Διάολε, το ξέχασα…
(καλά, κάπου μεταξύ 10-20 θα ήταν, αλλά για το τυπικό)
5 Likes
- Mastodon - The hunter
- Vektor - Outer Isolation
- The devil’s blood - The thousandfold epicentre
- Machine Head Unto the locust
- While heaven wept - Fear of infinity
Honorable Mentions:
Leviathan - True traitor, true whore
Aucan - Black rainbow
Karma to burn - V
St Vincent - Strange Mercy
Mondkopf - Rising Doom
Krallice - Diotima
Sylosis - Edge of the earth
Skull Defekts - Peer Amid
Revok - Grief is my new moniker
21 Likes
Σε λίγο οι λίστες μου θα θυμίζουν τα 70’s που με το ζόρι γέμιζα πεντάδες.
Sarabante “ Remnants”
Ίσως με λίιιγα χρόνια καθυστέρηση (όπως πάντα σ’ αυτήν τη χώρα) σκάει κι εδώ η neo-crust βόμβα (γιατί τους Επιθάνατιος Ρόγχος προσωπικά τους κατατάσσω σε μία άλλη ιστορική περίοδο του ντόπιου D.I.Y.) και οι Sarabante με το “Remnants” «χρίζονται» ως οι αδιαμφισβήτητοι εκπρόσωποι του ιδιώματος. Δικαίως. Μιλάμε για έναν δίσκο μ’ έναν σκασμό από ποιοτικές κομματάρες, γκαζωμένες, μελωδικές, πιο αργόσυρτες, punk-ικες, μεταλλάδικες, σκοτεινές. Όλα όπως θα έπρεπε να είναι.
Monovine “ Cliché”
Είμαι Nirvan-άκιας, τι να κάνουμε; Κι αυτό είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ album-tribute στην αγαπημένη μου μπάντα, με ατμόσφαιρα, τραγούδια, μπασογραμμές και κυρίως μία φωνή που όλα παραπέμπουν άμεσα σε ό,τι μάς αρέσει στη μουσική του ξανθού. Σας τ’ ορκίζομαι (για όσους δεν τους ξέρετε) ότι σε στιγμές θα cringe-άρετε με την ομοιότητα, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια νιώθεις ότι ακούς κάτι πραγματικά αξιόλογο κι όχι μία απλή κόπια. Κι ευτυχώς οι Monovine θα συνεχίσουν να βγάζουν αξιόλογη μουσική σε όλα τους τα albums μέχρι σήμερα.
Warsong “Ancient times”
Άλλη μία post-punk δισκάρα από τις τόσες που κυκλοφόρησαν εκείνα τα χρόνια, αλλά με την μπίλια να κάθεται περισσότερο στο «punk» του πράγματος, παρά στο «post» (ακόμα και grunge θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κάποια σημεία). Ξεσηκωτικός δίσκος που σε κάνει να τα σπας -κρίμα που δεν έφτασαν ποτέ αυτά τα standards ξανά.
Primordial “Redemption at the puritan’s hand”
Το τελευταίο πραγματικά αγαπημένο μου Primordial album, και μάλιστα μετά από ένα “To the nameless dead” που εμένα προσωπικά δε μου είχε κάνει πολύ εντύπωση. Νιώθω ότι ο δίσκος διακατέχεται από μία μουντάδα και θλίψη, παρά από το συνηθισμένο πολεμικό συναίσθημα, πράγμα που με συγκινούσε πάντα περισσότερο στη μουσική των Primordial. Ε, και με κάτι αργόσυρτα κομμάτια τύπου “Mouth of Judas”, “Bloodied yet unbowed” και “Puritan’s hand” αυτό το συναίσθημα εκτοξεύεται εντελώς.
