Αρχικά, 2011 έχουμε το ΕΠΟΣ:
και με χειρότερη ανάλυση αλλά υπότιτλους που το κάνουν ό,τι πιο αστείο έχω δει ποτέ:
Special Teams
Κοιμάστε!
Between The Buried And Me - The Parallax I: Hypersleep Dialogues
Ένα μισαωράκι προθέρμανση για το II να ανοίξει η όρεξη, με το μεγαλύτερο κομμάτι που πιάνει σχεδόν το μισό να είναι ωραίο μεν χωρίς να συγκλονίζει όπως τα άλλα δύο. Ειδικά το Lunar Wilderness με το άταστο, σκέτη απόλαυση
Riding the wave
Skrillex - More Monsters And Sprites
Βασικά 2 κομμάτια είναι αυτό το EP αλλά και τα 2, ειδικά το First of the Year μάλλον είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει σε αυτό το στυλ (το λεγόμενο “brostep”)
Skrillex - Bangarang
Κάτι είπαμε την προηγούμενη βδομάδα με τον @nnnkkk, το ομώνυμο single εδώ είναι που κάνει πάταγο εμπορικά αλλά imo το EP έχει άλλο πιο ενδιαφέροντα όπως τη συνεργασία με τους εν ζωή - τότε - Doors και το Summit στο οποίο συμμετέχει η Goulding
Κατάνα, κατάνα!
Kill The Noise - Kill Kill Kill
Γενικά δεν είμαι απ’ τους μεγάλους φανζ του αλλά το Kill The Noise Pt. 1 είναι έπικ
Καίγονται τα μυαλά μας
Cynic - Carbon-Based Anatomy
Να πω την αλήθεια δε θυμάμαι και πολλά πράγματα από αυτό το EP πέρα από το ότι το ομώνυμο είναι κομματάρα και ότι το υπόλοιπο είναι καλό. Πρέπει να ξανακούσω. 
Λάβε μάχαιραν!
Knife Party - 100% No Modern Talking
Το “κανονικό EDM” side-project του ιθύνοντα νου των Pendulum, Rob Swire. Μόνο και μόνο για ένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς στο είδος
Starters
1. Russian Circles - Empros
Πρώτη απ’ τις 2 σίγουρες πρωτιές για τους Circles, και πολύ άργησε. Επικό μπάσιμο με 309 (σοβαρά τώρα, τι θεόρατη κομματάρα είναι αυτή;) και άγριες διαθέσεις αλλά δε μένουν εκεί. Θα αποθεώσω το Schiphol που ακολουθεί τη φόρμα Time “χτίζουμε σε 4 ακόρντα” με απόλυτη επιτυχία και το Praise Be Man (πρώτο απ’ τα 2 μόνο νομίζω κομμάτια τους με φωνητικά μέσα) που μπορεί να μην είναι “μεγαλειώδες” αλλά είναι μυσταγωγικό
2. Mastodon - The Hunter
Τελικά το Hunter διεκδικεί τα πρωτεία από το Minutes To Midnight ως ο δίσκος για τον οποίο έχω κάνει τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα, προς αυτή την κατέυθυνση τουλάχιστον. Όταν βγήκε, ο συνδυασμός της κατεύθυνσης με το οριακά grotesque κόμπο λόγκο + εξώφυλλο με έκανε να νομίζω ότι καπνίζανε χαλασμένο σκανκ με το κιλό. Αλλά Mastodon είναι αυτοί και κάνανε αυτό που γουστάρουν πραγματικά πάντα, γι’ αυτό τελικά ίσως ήταν θέμα χρόνου εξαρχής να με κερδίσει και το Hunter, γιατί αν αυτοί κάνουν αυτό που θέλουν, όχι απλά δε γίνεται να αστοχήσουν αλλά περνάνε το όριο του “καλού” για πλάκα
3. The Aristocrats - The Aristocrats
Ευτυχώς που δεν πήραν τον Minemann οι Theater τελικά γιατί αλλιώς μάλλον δεν θα είχαν φτιαχτεί ποτέ οι Aristocrats, βγάζοντας αυτό το μαγικό ντεμπούτο μεταξύ άλλων. Τρίο υπερπαικτών με το ΘΗΡΙΟ Guthrie Govan και τον παικταρά - αιώνιο σεσσιονά Beller, με υπέροχα τζαμαρίσματα που ισορροπούν έξυπνα ανάμεσα στις fusionίλες και στο rock. Οι οπαδοί Zappa σίγουρα θα έχουν περάσει από ‘δω ήδη, οι υπόλοιποι που έχετε μια περιέργεια διαβάζοντας αυτές τις γραμμές τι περιμένετε;!
