Πωωω εξαιρετικό!
Από εδώ κι έπειτα χαθήκαμε με το Joe.
1 Like
Ο Παντελης το λεει επειδη ηταν μεσα ομως (!)
2 Likes
ααααυτα ειναι 
…και εγω μεσα ημουν…οχι στο Tilburg… 
τους χαρηκα ομως 
το 10’ αν θυμαμαι καλα μαζι με Anathema…καπου στας Αθηνας (τεχνοπολις…?)
1 Like
Μια χαρα τα θυμασαι!
1 Like
Α ρε ΜΝΙΑ τι λάιβ έχετε δει…
2007,έτος (πρόωρων) βουλευτικών εκλογών στην χώρα μας, των τελευταίων πριν την κρίση. Αναρωτιέμαι, τώρα που το ανακάλεσα στην μνήμη μου, μήπως είναι αυτός ο λόγος που η φετινή μου λίστα έχει τόσο μεγαλη εκπροσώπηση από (επικο-) doom! Για πάμε:
1. Primordial – To the Nameless Dead
Μπορεί η “ετικέτα” των Primordial να περιλαμβάνει folk και black metal, όμως το κυρίαρχο στοιχείο στη μουσική των Ιρλανδών, το συναίσθημα αυτό που πρωτίστως σου μεταδίδει και το πρώτο που θα διάλεγες για να τους περιγράψεις, είναι το επικό. Εδώ ο ταλαιπωρημένος από την υπερχρήση όρος βρίσκει την δικαίωση του. Επικοί με την Bathor-ική έννοια, οι Primordial μας προσφέρουν πολεμικούς παιάνες μάλλον, παρά τραγούδια, το soundtrack μιας μάχης που δόθηκε, μιας πάλης που έπεται, ενός αγώνα από τον οποίο δεν μπορεί να λείψει κανείς – σίγουρα όχι εκείνοι που θα ακούσουν αυτό το κάλεσμα στα όπλα.
Δεν έχει καμία σκοπιμότητα να αναφερθεί κάποιος σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά από όσα απαρτίζουν αυτό το (χάριν διατήρησης του αυθορμητισμού “not very produced”, όπως αναγράφεται) αριστούργημα. Ποιο το νόημα να πούμε ότι το “Empire Falls” π.χ. είναι βασανιστικά τέλειο, όταν τα υπόλοιπα ελάχιστα (έως καθόλου) υστερούν; Αυτός ο δίσκος αξίζει να ακουστεί από την αρχή έως το τέλος.
2. Candlemass - King of the Grey Islands
Η δεύτερη απόπειρα συνεργασίας των Candlemass με τον Marcolin απεδείχθη θνησιγενής, γεγονός που έφερε την προφανή επιλογή – μετεγγραφή του Robert Lowe από τους Solitude Aeturnus. Το αποτέλεσμα δικαίωσε την συγκεκριμένη κίνηση αφού, όσο κι αν ακούγεται σε στιγμές υβρίδιο των δύο συγκροτημάτων, το εν λόγω album περιέχει ουκ ολίγα συγκλονιστικά κομμάτια.
3. Porcupine Tree - Fear of a Blank Planet
Το Fear of a Blank Planet (που παραφράζει τον τίτλο ενός album των Public Enemy, με την θεματική των στίχων να πραγματεύεται τις νευρικές διαταραχές των εφήβων) όντας μέρος της heavy τριάδας των Porcupine Tree, είναι heavy (ίσως λιγότερο metal) συνδυάζοντας ταυτόχρονα τα κυριότερα στοιχεία από το παρελθόν, ενώ αφήνει χώρο και για κάποιους νεωτερισμούς. Το αριστουργηματικό αποτέλεσμα δικαιώνει τους δημιουργούς του και αποτελεί για αρκετούς σοβαρό υποψήφιο για το καλύτερο ΡΤ album.
Αλήθεια, πόσοι είναι σε θέση να ισχυριστούν κάτι παρόμοιο για τον ένατο δίσκο τους;
4. Doomsword - My Name Will Live On
Το My Name Will Live On συνεχίζει την πορεία των Doomsword φαινομενικά προβλεπόμενα, έχοντας για άλλη μια φορά τίτλο παρμένο από το προηγούμενο τους, τις καθιερωμένες αλλαγές στη σύνθεση και έναν πίνακα για εξώφυλλο, που εδώ απεικονίζει τον Γαλάτη αρχηγό Βερκιγγετόριξ να παραδίδει τα όπλα του στον Καίσαρα, ηττημένος μεν, αλλά με αθάνατο στους αιώνες το όνομα του, ένα θέμα που διατρέχει το όπως πάντα ενδιαφέρον, concept του δίσκου.
