Στη wiki το έχει στην ενότητα career γιατί κι η ίδια κάνει σαν να μην υπάρχει
Αλλά κρίνοντας από σχόλια σε YouTube και αλλά sites σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που το θεωρεί εξαιρετικο
Αλλά κρίνοντας από σχόλια σε YouTube και αλλά sites σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που το θεωρεί εξαιρετικο
1 Like
Ο πιο πάνω διάλογος μου θύμισε μια ιδέα που είχα νωρίτερα μέσα στο χρόνο, στο πλαίσιο του παιχνιδιού να κάνω μια άτυπη ανασκόπηση της δισκογραφίας ορισμένων συγκροτημάτων, μέσα από εκτενείς ή λιγότερο εκτενείς αναφορές μέσα στις εβδομαδιαίες λίστες για κάθε έτος. Σαν ένας οδηγός σε… συνέχειες, είτε για να ξεκινήσεις να ανακαλύψεις πράγματα, είτε για να τσεκάρεις κατά πόσον συμφωνείς συγκρίνοντας κάτι που σου είναι γνωστό.
Αυτό βέβαια εκ των πραγμάτων ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατον, το πλήθος των κυκλοφοριών είναι μεγάλο και δεν γίνεται να τα παρουσιάζεις όλα από όλους. Μου αρέσει όμως όταν βλέπω στις ανασκοπήσεις άλλων χρηστών μια συγκριτική αξιολόγηση του παρουσιαζόμενου δίσκου με όσα προηγήθηκαν ή ακολούθησαν από το ίδιο συγκρότημα - εγώ το έχω καταφέρει μόνο εν μέρει!
4 Likes
Ενα γρηγορο 2011
-
Intifanta - mojito και επανάσταση
-
Ραψωδος Φιλολογος - Ακρωτηριασμενος Αχιλλέας
-
Nightwish - Imaginaerium
-
Thievery corporation - culture of fear
-
Nicolas Jaar - space is only noise
Εξώφυλλο
32 Likes
-
Mastodon - The Hunter : Εκείνη την μέρα που είχα πάρει από τον Πάτση το Audrey Horne, είχα πάρει και το Hunter. Διπλό σοκ φυσικά, καθώς αμφότερα δισκάρες. Οι Μαστοντον λοιπόν, αν και τους είχα ακούσει από το ντεπούτο, δεν με είχαν αγγίξει ακόμα ιδιαίτερα. Πέρα από μερικά κομμάτια, ποτέ σαν σύνολο (ναι, το Crack The Skye εκτιμήθηκε μετά το Hunter περισσότερο). Εδώ λοιπόν είναι οι πιο απλοί μάστοντον. Just the basics. Αλλά για τι basics μιλάμε? Η μια κομματάρα μετά την άλλη. Ο δίσκος δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Οι κιθάρες κεντάνε. Οι φωνητικές μελωδίες για πρώτη φορά τόσο εντυπωσιακά καλές και mainstream, αλλά πουθενά, κανένα σημείο που να μην είναι trademark Mastodon. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο τους, αλλά εδώ έσπειραν αστρόσκονη στις ψυχές και στα αυτιά μας.
-
Foo Fighters - Wasting Light. Για να μην έχει παράπονο ο @Outshined , αυτό τον δίσκο μου τον έμαθε. Και πολύ καλά έκανε, γιατί ως τότε για κάποιον περίεργο λόγο αγνοούσα τους Foo Fighters. Καινούργιος κόσμος μπροστά μου λοιπόν. Σύγχρονο ροκ, με τα πάντα στο 10.
-
Onslaught - Sounds of Violence. Πάντα τους ήξερα σαν όνομα, είχα ακούσει κανά-δυο από τα παλιά τους, αλλά δεν μου είχαν πεί τίποτα. Όταν άκουσα αυτόν τον δίσκο όμως, όλα άλλαξαν για μένα και αυτή την μπάντα. Δεν γνωρίζω τι θεωρείται σε σχέση με την δισκογραφία τους και δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που ακούω εδώ, η μείξη του Slayer-ικού χαρακτήρα, με το ευρωπαικό thrash, είναι υπέροχη και πρέπει να ακουστεί.
-
Opeth - Heritage. H σχέση μου με τους Οπεθ, μεγάλη, όπως και η αγάπη μου προς αυτούς. Γιατί στην τρυφερή ηλικία των 15, όταν ακούς το Still Life, σε καθορίζει σαν ακροατή. Τα χρόνια πέρασαν, έβγαλαν μόνο δισκάρες στο μεσοδιάστημα, αλλα πλανιώταν η απορία “και τώρα τι?”. Από το Ghost Reveries και μετά, που ο Μιχάλακης έγινε κύριος της φωνής του, έλεγα ότι έπρεπε να βγάλει δίσκο μόνο με καθαρά. Κανονικό Οπεθ, όχι ακουστικό. Το φανταζόμουν κάτι σαν το Deliverance, μόνο με καθαρά. Αμ δε. Ο φίλος είπε ότι δεν θέλει να βγάλει κάτι τέτοιο, δεν θέλει να κάνει το ίδιο για πολλοστή φορά. Μεταξύ μας, όσο φοβερά και αν είναι (που είναι) τα Ghost Reveries και Watershed, δεν τράβαγε 3ος σερί δίσκος σε αυτό το στυλ. Αυτό του είχε πεί και ο Μεντεζ όταν του είχε πάει τότε καινούργια κομμάτια που ήταν σαν συνέχεια των προηγούμενων 2. Ε, αφού τα είχε τα 70s στην ψυχη του, είπε να τα βγάλει και στην κιθαρα. Χαμηλόνοντας το distortion, αλλά κρατόντας ατόφιο τον χαρακτήρα της μπάντας στο 100%, βγάζει έναν ακόμα φοβερό δίσκο, ο οποίος μετά από χρόνια πάει και την μπάντα μπροστά. Δισκάρα, ακόμα και αν σε μερικά σημεία, οι αλλαγές φαίνονται φυτευτές και όχι φυσικό επακόλουθο της σύνθεσης.
-
The Haunted - Unseen. Δεν θα μπορούσε να λείπει από εδώ ο τελευταίος μεγάλος δίσκος των Haunted και ο τελευταίος με την μορφάρα (τοτε), τον Dolving. Eξελιξη. Μοντέρνες ιδέες, με την σουηδίλα διάχητη σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ, ένας Dolving αυτοκρατορικός και συνθέσεις που κρατάνε κάποιους δεσμούς με το παρελθόν, αλλά κοιτάνε κυρίως το μέλλον. Ατμόσφαιρα, groove τεράστιο, σύγχρονος ήχος και διαφορετικός σε σχέση με ότι είχαν κάνει, είναι η τελευταία φορά που θα μας σηκωναν τις τρίχες.
-
VADrum - Classical Drumming. Πρώτη φορά βάζω εξι και αυτό γιατί, αυτόν το δίσκο τον έχω λιώσει απίστευτα. Καμμένος drummer λοιπόν, ο οποίος ειχε κάνει διασκευές σε διάφορα πραγματα, όπως το theme toy super mario, όπου απλά του προσέθεσε τύμπανα. Πιθανότατα τον είχα δεί και σε διασκευές που έκανε σε κομμάτια των Θίατερ, όπου εγώ ευχόμουν να μπορούσε να παίξει σε αυτούς.
Τι κάνει λοιπόν ο φίλος εδώ? Απλά παίρνει πασίγνωστα σημεία από κομμάτια κλασσικής μουσικής και κάνει αυτό που δεν ζήτησε ποτέ κανείς: έβαλε τύμπανα. Και το κάνει τόσο καλά που σε κάνει να θες το ακους ξανά και ξανά. Γιατί εκτός από την θετική διάθεση που υπάρχει λόγω μουσικής, οι ιδέες που έχει δένουν καταπληκτικά με τα κομμάτια. Φοβερός.
Πάμε τώρα στα ονοραμπλ μένσιονς.
Devin Townsend - Deconstruction. Ο τρελάρας ξαναπάει τόσο κοντά στους Strapping Young Lad, μετά από μερικους διαφορετικούς δίσκους. Το αδερφάκι του, το Ghost, φοβερά χαλαρωτικός. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή.
1000mods - Super Van Vacation. Είναι η εποχή που το stoner ανθίζει και πολύ καλά κάνει. Γνήσια παιδιά των Kyuss, βγάζουν έναν φοβερό δίσκο.
Caligula’s Horse - Moments From Ephemeral City. Πρώτη επαφή με την μπαντάρα έρωτα. Απο εδώ μέσα τους έμαθα, από το now playing κάποιος τους είχε ποστάρει. Ερωτεύτικα την φωνή τους Gray. Θα τα λέμε τακτικά στις 5άδες απο εδώ και πέρα.
Cynic - Carbon-Based Anatomy. Τρομερό ep. Φοβερή μουσικότητα, μοναδική ευαισθησία. Μοναδικοί.
Derek Sherinian - Oceana. Πολύ ωραίο instrumental, που για πρώτη φορά μετά το Planet X, μου φάνηκε σαν κανονικός δίσκος. Θες γιατί παίξανε σαν μπάντα και το σύνολο είναι πολύ πιο σφιχτό και με περισσότερο χαρακτήρα? Φοβερός Σερινιαν.
Haken - Visions. Σε αυτό τον δίσκο τους έμαθα. Δίσκος ο οποίος προσκυνά τους Θιατερ, αλλά χωρίς να είναι ενοχλητικό. Σε αντίθεση με τον Ρος, ο οποίος δεν έχει μάθει να περιορίζει τον εαυτό του και τον πιέζει να βγάλει ψηλές, που δεν θα έπρεπε να δοκιμάσει. Παρα ταύτα, οι ιδέες που υπάρχουν εδώ μέσα είναι ωραιότατες και ενδεικτικές για το τι θα ακουλουθήσει.
34 Likes
1.Crusades - The sun is down and the night is riding in (τους περιγράφουν ως dark pop punk και αυτός είναι ο πρώτος και πιο ευθύς από τους τρεις δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει αυτοί οι Καναδοί. Μελωδίες αλλά με βαρύ παίξιμο-στα μισά του δίσκου πετάνε και ένα ‘crust’ τραγούδι-,φωνητικά από όλους τους που δένουν σαν μία φωνή και κολλητικά τραγούδια παρόλο που συχνά δεν είναι τυπικά δομημένα. Στιχουργικά στέκεται απένατι στη θρησκεία και την καθολική εκκλησία. Ολα αυτά θα εξελιχθούν ακόμα περισσότερο στον επόμενο δίσκο τους .
