Μόνο αν το πεις, αλλιώς κυριλέ 
2 Likes
Πρέπει να το λέω συχνά πυκνά, το αναζητώ όμως σαν συναίσθημα συνέχεια. 
3 Likes
Μωρέ εσύ το 'χεις πιάσει το νόημα
Το θέμα είναι εμείς που (έστω κάποιες φορές) θέλουμε η μουσική μας να μας ΤΙΜΩΡΕΙ πώς μπλέξαμε έτσι και πώς ξεμπλέκουμε
2 Likes
5. Nails - Unsilent Death
Απλό, λίτο, στοχεύει την καρωτίδα και δεν λαθεύει ούτε χιλιοστό. Δίσκος οδοστρωτήρας, μόνο τσίτες, με riffs που κόβουν σαν λεπίδια, ενώ δεν φοβούνται και να γκρουβάρουν σε σημεία για να ολοκληρωθεί το μακελειό.
4. Briton Rites - For Mircalla
Πιθανότατα το αγαπημένο μου πρότζεκτ του πολυπράγμονος Phil Swanson. Παραδοσιακό doom, πιστό στις σαμπαθικές του ρίζες, με βαμπιρικά/occult aesthetics, φοβερό ήχο στις κιθάρες και riffs που τσακίζουν κόκκαλα. Για τα γούστα μου είναι πολύ ψηλά στο doom metal γενικότερα, όχι μόνο το 2010. Δίσκαρος!
3. Midlake - The Courage Of Others
Συγκινητικά τέλειο folk rock, ένας δίσκος που νιώθω να μου μιλάει όσο λίγοι. Νοσταλγικός, μελαγχολικός με μία αβίαστη απλότητα.
2. Dawnbringer - Nucleus
Ο Chris Black είναι για εμένα μια φιγούρα-πρότυπο στο σύγχρονο underground (αν υφίσταται αυτός ο όρος ακόμα). Ένας άνθρωπος που έχει παίξει ένα σωρό πράγματα και κάθε πρότζεκτ φέρει ανεξίτηλη την σφραγίδα του. Πάντα ακολουθεί τον δρόμο του και πάντα παίζει όπως ο ίδιος επιθυμεί, δεν ακολουθεί τάσεις, δεν ακολουθεί μανιέρες. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, ο Black είναι ένας τύπος που (εικάζω πως) ζει και αναπνέει για αυτή την μουσική. Συμμετοχή σε zines, προμόσιον σε ένα σκασμό μπάντες (και πάντα αξίζει το σπρώξιμο σε ότι προμοτάρει), έχει δικά του labels, γενικά το παλικάρι το νιώθει στο πετσί του και προσπαθεί με κάθε τρόπο να συμμετέχει στο underground των καιρών μας.
Όσο για τους Dawnbringer τα έχει πει εξαίσια ως τώρα ο Γράκχος, εγώ όμως θα σταθώ στο Nucleus καθώς εδώ τους έμαθα και εδώ έπαθα το πατατράκ. Τίποτα άλλο σαν αυτό δεν έχω βρει ούτε τώρα ούτε πριν ούτε ποτέ. Και επικά περάσματα και μεθυστικές 70ιλες και ντουμ και τρέμολο ριφφς και γενικά ένα 100% ομοιόμορφο (παρά τα ετερόκλητα στοιχεία) μα ακατάταχτο άλμπουμ. Σε σημεία δυσβάσταχτο συναισθηματικά (για μένα), σε άλλα σημεία μου δίνει φτερά και σε άλλα σημεία με κάνει να ανατριχιάζω και να νιώθω δέος. Τιτάνια μπάντα.
1. Enforcer - Diamonds
Δεν γινόταν αλλιώς. Ένας δίσκος που έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην εφηβεία μου, μια μπάντα που μεγάλωσα μαζί της. Μουσικά εξακολουθώ να το θεωρώ διαμάντι και δεν έχει χάσει ούτε λίγη από την αίγλη του.