The Haunted “Unseen”
Είχα αφήσει τους The Haunted στο “One kill wonder”, οπότε μπορείτε να φανταστείτε το ΣΟΚ που βίωσα όταν άκουσα (εντελώς τυχαία) αυτό το album. Τι διάολο, alternative metal; Tool, Deftones, Godsmack και λίγο stoner; Δεν ξέρω πώς έγινε αυτή η μετάβαση (ακόμα δεν έχω τσεκάρει τα ενδιάμεσα album), αυτό που ξέρω είναι ότι αυτού του είδους η κιθαριστική, ατμοσφαιρική, groove-άτη εκδοχή του metal εμένα μ’ εξιτάρει. Και ποτέ δε φανταζόμουνα ότι ο Dolving θα μπορούσε να τραγουδήσει έτσι.
+1:
Mastodon “The hunter”
Νομίζω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον πιο βατό και radio-friendly (τουλάχιστον μέχρι τότε) δίσκο τους, και δεν ντρέπομαι να πω ότι γι’ αυτό αποτελεί και μέχρι σήμερα τον αγαπημένο μου δίσκο τους! Σύντομα κομμάτια, πετυχημένες εναλλαγές lead φωνών, ευκολομνημόνευτες μελωδίες, και κυρίως αυτά τα ΜΝΗΜΕΙΩΔΗ refrain που κάνουν τα κομμάτια τους ANTHEMS (αν ζούσαμε στα 80’s). Δηλαδή εγώ όποτε ακούω το refrain του “All the heavy lifting”, ρε παιδιά, νιώθω σαν να ανυψώνομαι λίγα μέτρα από το έδαφος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο εξηγήσω. Κι από κοντά το refrain του “Octopus has no friends”, από κοντά κι αυτό του “Bedazzled fingernails”, από κοντά και τα hit-άκια “Dry bone valley” και “Curl of the burl”, κάπου εκεί σκάνε κι οι μπαλάντες “The hunter” και “The sparrow”, ε, τι άλλο θες;
EPs:
Kalashnikov “Vampirizzati oggi” EP
Πιο σκοτεινό/πειραματικό στυλ (το λέει κι ο τίτλος), με τα πλήκτρα πρωταγωνιστές και φοβερή «μυστηριακή» ατμόσφαιρα. Οι Kalashnikov στην πιο τολμηρή εκδοχή τους.
Terrible Feelings “Tied up” EP
Με δύο EPs χτυπάνε αυτήν τη χρονιά οι Terrible Feelings, και μιας και το “Blank heads” EP ουσιαστικά είναι το demo επανα-ηχογραφημένο, ας κεντράρουμε στα δύο κομμάτια του “Tied up” EP: στο γνωστό, «υμνητικό» rock στυλ τους, με τη Manuella και τα κιθαριστικά leads να κλέβουν την παράσταση. Μα πώς γίνεται να μη συγκινήσουν οποιονδήποτε αυτά τα κομμάτια;
Εξώφυλλο: Μου άρεσε πολύ αυτό το Subrosa που βάλατε οι περισσότεροι (αυτό ψήφισα), οπότε ψάχνω τον δημιουργό λίγο στο Metal Archives, τον βλέπω με μπλουζάκι His Hero is Gone να παίζει κιθάρα, λέω «εδώ είμαστε, καλό γούστο ο τυπάς». Μετά βλέπω τις μπάντες που έπαιζε, βασικό μέλος των Dagda λέει 
, σε λίγο θα νομίζουμε ότι όλο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει για να βλέπουμε το’ όνομά τους συνεχώς μπροστά μας.
Υ.Γ. Albums που θα τσακιστώ ν’ ακούσω μόλις τελειώσει αυτό το κωλοπαίχνιδο και βρω χρόνο: το Foo Fighters (από τους οποίος το μόνο τραγούδι που θυμάμαι να είχα ακούσει μικρός και δε μ’ έπιασε, οπότε ποτέ δεν τους έψαξα και παραπάνω, ήταν ένα με video-clip που o Grohl έκανε τον πιλότο) που όλοι μιλάτε γι’ αυτό λες κι είναι ιστορικό rock album κι εγώ δεν είχα ιδέα (μακάρι να ‘χει και Nirvana vibes, δηλαδή, και μόνο που βλέπω τη φάτσα του Pat Smear στο εξώφυλλο, συγκινούμαι λίγο). Και το Arch/ Matheos που, αν και για Fates κόβω φλέβα, δεν το έχω ακούσει ακόμα. 
