2011
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Argus - Boldly Stride the Doomed
Από τη χρονιά αυτή λοιπόν, που με έκαψε όσο καμία άλλη με τον όγκο νέας μουσικής που προσπαθούσα να αφομοιώσω, τα περισσότερα πράγματα που μου έχουν μείνει έχουν γεύση comfort food: Μπάντες και δίσκοι που μπορεί να μην πρωτοτυπούν ιδιαίτερα, αλλά μιλάνε στην ψυχή. Κλασικό παράδειγμα οι Argus, που το heavy metal τους με doom τάσεις (αν θέλετε πείτε το και epic doom, kein problem) είναι τέρμα παραδοσιακό αλλά άψογα εκτελεσμένο, με εξαιρετικές μελωδίες και ερμηνείες, ακόμα καλύτερο από το έτσι κι αλλιώς γαμηστερό προ διετίας ντεμπούτο τους.
- Forefather - Last of the Line
Σταματήστε ρε μαλακισμένα να βγάζετε δισκάρες, θέλω να κοροϊδέψω τον κονσεπτικό οτινανισμό σας χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς. Και δεν μ’ αφήνετε, γαμώ το Γουέσεξ σας και τη Μερκία σας και τη Νορθουμβρία σας και όλα τα σαξονικά σας κρατίδια - “βασίλεια” της πλάκας! Πάλι ένα κάρο καταπληκτικά riffs / μελωδίες με φοβερά πειστική μεσαιωνική ατμόσφαιρα, παρά τον σύγχρονο ήχο σας. Που να σας λένε viking metal μέχρι να σβήσει ο ήλιος ρε, και να σας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, “είμαστε Anglo-Saxon metal, όχι viking metal!”, νιανιανιανιά.
- Illegal Bodies - Mindflayers
Ήτανε να μην πλακώσει το καναδονερντοσυναπάντημα, με τα παιδάκια που μοιάζουν με ποπάνκηδες αλλά παίζουν heavymetalremounia. Μία από τις πιο αψυχολόγητες/γαμάτες περιπτωσάρες είναι τούτοι δω οι Illegal Bodies που δεν ξέρω πώς ακριβώς τα κατάφεραν να φτιάξουν τέτοιο απόκοσμα σπηλαιώδη στουντιακό ήχο, με reverb από δω μέχρι το Τορόντο, τα κατάφεραν όμως, και αυτό κάνει τον μοναδικό δίσκο τους, γεμάτο Brocas Helm-ικό ατσάλι και με κόνσεπτ περί εξωγήινων που έρχονται “να καθαρίσουν τη Γη” (πόσο πιο geeky / true fuckin’ metal!), απολαυστικό.
- In Solitude - The World. The Flesh. The Devil.
Με το τσουβάλι έβγαιναν τότε στη Σκανδιναβία τα ρετρομεταλλικά συγκροτήματα, στη μεγάλη τους πλειοψηφία με βασική επιρροή τους Mercyful Fate. Δύο από εκείνες τις μπάντες ξεχώρισαν σαν τις μύγες μες στο γάλα και περιλαμβάνονται αμφότερες σ’ αυτή τη λίστα. Πρώτοι οι In Solitude, που πάντως έχω την αίσθηση ότι μέσα στην pure satanic metal γκάβλα τους, ήδη από το 2ο άλμπουμ τους ετοίμαζαν το εγχείρημα που έμελλε να σοκάρει τη σκηνή, δείχνοντας την (τουλάχιστον αισθητική) εγγύτητα με “αλλότριες” μουσικές, σχεδόν σαν άσκηση στην προβοκάτσια.
- Jag Panzer - The Scourge of the Light
Τρομερή χρονιά το 2011 για τον Χάρη τον Τύραννο τον Κόνκλιν, ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες έβαλε τη σφραγίδα της ασύγκριτης φωνής του σε δύο δισκάρες: Το Scourge… των Panzer αλλά και το By the Hands of the Devil των Satan’s Host. Το πρόβλημα ήταν ότι με έπαιρνε να βάλω μόνο ένα, οπότε έπρεπε να διαλέξω: Το γνώριμο US power των Panzer, με τις ριφάρες, την κλασικομεταλλική διάθεση και την άφοβη τάση πειραματισμού, ή το ιδιοσυγκρασιακό blackened power (!) των Host; Δεν έβγαινε άκρη, οπότε το έριξα στο αμπεμπαμπλόμ and there you go.
Πρέπει να ομολογήσω ένα σοβαρό κενό μου: Δεν έχω ασχοληθεί με Leprous όσο θα ήθελα ή όσο θα έπρεπε ή ό,τι ταιριάζει να ειπωθεί εδώ τέλος πάντων. Το πρώτο τους μάλιστα δεν το έχω ακούσει καθόλου, οπότε δεν μπορώ να αξιολογήσω συγκριτικά το Bilateral (το οποίο είναι απ’ αυτά που όντως έχω ακούσει αρκετά). Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: Ό,τι και να είχαν κάνει στο ντεμπούτο, το ότι ήδη στο δεύτερο άλμπουμ τους έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ωριμότητας και οραματισμού εντός prog πλαισίου είναι εντυπωσιακό. Ψαρωτική, πληθωρική δισκάρα.