33 Likes
2 Likes
Αξέχαστο 2010…
Χωρίς περαιτέρω σχόλια, περνάμε στην ανασκόπηση των δισκογραφικών πεπραγμένων της δεδομένης χρονιάς. Για πάμε λοιπόν:
1. Enslaved – Axioma Ethica Odini
Οι Enslaved είχαν από σχετικά νωρίς ενσωματώσει κάποιες progressive/ψυχεδελικές επιρροές στον ήχο τους, όμως η στιγμή που προσχώρησαν στις τάξεις τους ο drummer Cato Bekkevold και ο πληκτράς Herbrand Larsen που ανέλαβε και τα “κανονικά” τραγουδιστικά μέρη, φαίνεται να ήταν ο καταλύτης για να εκδηλωθούν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια οι επιρροές αυτές.
Το Axioma Ethica Odini συνεχίζει στο μονοπάτι που χάραξε το Vertebrae με κάποιες ουσιώδεις διαφοροποιήσεις επί τα βελτίω, αποκαλύπτει σταδιακά τις αρετές του γοητεύοντας τον ακροατή και, περισσότερο από φυσική κατάληξη, μοιάζει να είναι το αποκορύφωμα της έως τότε πορείας των Enslaved. Το ότι αυτός είναι ένας έπαινος που μπορεί να αποδοθεί και σε άλλα album τους, συνιστά σπουδαίο παράσημο για αυτούς εδώ τους Νορβηγούς.
2. Accept – Blood of the Nations
Η είδηση της τρίτης (τέταρτης;) ενσάρκωσης των λατρεμένων Accept έγινε δεκτή με τον δέοντα ενθουσιασμό, έναν ενθουσιασμό που γιγαντώθηκε με την ακρόαση του Blood of the Nations, το οποίο μπορεί να μην είχε Udo, διέθετε όμως ότι εγγύτερο φωνητικά και… υψομετρικά, στο πρόσωπο του αμερικανού Mark Tornillo!
Πάνω απ’ όλα, ο δίσκος της επανασύνδεσης είχε να επιδείξει ρωμαλέα riffs, εμπνευσμένα, κλασικίζοντα solos, ξεσηκωτικά choruses, όλα αυτά δηλαδή που καθιέρωσαν τους Accept και προκαλούν θριαμβευτικές ιαχές και ρίγη συγκίνησης στους οπαδούς – συν κάποια δάκρυα που αθέλητα ξέφυγαν στο τέλος του βιντεο του (modern classic) Teutonic Terror με τις φλεγόμενες flying V…
3. Cathedral - The Guessing Game
Παρόλο που στους δίσκους των Cathedral ανέκαθεν υπήρχαν 70s ψυχεδελο-progressive νύξεις, στο The Guessing Game είναι που τις εναγκαλίζονται τόσο θερμά, και έχοντας μια γνήσια vintage άποψη, μας καλούν στο… πανηγύρι που έχουν στήσει, όπου γιορτάζουν μεταξύ άλλων και το επερχόμενο τέλος τους!
4. Atlantean Kodex – The Golden Bough
Γέννημα μιας χώρας με μεγάλη παράδοση στην επική μουσική, οι Atlantean Kodex έχοντας “προειδοποιήσει” με το EP τους (και ένα live) λίγα χρόνια πριν, έκαναν το full length ντεμπούτο τους το 2010. Εμφορούμενοι από τα διδάγματα των επικών Bathory, των επικολυρικών Candlemass, των Solstice και, προφανώς, των πρώιμων Manowar, οι εν λόγω Βαυαροί χαρακτηρίστηκαν εξαρχής από την ακαδημαϊκή, ολιστική προσέγγιση που είχαν για το έργο τους, πρωτίστως όμως για το πόσο αγέρωχοι και ασυμβίβαστοι έδειχναν – και ήταν! Με ένα τέτοιο πρώτο βήμα μοιραία δημιούργησαν μεγάλες “απαιτήσεις” και άφησαν υποσχέσεις, οι οποίες έμελλε να εκπληρωθούν πέραν πάσης προσδοκίας!