Χωρίς να μ’ ενοχλεί η χροιά του, αναγνωρίζω την ιδιαιτερότητά της και κατά κάποιον τρόπο την έχω συνδέσει με όλο αυτό το «υπερβολικό» στυλ των 80’s, οπότε πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί να δένει με τις ιδέες του post-00’s ιδέες του Matheos και γι’ αυτό μου ‘χετε εξάψει την περιέργεια!
29 Likes
Έκανε και τον πιλότο, όλοι έκαναν πολλούς ρόλους, λες για το έπος Learn To Fly 
Επίσης, Monovine σπουδαίοι!
Προφανώς έχεις δίκιο, απλά εγώ μόνο τον Grohl γνώριζα απ’ όλη την μπάντα! 
Πολυ συντομα γτ τρεχω λιγο (αλλα εχω χρονο για φωτος)
1. The Black Keys - El Camino
2. Uncle Acid & The Deadbeats - Blood Lust
3. YOB - Atma
4. Chelsea Wolfe - Ἀποκάλυψις
5. Russian Circles - Empros
Αλλη 5αδα :
Mastodon - The Hunter
Weedeater - Jason… The Dragon
Death Grips - Exmilitary
Boris - Heavy Rocks
1000mods - Super Van Vacation
Και αναφορα σε OST το Alex Turner - Submarine
Eξωφυλο Mastodon - The Hunter
31 Likes
- Virus - The Agent That Shapes the Desert
- Mastodon - The Hunter
- Arrayan Path - Ira Imperium
- Burzum - Fallen
- Vektor - Outer Isolation
24 Likes
2011
1. Integrity – Thee Destroy+orr
Μάλλον είναι η πρώτη φορά που βάζω συλλογή δυστυχώς (δεν θυμάμαι τι λένε οι κανόνες). Πρόκειται για compilation με κομμάτια της Rob Orr εποχής, ο οποίος ήταν ο νέος τότε κιθαρίστας του συγκροτήματος, που κατάφερε με το παικτικό ύφος και τις επιρροές του να αναζωογονήσει τους χαρντκορ θρύλους. Τα κομμάτια δένουν τόσο καλά μεταξύ τους, με το αποτέλεσμα να ηχεί σαν “κανονικός” full-length δίσκος. Μιλάμε για την τέλεια μίξη τεράστιων μεταλλικών ριφφς και solos με σκοτεινό χαρντκορ. Ακούστε για δοκιμή το τέλειο “Black Heksen Rise” και η μελωδία του βασικού ριφφ δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από το κεφάλι σας. Λατρεύω τον ακατέργαστο ήχο του, τα κομμάτια του που όλα είναι ένα και ένα, το ύφος του γενικότερα. Συνολικά η αγαπημένη μου κυκλοφορία από τους hardcore γίγαντες.
2. Blink-182 – Neighborhoods
Η κορυφαία ποπ πανκ μπάντα επέστρεψε αρκετά χρόνια μετά το κλασικό ομότιτλο με διαφορετικό ήχο που προσωπικά με εντυπωσίασε, ουσιαστικά μια μίξη του κλασικού Blink ήχου και των προσωπικών σχημάτων της τριάδας που είχαν περισσότερα στοιχεία εναλλακτικού ροκ. Πιο σοβαροί από ποτέ, ηχητικά νομίζω επίσης πιο βατοί από ποτέ για ένα περισσότερο ευρύ ακροατήριο, βγάζοντας εντελώς την ταμπέλα των απλών χαβαλέδων που αρκετοί νομίζουν πως είναι. Για μένα προσωπικά εύκολα ο τρίτος καλύτερος δίσκος τους, με τεράστιες κομματάρες όπως τα “Natives”, “Heart’s All Gone”, “Love Is Dangerous” και “Even if she Falls”.
