Μα το είδα, θα πω και για το συγκλονιστικό τους λαηβ Αθήνα το 12 κι ας το είδαμε είκοσι ατομα
2 Likes
Έπαιξαν και Μέιντε 
Μέσα σε μία βδομάδα λάιβ Mogwai, The Devil’s Blood και LDC, αχ
3 Likes
Έχω κρατήσει αρχείο, αν θες pm πες να σου στείλω
1 Like
@anhydriis Θελουμε παραταση για αυτους που θα επαιρναν κανονικα παραταση χωρις τις εκλογες, δωσε μια ωρα τουλαχιστον
5 Likes
παράταση μόνο στον νομό Αχαΐας εως ότου επανεκλεγεί ο Πελετ 
2 Likes
40η εβδομάδα - 2009
61 συμμετέχοντες
@Rigas @unreal 
143 ΔΙΣΚΟΙ!!!
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Mastodon - Crack The Skye | 116 |
|---|---|
| Vektor - Black Future | 34 |
| Alice In Chains - Black Gives Way To Blue | 29 |
| Converge - Axe to Fall | 28 |
| Muse - The Resistance | 28 |
| The Protomen - Act II: The Father of Death | 27 |
| Mono - Hymn to the Immortal Wind | 23 |
| Crippled Black Phoenix - The Resurrectionists & Night Raider | 18 |
| Dredg - The Pariah, The Parrot, The Delusion | 17 |
| Paradise Lost - Faith Divides Us Death Unites Us | 17 |
| Riverside - Anno Domini High Definition | 16 |
| The Devil’s Blood - The Time of No Time Evermore | 16 |
| Kylesa - Static Tensions | 14 |
| Poem - The Great Secret Show | 14 |
| Katatonia - Night Is the New Day | 13 |
| Propagandhi - Supporting Caste | 12 |
| Kasabian - West Ryder Pauper Lunatic Asylum | 11 |
| Leprous - Tall Poppy Syndrome | 11 |
| Transatlantic - The Whirlwind | 11 |
| Funeral Mist - Maranatha | 10 |
| Isis - Wavering Radiant | 10 |
| Teitanblood - Seven Chalices | 10 |
| The Mars Volta - Octahedron | 10 |
| Baroness - Blue Record | 9 |
| Heaven & Hell - The Devil you know | 9 |
| My Dying Bride - For Lies I Sire | 9 |
| Blackberry Smoke - Little Piece Of Dixie | 8 |
| Five Finger Death Punch - War Is The Answer | 8 |
| The Prodigy- Invaders must die | 8 |
| Between The Buried And Me - The Great Misdirect | 7 |
| Count Raven - Mammons War | 7 |
| Editors – In this light and on this evening | 7 |
| Every Time I Die - New Junk Aesthetic | 7 |
| John Frusciante - The Empyrean | 7 |
| Kreator - Hordes Of Chaos | 7 |
| Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures | 7 |
| Candlemass - Death Magic Doom | 6 |
| Devin Townsend Project - Addicted | 6 |
| Fall Of Efrafa - Inle | 6 |
| Madder Mortem-Eight Ways | 6 |
| Ulcerate - Everything Is Fire | 6 |
| Anaal Nathrakh - In The Constellation of the Black Widow | 5 |
| Archive - Controlling Crowds pts I - III | 5 |
| Battle ruins - battle ruins tape | 5 |
| Biffy Clyro - Only Revolutions | 5 |
| Demetori - 曼衍珠汝華 ～ Nada Upasana Pundarika | 5 |
| Gov’t Mule - By A Thread | 5 |
| Hurt - Goodbye to The Machine | 5 |
| Insomnium - Across the Dark | 5 |
| Joe Bonamassa - The ballad of John Henry | 5 |
| Long Distance Caling - Avoid The Light | 5 |
| Megadeth - Endgame | 5 |
| Mutemath – armistice | 5 |
| OM - God Is Good | 5 |
| Osi – blood | 5 |
| Stone Axe - Stone Axe | 5 |
| Swallow the sun - New Moon | 5 |
| While Heaven Wept - Vast Oceans Lachrymose | 5 |
| Arctic Monkeys - Humbug | 4 |
| Bat For Lashes - Two Suns | 4 |
| Cauldron - Chained to the Nite | 4 |
| Crescent Shield - The Stars Of Never Seen | 4 |
| Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings | 4 |
| Gallows - Grey Britain | 4 |
| Levon Helm - Electric Dirt | 4 |
| Necrophobic - Death to All | 4 |
| Radio Moscow - Brain Cycles | 4 |
| Rammstein - Liebe Ist Für Alle Da | 4 |
| Rome - Flowers from Exile | 4 |
| RuPaul – Champion | 4 |
| Shadow Gallery - Digital Ghosts | 4 |
| The Dreadnoughts - Victory Square | 4 |
| Therapy? - Crooked Timber | 4 |
| Thousand Leaves - Blind Night Sorrow | 4 |
| Thy Catafalque - Roka Hasa Radio | 4 |
| A Place to Bury Strangers - Exploding Head | 3 |
| Amorphis - Skyforger | 3 |
| Architects - Hollow Crown | 3 |
| Astra - The Weirding | 3 |
| Blut Aus Nord: Memoria vetusta II dialogue with the stars | 3 |
| Destino final - Atrapados | 3 |
| Ensiferum - From Afar | 3 |
| Eyedea & Abilities – By the Throat | 3 |
| Florence + The Machine - Lungs | 3 |
| Futures End - Memoirs of a Broken Man | 3 |
| Gazpacho - Tick Tock | 3 |
| Griftegard - Solemn, Sacred, Severe | 3 |
| If These Trees Could Talk - Above the Earth, below the Sky | 3 |
| Lady Gaga - The Fame Monster | 3 |
| Lamb Of God - Wrath | 3 |
| Nefandus - Death, Holy Death | 3 |
| Nile - Those Whom the Gods Detest | 3 |
| Piano Magic - Ovations | 3 |
| Rishloo - Feathergun | 3 |
| Rowland S. Howard - Pop Crimes | 3 |
| Shrinebuilder - Shrinebuilder | 3 |
| The Black Crowes - Before the Frost … Until the Freeze | 3 |
| The Ecstatic - Mos Fef | 3 |
| The Eden House – smoke & mirrors | 3 |
| Veér - The Measure of Waste | 3 |
| Wolves in the Throne Room - Black Cascade | 3 |
| Woods of Ypres - Woods IV: The Green Album | 3 |
| Alpinist-Minus.Mensch | 2 |
| Black mountain transmitter - black goat of the woods | 2 |
| Black Pyramid - Black Pyramid | 2 |
| Chevelle - Sci-Fi Crimes | 2 |
| Creed - Full circle | 2 |
| Future of the Left - Travels With Myself And Another | 2 |
| Glorior Belli - Meet Us at the Southern Sign | 2 |
| Jack Starr’s Burning Star -Defiance | 2 |
| Karnivool - Sound Awake | 2 |
| Magrudergrind - Magrudergrind | 2 |
| Manimal - The Darkest Room | 2 |
| Portugal. The Man - The Satanic Satanist | 2 |
| Suicidal Angels- Sanctify the darkness | 2 |
| The Ruins of Beverast - Foulest Semen of a Sheltered Elite | 2 |
| the xx - xx | 2 |
| Agoraphobic Nosebleed – Agorapocalypse | 1 |
| Bruce Springsteen - Working On A Dream | 1 |
| Cage - Science of annihilation | 1 |
| Down From Up - From Ashes To Empire | 1 |
| Elysion - Silent Scr3am | 1 |
| Film - Persona | 1 |
| Funebrarum - The Sleep Of Morbid Dreams | 1 |
| Government warning - Paranoid mess | 1 |
| Heathen - The Evolution of Chaos | 1 |
| Indukti - Idmen | 1 |
| Klabautamann - Merkur | 1 |
| Need-Siamese god | 1 |
| Old Season - Archaic Creation | 1 |
| Omar Rodríguez-López - Solar Gambling | 1 |
| Porcupine Tree - The incident | 1 |
| Ride for Revenge - Wisdom of the Few | 1 |
| Rival Sons - Before the Fire | 1 |
| Sólstafir - Köld | 1 |
| Strung Out - Agents of the Underground | 1 |
| The Black Heart Procession - Six | 1 |
| The Decemberists - The Hazards of Love | 1 |
| Touché Amoré - …To the Beat of a Dead Horse | 1 |
| Winter Crescent - Battle of Egos | 1 |
| Wo Fat - Psychedelonaut | 1 |
| Wodensthrone - Loss | 1 |
| Yeah Yeah Yeahs - It’s Blitz! | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
| 2008 | Gojira | The Way Of All Flesh | 21,02% |
| 2009 | Mastodon | Crack The Skye | 38,03% |
τίτλοι τέλους για το 2009
2010…
και εξελάκι
credits and love to all 
36 Likes
Οι Mastodon με το “Crack the Skye” είναι από τις λίγες μπάντες που το κέρδισαν από τον πρώτο γύρο (χαριτολογώντας, αφού ποτέ δεν έχουμε κάνει δεύτερο γύρο για το άλμπουμ της χρονιάς, αν και θα μπορούσαμε, από την άλλη το άλμπουμ δεν είναι δήμαρχος).