5. Triptykon - Eparistera Daimones
Το reunion των Celtic Frost, όσο επιτυχημένο σε καλλιτεχνικούς όρους κι αν ήταν, δεν μακροημέρευσε. Αυτό ουδόλως εμπόδισε τον Tom Gabriel Warrior να κλίνει για άλλη μια φορά… επ’ αριστερά, να οραματιστεί άλλον έναν εφιάλτη και να του εμφυσήσει ανίερη πνοή, με το σχήμα των Triptykon τώρα πια, επιλέγοντας και πάλι ένα έργο του H. R. Giger για την εικαστική απεικόνιση του.
Μπορεί να μην μπήκαν στην πρώτη πεντάδα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αξίζουν ξεχωριστή αναφορά και τα:
Heathen – The Evolution of Chaos: Το thrash revival που συντελούταν στην αλλαγή της χιλιετίας επανέφερε πολλά από τα παλιά σχήματα στην ενεργό δράση. Ένα από αυτά ήταν οι Heathen,διαλυμένοι ήδη από το 1993 που επανήλθαν με ένα fulllength 19 χρόνια μετά το τελευταίο τους “Victims of Deception” - και, όπως αποδείχθηκε, 10 χρόνια πριν το επόμενο! Και μόνο η ανατολίτικη εισαγωγή με το σιτάρ (δια χειρός Steve Di Giorgio!) να δίνει τη σκυτάλη στο Dying Season θα αρκούσε για να πείσει για τις προθέσεις του The Evolution of Chaos που πράγματι αποδεικνύεται συνεπές στις διδαχές του Bay Area thrash, φέροντας επιρροές από Metallica και Exodus, τόνους από riffs, και ωραία leads και solos που φανερώνουν συχνά την αγάπη τους για τους Maiden και, όπως είναι επόμενο, ενθουσιάζουν! Μια συνολικά πολύ δυνατή επιστροφή, ειδικά αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα που δεν είχε μακροημερεύσει κατά την πρώτη φάση του.
Μιλώντας για επιστροφές παλιοσειρών του thrash, το φοβερό Ironbound έδωσε τεράστια ώθηση στους Overkill και παραμένει ότι καλύτερο έχουν κάνει από το Horrorscope έως και σήμερα. Κατά τα λοιπά, οι Grand Magus με το Hammer of the North προσέφεραν άλλον έναν λόγο για να θεωρούνται από τα πιο αξιόλογα σχήματα στο πεδίο τους, και ο Devon Graves (aka Μπαντηλάκης!) υπό το όνομα των The Shadow Theory πια, και με το Behind the Black Veil άλλη μια αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε πόσο μας λείπει!
Τέλος, στο πεδίο του occult rock ρετρό ρεύματος, το 2010 θα σημάνει την αρχή της πορείας των Ghost. Έχοντας πολλές επιρροές από “εκείνα τα χρόνια” αλλά ταυτόχρονα και μια pop διορατικότητα, οι μασκοφορεμένοι αυτοί τύποι προκάλεσαν εκ διαμέτρου αντίθετες αντιδράσεις με το Opus Eponymous, μια ένδειξη που κατά κανόνα μαρτυρά ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι ξεχωριστό. Η συνέχεια προμηνύονταν τουλάχιστον ενδιαφέρουσα!
Αυτά από μένα για το 2010, να ‘μαστε καλά να το θυμόμαστε!
