Μπα, αστειεύομαι
Άμα είναι να μας “χλευάσετε”, φολσέτα, τουλάχιστον κάντε το σωστά 
2 Likes
2006 Εκδόσεις Μόνο Μέταλ
the top 5
1) CELTIC FROST - MONOTHEIST
Η ηχητική επίθεση που ξεκινά στο πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο του Progeny και εξελίσσεται κατά την διάρκεια του album, με ελάχιστες μόνο στιγμές γαλήνης, είναι άνευ προηγουμένου. Η παραμόρφωση στις κιθάρες είναι τέτοια που ακόμη και καταθλυπτικές goth λιτανείες όπως το A Dying God Coming Into Human Flesh και το Οbscured μεταμορφώνονται σε κάτι γιγαντιαίο και απειλητικό. Ο όρος heavy αποκτά μια νέα διάσταση. Τι πιο ταιριαστό, ένας οδοστρωτήρας σαν αυτόν να κυκλοφορήσει από τα ίδια άτομα που δεκαετίες πριν δρομολογούσαν τις εξελίξεις στον ακραίο ήχο. Η καταλυτική παρουσία του Martin Ain. Η δικαίωση του Tom Warrior. Το μνημείο που λέγεται Monotheist.
2) THE DEVIN TOWNSEND BAND - SYNCHESTRA
Μία από τις πιο υποτιμημένες δουλειές του Devin. Ίσως επειδή είναι λίγο δυσεύρετο. Ίσως επειδή του λείπει το κομμάτι κράχτης, πχ ένα Κingdom ή ένα Deadhead. Ωστόσο βρήθει από έμπνευση και αγνό πάθος, που το καθιστούν άμεσα στις καλύτερες δουλειές του. Ηχογραφημένο μετά το βίαιο Αlien των Strapping Young Lad, αποτελεί συνειδητά την απόλυτη αντίθεσή του. Πόσο πιο διαφορετικά μπορεί να είναι δύο κομμάτια όπως τα Shitstorm και Babysong! Το Synchestra είναι ένα απίστευτα feelgood άλμπουμ, με πουλάκια να κελαηδάνε ανάμεσα στα τραγούδια και τον ήχο των κυμάτων να χαϊδεύει τα αυτιά μας. Γεμάτο χιούμορ, σφηνάκια πόλκας και πολλές κομματάρες όπως το απρόβλεπτο Triumph-με σόλο από τον κο Steve Vai-το υπερκινητικό Gaia και το uplifting Notes From Africa, το Synchestra πετυχαίνει να μας κάνει να χαμογελάσουμε ουκ ολίγες φορές και αυτό αρκεί.
3) IHSAHN - THE ADVERSARY
Στον πρώτο του σόλο δίσκο ο Ιhsahn επιστρατεύει όλο του το ρεπερτόριo από στριφνά μεν νοστιμότατα δε ριφς, για να μας παραδώσει μια άκρως ποιοτική δουλειά που άνετα στέκεται δίπλα στα τελευταία albums των Εmperor. Το εναρκτήριο Ιnvocation για παράδειγμα θα μπορούσε να βρίσκεται στο Prometheus, αυτό δεν είναι και τόσο μεγάλη έκπληξη. Η συμμετοχή του Garm στο Ηomecoming όμως είναι και μάλιστα καλοδεχούμενη. Αλλού ο Ihsahn κυριεύεται από το πνεύμα του Βασιλιά Διαμάντι (Called By The Fire), βυθίζεται στην παράνοια των Arcturus (Panem Et Circenses) ή ξεπετάει με ευκολία δεκάλεπτα έργα τέχνης (The Pain Is Still Mine). Και κάπως έτσι η προοδευτική μουσική απόκτησε άλλον ένα ήρωα.