Από την άλλη, έχοντας… ξεχαρμανιάσει με το Viking metal project των Gjallarhorn, ο μόνιμος κάτοικος Ιρλανδίας πια, Deathmaster, εισάγει εδώ αρκετά power στοιχεία σε ασυνήθιστα γρήγορο tempo, ειδικά στο πρώτο μισό του album.
Αυτό βέβαια δεν αποβαίνει σε βάρος της φυσιογνωμίας των Doomsword, ούτε της “ακεραιότητας” τους, μιας και ο νέος αυτός δίσκος είναι δυσπρόσιτος για τους “περαστικούς”, ενώ η θαυμαστή ικανότητα τους να χτίζουν ένα τραγούδι πάνω σε ένα “απλό” riff και μια μελωδία/ chorus είναι επίσης παρούσα, με τον Deathmaster να ακούγεται στο πνεύμα των στίχων και της μουσικής, και πάλι… εμψυχωτικός!
5. Machine Head – The Blackening
Μπορεί κάποιες επιλογές στην έως τότε πορεία των Machine Head να εγείραν αμφιβολίες για το ειλικρινές των προθέσεων τους αναφορικά με τον “επαναπατρισμό” στο συγκεκριμένο ύφος, όμως η ποιότητα του Blackening δεν άφηνε την παραμικρή αμφιβολία για τις ικανότητες αυτών των τύπων να διαπρέψουν σε αυτό, δημιουργώντας ένα, χωρίς υπερβολή, instant classic!
Μια λίστα δεν είναι ποτέ πλήρης χωρίς τις τιμητικές αναφορές της:
Atlantean Kodex – The Pnakotic Demos: Οι Atlantean Kodex από το “Βασιλείο της Βαυαρίας” ήταν εξαρχής μια ξεχωριστή περίπτωση μπάντας. Το πρώτο τους full length ήταν ένας live δίσκος (The Annihilation of Königshofen) που περιείχε την εμφάνιση τους στο Keep It True ΧΙΙ – στο μόλις δεύτερο συνολικά live τους έως τότε! Προηγουμένως, είχαν προλάβει να ηχογραφήσουν ένα demo στο οποίο, σαν πρόγευση της ακαδημαϊκής προσέγγισης που θα τους χαρακτήριζε ακόμη περισσότερο στο μέλλον, είχαν δώσει τον τίτλο The Pnakotic Demos (όνομα παρμένο από τα “Pnakotic Manuscripts”, ένα βιβλίο της Cthulhu μυθολογίας του H.P. Lovecraft), το οποίο κυκλοφόρησε κι επίσημα σαν ΕΡ.
Το ύφος στο οποίο επιδίδονταν ήταν το επικό doom metal, αυτό που αρέσκεται σε μακρόσυρτες και μακροσκελείς συνθέσεις και αντλεί έμπνευση από τους παλιούς Candlemass, τους Solstice, αλλά, πρώτα και πάνω από όλους, τους Manowar και συγκεκριμένα αυτούς του “Into Glory Ride”! Είναι τέτοια η επιρροή των “Βασιλέων” που νομίζεις ότι ακούς τον Columbus να σφυροκοπάει τα τύμπανα του στο ρυθμό του Gates of Valhalla, ή τον Ross “The Boss” να σολάρει – καλά, το τελευταίο όντως συμβαίνει, στο From Shores Forsaken!
Σε μια διάρκεια που υπερβαίνει ελαφρώς την μισή ώρα θα βρούμε τρία μεγαλύτερα κομμάτια κεραυνοβόλου, επιβλητικού doom με άκρως ενδιαφέροντες, αφηγηματικούς στίχους, και μια σύντομη ακουστική μπαλάντα που ενθουσίασαν τους ρέκτες του είδους και δημιούργησαν ταυτόχρονα μεγάλες προσδοκίες από αυτούς εδώ τους Βαυαρούς, τις οποίες φρόντισαν να μην διαψεύσουν, πάντα με τους δικούς τους όρους και ρυθμούς!