35 Likes
as always, a fabulous collection of thoughts to start the day with
(και αλησμονητη φωτο)
1 Like
2010
ACCEPT- Blood Of The Nations προσωπικά ο καλύτερος reunion heavy metal δίσκος
ENFORCER-Diamonds δίσκος που σε στέλνει καρφί στη δεκαετία του 80 να ψάχνεις για σπίρτα
FEAR FACTORY- Mechanize πολλά κιλά…
ROTTING CHRIST- Aealo μαζί με το Theogonia οι καλύτεροι δίσκοι τους σε αυτόν τον αιώνα
WHITE WIZZARD- Over The Top εκείνη την περίοδο το είχα λιώσει μαζί με το Enforcer…ΜΕΤΑΛΑΣ
εξώφυλλο
33 Likes
2010
1)Killing Joke - Absolute Dissent
Παραλίγο να ξεχνούσα την αλμπουμάρα που ήταν τότε και η αφορμή να δω live τους Killing Joke για μία, μοναδική και αξέχαστη φορά. Το Absolute Dissent δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση μπάντα που κουβαλάει 30 χρόνια στις πλάτες της. Αν κρίναμε μόνο από την ορμή και την φρεσκάδα που έχει θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει ακριβώς μετά από εκείνο το μνημειώδες ντεμπούτο. Υπάρχει όμως και μια ωριμότητα στις συνθέσεις που μόνο με τα χρόνια κερδίζεται. Τα ριφς που ξερνά η κιθάρα του Geordie (με πρώτο και καλύτερο αυτό του The Great Cull) είναι για άλλη μια φορά απoλύτως εθιστικά, οι ρυθμοί σχεδόν industrial χωρίς να διστάζουν να γίνουν χορευτικοί (το European Super State είναι σχεδόν disco), ενώ ο Jaz ως τρελός του χωριού κραυγάζει αλήθειες που οι λογικοί δεν τολμούν να ψελλίσουν. H δεύτερη πλευρά του δίσκου είναι η αγαπημένη μου : Raven King, το συγκινητικό tribute στον μπασίστα τους Paul Raven που έφυγε από την ζωή. Honour the Fire, απλά υπέροχο. Depthcharge, βουτιά στο μακρινό παρελθόν της μπάντας. Here Comes the Singularity, ένα απολαυστικό postpunk κομμάτι με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά Killing Joke- αλλά και λίγο από Joy Division. Ghosts of Ladbroke Grove, μεθυστικοί ρέγκε ρυθμοί και το ιδανικό τελείωμα ενός μεγάλου δίσκου.
2)High On Fire - Snakes For The Divine
Τι να πει κανείς για τους High On Fire και τον Matt Pike. O τύπος συνεχίζει το έργο των πατεράδων του είδους και δημιουργεί χωρίς σταματημό ριφς από άλλο πλανήτη. Άσε που είναι απόλαυση να τον βλέπεις και να τον ακούς να περιγράφει, από το πώς έγραψε το τάδε τραγούδι, στο ποιες από τις θεωρίες συνομωσίας είναι πιθανόν αληθινές και γιατί (είναι γνωστό ότι στιχουργικά αντλεί έμπνευση και από αυτές). Aπό τον προηγούμενο δίσκο, το εξίσου γαμάτο Death Is This Communion, μπασίστας της μπάντας είναι ο Jeff Matz που έδωσε ώθηση στην μπάντα και παικτικά αλλά και συνθετικά. Στο Snake For The Divine τα πάντα έχουν ανέβει ένα σκαλί παραπάνω. Η παραγωγή καθαρίζει τελείως, ο Matt τα δίνει όλα στα φωνητικά ( Frosthammaeeeee!), οι συνθέσεις γίνονται πιο περιπετειώδεις-αν πω ότι δεν ακούω σε σημεία επιρροές από Mastodon θα είμαι ψεύτης. To Βastard Samurai μοιράζει αλύπητα πόνο, το ομότιτλο κομμάτι είναι φυσικά ένα μοναδικό έπος και αποτελεί σύμφωνα με τον Pike το αγαπημένο του κομμάτι να παίζει live, ενώ το How Dark We Pray είναι το δικό μου αγαπημένο, ο ορισμός του σύγχρονου metal που πατάει περήφανο στα χνάρια του ένδοξου παρελθόντος.
3) Agalloch - Marrow of the Spirit
Όπου οι Αgallogh αποφασίζουν να ηχογραφήσουν την νέα μουσική τους live στο στούντιο με αποτέλεσμα τον πιο low-fi ήχο σε άλμπουμ τους και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα. Ακούς τα ντραμς πχ στο The Watcher’s Monolith και οι τύποι λες και παίζουν στο ίδιο δωμάτιο που βρίσκεσαι. Η μουσική τους γίνεται πιο ελεύθερη, σε σημεία ανεξέλεγκτη όπως στο εκπληκτικό Into the Painted Grey, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να βρίσκεται ηχητικά πιο κοντά στο ντεμπούτο τους παρά στα καλογυαλισμένα Mantle και Αshes. Άνετα κάνουν το 4 στα 4.