Ποτέ δεν μπορώ να το ακούσω μόνο μια φορά όταν θα το βάλω ).
2.Warsong- Ancient times (punk rock)
3.Ripper -Into oblivion (motorpunk από το μέρος της καρδιάς μας το Portland)
4.Sarabante - Remnants (crust)
5.Iron Lamb - The original sin (metal,punk rock n roll Σουηδία)
6.Τotal control - henge beat (post punk)
7.Royal headache - Royal headache (garage punk)
8.Belgrago - Belgrado (post punk)
9.Pol Pot - Whole mystery (post punk)
10.No problem-and now this (punk,hardcore)
32 Likes
2011
- Lady GaGa – Born this way
- RuPaul – Glamazon
- Riot - Immortal Soul
- She Wants Revenge - valleyheart
- Skull Fist – head of the pack
Χονοραβλε:
Demonaz - March of the norse
27 Likes
2011
Αρχικά είχα την αίσθηση ότι αυτή η χρονιά θα είναι η μούφα χρονιά που πάντα περιμένω να υπάρξει. Όμως, μετά από την εβδομαδιαία έρευνα που κάνω έτσι ώστε να θυμηθώ τους δίσκους που κυκλοφόρησαν κάθε χρονιά, πάλι έπεσα πάνω σε δίσκους που με το που τους είδα είπα από μέσα μου “ω ρε φίλε, δισκάρα”, συνειδητοποιώ ότι τελικά και το 2011 είχε φοβερές και αξιομνημόνευτες στιγμές.
1) Trap Them - Darker Handcraft
Hardcore punk από τα αλώνια, ήχος κιθάρας copyright Entombed/οργασμός.
2) Foo Fighters - Wasting Light
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αυτός με έπεισε να τους ακούσω σοβαρά και δεν έχασα. Απόλυτη δισκάρα. Είναι για πρωτιά, αλλά το παίζω ψαγμένος και την πάτησαν από τους Trap Them, άκου εκεί.
3) Rival Sons - Pressure And Time
70s revival ή συνέχεια; Ό,τι κι αν είναι, είναι τέλειο, έχει attitude, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και κύριως πως να το κάνουν, τους έχω ψηλά.
4) Benighted - Asylum Cave
Brutal death metal/grindcore για αρχόντους, άρρωστη ατμόσφαιρα, riffάρες, blastbeats, beatdowns, ο σατανάς στα φωνητικά.
5) The Black Keys - El Camino
Δε χρειάζεται να πω κάτι, δισκάρα, όλα εδώ μέσα είναι πιθανά singles. Μου αρέσουν εξίσου όλα τα τραγούδια στον δίσκο, η αδυναμία μου για κάποιο λόγο είναι το “Run Right Back”. Κύριοι όμως όχι, οι Black Keys δεν είναι οι rockstars που ψάχνατε. Απλά οι άνθρωποι έγραψαν τραγουδάρες που δε μπορείτε να τους γυρίσετε την πλάτη στα ερτζιανά και στα Mad και M TV σας.
More than honorable mentions:
The Haunted - Unseen: αξιοπρεπής, πειραματικός, όχι όμως μεγάλος. Έχει τις στιγμές του σίγουρα και τον ακούω σχετικά ευχάριστα. Σίγουρα όμως, ο τελευταίος ενδιαφέρον δίσκος τους. Από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα, μου βγάζει μια αίσθηση ανολοκλήρωτου.
Limp Bizkit - Gold Cobra: Έχουμε και τα βίτσια μας. Ειδικά όταν παίζει ο Wes Borland. Πέρα από την πλάκα όμως, το groove τους λίγοι το έχουν.
Stray From The Path - Rising Sun: Τσιτωμένο hardcore punk με πολλή αγάπη και mathcore riffάρες και έναν τύπο στη φωνή που μου θυμίζει έναν ακόμα πιο νευριασμένο Zack De La Rocha.
Letlive. - Fake History: Μοναδικοί στο είδος τους, αλλά ποιο είναι το είδος τους; Ας πούμε ότι εδώ παίζουν hardcore punk με αρκετά pop/emo στοιχεία και με έναν τραγουδισταρά ταλεντάρα από τους λίγους.
Dead and Divine - Antimacy: Hardcore/Mathcore/Metalcore δισκάρα, για φίλους των Norma Jean/Every Time I Die.
Mastodon - The Hunter: Το πέμπτο δημιούργημά τους με βρήκε μουδιασμένο αρχικά, αλλά στην πορεία με κέρδισε και αυτό.
Septic Flesh - The Great Mass: Συμφωνική κόλαση που περιέργως - ενώ δεν είναι του στυλ μου - της έχω μεγάλη αδυναμία.
Tesseract - One: Djent που με κέρδισε, φωνάρα, μελωδιάρες, φοβερό ντεμπούτο. Εκείνη την περίοδο το είχα λιώσει, το άκουγα παντού.
Gentlemans Pistols - At her Majesty’s Pleasure: Ακολουθώ Bill Steer σε όλα και ο άτιμος δε με απογοητεύει ποτέ.
Metallica - Beyond Magnetic EP: “ααα αυτό είναι το τραγούδι που είχαν στα making of documentary, ε;” Η αλήθεια βρίσκεται στο “Rebel of Babylon” (και το “Hell and Back”).
Earthtone9 - For Cause & Consequence EP: Alternative metal/post hardcore πολυποίκιλο και αρκετά ενδιαφέρον, το οποίο είχα και χρόνια να ακούσω και χάρη στο παιχνίδι το ξαναθυμήθηκα και πολύ χάρηκα για αυτό.
Εξώφυλλο: Steel Panther - Balls Out
31 Likes
Πολύ λιτός, απογοητεύεις.
Έπος. Έχω ακούσει ανησυχητικά λίγο την συνέχεια.
3 Likes
Άλλο ένα βλέπω ότι έχουν βγάλει μετά
Το 'χεις
2 Likes
Α νομιζα ειχαν 2-3.
Πιο μετα, κανω ξεκαθαρισμα '23.
Αλλό ένα έχουν όπως ειπώθηκε, αλλά δε με κέρδισε όπως αυτό.
1 Like
2011:
#5+1
1000mods - Super Van Vacation
Σημαντική χρονιά για την εγχώρια stoner rock σκηνή που άνθισε μέσα στην δεκαετία. Το Super Van, μαζί με το Macho Libre, είναι 2 δίσκοι - σημεία αναφοράς της σκηνής. Προτιμώ ένα τσικ παραπάνω τα χιλιομόδια στο πρώτο τους full length.
#5
Long Distance Calling - S/T
Σχετικά υποτιμημένο, δεν το θεωρώ και εγώ κάποιο life changing album, αλλά υπάρχει πάρα πολύ καλή μουσική εδώ για να περάσει απαρατήρητη. Ξεχωρίζουν τα Into the black wide open, Invisible giants, μία συνεργασία έκπληξη στο εξαιρετικό Middleville και το πολύ όμορφο κλείσιμο του Beyond the void.
#4
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Ο Ελάχιστος Εαυτός
Το μπάσιμο του Θανάση στην νέα δεκαετία γίνεται με ένα πάρα πολύ δυνατό τρόπο. Ο ελάχιστος εαυτός είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της συνθετικής, κυρίως, προόδου που συνεχίστηκε μέσα στη δεκαετία. Μου αρέσει ιδιαίτερα η ποικιλία που διακρίνει τον δίσκο, καθώς κάθε κομμάτι είναι αρκετά ξεχωριστό ηχητικά όπως π.χ. η Ομίχλη, Του έρωτα και του θανάτου, όμως το σύνολο δένει εξαιρετικά. Μεγάλη μου αδυναμία το San Michele.
#3
Graveyard - Hisingen Blues
Από τα καλύτερα πράγματα που βγήκαν μέσα στην δεκαετία στο λεγόμενο 70’s revival. Πολύ δυνατές οι ροκ στιγμές του δίσκου αλλά η πραγματική μαγεία είναι όταν τα blues βγαίνουν μπροστά και παίρνουν την σκυτάλη, ειδικότερα στα Uncomfortably Numb & The Siren. Και ζωντανά έχουν στόφα μεγάλης μπάντας του παρελθόντος.
#2
*Shels - Plains of the Purple Buffalo
Πολύ ξεχωριστή μπάντα για μένα οι Shels. To Sea of the dying dhow ήταν ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, εδώ το πάνε πραγματικά ένα τεράστιο βήμα παραπέρα. Φτιάχνουν πολύ ιδιαίτερη μουσική. Τα πνευστά (κυριώς τρομπέτες) και οι πολυφωνίες έχουν την τιμητική τους, τα heavy riffs βρίσκουν σημαντικό χώρο έκφρασης αλλά είναι μια διαρκής ονειρική και μεγαλοπρεπής ατμόσφαιρα που κάνει την μουσική τους μοναδική. Βρέθηκα πάρα πολύ κοντά να τους δω σε επαγγελματικό ταξίδι στην Αγ. Πετρούπολη, τελικά άλλαξαν ημερομηνίες και δεν έγινε ποτέ αυτό το επικό ματσάρισμα. Από τότε είναι χαμένοι με ελάχιστες αναφορές στα κοινωνικά δίκτυα ότι ετοιμάζουν νέα μουσική, 12 χρόνια μετά…
#1
Gravitysays_i - The figures of enormous grey and the patterns of fraud
Εξαιρετικό δημιούργημα από αυτήν την υπέροχη μπάντα. Το κομμάτι αυτό διάρκειας 27 λεπτών, που χωρίζεται σε 2 μέρη, έχει ως κύριο όχημα το σαντούρι και την υπέροχη χροιά του Μάνου Πατεράκη. Folk και progressive δένουν αρμονικά την δύση και την ανατολή, όμως εδώ υπάρχει και η πολύ έντονη αίσθηση ενός γνώριμου παρελθόντος. Ταυτόχρονα η δυνατή στιχουργία για τα αέναα και ιστορικά επαναλαμβανόμενα ζητήματα του ανθρώπινου είδους, κάθιστούν το εν λόγω έργο τέχνης, μοναδικό. Η ζωντανή απόδοση του στο πλανητάριο ήταν μία σχεδόν εξωσωματική εμπειρία. Το Cry-out που κυκλοφόρησε αργότερα σαν ξεχωριστή κυκλοφορία, είναι το μικρό αδερφάκι του Patterns, και είναι εξίσου σαγηνευτικό.
