Η πλειοψηφια του κοσμου το κραζει χωρις να το εχει ακουσει ουτε μια φορα, σιγα μην εμπαιναν στον κοπο να το κατανοησουν κιολας. Πολυ ωραιο κειμενο, γενικα συμφωνω με τα περισσοτερα αν οχι με ολα. Προσωπικα δεν πολυαντεχω τις απαγγελιες του Lou Reed, αλλα καταλαβαινω γιατι ειναι εκει περα. Cheat On Me & Dragon σιγουρα απο τα κορυφαια, τα λατρευω και τα δυο.
3 Likes
Θέλω feedback για το νέο άλμπουμ This Is Past!
Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό και συμφωνώ μαζί σου, καθότι το “Winter Ethereal” είναι η αλήθεια, πως κάπου κάπου μου προσφέρει τιτανομέγιστες συγκινήσεις, αλλά… το 2011 και χωρίς κανένας μας να το περιμένει -καθότι με τον Jim, ποτέ κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει-, λάβαμε ανά χείρας και επί ώτων την prog metal-ική τελειοποίηση σε ό,τι είχε προηγηθεί. Και μπορεί να μιλάμε για Fates, αλλά επίσης έχουμε να κάνουμε μ’ ένα υλικό που προοριζόταν να γίνει ανάδοχο της κηδεμονίας των Fates νομοθετικά. Έγινε, όμως, πνευματικά. Οπότε, η αλήθεια (μου) είναι, πως ακόμη και τα μετέπειτα Fates δεν άγγιξαν την ακρογωνιαία τελειότητά του, μια κι εκείνο είχε δημιουργηθεί εξ ολοκλήρου απ’ τον Jim, χωρίς να βασιστεί στη φωνητική πράξη και δυναμική του Ray, όπως ακριβώς συνέβη με τα τρία επόμενα Fates. Άρα, καταλήγουμε, ότι είναι ένα επίσης απροσδόκητο και πέρα για πέρα άρτιο υλικό, με τον Jim να ξεπερνάει τα όριά του στις χρονικές διάρκειες. Επειδή, όμως, ο λογισμός μου με λέει συνέχεια “ό,τι και να λες, το “Winter Ethereal” είναι εδώ”, θα κλείσω με το ότι ήταν (και συνεχίζει να παραμένει) η έκπληξη ή νέα αγαπητική αρχή.
Μαζί σου, εκτός από το κλείσιμο του δίσκου. Άλλωστε, και ο ίδιος ο Ray το είχε δηλώσει.
Και φυσικά, τους στίχους, αν όχι όλους.
2 Likes
Εγώ δεν έχω καταλήξει ακόμα ρε. Λέω καλύτερο όποιο ακούω εκείνη τη στιγμή.
Πάρα πολύ μουσική αυτή τη βδομάδα, όχι όμως μουσική για την ανάγκη του παιχνιδιού για το οποίο αφιέρωσα την σημερινή μέρα. Φυσικά, πάντα η σειρά θα είναι ρευστή, ανάλογα με το τι ακούω αυτό το καιρό, τι έχω προλάβει να ακούσω από τα άλμπουμ που ξεδιαλεξα, από διάθεση κλπ. Πάντα ξεκινάει πολύ φτωχά η διαλογή, στο τέλος όμως μένουν αρκετά άλμπουμ από τα οποία πρέπει να διαλέξω. Οι περισσότερες επιλογές γίνονται μέσω του Metal archives, τι να κάνω, καλώς ή κακώς αυτή η μουσική μου αρέσει και μέσω αναζήτησης στο διαδίκτυο (το οποίο μου δίνει φτωχά αποτελέσματα).
2011 λοιπόν.
-
Arch / Matheos - Sympathetic Resonance
Δεν είχα την ευκαιρία να το ξανακούσω το άλμπουμ για να γράψω πέντε λόγια, οι υπόλοιποι τα έχουν γράψει πολύ ωραία. Θα πω μόνο το πόσο είχα εντυπωσιαστεί από το παίξιμο του Jarzombeck, το οποίο λέει πολλά από μόνο του όταν κάποιος έχει ακούσει τόσους πολλούς καλούς ντράμμερ. Η ιδιαίτερη φωνή του Arch δεν με ενόχλησε, αντιθέτως ήταν κάτι που με ιντρίγκαρε θετικά μαζί με τις ιδιαίτερες φωνητικές γραμμές. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο prog metal άλμπουμ του αιώνα κ αγαπητέ @GRACCHUS_BABEUF, δεν έχω δυστυχώς ακούσει το δεύτερο άλμπουμ, αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα γενικώς prog metal albums.
-
Reverorum ib Malacht - Urkaos
Πολύ περίεργη φάση αυτοί οι Σουηδοί. Το γεγονός ότι έχουν προσηλυτιστεί στον Καθολικισμό, τους κάνει ακόμα πιο περίεργους. Δεν θυμάμαι πότε έγινε αυτή η αλλαγή βέβαια. Δεν έχει τόσο σημασία βέβαια γιατί το άλμπουμ διακατέχεται ούτως ή άλλως από μια έντονη θρησκευτική ατμόσφαιρα, που γίνεται ακόμα πιο έντονη από τα ιδιαίτερα φωνητικά. Αν προσθέσουμε κ την χρήση των λατινικών στίχων, τότε εδώ έχουμε ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ το οποίο μου θυμίζει εν μέρη την ατμόσφαιρα του De Mysteriis.
-
Hexvessel - Dawnbearer
Πρώτο άλμπουμ για τον Ματ κ την παρέα του σε αυτό το πολύ όμορφο folk/ritualistic ταξίδι του. Πέρα από το πολύ όμορφο μουσικό υπόβαθρο, έχουμε κ την χαρακτηριστική φωνή του Kvost. Νομίζω ότι δεν το ξεπέρασαν ποτέ αυτό το άλμπουμ.
