες του τις αρετές. Όποιος σας πει ότι η μουσική μας δεν μπορεί να είναι αυθεντικά λαϊκή, βάλτε του να ακούσει Tossers. Πρώτα βέβαια γνωρίστε τους εσείς ε.
Part 3: The Top 5
NUMBER FIVE
..........
Να ρε μαλάκα Γιάννη, βλέπεις; Όταν δεν το παίρνεις απάνω σου και φωνάζεις ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΠΑΡΑΓΩΓΟ να σου κάνει τη δουλειά; Και όχι όποιον κι όποιον, έτσι; Andy fuckin’ Sneap! Αν είχε τέτοιο ήχο και το πρώτο άλμπουμ των Biomechanical… Τέλος πάντων, μη μεμψιμοιρώ, ό,τι έγινε έγινε. Ας μετρήσουμε κέρδη αγνοώντας τις ζημιές. Και ευτυχώς ΚΑΙ το Empires of the Worlds ήταν λείαν προσοδοφόρο. Το brutal (but also proggy) μεγαλείο του Eight Moons είναι και εδώ, απλά πιο ραφιναρισμένο, πιο εστιασμένο, πιο αποτελεσματικό. Και αυτά που κάνει ο Γιάννης με τη φωνή του να μην υπάρχουν. Απλά ξανάκου το ομότιτλο κομμάτι με το υπερκολλητικό ρεφρέν (Victory! Genocide!). Ή κάποιο άλλο από τα άφθονα highlights του δίσκου, π.χ. το Long Time Dead ή το Regenerated ή το Existenz. Αυτός ο τρόπος που έχουν ενσωματωθεί τα soundtrack-ικά στοιχεία στην ηχητική επίθεση της μπάντας μόνο πιο βάναυση την κάνει. Και τι να πω για την τετραλογία Absolution που κλείνει τον δίσκο… Κ-Α-Ν-Ε-Ι-Σ δεν ξανάπαιξε σαν τους Biomechanical.
NUMBER FOUR
..........
Ε, ντάξει τώρα. Πόσες πιθανότητες υπήρχαν να έχει δίσκο Arcturus η χρονιά και να μην τον ψηφίσω; Ακριβώς, μηδενικές. Βλέπεις, δεν συμμερίζομαι τη μουρμούρα από διάφορες μεριές, κάτι “ρε συ αν συγκρίνεις το Sideshow Symphonies με το Masquerade ή με το Sham Mirrors…”. Έλα κάνε μας τη χάρη. Και τι που δεν έχει το “χάσιμο” των άλλων; Βρήκαμε πρόβλημα να σκαλώσουμε; Στην έχω έτοιμη τη λύση. Απλά μην το αντιμετωπίσεις ως avant-garde metal album. Σκέψου το ως progressive metal. Καλύτερα; Τι δηλαδή, μετά από όλα όσα έδωσε στη μεταλλική πρωτοπορία αυτός ο τεράστιος Καλλιτέχνης, ο Sverd, δεν έχει κερδίσει το δικαίωμα να γράψει και ένα πιο εύληπτο άλμπουμ; Ή έπαψε να είναι πηγή ηδονής για τα αυτιά σου αυτός ο ασύγκριτος τραγουδιστής που λέγεται ICS Vortex, με ή χωρίς non-stop παρανοϊκά ξεσπάσματα; Άσε που ακόμα και σ’ αυτό εδώ το και καλά “συμβατικό” άλμπουμ μια χαρά τις βρίσκεις τις υπέροχα αλλόκοτες στιγμές σου. Το Hufsa το ξέχασες; Γι’ αυτό σου λέω, απλά χαλάρωσε, κλείσε εισιτήριο για το νέο διαστημικό ταξίδι των Arcturus και μην πολυμιλάς.
NUMBER THREE
..........
Υπήρχε μια εποχή που αν με ρώταγες “και δε μου λες μπρε, το καλύτερο Primordial ποιο να 'ναι;” θα απαντούσα χωρίς πολλή σκέψη “το The Gathering Wilderness, εννοείται”. Αυτό τα λέει όλα. Δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι μέσα στα χρόνια εκτίμησα μάλλον περισσότερο τα τρία προηγούμενα άλμπουμ τους. Το Gathering… παραμένει ψηλά, πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου, αν όχι για τη συνολική του ποιότητα (που εννοείται ότι υπάρχει και σε απόθεμα), τότε σίγουρα για τον αμείωτο αντίκτυπο που έχουν οι απόλυτες κορυφές του. Δεν πα να περνάνε τα χρόνια, όταν μπαίνει ο Άλαν στο End Of All Times (Martyrs Fire) όλα σταματάνε και με κομμένη ανάσα γίνεσαι θεατής αυτής της τραγικά όμορφης εσχατολογικής εικόνας. Speaking of, Tragedy’s Birth και φέρε μου κι εμένα τ’ άρματα να πολεμήσω γι’ αυτόν τον κόσμο, κι ας μην είναι ούτε για μένα ούτε για σένα… Όσο δε για το Coffin Ships, δεν έχει να λέει το ότι είναι το αγαπημένο Primordial κομμάτι του κόσμου - στα 10 λεπτά που παίζει η εμπειρία είναι απολύτως προσωπική, είστε μόνο εσύ και η μπάντα, και ειδικά σε εκείνη τη γέφυρα - κορύφωση η ένταση είναι τόσο αβάσταχτη που νομίζεις ότι η καρδιά σου μόνη της θα ξεριζωθεί από το στέρνο σου…
NUMBER TWO
..........