27 Likes
6 Likes
Το 2011 είναι η αγαπημένη μου χρονιά στην ιστορία της μουσικής. Και τα 5 άλμπουμ που αναφέρω εδώ είναι άλμπουμ που έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση.
#1: Imperial Circus Dead Decadence - 狂おしく咲いた凄惨な骸は奏で、愛おしく裂いた少女は聖餐の詞を謳う
Κύριο είδος: Melodic death metal
Άλλα είδη: Symphonic metal, Melodic black metal
Το καλύτερο άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ. Ένα υπερ-αριστούργημα που είναι ασύγκριτο. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για το πόσο καλό είναι· έχει απίστευτο βάθος.
#2: Thousand Leaves - End of Endless Night
Κύριο είδος: Melodic death metal, Neoclassical metal
Άλλα είδη: N/A
Οι Thousand Leaves είναι το συγκρότημα που με τράβηξε στη metal μουσική, και το End of Endless Night είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Πρόκειται για υποδειγματική εκτέλεση νεοκλασικής melodeath.
#3: Serenity in Murder - The First Frisson of the World
Κύριο είδος: Melodic death metal
Άλλα είδη: Symphonic metal
Καλογραμμένα κομμάτια με την ακριβώς κατάλληλη εκτέλεση. Eξαιρετική symphonic melodeath, χωρίς να είναι περίπλοκη.
#4: xi-on - 東方志奏 8th Spell -Light of Nature-
Κύριο είδος: Funk rock
Άλλα είδη: Jazz fusion
Απλοϊκό άλμπουμ, αλλά με μεγάλο βάρος. Ο συνδυασμός καθαρής παραγωγής και υπέροχης ενορχήστρωσης οδηγούν στο να μην χάνεται τίποτα, και άρα σε μεγάλο αντίκτυπο.
#5: Undead Corporation - 鬼伽草子
Κύριο είδος: Folk metal
Άλλα είδη: Melodic metalcore
Folk metal όπως δεν έχω ακούσει πουθενά αλλού. Έχει μια πολύ ιδιαίτερη ενέργεια που το κάνει να ξεχωρίζει, με ωραίο τρόπο, από οτιδήποτε στο είδος του.
26 Likes
2011
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Argus - Boldly Stride the Doomed
Από τη χρονιά αυτή λοιπόν, που με έκαψε όσο καμία άλλη με τον όγκο νέας μουσικής που προσπαθούσα να αφομοιώσω, τα περισσότερα πράγματα που μου έχουν μείνει έχουν γεύση comfort food: Μπάντες και δίσκοι που μπορεί να μην πρωτοτυπούν ιδιαίτερα, αλλά μιλάνε στην ψυχή. Κλασικό παράδειγμα οι Argus, που το heavy metal τους με doom τάσεις (αν θέλετε πείτε το και epic doom, kein problem) είναι τέρμα παραδοσιακό αλλά άψογα εκτελεσμένο, με εξαιρετικές μελωδίες και ερμηνείες, ακόμα καλύτερο από το έτσι κι αλλιώς γαμηστερό προ διετίας ντεμπούτο τους.
- Forefather - Last of the Line
Σταματήστε ρε μαλακισμένα να βγάζετε δισκάρες, θέλω να κοροϊδέψω τον κονσεπτικό οτινανισμό σας χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς. Και δεν μ’ αφήνετε, γαμώ το Γουέσεξ σας και τη Μερκία σας και τη Νορθουμβρία σας και όλα τα σαξονικά σας κρατίδια - “βασίλεια” της πλάκας! Πάλι ένα κάρο καταπληκτικά riffs / μελωδίες με φοβερά πειστική μεσαιωνική ατμόσφαιρα, παρά τον σύγχρονο ήχο σας. Που να σας λένε viking metal μέχρι να σβήσει ο ήλιος ρε, και να σας ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, “είμαστε Anglo-Saxon metal, όχι viking metal!”, νιανιανιανιά.
- Illegal Bodies - Mindflayers
Ήτανε να μην πλακώσει το καναδονερντοσυναπάντημα, με τα παιδάκια που μοιάζουν με ποπάνκηδες αλλά παίζουν heavymetalremounia. Μία από τις πιο αψυχολόγητες/γαμάτες περιπτωσάρες είναι τούτοι δω οι Illegal Bodies που δεν ξέρω πώς ακριβώς τα κατάφεραν να φτιάξουν τέτοιο απόκοσμα σπηλαιώδη στουντιακό ήχο, με reverb από δω μέχρι το Τορόντο, τα κατάφεραν όμως, και αυτό κάνει τον μοναδικό δίσκο τους, γεμάτο Brocas Helm-ικό ατσάλι και με κόνσεπτ περί εξωγήινων που έρχονται “να καθαρίσουν τη Γη” (πόσο πιο geeky / true fuckin’ metal!), απολαυστικό.
- In Solitude - The World. The Flesh. The Devil.
Με το τσουβάλι έβγαιναν τότε στη Σκανδιναβία τα ρετρομεταλλικά συγκροτήματα, στη μεγάλη τους πλειοψηφία με βασική επιρροή τους Mercyful Fate. Δύο από εκείνες τις μπάντες ξεχώρισαν σαν τις μύγες μες στο γάλα και περιλαμβάνονται αμφότερες σ’ αυτή τη λίστα. Πρώτοι οι In Solitude, που πάντως έχω την αίσθηση ότι μέσα στην pure satanic metal γκάβλα τους, ήδη από το 2ο άλμπουμ τους ετοίμαζαν το εγχείρημα που έμελλε να σοκάρει τη σκηνή, δείχνοντας την (τουλάχιστον αισθητική) εγγύτητα με “αλλότριες” μουσικές, σχεδόν σαν άσκηση στην προβοκάτσια.
- Jag Panzer - The Scourge of the Light
Τρομερή χρονιά το 2011 για τον Χάρη τον Τύραννο τον Κόνκλιν, ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες έβαλε τη σφραγίδα της ασύγκριτης φωνής του σε δύο δισκάρες: Το Scourge… των Panzer αλλά και το By the Hands of the Devil των Satan’s Host. Το πρόβλημα ήταν ότι με έπαιρνε να βάλω μόνο ένα, οπότε έπρεπε να διαλέξω: Το γνώριμο US power των Panzer, με τις ριφάρες, την κλασικομεταλλική διάθεση και την άφοβη τάση πειραματισμού, ή το ιδιοσυγκρασιακό blackened power (!) των Host; Δεν έβγαινε άκρη, οπότε το έριξα στο αμπεμπαμπλόμ and there you go.
- Leprous - Bilateral
Πρέπει να ομολογήσω ένα σοβαρό κενό μου: Δεν έχω ασχοληθεί με Leprous όσο θα ήθελα ή όσο θα έπρεπε ή ό,τι ταιριάζει να ειπωθεί εδώ τέλος πάντων. Το πρώτο τους μάλιστα δεν το έχω ακούσει καθόλου, οπότε δεν μπορώ να αξιολογήσω συγκριτικά το Bilateral (το οποίο είναι απ’ αυτά που όντως έχω ακούσει αρκετά). Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: Ό,τι και να είχαν κάνει στο ντεμπούτο, το ότι ήδη στο δεύτερο άλμπουμ τους έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ωριμότητας και οραματισμού εντός prog πλαισίου είναι εντυπωσιακό. Ψαρωτική, πληθωρική δισκάρα.
- Lord Vicar - Signs of Osiris
Σε μια εποχή που τα χίλια πρόσωπα του doom πήγαιναν το είδος προς κάθε πιθανή και απίθανη κατεύθυνση (βλ. παρακάτω), το doom του Christian Linderson και των Lord Vicar ήταν τόσο παραδοσιακό και “boomer-άδικο” - για να χρησιμοποιήσω την τρέχουσα σιχαμένη ορολογία - που θεωρητικά η φάση έπρεπε να είναι “και τι έγινε”. Το έκαναν τόσο σωστά και γνήσια όμως που δεν γινόταν να απουσιάσουν. Από τους Sabbath στους Count Raven κι από κει στους Reverend Bizarre, όλη η μυσταγωγία, όλο το μερακλίκι είναι εδώ, πωρώνοντας, χορταίνοντας, συγκινώντας.
- Negative Plane - Stained Glass Revelations
Φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσει και ο @ChrisP, εδώ έχουμε - εύκολα κιόλας - το πιο ξεχωριστό black metal άλμπουμ της χρονιάς. Οι Negative Plane, με έδρα τη Νέα Υόρκη, είναι αναμφίβολα one of a kind: Ενώ συνήθως τα bm συγκροτήματα που έχουν πιο πειραματικό προσανατολισμό επιλέγουν να έχουν σχετικά καθαρό ήχο (για να αναδειχθεί η πολυπλοκότητα των ιδεών), τα δε πιο παραδοσιακά ακολουθούν τον low-fi δρόμο (καθώς τους νοιάζει μόνο η ατμόσφαιρα), οι NP υιοθετούν μια “2 σε 1” προσέγγιση και το αποτέλεσμα είναι ταυτόχρονα απόκοσμο και ριζοσπαστικό.
- Origin - Entity
Άλλη μια επιλογή για να με κεράσει μπίρες ο @Ironman. Όταν πήγα να ακούσω το Entity, πριν κάτι χρόνια, πολύ αμφέβαλλα ότι θα μπορούσαν να ξεπεράσουν τα Echoes of Decimation και Antithesis, πόσο πιο συντριπτικά τεχνικό να γίνει πια αυτό το συγκρότημα. Κι όμως, το Entity ίσως και να τα ξεπερνάει. Κι αυτό διότι, χωρίς να θυσιάζει την υπερτεχνική τους επίθεση, δίνει έμφαση στην τραγουδοποιία και όχι απλά επιτυγχάνει, αλλά το κάνει με τρόπο ανεπανάληπτο. Αν το είχα ακούσει στον καιρό του, σήμερα θα ήταν σίγουρα πολύ πιο ψηλά.