-
Aenaon - Cendres et sang
Από τα πιο ιδιαίτερα κ κορυφαία συγκροτήματα που έχει βγάλει αυτή η χώρα, μαζί με τους Hail Spirit Noir στον χώρο του progressive black metal. Όταν ένα, ας πούμε, black metal album ξεκινάει με σαξόφωνο τότε σίγουρα έχουμε κάτι ξεχωριστό μπροστά μας.
-
Aosoth - III: Violence & Variations
Η λέξη ατμόσφαιρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους. Μπορεί να παρουσιάσει κάτι όμορφο, αιθέριο κ παραμυθένιο. Τίποτα όμορφο όμως δεν υπάρχει σε αυτό που μας παρουσιάζουν οι Γάλλοι εδώ. Αντιθέτως τονίζουν τον evil χαρακτήρα του άλμπουμ κ τα βιτριολικά φωνητικά του MkM προσθέτουν ακόμα περισσότερο στην “ασχήμια” που μας παρουσιάζει ο τραγουδιστής.
Δύο μόνο αναφορές πέρα από την πεντάδα. Κ τα δύο είναι mini album.
Το πρώτο είναι το ομότιτλο άλμπουμ των Venenum το οποίο βγήκε από την Sepulchral Voice, το οποίο από μόνο του δείχνει κ τον ήχο που κινείται το άλμπουμ. Γερμανικό obscure death metal.
Το δεύτερο είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, από μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα. Ή μάλλον, συνεργασία καλύτερα. Γιατί μετά από το εν λόγω EP, διαλύθηκαν κ δεν κυκλοφόρησαν κάτι άλλο.
I Left The Planet , με το ομότιτλο μίνι άλμπουμ, που είναι μια συνεργασία του Carl-Michael Eide, μελών των Fleurety συν κάποιους ακόμα. Εδώ θα ακούσουμε την υπέροχη φωνή της Ayna Beate Johansen αλλά κ το σαξόφωνο της Mari Solberg να δίνουν ακόμα πιο ιδιαίτερο τόνο, στα έτσι κ αλλιώς έξω από τα συνηθισμένα κομμάτια του άλμπουμ. Αν είχαν ηχογραφήσει 3-4 κομμάτια παραπάνω κ το είχαν βγάλει σαν κανονικό άλμπουμ, θα έσβηνε ότι έχει γραφτεί σε αυτή τη λίστα κ όχι μόνο.
Εξώφυλλο το Fallen των Burzum.
28 Likes
μου διέφυγε αυτό, πολύ ωραίο άλμπουμ, πολύ ξεχωριστός ήχος
1 Like
Της δεκαετίας είπα εγώ πάντως ε 
Για του αιώνα υπάρχουν και από τα 00s κάμποσοι υποψήφιοι
Εκεί ψηλά είναι βέβαια το Sympathetic… όπως και να 'χει
1 Like
1.Leprous - Bilateral
Το σερι των φοβερών δισκων ξεκιναει!
2.Pain of Salvation - Road Salt 2
Αναλογως την περιοδο μου αρεσει περισσοτερο ή λιγοτερο απο το 1ο…
3.Dredg - Chuckles and Mr. Squeezy
Σε πολλους δεν αρεσε,εγω τον βρισκω καταπληκτικο (αν και οντως κατωτερο απο τους προηγουμενους)
4. Dream Theater - A dramatic Turn of Events
Με τιποτα δεν περιμενα εναν τοσο καλο δισκο μετα την φυγη του Portnoy…Ειδικα το Breaking all illusions ειναι κομματι για best of…
5.Arch Matheos - Sympathetic Resonance
Αν οι Fates Warning του 2011 ειχαν τραγουδιστη τον Arch…Απροσδοκητη Αλμπουμαρα!
Cover: Riverside Memories in my Head
27 Likes
2011
ζορικο το εντεκα. το περασα αρκετα δυσκολα και μοναχικα, σε μια φαση της ζωης μου αποφασισα σχεδον ενστικτωδες να βυθιστω στη μιζερια παρα να με ανασυρω απο δαυτη, τουλάχιστον για την μεγαλυτερη μεριδα του έτους. Έτσι ειναι αυτα, you live and you learn.
Μέσα όμως από αυτό βρήκα ένα καλό - και με έμπνευση το καλύτερο λαήβ που έχω δει πότε στη ζωή μου - αποφάσισα να αρχίσω να εκφράζομαι λίγο αλλιώτικα, οπότε τότε ήταν που άρχισα να πηγαίνω σε open mics και να τραγουδάω, που μάλλον βοήθησε πολύ παραπανω απ’οτιδηποτε μπορουσε να με βοηθησει τοτε (η ρακουνοστηλη για παραδειγμα είχε παψει να δινει). Θεραπεία πολύ πριν ανακαλυψω τη θεραπεια.
Για καλη μου τυχη, ειδα οτι ειχα φτιαξει playlist “best of 2011” τον Δεκεμβρη του ιδιου έτους, που βοηθησε πολυ στο να θυμηθω τι επαιζαν στα ακουστικα μου τοτε. Με εκπληξη ανακαλυψα οτι ουτε τα μισα απο αυτα που εχω εκει μεσα εχω ακουσει από τότε, αλλά δεν παυει να ειναι γεματο κομματαρες η πλεηλιστ. Κοιτα να δεις.
Η πεντάδα παντως βγαινει απλά, καθως καποια απο αυτα είτε τα ακουω ακομα συχνα, είτε είχαν τετοια επιδραση στον χαρακτηρα μου που δε γινεται να μη μπουν.
