2011
1. Lady Gaga - Born This Way
Αριστουργηματικος δισκος απο την αρχη εως το τελος, με μυθικα πλεον τραγουδια οπως τα Marry The Night, Born This Way, Judas, Highway Unicorn, Heavy Metal Lover, Electric Chapel και The Edge Of Glory. Πιθανοτατα ο καλυτερος ηχος που ειχε ποτε (οχι οτι υστερουν τα Fame Monster και Artpop), με τις πιο ενδιαφερουσες συνθεσεις και με ριφφαρες παντου. Θα ηθελα απειρα να την εχω δει σε αυτην την περιοδεια, αλλα το 2011 ηταν η χρονια που παρατησα το διδακτορικο και δεν ηξερα καν τι θα κανω με την ζωη μου απο κει και μετα, οποτε και τα χρηματα ηταν ενας αρκετα σημαντικος παραγοντας σε καθημερινες επιλογες. Δεν ειχα καν τσεκαρει τοτε την περιοδεια της για να δω ποσο κανουν τα εισιτηρια, δεν ειχε κανενα νοημα.
2. Metallica - Beyond Magnetic
Το Hell And Back αποτελει ενα απο τα καλυτερα τραγουδια των Metallica στον αιωνα που ζουμε και χαιρομαι πολυ που το ειδα και ζωντανα το 2012 στο βρωμερο New Jersey, ενω κατι παρεμφερες ισχυει και για το Rebel Of Babylon με το φανταστικο τελειωμα. Το Just A Bullet Away καποτε μου αρεσε λιγοτερο απο οτι σημερα, αλλα με την παροδο του χρονου το λατρεψα ακομα περισσοτερο και πλεον γουσταρω παρα πολυ το groove που εχει. Το Hate Train ειναι σχεδον σιγουρα το πιο αδυναμο του δισκου, αλλα παραμενει ενα αξιοπρεπες τραγουδι. Το Death Magnetic αποτελει εναν υπερπληρη δισκο ουτως ή αλλως, αλλα πιστευω πως οι Metallica θα μπορουσαν να το εχουν κανει πιο δυνατο αν ειχαν συμπεριλαβει τα 2 απο τα 4 τραγουδια του Beyond Magnetic, και ισως αν εκοβαν καποια σημεια απο τα δεκα τραγουδια του DM. Ειναι η πρωτη και μοναδικη φορα μεχρι περυσι που εχω τετοια θεωρηση για δισκο των Metallica, και κατηγορω ευθεως τον Rick Rubin και τον πατερα του Lars για αυτες τις επιλογες.
3. Ulver - Wars Of The Roses
Μπορει απο το 2011 εως το 2017 ο Trickster G (τι χαζο παρατσουκλι πραγματικα) να μην εξερευνησε τοσο πολυ αυτην την πλευρα των Ulver, αλλα ευτυχως εκτοτε εβαλε μυαλο και κατασταλαξε στο οτι αποτελει και την καλυτερη πλευρα των Ulver. Ηλεκτρονικο pop ambience μεχρι να σβησει ο ηλιος λοιπον, και η πρωτη απολυτως συνειδητη του κυκλοφορια σε αυτο το υφος ηρθε πριν 12 χρονια, αν και ειχαμε δει πολλα ψηγματα ηδη απο το 1999 και το Perdition City. Το February MMX θα μπορουσε να βρισκεται διχως καμια αμφιβολια ειτε στον Καισαρα ειτε στα Μοχθηρα Λουλουδια, και θα ηταν ενα απο τα πολυ καλα τραγουδια σε αυτους τους δισκους, ενω αυτα που γινονται στο Providence ειναι μνημειωδη. Ενα ακομα απολυτο χιτακι με το September IV , και μια τριαδα τραγουδιων που εστιαζουν περισσοτερο στην πειραματικη και ατμοσφαιρικη πλευρα των UIver κλεινουν τον δισκο πανεμορφα. Αν αυτος ο δισκος ειχε μεσα 2-3 τραγουδια ακομα οπως αυτα της πρωτης “πλευρας”, πολυ πιθανον να επαιρνε την πρωτη θεση για το 2011 στην δικη μου λιστα, αλλα τον αγαπαμε ακριβως οπως ειναι ουτως ή αλλως.