- Pentagram - Last Rites
Εντάξει, σίγουρα έχουν υπάρξει πιο πετυχημένα reunions στην ιστορία του metal, για μένα όμως λίγα ήταν τόσο συγκινητικά όσο αυτό των Pentagram. Bobby Leibling και Victor Griffin ξανά μαζί, τσιμπήστε με! Αν ήταν και ο Joe ο Hasselvander το όλο πράγμα θα ήταν τέλειο, αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες. Η ουσία είναι ότι εισπράξαμε ένα ιστορικό live (όσοι ήταν εκεί, ξέρουν) και ένα άλμπουμ με ουκ ολίγες κομματάρες βγαλμένες από το ένδοξο παρελθόν ενός Relentless, ενός Day of Reckoning, ενός Be Forewarned. Τι άλλο να ζητήσει ένας οπαδός.
- Portrait - Crimen Laesae Majestatis Divinae
Η δεύτερη “μυγα μες στο γάλα” που λέγαμε. Όπως και οι fellow Swedes In Solitude, έτσι και οι Portrait ήταν μία κλάση πάνω από τον ανταγωνισμό σε ό,τι είχε να κάνει με τον niche χώρο του Mercyful Fate-ικού, αποκρυφιστικού heavy metal. Η ακρίβεια με την οποία αναπαράγουν τη θεατρική ατμόσφαιρα των Δανών είναι spooky - πώς γίνεται να το πετυχαίνουν, ποιος τους έδωσε το δικαίωμα. Το Beast of Fire, με ρεφρενάρα να θες να την ουρλιάξεις μέχρι να ξελαρυγγιαστείς, δίνει το έναυσμα και ακολουθεί περίπου μία ώρα μεταλλικής νιρβάνας.
- Realmbuilder - Fortifications of the Pale Architect
Κάπου εδώ έχει έρθει η ώρα να ταράξουμε λίγο τα νερά, γιατί καλό, χρυσό και άγιο το παραδοσιακό doom, αλλά καθότι είμαι υπέρμαχος της διαλεκτικής ενότητας παράδοσης - πρωτοπορίας (@Curehead πώς με βρίσκεις) είμαι πεπεισμένος ότι ώρες - ώρες χρειάζεται και το διαφορετικό, το προκλητικό, το αλλόκοτο. Ακόμα και στο doom. Και αυτή τη δίοδο την ανοίγουν (και) οι Realmbuilder από Νέα Υόρκη, με πολύ ιδιαίτερο ήχο, κάπου μεταξύ epic doom και παράξενων proggy αναζητήσεων - και μη σκεφτείτε Cathedral, τούτοι δω το κάνουν με τον δικό τους τρόπο.
- SubRosa - No Help for the Mighty Ones
Ας συνεχίσουμε λίγο με “πειραγμένο” doom - δεν πιστεύω να μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ανήκουν εκεί οι SubRosa, παρά τις διάφορες άλλες ταμπέλες που τους κολλάνε κατά καιρούς. Όχι ότι δεν είναι εμφανής η διαφορετικότητά τους. Και δεν είναι μόνο ότι τα φωνητικά και γενικά τα τρία πέμπτα της μπάντας είναι γυναικεία, είναι η όλη αύρα που αποπνέουν. Ακούγοντάς τους νιώθεις ότι γίνεσαι κοινωνός σε κάτι που έρχεται από πολύ μακριά, πολύ βαθιά και ταυτόχρονα έχει κάνει τις απαραίτητες “στάσεις” ώστε να σου μοιάζει οικείο. Αλμπουμάρα.
- Virus - The Agent that Shapes the Desert
…εντάξει, αυτή τη φορά τους πήρε μόνο τρία χρόνια μέχρι να επανενεργοποιηθούν, καλά είμαστε. Στην περίπου εικοσαετία που υπήρξαν οι Virus, καθένας από τους τέσσερις δίσκους τους ήταν (έστω και μόνο για εκείνη τη μικρή μερίδα κόσμου την οποία αφορούσαν) από τα γεγονότα της χρονιάς. Πού αλλού βρίσκαμε αυτή τη μοναδική ατμόσφαιρα, αυτά τα δυσαρμονικά riffs που ζωντανεύουν, έστω εν μέρει, το φάντασμα των Ved Buens Ende, αλλά στο πλαίσιο ενός στυλ που παρέπεμπε μέχρι και σε post punk καταστάσεις; Ακριβώς. Πουθενά αλλού. Μόνο Carl-Michael.
- Witch Mountain - South of Salem
Ρε, δεν έχω βάλει πολύ doom στη λίστα μέχρι τώρα. Κάτσε να βάλω λίγο ακόμα. Εδώ επιστρέφουμε σε παραδοσιακά μονοπάτια, but with a twist. Και τι εννοώ. Ενώ η μουσική των εκ Πόρτλαντ ορμώμενων Witch Mountain είναι καθαρά σαμπαθική από όλες τις απόψεις, έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα η φωνή της Uta Plotkin να πάει το όλο πράγμα εντελώς αλλού, με ένα ηχόχρωμα που παραπέμπει περισσότερο σε soul καταστάσεις! Motown doom? You bet your ass! Και μη νομίζεις ότι πρόκειται για κάνα gimmick της συμφοράς, μια χαρά ύμνους έχουμε να υποστηριχθεί η φάση.
- Year of the Goat - Lucem Ferre
Ευαίσθητη χορδή εδώ πέρα. Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος (αμφιβάλλω), αλλά ήδη στις αρχές των 00s με είχε κουράσει η όλη φάση “heavy rock, αλλά σατανιστικό” - δεν ξέρω, μου φαινόταν λίγο δήθεν το όλο πράγμα. Τους Year of the Goat όμως τους υποδέχτηκα με ανοιχτές αγκάλες. Σίγουρα είχε να κάνει και με την παρουσία του Thomas Eriksson των λατρεμένων doomsters Griftegård πίσω από το μικρόφωνο, κυρίως όμως είχε να κάνει με τα σχετικά απλά μεν, φανταστικά δε τραγούδια τους, σχεδόν σαν μια σατανόκαυλη αναβίωση των παλιών καλών Blue Oyster Cult!
Tier A
- Arkham Witch - On Crom’s Mountain
We come in our long ships / We don’t take any bullshit / We just take all of your shit / We’re Viking Pirates of Doom / We come to your island / We come to break the silence / We come for sex and violence / We’re Viking Pirates of Doom! Και μόνο η παράθεση των παραπάνω στίχων πρέπει να αρκέσει ώστε να τρέξετε να ασχοληθείτε με τους Arkham Witch από το Γιόρκσαϊρ και (για αρχή) με τούτο δω το ντεμπούτο τους όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη. Απαραίτητη προϋπόθεση, βέβαια, αποτελεί το να νιώθετε από τον “κλάδο” εκείνο του κλασικού heavy metal που λοξοκοιτάει και προς το doom. Δηλαδή το heavy metal στην πλέον σάπια, άξεστη, μερακλίδικη μορφή του. Τι γκρουπάρα ρε.
- Arrayan Path - Ira Imperium
Μετά το φανταστικό Terra Incognita οι κουμπάροι από τη Λευκωσία χρειάστηκε να κάνουν μια αλλαγή: Να προσθέσουν ένα “a” στο όνομά τους και να το κάνουν Arrayan Path, έτσι ώστε να σταματήσουν να τους πρήζουν για το αν είναι νεοναζί… Αφού ξεμπέρδεψαν μ’ αυτό, μέσα σε έναν χρόνο είχαν και δεύτερη συνεχόμενη δισκάρα έτοιμη, στο ίδιο “Europe-meets-America” power metal ύφος, με τις κορυφαίες μελωδίες, την κορυφαία φωνή του Νικόλα, εν τέλει με κορυφαίες κομματάρες, και όχι δυο και τρεις, δεκατρείς! Ειδική μνεία όμως θα κάνω σε μία μόνο, το ομότιτλο Ira Imperium, καθότι ένα δάκρυ κύλησε στη συνειδητοποίηση ότι αυτός που κάνει ντουέτο με τον Νικόλα δεν είναι άλλος από τον σπουδαίο Tony Martin…
- Darkest Era - The Last Caress of Light
Το πρώτο full-length album των Darkest Era από το πολύπαθο Ούλστερ ήταν ένας από τους δίσκους που περίμενα με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία το 2011, μετά τη σοκ-και-δέος εμπειρία του προ τριετίας Journey Through Damnation EP. Και δεν απογοήτευσε καθόλου. Όλα τα στοιχεία εκείνου του μίνι έπους έκαναν ξανά την εμφάνισή τους, απλά σε πιο εκτεταμένη μορφή, με αποτέλεσμα να υπάρχει περιθώριο για ανάπτυξη περισσότερων ιδεών. Τέλεια - όπως λέει και ο Yngwie, more is more! More celtic-flavoured riffs, more awesome melodies somewhere between Primordial and Solstice, more fantastic atmospherics. Ειδική μνεία στον θεϊκό τρόπο που κλείνει το άλμπουμ, με το καθαρά folk Poem to the Gael και ακολούθως με το ομότιτλο ΕΠΟΣ.
- DoomSword - The Eternal Battle
Αν έχω ένα πράγμα να προσάψω στο αγαπημένο αυτό συγκρότημα, είναι το γεγονός ότι μας έχουν στο περίμενε για καινούργιο δίσκο εδώ και 12 γαμημένα χρόνια. Άντε τελειώνετε με το ρημάδι! Μου έχετε λείψει φριχτά. Ειδικά από τη στιγμή που ο μέχρι σήμερα τελευταίος σας δίσκος, το The Eternal Battle, ήταν τόσο καταπληκτικός όσο ήταν και οι προηγούμενοι τρεις, τιγκαρισμένος με εξαιρετικά riffs, υπέροχες μελωδίες και κολληματικές ρεφρενάρες, όπως π.χ. στο Soldier of Fortune, ένα από τα κορυφαία τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι DoomSword. Τώρα γιατί μια σεβαστή μερίδα κόσμου τότε στράβωσε και έθαβε το άλμπουμ, αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Οι επικάδες μπορούν να γίνουν περίεργοι ώρες - ώρες.
- Gridlink - Orphan
Όπως έλεγα και την προηγούμενη φορά, για μένα η Αλήθεια σε ό,τι αφορά το grindcore βρίσκεται (εκτός των Napalm Death, προφανώς) στους Αμερικανοϊάπωνες Gridlink. Γκέγκε; (φτηνό, απολογούμαι). Κοίτα τώρα ποιο είναι το θέμα. Το Amber ήταν ήδη σε άλλο επίπεδο, σωστά; Ε, λοιπόν, το Orphan ανεβάζει πίστα ξανά! Απίστευτο, αλλά κατάφεραν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους - και όχι για τελευταία φορά. Η νέα ηχητική επίθεση είναι ακόμα πιο βάναυση, ακόμα πιο χειρουργικά ακριβής, με ακόμα πιο ισοπεδωτικά riffs, που ξεχύνονται από τα ηχεία και νιώθεις σαν να σε έχει βάλει κάτω μια συμμορία και να σε σαπίζει στο ξύλο (but in a good way 
). Ναι εντάξει δεν έβγαλε πολύ νόημα αυτό. Δεν πειράζει. Gridlink ρε!