- Lord Vicar - Signs of Osiris
Σε μια εποχή που τα χίλια πρόσωπα του doom πήγαιναν το είδος προς κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση (βλ. παρακάτω), το doom του Christian Linderson και των Lord Vicar ήταν τόσο παραδοσιακό και “boomer-άδικο” - για να χρησιμοποιήσω την τρέχουσα σιχαμένη ορολογία - που θεωρητικά η φάση έπρεπε να είναι “και τι έγινε”. Το έκαναν τόσο σωστά και γνήσια όμως που δεν γινόταν να απουσιάσουν. Από τους Sabbath στους Count Raven κι από κει στους Reverend Bizarre, όλη η μυσταγωγία, όλο το μερακλίκι είναι εδώ, πωρώνοντας, χορταίνοντας, συγκινώντας.
- Negative Plane - Stained Glass Revelations
Φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσει και ο @ChrisP, εδώ έχουμε - εύκολα κιόλας - το πιο ξεχωριστό black metal άλμπουμ της χρονιάς. Οι Negative Plane, με έδρα τη Νέα Υόρκη, είναι αναμφίβολα one of a kind: Ενώ συνήθως τα bm συγκροτήματα που έχουν πιο πειραματικό προσανατολισμό επιλέγουν να έχουν σχετικά καθαρό ήχο (για να αναδειχθεί η πολυπλοκότητα των ιδεών), τα δε πιο παραδοσιακά ακολουθούν τον low-fi δρόμο (καθώς τους νοιάζει μόνο η ατμόσφαιρα), οι NP υιοθετούν μια “2 σε 1” προσέγγιση και το αποτέλεσμα είναι ταυτόχρονα απόκοσμο και ριζοσπαστικό.
Άλλη μια επιλογή για να με κεράσει μπίρες ο @Ironman. Όταν πήγα να ακούσω το Entity, πριν κάτι χρόνια, πολύ αμφέβαλλα ότι θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τα Echoes of Decimation και Antithesis, πόσο πιο συντριπτικά τεχνικό να γίνει πια αυτό το συγκρότημα. Κι όμως, το Entity ίσως και να τα ξεπερνάει. Κι αυτό διότι, χωρίς να θυσιάζει την υπερτεχνική τους επίθεση, δίνει έμφαση στην τραγουδοποιία και όχι απλά επιτυγχάνει, αλλά το κάνει με τρόπο ανεπανάληπτο. Αν το είχα ακούσει στον καιρό του, σήμερα θα ήταν σίγουρα πολύ πιο ψηλά.
Εντάξει, σίγουρα έχουν υπάρξει πιο πετυχημένα reunions στην ιστορία του metal, για μένα όμως λίγα ήταν τόσο συγκινητικά όσο αυτό των Pentagram. Bobby Leibling και Victor Griffin ξανά μαζί, τσιμπήστε με! Αν ήταν και ο Joe ο Hasselvander το όλο πράγμα θα ήταν τέλειο, αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες. Η ουσία είναι ότι εισπράξαμε ένα ιστορικό live (όσοι ήταν εκεί, ξέρουν) και ένα άλμπουμ με ουκ ολίγες κομματάρες βγαλμένες από το ένδοξο παρελθόν ενός Relentless, ενός Day of Reckoning, ενός Be Forewarned. Τι άλλο να ζητήσει ένας οπαδός.
- Portrait - Crimen Laesae Majestatis Divinae
Η δεύτερη “μυγα μες στο γάλα” που λέγαμε. Όπως και οι fellow Swedes In Solitude, έτσι και οι Portrait ήταν μία κλάση πάνω από τον ανταγωνισμό σε ό,τι είχε να κάνει με τον niche χώρο του Mercyful Fate-ικού, αποκρυφιστικού heavy metal. Η ακρίβεια με την οποία αναπαράγουν τη θεατρική ατμόσφαιρα των Δανών είναι spooky - πώς γίνεται να το πετυχαίνουν, ποιος τους έδωσε το δικαίωμα. Το Beast of Fire, με ρεφρενάρα να θες να την ουρλιάξεις μέχρι να ξελαρυγγιαστείς, δίνει το έναυσμα και ακολουθεί περίπου μία ώρα μεταλλικής νιρβάνας.