4) I - BETWEEN TWO WORLDS
Μπορεί να είναι ο Buggy the Clown του Μetal, να είναι σχεδόν αδύνατο να τον πάρει κανείς στα σοβαρά, αλλά ο άτιμος ο Abbath στον δίσκο αυτό είναι ασταμάτητος. Άσε που ροκάρει πολύ περισσότερο απ’ όσο θα τολμούσαν ποτέ οι Immortal. Στο πωρωτικό εναρκτήριο The Storm I Ride κοπιάρει χωρίς ντροπή τον Lemmy, ενώ το bigballs finale του Cursed We Are φέρνει σε τευτονικό μέταλ στα καλύτερα του (με πρώτης τάξεως βατραχίσια φωνητικά βέβαια). Ανάμεσα τους, στα υπόλοιπα κομμάτια οι ταχύτητες αυξομειώνονται, ο Ice Dale (Enslaved) σολάρει αποτελεσματικά εδώ και κει, οι Bathory έχουν την τιμητική τους - μερικές φορές και με απευθείας δάνεια σε ριφς - και γενικά η επικότητα βαράει κόκκινο. Μπράβο ρε Abbath, γιαυτό σε πάω!
5) NEGURA BUNGET - OM
Ατμοσφαιρικό όσο πρέπει, folk όσο χρειάζεται, ψυχεδελικό εκεί που δεν το περιμένεις. Αρκεί μόνο να κλείσεις τα μάτια και να παραδοθείς στις δονήσεις του. Στην μανία του αέρα. Στην ορμή του νερού. Στην επέλαση φωτιάς. Η φύση είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής στο ΟΜ και η σχέση της με τον άνθρωπο. Άλλοτε μυστηριώδες, άλλοτε απειλητικό και άλλοτε υπερβατικό, το ΟΜ είναι το προσωπικό ταξίδι του καθενός μας στο άγνωστο.
μια χούφτα honorables
Δύο αμφιλεγόμενα albums, το NOW, DIABOLICAL από τους SATYRICON και το THE CRUSADE των TRIVIUM, όταν κυκλοφόρησαν δέχτηκαν πολλές κατηγορίες, στην πρώτη περίπτωση για την απλοποίηση του ήχου και το άνοιγμα σε μεγαλύτερα ακροατήρια και στην δεύτερη για εμφανές κοπιάρισμα στους Metallica. Ακόμη κι αν ισχύει κάτι τέτοιο για εμένα σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι με μία λέξη απολαυστικότατο.
ASHES AGAINST THE GRAIN. Περισσότερο post-rock, λιγότερο folk αυτήν τη φορά για τους AGALLOGH που μας ταξιδεύουν ξανά στα αιώνια και σκοτεινά δάση του Όρεγκον, η φωτιά όμως πλησιάζει απειλητική. Στo Falling Snow η ριφολογία φέρνει σε κάτι από KATATONIA εποχών Brave Murder Day. Οι εποχές και για αυτούς άλλαξαν. Στον διάδοχο του Viva Emptiness, THE GREAT COLD DISTANCE, περιπλανιόμαστε σε διστοπίες που κάποτε μπορεί να φαντάζαν μακρινές, πια όμως όχι. Ο τελευταίος σημαντικός δίσκος τους.
Το BLOOD MOUNTAIN* καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα γοητευτικό και αφιλόξενο για τον ανυποψίαστο ταξιδευτή. Δεν ξέρω πώς έτυχε και άλλο ένα album με την Μητέρα Φύση σε πρωταγωνιστικό ρόλο στριμώχνεται έστω και τελευταία στιγμή στην λίστα μου… Όπως και να έχει οι MASTODON στουντιακά διαπρέπουν για άλλη μια φορά. Παίδες κάντε λίγη υπομονή ακόμη για πεντάδα, δεν θα αργήσει εκείνη η ώρα!
*Best album cover βεβαίως βεβαίως.
Καλό το μέταλ αλλά το κομμάτι της χρονιάς για εμένα δεν είν’ άλλο από τούτο εδώ:
30 Likes
TV on the Radio τους έχω στο ρανταρ από την κομματάρα στη σειραρα στη σκηναρα, θενξ για την υπενθύμιση
3 Likes
2006, μια χρονιά… μουντιαλική! Κι αν στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου η πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν κατόρθωσε να προκριθεί, στην αντίστοιχη διοργάνωση για το μπάσκετ γράφτηκε το υπέρλαμπρο έπος της Σαϊτάμα που ακόμη προκαλεί ανατριχίλες μετά από τόσα χρόνια!
