Σε λίγο οι λίστες μου θα θυμίζουν τα 70’s που με το ζόρι γέμιζα πεντάδες.
Sarabante “ Remnants”
Ίσως με λίιιγα χρόνια καθυστέρηση (όπως πάντα σ’ αυτήν τη χώρα) σκάει κι εδώ η neo-crust βόμβα (γιατί τους Επιθάνατιος Ρόγχος προσωπικά τους κατατάσσω σε μία άλλη ιστορική περίοδο του ντόπιου D.I.Y.) και οι Sarabante με το “Remnants” «χρίζονται» ως οι αδιαμφισβήτητοι εκπρόσωποι του ιδιώματος. Δικαίως. Μιλάμε για έναν δίσκο μ’ έναν σκασμό από ποιοτικές κομματάρες, γκαζωμένες, μελωδικές, πιο αργόσυρτες, punk-ικες, μεταλλάδικες, σκοτεινές. Όλα όπως θα έπρεπε να είναι.
Monovine “ Cliché”
Είμαι Nirvan-άκιας, τι να κάνουμε; Κι αυτό είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ album-tribute στην αγαπημένη μου μπάντα, με ατμόσφαιρα, τραγούδια, μπασογραμμές και κυρίως μία φωνή που όλα παραπέμπουν άμεσα σε ό,τι μάς αρέσει στη μουσική του ξανθού. Σας τ’ ορκίζομαι (για όσους δεν τους ξέρετε) ότι σε στιγμές θα cringe-άρετε με την ομοιότητα, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια νιώθεις ότι ακούς κάτι πραγματικά αξιόλογο κι όχι μία απλή κόπια. Κι ευτυχώς οι Monovine θα συνεχίσουν να βγάζουν αξιόλογη μουσική σε όλα τους τα albums μέχρι σήμερα.
Warsong “Ancient times”
Άλλη μία post-punk δισκάρα από τις τόσες που κυκλοφόρησαν εκείνα τα χρόνια, αλλά με την μπίλια να κάθεται περισσότερο στο «punk» του πράγματος, παρά στο «post» (ακόμα και grunge θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κάποια σημεία). Ξεσηκωτικός δίσκος που σε κάνει να τα σπας -κρίμα που δεν έφτασαν ποτέ αυτά τα standards ξανά.
Primordial “Redemption at the puritan’s hand”
Το τελευταίο πραγματικά αγαπημένο μου Primordial album, και μάλιστα μετά από ένα “To the nameless dead” που εμένα προσωπικά δε μου είχε κάνει πολύ εντύπωση. Νιώθω ότι ο δίσκος διακατέχεται από μία μουντάδα και θλίψη, παρά από το συνηθισμένο πολεμικό συναίσθημα, πράγμα που με συγκινούσε πάντα περισσότερο στη μουσική των Primordial. Ε, και με κάτι αργόσυρτα κομμάτια τύπου “Mouth of Judas”, “Bloodied yet unbowed” και “Puritan’s hand” αυτό το συναίσθημα εκτοξεύεται εντελώς.
The Haunted “Unseen”
Είχα αφήσει τους The Haunted στο “One kill wonder”, οπότε μπορείτε να φανταστείτε το ΣΟΚ που βίωσα όταν άκουσα (εντελώς τυχαία) αυτό το album. Τι διάολο, alternative metal; Tool, Deftones, Godsmack και λίγο stoner; Δεν ξέρω πώς έγινε αυτή η μετάβαση (ακόμα δεν έχω τσεκάρει τα ενδιάμεσα album), αυτό που ξέρω είναι ότι αυτού του είδους η κιθαριστική, ατμοσφαιρική, groove-άτη εκδοχή του metal εμένα μ’ εξιτάρει. Και ποτέ δε φανταζόμουνα ότι ο Dolving θα μπορούσε να τραγουδήσει έτσι.