4) Alcest - Ècailles de Lune
Όπως αρέσει σε πολλούς να λένε: και μόνο το Percées De Lumière να είχε είναι ακατέβατο δεκάρι. Το σημείο εκείνο κάπου στο τέταρτο λεπτό του κομματιού όπου η ρυθμοί πέφτουν για να σκάσει ξαφνικά μια θεϊκή μελωδία αποτελεί μια από τις πιο συγκλονιστικές μουσικές εμπειρίες της ζωής μου… Αλλά όλο το άλμπουμ είναι υπέροχο. Απόκοσμο και ονειρικό, θρηνητικό και παρηγορητικό. Με το Écailles de Lune οι Alcest δημιουργούν ένα από τα ορόσημα του είδους. Το μείγμα shoegaze με (κάποια) black φωνητικά και post rock αναζητήσεις που παίζουνε βρήκε ουκ ολίγους ακόλουθους, με την εκπληκτική Sylvaine που θαυμάσαμε πρόσφατα ανάμεσα τους.
5)Danzig - Deth Red Sabaoth
To καλύτερο Danzig άλμπουμ…μετά τα τέσσερα πρώτα.
Τα αρνητικά : 1) Η φωνή του που σε σχέση με τους πρώτους δίσκους ακούγεται αρκετά κουρασμένη.
2) η παραγωγή, που για μια ακόμη φορά την ανέλαβε ο ίδιος και χαντακώνει τις συνθέσεις, γαμώτο!
Τα θετικά: 1)Η φωνή του (plot twist!) που σε σχέση με τελευταίους δίσκους βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα. O ίδιος κάνει φιλότιμη προσπάθεια να τραγουδήσει…και σε σημεία πείθει.
2)Η προσθήκη του Τommy Victor (Prong) από τον προηγούμενο δίσκο στην μπάντα είναι κίνηση ματ που ανεβάζει κατηγορία την μπάντα. Οι κιθάρες σπέρνουν και σχεδόν όλα τα κομμάτια έχουν κάτι να δώσουν. Οι σιλικονάτες παρουσίες στο artwork και στα video-clips είναι de facto για Danzig.
Τις βάζουμε στα θετικά για να πιάσει πεντάδα ο δίσκος!
some more albums
Ihsahn - After
Για κάποιον λόγο προτιμώ αυτό το άλμπουμ από το αντίστοιχο των Enslaved που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και που ηχητικά συγγενεύουν αρκετά. Μιλάμε για τεχνικό Progressive Μetal με Βlack αποχρώσεις. Αναπόφευκτα πολλοί θα ισχυριστούν ότι ακούγεται μηχανικό και άψυχο… Ανοησίες. Το ομότιτλο κομμάτι είναι από τα πιο συναισθηματικά που έχει γράψει ο Ihsahn. Αξιοσημείωτο είναι τo σαξόφωνο που κάνει συχνά την εμφάνιση του, συνυπάρχοντας με τις παραμορφωμένες κιθάρες άλλες φορές αρμονικά και άλλες φορές ακριβώς το αντίθετο, χρωματίζοντας και δίνοντας χαρακτήρα στις συνθέσεις.
Immolation - Majesty and Decay
Μετά από δυο απλά καλές κυκλοφορίες (Harnessing Ruin και Shadows in the Light), η επιστροφή των Immolation είναι ανελέητη. Από το πρώτο λεπτό του άλμπουμ μέχρι και το τελευταίο το σφυροκόπημα δεν έχει σταματημό. Η μουσική πιο σχιζοφρενική από ποτέ με κομματάρες γεμάτες πορωτικά riffs, εναλλαγές και έξυπνα leads. Ταυτόχρονα μερικά από τα πιο επικά κομμάτια της μπάντας των Bob Vigna και Ross Dolan (Bob Ross! - καλό ε) βρίσκονται εδώ: The Rapture of Ghosts με το επιβλητικό outro, το αργόσυρτο ομότιτλο με το παγοθραυστικό του riff και φυσικά το άρρωστο A Glorious Epoch, ένα από τα πιο σκοτεινά και κομμάτια ever.