Είχαμε όμως εκείνη την χρονιά και κάποιες κυκλοφορίες παγκοσμίου κλάσης! Πάμε να τις δούμε:
1. Celtic Frost – Monotheist
Το αναντίρρητα δισκογραφικό γεγονός (τουλάχιστον) για το 2006 ήταν ότι οι Celtic Frost επέστρεψαν. Επέστρεψαν, όχι για να κεφαλαιοποιήσουν (με την όποια έννοια) την τεράστια αξία που εκ των υστέρων τους αναγνωρίστηκε, ούτε αναμασώντας δημοφιλείς μανιέρες που οι ίδιοι καθιέρωσαν απαιτώντας σεβασμό για μια πάλαι ποτέ πρωτοπορία. Επέστρεψαν γιατί είχαν κάτι ακόμη να πουν, και το να έχουν πια τον πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο ήταν μια συνθήκη πολύ θελκτική για να αγνοηθεί. Επανεμφανίστηκαν λοιπόν με το Monotheist, έπληξαν για άλλη μια φορά κατεστημένες βεβαιότητες για το τι μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτούς, εξέπληξαν με το πόσο αποτρόπαιοι και δυσπρόσιτοι εξακολουθούσαν να είναι, κατέπληξαν όσους θεωρούσαν ότι είχαν ακούσει τα πάντα… και μετά εξαφανίστηκαν ξανά!
2. Pagan Altar - Mythical & Magical
Οι Pagan Altar ποτέ δεν υπήρξαν συνηθισμένη περίπτωση συγκροτήματος. Για όνομα δηλαδή, ο βασικός πυρήνας τους ήταν ένας πατέρας με τον γιό του! Εντελώς παράταιροι την εποχή που ξεκινούσαν, όταν οι σύγχρονοί τους διαγκωνίζονταν για το ποιος θα θέσει νέα standards, αυτοί παρέμεναν πιστοί στις διδαχές των Μεγάλων Παλαιών του hard rock/heavy metal, μαζί με μια folk τζούρα που τους προσέδιδε ταυτόχρονα μια γοητευτική αρχοντιά και μια ακαταμάχητη λαϊκότητα. Μοιραία, και παρά την φήμη που είχαν κερδίσει σαν live act, το δισκογραφικό συμβόλαιο δεν ήρθε κι έτσι αναδείχτηκαν κορυφαίο cult σχήμα της γενιάς τους. Τα τραγούδια της πρώτης περιόδου τους έμελλε να κυκλοφορήσουν πάνω από 20 χρόνια αργότερα, όταν οι συνθήκες επιτέλους το επέτρεψαν.
Και στο Mythical & Magical η μυστικιστική αύρα που τόσο αβίαστα δημιουργεί ο πάντα χαρακτηριστικός στην ερμηνεία του (αλίμονο!) και το αφηγηματικό του ύφος,Terry Jones, ενισχύεται από τους στίχους του που είναι στην ουσία λαϊκή ποίηση χωρίς εννοιολογικές ασάφειες και συμβολισμούς, όμως με αδιαμφισβήτητη λογοτεχνική αξία! Όλα αυτά βέβαια δεν θα ήταν το ίδιο εντυπωσιακά χωρίς την παρουσία του υιού Alan που δεν αφήνει τα κομμάτια να καταντήσουν ανιαρές επαναλήψεις του ίδιου riff (κίνδυνος μεγάλος όταν μιλάμε για doom δίσκο), αφού τα διανθίζει με υπέροχα μελωδικά leads και solos με κάθε ευκαιρία ή και χωρίς ευκαιρία!
Το Mythical & Magical δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του και είναι πιθανόν το καλύτερο τους! Όσοι πιστοί, προσέλθετε!
3. Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Αν και κυκλοφόρησε καλοκαίρι, το A Matter of Life and Death είναι ο λιγότερο “καλοκαιρινός” δίσκος των Maiden αφού κυριαρχείται από μια σκοτεινή ατμόσφαιρα στο artwork όπως και στην γενικότερη διάθεση που το διαπνέει.
Ερχόμενο σε μια περίοδο που “φυσιολογικά” ο ενθουσιασμός για το reunion θα άρχιζε να κοπάζει,το AMOLAD κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο καταδεικνύει τόσο από πλευράς συγκροτήματος - ήταν άλλωστε το πρώτο που επιχείρησαν να παίξουν από την αρχή ως το τέλος σε κάποιο σκέλος της τότε περιοδείας - όσο και στις τάξεις των οπαδών όπου απολαμβάνει μεγάλης δημοφιλίας, έχοντας το δικό του ευάριθμο fan club το οποίο βαίνει διευρυνόμενο!
Όταν μάλιστα μας είχαν επισκεφθεί τον Μάρτιο της επομένης χρονιάς σε εκείνο το εντελώς ακατάλληλο για συναυλίες κλειστό γήπεδο, είχαμε τραγουδήσει και το Happy Birthday για τα γενέθλια του Harris την επόμενη μέρα (καπνογόνα δεν θυμάμαι αν είχαν ανάψει - κρίνοντας από το καλό κλίμα που επικρατούσε, μάλλον όχι!)
4. Muse – Black Holes and Revelations
Προσπαθώντας να παραμείνω το δυνατόν κριτικά αποστασιοποιημενος από τον δίσκο που μου έμαθε τους Muse, θα πω ότι είναι απλά… τέλειος, από την άποψη ότι όλες οι εκφάνσεις του ήχου τους βρίσκουν εκπροσώπηση αλλά και την κορύφωση τους εδώ, πακεταρισμένες με ένα δυστοπικό concept στους στίχους και ένα υπέροχο εξώφυλλο από τον Storm Thorgerson (σφραγίδα ποιότητας αυτό το τελευταίο, μην τα ξαναλέμε!)
Πιθανόν η γενική μαρτυρία να θέλει τα δύο προηγούμενα τους να είναι καλύτερα, όμως για μένα τούτο εδώ είναι το αγαπημένο μου - αντικειμενικά πάντα!
5. Hammers of Misfortune - The Locust Years
Δεν ξέρω (και δεν με απασχολεί, για να είμαι ειλικρινής) αν το The Locust Years είναι ανώτερο του August Engine, αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι επιβεβαίωσε το πόσο ξεχωριστή μπάντα είναι οι Hammers of Misfortune που καταφέρνουν να σε πάνε με την μουσική τους σε αχαρτογράφητες, και ταυτόχρονα γνώριμες περιοχές – οξύμωρο αλλά ακριβές! Σημειωτέον, εδώ έχουμε για τελευταία δυστυχώς φορά, την τόσο γόνιμη σύμπραξη των Cobbett και Scalzi.
Πάμε και λίγα ακόμη, που χτύπησαν επίμονα την πόρτα της πεντάδας:
Solitude Aeturnus- Alone: Η επιστροφή των Solitude Aeturnus, οκτώ χρόνια μετά το Adagio, υπήρξε αντάξια των υψηλότερων προσδοκιών, με τις προθέσεις τους να καθίστανται σαφείς από το εικαστικό κιόλας πεδίο, αφού το εξώφυλλο προδιαθέτει για την… όχι και τόσο εύθυμη ατμόσφαιρα, τόσο με καθεαυτό το σχέδιο, όσο και με την επιλογή των χρωματισμών! Δυστυχώς, αυτή έμελλε να είναι – μέχρι τώρα - η τελευταία κυκλοφορία της τόσο αγαπημένης αυτής μπάντας. Η επόμενη χρονιά θα έβρισκε τον Lowe να αντικαθιστά τον Messiah στους Candlemass (πόσο προφανής επιλογή!), τους Solitude Aeturnus να μπαίνουν σε μια φάση “ημιεπίσημης” διάλυσης και τους οπαδούς να ψάχνουν εις μάτην υποκατάστατο!