Όλα τα λεφτά το τελευταίο πάρτι του ΠΑΣΟΚ. Ήταν η χρονιά που είχε ειπωθεί το επικό “λεφτά υπάρχουν”
5 Likes
116-34 λέει 
This week it was no fun at all…
3 Likes
Νο 1 σταθερό, τα υπόλοιπα παίζουν. Πάνω από 20 δουλειές τις λογίζω επιπέδου τοπ 10. Ασύλληπτη χρονιά. Κρίμα γιατί πολλές κυκλοφορίες είναι αψεγάδιαστες…
1) Drive-By Truckers - The Big To-Do
Όταν μπαίνει το Daddy Learned to Fly, νιώθω αυτή την ευφορία που νιώθεις με ένα άλμπουμ που αγαπάς πολύ και στις πρώτες νότες ήδη έχεις μπει σε μουντ για όσα έρχονται. Από τα καλύτερα εναρκτήρια του Hood ever. Καπάκια, The Fourth Night of My Drinking και Birthday Boy, απλά παραμιλάω, από τα καλύτερά τους τραγούδια (όταν τους είδα ξεκίνησαν με το 2ο, ήμουν σε παροξυσμό). Οι κιθάρες τους είναι στα καλύτερά τους σε αυτό το άλμπουμ, ίσως φταίει που ο Cooley είπε πως θα επικεντρωθεί σε αυτές λόγω συνθετικής στειρότητας (έδωσε μόνο 3 έπη). Τα ίδια και στιχουργικά. Λυπητερές ιστορίες (το προαναφερθέν Daddy…), από την καθημερινότητα (The Wig He Made Her Wear), πολιτικοκοινωνικά θέματα (This Fucking Job, Get Downtown), δοσμένα με χιούμορ και συναίσθημα. Η Shonna πάλι υπογράφει το συγκλονιστικά όμορφο You Got Another και το πιο ενεργητικό I Told You So, το After the Scene Dies του Hood είναι απίστευτα υποτιμημένο ακόμα και στις τάξεις των οπαδών και δεν καταλαβαίνω γιατί, τα Santa Fe και Flying Wallendas είναι τόσο διαφορετικά και έχουν τόση ατμόσφαιρα…
Πρώτη φορά νιώθω πως ένα άλμπουμ τους δεν έχει κάποια κατεύθυνση. Δεν έχει συγκεκριμένο όραμα. Αλλά έχει χαρακτήρα. To The Big To-Do είναι απλά μια τοπ συλλογή νέων κομματιών τους. Χωρίς στιγμές να υστερούν, πιο rock, πιο σφιχτοδεμένο (έλειπε ακόμα ένα κομμάτι του παζλ για να γίνουν tighter than ever) αλλά ασφαλώς με πολλά alt και country στοιχεία. Και που είναι το κακό με αυτό? Πουθενά. Σε ένα μυαλό που οι DBT είναι top μπάντα και οι πιο αδύναμες δουλειές τους είναι πολύ καλές και με αρκετά classics, ένα σετ 13 φοβερών κομματιών παραπάνω από με ικανοποιεί. Σίγουρα.
Αριστούργημα no.5.
2) The Sheepdogs - Learn & Burn
Ακούγοντας τόσες και τόσες μπάντες, καταλήγω πως οι Sheepdogs είναι από τα πλέον υποτιμημένα γκρουπ που υπάρχουν σήμερα. Βάζουν κάτω την πλειοψηφία των retro μπαντών. Έχουν και τον ήχο και, κυρίως, τις συνθέσεις να το κάνουν. Καταφέρνουν να ακούγονται όχι σαν ακόλουθοι των 60-70s συγκροτημάτων αλλά σαν συνοδοιπόροι τους. Φοβερό?
“Απλή” ροκ και ποπ μουσική, που αγγίζει το hard rock σε σημεία, με southern flourishes και κάποιες διαφοροποιήσεις από άλμπουμ σε άλμπουμ. Στο ομώνυμο τραγούδι πχ. ακουμπάνε ένα σχεδόν ψυχεδελικό, latin/ jazzy ήχο που μόνο μεγαθήρια σαν τους Traffic ή τον Santana μπορούσαν να αποδώσουν τόσο πειστικά, με τα percussion και τα όλα του. Ή συνθέτουν πανέμορφες pop συνθέσεις, με το ένα βλέμμα στραμμένο στην Βρετανία. Ενίοτε παντρεύουν αυτούς τους δύο κόσμους (rock και pop), όπως στο εναρκτήριο, The One You Belong To ή στο φοβερό I Don’t Know. Πιάνω και κάτι από Spirit ίσως? Δεν ξέρω, θυμίζουν τα πάντα και τίποτα. Το δε τέλος με το “medley” που επιχειρούν είναι φανταστικό, σαν super mini pop/ rock opera στα τέλη των 60ς. Αν φαίνονται μπερδεμένα όλα αυτά, ακούγοντας το άλμπουμ, κάπως βγάζουν νόημα. Έτσι δεν έκαναν και τα τεράστια άλμπουμ που αγαπήσαμε από εκείνες τις δεκαετίες?
3) The Gaslight Anthem - American Slang
Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ τους.
Αν και τείνω να προτιμώ τα uptempo τραγούδια τους (κι εδώ σταδιακά αρχίζουν να πέφτουν οι ταχύτητες), οι μελωδίες ίσως είναι οι αγαπημένες μου ενώ προσθέτουν κι ένα classic rock element (Bring it On), guitar licks μέσα σε κομμάτια που τους κάνει στα αυτιά μου ακαταμάχητους. Κι ακόμα περισσότερη heartland ατμόσφαιρα με την διάθεση για εξερεύνηση ενός Bruce Springsteen ή ακόμα και υπό το punk πρίσμα των Clash (The Diamond Church Street Choir), χωρίς να αλλάζουν ούτε τα μηνύματα, ούτε η διάθεση. Μόνο η μουσική. Σπουδαίο άλμπουμ που κάθε φορά ακούγεται καλύτερο και βρίσκεις κάτι καινούργιο να εστιάσεις και να εκθειάσεις.
4) JJ Grey & Mofro - Georgia Warhorse
Ρε φίλε, έχω γράψει για όλα τα άλμπουμ τους ως τώρα. Κανένα από αυτά μάλλον δεν είναι το αγαπημένο μου. Και κανένα δεν έχει μέτριες στιγμές. Το Georgia Warhorse κάθε φορά μου φαίνεται από τις καλύτερες 2-3 κυκλοφορίες τους. Γιατί? Δεν ξέρω. Το ύφος τους είναι παραπλήσιο, άντε αυτό ίσως ξεχωρίζει ως η ελαφρώς πιο rock πρότασή τους. Μπορεί πάλι να το ξεχωρίζω επειδή έχει το King Hummingbird. Ή το Hide & Seek. Αλλά και πάλι, θα μπορούσα να αλλάξω τον τίτλο του άλμπουμ, να κάνω αναφορά σε άλλα αγαπημένα μου τραγούδια τους από εκείνο το άλμπουμ και το επιχείρημά μου να φαίνεται στο μυαλό μου το ίδιο valid. Βγάζει νόημα αυτό? Τέσπα, εννοώ όλα αλμπουμάρες, όλα δεκτό να τα έχει κάποιος αγαπημένα, δεν υπερέχει κανένα τόσο έναντι των άλλων.
Groovy, funky, bluesy, rocking southern music for the heart and soul. Αυτό.
5) Jackie Greene - Till The Light Comes
Απίθανος δίσκος. Ο Greene εδώ καταφέρνει να φέρει τον ήχο του αμερικανικού singer-songwriter/ heartland rock στο σήμερα χωρίς να εγκαταλείπει τις αρχές του αλλά και να ακούγεται μοντέρνος, sonically και συνθετικά. Το σφιχτοδεμένο Medicine πχ, δε θα μπορούσε να ανήκει σε 70’s. Και οι μελωδίες του άλμπουμ είναι τόσο καλές και πιασάρικες που καταντούν (τι κατάντια @GRACCHUS_BABEUF ) pop. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη και τονίζει κάθε λεπτομέρεια χωρίς να μπουχτίζει τον ήχο του, ούτε να αφαιρεί ψυχή από το υλικό. Πλήκτρα, αρμονίες, lead κιθάρες, τα πάντα διακριτά. Σαν γεύση, αυτό που μου μένει στο τέλος της ακρόασης είναι upbeat μουσική, ίσως φταίει το πόσο δυνατές είναι οι μελωδίες, πόσο τραγουδίσιμες, ακόμα και οι πιο μελαγχολικές. Παρόλο που μιλάω για μια σχεδόν pop αισθητική, υπάρχουν και μέρη instrumental τελειότητας, όπως το πανέμορφο τέλος του μαγικού The Holy Land, ή άλλα μέρη με ένα μεγαλύτερο συναισθηματικό φορτίο σε σχέση με το εξαιρετικό Giving Up the Ghost.
Δίσκος που με τον καιρό γυρνάω όλο και πιο συχνά στην αγκαλιά του, λογικά θα ανέβει μρ τα χρόνια.