The National - High Violet
Το τελευταίο άλμπουμ τους που με αφορά. Πριν αρχίσουν να ακούγονται σαν Matt Berninger and the National στα αυτιά μου. Οι κιθάρες απουσιάζουν αισθητά σε σχέση με το παρελθόν. Τerrible Love, Conversation 16 και Bloodbuzz Ohio εύκολα ανάμεσα στα Greatest Hits τους.
Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
Το αριστούργημα του Kanye. Kαθαρό δεκάρι σε 9 στα 10 μουσικά περιοδικά. Παραγωγή ορόσημο. Aπίστευτη έμπνευση. Power (με το κλασσικό King Crimson sample), All of the Lights (με την θεάρα Rihanna), Runaway. Τεράστια Ηits. Η μουσική βιομηχανία πάτησε πάνω του για τα επόμενα χρόνια προσπαθώντας να αναπαράγει την τελειότητα. Τι να λέμε τώρα, ούτε ο ίδιος τα κατάφερε. Άσε που το έκαψε τελείως στην πορεία.
The Roots - How I Got Over
Από κάποιο σημείο και ύστερα οι The Roots έπαψαν να είναι hip-hop συγκρότημα ή μάλλον καλύτερα έπαψαν να είναι μόνο hip-hop συγκρότημα. H μουσική τους έγινε πιο εκλεκτική με ποπ, ροκ, τζαζ, φανκ και κυρίως σόουλ επιρροές να την κατακλύζουν. O ρόλος του frontman Black Thought, ενός από τους πιο υποτιμημένους rappers της γενιάς του, περιορίστηκε. Οι guest συμμετοχές στα φωνητικά γίναν όλο και περισσότερες. Το How I Got Over είναι το πιο μελωδικό και προσιτό άλμπουμ τους που το κάνει ιδανικό για τους first listeners.
album cover
37 Likes
Μακροχρόνια αποχή απο μένα, αλλά δεν βλέπω να μπαίνει η δισκάρα σε λίστες για το 2010 και προβληματίζομαι
3 Likes
2010
Μια χρονιά πολύ μεταβατική για μένα. Μια χρονιά που δεν άκουσα πολλά νέα πράγματα. Τα κάτωθι τα ανακάλυψα και τα εκτίμησα αργότερα, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου.
1. October Tide – A Thin Shell
Η δισκογραφική επιστροφή των October Tide μετά το 1998, με νέα σύνθεση, που έδεσε και απέδειξε ότι δεν ήταν μόνο ένα side project μελών των Katatonia, αλλά μία άξια μπάντα του doom/death. Μελωδικά κιθαριστικά ριφ, μελαγχολία και ένα συναίσθημα που σε κάνει να ψάχνεις την έξοδο από μαύρες μέρες (blackness devours). Κορυφαία στιγμή το “The Custodian Of Science”, το οποίο είναι χαρακτηριστικό κομμάτι της μπάντας και του ιδιαίτερου ήχου τον οποίο έχουν διαμορφώσει.
2. Alcest - Écailles de lune
Έχουμε γράψει για το πόσο καινοτόμο ήταν αυτό που έκαναν οι Alcest με την ανάμειξη τόσων ειδών, όπως post-rock και shoegae, με blackened φωνητικά. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ έδωσαν μερικές από τις καλύτερες ιδέες τους. Άλμπουμ για να ταξιδέψεις σε όμορφα τοπία, υπέροχη χρήση της γαλλικής γλώσσας.
3. Agalloch -Marrow of the Spirit
Ποιότητα, ταξίδι σε χιονισμένα και μελαγχολικά τοπία. Μουσικά δεν είχα ποτέ παράπονο από τους Agalloch. Blackened φωνητικά το κάνουν κατάλληλο για τις κρύες μέρες του χειμώνα.