- Hell - Human Remains
Πλησιάζουμε επικίνδυνα στο ζενίθ του 2011 σε ό,τι αφορά το heavy/power, πριν φτάσουμε όμως στον κορυφαίο δίσκο της χρονιάς για το είδος πρέπει πρώτα να κάνουμε μια στάση στους Hell και στο Human Remains. Έναν δίσκο με τον οποίο, χάρη στον Andy Sneap, ήρθε επιτέλους η δικαίωση για ένα μυθικό συγκρότημα του βρετανικού underground των απαρχών του NWOBHM, το οποίο έπαιξε σκοτεινό - αποκρυφιστικό heavy metal αυτόνομα από τους Mercyful Fate και μάλιστα πιθανότατα πριν ακόμα απ’ αυτούς! Heavy metal ηδονή, και όχι μόνο χάρη στην πλούσια παρακαταθήκη που υπήρχε από παλιά, αλλά και χάρη στον frontman - αποκάλυψη David Bower, ο οποίος με την υποκριτική του δεινότητα απογειώνει αυτούς τους - έτσι κι αλλιώς - ύμνους.
- Primordial - Redemption at the Puritan’s Hand
Μιλώντας για πολυναμενόμενους δίσκους του 2011, δεν χρειάζεται να φύγουμε από την Ιρλανδία, απλά περνάμε τα σύνορα και πάμε νότια. Ε ναι, προφανώς και περιμέναμε με κομμένη την ανάσα (κόψε κάτι) το έβδομο άλμπουμ των Primordial. Ειδικά με το τρομερό Bloodied Yet Unbowed να μας ανοίγει την όρεξη λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία. Και όταν τελικά έσκασε ο δίσκος, η υποδοχή που μας έκανε ήταν πέρα από κάθε φαντασία. No Grave Deep Enough, έλα, μας δουλεύετε; Εισαγωγή με ένα από τα πιο λυσσασμένα - έντονα - πολεμικά - σε τελική ανάλυση από τα κορυφαία σας κομμάτια έβερ; Πώς να μην είναι δισκάρα μετά; Χτυπάμε κι άλλες κορυφές με Lain with the Wolf, The Mouth of Judas κ.λπ. και ετοιμαζόμαστε για το live 
- Ulcerate - Destroyers of All
Κάπου πήρε το μάτι μου ότι το Destroyers of All είναι λέει το πρώτο μεγάλο άλμπουμ των Ulcerate. Ναι ΟΚ, ξεκάθαρα διαφωνώ γιατί Of Fracture and Failure και Everything is Fire, “are we a joke to you?” κ.ο.κ., παράλληλα όμως - νομίζω ότι - καταλαβαίνω και πώς ειπώθηκε. Η αλήθεια είναι ότι το Destroyers of All όντως παρουσιάζει με τη μεγαλύτερη μέχρι τότε σαφήνεια το όραμα των Νεοζηλανδών (the shape of death metal to come), κάποια χρόνια ακόμα πριν φτάσει να υλοποιηθεί πια σε όλο του το μεγαλείο - έχουμε καιρό μέχρι τότε. Στο ενδιάμεσο άλλωστε θα έχουμε κι άλλες αφορμές να σπάσουμε το κεφάλι μας με το βασανιστικό οργανωμένο χάος των Ulcerate. Είναι εθιστικό βλέπεις αυτό το γαμίδι το βάσανο…
- Vektor - Outer Isolation
Πώς ακολουθείς / ξεπερνάς ένα τόσο ρηξικέλευθο, σχεδόν υπερβατικό διαμάντι όπως το Black Future; Είναι απλό - εεεε πώς; Όχι δα. Μόνο απλό δεν είναι. Οι Vektor όμως το 'χουν με τα παλούκια. Όπως μόνοι τους πήγαν να κουβαλήσουν το σύνολο του thrash metal προς το μέλλον με το ντεμπούτο τους, τώρα προχωρούν με αποφασιστικότητα στο επόμενο βήμα, εμπλουτίζοντας και αναπτύσσοντας περαιτέρω το μοναδικό τους στυλ. Πιο γερή δόση από black metal (για πολλά σημεία στο Outer Isolation οι ηγέτες Emperor θα ήταν περήφανοι), μεγαλύτερη έμφαση στην ατμόσφαιρα και στην τραγουδοποιία, πιο “στρωτός” δίσκος. Στην τελική όμως δεν έχει σημασία ποιο Vektor προτιμάει ο καθένας - μιλάμε απλά για διαφορετικές εκδοχές του Απόλυτου.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Φτάσαμε λοιπόν στο 17th Street, τον αισίως 5ο δίσκο των Hammers of Misfortune, και τα αγαπημένα Σφυριά (όχι, δεν είμαι Γουέστ Χαμ) επιστρέφουν σε τοπ φόρμα, όχι πως το Fields / Church… δεν άξιζε αλλά με το παρόν άλμπουμ το συγκρότημα έφτασε πραγματικά πολύ κοντά στο να επαναλάβει τον καλλιτεχνικό θρίαμβο των The August Engine και The Locust Years!
Ναι, μεγάλη κουβέντα για όποιον είναι οπαδός της μπάντας, αλλά έχω το καλύτερο τεκμήριο και δεν είναι άλλο από το ίδιο το περιεχόμενο του 17th Street. Παρότι για άλλη μια φορά έχουμε καινούργιο line-up (χάος αυτή η ιστορία στους Hammers), η μπάντα ακούγεται σαν να είναι μαζί για χρόνια, με τους καινούργιους Joe Hutton και Leila Abdul-Rauf να έχουν μπει στο νόημα χωρίς πολλά - πολλά και τον υπέρτατο John Cobbett να βρίσκεται σε τρελά κέφια, συνθετικά και εκτελεστικά. Απολαυστική ποικιλία ιδεών και διαφορετικών στυλ που όλα ενοποιούνται σε ένα συνεκτικό ύφος, από το απίθανο chord progression του 317 μέχρι τη μαεστρική χρήση των μοτίβων και της επαναληπτικότητας στο φανταστικό The Grain, και από το θεϊκό The Day The City Died, με έναν από τους καλύτερους συνδυασμούς πιάνου - κιθάρας από τις εποχές των Savatage, στην επική κατακλείδα του Going Somewhere (με κλείσιμο ματιού στο ένδοξο παρελθόν που λέγαμε).
Μεγάλε John, όλα τα κοντέρ έμπνευσης έσπασες πάλι.
NUMBER FOUR
.............
Τίποτα, τίποτα δεν τους σταματάει, τον Μάνο, την Τάνια και τα άλλα τα παιδιά. Το Familiar Places είναι άλλη μια αποθέωση του τόσο ξεχωριστού ύφους των Universe217, εφάμιλλο σε ποιότητα του ντεμπούτου τους, αν όχι ακόμα ανώτερο.
Αυτό που λατρεύω σε τούτο το συγκρότημα (για να είμαι ακριβής, ένα από τα πολλά στοιχεία τους που λατρεύω) είναι η ικανότητά τους σε κάθε κομμάτι να χτίζουν και από ένα αυτόνομο σύμπαν μαγευτικών ηχοχρωμάτων και συναισθημάτων χωρίς να χρειάζονται άπειρη ώρα για να το κάνουν - το πολύ μέχρι τα τέσσερα λεπτά σε διάρκεια φτάνουν σχεδόν όλα τα κομμάτια στο Familiar Places. Με άλλα λόγια, άπλετη εκφραστικότητα σε συνδυασμό με οικονομία, και όχι μόνο στο ξεδίπλωμα των ιδεών αλλά και στην ίδια την υφή αυτών, καθώς η μπάντα χρησιμοποιεί τα στοιχειώδη “εργαλεία” και μόνο εδώ κι εκεί προσθέτει διάφορες πινελιές όπως πλήκτρα, κάνα πνευστό κ.λπ., κάνοντας τον δίσκο πλούσιο σε ήχους αλλά ταυτόχρονα και απέριττο. Καλά, για τις συνθέσεις καθαυτές τι να πει κανείς. Δεν φτάνει που η Τάνια είναι έτσι κι αλλιώς θ ε ά, και σε χροιά και ερμηνευτικά, έρχεται κι ο Μάνος και της γράφει εξαίσιες μελωδίες - βάλσαμο για την ψυχή. Ας γίνει ξεχωριστή αναφορά, έτσι ενδεικτικά, στο TV Lovers. Όσο παράξενος είναι ο τίτλος του, άλλο τόσο σε ματώνει συναισθηματικά.
Η doom metal σοδειά του 2011 ήταν χορταστική, αλλά το χρυσό μετάλλιο το παίρνουν οι Universe217.
NUMBER THREE
.............
Μιλώντας για εκφραστικά εργαλεία - μεθόδους, αν το rock/metal έχει έναν Θεό, αυτός ως γνωστόν είναι το Riff, και αν πρέπει να επιλεγούν οι Αρχιερείς του στον 21ο αιώνα, μία από τις πιο ισχυρές υποψηφιότητες είναι αυτή των Danava. Το δεύτερο άλμπουμ τους, Hemisphere of Shadows, το δηλώνει αυτό με όλη την εμφατικότητα που μπορεί να υπάρξει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να ξεσπάει σε νευρικό γέλιο με το πόσο ανελέητος είναι αυτός ο καταιγισμός από ριφάρες, αυτό το κιθαριστικό σφυροκόπημα στο οποίο με υποβάλλουν ως ακροατή. Μόνο το εναρκτήριο Shoot Straight With A Crooked Gun (τι τίτλος!) έχει μέσα τόσα riffs που οι περισσότερες μπάντες θα είχαν έτοιμο ολόκληρο δίσκο μόνο μ’ αυτές.