6) Esperanza Spalding - Chamber Music Society
Δύσκολο να κατατάξω τους δίσκους της Spalding. Έχουν παρόμοιο στυλ αλλά το feel είναι διαφορετικό. Το basic, Little Fly, που ξεκινά τον δίσκο είναι παραπλανητικό. Απλή ενορχήστρωση, λιτό… Και το ακολουθεί το Knowledge of Good and Evil που είναι απίστευτο. Αν και τα μέτρα του γενικά είναι βατά (σε όλο το άλμπουμ για την ακρίβεια), τα chord progressions είναι φοβερά περίτεχνα όπως και οι αυτοσχεδιασμοί, με ενορχηστρώσεις πυκνές, που απαιτούν την προσοχή σου. Τα έγχορδα όπου χρησιμοποιούνται, δίνουν μια σκοτεινή χροιά στο υλικό το οποίο ακούγεται πολύ έντονο και ασφαλώς λιγότερο pop από το “Esperanza”. Όταν βγάζει την ψυχή της στο τέλος του φανταστικού, Wild is the Wind, αυτή η ένταση σε συντρίβει. Έτσι είναι λίγο πολύ ο δίσκος καθόλη τη διάρκεια. Από ήσυχα, ονειρικά σημεία σε “ηλεκτρισμένα” ξεσπάσματα, με κάποιες occasional διαφοροποιήσεις (τα σχεδόν χορευτικά μέρη του What a Friend πχ) που από τη μία βοηθούν το υλικό να αναπνεύσει, από την άλλη καταδεικνύουν το αστείρευτο ταλέντο αυτής και των μουσικών της. Μυστήριο κι απίστευτο άλμπουμ.
7) Widespread Panic - Dirty Side Down
Ναι μωρή μπαντάρα. Άλλαξε κιθαρίστα, άλλαξε τα όλα, μπαντάρα θα μείνεις.
Όταν ακούς το ΘΕΪΚΟ Saint Ex που ανοίγει το δίσκο, δεν γίνεται να μην ενθουσιαστείς. Δεν πα να 'σαι σαουδερνάς, αλτερνατιβάς, προγκάς, δεν γίνεται να μη νιώσεις. Σκοτεινό, φοβερή γέφυρα, ριφάρα, απόλυτα ταιριαστό σόλο πλήκτρα, ρεφρέν καταπληκτικό. Τι κομματάρα. Θα γινόταν αναφορά ακόμα κι αν δεν είχε άλλα κομμάτια. Ευτυχώς το άλμπουμ είχε να δώσει πολλά. Η προσχώρηση του απίστευτου Jimmy Herring στην κιθάρα ανανεώνει την μπάντα. Προσθέτει δείγματα του τεράστιου ταλέντου του σε πολλά κομμάτια όπως στο North, το St. Louis ή το True to My Nature, δίνοντας ένα fusion edge που δεν είχαμε ξαναδεί έτσι από αυτούς. Καθώς και στο Jaded Tourist που υφαίνει πολύπλοκες μα ξεκάθαρες μελωδίες στο τζάζι στυλ του. Αλλά καταφέρνουν να με αγγίζουν και με την ομορφιά της απλότητας που βγάζουν στο μελωδικό, This Cruel Thing ή το southern rock του Cotton Was King. Ένα ακόμα ασύλληπτο σετ τραγουδιών.
Πέραν των υπερ ολων στην αρχή, δυστυχώς αν και όλες οι δουλειές τους έχουν ενδιαφέρον, δε νομίζω πως μετά από αυτόν τον δίσκο, ξανάπιασαν τέτοιες κορυφές.
8) Anders Osborne - American Patchwork
Ακόμα ένας φοβερός μουσικός που μπήκε στο ραντάρ εκείνη τη χρονιά. Αφού μελέτησε τα blues, και ως ένα βαθμό φαντάζομαι τα βαρέθηκε, αρχίζει να πειραματίζεται πιο έντονα με άλλα είδη.
Σε μεγάλο μέρος ακούς ακόμα σκληρό, ξερό southern blues rock με slide κιθάρες κτλ, από το “ανορθόδοξο” τρίο του (πλήκτρα αντί μπάσου), με μια αρκετά μοντέρνα προσέγγιση στον ήχο (Pepper Keenan στην παραγωγή!). On the Road to Charlie Parker, Killing Each Other, Darkness at the Bottom, Love is Taking its Toll, ακολουθούν αυτό το μονοπάτι.
Ενδιάμεσα όμως θα σου δώσει το Echoes Of My Sins (πανέμορφο New Orleans shuffle, μελωδικό, laid back but rocking, υπέροχο). Θα σου δώσει reggae στο Got Your Heart, pop/ rock στο sunny, Meet Me in New Mexico.
Ακόμα καλύτερα του πάνε οι southern/ country-ish μπαλάντες σαν το Acapulco, το Standing with Angels ή το φανταστικό Call On Me που κλείνει τον δίσκο.
Αν και μουσικά είναι ένα αρκετά φωτεινό άλμπουμ με λίγες ελαφρώς μελαγχολικές στιγμές, το στιχουργικό κομμάτι είναι αρκετά προσωπικό, διατηρεί όμως στο τέλος την αισιόδοξη ματιά του. Ό,τι πρέπει για καλοκαιράκι. H συνέχεια θα ήταν για ακόμη μια φορά διαφορετική.
9) Eric Clapton - Clapton
Το αγαπημένο μου άλμπουμ του Clapton από εποχές Backless ('78), για να μην πω Slowhand ('77). Αν και εδώ και δεκαετίες έχει απαρνηθεί τον ρόλο του blues rocker, εδώ φαίνεται να είναι πλήρως συνειδητοποιημένος, έχει αποδεχθεί πως μεγαλώνει και σαν να “πρέπει” η μουσική του να ταιριάζει με την φάση της ζωής που βρίσκεται. Τα πάντα εδώ είναι προσεγμένα στην εντέλεια. Οι ενορχηστρώσεις, η παραγωγή, η παρουσία του κάθε μουσικού (και είναι πολλοί και λαμπροί) είναι όλα μελετημένα. Οι επιρροές από Νέα Ορλεάνη, big band jazz και jazz εν γένει, είναι εμφανής. Λίγη pop αίσθηση υπάρχει σε 1-2 σημεία αλλά μοιάζει πως βγαίνει φυσικά, αφήνουν τη μουσική να τους οδηγήσει, δεν κυνηγάνε τη δημιουργία κάποιου hit, οι εποχές αυτές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Φυσικά πάντα στην καρδιά του υπάρχουν τα blues. Μπορεί να είναι διαφορετικά στην προσέγγιση αλλά για παράδειγμα, στο Can’t Hold Out Much Longer, μας δίνει τα down & dirty blues όπως του πρέπει τέτοιου τραγουδιού. Υπέροχος δίσκος για τις βροχερές μέρες που περιμένω πως και πως.
10) Jamey Johnson - The Guitar Song
Λοιπόν, διπλό άλμπουμ, το πρώτο είναι το Black Album, πιο σκοτεινό και μελαγχολικό κάπως, πιο πικρές ιστορίες. Το δεύτερο το White Album, πιο θετικό και αισιόδοξο. Η διάθεση είναι εμφανής κι από τους τίτλους ακόμα των τραγουδιών.
Είναι να αναρωτιέσαι πόσο βελτιώθηκε αισθητικά σε σχέση με το ντεμπούτο.
Τα τραγούδια είναι πανέμορφα, οι αρμονίες εξαιρετικές, τα πλήκτρα δίνουν πολλές μαγικές στιγμές, κάποια τραγούδια έχουν κιθάρες που ροκάρουν και τραβούν την προσοχή (όπως στο φοβερό southern-ίζον Can’t Cash My Checks), όλοι οι μουσικοί κλικάρουν, διασκεδάζουν, τζαμάρουν, είναι φοβερό το feeling του δίσκου. Θα μπορούσα να αραδιάσω κομμάτια που λατρεύω αλλά δεν έχει νόημα. Απίστευτο ό,τι διπλός country δίσκος που ακόμα και μένα που αρέσκομαι σε τέτοια, λογικά θα μου έπεφτε βαρύς, τον ακούω νεράκι.
Ο Johnson άφησε την έμπνευσή του να τον οδηγήσει, τις επιρροές από τους μεγάλους του ήχου να τον κυριεύσουν και κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους country δίσκους της νέας χιλιετίας. Θα μου πείτε who cares…? I know…
Χονοραμπλε.
Turnpike Troubadours - Diamonds & Gasoline
Φανταστικό άλμπουμ. Άλματα σε σχέση με το απλά καλό ντεμπούτο. Every Girl, 7&7, 1968, Whole Damn Town (φοβερή pedal steel), The Funeral, ομώνυμο…
H μπάντα είναι ξεκάθαρα country πάνω απ’ όλα και δευτερευόντως rock. Ειδικά οι ηλεκτρικές στα solos ροκάρουν άσχημα. Πάντα όμως σκέφτομαι πως έχουν ένα pop quality ακόμα κι αν δεν προκύπτει αυτό μουσικά. Ίσως επειδή καταφέρνουν να τα κάνουν όλα τέλεια, η παραγωγή, ο ήχος, οι μελωδίες, οι αρμονίες, το παίξιμο. Δίσκος χωρίς ίχνος μετριότητας. Καταφέρνουν να με μελαγχολούν τόσο γλυκά όσοι λίγοι, άπειρο συναίσθημα.
Θα σταθώ όμως στο Evangeline, προτελευταίο κομμάτι του δίσκου. Και στον στίχο “Can’t you see my tears ringing through the night. I wait in hell between these spreadsheets and pray to God for morning light”.
Μπορεί κάποιος να κριντζάρει με τον ευαίσθητο και ευθύ στίχο αλλά όποιος το έχει ζήσει έστω και μια φορά… Ξέρει.
Ευτυχώς ο δίσκος τελειώνει με το Long Hot Summer Day. Πάλι καλά.
Δίσκος δεκάδας.