4. Rotting Christ - Aealo
Τι να πρωτοπούμε εδώ; Ένα άλμπουμ που ανέμειξε το black metal με ιδέες από την ελληνική μουσική, ένα άλμπουμ όπου τιμήθηκε το ελληνικό στοιχείο, ένα άκουσμα που έχει φτάσει σε πάρα πολλούς φαν της μέταλ κι έχει εκτιμηθεί. Κορυφαία στιγμή η διασκευή στο “Orders from the dead”.
5. Yellow Devil Sauce – Early Dinner At Dr. Chakravarti’s
Έβαλα και κάτι από ελληνική undergroud σκηνή γιατί οι YDS το αξίζουν. Είναι ένα άκουσμα που για μένα έχει παραμείνει σταθερή αξία από τότε που το ανακάλυψα. Άψογος ήχος, ροκ χωρίς εκπτώσεις, επιρροές κυρίως από grunge, ένας Alex με φωνή-κρύσταλλο. Κομμάτια όπως το “Dead slow” που σε προκαλούν να κάνεις mosh-pit όταν τα ακούς λάιβ, κομμάτια με μελωδικό ξεκίνημα όπως το “Sick in the Head”, κομμάτια-σκέτο χώσιμο όπως το “Check out”. Ακούστε το.
Εξώφυλλο της χρονιάς:
38 Likes
2010
- Avenged Sevenfold - Nightmare
- Alcest - Écailles de Lune
- Ghost - Opus Eponymous
- Kylesa - Spiral Shadow
- Agalloch - Marrow of the Spirit
Καλύτερο εξώφυλλο των Alcest
39 Likes
2010:
#1: Galneryus - Resurrection
Κύριο είδος: Power metal
Άλλα είδη: Neoclassical metal, Progressive metal, Symphonic metal
#2: Unlucky Morpheus - Hypothetical Box Act 2
Κύριο είδος: Power metal
Άλλα είδη: N/A
#3: Vaguedge Dies for Dies Irae - Clamantes Monimentum Mortis
Κύριο είδος: Melodic death metal
Άλλα είδη: N/A
#4: Myrath - Desert Call
Κύριο είδος: Progressive metal
Άλλα είδη: Folk metal, Power metal, Symphonic metal
#5: KuroganeLab. - Lightning Mirage
Κύριο είδος: Power metal
Άλλα είδη: Progressive metal
30 Likes
Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του καινούργιου μας φίλου του Ρήγα
5 Likes
Πάντως, μια και το συγκεκριμένο υπέροχο εξώφυλλο είναι φανερό πως πάει για την πρωτιά, ν’ αναφέρω -όχι ότι έχει και καμιά σημασία-, ότι μου θυμίζει απίστευτα τη στροφή του Γιάννη Ρίτσου, που λέει:
“Μητέρα νύχτα - είπε, τύλιξέ με στα μαύρα μαλλιά σου, διάτρητον απ’ τ’ άστρα σου ζώντας την ταπείνωση να μην είμαι νεκρός. (Μιλούσε μόνος προς τον τοίχο. Η έμφαση ήταν φανερή, ίσως, ελπίζοντας πως κάποιος τον ακούει”.
Από το “Ημερολόγια εξορίας ΙΙ”.
12 Likes
Ναι, το στυλ του μου θύμισε αυτόν στις ταινίες παλιότερα που μετά από ένα κατεβατό έγραφε “Βαθμολογία: τάδε”.
1 Like
Ο rokakias ήταν ένας και μοναδικός.
Εμένα μου θύμισε τα “check also” του Χάμερ
Το ξεχάσαμε, αλλά και να το θυμομασταν θα ήταν στα κάτω κάτω, το επόμενο θα χωρέσει σίγουρα ή έτσι λέω τώρα…
Σκεφτόμουν να βάλω και μια σύντομη περιγραφή για το κάθε άλμπουμ πέρα από τα είδη, αλλά μετά συνειδητοποίησα πως οι περισσότεροι δεν θα δώσουν προσοχή και άρα καλύτερα κάτι τέτοια να τα κρατήσω για ξεχωριστά topics