4. Thrice - Major/Minor
Συνεχίζουν στον αυτόματο πιλότο οι Thrice με επιστροφή σε κάπως πιο σκληρές φόρμες (αλλά όχι και στο καθαρό post-hardcore παρελθόν γιατί ΩΠΑ ΚΑΠΟΥ που λέει κι ο @ChrisP) και ωμή, crunchy παραγωγή χωρίς να χάνεται εντελώς η ατμόσφαιρα των τελευταίων κυκλοφοριών. Η σταθερά είναι οι κομματάρες
5. Above & Beyond - Group Therapy
Ήμουν στο τσακ να βάλω το πολύ καλό Sirens of the Sea το 2008 στα HMs αλλά υπήρχε πολυκοσμία (εδώ νομίζω δε χώρεσε το Shogun καλά-καλά). Έστω και με μερικές βδομάδες καθυστέρηση, μπαίνουμε σε prog house περιβάλλον για το μόλις 2ο LP σε μια δεκαετία+ παρουσίας των 2 Λονδρέζων και ενός Φινλανδού που είναι απ’ τα βαριά χαρτιά του prog house/trance. Κατά γενική ομολογία το Group Therapy είναι όχι μόνο το καλύτερό τους αλλά ένα απ’ τα καλύτερα για το είδος, τουλάχιστον για αυτή τη δεκαετία. Θυμίζει τις καλές στιγμές του AVB χωρίς να αντιγράφει όμως, στο πιο ατμοσφαιρικό. Αν σας αρέσουν οι μελωδίες και τα “μπιτάκια”, πλησιάστε άφοβα
+10:
Tycho - Dive
Κονταροχτυπήθηκε με το Group Therapy σε μια μάχη εσωστρέφειας με εξωστρέφεια και για μια φορά κέρδισε η δεύτερη. Εξαιρετική δουλειά πάντως που μπλέκει ωραιότατα οργανικά στοιχεία με ηλεκτρονικά (αρκετά ρετρό που θυμίζουν synthwave αλλά όχι μόνο) για χαλαρές μουσικούλες που μπορούν να λειτουργήσουν από background δουλειάς ως ανασκόπηση καταστάσεων και περισυλλογή. Να, και τώρα, για να γράψω αυτό το ποστ, αυτό έβαλα
Θα του δώσω όμως εξώφυλλο της χρονιάς για βραβείο παρηγοριάς:
Maybeshewill - I Was Here For A Moment, Then I Was Gone
Έχοντας προσπεράσει και τους Sleepmakeswaves (στο ίδιο είδος κιόλας, ε σε πιάνει μια αηδία) για τη λίστα, μπορώ να πω πριν οτιδήποτε άλλο “έλεος με αυτά τα ονόματα”;
Είχατε θυμηθεί κάνας-δυο το Not For Want Of Trying και μπράβο σας, εγώ προτιμάω αυτό με μικρή διαφορά. Νομίζω το έχω ξαναπεί, αλλά πώς γίνεται σε ένα τόσο κορεσμένο είδος μπάντες να μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους και ταυτόχρονα καθόλου, ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Έτσι είναι και αυτοί, κάποιους άλλους θα σου θυμίσουν σίγουρα αλλά τελικά, κάτι τα πιανάκια, κάτι τα έγχορδα, κάτι τα μπλιμπλικάκια, έχουν τη δική τους ταυτότητα
Trivium - In Waves
Σε χρονιά με λίγο ΜΕΤΑΛ, ο Matt και τα άλλα τα παιδιά παίζουν φουλ επίθεση με τον πιο heavy δίσκο τους, μέχρι τότε τουλάχιστον αλλά μπορεί και γενικά. Μετά το επικό build up του Capsizing The Sea που θα ζήλευε και ο Γκουαρντιόλα σκάει ο ομώνυμος ύμνος που έχει γίνει στανταράκι στο τέλος των live τους και τα πράγματα παίρνουν σειρά. Υψηλότατες πτήσεις για ένα άλμπουμ που ως και υποτιμημένο θα το έλεγα τουλάχιστον στις τάξεις των οπαδών Trivium. Πλησιάζει την ποιότητα του Shogun αρκούντως imo, απλά η χρονιά είναι πιο αδύναμη οπότε σε αντίθεση με εκείνο βρίσκει χώρο εδώ. Το support στους Theater (για των οποίων τον δίσκο btw έχω αρκετά ράμματα αλλά άλλη ώρα αυτά) που το ακολούθησε ήταν απ’ τις πιο άκυρες επιλογές έβερ αλλά ok, επιζήσαμε
Scale The Summit - The Collective