Great American Taxi - Reckless Habits
To American Beauty της νέας χιλιετίας? Όχι, εντάξει, υπερβολή αλλά δίνει το στίγμα της μπάντας. Mααα, έχουν τραγούδι με αυτόν τον τίτλο… μωρέ μήπως δεν είναι τυχαίο?
Φανταστικός δίσκος όπως και να 'χει. Κινούνται σε αυτόν τον country rock ήχο (very early 70s Grateful Dead, New Riders of the Purple Sage, Gram Parsons, ίσως και Marshall Tucker/ Charlie Daniels Band - το βιολί σίγουρα βοηθά σε αυτό), χωρίς όμως τις παρανοϊκές jam τάσεις αυτών και με λίγο blue-eyed soul στοιχείο. Τα κομμάτια, μέσα στο loose της φύσης των ιδιωμάτων τους, έχουν σαφή αρχή, μέση και τέλος. Θαυμάζω πως δεν διστάζουν να διασκευάσουν τους μεταγενέστερους, Uncle Tupelo, προσαρμόζοντας το New Madrid στα μέτρα τους, τόσο που για χρόνια υπέθετα πως ήταν δικό τους original, αργότερα ήρθαν οι UT στη ζωή μου και κατάλαβα.
Οι συνθέσεις τους πάντως είναι εξαιρετικές. Cold Lonely Town, One of these Days, Albuquerque, το προαναφερθέν Αmerican Beauty.
Η μπάντα αυτή, σε έναν κόσμο ιδανικό θα είχε στρατιές οπαδών, σε ετούτον υπάρχει (?) και δεν υπάρχει (μάλλον).
Δίσκος δεκάδας.
Black Label Society - Order of the Black
To 2ο αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Νιώθω πως εδώ ο ήχος κάπως έχει λίγο “γλυκάνει”. Ξερός παραμένει δλδ αλλά κάποιες γωνίες σαν να έχουν λειανθεί. Βοηθάει κι ο νέος drummer που μου φαίνεται λίγο λιγότερο robot, κάνει τον δίσκο πιο ζωντανό. Συν που δίνει ο Zakk κάποια από τα καλύτερα riffs του (το γρήγορο στο Crazy Horse πχ σκοτώνει ή το main riff στο ultra heavy Godspeed Hellbound), κάποια rocking choruses που με φτιάχνουν (Parade of the Dead, Southern Dissolution). Βάλε και το καλύτερο video clip από καταβολής κόσμου για το Overlord που είναι και μεγάλη κομματάρα. Βάλε και κάποια Sabbath-ικά riff που μακελεύουν. Βάλε υπέροχες μπαλάντες, Darkest Days (Raiiiin, Raiin, Raiiiiiiiiiin…) και Time Waits for No One, και διαφορετικό αλλά φουλ συναισθηματικό Shallow Grave. Φοβερό πως ο τραμπούκος έγραφε τέτοια κομμάτια κρατώντας την ποιότητα σε δυσθεώρητα επίπεδα, συχνά κλέβοντας την παράσταση από την heavy πλευρά του.
Φοβερός δίσκος που ακούγεται το ίδιο απολαυστικός όσο τότε.
Δίσκος δεκάδας.
Accept - Blood of the Nations
Τα ίδια λέω και ξαναλέω. Κάπου έχω γράψει γι αυτό εδώ μέσα παλιά. Μας είχαν φάει τα αυτιά, “Σκοτώνει το νέο Accept”, “διαλύει τα πάντα”. Η σκέψη μου πάντα η ίδια. Δεν ακούω Accept χωρίς Udo.
Kάποια στιγμή μετά από πολλή ζαλούρα λέω, άντε, ας το βάλω, πόσο χάλια να είναι μωρέ. O τίτλος του Beat the Bastards με προιδέασε αρνητικά αλλά το riff κι ο καινούργιος τραγουδιάρης ήταν πολύ καλοί. Όμως όταν μπαίνει στο ρεφρέν αυτή η lead μελωδία του Wolf, γερμανικής μεγαλοπρέπειας και μελαγχολίας, εκεί ένιωσα πως οι Accept ΜΟΥ επέστρεψαν. Teutonic Terror επίσης έπος. Πώς καταφέρνουν να μην ακούγονται βαρετοί ενώ παίζουν αυτό το αρκετά περιοριστικό ύφος heavy metal, δε θα καταλάβω ποτέ. Μπορεί να το ήθελα λίγο πιο μαζεμένο, όχι γιατί κάποιο κομμάτι υστερεί, πραγματικά όλα είναι κομματάρες. Αλλά έχει μεγάλη διάρκεια, έτσι νιώθω ακούγοντάς το ξανά, πώς να γίνει. Και παραβλέπουμε κάποιες στιχουργικές αστοχίες. Όταν σκάνε διαστημικά riff σαν του No Shelter και μελωδικά έπη σαν το Time Machine, δεν μπορούμε να παραπονεθούμε και πολύ.
Κάπως έτσι γίνονται τα σωστά reunion.
Δίσκος δεκάδας.
Imperial State Electric - Imperial State Electric
Ανήκω στην κατηγορία αυτών που δεν χαλάστηκαν καθόλου με τους ISE. Ο Nicke δεν κάνει κάτι πολύ διαφορετικό από ό,τι με τους Hellacopters. Κάποια punk/ garage στοιχεία φυσικά υπάρχουν, πολύ Kiss και 70ς hard rock γενικά (έως και The Who), ίσως προσθέτει και λίγη παραπάνω 60ς pop (στη συνέχεια πιο πολύ) και συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα τραγουδοποιίας. Απίθανα ρεφρέν, κάτι φοβερές γέφυρες, γενικά να έχεις όρεξη να τραγουδάς κομματάρες (Lord Knows I Know That It Ain’t Right, Throwing Stones, I Got All Day Long, θεϊκό Lee Anne-από τα τραγούδια της χρονιάς, θεϊκό Diseased Pieces of My Heart, τα αγαπημένα μου). Ίσως είναι πιο μελωδικό, αλλά ακούγεται καλοκαιρινό και απίστευτα διασκεδαστικό. Δισκάρα μεγάλη από μια μπάντα που, ω, τι έκπληξη, δεν απογοήτευσε ποτέ.
Δίσκος δεκάδας.
Lake Street Dive - Lake Street Dive
Φοβερή μπάντα. Με δυό λέξεις jazz pop (ακόμα). Κουαρτέτο ο πυρήνας της μπάντας (με έξτρα μουσικούς στο στούντιο), κιθάρα, drums, ακουστικό μπάσο, δύο γυναικείες παρουσίες και φωνές, μία ανδρική. Νιώθω πως είναι πιο rocking από την Norah Jones, πιο smooth και jazzy από την soul των Tedeschi Trucks, κάπου εκεί ανάμεσα. Η μπάντα έχει ένα ζεστό ήχο, ανάλαφρο, με αναγκάζει να τους ακούω ξανά και ξανά… Είναι σαν ένα summer breeze. Πολλά soul και pop στοιχεία, πανέμορφες αρμονίες και μελωδίες, gentle arrangements. Φοβερό άλμπουμ, στη συνέχεια ήρθαν και καλύτερα.
Δίσκος δεκάδας.
American Aquarium - Small Town Hymns
Δεν αισθάνομαι άνετα με δίσκους που με κάνουν να αισθάνομαι άβολα μπροστά τους, δίσκους που χτυπάνε συνεχώς ευαίσθητες χορδές. Και κάπως με ρίχνουν ακόμα κι αν είμαι σε καλή φάση της ζωής μου.
Το Small Town Hymns το αγαπώ πολύ. Είναι στους 2-3 καλύτερους δίσκους τους πιθανότατα. Αλλά σε σχέση με το Dances for the Lonely που είναι πιο πολύ “για όλες τις ώρες”, αυτό είναι για συγκεκριμένες. Μελαγχολικό country/ folk rock για ραγισμένες καρδιές, με λίγες στιγμές μόνο που σου επιτρέπουν να ανασάνεις πριν ξαναβυθιστείς μέσα σου.
Δίσκος δεκάδας.
Wilson T King - Follow Your First Mind
Λαμπρό ξεκίνημα. Heavy blues, lead που πατάνε στο παρελθόν τόσο όσο, κάποια bends που δεν είναι τα τυπικά blues bends, μια έντονη αίσθηση alternative συνεχώς παρούσα, σου δίνει ο Wilson την εντύπωση πως θέλει να ξαναγράψει την ιστορία από την αρχή. Αδιανόητο πόσο φρέσκος ακούγεται σε έναν ήχο που έχει κορεστεί όσο λίγοι. Και με μια κιθάρα παχιά, βαριά, μου σηκώνει την τρίχα.
The Light Behind The Sun, Vigilante Man, The Devil Waits For No Man, All That Matters Is How Well You Walk Through The Fire, ασήκωτα, Hurricane με σολάρες γεμάτες συναίσθημα, νωχελικό ψυχεδελικό ντελίριο στο Now I Know και το μελαγχολικό Loneliness Makes Sense Sometimes… Ακόμα και το Albert που είναι πιο παραδοσιακό, βάζει τα γυαλιά σε πολύ πιο έμπειρους συνοδοιπόρους του.
Φανταστικό ντεμπούτο. Το επόμενο άλμπουμ πάντως, δεν το περίμεναν ούτε οι πιο αισιόδοξοι.
Δίσκος δεκάδας.