Οφφίσιαλ Πεντάδα
Summary
5. Chuck Ragan - Covering Ground
O μπαμπάς μου. Ολόκληρη η δισκογραφία του είναι αγαπημενη για μενα, αλλά τούτο εδω ειχε συμμετοχη Brian Fallon (καθώς βίωνα την εντονη ψυχωση μου με τους Gaslight Anthem) και το παει σε αλλο επιπεδο.
4. The Horrible Crowes - Elsie
Spotify
Πολυ πιθανο σε οποιοδηποτε αλλο έτος να χτυπαγε την κορυφη για μενα. Λιγο να το σκεφτεις, μιλαμε για τρελό σερί o Fallon των Galight Anthem. Ετούτο πρόκειται για ένα από τα καλυτερα side projects / one album releases εβερ. Αγνό συναισθημα και low-level μιζέρια που μιλησε κατευθειαν σε αυτα που ενιωθα σε μονιμη βαση την εποχη εκεινη. Αλατι στις πληγες.
3. Foo Fighters - Wasting Light
Spotify
Την εποχη εκεινη πιστευα οτι ημουν πολυ κουλ για τους Foo Fighters, τους ειχα ψιλοξεγραψει και γενικα οτι δεν ταιριαζαν με αυτο που εψαχνα τοτε. Ο μπαρμπα-Γκρολ δεν ειχε χρονο για τις μαλακιες μου και μου πεταξε στα μουτρα εναν απο τους πιο αρτιους ροκ δισκους εβερ. Για μενα ο καλυτερος τους και ειναι τετοιο το ποιον του που απλα ενα τραγουδι βαζεις να παιζει και ξαφνικα τον ακους ολο, σα μαγικο.
2. The Decemberists - The King Is Dead
Spotify
Ο μπαμπας μου ο τσακ ρεηγκαν ξυπνησε ενα κατι για την φολκ που μου αρεσε, οι Decemberists με τη στροφη που κανανε στο δισκο αυτο με τραβηξαν για τα καλα σε αυτη την elevated countrίλα. Εξαιρετικος δισκος. Εξαιρετικες συνθεσεις, εξαιρετικο λεξιλογιο. Από τη πενταδα ισως ο δισκος που ακουω σε πιο συχνη βαση.
1. La Dispute - Wildlife
Spotify
sigh
η αληθεια ειναι πως δυσκολευομαι και εδω να βρω τα λογια για το δισκο αυτο. εκει που νομιζα οτι εβγαινα απο το βοθρο, αρχες οκτωβρη του '11 κυκλοφορει τουτο. παραηταν πολλες οι προσωπικες συγκυριες για να μην πιαστω από καθε μεταφορικη σπιθαμη του δισκου, να μη πιαστω από στιγμες και στιχους που πιστευα οτι κατευθυνοταν προσωπικα σε μενα. αναφορες σε γραμματα, σε χωρισμους, στα ιδια μου τα γενεθλια…
Να παιζει στη διαπασων το The Most Beautiful Bitter Fruit, με τον Jordan να αναρωτιεται “was our touch half as sacred as I made it seem, or just another fabricaion of a half-dream” και να ειμαι στα πατωματα ψαχνοντας να βρω τα λογικα μου.
Γενικα ο δισκος αυτος με κατεστρεψε και το ταημιν του δε μπορουσε να ηταν χειροτερο. Tον εκανα δεκανικι και ταυτοτητα, και απο τις ιστοριες αγαπης και τραγωδιας που πραγματευεται, εφτιαξα και γω μια δικια μου και την εκανα στολή για χρόνια. Μου πηρε καιρο να καταλαβω ποσο ανθυγιεινό ήταν αυτό, αλλα you live and you learn.
Σε καθε περιπτωση, περα απο τα ψυχολογικά τα δικά μου, οι La Dispute εκαναν τεχνη με το δισκο αυτό. Δεν ειναι για όλους, αλλα για αυτον που είναι, είναι ο,τι καλυτερο εχει υπαρξει.
Θετικη κατακλειδα, τους ειδα πριν λιγους μηνες στην επετειακη περιοδεια του δισκου αυτου, και βγηκα απο το λαηβ ικανοποιημενος που δεν ημουν πλεον αυτος που ημουν το '11 αλλα ευγνωμων που ειχα ολα αυτα που ειχα και ολα αυτα που εγιναν.
emo/punk-rock πεντάδα
Summary
5. Touche Amore - Parting The Sea Between Darkness And Me
ε- ε- ερχονται
4. Balance and Composure - Separation
Spotify
εδω εισαι
3. Pianos Become The Teeth - The Lack Long After
Μιζερια μονο.
2. Manchester Orchestra - Simple Math
Ενας απο τους καλυτερους songwriters της εποχης μας και δεν τον εχουμε αναφερει μια φορα.
1. Defeater - Empty Days & Sleepless Nights
Spotify
Μετα απο αυτο τους καταπιε η γη, αλλα ο συγκεκριμενος δισκος ειναι φανταστικος. Ισως αντικειμενικα τοπ 3 της χρονιας. Αλλα δεν παιζει αντικειμενικοτητα στο θρεντ αυτο.