Tool – 10000 Days: Τα πέντε χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από το Lateralus (που με τη σειρά του απείχε χρονικά 5 έτη από το Ænima) φάνταζαν τότε υπερβολικά μεγάλο διάστημα σιωπής για τους παλιόύς και νεώτερους οπαδούς των Tool – κανείς δεν μπορούσε φυσικά να φανταστεί τι επιφύλασσε η συνέχεια! Στο 10000 Days έχουμε, αν μη τι άλλο, κατάθεση ψυχής και ένα artwork που έδειχνε πόσο προχωρημένη αντίληψη είχαν για την Τέχνη τους σαν ενιαίο σύνολο/καλλιτεχνική πρόταση, αυτοί οι περίεργοι τύποι.
The Mars Volta – Amputechture: Ποιος και πώς ορίζει τι είναι προοδευτικό; Πότε το καινοτόμο γίνεται καθεστώς και μεταπίπτει σε συντήρηση; Πόσες φορές μπορεί κάποιος να αγγίξει την τελειότητα; Πάντως η μπάντα για την οποία κάποτε γράφτηκε πως ακούγεται σαν τους King Crimson να παίζουν bossa nova, συνεχίζει ακάθεκτη!
Mastodon – Blood Mountain: Το “γήινο” album των Mastodon είχε το δύσκολο έργο να τους εδραιώσει στις συνειδήσεις όσων τους έμαθαν με το αριστουργηματικό Leviathan και ανταπεξήλθε με απόλυτη επιτυχία, παρουσιάζοντας ένα συγκρότημα που δεν μένει στάσιμο αλλά εξελίσσει τον ήχο του.
Τέλος μόνο ενθουσιασμό προκάλεσαν οι δισκογραφικές επιστροφές κάποιων μουσικών που οι απαρχές της πορείας τους χάνονται στην αχλύ της rock Μυθολογίας. Μιλάω φυσικά για τους Who (Endless Wire), Bob Dylan (Modern Times) και Neil Young (Living With War)!
Και εις άλλα με υγεία!
36 Likes
Mono metal και βάζει devin townsend
Ναι!
1 Like
Ειπα να ψηφισω, 5αδα ειπα το Muse θυμάμαι να το ειχα φχαριστηθει οταν κυκλοφόρησε. Εβαλα να το ακουσω ξανα.
Αλλα ρε πουστημου δεν θυμομουν καλα ποσο εκνευριστικά ειναι τα φωνητικα!! Μονο εγω νιωθω ετσι;;
Φφφφφφφφ…
2 Likes
7 Likes
2006
IN FLAMES-Come Clarity 8ος δίσκος για τη μπαντάρα με μερικά από τα καλύτερα κομμάτια τους εβερ
AMON AMARTH- With Oden On Our Side για μένα ο καλύτερος τους, το ριφφ του Runes To My Memory δεν υπάρχει περίπτωση να μην με κάνει να κάνω headbanging ανεμόμυλο 
HATEBREED -Supremacy 4 στα 4 για τους Hatebreed δυστυχώς όμως ο τελευταίος πραγματικά σπουδαίος τους, μια χαρά τα επόμενα αλλά κάπου μανιέρα.
RED HOT CHILI PEPPERS- Stadium Arcadium προφανώς υπάρχει πολύ λίπος σε αυτόν τον διπλό δίσκο αλλά και κάποια από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους.
IRON MAIDEN- A Matter Of Life And Death από τις καλύτερες ερμηνείες του Bruce γενικά, πραγματικά ώριμο αλμπουμ με σπουδαία τραγούδια
εξώφυλλο
36 Likes
Υιοθετώ. Και γαμω οι muse αλλά σε αυτό θα συμφωνήσω.