Και δεν είναι μόνο το καθένα από τα riffs ε. Είναι και το πώς τα “δένουν” μεταξύ τους. Η μέθοδός τους είναι πραγματικά αριστοτεχνική, δεν “στοιβάζουν” απλά τα riffs, το ένα μετά το άλλο, κάνουν το καθένα απ’ αυτά τη φυσική συνέχεια του προηγούμενου, σε μια λογική όχι ακριβώς κυκλική αλλά θα έλεγα σπειροειδή, να μην μπορεί ο έρμος ο ακροατής να πάρει ανάσα - ούτε να θέλει, βέβαια. Και, φυσικά, επειδή αυτό το επικό πλέγμα με τα καλύτερα hard rocking riffs στην πιάτσα “δεν ήταν αρκετό” (α ναι; Δεν ήταν, ε; Καλά…), σου ρίχνουν στο πιάτο και κάμποσα γαμάτα ατμοσφαιρικά “σπασίματα” ψυχεδελικής/space rock υφής. Έτσι να βρίσκονται ρε παιδί μου…
Άντε να τελειώνουμε με το γαμωπαίχνιδο, να λιώσουμε και το καινούργιο Danava επιτέλους.
NUMBER TWO
.............
Ιδού λοιπόν: Ο heavy/power δίσκος της χρονιάς, το Immortal Soul των Riot. Πόσο ταιριαστό! Ο δίσκος της επανασύνδεσης του σπουδαίου Mark Reale με τον κορυφαίο τραγουδιστή που είχε ποτέ στο συγκρότημα, τον εξίσου σπουδαίο Tony Moore, πάνω από 20 χρόνια μετά. Επίσης, εορτασμός της συμπλήρωσης 35 χρόνων διαδρομής του συγκροτήματος (!). Και, βέβαια, τελευταίος ever δίσκος των μόνων πραγματικών Riot - αυτών υπό την ηγεσία του Mark - έναν χρόνο πριν την έξοδό του από τον μάταιο τούτο κόσμο… Κάμποσα ορόσημα μαζεμένα, ευχάριστα και δυσάρεστα.
Ο ίδιος ο Mark όμως πιστεύω ότι δεν θα ήθελε να κλαιγόμαστε μια ζωή για την απώλειά του, αλλά αντίθετα να τιμάμε τη μνήμη του απολαμβάνοντας τη μουσική του. Και φυσικά αυτό ακριβώς κάνουμε, καθότι το Immortal Soul βοηθάει τα μέγιστα: Δεν ξέρω αν είναι ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ οι Riot, αλλά σίγουρα δεν απέχει και πολύ. Η επιστροφή του Tony προφανώς έχει αναζωογονήσει τον Mark, “τόσο - όσο” για να γράψει τις καλύτερες συνθέσεις του εδώ και χρόνια. Και όχι έτσι γενικά κι αόριστα καλύτερες, αλλά αυτές με το περισσότερο τσαγανό, με τη μεγαλύτερη ένταση και πώρωση, με σαρωτικές ριφάρες, περίτεχνα σολίδια παντού, Η εισαγωγική μελωδία του Riot είναι ήδη στο πάνθεον με τις κορυφαίες στιγμές του heavy/power, ενώ βέβαια και η συνέχεια του ίδιου κομματιού είναι ισοπεδωτική - “What’s it gonna take to make you riot?!” Το δε ρεφρέν του Still Your Man, από τα πιο συγκινητικά πράγματα που άκουσα το 2011, και όλη τη δεκαετία δηλαδή εδώ που τα λέμε. Βροχή τα highlights γενικά, χάρη και στις απίστευτες ερμηνείες του Tony, ο οποίος τολμώ να πω ότι ποτέ δεν ακούστηκε τόσο μεστός και ηγετικός όσο στο Immortal Soul. Μην ξεχάσω επίσης να αναφέρω το ρεσιτάλ που δίνει ως συνήθως στα ντραμς ο Bobby Jarzombek - τελευταία Riot “παράσταση” και γι’ αυτόν btw.
Όλα αυτά βέβαια περνάνε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο Κύριο.
Να 'ναι ελαφρύ το χώμα, Mark…
NUMBER ONE
.............
Κάποια στιγμή μέσα στη βδομάδα ειπώθηκε ότι το Sympathetic Resonance των Arch/Matheos είναι ο progressive metal δίσκος της δεκαετίας. Βιάστηκα κι εγώ να εκφράσω τη συμφωνία μου, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Υπενθυμίζεται λοιπόν η σοφία της λαϊκής ρήσης. Πράγματι, όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Η προαναφερθείσα τοποθέτηση δεν είναι ακριβής: Το Sympathetic Resonance δεν είναι 100% ο progressive metal δίσκος της δεκαετίας. Υπάρχει και το Winter Ethereal, επίσης των Arch/Matheos, στο τέλος της δεκαετίας.
Επαναλαμβάνω: Ο prog metal δίσκος της δεκαετίας είναι μεν σίγουρα των Arch/Matheos, απλά δεν έχει καταστεί σαφές ακόμα ποιος από τους δύο είναι. Ίσως χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για τον δεύτερο. Εν πάση περιπτώσει, έχουμε βδομάδες ακόμα μπροστά μας μέχρι να μιλήσουμε για το άλλο, οπότε ας επικεντρώσουμε στο γιατί το Sympathetic… είναι ο ένας από τους δύο καλύτερους prog metal δίσκος των 00s. Και η εξήγηση είναι η εξής: Τον (συν)υπογράφει ο Jim Matheos. Ευχαριστώ, καλή σας νύχτα.
Ε, όχι, ας πούμε κι άλλα. Αν και εδώ που τα λέμε, δεν θα έχουν μεγάλη αξία. Όταν πρόκειται για τον αδιαφιλονίκητο GOAT του progressive metal, όπως έχω ξαναπεί, συνήθως απλά θέλω να αναλωθώ σε άναρθρες κραυγές λατρείας προς το πρόσωπό του. Ο άνθρωπος είναι ανεξάντλητος, η πιο επική μηχανή συνεχούς παραγωγής τεράστιων riffs / μελωδιών που έχει υπάρξει. Όσο για τις γενικότερες συνθετικές τους ικανότητες, ενορχήστρωση κ.λπ., γελάω απλά που υποτίθεται ότι πρέπει να εξηγηθεί το οτιδήποτε. Απλά δείτε δισκογραφία Fates Warning, αρκεί.
Ας μιλήσουμε καλύτερα για τον έτερο κρίσιμο παράγοντα του Sympathetic… Και κάπου εδώ καταθέτω ένα χμμμμ πώς να το πω τώρα, hot take; Δεν ξέρω αν πιάνεται, πάρτε το κι έτσι αν θέλετε: Δεν πιστεύω ότι ο δίσκος θα ήταν καλύτερος με τον Alder αντί του Arch. Και δεν πιάνω καν το ποιος από τους δύο είναι καλύτερος ως τραγουδιστής, ΟΚ η προφανής απάντηση είναι “ο Ray”, εγώ πάλι χωρίς να διαφωνώ λέω ότι είναι απλά διαφορετικοί τραγουδιστές και εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες με διαφορετικό τρόπο, αλλά ξαναλέω δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι ότι (και) η συνθετική συνεισφορά του Arch στο Sympathetic… είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμη.
Γιατί μπορεί ο Matheos να έγραψε όλη τη μουσική, ναι, αλλά και ο Arch - ας με διορθώσει όποιος θέλει αν κάνω λάθος - έγραψε αν όχι όλες, τις περισσότερες φωνητικές γραμμές. Και χωρίς αυτές τις φωνητικές γραμμές του Arch, το Sympathetic… δεν θα κατέληγε ως ο δίσκος που είναι. Διότι (δεύτερο ας-πούμε-hot-take στα καπάκια) ο Arch είναι για μένα ανώτερος του Alder σ’ αυτό το κομμάτι. Όπως ο Matheos είναι ανεξάντλητη πηγή τρομερών riffs και μελωδιών, έτσι και ο Arch είναι ανεξάντλητη πηγή φανταστικών φωνητικών γραμμών. Δεν την ξέχασε ποτέ την τέχνη, από το 1986 όταν και είχε οργιάσει σ’ αυτόν τον τομέα για το κλασικό Awaken the Guardian. Το είχε αποδείξει άλλωστε, θυμίζω, και λίγα χρόνια πριν, το 2003, σε εκείνο το καταπληκτικό Twist of Fate EP, πάλι μαζί ΄με τον Matheos. Και, εννοείται, εδώ πέρα πάει αυτή την τέχνη σε άλλο επίπεδο. Και βάζει όχι το δικό του λιθαράκι, τη δική του κοτρώνα στο να γίνει πράξη αυτό το μνημείο του ύστερου progressive metal.
Rant over. Το Sympathetic Resonance είναι συγκλονιστικό αριστούργημα, όποιος δεν το έχει ακούσει να το κάνει χθες.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Πολλές οι δυνατές υποψηφιότητες αυτή τη βδομάδα, αλλά για άλλη μια φορά πάω με αυτούς που παρότι Αμερικάνοι, δεν ξέχασαν ποτέ τη γη των προγόνων τους και τιμούν την παράδοσή της με τον πιο ουσιαστικό τρόπο: Προβάλλοντάς την ως άφθαρτο (ή μεταλλαγμένο, δεν ξέρω) συστατικό/δομικό στοιχείο στο μέλλον. Αν το μέλλον αυτό θα είναι ένδοξο ή δυστοπικό, αδιάφορο. The grindcore way is to wreak havoc and then observe the fallout.
32 Likes
2011
- Πολλές μουσικές, download festival, συναυλίες στο εξωτερικό.
- Our rocking family growing bigger and stronger
- Άλλη μια κορυφή για την μπασκετική αυτοκρατορία (πριν επέλθει ο μαρασμός)
- Πολύ δυνατή χρονιά για το prog
#35-31 – Δώσ’ μου πέντε καλά αλμπουμάκια. Ό,τι να ‘ναι δεν έχω θέμα…
Summary
#35
Septicflesh - The Great Mass
Σε γενικές γραμμές οι Septicflesh κρατάνε ένα στάνταρ ποιότητας σε κάθε κυκλοφορία τους, έχοντας μόνο μικρές αποκλίσεις κάθε φορά. Το “The Great Mass” είναι το άλμπουμ που ξεχωρίζω – έστω και στα σημεία - στην μετά “Communion” εποχή τους.
#34
Rival Sons - Pressure And Time
Εδώ οι Rival Sons δίνουν τα πρώτα σημάδια του ότι έχουν κάτι παραπάνω να προσφέρουν στον rock κόσμο.
#33
Devin Townsend - Deconstruction
Βλέπεις Devin, είναι καλό.