3. Craig’s Brother – The Insidious Lie
3/3 μελωδικές πανκ δισκάρες από τους συγκεκριμένους αφανείς ήρωες της σκηνής. “The Mistake οf Caring”, “Closure” και “Fallen” όλα διαμάντια του ήχου, όπως ολόκληρος ο δίσκος.
4. Crusades – The Sun is Down and The Night is Riding In
Το occult βιντεοκλίπ του καταπληκτικού “Attic” αρκούσε για να μείνω με το στόμα ανοιχτό και να κολλήσω με τον ήχο της πανκ μπαντάρας από τον Καναδά. Γεμάτο μελωδίες που καρφώνονται στο κεφάλι αλλά και με ένα ιδιαίτερο σκοτάδι να καλύπτει το σύνολο, έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα πανκ άλμπουμ των 2 τελευταίων δεκαετιών.
5. She Past Away – Belirdi Gece
Σύγχρονο κλασικό darkwave διαμάντι από τους ιδιαίτερα αγαπητούς Τούρκους, οι οποίοι είχαν ήδη αποκτήσει ισχυρό fanbase με το ντεμο της προηγούμενης χρονιάς. Εθιστικότατο.
Λοιπές Μουσικάρες:
Dephosphorus – Axiom (EP)
Καταπληκτική αρχή για ένα από τα καλύτερα σύγχρονα grindcore σχήματα. Ο Αγόρος έχει χαρακτηριστική αγριοφωνάρα, το ξέραμε ήδη από τους Straighthate, και οι συνθέσεις και ο ήχος είναι άψογα.
Phoenix Catscratch – Nectar & Wrinkles
Εγχώριο post-punk με ιδιαίτερο χαρακτήρα και εξαιρετικές συνθέσεις. Κρίμα που σταμάτησαν.
Sarabante – Remnants
Το split Επιθανάτιος Ρόγχος/Πορεία στο Περιθώριο ήταν η πρώτη μου επαφή με το crust, και μετά από χρόνια το Remnants ήταν η επίσημη αρχή της ενασχόλησης μου με το ιδίωμα. Έβαλε φωτιά στη σκηνή, φοβερό.
Brutal Truth – End Time
Το φινάλε για τους grindcore θεούς. Εξαιρετικό, όπως όλη η δισκογραφία τους.
Primordial – Redemption At The Puritan’s Hand
Σταθερά συγκινητικοί μέχρι αυτό το δίσκο, χαρίζοντας έπη όπως τα “No Grave Deep Enough”, “Bloodied Yet Unbowed” και “The Mouth Of Judas”.
Peste Noire – L’Ordure A L’etat Pur
Ακόμη μια άβολη black metal προσθήκη. Εστιάζω στις πραγματικά καταπληκτικές συνθέσεις και κάνω την πάπια, καλώς ή κακώς.
Oathbreaker – Mælstrøm
Πρώτος δίσκος για μια από τις κορυφαίες σύγχρονες “-core” μπάντες. Πολλές καρδούλες για την Caro Tanghe και την έντονη αγριοφωνάρα της. Ο πιο χαρντκορ δίσκος τους, μετά εξελίσσονται εντυπωσιακά. Το σφηνάκι Sink into Sin (I) πολύ αγαπημένο.
Kickback – Et Le Diable Rit Avec Nous
Τέλος και για τους χαρντκορ θρύλους, με δίσκο σχεδόν ισάξιο με το προηγούμενο peak τους, το No Surrender. Το σκοτάδι που πρόσθεταν στο χαρντκορ παραμένει εντυπωσιακό.
Amebix – Sonic Mass
Η μεγάλη μπάντα επιστρέφει με διαφορετικό, έντονα μεταλλικό ήχο. Το κλείσιμο του δίσκου με το ανεπανάληπτο “Knights of the Black Sun” συνεχίζει να ανατριχιάζει. Ακόμη και αν δεν γνωρίζετε το συγκρότημα, αφιερώστε 5 λεπτά και ακούστε αυτό το κομμάτι. Μιλάμε για ροκ κορυφή, ψύχραιμα τα λέω.