Η instrumental μπάντα που πολλοί μάθαμε από το Progressive Nation του 2009 εδώ χτυπάει ταβάνι με ένα άλμπουμ αρκετά πιο σκοτεινό από το ενδιαφέρον αλλά τέρμα γραμμικό Carving Desert Canyons. Δείχνουν ότι δεν χρειάζεσαι εντυπωσιακά τεχνικά περάσματα για να έχεις καλά κομμάτια ακόμα και αν στα χαρτιά παίζεις “guitar-driven instrumental προγκ ΜΕΤΑΛ” ή όπως διάολο θα το περιγράφανε τότε. Στην πορεία αποδείχθηκε ότι ο κιθαρίστας που γράφει σχεδόν τα πάντα ήταν αρτσίντι ολκής και δεν τους πλήρωνε 
αλλά εδώ έγραψε δισκάρα, τι να κάνουμε. Τουλάχιστον κέρδισαν Contortionist και Entheos από τις αποχωρήσεις
Tesseract - One
Πολύ δυνατό ντεμπούτο, ένα μικρό πάταγο τον έκανε όταν βγήκε αλλά imo τα καλύτερα έρχονται. Πολλές τρομερές ιδέες εδώ μέσα, απλά είναι λίγο πιο ασύνδετα απ’ όσο θα ήθελα δομικά τα κομμάτια για τα δικά μου γούστα, γι’ αυτό μου κάνουν πολύ περισσότερο οι επόμενες κυκλοφορίες τους. Παρ’ ολ’ αυτά θα έλεγα ότι αν μιλάμε για djent - και σε αυτό δεν πιάνω απαραίτητα μπάντες που θα πιάνανε άλλοι π.χ. Periphery - νομίζω ότι το One είναι ο ορισμός του είδους. Δεν ήταν ο πρώτος που βγήκε δηλαδή αλλά στα αυτιά μου, το ορίζει
Korn - The Path of Totality
Όπως ξενέρωναν οι Korn τους ΤΡΟΥ μεταλλάδες στα 90s, έτσι ξενέρωσαν και αρκετούς απ’ τους οπαδούς τους με αυτόν τον δίσκο μάλλον, τι ειρωνεία ε; Δεν ξέρω και δεν ασχολήθηκα ποτέ με ποιο σκεπτικό έγινε και άσχετα με αυτό, αρκεί ότι είναι καλός. Όχι τυχαία μάλλον αφού το αμερικανέζικο (sic) dubstep (του οποίου εδώ θα βρούμε who is who στα features μαζί με άλλα μεγαθήρια σαν τους Noisia) έχει πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία με το ΜΕΤΑΛ απ’ όσο θέλουν να παραδεχτούν οι μεταλλάδες. Εϊμαι περίεργος για το πόσοι θα αποθεώνανε π.χ. τον Reznor αν είχε κάνει ακριβώς τον ίδιο δίσκο
Pianos Become The Teeth - The Lack Long After
Μπάντα που μπορεί να μην έχω ακούσει όσο “θα έπρεπε” αλλά αυτό εδώ μου άρεσε και αρέσει ακόμα αρκετά. Κάπου μεταξύ post-hardcore και screamo κινούνται και το πρώτο μέρος τους σώζει αφού γενικά με καθαρό screamο δεν την πολυπαλεύω. Όταν έχουμε καλά κομμάτια και μπόλικο συναίσθημα όπως στο I’ll Get By που κλείνει το άλμπουμ με κατάθεση ψυχούλας, δε μας απασχολεί
Protest The Hero - Scurrilous
Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τι θα κάνανε μετά το Fortress και δε με απογοητεύσανε (εντελώς, τουλάχιστον) αφού η τρέλα και το “πάμε να τα ισοπεδώσουμε όλα” πνεύμα τιθασεύτηκε μεν αλλά χωρίς εκπτώσεις στο καλό songwriting. Παρ’ όλ’ αυτά, νομίζω ότι σε αυτό το στυλ που υιοθέτησαν εδώ, το Volition είναι αρκετά καλύτερο ως σύνολο γιατί - τα 'χουμε πει - στα χαρτιά μπορείς να πας να παίξεις ό,τι θέλεις αλλά όταν βγάζεις δίσκους “με πρόγραμμα” ανά 2-3 χρόνια, τη διαφορά την κάνει η διαολεμένη η έμπνευση πάντα. Και εδώ η Α+ έμπνευση για μένα υπάρχει στα 2 ακριανά κομμάτια + το Hair-Trigger, τα υπόλοιπα είναι καλά μεν αλλά όχι σε τέτοιο ψηλό επίπεδο
Mogwai - Hardcore Will Never Die, But You Will
Επιφυλάσσομαι αλλά μάλλον για ποστ τουλάχιστον, τελευταία παρουσία των Mogwai εδώ. Τουλάχιστον φεύγουν με το κεφάλι ψηλά, κερδίζοντας τους This Will Destroy You για το 2ο ποστ έντρυ της χρονιάς
Kendrick Lamar - Section.80
Οι καλύτεροι δίσκοι του Lamar για μένα είναι στον δρόμο αλλά το ταλέντο φαίνεται και με το παραπάνω από το ντεμπούτο που ξεκινάει εξαιρετικά, στην πορεία με κάτι No Make Up και τέτοια κάνει κοιλίτσες αλλά είναι καλό δείγμα γραφής. Τόσο old school όσο και μπροστά χρειάζεται για να οδηγήσει το hiphop στη νέα δεκαετία
.
)
)