+1:
Mastodon “The hunter”
Νομίζω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον πιο βατό και radio-friendly (τουλάχιστον μέχρι τότε) δίσκο τους, και δεν ντρέπομαι να πω ότι γι’ αυτό αποτελεί και μέχρι σήμερα τον αγαπημένο μου δίσκο τους! Σύντομα κομμάτια, πετυχημένες εναλλαγές lead φωνών, ευκολομνημόνευτες μελωδίες, και κυρίως αυτά τα ΜΝΗΜΕΙΩΔΗ refrain που κάνουν τα κομμάτια τους ANTHEMS (αν ζούσαμε στα 80’s). Δηλαδή εγώ όποτε ακούω το refrain του “All the heavy lifting”, ρε παιδιά, νιώθω σαν να ανυψώνομαι λίγα μέτρα από το έδαφος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο εξηγήσω. Κι από κοντά το refrain του “Octopus has no friends”, από κοντά κι αυτό του “Bedazzled fingernails”, από κοντά και τα hit-άκια “Dry bone valley” και “Curl of the burl”, κάπου εκεί σκάνε κι οι μπαλάντες “The hunter” και “The sparrow”, ε, τι άλλο θες;
EPs:
Kalashnikov “Vampirizzati oggi” EP
Πιο σκοτεινό/πειραματικό στυλ (το λέει κι ο τίτλος), με τα πλήκτρα πρωταγωνιστές και φοβερή «μυστηριακή» ατμόσφαιρα. Οι Kalashnikov στην πιο τολμηρή εκδοχή τους.
Terrible Feelings “Tied up” EP
Με δύο EPs χτυπάνε αυτήν τη χρονιά οι Terrible Feelings, και μιας και το “Blank heads” EP ουσιαστικά είναι το demo επανα-ηχογραφημένο, ας κεντράρουμε στα δύο κομμάτια του “Tied up” EP: στο γνωστό, «υμνητικό» rock στυλ τους, με τη Manuella και τα κιθαριστικά leads να κλέβουν την παράσταση. Μα πώς γίνεται να μη συγκινήσουν οποιονδήποτε αυτά τα κομμάτια;
Εξώφυλλο: Μου άρεσε πολύ αυτό το Subrosa που βάλατε οι περισσότεροι (αυτό ψήφισα), οπότε ψάχνω τον δημιουργό λίγο στο Metal Archives, τον βλέπω με μπλουζάκι His Hero is Gone να παίζει κιθάρα, λέω «εδώ είμαστε, καλό γούστο ο τυπάς». Μετά βλέπω τις μπάντες που έπαιζε, βασικό μέλος των Dagda λέει 
, σε λίγο θα νομίζουμε ότι όλο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει για να βλέπουμε το’ όνομά τους συνεχώς μπροστά μας.
Υ.Γ. Albums που θα τσακιστώ ν’ ακούσω μόλις τελειώσει αυτό το κωλοπαίχνιδο και βρω χρόνο: το Foo Fighters (από τους οποίος το μόνο τραγούδι που θυμάμαι να είχα ακούσει μικρός και δε μ’ έπιασε, οπότε ποτέ δεν τους έψαξα και παραπάνω, ήταν ένα με video-clip που o Grohl έκανε τον πιλότο) που όλοι μιλάτε γι’ αυτό λες κι είναι ιστορικό rock album κι εγώ δεν είχα ιδέα (μακάρι να ‘χει και Nirvana vibes, δηλαδή, και μόνο που βλέπω τη φάτσα του Pat Smear στο εξώφυλλο, συγκινούμαι λίγο). Και το Arch/ Matheos που, αν και για Fates κόβω φλέβα, δεν το έχω ακούσει ακόμα. 
Χωρίς να μ’ ενοχλεί η χροιά του, αναγνωρίζω την ιδιαιτερότητά της και κατά κάποιον τρόπο την έχω συνδέσει με όλο αυτό το «υπερβολικό» στυλ των 80’s, οπότε πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να δένει με τις ιδέες του post-00’s ιδέες του Matheos και γι’ αυτό μου ‘χετε εξάψει την περιέργεια!