- Realmbuilder - Fortifications of the Pale Architect
Κάπου εδώ έχει έρθει η ώρα να ταράξουμε λίγο τα νερά, γιατί καλό, χρυσό και άγιο το παραδοσιακό doom, αλλά καθότι είμαι υπέρμαχος της διαλεκτικής ενότητας παράδοσης - πρωτοπορίας (@Curehead πώς με βρίσκεις) είμαι πεπεισμένος ότι ώρες - ώρες χρειάζεται και το διαφορετικό, το προκλητικό, το αλλόκοτο. Ακόμα και στο doom. Και αυτή τη δίοδο την ανοίγουν (και) οι Realmbuilder από Νέα Υόρκη, με πολύ ιδιαίτερο ήχο, κάπου μεταξύ epic doom και παράξενων proggy αναζητήσεων - και μη σκεφτείτε Cathedral, τούτοι δω το κάνουν με τον δικό τους τρόπο.
- SubRosa - No Help for the Mighty Ones
Ας συνεχίσουμε λίγο με “πειραγμένο” doom - δεν πιστεύω να μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ανήκουν εκεί οι SubRosa, παρά τις διάφορες άλλες ταμπέλες που τους κολλάνε κατά καιρούς. Όχι ότι δεν είναι εμφανής η διαφορετικότητά τους. Και δεν είναι μόνο ότι τα φωνητικά και γενικά τα τρία πέμπτα της μπάντας είναι γυναικεία, είναι η όλη αύρα που αποπνέουν. Ακούγοντάς τους νιώθεις ότι γίνεσαι κοινωνός σε κάτι που έρχεται από πολύ μακριά, πολύ βαθιά και ταυτόχρονα έχει κάνει τις απαραίτητες “στάσεις” ώστε να σου μοιάζει οικείο. Αλμπουμάρα.
- Virus - The Agent that Shapes the Desert
…εντάξει, αυτή τη φορά τους πήρε μόνο τρία χρόνια μέχρι να επανενεργοποιηθούν, καλά είμαστε. Στην περίπου εικοσαετία που υπήρξαν οι Virus, καθένας από τους τέσσερις δίσκους τους ήταν (έστω και μόνο για εκείνη τη μικρή μερίδα κόσμου την οποία αφορούσαν) από τα γεγονότα της χρονιάς. Πού αλλού βρίσκαμε αυτή τη μοναδική ατμόσφαιρα, αυτά τα δυσαρμονικά riffs που ζωντανεύουν, έστω εν μέρει, το φάντασμα των Ved Buens Ende, αλλά στο πλαίσιο ενός στυλ που παρέπεμπε μέχρι και σε post punk καταστάσεις; Ακριβώς. Πουθενά αλλού. Μόνο Carl-Michael.
- Witch Mountain - South of Salem
Ρε, δεν έχω βάλει πολύ doom στη λίστα μέχρι τώρα. Κάτσε να βάλω λίγο ακόμα. Εδώ επιστρέφουμε σε παραδοσιακά μονοπάτια, but with a twist. Και τι εννοώ. Ενώ η μουσική των εκ Πόρτλαντ ορμώμενων Witch Mountain είναι καθαρά σαμπαθική από όλες τις απόψεις, έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα η φωνή της Uta Plotkin να πάει το όλο πράγμα εντελώς αλλού, με ένα ηχόχρωμα που παραπέμπει περισσότερο σε soul καταστάσεις! Motown doom? You bet your ass! Και μη νομίζεις ότι πρόκειται για κάνα gimmick της συμφοράς, μια χαρά ύμνους έχουμε να υποστηριχθεί η φάση.
- Year of the Goat - Lucem Ferre
Ευαίσθητη χορδή εδώ πέρα. Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος (αμφιβάλλω), αλλά ήδη στις αρχές των 00s με είχε κουράσει η όλη φάση “heavy rock, αλλά σατανιστικό” - δεν ξέρω, μου φαινόταν λίγο δήθεν το όλο πράγμα. Τους Year of the Goat όμως τους υποδέχτηκα με ανοιχτές αγκάλες. Σίγουρα είχε να κάνει και με την παρουσία του Thomas Eriksson των λατρεμένων doomsters Griftegård πίσω από το μικρόφωνο, κυρίως όμως είχε να κάνει με τα σχετικά απλά μεν, φανταστικά δε τραγούδια τους, σχεδόν σαν μια σατανόκαυλη αναβίωση των παλιών καλών Blue Oyster Cult!
Tier A
- Arkham Witch - On Crom’s Mountain
We come in our long ships / We don’t take any bullshit / We just take all of your shit / We’re Viking Pirates of Doom / We come to your island / We come to break the silence / We come for sex and violence / We’re Viking Pirates of Doom! Και μόνο η παράθεση των παραπάνω στίχων πρέπει να αρκέσει ώστε να τρέξετε να ασχοληθείτε με τους Arkham Witch από το Γιόρκσαϊρ και (για αρχή) με τούτο δω το ντεμπούτο τους όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη. Απαραίτητη προϋπόθεση, βέβαια, αποτελεί το να νιώθετε από τον “κλάδο” εκείνο του κλασικού heavy metal που λοξοκοιτάει και προς το doom. Δηλαδή το heavy metal στην πλέον σάπια, άξεστη, μερακλίδικη μορφή του. Τι γκρουπάρα ρε.