4. Leprous - Bilateral
Η με τεραστια διαφορα καλυτερη μπαντα της προηγουμενης δεκαετιας στον χωρο του σκληρου ηχου κανει το τεραστιο μπαμ και κυκλοφορει εναν δισκο που για καποιους αποτελει τον κορυφαιο τους. Εγω δεν μπορω επ’ουδενι να συμφωνησω με κατι τετοιο, αφου το Bilateral αποτελει ενα αψογο μιγμα της δικης τους ταυτοτητας με τις επιρροες τους απο αλλους Νορβηγους ακραιους κι απο τον γενικοτερο χωρο του progressive. Για την αμιγως δικη τους ταυτοτητα ομως θα τα πουμε απο το 2013 και μετα. Προς το παρον απολαμβανουμε το μεγαλειο των Bilateral, Forced Entry, MB Indifferentia, Mediocrity Wins και Acquired Taste. Η αρχη μιας τεραστιας καριερας προς το παρον, κι εχουμε πολυ ακομα μπροστα μας.
5. Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events
Ο πρωτος δισκος των Dream Theater χωρις τον Mike Portnoy καταφερε καπως να ειναι μαλλον καλυτερος απο 4 δισκους των DT που ειχαν κυκλοφορησει πριν απο αυτον (When Dream and Day Unite, Train Of Thought, Systematic Chaos, Black Clouds & Silver Linings) , το οποιο απο μονο του ειναι αρκετα μεγαλο κατορθωμα αφου μιλαμε για την απωλεια ενος απο τους δυο ηγετες της μπαντας, που ηταν υπευθυνος για πολλα περισσοτερα απο οτι τα τυμπανα. Η συνεχεια δυστυχως δεν ηταν αναλογη, αλλα για το 2011 κραταμε ενα μικρο διαμαντακι στην πλουσια δισκογραφια των Dream Theater, το οποιο για μενα καταφεραν να ξεπερασουν στην Mike Mangini εποχη μολις περυσι, με το απροσδοκητα καλο A View From The Top Of The World. Κορυφαιες στιγμες του δισκου τα Outcry (φανταστικο), Breaking All Illusions (θυμιζει εποχες Falling αρα τα σπαει), Bridges In The Sky (εισαγωγαρα, ριφφαρα, ρεφρεναρα), και το Lost Not Forgotten (εφυγες νωριιιιιις). Δυστυχως οι πιο μελό στιγμες του δισκου δε με αγγιζουν ιδιαιτερα, και βρισκω τα This Is The Life και Beneath The Surface τον ορισμο του bland. Μετα τους Kevin Moore και Derek Sherinian το χαος, οσον αφορα τα μπαλαντοειδη. Σορρυ Jordan αλλα εισαι λιγος.
ΠΕΝΤΕ ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ
Radiohead - The King Of Limbs (υποτιμημενη δισκαρα, καλυτερο απο τα δυο προηγουμενα)
VNV Nation - Automatic (το τελευταιο τους που αγαπησα, δισκαρα κι αυτο)
Conjure One - Exilarch (δεν ξερω γιατι το ειχα 2011, ειναι 2010 τελικα… γαμαει ολοκληρο)
Steven Wilson - Grace For Drowning (το καλυτερο του πριν ακολουθησει το πιο υπερεκτιμημενο του)
ΠΕΝΤΕ ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ
Chelsea Wolfe - Apokalypsis (oh the irony, αποκαλυψη οντως για την Τσελσαρα)
Limp Bizkit - Gold Cobra (εξαιρετικη επιστροφη, δευτερο καλυτερο τους μετα τον hot dog αστερια)
Wye Oak - Civilian (τους εμαθα λογω Walking Dead, αγαπησα λογω δισκαρας)
M83 - Hurry Up, We’re Dreaming (Γαλλια σε αγαπω 
)
Lykke Li - Wounded Rhymes (Σουηδια σε αγαπω 
)
ΠΕΝΤΕ ΔΙΣΚΟΙ ΑΠΟ ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΠΕΙ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ
Ozric Tentacles - Paper Monkeys (ναι και? μακαρι να γραφουν μουσικη για LSD για παντα)
Evanescence - Evanescence (παραδοξως το θεωρω κι αυτο λεγκασι δισκο, σορρυ Amy Lee)
Metallica & Lou Reed - Lulu (τα ειπε ολα ο @ChrisP )
Machine Head - Unto The Locust (αδικηθηκε επειδη ακολουθησε το Μεγιστο Επος)
ΠΕΝΤΕ ΤΙΜΙΑ (H KAI OXI) ΜΕΤΣΑΛ
Mastodon - The Hunter (το πιο δεμενο τους αλμπουμ)
Primordial - Redemption at The Puritan’s Hand (τους ανακαλυψα με αυτην την δισκαρα)
Opeth - Heritage (το μονο τους που μπορω να ακουσω χωρις να κοιμηθω στο πρωτο διλεπτο)
Amorphis - The Beginning Of Times (πολυ ωραιο το μισο, για πεταμα το αλλο μισο, Πασι γυρνα πισω)
40 Watt Sun - The Inside Room (ενα εξαιρετικο EP, one hit wonder δυστυχως)
. Εχουμε και λέμε:
.