2 Likes
2006
- KATATONIA - The Great Cold Distance
- OSI – free
- MUTEMATH – s/t
- PURE REASON REVOLUTION - The Dark Third
- LOREENA MCKENNITT - An Ancient Muse
the best,the rest,the rare
Summary
- MAGNOLIA ELECTRIC CO. - Fading Trails
- EVERGREY - Monday Morning Apocalypse
- JON OLIVA’S PAIN - Maniacal Redenderings
- MY SLEEPING KARMA – s/t
- POETS OF THE FALL - Carnival Of Rust
- THERAPY? - One Cure Fits All
- RAGE - Speak of the dead
- MONKEY 3 - 39 Laps
- RICHARD ASHCROFT - Keys To The World
- BLIND GUARDIAN - A Twist In the Myth
- GREEN CARNATION - The Acoustic Verses
- TOOL – 10000 days
- SIENA ROOT - Kaleidoscope
- WOVEN HAND – mosaic
- COLOUR HAZE - tempel
- DAVID GILMOUR – on an island
- PLACEBO - meds
- JASON MOLINA - Let Me Go, Let Me Go, Let Me Go
- JOE SATRIANI - Super Colossal
- EDGUY – rocket ride
- RUSSIAN CIRCLES – enter
- AGHORA - formless
- BEAUTIFUL SIN - The Unexpected
- FIREWIND - allegiance
- KINGDOM COME - Ain’t Crying For The Moon
- JOHNY CASH - American V (A Hundred Highways)
- LACUNA COIL - karmacode
- MUSE - Black Holes And Revelations
- RAZORLIGHT – s/t
- RED HOT CHILI PEPPERS - Stadium Arcadium
- TOTO - Falling In Between
- ISOBEL CAMPBELL & MARK LANEGAN - Ballad Of The Broken Seas
30 Likes
Μπορώ στη θέση 5 να ψηφίσω το MCR-The Black Parade και να πάρω πίσω την προηγούμενη ψήφο; Πλατφόρμα πλιζ.
2 Likes
έγινεεεεεεε!!!
1 Like
2006, τι χρονια και αυτη. η πενταδα μου
| 1 | Pagan Altar | Mythical And Magical |
|---|---|---|
| 2 | Celtic Frost | Monotheist |
| 3 | Amon Amarth | With Oden on our Side |
| 4 | Warning | Watching From a Distance |
| 5 | Crescent Shield | The Last of My Kind |
31 Likes
2006
- Celtic Frost – Monotheist
- Pagan Altar – Mythical & Magical
- Novocaine Mausoleum – Novocaine Mausoleum
- NFD – Dead pool rising
- Suicide Commando – Bind, Torture and Kill
32 Likes
2006
(Η χρονιά που οι Lordi κέρδισαν τη Eurovision, η χρονιά που το ΣΚΑΪ άρχισε να εκπέμπει ξανά στην ελληνική τηλεόραση, χωρίς να ξέρουμε σε τι τερατούργημα θα εξελισσόταν μετά.)
1. Katatonia - The Great Cold Distance
Ίσως το καλύτερο metal album που ανταγωνίστηκε τους emo στην εποχή τους. Φουλ συναίσθημα, ξεκάθαρες αναφορές στην κατάθλιψη, κομμάτια λυτρωτικά. Η εποχή που γύρισαν και τα πρώτα τους βιντεοκλίπ, το “My twin” και το “July”, όπως και το “Deliberation”. Όταν από old school σουηδοί μεταλάδες αξιοποίησαν τα μέσα της εποχής και ειδικά το ανερχόμενο ίντερνετ και το youtube - κι έκαναν πολύ καλά. Το άλμπουμ τεχνικά και ως παραγωγή είναι άρτιο.
2. Saturnus – Veronika Decides to die
Σίγουρα δεν κερδίζει απόλυτα κάποιον που δεν είναι φαν του είδους, ενώ θα απέτρεπε οποιονδήποτε γνωρίζει ότι ο τίτλος προέρχεται από βιβλίο του Κοέλιο. Κάποιο μέλος της μπάντας βρήκε κατά τη σύνθεσή του μία σύνδεση με το βιβλίο, εξού και ο όμοιος τίτλος. Άξιος δίσκος, λίγο goth, λίγο ατμοσφαιρικός, πολύ κιθαριστικός και με καθαρό ήχο. Δεν είναι τυχαίο που το κινητό μου χτυπάει στους ρυθμούς του “Pretend”
3. Ahab - The Call of the Wretched Sea
Τόσο για την αξία των Ahab ως μπάντα και ως δημιουργών ενός μουσικού ιδιώματος, του nautical doom metal, όσο και για το ότι ήταν η καλύτερή τους δουλειά. Να πω ότι όταν τους είδαμε πέρυσι (2022) στο Demon’s gate festival και έπαιξαν πολλά από τα κομμάτια αυτά, ήταν καθηλωτικοί, σε μια βραδιά που με το ζόρι έμεινα όρθια για εκείνο το λάιβ, αλλά άξιζε τον κόπο.