Eξωφυλλο
26 Likes
το Songbook που εχει εδω μεσα προτελευταιο ειναι οτι καλυτερο εχει κανει ο Cornell για μενα μετα το πρωτο των Audioslave. Το ειχα στην οριτζιναλ πενταδα μου και ο μονος λογος που δεν το ψηφισα ειναι επειδη ειναι live
1 Like
Πολύ γεμάτη χρόνια όποτε εντελώς επιδερμικές αναφορές τα παρακάτω:
Top-5
Vektor - Outer Isolation
The Devil’s Blood - The Thousandfold Epicentre
Machine Head - Unto the Locust
Primordial - Redemption at the Puritan’s Hand
Uncle Acid and the Deadbeats - Bloodlust
Top-5 material
Sarabante - Remnants
Amon Amarth - Surtur Rising
Havok - Time Is Up
Opeth - Heritage
Mastodon - The Hunter
Honourable mentions
Ravencult - Morbid Blood
Deafheaven - Roads to Judah
Virus - The Agent That Shapes the Desert
The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble - From the Stairwell
Liturgy - Aesthetica
Amebix - Sonic Mass
Castle - In Witch Order
This is Past - Μισανθρωπία
Ulcerate - The Destroyers of All
Burzum - Fallen
Blood Ceremony - Living With The Ancients
Fucked Up - David Comes To Life
Blut Aus Nord - 777 δις
KEN Mode - Venerable
Wolves In The Throne Room - Celestial Lineage
Graveyard - Hisingen Blues
Toxik Holocaust - Conjure and Command
Onslaught - Sounds of Violence
Και τα μη μέταλ:
Kate Bush - 50 Words For Snow
Bjork - Biophilia
Kendrick Lamar - Section.80
Neal Morse - Testimony 2
The Black Keys - El Camino
Steven Wilson - Grace For Drowning
33 Likes
Αυτο το εβγαλε o Kyriakos Mitsotakis
16 Likes
Ο οτοκορεκτορας ξέρει
1 Like
2011
1. Lady Gaga - Born This Way
Αριστουργηματικος δισκος απο την αρχη εως το τελος, με μυθικα πλεον τραγουδια οπως τα Marry The Night, Born This Way, Judas, Highway Unicorn, Heavy Metal Lover, Electric Chapel και The Edge Of Glory. Πιθανοτατα ο καλυτερος ηχος που ειχε ποτε (οχι οτι υστερουν τα Fame Monster και Artpop), με τις πιο ενδιαφερουσες συνθεσεις και με ριφφαρες παντου. Θα ηθελα απειρα να την εχω δει σε αυτην την περιοδεια, αλλα το 2011 ηταν η χρονια που παρατησα το διδακτορικο και δεν ηξερα καν τι θα κανω με την ζωη μου απο κει και μετα, οποτε και τα χρηματα ηταν ενας αρκετα σημαντικος παραγοντας σε καθημερινες επιλογες. Δεν ειχα καν τσεκαρει τοτε την περιοδεια της για να δω ποσο κανουν τα εισιτηρια, δεν ειχε κανενα νοημα.
2. Metallica - Beyond Magnetic
Το Hell And Back αποτελει ενα απο τα καλυτερα τραγουδια των Metallica στον αιωνα που ζουμε και χαιρομαι πολυ που το ειδα και ζωντανα το 2012 στο βρωμερο New Jersey, ενω κατι παρεμφερες ισχυει και για το Rebel Of Babylon με το φανταστικο τελειωμα. Το Just A Bullet Away καποτε μου αρεσε λιγοτερο απο οτι σημερα, αλλα με την παροδο του χρονου το λατρεψα ακομα περισσοτερο και πλεον γουσταρω παρα πολυ το groove που εχει. Το Hate Train ειναι σχεδον σιγουρα το πιο αδυναμο του δισκου, αλλα παραμενει ενα αξιοπρεπες τραγουδι. Το Death Magnetic αποτελει εναν υπερπληρη δισκο ουτως ή αλλως, αλλα πιστευω πως οι Metallica θα μπορουσαν να το εχουν κανει πιο δυνατο αν ειχαν συμπεριλαβει τα 2 απο τα 4 τραγουδια του Beyond Magnetic, και ισως αν εκοβαν καποια σημεια απο τα δεκα τραγουδια του DM. Ειναι η πρωτη και μοναδικη φορα μεχρι περυσι που εχω τετοια θεωρηση για δισκο των Metallica, και κατηγορω ευθεως τον Rick Rubin και τον πατερα του Lars για αυτες τις επιλογες.
3. Ulver - Wars Of The Roses
Μπορει απο το 2011 εως το 2017 ο Trickster G (τι χαζο παρατσουκλι πραγματικα) να μην εξερευνησε τοσο πολυ αυτην την πλευρα των Ulver, αλλα ευτυχως εκτοτε εβαλε μυαλο και κατασταλαξε στο οτι αποτελει και την καλυτερη πλευρα των Ulver. Ηλεκτρονικο pop ambience μεχρι να σβησει ο ηλιος λοιπον, και η πρωτη απολυτως συνειδητη του κυκλοφορια σε αυτο το υφος ηρθε πριν 12 χρονια, αν και ειχαμε δει πολλα ψηγματα ηδη απο το 1999 και το Perdition City. Το February MMX θα μπορουσε να βρισκεται διχως καμια αμφιβολια ειτε στον Καισαρα ειτε στα Μοχθηρα Λουλουδια, και θα ηταν ενα απο τα πολυ καλα τραγουδια σε αυτους τους δισκους, ενω αυτα που γινονται στο Providence ειναι μνημειωδη. Ενα ακομα απολυτο χιτακι με το September IV , και μια τριαδα τραγουδιων που εστιαζουν περισσοτερο στην πειραματικη και ατμοσφαιρικη πλευρα των UIver κλεινουν τον δισκο πανεμορφα. Αν αυτος ο δισκος ειχε μεσα 2-3 τραγουδια ακομα οπως αυτα της πρωτης “πλευρας”, πολυ πιθανον να επαιρνε την πρωτη θεση για το 2011 στην δικη μου λιστα, αλλα τον αγαπαμε ακριβως οπως ειναι ουτως ή αλλως.