- Arrayan Path - Ira Imperium
Μετά το φανταστικό Terra Incognita οι κουμπάροι από τη Λευκωσία χρειάστηκε να κάνουν μια αλλαγή: Να προσθέσουν ένα “a” στο όνομά τους και να το κάνουν Arrayan Path, έτσι ώστε να σταματήσουν να τους πρήζουν για το αν είναι νεοναζί… Αφού ξεμπέρδεψαν μ’ αυτό, μέσα σε έναν χρόνο είχαν και δεύτερη συνεχόμενη δισκάρα έτοιμη, στο ίδιο “Europe-meets-America” power metal ύφος, με τις κορυφαίες μελωδίες, την κορυφαία φωνή του Νικόλα, εν τέλει με κορυφαίες κομματάρες, και όχι δυο και τρεις, δεκατρείς! Ειδική μνεία όμως θα κάνω σε μία μόνο, το ομότιτλο Ira Imperium, καθότι ένα δάκρυ κύλησε στη συνειδητοποίηση ότι αυτός που κάνει ντουέτο με τον Νικόλα δεν είναι άλλος από τον σπουδαίο Tony Martin…
- Darkest Era - The Last Caress of Light
Το πρώτο full-length album των Darkest Era από το πολύπαθο Ούλστερ ήταν ένας από τους δίσκους που περίμενα με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία το 2011, μετά τη σοκ-και-δέος εμπειρία του προ τριετίας Journey Through Damnation EP. Και δεν απογοήτευσε καθόλου. Όλα τα στοιχεία εκείνου του μίνι έπους έκαναν ξανά την εμφάνισή τους, απλά σε πιο εκτεταμένη μορφή, με αποτέλεσμα να υπάρχει περιθώριο για ανάπτυξη περισσότερων ιδεών. Τέλεια - όπως λέει και ο Yngwie, more is more! More celtic-flavoured riffs, more awesome melodies somewhere between Primordial and Solstice, more fantastic atmospherics. Ειδική μνεία στον θεϊκό τρόπο που κλείνει το άλμπουμ, με το καθαρά folk Poem to the Gael και ακολούθως με το ομότιτλο ΕΠΟΣ.
- DoomSword - The Eternal Battle
Αν έχω ένα πράγμα να προσάψω στο αγαπημένο αυτό συγκρότημα, είναι το γεγονός ότι μας έχουν στο περίμενε για καινούργιο δίσκο εδώ και 12 γαμημένα χρόνια. Άντε τελειώνετε με το ρημάδι! Μου έχετε λείψει φριχτά. Ειδικά από τη στιγμή που ο μέχρι σήμερα τελευταίος σας δίσκος, το The Eternal Battle, ήταν τόσο καταπληκτικός όσο ήταν και οι προηγούμενοι τρεις, τιγκαρισμένος με εξαιρετικά riffs, υπέροχες μελωδίες και κολληματικές ρεφρενάρες, όπως π.χ. στο Soldier of Fortune, ένα από τα κορυφαία τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι DoomSword. Τώρα γιατί μια σεβαστή μερίδα κόσμου τότε στράβωσε και έθαβε το άλμπουμ, αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Οι επικάδες μπορούν να γίνουν περίεργοι ώρες - ώρες.
Όπως έλεγα και την προηγούμενη φορά, για μένα η Αλήθεια σε ό,τι αφορά το grindcore βρίσκεται (εκτός των Napalm Death, προφανώς) στους Αμερικανοϊάπωνες Gridlink. Γκέγκε; (φτηνό, απολογούμαι). Κοίτα τώρα ποιο είναι το θέμα. Το Amber ήταν ήδη σε άλλο επίπεδο, σωστά; Ε, λοιπόν, το Orphan ανεβάζει πίστα ξανά! Απίστευτο, αλλά κατάφεραν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους - και όχι για τελευταία φορά. Η νέα ηχητική επίθεση είναι ακόμα πιο βάναυση, ακόμα πιο χειρουργικά ακριβής, με ακόμα πιο ισοπεδωτικά riffs, που ξεχύνονται από τα ηχεία και νιώθεις σαν να σε έχει βάλει κάτω μια συμμορία και να σε σαπίζει στο ξύλο (but in a good way 
). Ναι εντάξει δεν έβγαλε πολύ νόημα αυτό. Δεν πειράζει. Gridlink ρε!