Γαμώτο, κανονικά έπρεπε να μπορώ να βάλω δύο πρωτιές, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές νιώθω λίγο άσχημα που ήταν οι Nevermore με το This Godless Endeavor εκείνοι οι οποίοι τράβηξαν το κοντύτερο κλαδάκι, απλά επειδή ένας από τους δύο έπρεπε… Όλες οι προδιαγραφές του άλμπουμ της χρονιάς είναι εδώ. Η σύλληψη είναι μεγαλειώδης, η κλίμακα του όλου πράγματος είναι ανατριχιαστική, οι δε συνθέσεις δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Όπως γλάφυρα το περιέγραψε ο @hopeto, αρκεί το εναρκτήριο Born για να τσεκάρεις το κουτάκι, “γιεπ, αριστούργημα (θα) είναι” και μετά, απαλλαγμένος από τέτοιους προβληματισμούς, απλά να καθίσεις αναπαυτικά και να απολαύσεις την total metal πανδαισία των Nevermore. Ενδεικτικό του πόσο γερά έχει αντέξει στον χρόνο αυτός ο δίσκος είναι ότι μπορεί να περάσουν μεγάλα διαστήματα χωρίς να τον ακούσω αλλά και πάλι κάποια κομμάτια του - και μάλιστα ούτε καν τα αγαπημένα μου από Nevermore γενικά - να τρυπώσουν στο μυαλό μου και να μουρμουρίζω όλους τους στίχους, όλα τα θέματα, μέχρι και τα σόλο… Όσο για τον επίλογο με το ομότιτλο κομμάτι, θα μπορούσα να γράψω παραγράφους ολόκληρες για όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα που περικλείει μέσα στα 9 λεπτά του, και πάλι όμως τίποτα δεν θα εξέφραζε επαρκώς το feeling της ακρόασής του. Το απόλυτο Nevermore κομμάτι; Διόλου απίθανο. Ο απόλυτος Nevermore δίσκος; Δώστε του κάμποσα χρονάκια ακόμα και δεν αποκλείεται να φτάσει μέχρι κι εκεί. Για πολλούς, άλλωστε, είναι ήδη εκεί.
NUMBER ONE
..........
Έχουν υπάρξει φορές που προσπάθησα να το παίξω και καλά αυστηρός κριτής του Frances the Mute των Mars Volta και έκανα σκέψεις του τύπου “ε, ίσως να το παρακάνουν λίγο με αυτές τις ambient-οειδείς εισαγωγές και κλεισίματα, ξέρω γω…”. Καλά κρασιά. Με το που μπαίνει να (ξανα)παίξει, όλες οι αμφιβολίες σκορπίζονται σαν στάχτη στον άνεμο και απλά επικρατεί με εκνευριστική άνεση η μαγεία της πένας του Omar, της χροιάς του Cedric, του παιξίματος όλων τους ανεξαιρέτως. Δεν έχω ιδέα βέβαια τι ακριβώς προσπαθούν να μας πουν οι Mars Volta μ’ αυτούς τους αλλόκοτους τίτλους και στίχους (ούτε στο De-Lousing… είχα) και κάπου προτιμώ και να μη μάθω - είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που αυτό το μυστήριο απλά προσδίδει πρόσθετη γοητεία (πόση περισσότερη πια!) στη μουσική μιας ούτως ή άλλως τόσο ιδιαίτερης μπάντας. Ναι λοιπόν, γιατί όχι; Cygnus… Vismund Cygnus, whatever the fuck that’s about, θεϊκό είναι όπως και να ‘χει. The Widow, δεν την ξέρω την κυρία, να ζήσει να τον θυμάται, εμένα με νοιάζει αυτό το λιώσιμο από τις νωχελικές νότες που αφιερώθηκαν σ’ αυτήν. L’Via L’Viaquez, καλά εδώ δεν ξέρω καν τι λέτε, μην ασχολείστε όμως, μόνο δώστε μου κι άλλο latin prog. Miranda That Ghost Just Isn’t Holy Anymore, ναι μωρή Μιράντα πάλι κλαίω για πάρτη σου, όποια κι αν είσαι, ό,τι κι αν έκανες. Cassandra Gemini, χαχα, εδώ πια σηκώνω τα χέρια ψηλά…
Ιδού λοιπόν το #1 μου για το 2005, θα μπορούσε να είναι και το #2 όπως προείπα, μόνο που αυτουνού του ταίριαζε ίσως ακόμα λιγότερο να περιοριστεί στο #2, so there you go.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Dave Patchett ftw!
I don’t get it.
Εγώ τους ανακάλυψα με αφορμή review για live, σε Up the Hammers πρέπει να ήτανε. Μετά ήταν πολύ αργά…
).