4. Leprous - Bilateral
Η με τεραστια διαφορα καλυτερη μπαντα της προηγουμενης δεκαετιας στον χωρο του σκληρου ηχου κανει το τεραστιο μπαμ και κυκλοφορει εναν δισκο που για καποιους αποτελει τον κορυφαιο τους. Εγω δεν μπορω επ’ουδενι να συμφωνησω με κατι τετοιο, αφου το Bilateral αποτελει ενα αψογο μιγμα της δικης τους ταυτοτητας με τις επιρροες τους απο αλλους Νορβηγους ακραιους κι απο τον γενικοτερο χωρο του progressive. Για την αμιγως δικη τους ταυτοτητα ομως θα τα πουμε απο το 2013 και μετα. Προς το παρον απολαμβανουμε το μεγαλειο των Bilateral, Forced Entry, MB Indifferentia, Mediocrity Wins και Acquired Taste. Η αρχη μιας τεραστιας καριερας προς το παρον, κι εχουμε πολυ ακομα μπροστα μας.
5. Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events
Ο πρωτος δισκος των Dream Theater χωρις τον Mike Portnoy καταφερε καπως να ειναι μαλλον καλυτερος απο 4 δισκους των DT που ειχαν κυκλοφορησει πριν απο αυτον (When Dream and Day Unite, Train Of Thought, Systematic Chaos, Black Clouds & Silver Linings) , το οποιο απο μονο του ειναι αρκετα μεγαλο κατορθωμα αφου μιλαμε για την απωλεια ενος απο τους δυο ηγετες της μπαντας, που ηταν υπευθυνος για πολλα περισσοτερα απο οτι τα τυμπανα. Η συνεχεια δυστυχως δεν ηταν αναλογη, αλλα για το 2011 κραταμε ενα μικρο διαμαντακι στην πλουσια δισκογραφια των Dream Theater, το οποιο για μενα καταφεραν να ξεπερασουν στην Mike Mangini εποχη μολις περυσι, με το απροσδοκητα καλο A View From The Top Of The World. Κορυφαιες στιγμες του δισκου τα Outcry (φανταστικο), Breaking All Illusions (θυμιζει εποχες Falling αρα τα σπαει), Bridges In The Sky (εισαγωγαρα, ριφφαρα, ρεφρεναρα), και το Lost Not Forgotten (εφυγες νωριιιιιις). Δυστυχως οι πιο μελό στιγμες του δισκου δε με αγγιζουν ιδιαιτερα, και βρισκω τα This Is The Life και Beneath The Surface τον ορισμο του bland. Μετα τους Kevin Moore και Derek Sherinian το χαος, οσον αφορα τα μπαλαντοειδη. Σορρυ Jordan αλλα εισαι λιγος.
ΠΕΝΤΕ ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ
Radiohead - The King Of Limbs (υποτιμημενη δισκαρα, καλυτερο απο τα δυο προηγουμενα)
VNV Nation - Automatic (το τελευταιο τους που αγαπησα, δισκαρα κι αυτο)
Conjure One - Exilarch (δεν ξερω γιατι το ειχα 2011, ειναι 2010 τελικα… γαμαει ολοκληρο)
Steven Wilson - Grace For Drowning (το καλυτερο του πριν ακολουθησει το πιο υπερεκτιμημενο του)
ΠΕΝΤΕ ΑΞΙΟΜΝΗΜΟΝΕΥΤΑ
Chelsea Wolfe - Apokalypsis (oh the irony, αποκαλυψη οντως για την Τσελσαρα)
Limp Bizkit - Gold Cobra (εξαιρετικη επιστροφη, δευτερο καλυτερο τους μετα τον hot dog αστερια)
Wye Oak - Civilian (τους εμαθα λογω Walking Dead, αγαπησα λογω δισκαρας)
M83 - Hurry Up, We’re Dreaming (Γαλλια σε αγαπω 
)
Lykke Li - Wounded Rhymes (Σουηδια σε αγαπω 
)
ΠΕΝΤΕ ΔΙΣΚΟΙ ΑΠΟ ΜΠΑΝΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΗΔΗ ΠΕΙ ΟΤΙ ΕΠΡΕΠΕ
Ozric Tentacles - Paper Monkeys (ναι και? μακαρι να γραφουν μουσικη για LSD για παντα)
Evanescence - Evanescence (παραδοξως το θεωρω κι αυτο λεγκασι δισκο, σορρυ Amy Lee)
Metallica & Lou Reed - Lulu (τα ειπε ολα ο @ChrisP )
Machine Head - Unto The Locust (αδικηθηκε επειδη ακολουθησε το Μεγιστο Επος)
ΠΕΝΤΕ ΤΙΜΙΑ (H KAI OXI) ΜΕΤΣΑΛ
Mastodon - The Hunter (το πιο δεμενο τους αλμπουμ)
Primordial - Redemption at The Puritan’s Hand (τους ανακαλυψα με αυτην την δισκαρα)
Opeth - Heritage (το μονο τους που μπορω να ακουσω χωρις να κοιμηθω στο πρωτο διλεπτο)
Amorphis - The Beginning Of Times (πολυ ωραιο το μισο, για πεταμα το αλλο μισο, Πασι γυρνα πισω)
40 Watt Sun - The Inside Room (ενα εξαιρετικο EP, one hit wonder δυστυχως)
23 Likes
To born to die είναι σίγουρα 2012 - το οποίο δεν θέλω να έρθει ποτέ ποτέ ποτέ, έχω ήδη τετράδα χωρίς να έχω δει τι έχει 
3 Likes
Πω ρε πστ… καλα, θα το αλλαξω με καποιο
2 Likes
Αρχικά, 2011 έχουμε το ΕΠΟΣ:
και με χειρότερη ανάλυση αλλά υπότιτλους που το κάνουν ό,τι πιο αστείο έχω δει ποτέ:
Special Teams
Κοιμάστε!