Πλησιάζουμε επικίνδυνα στο ζενίθ του 2011 σε ό,τι αφορά το heavy/power, πριν φτάσουμε όμως στον κορυφαίο δίσκο της χρονιάς για το είδος πρέπει πρώτα να κάνουμε μια στάση στους Hell και στο Human Remains. Έναν δίσκο με τον οποίο, χάρη στον Andy Sneap, ήρθε επιτέλους η δικαίωση για ένα μυθικό συγκρότημα του βρετανικού underground των απαρχών του NWOBHM, το οποίο έπαιξε σκοτεινό - αποκρυφιστικό heavy metal αυτόνομα από τους Mercyful Fate και μάλιστα πιθανότατα πριν ακόμα απ’ αυτούς! Heavy metal ηδονή, και όχι μόνο χάρη στην πλούσια παρακαταθήκη που υπήρχε από παλιά, αλλά και χάρη στον frontman - αποκάλυψη David Bower, ο οποίος με την υποκριτική του δεινότητα απογειώνει αυτούς τους - έτσι κι αλλιώς - ύμνους.
- Primordial - Redemption at the Puritan’s Hand
Μιλώντας για πολυναμενόμενους δίσκους του 2011, δεν χρειάζεται να φύγουμε από την Ιρλανδία, απλά περνάμε τα σύνορα και πάμε νότια. Ε ναι, προφανώς και περιμέναμε με κομμένη την ανάσα (κόψε κάτι) το έβδομο άλμπουμ των Primordial. Ειδικά με το τρομερό Bloodied Yet Unbowed να μας ανοίγει την όρεξη λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία. Και όταν τελικά έσκασε ο δίσκος, η υποδοχή που μας έκανε ήταν πέρα από κάθε φαντασία. No Grave Deep Enough, έλα, μας δουλεύετε; Εισαγωγή με ένα από τα πιο λυσσασμένα - έντονα - πολεμικά - σε τελική ανάλυση από τα κορυφαία σας κομμάτια έβερ; Πώς να μην είναι δισκάρα μετά; Χτυπάμε κι άλλες κορυφές με Lain with the Wolf, The Mouth of Judas κ.λπ. και ετοιμαζόμαστε για το live 
- Ulcerate - Destroyers of All
Κάπου πήρε το μάτι μου ότι το Destroyers of All είναι λέει το πρώτο μεγάλο άλμπουμ των Ulcerate. Ναι ΟΚ, ξεκάθαρα διαφωνώ γιατί Of Fracture and Failure και Everything is Fire, “are we a joke to you?” κ.ο.κ., παράλληλα όμως - νομίζω ότι - καταλαβαίνω και πώς ειπώθηκε. Η αλήθεια είναι ότι το Destroyers of All όντως παρουσιάζει με τη μεγαλύτερη μέχρι τότε σαφήνεια το όραμα των Νεοζηλανδών (the shape of death metal to come), κάποια χρόνια ακόμα πριν φτάσει να υλοποιηθεί πια σε όλο του το μεγαλείο - έχουμε καιρό μέχρι τότε. Στο ενδιάμεσο άλλωστε θα έχουμε κι άλλες αφορμές να σπάσουμε το κεφάλι μας με το βασανιστικό οργανωμένο χάος των Ulcerate. Είναι εθιστικό βλέπεις αυτό το γαμίδι το βάσανο…
Πώς ακολουθείς / ξεπερνάς ένα τόσο ρηξικέλευθο, σχεδόν υπερβατικό διαμάντι όπως το Black Future; Είναι απλό - εεεε πώς; Όχι δα. Μόνο απλό δεν είναι. Οι Vektor όμως το 'χουν με τα παλούκια. Όπως μόνοι τους πήγαν να κουβαλήσουν το σύνολο του thrash metal προς το μέλλον με το ντεμπούτο τους, τώρα προχωρούν με αποφασιστικότητα στο επόμενο βήμα, εμπλουτίζοντας και αναπτύσσοντας περαιτέρω το μοναδικό τους στυλ. Πιο γερή δόση από black metal (για πολλά σημεία στο Outer Isolation οι ηγέτες Emperor θα ήταν περήφανοι), μεγαλύτερη έμφαση στην ατμόσφαιρα και στην τραγουδοποιία, πιο “στρωτός” δίσκος. Στην τελική όμως δεν έχει σημασία ποιο Vektor προτιμάει ο καθένας - μιλάμε απλά για διαφορετικές εκδοχές του Απόλυτου.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Φτάσαμε λοιπόν στο 17th Street, τον αισίως 5ο δίσκο των Hammers of Misfortune, και τα αγαπημένα Σφυριά (όχι, δεν είμαι Γουέστ Χαμ) επιστρέφουν σε τοπ φόρμα, όχι πως το Fields / Church… δεν άξιζε αλλά με το παρόν άλμπουμ το συγκρότημα έφτασε πραγματικά πολύ κοντά στο να επαναλάβει τον καλλιτεχνικό θρίαμβο των The August Engine και The Locust Years!