4. Agalloch – Ashes Against the Grain
Μία από τις καλύτερες δουλειές των Aggalloch, κοντά στο ύφος του “The Mantle”, αλλά και με πινελιές post rock.
5. Tool - 10,000 Days
Στην πεντάδα επειδή πιστεύω ότι είναι το πρώτο άλμπουμ των Tool που πρέπει ν’ ακούσει κανείς.
Honorable mentions:
Daylight dies - Dismantling devotion
Βασιλιάδες της απόλυτης μαυρίλας, εκείνη την εποχή οι Daylight Dies ήταν σε τουρ με τους Katatonia και τους Moonspell και κυκλοφόρησαν και αυτή τη δουλειά, που ήταν η πιο βασική τους, με το line-up που διατηρούν μέχρι και σήμερα. Ο συνδυασμός των brutal φωνητικών με τα καθαρά και μελωδικά του μπασίστα τους ήταν ένα τόλμημα που πέτυχε, κοντά στο ύφος των Φινλανδών Rapture.
Αφήνω εδώ αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=TGIA6QXkRC0
My dying bride - A Line of Deathless Kings
Όχι από τα πιο χαρακτηριστικά των MDB, αλλά κάθε κυκλοφορία τους είναι πολύ προσεγμένη και πολύ τίμια.
Celtic frost - Monotheist
Για κάποιους είναι αναμφισβήτητα εντός της λίστας και είμαι βέβαιη ότι έχουν δίκιο. Έχω ακούσει πολύ λίγα κομμάτια από το άλμπουμ αυτό, ξεχωρίζω σίγουρα το “A dying god coming into human flesh”, αλλά δεν θα προσποιηθώ ότι το έχω ακούσει με την προσοχή που του αξίζει στην ολότητά του.
Εξώφυλλο της χρονιάς: Celtic Frost - Monotheist
38 Likes
2006
Μια 11αδα honourable mentions
Summary
- Amon Amarth - With Oden on Our Side
- Amy Winehouse - Back to Black
- Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
- Deftones - Saturday Night Wrist
- DragonForce - Inhuman Rampage
- Iron Maiden - A Matter of Life and Death
- Lamb of God - Sacrament
- Mastodon - Blood Mountain
- Placebo - Meds
- The Killers - Sam’s Town
- The Strokes - First Impressions of Earth
Top 5
5)Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
4)Trivium - The Crusade
3)Muse - Black Holes and Revelations
2)Tool - 10,000 Days
1)My Chemical Romance - The Black Parade
Εξώφυλλο:
36 Likes
2006
1) The Haunted - The Dead Eye
Δε μπορώ να περιγράψω ακριβώς πόσο δεμένος είμαι με κάθε δευτερόλεπτο αυτού του δίσκου, από την πρώτη μέρα που κατέβαζα ένα-ένα τα τραγούδια του από το limewire ή κάποιο αντίστοιχο πρόγραμμα παράνομης διακίνησης μουσικών απολαύσεων και όχι μόνο - εκείνη την εποχή που το κάναμε αυτό. Αθώες εποχές, που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Για το νόμιμο του πράγματος, τον έχω και αγορασμένο τον δίσκο, την special έκδοση μάλιστα. Θυμάμαι να διαβάζω στο hammer τότε ότι οι Haunted μετά το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ και ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΕΛΕΙΟ rEVOLVEr έβαζαν μπροστά ένα project που θα διατηρούσε σε σημεία τη thrash φύση τους, αλλά θα υπήρχαν μέσα ακόμα και σημεία επηρεασμένα από Pink Floyd. Ποσώς με ενδιέφεραν όλα αυτά, δεν έδινα σημασία καν τότε που τα διάβαζα. Το μόνο