Between The Buried And Me - The Parallax I: Hypersleep Dialogues
Ένα μισαωράκι προθέρμανση για το II να ανοίξει η όρεξη, με το μεγαλύτερο κομμάτι που πιάνει σχεδόν το μισό να είναι ωραίο μεν χωρίς να συγκλονίζει όπως τα άλλα δύο. Ειδικά το Lunar Wilderness με το άταστο, σκέτη απόλαυση
Riding the wave
Skrillex - More Monsters And Sprites
Βασικά 2 κομμάτια είναι αυτό το EP αλλά και τα 2, ειδικά το First of the Year μάλλον είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει σε αυτό το στυλ (το λεγόμενο “brostep”)
Skrillex - Bangarang
Κάτι είπαμε την προηγούμενη βδομάδα με τον @nnnkkk, το ομώνυμο single εδώ είναι που κάνει πάταγο εμπορικά αλλά imo το EP έχει άλλο πιο ενδιαφέροντα όπως τη συνεργασία με τους εν ζωή - τότε - Doors και το Summit στο οποίο συμμετέχει η Goulding
Κατάνα, κατάνα!
Kill The Noise - Kill Kill Kill
Γενικά δεν είμαι απ’ τους μεγάλους φανζ του αλλά το Kill The Noise Pt. 1 είναι έπικ
Καίγονται τα μυαλά μας
Cynic - Carbon-Based Anatomy
Να πω την αλήθεια δε θυμάμαι και πολλά πράγματα από αυτό το EP πέρα από το ότι το ομώνυμο είναι κομματάρα και ότι το υπόλοιπο είναι καλό. Πρέπει να ξανακούσω. 
Λάβε μάχαιραν!
Knife Party - 100% No Modern Talking
Το “κανονικό EDM” side-project του ιθύνοντα νου των Pendulum, Rob Swire. Μόνο και μόνο για ένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς στο είδος
Starters
1. Russian Circles - Empros
Πρώτη απ’ τις 2 σίγουρες πρωτιές για τους Circles, και πολύ άργησε. Επικό μπάσιμο με 309 (σοβαρά τώρα, τι θεόρατη κομματάρα είναι αυτή;) και άγριες διαθέσεις αλλά δε μένουν εκεί. Θα αποθεώσω το Schiphol που ακολουθεί τη φόρμα Time “χτίζουμε σε 4 ακόρντα” με απόλυτη επιτυχία και το Praise Be Man (πρώτο απ’ τα 2 μόνο νομίζω κομμάτια τους με φωνητικά μέσα) που μπορεί να μην είναι “μεγαλειώδες” αλλά είναι μυσταγωγικό
2. Mastodon - The Hunter
Τελικά το Hunter διεκδικεί τα πρωτεία από το Minutes To Midnight ως ο δίσκος για τον οποίο έχω κάνει τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα, προς αυτή την κατέυθυνση τουλάχιστον. Όταν βγήκε, ο συνδυασμός της κατεύθυνσης με το οριακά grotesque κόμπο λόγκο + εξώφυλλο με έκανε να νομίζω ότι καπνίζανε χαλασμένο σκανκ με το κιλό. Αλλά Mastodon είναι αυτοί και κάνανε αυτό που γουστάρουν πραγματικά πάντα, γι’ αυτό τελικά ίσως ήταν θέμα χρόνου εξαρχής να με κερδίσει και το Hunter, γιατί αν αυτοί κάνουν αυτό που θέλουν, όχι απλά δε γίνεται να αστοχήσουν αλλά περνάνε το όριο του “καλού” για πλάκα
3. The Aristocrats - The Aristocrats
Ευτυχώς που δεν πήραν τον Minemann οι Theater τελικά γιατί αλλιώς μάλλον δεν θα είχαν φτιαχτεί ποτέ οι Aristocrats, βγάζοντας αυτό το μαγικό ντεμπούτο μεταξύ άλλων. Τρίο υπερπαικτών με το ΘΗΡΙΟ Guthrie Govan και τον παικταρά - αιώνιο σεσσιονά Beller, με υπέροχα τζαμαρίσματα που ισορροπούν έξυπνα ανάμεσα στις fusionίλες και στο rock. Οι οπαδοί Zappa σίγουρα θα έχουν περάσει από ‘δω ήδη, οι υπόλοιποι που έχετε μια περιέργεια διαβάζοντας αυτές τις γραμμές τι περιμένετε;!
4. Thrice - Major/Minor
Συνεχίζουν στον αυτόματο πιλότο οι Thrice με επιστροφή σε κάπως πιο σκληρές φόρμες (αλλά όχι και στο καθαρό post-hardcore παρελθόν γιατί ΩΠΑ ΚΑΠΟΥ που λέει κι ο @ChrisP) και ωμή, crunchy παραγωγή χωρίς να χάνεται εντελώς η ατμόσφαιρα των τελευταίων κυκλοφοριών. Η σταθερά είναι οι κομματάρες
5. Above & Beyond - Group Therapy
Ήμουν στο τσακ να βάλω το πολύ καλό Sirens of the Sea το 2008 στα HMs αλλά υπήρχε πολυκοσμία (εδώ νομίζω δε χώρεσε το Shogun καλά-καλά). Έστω και με μερικές βδομάδες καθυστέρηση, μπαίνουμε σε prog house περιβάλλον για το μόλις 2ο LP σε μια δεκαετία+ παρουσίας των 2 Λονδρέζων και ενός Φινλανδού που είναι απ’ τα βαριά χαρτιά του prog house/trance. Κατά γενική ομολογία το Group Therapy είναι όχι μόνο το καλύτερό τους αλλά ένα απ’ τα καλύτερα για το είδος, τουλάχιστον για αυτή τη δεκαετία. Θυμίζει τις καλές στιγμές του AVB χωρίς να αντιγράφει όμως, στο πιο ατμοσφαιρικό. Αν σας αρέσουν οι μελωδίες και τα “μπιτάκια”, πλησιάστε άφοβα
+10:
Tycho - Dive