*Διάβασα πως βγάζει άλμπουμ όπου να 'ναι. Να δούμε τι θα δούμε πάλι. Και βγάλε τα σε physical product ρεεεεε!!! Ο μόνος καλλιτέχνης για τον οποίο τα έσκασα για mp3.
Robert Plant - Band of Joy
Ο πιο americana δίσκος του Robert αν εξαιρέσουμε τις δουλειές με την Krauss. Είναι φοβερό πόσο ωραία είναι τα arrangements, πόσο δουλεμένα. Θυμίζουν πολλά πράγματα αλλά δε θυμίζουν και τίποτα. Έχει ένα cosmic twist πολύ διαφορετικό όμως από ό,τι θα άκουγες πχ σε μια δουλειά του Gram Parsons. Είναι μια μυσταγωγία διαφορετική, που σε κάποια τραγούδια όπως το Monkey σκοτεινιάζει, μου μοιάζει προπομπός όσων θα ακούγαμε από αυτόν σε επόμενες δουλειές του. Χάνεσαι στον κόσμο που πλάθει με τους Band of Joy και δεν θες να βγεις από αυτόν.
Δίσκος δεκάδας.
Neil Young - Le Noise
Θα έπρεπε να έχω αναφέρει τουλάχιστον 2-3 δίσκους ακόμα, νομίζω τελευταία αναφορά ήταν στο Broken Arrow. Αλλά επειδή έτσι δε θα τελειώσω ποτέ, κάποια αναγκαστικά μένουν εκτός.
Εδώ όμως έχουμε σοβαρό θέμα γιατί ο Young, για ακόμα μια φορά κάνει ό,τι του κατέβει, αλλάζει διαθέσεις κατά το δοκούν. Ηχογραφεί λοιπόν μόνος του με μια ηλεκτρική κιθάρα. Αυτός κι ο παραγωγός. Oύτε φυσαρμόνικες, ούτε Crazy Horse, τίποτα. Ακούγεται τόσο εμπνευσμένος όμως που ακόμα κι έτσι, κρατώντας την βασική ιδέα των συνθέσεων, χωρίς ρετούς, συγκινεί. Ακούγεται σχεδόν μοντέρνος σε κάποια τραγούδια. Και λόγω της έλλειψης ενορχηστρώσεων, υπάρχει πολύς “κενός χώρος”, κάτι το σχεδόν ψυχρό στον ήχο. Όμως με κάποιο τρόπο δουλεύει. Πάντα όποτε ακούω τον Young, ασχέτως αν έχει μαζί του έναν, δύο, τρεις, δεκατρείς να τον συνοδεύουν, νιώθω πως είναι μόνος. Ακόμα και με τους σπουδαίους Crazy Horse. Είναι τόσο προσωπικό ό,τι κυκλοφορεί, τόσο δικό του σαν όραμα, δίνει τόση ψυχή που πάντα τραβά όλα τα φώτα πάνω του και δίκαια, ως ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες ever.
Δίσκος δεκάδας.
Hogjaw - Ironwood
Shit. Οι Hogjaw είναι φοβερή μπάντα. Φοβερή. To Rollin’ Thunder που ανοίγει τον δίσκο το φωνάζει. Αλλαγές σε tempo, σκληρές κιθάρες συνεχώς, σου πετάει άπειρα σολίδια στη μούρη όπως οφείλει ο σωστός southern rock δίσκος. Εδώ μειώνεται λίγο το ZZ Top στοιχείο για να αυξηθεί το Skynyrd/ Molly Hatchet. Που σημαίνει περισσότερες κιθάρες να αλωνίζουν δεξιά κι αριστερά, δισολιάρες και σολάρες, riffs χωρίς σταματημό, περισσότερο αλητήριο hard rock βουτηγμένο στα bourbon, rhythm section που κρατά τα μπόσικα αλλά παράλληλα τα σπάει. Αν και πολλές μπάντες της σκηνής βγάζουν κάτι β’ διαλογής, οι Hogjaw απλά δεν καταλαβαίνουν από αυτά και σκορπάνε κομματάρες ασταμάτητα. Three Fifty Seven, Country Line, Ain’t Ever Gonna Win, Walkin’.
Κι αυτούς κάποτε τους είχα αδικήσει αλλά επανόρθωσα τα τελευταία χρόνια. Ευτυχώς.
Δίσκος δεκάδας.
South Memphis String Band - Home Sweet Home
Alvin Youngblood Hart, Luther Dickinson, Jimbo Mathus. Delta blues, country blues, αιώνια. Μαντολίνα και μπάντζα σιγοντάρουν τις ακουστικές κιθάρες και ενίοτε οδηγούν τις συνθέσεις. Άντε κανά kazoo. Δεν υπάρχει εδώ μέσα ηλεκτρική μουσική. Η μόνη υποψία κρουστού έρχεται από το χτύπημα του ποδιού στο πάτωμα (ξύλινο κατά προτίμηση). Οι τρεις αυτοί μουσικοί είναι μεγάλοι γνώστες και μπορούν να υποστηρίξουν το υλικό με σεβασμό και πειστικότητα, αναβιώνοντας αρχαίες blues και gospel μελωδίες που δύσκολα σε αφήνουν ασυγκίνητο αν έχεις μια κλίση προς τέτοιους ήχους. Σπουδαίο και ιδιαίτερο άλμπουμ.
The Hold Steady - Heaven Is Whenever
Το πρώτο άλμπουμ τους που δεν πιάνει επίπεδα instant classic. Μπορεί να φταίει η απουσία του Nicolay στα πλήκτρα που χρωμάτιζε καίρια τα κομμάτια. Σίγουρα φταίει δηλαδή. Γιατί οι ιστορίες του αστείρευτου Finn παραμένουν κορυφαίες ενώ και πολλά τραγούδια είναι βαρβάτα, παιγμένα από την καλύτερη rock μπάντα της πιάτσας. Μπαίνει το The Weekenders, το Smidge και δεν βρίσκεις κάτι να τους προσάψεις αλλά κάτι δεν πάει εντελώς καλά. Παρόλα αυτά έξυπνα riffs έχει, hooks για να υψώσεις γροθιά στον αέρα σίγουρα, μελωδίες ιδιαίτερες και κολλητικές (έπος Barely Breathing). Για άλλη μπάντα θα ήταν το αριστούργημά τους, για τους Hold Steady είναι απλά πάρα πολύ καλό.
Tom Petty and the Heartbreakers - Mojo
Ήμουν σίγουρος πριν ακούσω το Mojo πως, ό,τι αμφιβολίες έχω για το αν θα πρέπει να αναφερθώ σε αυτό, μόλις μπει το Something Good Coming, θα εξαφανιστούν. Είναι αντικειμενικά καλύτερο από άλλα άλμπουμ που δεν αναφέρω? Όχι. Αλλά ο Petty είναι αγαπημένος καλλιτέχνης, γυρνάω στις δουλειές του πολύ συχνά και το ίδιο συμβαίνει με το Mojo, που θα το κατέτασσα στο μέσο της δισκογραφίας του περίπου, ίσως και λίγο πιο κάτω. Εδώ η μπάντα ακούγεται πιο bluesy από ποτέ, τα φώτα συχνά στρέφονται στον θεό Mike Campbell στην κιθάρα που είναι θεός (δεν έκανα λάθος), πειραματίζονται λίγο με country, reggae, θυμίζουν bluesy Dylan, θυμίζουν Zeppelin στο εκρηκτικό hard rocking, I Should Have Known It, ίσως ακόμα και Dire Straits σαν feel σε κάποια bluesy laid back tracks. In hindsight, μου θυμίζει και τις δουλειές του Campbell με τους Dirty Knobs που κυκλοφόρησε τελευταία. Αλλά φέρει κι φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Petty σε κάτι No Reason To Cry ή το Something Good Coming που αναφέρθηκα πριν. Φοβερό άλμπουμ, φρέσκο.
Matt Hill - On The Floor
Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που προσπαθούν να διατηρήσουν την φλόγα των blues αναμμένη σε πείσμα των καιρών. Ένας τέτοιος είναι κι ο Matt Hill. Η μουσική του κινείται από τα Chicago blues έως το early rock ‘n’ roll. H μόνη πιο μοντέρνα υπόνοια έρχεται με τη διασκευή του Hellz Bellz που όμως αντί για AC/DC θυμίζει Chuck Berry. O ήχος, η παραγωγή, όλα σε ταξιδεύουν 50-60 χρόνια πίσω. Αν κάποιος έχει βαρεθεί να ακούει τα ίδια και τα ίδια standards από Muddy Waters, Otis Rush και λοιπούς θεούς αλλά ακόμα γουστάρει τον ήχο, εδώ χτυπάει χρυσό. Ο Hill πιστεύει σε αυτό που κάνει και το υπηρετεί σωστά, με ενέργεια και πάθος, όπως απαιτούν τα blues - δες και το εξώφυλλο).
Devon Allman’s Honeytribe - Space Age Blues
Ο Devon είναι γιος του σπουδαίου Gregg Allman. Κιθαριστάρα, καλή φωνή με μια χροιά που πιο πολύ μου θυμίζει τον Zakk Wylde αλλά σαφώς πιο soulful και ελαφρώς λεπτότερη φωνή.
Υπήρχε μια εποχή που πίστευα πως ο μουσικός που θα γράψει το επόμενο μεγάλο blues hit θα είναι ο Devon. Καλά τα πήγα, scouter έπρεπε να γίνω. Απλά έχει ένα ταλέντο να γράφει σούπερ πιασάρικα τραγούδια. Εδώ στο 2ο άλμπουμ του μου φαίνεται πως προσπαθεί να κάνει το μεγάλο μπαμ αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνει.