Today is the Day – Pain is a Warning
Ο πρώτος δίσκος που άκουσα από το μεγάλο συγκρότημα. Πολύ πιο εύπεπτος από τα παλιότερα κλασικά στη δισκογραφία τους, με μελωδικές στιγμές όπως τα εκπληκτικά “ Remember to Forget” και “This Is You” να δίνουν ανάσες μέσα στο θόρυβο.
Terrible Feelings – Death to Everyone
Άκρως εθιστικό ροκάδικο πανκ με τεράστιες κολλητικές κομματάρες όπως τα αγαπημένα “Blank Heads” και “No Meaning”.
Gridlink – Orphan
Ο grindcore πανικός συνεχίζει ακάθεκτος. Ντου από παντού.
Death Toll 80k – Harsh Realities
Ολέθριο, σκοτεινό grindcore.
Burzum – Fallen
Ο τελευταίος εξαιρετικός δίσκος του Varg. Το “Jeg Faller” επίσης μπαίνει εύκολα στα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει, καταπληκτικό.
Deathcharge – Love was born to an early Death
Εξαιρετικό γοτθικό ροκ με πανκ δυναμισμό. Ίσως να φταίει πως παλιότερα έπαιζαν d-beat.
In Solitude – The World, The Flesh, The Devil
Όπως και το προηγούμενο, εξαιρετικό, σκοτεινό heavy metal με χαρακτηριστικές μελωδίες.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
31 Likes
Βασικά θα επρόκειτο για το κορυφαίο επικό, σκοτεινό metal κομμάτι της χρονιάς, αν δεν υπήρχε (όπως πολύ σωστά λες) αυτό:
Ροκ κορυφή, ναι. Κρίμα που αυτό το single που μας άνοιξε τόσο πολύ την όρεξη δεν αντικατόπτριζε, τελικά, τη συνολική ποιότητα του δίσκου. Αλλά πρόκειται για κομμάτι που λες “χαλάλι που αγόρασα τον δίσκο”, πραγματικά.
Κατά τ’ άλλα:
Πώς μου είχε ξεφύγει αυτό; Απ’ ό,τι βλέπω πρέπει να ‘ναι αποκλειστικά γιαπωνέζικη κυκλοφορία που μάλλον περιέχει τραγούδια απ’ όλα τα single-άκια τους.
1 Like
Μην περιμένεις εσωστρέφειες τύπου APSOG και Disconnected, από τώρα στο λέω. Ο δίσκος ΔΕΡΝΕΙ. Περισσότερο στους late 80s/early 90s Fates φέρνει, απλά σε μια ας πούμε επικαιροποιημένη εκδοχή τους.
Κατά τ’ άλλα, μελαγχολία με τις αναφορές σε Amebix…
1 Like
Πρόκειται για περίπτωση κομματιού που κάνει όλα τα υπόλοιπα να φαντάζουν μέτρια (ή και μαλακίες), τέτοια δύναμη έχει.
Ναι, ήμουνα λάθος, δεν έπρεπε να γράψω για “post-00’s ιδέες”, αλλά “post-10’s”, αφού εννοούσα την πιο μεταλλική στροφή των “Darkness in a different light” και “Theories of flight”. Υποθέτω, δηλαδή, ότι πιο κοντά προς τα εκεί θα κινείται, ε; Αλλά και πάλι, αδυνατώ να σκεφτώ κάτι πιο ταιριαστό πάνω από τέτοια riffs από τη φωνάρα του Ray-άρα μας!
Oh, you have no idea…
1 Like
Δηλαδή τόσα χρόνια έχω χάσει απ’ το τίποτα 1 (και 2 μάλλον, απ’ ό,τι λέτε) κανονικούς Fates Warning δίσκους.
Ε, εντάξει, τυχερός είμαι, θα μπορούσε να πει κανείς, εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπεις!