Κονταροχτυπήθηκε με το Group Therapy σε μια μάχη εσωστρέφειας με εξωστρέφεια και για μια φορά κέρδισε η δεύτερη. Εξαιρετική δουλειά πάντως που μπλέκει ωραιότατα οργανικά στοιχεία με ηλεκτρονικά (αρκετά ρετρό που θυμίζουν synthwave αλλά όχι μόνο) για χαλαρές μουσικούλες που μπορούν να λειτουργήσουν από background δουλειάς ως ανασκόπηση καταστάσεων και περισυλλογή. Να, και τώρα, για να γράψω αυτό το ποστ, αυτό έβαλα
Θα του δώσω όμως εξώφυλλο της χρονιάς για βραβείο παρηγοριάς:
Maybeshewill - I Was Here For A Moment, Then I Was Gone
Έχοντας προσπεράσει και τους Sleepmakeswaves (στο ίδιο είδος κιόλας, ε σε πιάνει μια αηδία) για τη λίστα, μπορώ να πω πριν οτιδήποτε άλλο “έλεος με αυτά τα ονόματα”;
Είχατε θυμηθεί κάνας-δυο το Not For Want Of Trying και μπράβο σας, εγώ προτιμάω αυτό με μικρή διαφορά. Νομίζω το έχω ξαναπεί, αλλά πώς γίνεται σε ένα τόσο κορεσμένο είδος μπάντες να μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους και ταυτόχρονα καθόλου, ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Έτσι είναι και αυτοί, κάποιους άλλους θα σου θυμίσουν σίγουρα αλλά τελικά, κάτι τα πιανάκια, κάτι τα έγχορδα, κάτι τα μπλιμπλικάκια, έχουν τη δική τους ταυτότητα
Trivium - In Waves
Σε χρονιά με λίγο ΜΕΤΑΛ, ο Matt και τα άλλα τα παιδιά παίζουν φουλ επίθεση με τον πιο heavy δίσκο τους, μέχρι τότε τουλάχιστον αλλά μπορεί και γενικά. Μετά το επικό build up του Capsizing The Sea που θα ζήλευε και ο Γκουαρντιόλα σκάει ο ομώνυμος ύμνος που έχει γίνει στανταράκι στο τέλος των live τους και τα πράγματα παίρνουν σειρά. Υψηλότατες πτήσεις για ένα άλμπουμ που ως και υποτιμημένο θα το έλεγα τουλάχιστον στις τάξεις των οπαδών Trivium. Πλησιάζει την ποιότητα του Shogun αρκούντως imo, απλά η χρονιά είναι πιο αδύναμη οπότε σε αντίθεση με εκείνο βρίσκει χώρο εδώ. Το support στους Theater (για των οποίων τον δίσκο btw έχω αρκετά ράμματα αλλά άλλη ώρα αυτά) που το ακολούθησε ήταν απ’ τις πιο άκυρες επιλογές έβερ αλλά ok, επιζήσαμε
Scale The Summit - The Collective
Η instrumental μπάντα που πολλοί μάθαμε από το Progressive Nation του 2009 εδώ χτυπάει ταβάνι με ένα άλμπουμ αρκετά πιο σκοτεινό από το ενδιαφέρον αλλά τέρμα γραμμικό Carving Desert Canyons. Δείχνουν ότι δεν χρειάζεσαι εντυπωσιακά τεχνικά περάσματα για να έχεις καλά κομμάτια ακόμα και αν στα χαρτιά παίζεις “guitar-driven instrumental προγκ ΜΕΤΑΛ” ή όπως διάολο θα το περιγράφανε τότε. Στην πορεία αποδείχθηκε ότι ο κιθαρίστας που γράφει σχεδόν τα πάντα ήταν αρτσίντι ολκής και δεν τους πλήρωνε 
αλλά εδώ έγραψε δισκάρα, τι να κάνουμε. Τουλάχιστον κέρδισαν Contortionist και Entheos από τις αποχωρήσεις
Tesseract - One
Πολύ δυνατό ντεμπούτο, ένα μικρό πάταγο τον έκανε όταν βγήκε αλλά imo τα καλύτερα έρχονται. Πολλές τρομερές ιδέες εδώ μέσα, απλά είναι λίγο πιο ασύνδετα απ’ όσο θα ήθελα δομικά τα κομμάτια για τα δικά μου γούστα, γι’ αυτό μου κάνουν πολύ περισσότερο οι επόμενες κυκλοφορίες τους. Παρ’ ολ’ αυτά θα έλεγα ότι αν μιλάμε για djent - και σε αυτό δεν πιάνω απαραίτητα μπάντες που θα πιάνανε άλλοι π.χ. Periphery - νομίζω ότι το One είναι ο ορισμός του είδους. Δεν ήταν ο πρώτος που βγήκε δηλαδή αλλά στα αυτιά μου, το ορίζει
Korn - The Path of Totality
Όπως ξενέρωναν οι Korn τους ΤΡΟΥ μεταλλάδες στα 90s, έτσι ξενέρωσαν και αρκετούς απ’ τους οπαδούς τους με αυτόν τον δίσκο μάλλον, τι ειρωνεία ε; Δεν ξέρω και δεν ασχολήθηκα ποτέ με ποιο σκεπτικό έγινε και άσχετα με αυτό, αρκεί ότι είναι καλός. Όχι τυχαία μάλλον αφού το αμερικανέζικο (sic) dubstep (του οποίου εδώ θα βρούμε who is who στα features μαζί με άλλα μεγαθήρια σαν τους Noisia) έχει πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία με το ΜΕΤΑΛ απ’ όσο θέλουν να παραδεχτούν οι μεταλλάδες. Εϊμαι περίεργος για το πόσοι θα αποθεώνανε π.χ. τον Reznor αν είχε κάνει ακριβώς τον ίδιο δίσκο
Pianos Become The Teeth - The Lack Long After