To ομώνυμο είναι φοβερό, moody τραγούδι, αργό, βαρύ. To Endless Diamond ακόμα καλύτερο, θα έπρεπε να παίζει στους “πιο rock σταθμούς της πόλης”, άνετα. Τι κομματάρα είναι αυτή, μελωδιάρα, hooks φοβερά, hard rocking chorus, πλήκτρα, απίθανο κομμάτι. Ή το New Pet Monkey, επίσης moody, με ωραία σαξόφωνα, μια ομορφιά.
Κι αν σε κάποια τραγούδια ακούγεται πιο συνηθισμένος κινούμενος σε blues/ soul ήχους, με κάποια πιο funky περάσματα, λίγο πιο southern-ish μπαλάντες, κανένας φόβος, το κάνει πολύ καλά (κι αισθητά πιο rock). Σε τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσε, κυλάνε στο αίμα του αυτές οι μουσικές.
Ronnie Wood – I Feel Like Playing
Από τους πιο αδικημένους μουσικούς εκεί έξω, ένας θεός ξέρει γιατί. Solo καριέρα, Faces, Jeff Beck, Stones… Μιλάμε για θηρίο. Το I Feel Like Playing είναι δισκάρα. Ακούγεται οικείο από τις πρώτες νότες του Why You Wanna Go and Do a Thing Like That For (εμπνευσμένος τίτλος). Easy grooves, dirty, badass αλλά και μελωδικό rock, loose παίξιμο και arrangements, φλερτ με reggae που κρατά δεκαετίες. Αγέραστος. Μπορεί να βοηθά και που φαινόταν ήδη γέρος από τα 70s. 
Δεν έχουν αλλάξει πάντως πολλά ούτε από πλευράς έμπνευσης. Ενέργεια, φοβερά hooks, υπέροχες μπαλάντες. Δεν νομίζω οι Stones να έχουν κυκλοφορήσει κάτι καλύτερο από τα 90s κι έπειτα και μιας και το feeling έχει αρκετά Stones, είναι ιδανικό άκουσμα για όσους λείπει νέα μουσική από τους γίγαντες. (Στα συνθετικά και εκτελεστικά credits παρελαύνουν μεγάλα ονόματα, Slash, Gibbons, Vedder, Womack, κι άλλοι, χαμός).
35 Likes
αποτέλεσμα ΗΠΑ - Νοτιο Σουδάν FIBA ;
5 Likes
Μόλις συνειδητοποίησα ότι το 2009 βγήκε ο δίσκαρος Exploding Head και το ξέχασα εντελώς.
Επίσης μόλις έλαβα απειλητικό μήνυμα σε πλατφόρμα δημιουργίας περιεχομένου:
“Ξέρεις, το 2009 βγάλαμε το Thunder in the sky”.
ΦΑΚ.
1 Like
Top 5 2010
ο δρόμος προς την αγάπη είναι σπαρμένος μάτια γατιών
- The Dead Weather - Sea of Cowards
- Pain of Salvation - Road Salt One
- Εγγονόπουλος, Πουλικάκος, Socos - H Ύδρα Των Πουλιών
- Sufjan Stevens - All Delighted People
- The Black Keys - Brothers
27 Likes
Κατάντια indeed @hoppeto
1 Like
Μπορει καποιος να ελεγξει τα αποτελεσματα παρακαλω? Νιωθω οτι καποιοι μπορει να ψηφισαν κατι αλλο απο αυτο που εγραψαν, και να επηρεασαν με τα ψεματα τους τους αλλους χρηστες, με αποτελεσμα να χασουν την θριαμβευτικη πρωτια οι Vektor. Αν γινεται να εχουμε καποιον ελεγχο εδω μεσα θα ηταν πολυ ευσπροδεκτο.
3 Likes
Όταν το έγραφα, σκέφτηκα θα το τσεκαρω όταν είναι να ποστάρω, αλλά…
1 Like
…αλλά δεν πήγε και πολύ καλά αυτό, ή μάλλον πήγε εξαιρετικά τώρα που το σκέφτομαι, a nice wtf moment 
1 Like
2010
Enforcer-“Diamonds”
Alcest-“Écailles de lune”
Agalloch-“Marrow of the Spirit”
Enslaved-“Axioma Ethica Odini”
Kvelertak-“Kvelertak”
32 Likes
Μπήκαμε στην καινούργια δεκαετία λοιπόν, το 2010 ήρθε η συγκατοίκηση, πήρα μηχανή και ο Σπανούλης άλλαξε την ιστορία του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Από ταινίες ξεχώρισαν τα Inception (το κάψαμε ρε), Black Swan (πολύ ωραία αισθητική), Alice In Wonderland (πανέμορφη), How to train your dragon, The book of Eli (αυτά τα post-apocalyptic πολύ μου αρέσουν), The king’s speech (απίστευτη ερμηνεία από Geoffrey Rush), Despicable me, Due date (πλάκα είχε ρε συ), The runaways, Dinner for schmucks (ο Michael Scott γαμάει πάλι) και It’s kind of a funny story (πολύ ωραία ταινία).
Στα επιτραπέζια θα βάζω τοπ 5 από δω και πέρα γιατί μπήκαμε στη χρυσή εποχή του επιτραπέζιου που άνοιξε μια τρύπα νααααα στο πορτοφόλι μου…
7 Wonders (το παιχνίδι που άλλαξε τα πάντα, στρατηγική σε streamlined πλαίσιο, καθαρό gameplay.)
Sid Meier’s Civilization: The Board Game (ακριβώς αυτό που λέει, civilization building.)
King Of Tokyo (εύκολο fun gateway dice game.)
Cyclades (από τα πρώτα mainstream area control)
Runewars (Μεγάλο, επικό, 4x fantasy game.)
Πάμε και στη λίστα τώρα, οι τρεις πρώτοι δίσκοι θα μπορούσαν όλοι να είναι το νούμερο ένα μου και μάλιστα άλλαξε πολλές φορές η σειρά ανάμεσά τους.
1) Kvelertak - Kvelertak
Από τις πιο δυνατές σφαλιάρες νεμπούτου ever. Ιδανική μουσική για κλωτσοπατινάδα, black metal rock ‘n roll με το πάθος του hardcore punk. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω που να έχει νόημα.
2) Pain Of Salvation - Road Salt One
Δεν έχω ιδέα πως αυτός ο δίσκος δεν κατέληξε δίσκος της χρονιάς για μένα. Πραγματικά το μετανιώνω όσο γράφω αυτές τις λέξεις. Μεγάλη στροφή στον ήχο των PoS με μια 60’s blues rock υφή απίστευτα ελκυστική και ζεστή. Το σημαντικό στο Road Salt One είναι τα τραγούδια που έγραψε ο μοναδικός Daniel, χωρίς πολυεπίπεδες συνθέσεις, μόνο με συγκλονιστικά όμορφες ιδέες. Σε στιγμές ασυγκράτητης υπερβολής τούτο εδώ είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, σε στιγμές απόλυτης νηφαλιότητας το ζευγάρι Sisters και Of Dust είναι το καλύτερο ζευγάρι συνεχόμενων τραγουδιών της δεκαετίας του.
3) Avenged Sevenfold - Nightmare
Τρίτη δισκάρα στη σειρά, εδώ έγιναν λίγο πιο προσβάσιμοι στον μέσο μεταλά βάζοντας περισσότερο Metallica στο μείγμα από κάθε άλλη φορά. Η φωνή του Shadows είναι στην καλύτερη φάση της, πιο ώριμη και στιβαρή από τις προηγούμενες δουλειές, οι κιθάρες παίζουν υπεροχα ριφ και παπάδες, πίσω από τα τύμπανα υπάρχει ο Portnoy κι αυτό φτάνει. Πάντως όσο ακους το δισκο λες οκ αυτός είναι όντως τρίτος οπότε μια χαρά το βάλαμε εδώ, και φτάνεις στο τέλος με το μπάσο Christ να ανοίγει το Save me και ξαφνικά πάει, πουτάνα όλα. Νομίζω ότι αν βγάλουμε έξω προσωπικό γούστο και συναισθηματισμούς αυτός έπρεπε να είναι ο δίσκος της χρονιάς.
4) Volbeat - Beyond Hell/Above Heaven
Είναι το καλύτερο άλμπουμ τους? Ποιός ξέρει, μπορεί… Δεν έχει κάποια σημαντική διαφορά στο ύφος από τα δύο προηγούμενα (άντε ίσως τις εξωτερικές συμμετοχές), ούτε και στην ποιότητα. Αυτός ο δίσκος μόλις μπει ανεβαίνει η διάθεση μου, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όταν μπαίνουμε στο αμάξι για να πάμε διακοπές το πρώτο που μου έρχεται να βάλω είναι Volbeat. Έχω ξαναπεί ότι είναι πολύ σημαντικό να έχουμε γκρουπ όπως αυτό στη ζωή μας.