Σίγουρα τυχερός ρε
45 λεπτά ακόμη…
@ARIAN @Chaos @bostonflesh @intrance @Ktn @LesAnTz @Miss_Machine @Moonchild92 @nikatapi
1 Like
Θα συμπληρωσω την φορμα τωρα, αλλα εννοεις 5η θεση, προφανως αυτα που εχω τωρα τεταρτη και πεμπτη θα ανεβουν μια Αν για καποιον λογο χασω ιντερνετ ή αν λιποθυμησω ή τελος παντων αν με απαγαγουν εξωγηινοι με το που κανω αυτο το ποστ, στην 5η θεση θα βαλω Dream Theater
2 Likes
λογικο 
1 Like
Εγώ ψηφίζω για το 2012
Δεν θυμάμαι και πολλά…
3 Likes
Καλή χρονιά το 2011. Πρέπει να άκουσα πολύ μουσική καθώς τα περισσότερα τα θυμάμαι από τότε.
Εκτός λίστας αλλά κάτι παραπάνω από τίμια:
Evile - Five serpent’s teeth. Πάρα πολύ κοντά σε Metallica καλών εποχών (80ς). Έχει καλά τραγούδια, προσεγμένο. Με την μπαλάντα τού (In memoriam) . Καλός δίσκος.
Jaq panzer - Scourge of the light. Καλά τραγούδια ωραίες μελωδίες, ο Τύραννος εκεί πάντα. Αμερικανικό λυρικό μέταλ.
Iced Earth - Dystopia. Με Stu block νομίζω για πρώτη φορά έρχονται με τον τελευταίο καλό τους δίσκο. Έχει αρκετά καλά τραγούδια, δύο τρία όχι και τόσο. Ακόμα μου φαίνεται αρκετά καλό. Δυστυχώς μουσικά αλλά κυρίως εξωμουσικα δεν διατήρησαν το επίπεδο που περιμέναμε και κάπου εδώ για εμένα έπεσαν οι τίτλοι τέλους.
Ravencult - Morbid blood. Ισοπεδωτικο thrash με αρκετό black. Είχα φάει μεγάλη σφαλιάρα τότε με αυτό.
Havok - Time is up. Είχαν κάνει αίσθηση και αυτοί τότε. Bay area thrash με επιρροές από Testament και ύστερους Exodus. Αυτό εδώ είναι το καλύτερο τους κατ’ εμέ. Δεν συνέχισαν στο ίδιο ύφος και με εχασάν μετά.
15 Warbringer- Worlds torn asunder. Πολλοί το θεωρούν το καλύτερο τους. Εμένα μου αρέσουν τα δύο επόμενα. Η φωνή και η καλή τεχνική τους κάνει τη διαφορά. Ξαναλέω η καλύτερη και πιο σταθερή thrash μπάντα της τελευταίας δεκαετίας .
14 Orchid - Capricordn. Black sabbath τo ανάγνωσμα. Ριφ και ήχος από τα κιτάπια του Iomi. Φωνητικά εξαιρετικά. Ειδικά το πρώτο μισο μου αρέσει πάρα πολύ, όχι ότι μετά πάει πίσω απλά κουράζομαι λίγο. Πάρα πολύ καλό.
13 High spirits - Another night. Heavy metal με αρκετό AORκαι hard rock. Καλές συνθέσεις. Ζεστή παραγωγή. Μια διαφορετική πρόταση από τα NWOTHM σχήματα κλώνους των Enforcer που έβγαιναν με το τσουβαλι.
12 Planet of zeus - Macho libre. Εγώ εδώ τους έμαθα. Έχουν απίστευτα κολλητικά ροκ κομμάτια. Με ακόμα πιο καλά video clip (Ειδικά το Vanity suit είναι έπος).
11 Samsara blues experiment - Revelation and mystery. Η stoner εκδοχή των Eloy. Ψυχεδέλεια κακά ριφ και τραγούδια. Πολύ χάσιμο σαν δίσκος.
10 Beth hart + Joe bonamassa Don’t Explain. Blues rock με μια πολύ ωραία φωνή και τον καλύτερο blues-ιστα που ξέρω εγώ τουλάχιστον του καιρού μας. Εδώ θα μπορούσε να βρίσκεται άνετα και το Dust Bowl του ίδιου χρόνου. Γεννάνε και τα κόκκιρια του Joe.