Ναι, μεγάλη κουβέντα για όποιον είναι οπαδός της μπάντας, αλλά έχω το καλύτερο τεκμήριο και δεν είναι άλλο από το ίδιο το περιεχόμενο του 17th Street. Παρότι για άλλη μια φορά έχουμε καινούργιο line-up (χάος αυτή η ιστορία στους Hammers), η μπάντα ακούγεται σαν να είναι μαζί για χρόνια, με τους καινούργιους Joe Hutton και Leila Abdul-Rauf να έχουν μπει στο νόημα χωρίς πολλά - πολλά και τον υπέρτατο John Cobbett να βρίσκεται σε τρελά κέφια, συνθετικά και εκτελεστικά. Απολαυστική ποικιλία ιδεών και διαφορετικών στυλ που όλα ενοποιούνται σε ένα συνεκτικό ύφος, από το απίθανο chord progression του 317 μέχρι τη μαεστρική χρήση των μοτίβων και της επαναληπτικότητας στο φανταστικό The Grain, και από το θεϊκό The Day The City Died, με έναν από τους καλύτερους συνδυασμούς πιάνου - κιθάρας από τις εποχές των Savatage, στην επική κατακλείδα του Going Somewhere (με κλείσιμο ματιού στο ένδοξο παρελθόν που λέγαμε).
Μεγάλε John, όλα τα κοντέρ έμπνευσης έσπασες πάλι.
NUMBER FOUR
.............
Τίποτα, τίποτα δεν τους σταματάει, τον Μάνο, την Τάνια και τα άλλα τα παιδιά. Το Familiar Places είναι άλλη μια αποθέωση του τόσο ξεχωριστού ύφους των Universe217, εφάμιλλο σε ποιότητα του ντεμπούτου τους, αν όχι ακόμα ανώτερο.
Αυτό που λατρεύω σε τούτο το συγκρότημα (για να είμαι ακριβής, ένα από τα πολλά στοιχεία τους που λατρεύω) είναι η ικανότητά τους σε κάθε κομμάτι να χτίζουν και από ένα αυτόνομο σύμπαν μαγευτικών ηχοχρωμάτων και συναισθημάτων χωρίς να χρειάζονται άπειρη ώρα για να το κάνουν - το πολύ μέχρι τα τέσσερα λεπτά σε διάρκεια φτάνουν σχεδόν όλα τα κομμάτια στο Familiar Places. Με άλλα λόγια, άπλετη εκφραστικότητα σε συνδυασμό με οικονομία, και όχι μόνο στο ξεδίπλωμα των ιδεών αλλά και στην ίδια την υφή αυτών, καθώς η μπάντα χρησιμοποιεί τα στοιχειώδη “εργαλεία” και μόνο εδώ κι εκεί προσθέτει διάφορες πινελιές όπως πλήκτρα, κάνα πνευστό κ.λπ., κάνοντας τον δίσκο πλούσιο σε ήχους αλλά ταυτόχρονα και απέριττο. Καλά, για τις συνθέσεις καθαυτές τι να πει κανείς. Δεν φτάνει που η Τάνια είναι έτσι κι αλλιώς θ ε ά, και σε χροιά και ερμηνευτικά, έρχεται κι ο Μάνος και της γράφει εξαίσιες μελωδίες - βάλσαμο για την ψυχή. Ας γίνει ξεχωριστή αναφορά, έτσι ενδεικτικά, στο TV Lovers. Όσο παράξενος είναι ο τίτλος του, άλλο τόσο σε ματώνει συναισθηματικά.
Η doom metal σοδειά του 2011 ήταν χορταστική, αλλά το χρυσό μετάλλιο το παίρνουν οι Universe217.
NUMBER THREE
.............
Μιλώντας για εκφραστικά εργαλεία - μεθόδους, αν το rock/metal έχει έναν Θεό, αυτός ως γνωστόν είναι το Riff, και αν πρέπει να επιλεγούν οι Αρχιερείς του στον 21ο αιώνα, μία από τις πιο ισχυρές υποψηφιότητες είναι αυτή των Danava. Το δεύτερο άλμπουμ τους, Hemisphere of Shadows, το δηλώνει αυτό με όλη την εμφατικότητα που μπορεί να υπάρξει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να ξεσπάει σε νευρικό γέλιο με το πόσο ανελέητος είναι αυτός ο καταιγισμός από ριφάρες, αυτό το κιθαριστικό σφυροκόπημα στο οποίο με υποβάλλουν ως ακροατή. Μόνο το εναρκτήριο Shoot Straight With A Crooked Gun (τι τίτλος!) έχει μέσα τόσα riffs που οι περισσότερες μπάντες θα είχαν έτοιμο ολόκληρο δίσκο μόνο μ’ αυτές.