Hour of 13 – Hour of 13: Οι εν λόγω είναι το doom project που σχημάτισε ο πολυοργανίστας, πολυπράγμων και ιδιαίτερα πολυσχιδής στα μουσικά του ενδιαφέροντα, Chad Davis όπου ανέλαβε να κάνει τα πάντα, πλην των φωνητικών για τα οποία συνεργάστηκε με τον Phil Swanson (που κι αυτός με τη σειρά του είχε μεγάλο παρελθόν) εγκαινιάζοντας μια “θυελλώδη” σχέση με άπειρα… πηγαινέλα!
Στον πρώτο, ομώνυμο δίσκο τους, οι Hour of 13 κατόρθωνουν να ακούγονται παραδοσιακοί χωρίς όμως να δίνουν την εντύπωση του παρωχημένου, κάτι ενδεικτικό των προθέσεων τους όταν ξεκινούσαν. Μπορεί να μην ήταν αυτή η τελευταία τους λέξη, παραμένει όμως η εντυπωσιακότερη!
Σε άλλα νέα εκείνης της χρονιάς, οι Rush επανέρχονται μετά από μια εξόχως δύσκολη περίοδο και προσθέτουν στο ενεργητικό τους άλλη μια δισκάρα με το Snakes & Arrows, το In Requiem σηματοδοτεί την επιστροφή των Paradise Lost σε μια παλιότερη εκδοχή τους και γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό, όπως ενθουσιασμό σκορπίζουν ξανά (και ξανά!) και οι Radiohead με το In Rainbows!
Επ’ ουδενί δεν πρέπει να παραλείψουμε τους Therion που στο Gothic Kabbalah για άλλη μια φορά παρουσιάζουν ένα μουσικό έργο που συνταιριάζει ιδανικά metal και συμφωνική και όχι metal που απλώς ερμηνεύεται από ορχήστρα, με αμφιβόλου αισθητικής αποτελέσματα!
Τέλος, ας σημειώσουμε πως όταν οι άλλοι ξεκίναγαν, οι Witchcraft κυκλοφορούσαν τον τρίτο τους δίσκο με τίτλο The Alchemist όντας ήδη καταξιωμένοι στην κορυφή του occult rock/doom/ whatever revival ρεύματος!
Και του χρόνου να ‘μαστε καλά!
38 Likes
Κειμενάρα όπως παντα, να συνοδεύει τον (δεύτερο) πρωινό καφέ και να ξυπνάει το μυαλό
(και να “ξυπνάει” αναμνήσεις)
2 Likes
2007
top5
1)Porcupine Tree - Fear of a Blank Planet
I never wanna be old/ And I don’t want dependents
Το πρώτο πράγμα που άκουσα ποτέ από Porcupine Tree ήταν το πανέμορφο Stars Die μέσα από ένα cd που έδινε το ΠΟΠ & ΡΟΚ πριν αιώνες…Η παρουσία τους στην μουσική σκηνή ήταν για πολλά χρόνια διακριτική αλλά διαρκώς γινόταν όλο και πιο έντονη. Δεν χωρά αμφιβολία ότι μιλάμε για σπουδαίους μουσικούς. Ο Steven Wilson είναι από τους ελάχιστους σύγχρονους καλλιτέχνες που θα χαρακτήριζα ιδιοφυία χωρίς να ντραπώ. Δεν είμαι από εκείνους που προσκυνά με ευλάβεια κάθε δουλειά του. Eδώ όμως δεν μπορώ παρά να τού βγάλω το καπέλο. Το Fear of a Blank Planet μετά από τόσα χρόνια συνεχίζει να με συνεπαίρνει με την μουσική του, τα κοινωνικά ζητήματα που πραγματεύεται, το κομμάτι της εκτέλεσης που εκπληρώνεται με απόλυτη επιτυχία από το συγκρότημα. Gavin Harrison, τι υπέροχος ντράμερ! Έξι κομμάτια χωρίς περιττό δευτερόλεπτο δημιουργούν ένα μοναδικής ποιότητας έργο, ανάλογο prog αριστουργημάτων από τα 70s. Και ζηλεύω πραγματικά όποιον έχει ζήσει την εμπειρία και έχει απολαύσει live στην ολότητα του το Anesthetize.