Μπάντα που μπορεί να μην έχω ακούσει όσο “θα έπρεπε” αλλά αυτό εδώ μου άρεσε και αρέσει ακόμα αρκετά. Κάπου μεταξύ post-hardcore και screamo κινούνται και το πρώτο μέρος τους σώζει αφού γενικά με καθαρό screamο δεν την πολυπαλεύω. Όταν έχουμε καλά κομμάτια και μπόλικο συναίσθημα όπως στο I’ll Get By που κλείνει το άλμπουμ με κατάθεση ψυχούλας, δε μας απασχολεί
Protest The Hero - Scurrilous
Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι θα κάνανε μετά το Fortress και δε με απογοητεύσανε (εντελώς, τουλάχιστον) αφού η τρέλα και το “πάμε να τα ισοπεδώσουμε όλα” πνεύμα τιθασεύτηκε μεν αλλά χωρίς εκπτώσεις στο καλό songwriting. Παρ’ όλ’ αυτά, νομίζω ότι σε αυτό το στυλ που υιοθέτησαν εδώ, το Volition είναι αρκετά καλύτερο ως σύνολο γιατί - τα 'χουμε πει - στα χαρτιά μπορείς να πας να παίξεις ό,τι θέλεις αλλά όταν βγάζεις δίσκους “με πρόγραμμα” ανά 2-3 χρόνια, τη διαφορά την κάνει η διαολεμένη η έμπνευση πάντα. Και εδώ η Α+ έμπνευση για μένα υπάρχει στα 2 ακριανά κομμάτια + το Hair-Trigger, τα υπόλοιπα είναι καλά μεν αλλά όχι σε τέτοιο ψηλό επίπεδο
Mogwai - Hardcore Will Never Die, But You Will
Επιφυλάσσομαι αλλά μάλλον για ποστ τουλάχιστον, τελευταία παρουσία των Mogwai εδώ. Τουλάχιστον φεύγουν με το κεφάλι ψηλά, κερδίζοντας τους This Will Destroy You για το 2ο ποστ έντρυ της χρονιάς
Kendrick Lamar - Section.80
Οι καλύτεροι δίσκοι του Lamar για μένα είναι στον δρόμο αλλά το ταλέντο φαίνεται και με το παραπάνω από το ντεμπούτο που ξεκινάει εξαιρετικά, στην πορεία με κάτι No Make Up και τέτοια κάνει κοιλίτσες αλλά είναι καλό δείγμα γραφής. Τόσο old school όσο και μπροστά χρειάζεται για να οδηγήσει το hiphop στη νέα δεκαετία
30 Likes
Παει και αυτη η Κυριακη, πιο χαλαρη απο τις προηγουμενες, αλλα παλι καθυστερησα. Χρειαζομαι καλυτερο time management, αλλα δεν ξερω πώς να το κανω. Πλεον ολοι ψιλοξερουμε τι προτιμα καθενας απο εμας, οποτε δεν θα κανω καμια εκπληξη με την πενταδα μου.
1. Rival Sons - Pressure & Time
Νομιζα οτι ξαναγυρισα στα 70ς. Ολο το πακετο του hard rock ειναι εδω.
2. Nightwish - Imaginerium
Τους επανεκτιμησα επειτα απο τη φυγη της Ταρια. Μεγαλος δισκος, πιθανοτατα μεγαλυτερος απο ολους οσους εχουν κανει.
3. Primordial - Redemption at the Puritan’s Hand
Απιθανη επικη μαυριλα, σε αρπαζει απο τη μουρη.
4. Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Συγκινηση για τη επιστροφη αυτης της φωνης. Η αγαπη μου προς τους FW της πρωτης εποχης ειναι καταγεγραμμενη μερικες (χιλιαδες) ποστ πιο πανω.
5. DoomSword - The Eternal Battle
Αλλη τρελη αγαπη για αυτους, ομως στον συγκεκριμενο δισκο κατι μου λειπει. Δεν εχω καταφερει ακομη να το προσδιορισω, παροτι εχει μεγαλα τραγουδια.
Χονοραμπλ δεκαδα, με τα πρωτα τεσσερα να εχουν θεση απο πανου. Αλλα τι να κανς, να κατς να τσακωθεις; Πενταδα θελατε, παλιολαμογια.
Steel Panther - Balls Out
Riot - Immortal Soul
Pain of Salvation - Road Salt 2
Planet of Zeus - Macho Libre
Jag Panzer – The Scourge of the Light
Haken - Visions
The Haunted - Unseen
Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events
1000mods - Super Van Vacation
Foo Fighters - Wasting Light
33 Likes
Βάλε το “Sympathetic Resonance”. Άκου που σε λέω.
1 Like
2011
- The Black Keys - El Camino
- Foo Fighters - Wasting Light
- Chevelle - Hats off the Bull
- Graveyard - Hilingen Blues
- Black Stone Cherry - Between the Devil & the Deep Blue Sea
Chickenfoot - Chickenfoot III
Mastodon - The Hunter
1000mods - Super Van Vacation
Adelitas Way - Home School Valedictorian
Rival Sons - Pressure & Time
Leprous - Bilateral
Five Finger Death Punch - American Capitalist
Metallica - Beyond Magnetic
Planet of Zeus - Macho Libre
Anthrax - Worship Music
Trivium - In Waves
Machine Head - Unto the Locust
Sixx A.M. : This is Gonna Hurt
Beth Hurt - Don’t Explain
Joe Bonamassa - Dust Bowl
Rich Robinson - Through a Crooked Sun
Seasick Steve - You Can’t Teach an Old Dog New Tricks
Red - Until We Have Faces
In Flames - Soundtrack of a Playground Fading
Rev Theory - Justice
Korn - The Path of Totality
Limp Bizkit - Gold Cobra
The Haunted - Unseen
Metallica & Lou Reed - Lulu
Εξώφυλλο: Leprous - Bilateral
31 Likes