Και δεν είναι μόνο το καθένα από τα riffs ε. Είναι και το πώς τα “δένουν” μεταξύ τους. Η μέθοδός τους είναι πραγματικά αριστοτεχνική, δεν “στοιβάζουν” απλά τα riffs, το ένα μετά το άλλο, κάνουν το καθένα απ’ αυτά τη φυσική συνέχεια του προηγούμενου, σε μια λογική όχι ακριβώς κυκλική αλλά θα έλεγα σπειροειδή, να μην μπορεί ο έρμος ο ακροατής να πάρει ανάσα - ούτε να θέλει, βέβαια. Και, φυσικά, επειδή αυτό το επικό πλέγμα με τα καλύτερα hard rocking riffs στην πιάτσα “δεν ήταν αρκετό” (α ναι; Δεν ήταν, ε; Καλά…), σου ρίχνουν στο πιάτο και κάμποσα γαμάτα ατμοσφαιρικά “σπασίματα” ψυχεδελικής/space rock υφής. Έτσι να βρίσκονται ρε παιδί μου…
Άντε να τελειώνουμε με το γαμωπαίχνιδο, να λιώσουμε και το καινούργιο Danava επιτέλους.
NUMBER TWO
.............
Ιδού λοιπόν: Ο heavy/power δίσκος της χρονιάς, το Immortal Soul των Riot. Πόσο ταιριαστό! Ο δίσκος της επανασύνδεσης του σπουδαίου Mark Reale με τον κορυφαίο τραγουδιστή που είχε ποτέ στο συγκρότημα, τον εξίσου σπουδαίο Tony Moore, πάνω από 20 χρόνια μετά. Επίσης, εορτασμός της συμπλήρωσης 35 χρόνων διαδρομής του συγκροτήματος (!). Και, βέβαια, τελευταίος ever δίσκος των μόνων πραγματικών Riot - αυτών υπό την ηγεσία του Mark - έναν χρόνο πριν την έξοδό του από τον μάταιο τούτο κόσμο… Κάμποσα ορόσημα μαζεμένα, ευχάριστα και δυσάρεστα.
Ο ίδιος ο Mark όμως πιστεύω ότι δεν θα ήθελε να κλαιγόμαστε μια ζωή για την απώλειά του, αλλά αντίθετα να τιμάμε τη μνήμη του απολαμβάνοντας τη μουσική του. Και φυσικά αυτό ακριβώς κάνουμε, καθότι το Immortal Soul βοηθάει τα μέγιστα: Δεν ξέρω αν είναι ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ οι Riot, αλλά σίγουρα δεν απέχει και πολύ. Η επιστροφή του Tony προφανώς έχει αναζωογονήσει τον Mark, “τόσο - όσο” για να γράψει τις καλύτερες συνθέσεις του εδώ και χρόνια. Και όχι έτσι γενικά κι αόριστα καλύτερες, αλλά αυτές με το περισσότερο τσαγανό, με τη μεγαλύτερη ένταση και πώρωση, με σαρωτικές ριφάρες, περίτεχνα σολίδια παντού, Η εισαγωγική μελωδία του Riot είναι ήδη στο πάνθεον με τις κορυφαίες στιγμές του heavy/power, ενώ βέβαια και η συνέχεια του ίδιου κομματιού είναι ισοπεδωτική - “What’s it gonna take to make you riot?!” Το δε ρεφρέν του Still Your Man, από τα πιο συγκινητικά πράγματα που άκουσα το 2011, και όλη τη δεκαετία δηλαδή εδώ που τα λέμε. Βροχή τα highlights γενικά, χάρη και στις απίστευτες ερμηνείες του Tony, ο οποίος τολμώ να πω ότι ποτέ δεν ακούστηκε τόσο μεστός και ηγετικός όσο στο Immortal Soul. Μην ξεχάσω επίσης να αναφέρω το ρεσιτάλ που δίνει ως συνήθως στα ντραμς ο Bobby Jarzombek - τελευταία Riot “παράσταση” και γι’ αυτόν btw.
Όλα αυτά βέβαια περνάνε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο Κύριο.
Να 'ναι ελαφρύ το χώμα, Mark…
NUMBER ONE
.............
Κάποια στιγμή μέσα στη βδομάδα ειπώθηκε ότι το Sympathetic Resonance των Arch/Matheos είναι ο progressive metal δίσκος της δεκαετίας. Βιάστηκα κι εγώ να εκφράσω τη συμφωνία μου, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Υπενθυμίζεται λοιπόν η σοφία της λαϊκής ρήσης. Πράγματι, όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Η προαναφερθείσα τοποθέτηση δεν είναι ακριβής: Το Sympathetic Resonance δεν είναι 100% ο progressive metal δίσκος της δεκαετίας. Υπάρχει και το Winter Ethereal, επίσης των Arch/Matheos, στο τέλος της δεκαετίας.