2)Gazpacho - Night
You’re living your life as a ghost
H Nύχτα γεμάτη μυστήρια φέρνει μαζί της όνειρα. Το εναρκτήριο Dream of Stone θα μπορούσε να περιγράφει κάποιο κεφάλαιο από το Sandman του Νeil Gaiman. Η ερμηνεία του Jan Henrik Ohme θα έλεγα είναι ιδανική, δίνοντας επιπλέον χρώμα στο συγκρατημένο prog-rock των Νορβηγών. Η μουσική τους ξετυλίγεται χωρίς βιασύνες και απλώνεται σε πέντε συνθέσεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι δέκα… ή και μόνο μία μεγάλης διάρκειας - είναι τέτοια η φυσική ροή στο άλμπουμ που προσωπικά δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω πού τελειώνει ένα κομμάτι και που ξεκινά το επόμενο. Κάποια έθνικ (κέλτικα;) στοιχεία χαρίζουν επιπλέον πινελιές τελειότητας, το βιολί και το πιάνο διαλέγονται μεταξύ τους και όλα είναι μαγικά όσο το όνειρο διαρκεί.
Το Night είναι ένα άλμπουμ που αγόρασα χωρίς να έχω ακούσει νότα πιο πριν από Gazpacho και κατέληξε να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου ever. Λίγο το όμορφο εξώφυλλο, λίγο η προέλευση του ονόματος τους από τους Marillion που πάντα εκτιμούσα, πήρα λοιπόν το ρίσκο και πέτυχα διάνα. Απλά υπέροχο!
3)The National - Boxer
You know I dreamed about you/ For twenty-nine years before I saw you
Τι παίρνεις αν ζευγαρώσεις τον καθαρτήριο λυρισμό των Tindersticks με την αγχωτική πλευρά των Joy Division. Με ήχο τέλειο από τον Peter Katis που έκανε την παραγωγή και στους δυο πρώτους δίσκους των Interpol - OK, έτσι εξηγείται. Με τα μισά κομμάτια του δίσκου να στολίζουν ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Όσο κουλ και να ακούγεται το βαρύτονο μουρμουρητό του Μatt Berninger, η καρδιά της μπάντας δεν είναι άλλη από τον καταπληκτικό ντράμερ Bryan Devendorf, που μάλλον μικρός έπεσε στην χύτρα με τον μαγικό post-punk ζωμό και αφομοίωσε πλήρως το παίξιμο του Stephen Morris. Το Boxer περιέχει στον μέγιστο βαθμό όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Τhe National την πιο συναρπαστική και υποσχόμενη rock μπάντα των zeros.
4)Elliott Smith - New Moon
Anything is better than nothing…
Έγινε και αυτό. Μια μεταθανάτια διπλή συλλογή με ακυκλοφόρητα του Elliott Smith βρίσκει θέση στην πεντάδα. Στην πλειοψηφία τους ακουστικά, λιτά, απογυμνωμένα από περιττά στοιχεία, οι μελωδίες του όμως σε πολλές περιπτώσεις να πλησιάζουν την τελειότητα των ίδιων των Beatles. Ακούστε απλά τις συγχορδίες του Αngel in the Snow…Στο Ηigh Times η φωνή του Elliott βγάζει μια απόγνωση που πραγματικά με καταβάλλει συναισθηματικά με κάθε ακρόαση. Το Going Nowhere είναι τόσο όμορφο, αλλά και τόσο καταθλιπτικό συνάμα. Η διασκευή του στο Thirteen των Big Star είναι επίσης υπέροχη, διατηρώντας την γλυκιά νοσταλγία του original με μια πραγματικα εύθραυστη ερμηνεία. Πιστεύω ειλικρινά πως τα περισσότερα από τα 24 αυτά κομμάτια είναι μικρά διαμάντια.
5)Radiohead - In Rainbows
I am all of the days that you choose to ignore/ You are all I need
Οι Radiohead μετά από έναν ρηξικέλευθο δίσκο όπως το Kid A απέκτησαν το προνόμιο να κυκλοφορούν την μουσική που επιθυμούν χωρίς να αποξενώνουν τους οπαδούς τους, αντίθετα το στοιχείο της έκπληξης να αποτελεί διεγερτικό κάθε φορά που περιμένουμε νέα δουλειά από την παρέα του Τhom Yorke. To In Rainbows είναι το πιο γήινο άλμπουμ τους εδώ και καιρό. Οι στίχοι γίνονται πάλι προσωπικοί, στιγμές όπως το Νude και το All I Need παραπέμπουν σε εποχές ΟΚ Computer. Έχω την φαντασίωση ότι κατά την δημιουργία του άλμπουμ, στα διαλείμματα βάζανε να ακούγεται από τα ηχεία το Reggatta de Blanc των Police, καθώς σε κάποια κομμάτια είναι λες και ακούω παραλλαγές του Bring on the Night ή του The Bed’s to Big without you. Ποιος ξέρει; Και είναι το Jigsaw Falling Into Place το αγαπημένο μου Radiohead κομμάτι; Ποιος νοιάζεται;
λίγα ακόμη που άκουσα πολύ τότε αλλά και τώρα
Primordial - To the Nameless Dead Irish Blood, Irish Heart για να παραφράσω τον Morrissey. Εύκολα ο καλύτερος μέταλ δίσκος της χρονιάς. Να ακούς αυτά τα κομμάτια live είναι μια από τις πιο έντονες συναυλιακές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει κανείς .