9 Antichrist - Forbidden world. Ο δεύτερος καλύτερος thrash δίσκος και από τους καλύτερους της δεκαετίας. Βγαλμένο από τα καλύτερα των πρωιμών Slayer, με ταχύτητες , ατμόσφαιρα, επαρκώς μπουνταλαδικο, ορμή ασταμάτητη. Ξύλο πολύ και έχει τρομερά σόλο και ριφ.
8 Midnight - Satanic royalty. Δίσκος σταθμός γενικότερα. Επανέφερε αυτό το στυλ Venom meets πρώιμους Slayer στην επικαιρότητα και με όπλο πιασαρικα τραγούδια μας ισοπέδωσε. Αγεραστο και αγέρωχο.
7 Nightwish - Imagenaerum. Πριν δύο χρόνια ούτε που το είχα ακούσει . Μπήκα στο τριπακι και κόλλησα. Το θεωρώ πια στα 3 καλύτερα τους. Εξαιρετικό, μεγαλεπήβολο, κινηματογραφικό με πολλά καλά τραγούδια.
6 Primordial - Redemption at the Puritan’s hand. Έπος. Ειπώθηκαν όλα παραπάνω καλύτερα.
5 Riot - Immortal soul To εναρκτήριο ριφ του Riot το είχα για κάνα χρόνο σαν ringtone στο ΝΟΚΙΑ που είχα τότε. Τι δισκάρα έβγαλε το συγκρότημα μετά από πάνω από 35 χρόνια καριέρας. Με την καλύτερη φωνή που είχε η μπάντα. Το Reale να αποδεικνύει πόσο μεγάλος ήταν και πόσο αδικημένος. Έχει μόνο κ ο μ μ α τ α ρ ε ς. -
4 1000mods - Super van vacation. Φουλ επηρεασμένοι από Kyuss και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε. Τεράστια εξέλιξη σε σχέση με ένα demo που είχε τύχει τότε να ακούσω. Rollito, vidage,το ομότιτλο και γενικότερα όλος ο δίσκος κυλάει σαν γάργαρο νερό στην έρημο. Μπράβο.
3 Graveyard - Hisingen blues. Λοιπόν είμαι βράδυ Κυριακής νομίζω και έχω βάλει TV war. Τελειώνει η εκπομπή και βάζει νομίζω το Ain’t fit to live here. Έμεινα μαλακας. Έπεσε downloading και συνεχές λιώσιμο για καιρό καθώς όσο το άκουγα τόσο μου αποκαλυπτόταν. Uncomfortably numb και Siren λυγίζουν σίδερα. Το καλύτερο όπως ειπώθηκε 79ς revival album. Hard rock με μπολιασμενο.blues και εξαιρετικά φωνητικά.
2 Vektor - Outer isolation. Ίσως το αδικώ. Μάλλον ναι. Είναι δισκάρα όπως το προηγούμενο. Και το επόμενο. Κορυφές απάτητες για πάρα πολλούς. Εδώ κάπου ρίχνουν λίγο τα γκάζια αγκαλιάζουν την ατμόσφαιρα σε κάποια σημεία, παίζουν με τις δυναμικές και γανανε το σύμπαν. Cosmic vortex, Tetrastractural minds, echoless chamber κλπ. Μόνο τρομερή μουσική. Και η αλήθεια είναι ότι όσο περνάει ο καιρός και επιστρέφω βρίσκω πράγματα ρε φίλε.
1 Elder - Dead roots stirring. Είχα φάει τέτοιο κόλλημα τότε με αυτο το άλμπουμ θυμάμαι. Περισσότερο doom μέταλ με λίγο psych παρά stoner. Στην πορεία εξωκοιλαν προς το stoner αλλά οκ. Βαριές κιθάρες, σόλο και ριφ εκλπληκτικα σε κάθε τραγούδι.
Eξώφυλλο Subrosa.
Guilty pleasure (όχι και τόσο) Attic demons - Atlantis. Καλός δίσκος από ότι πιο κοντινό σε Dickinson κυκλοφορεί.
29 Likes