5) Parkway Drive - Deep Blue
Πόλεμος. Ισοπεδωτικό άλμπουμ, ριφάρες, μοναδικός frontman, το metalcore (τέτοιο δεν είναι?) στα καλύτερά του. Το Home is for the heartless έδειξε το δρόμο, σε αυτούς και εμάς…
6) The Shadow Theory - Behind The Black Veil
Το καλύτερο άλμπουμ του Graves μετά το Murder of crows και στα πέντε καλύτερα που έχει κυκλοφορήσει. Είχα χρόνια να το ακούσω, όχι γιατί το σνόμπαρα αλλά γιατί το είχα ξεχάσει, αλλά είναι υπέροχο, σκοτεινό, με μια King Diamond meets Psychotic Waltz ατμόσφαιρα. Η παραγωγή είναι μουντή αλλά αυτό συμβάλει στον ήχο που θέλουν να φέρουν. Οι Progressive ξάδερφοι των Ghost γουστάρουν πολύ τους Jethro Tull και λίγο τους Pain Of Salvation. Δισκάρα λέμε όμως.
7) Serj Tankian - Imperfect Harmonies
Ναι δεν είναι μέταλ, ακόμα και ροκ δεν το λες ακριβώς. Εχω καταλήξει πως όταν οι μεταλάδες κρίνουμε έναν δίσκο, κρίνουμε πρωτίστως είδος και κατεύθυνση ήχου, όχι την ποιότητα της μουσικής προσέγγισης. Το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Serj δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με το πρώτο αλλά είναι κι αυτό πραγματικά εξαιρετικό, ίσως λίγο πιο μπροστά σε επίπεδο επιλογών απότι άντεχε ο μέσος οπαδός του τότε (και τώρα) αλλά το songwriting είναι τέτοιο που δεν αφήνει περιθώρια για ουσιαστικές αντιρρήσεις. Ολος ο δίσκος είναι υπέροχος αλλά ακόμα πιο πάνω είναι τα Borders are, gate 21 (ίσως η ροκ έκδοση με τον Morello να ήταν πιο κατάλληλη για να το αναδείξει, αλλά αυτή ταιριάζει περισσότερο με το υπόλοιπο άλμπουμ), Electron, Yes it’s genocide (συγκλονιστική ερμηνεία, συγκλονηστική).
8) Enslaved - Axioma Ethica Odini
Οι άνθρωποι παίζουν 70’s prog rock για μπλακμεταλάδες. Δεν παίρνει πολλή συζήτηση αυτό το άλμπουμ, υπήρξαν περίοδοι που θα το κάρφωνα στην πρώτη θέση για δίσκο της χρονιάς χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι Enslaved ξεκινάνε εδώ ένα σερί που ακόμα δεν έχει κλείσει το οποίο τους τοποθετεί στην κορυφή της προσωπικής μου λίστας στο ακραίο μέταλ.
9) The Contortionist - Exoplanet
Η χρυσή τομή ανάμεσα στους Gojira, τους The Ocean, τους Meshuggah και το Deathcore. Φοβερό άλμπουμ σύγχρονου, μοντέρνου, σκληρού progressive.
10) Stone Sour - Audio Secrecy
Αφήνοντας ακόμα πιο πίσω το Slipknot στοιχείο οι Stone Sour γράφουν αμερικάνικο hard rock με ήχο μοντέρνου metal. Η φωνη του Corey ταιριάζει πολύ σε αυτό το ρόλο που δε φοράει μάσκα και μάλιστα φαίνεται πιο προσωπικά ειλικρινής, τουλάχιστον το 2010.
11) Alter Bridge - AB III
Το Hard rock χρειάζεται ήρωες, δεν είναι μουσική που επιβιώνει μόνη της αυτόφωτα μέσα από τον πλούτο και την πρωτοτυπία της πρότασής της. Οι Alter Bridge έχουν αυτή τη στόφα που πατάει πάνω σε έναν χαρισματικό τραγουδιστή και δυο κιθάρες που τραβάνε τα μάτια όπως οι rock stars of old. Σε αυτό το δίσκο βαδίζουν, ξανά, ακριβώς το δρόμο αυτού του ήρωα που χρειάζεται η μουσική τους.
12) Midas Fall - Eleven. Return And Revert
Δεν έχω ιδέα τι είδος είναι αυτό ρε, είναι post rock, alternative rock, κάτι άλλο? Θα το πω σκέτο ροκ και θα είμαστε οκ, το σημαντικό άλλωστε είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργούν. Λειτουργεί τόσο καλά γιατί υποστηρίζεται από υπέροχες μελωδίες και πολύ ωραίες, σχεδόν θεατρικές φωνές.
13) Seventh Wonder - The Great Escape
Προφανώς και στο κέντρο της συζήτησης για αυτό το δίσκο βρίσκεται το ομώνυμο έπος που είναι αδύνατο να μην εκθειάσει κάποιος που αρέσκεται στο μελωδικό progressive,αλλά έχει κι άλλες κομματάρες μέσα με τα Alley cat και King of whitewater να ξεχωρίζουν. Ο μόνος λόγος που το προηγούμενο ήταν καλύτερο είναι το φοβερό concept του Mercy falls.
14) Anathema - We’re Here Because We’re Here
Κανονικά έπρεπε να λέω ότι οι Anathema πέθαναν, ότι είναι απαράδεκτη η νοοτροπία τους, ότι η φωνή του Cavanagh έχει πέσει πολύ, ότι αδίκως κυνηγάνε τα μεγαλύτερα κοινά του alternative prog rock με την όγδοη δουλειά τους, και ότι ο δίσκος είναι κακός. Σε όλα τα υπόλοιπα ίσως να συμφωνήσω μέσες άκρες, εκεί που όμως θα διαφωνησουμε είναι στο τελευταίο, και πιο σημαντικό μάλλον ε, γιατί ο δίσκος είναι πολύ καλός. Μου αρέσει πολύ και αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που τον κράζουν τον έχουν ακούσει πραγματικά προσεχτικά, ναι έχει πάρει μια πιο Radiohead και Porcupine Tree κατεύθυνση αλλά με κομματαρες όπως τα dreaming light, angels walk among us, simple mistake και το συγκλονιστικό universal σε πείθουν εύκολα ότι καλά έκαναν κι ότι τελικά είχαν κάτι να πουν με αυτή τη νέα στροφή στον ήχο τους.
15) Coheed And Cambria - Year Of The Black Rainbow
Πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα δύο άλμπουμ. Η φωνή του Sanchez αλλά και το συνολικό feeling του δίσκου ακούγεται πιο ώριμο και έμπειρο. Σίγουρα προτιμώ τις προηγούμενες δύο δουλειές τους αλλά και αυτή είναι πολύ καλή παρά το ότι είναι από άλλα πιο απλά αλλά συναισθηματικά υλικά.
16) Godsmack - The Oracle
Δυναμικό, μοντέρνο, γκρουβάτο hard rock σε αμερικάνικες φόρμες. Παίζει έντονα για καλύτερος δίσκος τους.
17) Black Country Communion - Black Country Communion
Καταπληκτικό Hard Rock, κλασικό με τα blues του και τα soul του και τις τεράστιες κιθάρες του. Hughes, Bonamassa, Sherinian και Bonham, άμα λέμε supergroup το εννοούμε όχι μαλακίες, αλλά οπως και να ‘χει το σημαντικό είναι ότι κομματάρες ρε!!
18) Watain - Lawless Darkness
Όσο κι αν έχω απομακρυνθεί από το black τα τελευταία χρόνια αυτός ο δίσκος συνεχίζει να φτάνει πολύ συχνά στ’ αυτιά μου. Είναι οι μελωδίες, οι πολύ ωραίες κιθάρες και η ατμόσφαιρα που το κάνουν τόσο προσιτό σε μένα, νομίζω.
19) Joanne Shaw Taylor - Diamonds In The Dirt
Blues rock γεμάτο γρέζι, βρώμικες κιθάρες και διάθεση πολύ σκληρού καριόλη…
20) Orphaned Land - The Never Ending Way Of ORwarriOR
Καταπληκτική δισκάρα που το μόνο που την κρατάει χαμηλά είναι η παραγωγή. Αν το Sapari είναι τσιφτετέλι ή όχι μου είναι ψιλοαδιάφορο…
21) Blind Guardian - At The Edge Of Time
Έγινε μεγάλος ντόρος τότε με το voice in the dark, οι guardian γύρισαν στα παλιά και άλλα τέτοια γραφικά, όπως είπα και πιο πάνω πιστεύω πραγματικά ότι οι περισσότεροι μεταλάδες κρίνουν κατά κύριο λόγο κατεύθυνση ήχου και όχι την ποιότητα των συνθέσεων. Το voice in the dark λοιπόν είναι πολύ ωραίο τραγούδι, αλλά έπος είναι το sacred worlds και το wheel of time. Αν θες mid 90’s Guardian πήγαινε σε Savage Circus/Persuader, οι βάρδοι πλέον έχουν άλλα πράγματα να πουν.
22) Hate - Erebos
Η επιρροή των Behemoth είναι πολύ έντονη παντού αλλά αυτό που βάζει το δίσκο στα καλύτερα της χρονιάς, και μάλιστα εύκολα, είναι ότι έχει πολύ καλογραμμένα κομμάτια.
23) Accept - Blood Of The Nations
Οι Accept είναι από τις πιο συνεπείς old school heavy metal μπάντες. Πρέπει να τους αναγνωρίζει κανείς ότι βγάζουν ακόμα ποιοτικούς δίσκους παρά το ότι δεν έχουν εξελίξει ιδιαίτερα την πρότασή τους, αυτός μάλιστα είναι εξαιρετικός και τα Teutonic terror και Pandemic είναι έπη.