Επαναλαμβάνω: Ο prog metal δίσκος της δεκαετίας είναι μεν σίγουρα των Arch/Matheos, απλά δεν έχει καταστεί σαφές ακόμα ποιος από τους δύο είναι. Ίσως χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για τον δεύτερο. Εν πάση περιπτώσει, έχουμε βδομάδες ακόμα μπροστά μας μέχρι να μιλήσουμε για το άλλο, οπότε ας επικεντρώσουμε στο γιατί το Sympathetic… είναι ο ένας από τους δύο καλύτερους prog metal δίσκος των 00s. Και η εξήγηση είναι η εξής: Τον (συν)υπογράφει ο Jim Matheos. Ευχαριστώ, καλή σας νύχτα.
Ε, όχι, ας πούμε κι άλλα. Αν και εδώ που τα λέμε, δεν θα έχουν μεγάλη αξία. Όταν πρόκειται για τον αδιαφιλονίκητο GOAT του progressive metal, όπως έχω ξαναπεί, συνήθως απλά θέλω να αναλωθώ σε άναρθρες κραυγές λατρείας προς το πρόσωπό του. Ο άνθρωπος είναι ανεξάντλητος, η πιο επική μηχανή συνεχούς παραγωγής τεράστιων riffs / μελωδιών που έχει υπάρξει. Όσο για τις γενικότερες συνθετικές τους ικανότητες, ενορχήστρωση κ.λπ., γελάω απλά που υποτίθεται ότι πρέπει να εξηγηθεί το οτιδήποτε. Απλά δείτε δισκογραφία Fates Warning, αρκεί.
Ας μιλήσουμε καλύτερα για τον έτερο κρίσιμο παράγοντα του Sympathetic… Και κάπου εδώ καταθέτω ένα χμμμμ πώς να το πω τώρα, hot take; Δεν ξέρω αν πιάνεται, πάρτε το κι έτσι αν θέλετε: Δεν πιστεύω ότι ο δίσκος θα ήταν καλύτερος με τον Alder αντί του Arch. Και δεν πιάνω καν το ποιος από τους δύο είναι καλύτερος ως τραγουδιστής, ΟΚ η προφανής απάντηση είναι “ο Ray”, εγώ πάλι χωρίς να διαφωνώ λέω ότι είναι απλά διαφορετικοί τραγουδιστές και εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες με διαφορετικό τρόπο, αλλά ξαναλέω δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι (και) η συνθετική συνεισφορά του Arch στο Sympathetic… είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμη.
Γιατί μπορεί ο Matheos να έγραψε όλη τη μουσική, ναι, αλλά και ο Arch - ας με διορθώσει όποιος θέλει αν κάνω λάθος - έγραψε αν όχι όλες, τις περισσότερες φωνητικές γραμμές. Και χωρίς αυτές τις φωνητικές γραμμές του Arch, το Sympathetic… δεν θα κατέληγε ως ο δίσκος που είναι. Διότι (δεύτερο ας-πούμε-hot-take στα καπάκια) ο Arch είναι για μένα ανώτερος του Alder σ’ αυτό το κομμάτι. Όπως ο Matheos είναι ανεξάντλητη πηγή τρομερών riffs και μελωδιών, έτσι και ο Arch είναι ανεξάντλητη πηγή φανταστικών φωνητικών γραμμών. Δεν την ξέχασε ποτέ την τέχνη, από το 1986 όταν και είχε οργιάσει σ’ αυτόν τον τομέα για το κλασικό Awaken the Guardian. Το είχε αποδείξει άλλωστε, θυμίζω, και λίγα χρόνια πριν, το 2003, σε εκείνο το καταπληκτικό Twist of Fate EP, πάλι μαζί ΄με τον Matheos. Και, εννοείται, εδώ πέρα πάει αυτή την τέχνη σε άλλο επίπεδο. Και βάζει όχι το δικό του λιθαράκι, τη δική του κοτρώνα στο να γίνει πράξη αυτό το μνημείο του ύστερου progressive metal.
Rant over. Το Sympathetic Resonance είναι συγκλονιστικό αριστούργημα, όποιος δεν το έχει ακούσει να το κάνει χθες.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Πολλές οι δυνατές υποψηφιότητες αυτή τη βδομάδα, αλλά για άλλη μια φορά πάω με αυτούς που παρότι Αμερικάνοι, δεν ξέχασαν ποτέ τη γη των προγόνων τους και τιμούν την παράδοσή της με τον πιο ουσιαστικό τρόπο: Προβάλλοντάς την ως άφθαρτο (ή μεταλλαγμένο, δεν ξέρω) συστατικό/δομικό στοιχείο στο μέλλον. Αν το μέλλον αυτό θα είναι ένδοξο ή δυστοπικό, αδιάφορο. The grindcore way is to wreak havoc and then observe the fallout.
. Εχουμε και λέμε:
.