Rihanna - Good Girl Gone Bad Η αρχή του φαινομένου. Καθόλου μα καθόλου guilty pleasure. Σκέτο pleasure!
High on Fire - Death Is This Communion Neanderthal Metal. Mε την πρώτη ακρόαση νιώθεις τις τρίχες σε όλο το σώμα σου να μεγαλώνουν. Rumors of War βιντεοκλιπάρα. Long live the shirtless Pike!
Nine Inch Nails - Year Zero Το είχα λιώσει όταν κυκλοφόρησε. Ιδιαίτερο concept. Συνωμοσιολογία στο max. H τελευταία φορά που με συγκίνησαν.
The Vision Bleak - The Wolves Go Hunt Their Prey Απολαυστικό Horror-themed metal με μερικές Lovecraft αναφορές + βαθιά goth φωνητικά ταιριαστά με το στυλ και το πνεύμα του άλμπουμ. Pure Fun!
Interpol - Our Love To Admire Ίσως κάπου εδώ ξεκινά η μανιέρα και η τυποποίηση να γίνεται ενοχλητική, τα τραγούδια όμως είναι ακόμη εξαιρετικά. Pace Is The Trick FFS!
Rotting Christ - Theogonia Σπέσιαλ αναφορά μόνο και μόνο για το περιστρεφόμενο ριφ του He, the Aethyr. Καλά, να μην λέμε βλακείες, όλο το άλμπουμ σπέρνει!
Nightwish - Dark Passion Play Βye Bye Beautiful! Κάθε αλλαγή είναι για καλό. The Poet and the Pendulum το κορυφαίο Nightwish έπος για εμένα.
best cover art: διαλέγεις και παίρνεις
28 Likes
Μόνο εγώ θεωρώ ότι το (εξαιρετικό εννοείται), To The Nameless Dead, δεν είναι black metal?
Είναι και δεν είναι
1 Like
Μεχρι το Spirit the earth aflame, βαρια μεχρι το Storm before calm εγω θα τους ελεγα pagan/celtic black metal, απο εκει και μετα νομιζω ειναι κλασικη περιπτωση μπαντας που δεν μπορει να περιγραφει με λιγες λεξεις ή με συγκεκριμενη ταμπελα.
1 Like
Εγώ γενικά είμαι με τον Ίαν, τους λέω απλά επικό μέταλ
Και φυσικά σ’ αυτόν τον φάκελο τους έχω στα αρχεία μου με τα mp3
3 Likes
2007.
5.
οχι δεν ειμαι φανατικος των συμπατριωτων μας αλλα ομολογω οτι αυτο το αλμπουμ το εσκισα τοτε. ισως και γιατι η τοτε κοπελα μου ακουγε μπλακ και μου το εβαζε συχνα (το αλμπουμ).
ωραια χρονια…
4.
τα ιδια και εδω οχι φανατικος κατι τραγουδια απο εδω και απο εκει αλλα αυτο βρεθηκε στον δρομο μου στο δισκαδικο με τραβηξε και ο ripper και τωρα ακομα που καταλαβα ποσο μαλακας ειναι ο μαλακας κατι charge to keep κατι ten thousand strong, order of the rose, the clouding με ψαρωνουν ασχημα.
3.
θα πω την αληθεια μου. μου την εσπαγε η tarja, η φατσα της η γκριματσες της, ολα, δε ξερω γιατι. αλλαγη σκυταλης στα φωνητικα οποτε για να δουμε. ΕΠΟΣ,
ας μη γραψω τιποτα αλλο τα ειπε ολα ο Αρχηγος
“When I heard Dark Passion Play, I couldn’t believe it. I thought, ‘Now, this is a proper fucking album.’ It’s got everything bar the kitchen sink in there. It was controversial because of the new singer (Anette Olzon), but she was brilliant. No disrespect to (original Nightwish singer) Tarja, but Anette’s voice suited them a lot better. There’s heavy stuff, classical, even a bit of Disney – all kinds of shit in there. I think it’s one of the best-sounding albums I’ve ever heard in my life.”
ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΤΟ ESCAPIST BONUS TRACK???
2.
ειμαι σιγουρος οτι παραβιαζω τους κανονες του παιχνιδιου αλλα δεν μπορω αλλιως με κοιταει στραβα και ο κυριος Warren στο εξωφυλλο σαν να μου λεει “ρε αρχιδι χιλιαδες φορες εχεις ακουσει ειδικα το 1ο cd και θα μου πεις για κανονες και αρχιδια??”
οποτε με τιμη και δοξα αν κ ο μεταλας μεσα στο εγκεφαλο μου λεει “κριμα μαλακα για οσες φορες εχεις πει την φραση “οι dj δεν ξερουν απο μουσικη απλα βαζουν αλλων την μουσικη απο cd και την παιζουν (την μουσικη) χεβι μεταλ ιζ δε λο””
το συναισθημα που βγαζει το 1ο cd ειναι αυτο του να περιμενεις το λεωφορειο να πας στην/στο κοπελα/αγορι σου, να βρεχει και αυτο να εχει καθυστερησει αλλα εσενα δε σε νοιαζει γιατι εισαι ερωτευμενος. το 2ο πιο dance house πραγματακια.
1.
αντε βρε κολλημενε αηδια ανθρωπε με τους helloween φτανει πια μας τα εχει πρηξει.
ναι οκ. αν το time of the oath ηταν το 3ο keeper αυτο ειναι το 2ο keeper the legacy.
το τελευταιο πραγματικα μεγαλο αλμπουμ του γκρουπ. ισως θα επρεπε να του ριξουν μια αυτια οι United πριν ηχογραφησουν την μετριαντζα τους. Dreambound και Heaven Tells No Lies δεν γραφονται καθε μερα.
α ναι και επειδη ειναι και αυτοι κολλημενοι ανθρωποι εβαλαν τα 2 πιο βεντουζατα κολοσσιαια τραγουδια σαν b sides!!! find my freedom και see the night ειναι 2 αξεπεραστα τραγουδια που παιρνουν μεγαλες τζουρες απο εποχη walls of jericho .
εξωφυλλο (γιατι δεν χωρεσε 5αδα)
26 Likes
Σας παρακαλώ πολυ ενας είναι ο Αρχηγος
1 Like
αναφέρεται στον Steve Harris.
προφανώς ο Ixnay εβάφτισε τον αρχηγό των Maiden ως Αρχηγό.
<αναστεναγμός>
σε κάθε περίπτωση έστειλα σχετικό πριβέ στον Αρχηγό (τον ΣΩΣΤΟ) σε γνωστή πλατφόρμα γνωριμιών που διατηρούμε αμφότεροι fake profiles (για λόγους έκτακτων αναγκών) and I am waiting for him to weigh in
άφες αυτοίς, Αρχηγέ, οι γαρ οίδασι…
Λίγες μέρες έμειναν ακόμα και η λέξη/έννοια “Αρχηγός” θα κατοχυρωθεί μια και καλή από Τον Εκλεκτό.
1 Like
Το καταλαβα. Γι’ αυτο ειπα οτι εγινε καποιο λαθος. Οσο για αυτον:
δεν εχω λογια.
2 Likes
σε αντίθεση με τους “self-proclaimed” (αυτοδημιούργητους) εκλεκτούς, οι Αρχηγοί αναδεικνύονται αβίαστα, φυσικά, από τις πλατιές μεταλλικές-λαϊκές μάζες. so be it. ο Αρχηγός του απλού, τίμιου μεταλλά, ο Αρχηγός της χειραφετημένης, συνειδητοποιημένης μεταλλούς (sic), ο Defender και Dark Avenger των προλεταριακών εργαζόμενων τάξεων, θα συνθλίψει μέσα από το Μυστικό του Ατσαλιού τον Εκλεκτό - Ραδιούργο ψευδοΜεσσία των αστικών συμφερόντων.
“Είμαστε συγκρότημα του λαού. Είμαστε εδώ για τον απλό μεταλλά που θέλει να ακούσει τίμιο μετΣολ.”
(Αρχηγός, 1983)
5 Likes
Κασελάκης με baby oil >>> εξώφυλλο “Into Glory Ride”
12 Likes