24) The Pineapple Thief - Someone Here Is Missing
Ο μόνος λόγος που δεν είναι πιο ψηλά αυτό το progressive rock άλμπουμ είναι ότι δεν το έχω λιώσει όσο χρειάζεται και μάλλον αξίζει. Εχει μια ευκολόπιοτη αίσθηση, κάποιες στιγμές φέρνει στο μυαλό Muse και άλλες τις δουλειές του Steven Wilson αλλά έχει πολύ όμορφη ροή σα σύνολο και δε σε αφήνει να το κόψεις στη μέση όταν το βάλεις.
25) Dead Letter Circus - This Is The Warning
Φοβερή δουλειά από τους Αυστραλούς με αρκετά προοδευτικά στοιχεία αν και δεν είναι καθαρά progressive μπάντα. Αυτό που μου κάνει πολύ ωραία εντύπωση είναι ότι οι κιθάρες, και όχι μόνο, αφήνουν μια αίσθηση instrumental μπάντας στα παιξίματα αλλά και στην ανάπτυξή αγκαλιάζοντας όμως ταυτόχρονα την πολύ καλή φωνή που έχουν στη διάθεσή τους και τις όμορφες μελωδικές γραμμές που έχουν γράψει…
26) Gamma Ray - To The Metal
Αρκετά καλός δίσκος με κάποια πολύ ωραία κομμάτια. Μάλλον είναι το αγαπημένο μου από την ύστερη εποχή τους.
27) Heaven Shall Burn - Invictus
Στο ίδιο ύφος με τα προηγούμενα αλλά λίγο πιο κάτω σε επίπεδο. Παραμένει όμως ένας πολύ πορωτικός δίσκος και έχει μέσα Omen και Combat που εντάξει…
28) A Forest Of Stars - Opportunistic Thieves Of Spring
Black Metal με θεατρικότητα στο θεό, φοβερή ατμόσφαιρα και πολύ πολύ μουσικό βάθος.
29) Beth Hart - My California
Ο δίσκος δεν είναι όλος σε πολύ υψηλό επίπεδο σίγουρα, αλλά οι κορυφαίες του στιγμές είναι πραγματικά κορυφαίες. Ομώνυμο, sister heroine, take it easy on me και like you είναι όλα ένα κι ένα…
30) Black Rebel Motorcycle Club - Beat The Devil’s Tattoo
Και μόνο το πρώτο κομμάτι φτάνει για να είναι στη λίστα, αλλά και ο υπόλοιπος δίσκος έχει αρκετά ωραία κομμάτια. Για το τι παίζουν καλύτερα να μιλήσει κάποιος άλλος γιατί εγώ είμαι ψιλοάσχετος από τέτοια ακούσματα (αν πιεστώ να τους βάλω κάπου θα πω ότι είναι garage-blues rock).
Αυτά για το 2010 από μένα.
35 Likes
2010
Honourable mentions: Adam Lane’s Full Throttle Orchestra, Agalloch, Amoeba Split, Julie Christmas, Crippled Black Phoenix, Dead Letter Circus, Dillinger Escape Plan, Elephant9, Enslaved, Extra Life, Gazpacho, Gorillaz, Grinderman, Haken, Jaga Jazzist, Karma To Burn, Kayo Dot, Killing Joke, Kvelertak, Mary Halvorson Quintet, Mekong Delta, Mike Patton, The Ocean, Pineapple Thief, Samsara Blues Experiment, Stick Men, Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra, Toundra, Verbal Delirium, Wovenhand
Παραλίγο λίστα: Arcade Fire, Johnny Cash, Demians, Lunatic Soul, Brendan Perry, Shearwater, Swans
TOP 15
15. Sleepin Pillow - Superman’s Blues
Έκανα λάθος που ξέχασα το ντεμπούτο, κι αυτό όμως είναι ισάξιο. Εκπληκτικό psych rock που όμοιο του δεν έχουμε βγάλει ακόμα.
14. Daughters - Daughters
Ίσως οι τελευταίοι μαλάκες που “αναγκάζομαι” να ψηφίσω - επίσης μία από τις λίγες νεότερες noise rock μπάντες που κοίταξαν στα μάτια τους μεγάλους του είδους.
13. Spock’s Beard - X
Η στιγμή στον χρόνο που εγώ και οι Spock’s Beard ταιριάξαμε και συμπορευτήκαμε! Τρομερό άλμπουμ.
12. Hans Zimmer - Inception OST
Εντάξει, έχει την αβάντα ότι ντύνει μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, και πάλι όμως ο Zimmer εδώ “ζωγράφισε” διότι στόχευσε στην ατμόσφαιρα.
11. Deftones - Diamond Eyes
Άλλη μια μπάντα που δεν έχω μελετήσει πολύ. Το “Diamond Eyes” είναι καταπληκτικό και η δουλειά τους που έχω απολαύσει περισσότερο.
10. Univers Zero - Clivages
Επιστροφή στις λίστες μου μετά από 25 χρόνια, με ένα από τα καλύτερα και πιο πλούσια σε αντιθέσεις άλμπουμ των avant rock θεών.
09. Εγγονόπουλος, Πουλικάκος, Socos - Η Ύδρα των Πουλιών
Η αλήθεια πως ο σουρεαλισμός είναι από τα αγαπημένα μου - αν όχι το απολύτως αγαπημένο - κινήματα στην τέχνη. Ακόμα κι αν δεν ήταν όμως, νομίζω πως και πάλι θα σήκωνα τα χέρια ψηλά μπροστά σε αυτό το underground αριστούργημα.
08. Midlake - The Courage Of Others
Πάντα λέω πως δεν με ψήνουν τα revivals και τα νοσταλγικά συγκροτήματα, τέτοιες μπαντάρες όμως σαν τους Midlake βγαίνουν πάρα πολύ σπάνια. Απίστευτες τραγουδάρες και πραγματικά μοναδική folk rock ατμόσφαιρα. Ο καλύτερος τους δίσκος.
07. Alcest - Ecailles De Lune
Κανονικά δεν θα έπρεπε να τρελαίνομαι με τους Alcest - όπως δεν τρελαίνομαι με τους 90s Anathema - επειδή είναι αρκετά γλυκεροί, παρόλα αυτά η ποιότητα τους με αναγκάζει σε κωλοτούμπα. Ένας μαγικός και αλαφροίσκιωτος δίσκος.
06. Motorpsycho - Heavy Metal Fruit
Ο λόγος που λατρεύω αυτόν τον δίσκο είναι ότι εδώ ανακάλυψα τους Motorpsycho. Ψάρωσα, δέθηκα, το αγάπησα σαν να είναι το καλύτερο τους - που όμως δεν είναι, υπομονή λίγο ακόμα. Γενικώς, τους έχω τεράστια εκτιμηση και σεβασμό.
TOP 5
05. Deathspell Omega - Paracletus
Το κλείσιμο της τριλογίας είναι θριαμβευτικό και βαρύγδουπο. Να πω εδώ ότι λέμε χίλια δυο πράγματα όταν μιλάμε για DsO, αυτό που συνήθως ξεχνάμε είναι το πόσο πορωτικό metal παίζουν. Πάμε παρακάτω.
04. Shining - Blackjazz
Επανάσταση. Μια απότομη ριπή αέρα που τα παίρνει και τα σηκώνει όλα, το “Blackjazz” αποδείχτηκε ανώτερης αξίας από τους δημιουργούς του, αποτελεί όμως ένα από τα avant-metal must have των τελευταίων 20 χρόνων.
03. Triptykon - Eparistera Daimones
Πολλοί πιστεύουν πως οι Triptykon είναι ποιοτικά κοντά στους Frost. Για μένα όχι - δεν γίνεται χωρίς Martin - είναι όμως όσο κοντά γίνεται. Σφυρηλατημένο πάντως στην ίδια φωτιά, το ντεμπούτο τους ήταν ένα τόσο βαρύ και χαοτικό δημιούργημα που μαλάκωσε την ορφάνια μας.
02. Cathedral - The Guessing Game
Κι όμως, η επιστροφή των Cathedral στους μεγάλους δίσκους ήταν εκκωφαντική, παρόλα αυτά ίσως πέρασε στο ντούκου. Αυτό το άλμπουμ είναι το πιο πολύχρωμο και το πιο περιπετειωδες τους, πιστεύω δε πως θα αποτελούσε το ιδανικό κλείσιμο μιας σπουδαίας καριέρας. Θα ήταν ο ιδανικός death of an anarchist. Λατρεμένο.
1. Pain Of Salvation - Road Salt One
Οι PoS την βλέπουν vintage rock και γράφουν Beatles τραγούδια; Ο Daniel μας το γυρνάει σε γκόμενος με φράτζες και ιδρωμένα λευκά φανελάκια; Κανονικά θα έπρεπε να κράζω/γελάω χωρίς αύριο. Έλα όμως που το άλμπουμ είναι απίστευτο! Το ένα έπος διαδέχεται το άλλο χωρίς σταματημό, η φρεσκάδα που εκλύεται ειναι αναντιρρητη και κάποια από τα καλύτερα τους κομμάτια φωλιάζουν εδώ. Οι PoS εδώ μου (ξανά) απέδειξαν ότι παίζουν μπάλα μόνοι τους κι ότι καλό είναι να τους εμπιστεύεται κανείς σχεδόν τυφλά. Ίσως ότι πιο κοντά σε 10άρι, μετά την κλασική τους τριάδα.
Best Cover:
37 Likes
Τι εννοείς? 