#32
3 - The Ghost You Gave Me
Λίγο κάτω από τους προκατόχους του, αλλά με τη σήμα-κατατεθέν ηχητική προσέγγιση των 3, ικανοποιεί χωρίς να ενθουσιάζει.
#31
Times Of Grace - The Hymn Of A Broken Man
Είναι οι Times Of Grace οι Killswitch Engage του παρελθόντος ή του μέλλοντος; Ή και τα δυο;
#30-26 – Μήπως έχεις πέντε στανταράκια prog metal να μου δώσεις;
Summary
#30
For All We Know - For All We Know
Στο προσωπικό project του, ο κιθαρίστας των Within Temptation, Ruud Jolie παίζει μελωδικό prog, πλαισιωμένους από πολύ αξιόλογους μουσικούς και τα καταφέρνει παραπάνω από αξιοπρεπώς.
#29
Haken - Visions
Ένα σκαλί πάνω από το πρώτο άλμπουμ, το δεύτερο άλμπουμ των Haken αρχίζει να τους καθιστά υπολογίσιμο μέγεθος στο prog metal στερέωμα.
#28
Caligula’s Horse - Moments From Ephemeral City
Καλώς τα παιδιά από την Αυστραλία. Μπορεί να υστερεί σε σχέση με τις μετέπειτα κυκλοφορίες των CH, αλλά η παρέα του Jim και του Sam ήρθε για να μείνει.
#27
Redemption - This Mortal Coil
Πιο τραχύ, πιο σκοτεινό, πιο επιθετικό, όχι τόσο καλό όσο ο προκάτοχός του, αλλά και πάλι φτιαγμένο με μια μίξη οργής και πόνου, η οποία δίνει στους Redemption μια δική τους θέση στην prog metal γωνία μας.
#26
Protest the Hero - Scurrilous
Το να αποκαλεί κάποιος prog τους Protest The Hero, σχεδόν τους περιορίζει. Και πως να τους πεις όμως; Πες τους όπως θες, αλλά σε κάθε περίπτωση κάτσε κι άκου τι κάνουν στο πρώτο τους σπουδαίο δημιούργημα. Δεν χρειάζεται καν να σου αρέσει για να τους παραδεχτείς.
#25-21 – Μια χαρά! Θέλω και πέντε καλά metal δισκάκια
Summary
#25
Hell – Human Remains
Κλασσικό, Βρετανικό, θεατρικό heavy metal. Με ωραίες κιθάρες, evil ατμόσφαιρα all around κι έναν τρομερό ερμηνευτή. Τους είδα live μερικούς μήνες μετά και ήταν σοκαριστική εμπειρία.
#24
Amorphis - The Beginning Of Times
Σταθερά, αξιόπιστα, προχωράμε μπροστά (είμαι επηρεασμένος από τις εκλογές)
#23
The Haunted - Unseen
Το καλύτερο άλμπουμ των The Haunted μετά τα δυο πρώτα.
#22
Iced Earth - Dystopia
Η έλευση του Stu Block έμοιαζε να δίνει μια νέα πνοή ζωής στους Iced Earth. Το ευχαριστηθήκαμε δεόντως αυτό το άλμπουμ, αν και little did we know back then.
#21
Riot - Immortal Soul
Αν την έχεις την τέχνη του να γράφεις καλό heavy metal, χωρίς φιοριτούρες, την έχεις. Οι Riot σίγουρα την έχουν.
#20-16 – Μήπως παίζουν κι άλλα πέντε prog ρε ψηλέ;
Summary
#20
Opeth - Heritage
Το μεγάλο σοκ μιας ηχητικής μεταστροφής που κανείς δεν περίμενε, αν και όλοι την περιμέναμε. Συμμερίζομαι όλα τα «αλλά», αλλά και πάλι το “Heritage” είναι πολύ καλό.
#19
Symphony X - Iconoclast
Αν και κλίνουν κάπως περισσότερο από όσο θα επιθυμούσα ιδανικά στην heavy παρά στην μελωδική πλευρά τους, οι Symphony X βγάζουν και πάλι δισκάρα. Και τι να πει κανείς για το “When All Is Lost” δηλαδή…
#18
Subsignal - Touchstones
Δεύτερο άλμπουμ, ακόμα καλύτερο από το πρώτο, με τα Sieges Even vibes παρόντα, αλλά και έναν νέο χαρακτήρα να διαμορφώνεται ταυτόχρονα, από τον Markus και τον Arno.
#17
Karmakanic - In A Perfect World
Σε ένα τέλειο κόσμο οι Karmakanic θα ήταν πολύ πιο γνωστοί και θα έχαιραν περισσότεροι εκτίμησης. Ή έστω θα τους ήξερε περισσότερος κόσμος από όσους ξέρουν (ή θυμούνται) τον Καρκαμάνη.
#16
Neal Morse - Testimony 2
Όπως τα περισσότερα sequel έτσι και το “Testimony 2” δεν είναι τόσο καλό όσο το “Testimony”. Αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι είναι ένα ακόμα masterclass στο progressive rock songwriting από τον Neal…
#15-11 – Πες μου ότι έχεις κι άλλο prog … Α, οκ, όχι μόνο prog , δεν πειράζει…
Summary
#15
Machine Head - Unto The Locust
Ίδιο όσο πρέπει και διαφορετικό όσο πρέπει, το “Unto The Locust” είναι ένα ιδανικό επόμενο βήμα για τους Machine Head μετά τα έπη που προηγήθηκαν για να τους κρατήσει ψηλά, έστω κι αν δεν κινείται στα ίδια επίπεδα.
#14
Fair To Midland - Arrows And Anchors
Όταν ευθυγραμμίζονται τα άστρα, κάποιες alternative rock μπάντες σαν τους Fair To Midland κινούνται σε prog μονοπάτια (έστω κι ακούσια), διοχετεύοντας είτε την τεχνική ή την τρέλα που τους χαρακτηρίζει (εδώ το 2ο). Και τότε είναι που προκύπτουν αλμπουμάρες σαν αυτό εδώ.
#13
Von Hertzen Brothers - Stars Aligned
Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ των Φινλανδών, σίγουρα αυτό που βρίσκω πιο ισορροπημένο συνθετικά, ενώ περιλαμβάνει μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια που έχουν γράψει.
#12
Tesseract - One
Καλώς ήρθατε σε έναν νέο κόσμο. Μοιάζει με αυτόν που άνοιξαν οι Meshuggah, αλλά επιπρόσθετη μελωδία (με Αυστραλέζικη γεύση), καθώς και νεανική ορμή. Ο χρόνος θα αποδειχθεί σύμμαχός τους.
#11
Nightwish - Imaginerium
Πιθανότατα το αγαπημένο μου άλμπουμ από τους Φινλανδούς (και το καλύτερο τους μαζί με το “Once”).
#10-6 – Τι! Κι άλλο prog ; Α, έχει και μια εξαίρεση.
Summary
#10
Pain Of Salvation - Road Salt Two
Κατώτερο του πρώτου μέρους, αλλά όχι όσο θεωρείται από πολύ κόσμο. Για μια ακόμα φορά, ο Daniel είναι υπέροχος σε όλα του.
#9
Arch / Matheos - Sympathetic Resonance
Το “A Twist Of Fate” EP του John Arch, με την συμβολή του Matheos (αλλά και του Portnoy) είχε στείλει το μήνυμα ότι «ζει» ακόμα ο Arch, οπότε περιμέναμε κάτι καλό από την επικείμενη συνεργασία του με τον Jim. Αλλά το “Sympathetic Resonance” ξεπέρασε τις προσδοκίες μας, για μην πω πως ξεπέρασε κι ό,τι έκαναν μετέπειτα οι Fates.
#8
Graveyard - Hisingen Blues
Αγαπημένοι Σουηδοί φίλοι μας, ευχαριστούμε που μοιράζεστε μαζί μας την καταθλιψάρα σας (ok, και τις μουσικάρες σας). Λέμε να κάτσουμε για ένα ποτάκι, αν δεν ενοχλούμε… Ωραίο καιρό έχετε εδώ στο Έρεμπρο, ε…
#7
Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events
Θα ήταν αφελές για τους Dream Theater, στην πρώτη τους δουλειά χωρίς τον Mike Portnoy να μην επιλέξουν τον πιο ασφαλή δρόμο. Και ο Petrucci σίγουρα δεν είναι αφελής. Το μόνο που με προβληματίζει – κρίνοντας εκ του αποτελέσματος - είναι μήπως αυτόν τον safe δρόμο έπρεπε να ακολουθούν περισσότερο – κάτι που έρχεται σε δομικό conflict με αυτό που θα έπρεπε (ή θα θέλαμε) να εκφράζουν οι Dream Theater. Λίγο η παραγωγή να ήταν καλύτερη και λίγο πιο ελεύθερο να είχαν αφήσει τον Mangini και δεν θα υπήρχε τίποτα να το κρατήσει από ακόμα ψηλότερα.
#6
Leprous – Bilateral
Εδώ ξεκινάει επί της ουσίας η φανταστική πορεία των Leprous, με το “Bilateral” να μας σηκώνει από ντιβάνια, καναπέδες, κρεβάτια, φόρουμ και γραφεία για πάρτη τους από όταν κυκλοφόρησε. Ακόμα και σήμερα παραμένει μοναδικό και κατέχει εξέχουσα θέση στην (πλέον πολύ πλούσια) δισκογραφία τους.
#5
Steven Wilson - Grace For Drowning
Δίσκος που μεγάλωσε πολύ όσο τον άκουγα, που κατέληξα τον συγκαταλέγω στα (έξι στο σύνολο) αριστουργήματα του Steven Wilson. Έχει αυτή τη γαμημένη εγγλέζικη μιζέρια που προκαλούν τα μικρά πράγματα, έχει αυτόν τον καθημερινό εσωτερικό διάλογο για όσα σε απασχολούν και σχεδόν ποτέ δεν βρίσκεις τον τρόπο ή τις λέξεις να τα εκφράσεις. Κι έχει τόσα πολλά να σκεφτείς όσο το ακούς, σχεδόν περισσότερα από τις συσσωρευμένες υποχρεώσεις και εκκρεμότητες που δεν αποφασίζεις να κλείσεις.