που θυμάμαι ζωντανά από τότε που πάτησα play στο πρώτο τραγούδι (το οποίο είναι intro) είναι το ΠΩΣ μπήκε το επόμενο. Το οποίο είναι το The Flood. Τι riffάρα είναι αυτή γαμώ το κέρατο; Πώς μπαίνει ο καριόλης ο Dolving στο κουπλέ; ΤΙ ΓΕΦΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΣΤΟ 2:20;;; ΤΙ ΘΕΪΚΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΘΑ ΧΑΙΡΟΣΟΥΝ ΘΕΕ ΜΟΥ ΑΝ ΥΠΗΡΧΕΣ; Για να τελειώνω με τα κεφαλαία γιατί κουράζουν κιόλας, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και δέος συνεχίστηκε όλη η ακρόαση του δίσκου, το ίδιο συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Riffάρες, μελωδιάρες, παθιασμένα φωνητικά, έξυπνες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις, ωραίο concept και υλοποίηση, οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν απόλυτα. Προσωπική μου γνώμη, με αντικειμενικά κριτήρια αυτός ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα - είναι 10 στα 10. Με κριτήρια thrash ή πρώην thrash λογικής - γιατί ΚΑΙ οι The Haunted συστήθηκαν στον κόσμο παίζοντας το καλύτερο thrash εκείνης της εποχής - μπορεί κάποιοι να το θεωρούν και πατάτα. Δε με αφορά. Είναι έξω από όλα τα στεγανά, γκρεμίζει τείχη και χτίζει δικούς του κόσμους. Είναι ο καλύτερος δίσκος της μπάντας; Δεν έχει καμία σημασία. Μιλάμε για μια μπάντα που - για 'μένα - έχει κυκλοφορήσει 5 σερί δισκάρες, αλλά συγκεκριμένα το The Dead Eye στη δική μου καρδούλα μιλάει μοναδικά και ανεπανάληπτα. Δε μπορώ να εξηγήσω τους λόγους, αλλά ζω κάθε του δευτερόλεπτο, από τις ελάχιστες φορές που ένα δημιούργημα μιλάει τόσο βαθιά μέσα μου.
2) Mastodon - Blood Mountain
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Μου αρέσουν και τα προηγούμενα και τα επόμενα, αλλά αυτό το βάζω πάνω από όλα. Κάποιες μέρες το κοντράρει το Crack the Skye, αλλά στο τέλος χάνει πάντα από το lead του Sleeping Giant.
3) Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Τεράστιο ντεμπούτο, μεγάλος δίσκος, ίσως ο αγαπημένος μου. Κοντράρει το επόμενο το οποίο είναι και αυτό δισκάρα. Αυτά τα 2 τους έκαναν πολύ μεγάλους. Η συνέχεια - για 'μένα - ήταν άλλες φορές αμφιλεγόμενη και άλλες έως και κακή.
4) Katatonia - The Great Cold Distance
Ο μοναδικός δίσκος του που ακούω με πραγματική ευχαρίστηση. Δεν είμαι fan της μπάντας, αλλά είμαι φανατικός του συγκεκριμένου.
5) Lamb Of God - Sacrament
Ενώ μου άρεσαν και τα προηγούμενα (όχι το ντεμπούτο) αυτό εδώ στα αυτιά μου ακούγεται το πιο ισορροπημένο μέχρι στιγμής. Στο επόμενο βέβαια ήρθε και έδεσε κανονικά το γλυκό.
Υπόλοιπες δισκάρες:
Tool - 10.000 Days
In Flames - Come Clarity
Muse - Black Holes And Revelations
Iron Maiden - A Matter Of Life And Death
Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
My Chemical Romance - The Black Parade
Celtic frost - Monotheist
Εξώφυλλο: The Haunted - The Dead Eye
38 Likes