Γαμημένη ενήλικη ζωή…
I think it’s time that I got off the kitchen floor…
#4
Trivium - In Waves
Ευτυχώς που υπάρχουν κάτι τύποι σαν τον Matt Heafy που είναι τόσο πορωμένοι με την heavy metal μουσική (και σχεδόν όλες τις εκφάνσεις της), που δεν σταματάνε να την υπηρετούν και μερικές φορές να τη βοηθούν να προχωρήσει μπροστά. Οι Trivium παρά τα όσα (απολύτως άδικα) έχουν ακούσει κατά καιρούς, έχουν προσφέρει σπουδαία πράγματα στο γενικότερο πλαίσιο και σπουδαία άλμπουμ εν προκειμένω. Σαν το “In Waves”. Την πιθανότατα καλύτερη συνολικά δουλειά τους.
#3
The Parlor Mob – Dogs
Η μεγάλη αποκάλυψη της χρονιάς κι ένα από τα μεγαλύτερα «χαμένα στοιχήματα» της προηγούμενης δεκαετίας. Μετά το πολύ καλό, αλλά και πολύ 70s oriented, πρώτο άλμπουμ τους, οι The Parlor Mob εδώ προσφέρουν ένα σεμιναριακό hard rock άλμπουμ που έχει τα πάντα. Και σύγχρονο ήχο και στόφα κλασσικού, και catchy ως εκεί που δεν πάει τραγούδια, ακόμα και μικρά prog στοιχεία. Μέχρι και πράγματα που θυμίζουν τον Jack White κάνουν να ακούγονται καλά. Από τις καλύτερες rock κυκλοφορίες της δεκαετίας, όχι μόνο της χρονιάς.
#2
Mastodon - The Hunter
Έχουμε μπει για τα καλά πλέον στην εποχή που ό,τι κάνουν οι Mastodon στο στούντιο είναι τέλειο. Αλλάζει μόνο το πόσο τέλειο είναι το καθένα. Το “The Hunter” είναι πολύ τέλειο. Πάρα πολύ τέλειο. Αυτά. Αρκούν.
#1
Foo Fighters - Wasting Light
Δεν θα πω πολλά. Ο καλύτερος αμιγώς (mainstream) δίσκος της δεκαετίας κι η κορυφή των Foo Fighters. Μόνο τραγουδάρες.
33 Likes
Έβλεπα παραπάνω σε κάποια σχόλια τους συντελεστές του site να συγκρίνουν τις λίστες που φτιάχνουν τώρα για τις διάφορες χρονιές με εκείνες που είχαν ανεβάσει τότε, για την ανασκόπηση στο τέλος του έτους αναφοράς, και θυμήθηκα ότι υπάρχει και μία (1) δικιά μου λίστα δημοσιευμένη, η οποία τυγχάνει να είναι για το 2011! Ήταν τότε που το Hammer παραχωρούσε ένα δισέλιδο κάθε μήνα σε κάποιον “δραστήριο” χρήστη του site τους για να γράψει κάτι. Εμένα με είχαν επιλέξει για το τεύχος Δεκεμβρίου και μου είχαν πει να διαλέξω πέντε δίσκους που ξεχώρισα από εκείνη την χρονιά! Τότε είχα γράψει για τα:
Mastodon - The Hunter
Jag Panzer – The Scourge of the Light
Opeth – Heritage
Arch/Matheos – Sympathetic Resonance
Dream Theater – A Dramatic Turn of Events
Εκείνη η λίστα λοιπόν έχει μόνο ένα κοινό με αυτήν που έκανα τώρα, κάτι που δεν μου προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη - ίσως μια κάποια μικρή ικανοποίηση! Προς… υπεράσπιση μου να πω για τα υπόλοιπα τέσσερα πλην του Sympathetic Resonance, ότι το The Thousandfold Epicentre δεν πρέπει να είχε καλά καλά κυκλοφορήσει όταν μου ζητήθηκε να κάνω την λίστα τον Νοέμβριο (άλλωστε είχα καραγουστάρει το προηγούμενο τους και το περίμενα με ενθουσιασμό), τους Vektor και τους Blood Ceremony τους είχα στα υπ’ όψιν αλλά δεν τα είχα ακούσει, ενώ τους Leprous δεν τους γνώριζα το 2011! Το περίεργο βέβαια είναι ότι κανένα από τα υπόλοιπα 4 της τότε λίστας, παρότι σπουδαίοι δίσκοι, δεν βρήκε θέση ούτε στα honourable mentions φέτος – μάλλον ενδομύχως ένιωσα ότι την… έβγαλα την υποχρέωση κάνοντας αναφορά 12 χρόνια πριν!
22 Likes
2011
Λείπει το καθαρό 10άρι αυτή την χρονιά παρολαυτά υπάρχουν πολύ καλοί δίσκοι του 9 και 8. Θα γράψω κάποια λόγια μόνο για τους πιό άγνωστους, για τους άλλους πάνω κάτω έχω καλυφθεί ή προβλέπω πως θα καλυφθώ 
. Εχουμε και λέμε:
1) Dead To A Dying World - Dead To A Dying World
Τί ταμπέλα να βάλεις σε αυτό τώρα? Μελωδικό / μελαγχολικό doom και post μεταλ που εναλλάσεται με Speedato sludge και αυτά δέμενα με sludge/crust punk φωνητικά , αυτό για αρχή γιατί σιγά σιγά και μεθοδικά κατά την διάρκεια του δίσκου το sludge τους μεταμορφώνεται, χώρις
να μπορείς να βρείς την διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δυο, σε Black metal/Crust punk.
ΝΑ μιά απόπειρα για κατηγοριοποίηση αυτού του δίσκου. Η πασιφανής δυσκολία να τον περιγραψείς
δείχνει για πόσο ιδιαίτερο/σπάνιο ήχο μιλάμε, οι Dead To A Dying World παίζουν “Dead To A Dying World” μεταλ και το κάνουν σε απίστευτα υψηλό επίπεδο. Ένας εξαιρετικός δίσκος που θα το χαρακτήριζα “Αριστούργημα” αν δεν είχε μια “κοιλιά” κάπου στο δεύτερο μισό του δίσκου (πρίν και μετά δινει ξύλο ε). 9/10
(μόνο bandcamp ολόκληρο)
2) Mastodon - The Hunter
3) Leprous - Bilateral
4) Orwell - AVOHFASIH
Οπως και στο Νο 1 έχουμε και δώ μία μίξη ειδών, (post/sludge/prog/metalcore/melodeath ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ αυτά), το αποτέλεσμα δεν είναι ένας ασύνδετός αχταρμάς (όπως κάποιος θα περίμενε) αλλά ένα πολύ δεμένο μείγμα με τον κάθε ήχο να αναδεικνύει τον άλλον,
με smooth μεταβάσεις και διαστρωμάτωση μεταξύ τους. To αποτέλεσμα είναι πολύ δυνατο και αν δεν μεταλκοριζε επικίνδυνα πολύ πρός το τέλος ,θα ήταν πολύ πιο ψηλά στη εκτιμησή μου (γούστα ειναι αυτά). 8.5/10
(επίσης μόνο bandcamp ολόκληρο)
5) Septicflesh - The Great Mass
6) Planet Of Zeus - Macho Libre
7) Thy Catafalque - Rengeteg
8) Universe217 - Familiar Places
9) Vektor - Outer Isolation
10) Liturgy - Aesthethica
Εξώφυλλο της χρονιάς:
33 Likes
2011
μεγάλη στροφή στις επιλογές μου για το 2011 , μιας και το ρεύμα του στονερ αλλά και το 70’ς revival με είχε πιάσει για τα καλά τότε , συνεπώς επέλεξα να βάλω αυτά που άκουγα τότε σε αντίθεση με αυτά που ακούω τώρα ( ακόμα με πιάνουν αυτές οι επιλογές )
HONOURABLE MENTIONS
-
Rival Sons - Pressure & Time
Το ροκ του σήμερα έρχεται από το χθες . Η πιο μοντέρνα στ’ αυτιά μου από το ρεύμα αυτό , η πιο ενδιαφέρουσα και μάλλον η πιο μεγάλη -
Leprous - Bilateral
-
TesseracT - One
-
Architects - The Here and Now
-
Adele - 21
Με το 2ο άλμπουμ της, στα 23 της , γίνεται πανάξια από τις μεγαλύτερες καλλιτέχνιδες εκεί έξω με τραγούδια που θα ακούγονται για πάντα το ίδιο τέλεια
-
Trivium - In Waves
-
Iced Earth - Dystopia
-
Mastodon - The Hunter
-
Machine Head - Unto The Locust
στα ίδια γαμηστερά χνάρια τουBlackening , οι MH δείχνουν να μην έχουν αντίπαλο εκείνη την εποχή στο mainstream heavy metal
- Caligula’s Horse - Moments from Ephemeral City
Πολύ δυνατό ντεμπούτο που το είχα πεντάδα , αλλά είχα ξεχάσει το Νο.2 μου οπότε βγήκε εκτός . Στο νέο ρεύμα του prog που άνθισε ( Leprous , αυτοί , Haken κλπ ) είναι μάλλον οι αγαπημένοι μου
TOP 5
5. Planet of Zeus - Macho Libre
Από τους καλύτερους ελληνικούς μεταλ δίσκους , έχουν την ιδανική αναλογία ροκ ν ρολ παρτυ φάση με στονερ , κοιτάζει στα μάτια αντίστοιχες μπάντες του εξωτερικού και πολλές τις ξεπερνάει imho
4. 1000mods - Super Van Vacation
σαφώς πιο ψυχεδελικοί τα χιλιομόδια , βγάζουν δίσκο σημείο αναφοράς στο είδος και τον ήχο και η ελληνική σκηνή αποκτάει κύρος
3. The Black Keys - El Camino
Νομίζω ο μεγαλύτερος και καλύτερος τους δίσκος , κομματάρες και χιτάρες
2. Graveyard - Hisingen Blues
έχουν τη φωνή , έχουν τον ήχο , ακούγονται παλιακοί και αναλογικοί , έχουν όλα τα καλά . Στη Σουηδία κρύβεται ο μαγικός ζωμός του Αστερίξ. Ή έχει κάτι το νερό . Σε όλα τα είδη μουσικής έχουν φανταστικούς μουσικούς
1. Foo Fighters - Wasting Light
Με αυτό τους έμαθα εγώ ,ο καλύτερος τους , μεγάλα χιτ αλλά πάντα το είχαν αυτό όπως ανακάλυψα εκ των υστέρων
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
35 Likes
2011
1)Trivium - In Waves
2)Mastodon - The Hunter
3)Foo Fighters - Wasting Light
4)Rival Sons - Pressure & Time
5)Rise Against - Endgame
Εξώφυλλο
38 Likes