Τι εννοείτε, ότι δεν τους ξέρατε ή ότι τους είχατε ξεχάσει;
Σκατομεταλαδες χαλανε το φορουμ
4 Likes
Δεν τους ηξερα καν.
Ηδη παίζει 2η φορα με τον απογευματινό φρεντο καπουτσίνο
1 Like
Ε ναι
(δεν ξέρω καν για ποιά χρονιά ή για τι μιλάτε εσείς βέβαια ;p)
2 Likes
2011
5αδα
- PAIN OF SALVATION - Road Salt Two
- FOR ALL WE KNOW – s/t
- NOAH GUNDERSEN - family
- SAMAVAYO - Cosmic Knockout
- MUTEMATH - Odd Soul
παγκακι
- KORN - The Path Of Totality
- DREAM THEATER - A Dramatic Turn Of Events
- DREDG - Chuckles and Mr. Squeezy
- BLACK COUNTRY COMMUNION – 2
- JOURNEY – eclipse
ταμειο ανακαμψης και κολοτουμπας
Summary
- LONG DISTANCE CALLING – s/t
- FLORENCE + THE MACHINE - Ceremonials
- ENATION - My Ancient Rebellion
- MARIANNE FAITHFULL - Horses and High Heels
- CHICKENFOOT - III
- URIAH HEEP - Into The Wild
- ICED EARTH - dystopia
- LEPROUS - Bilateral
- EVANESCENCE – s/t
- FAIR TO MIDLAND - Arrows And Anchors
- SKINDRED - Union Black
- GRAVEYARD - Hisingen Blues
- SEASICK STEVE - You Can’t Teach An Old Dog New Tricks
- WITHIN TEMPTATION - The Unforgiving
- MEGADETH - th1rt3en
- MICHAEL MONROE - Sensory Overdrive
- MICHAEL SCHENKER - Temple Of Rock
- THE DECEMBERISTS - The King Is Dead
- TURBOWOLF – s/t
- SYMPHONY X – Iconoclast
- FLEET FOXES - Helplessness Blues
- YES - Fly From Here
- STEVEN WILSON - Grace For Drowning
- NIGHTWISH - Imaginaerum
- ANNA CALVI – s/t
- TESSERACT – one
- FOO FIGHTERS - Wasting Light
- RIVAL SONS - Pressure & Time
- KINGDOM COME - Rendered Waters
- ASTRONAUTALIS - This is Our Science
- ALICE COOPER - Welcome 2 My Nightmare
35 Likes
με κατέστρεψες μόλις… 
3 Likes
4 Likes
8 Likes
Δεν τους ήξερα κι εγώ. Ποτέ δεν είναι αργά.
Πιστεύω όταν τελειώσει το παιχνίδι αυτό, να γίνει μια ανακεφαλαίωση, μετά από ένα διάστημα, για τις μπαντες που ανακαλύψαμε ή επανεκτιμησαμε μέσω αυτού.
7 Likes
Εύκολα
Εγώ ξέρω ήδη ότι π.χ. μέσα απ’ αυτό το recap εκτίμησα πολύ περισσότερο τους Paradox και πλέον έχουν μπει μέσα στις αγαπημένες μου thrash μπάντες!
2 Likes
+1
2011 xm
no, a shit year, too.
το 2010 “χασαμε” τον DIO
το 2011 “χασαμε” εναν αλλο “δικο μας” ανθρωπο. Τον ξεραμε ολοι με το μικρο του ονομα.
σε μια εκδηλωση που εγινε προς τιμην του, μπορεσα και του μιλησα για λιγα λεπτα. Μιλησαμε για τον “Ανθρωπο παντος καιρου” του Σολδατου (την εποχη εκεινη ειχα τελετουργικο πριν απο καθε Σαββατο στην Υπογα να περναω απο το γραφειο του αγαπημενου Γιαννη στα Εξαρχεια), την σκηνη στο “Βλεμμα του Οδυσσεα” και ξαφνου -παφ- πεταγεται μια πανικοβλητη κυρια απο το πουθενα και λεει “Κυριε Βεγγοοοοο”. Και αυτος τραβαει αποτομα το χερι που του επιασε (σιγα μαρι και εσυ), και της λεει “Δεν ειμαι ο κυριος Βεγγος. Ειμαι ο Θανασης”.
Το πρωι της κηδειας παλι ετρεχα για δουλεια. Ιταλια. Διαβαζαμε τις εφημεριδες στο αεροδρομιο. Little did I know οτι λιγους μηνες μετα θα ειχαμε νεα τεραστια απωλεια.
“Δουλεύω με το ένστικτο,δεν έχω ταλέντο κανένα,μόνο αυτή τη φάτσα που,κοίταξέ την,κοίταξέ την καλά και διάβασε. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια,όλη η δυστυχία,όλος ο πόνος του ασήμαντου Ελληνα.”
31 Likes
2011
5. All Pigs Must Die - God Is War
Έχει παραφορεθεί ο όρος ακραίος ήχος. Εχουν παρεξηγηθεί πολλές φορές τα “supergroups”. Έχουμε γίνει πολλές φορές γραφικοί προσπαθώντας να αποθεωσουμε μπάντες. Ισοπεδώθηκαν πολλές φορές προσδοκίες ελέω διθυραμβικών κριτικών. Ε εδώ είναι η εξαίρεση. To glitch στον κανόνα. Το κλωτσοπατινιδι που τραβάει ο δίσκος αξίζει κάθε υπερβολή. Metalcore, crust punk, grindcore, γουτέβερ. Δυστυχώς επίκαιρος όσο ποτε.
4. The Haunted - Unseen
Είναι αυτή η φάση που είσαι παιδί, καλοκαίρι, εχεις γ#$@θεί να βουτάς στη θάλασσα, έχει φτάσει απόγευμα, όλοι οι ενήλικες βαριούνται και θέλουν να συμμαζευτουν και εσύ γυρνάς στους γονείς και τους λες καθώς τρέχεις προς το νερό… “άλλη μια βουτιά και φεύγουμε”. Αυτό είναι ο δίσκος τούτος στην σχέση μου με τους τιτανομέγιστους Σουηδούς. Ο δίσκος είναι τέρμα αντίθετος με το 90% της δισκογραφίας τους και για αυτό τον λατρεύω. Έχει φουλ μελωδία και ένταση, ποικιλία και τρέλα. Μια τελευταία βουτιά στα riffs και την παράνοια της φωνής του Peter Dolving. Ένα standing ovation για τον ακραίο ήχο του Γκέτεμπορκ. Ακολούθησε ως κερασάκι στην τούρτα ένα υπερτίμιο λαιβ στο γκαγκάριν και μετά πάπαλα. Οι μισοί της μπάντας εφυγαν, βγήκαν δύο (το λιγότερο) αδιάφοροι δίσκοι και ψάχνουμε αντίδοτα στους At The Gates.
3. Foo Fighters - Wasting Light
Ο καλύτερος τους δίσκος. Δεν ξέρω τι τους βρήκε, ίσως τους ξεκλείδωσε η επιτυχία του Pretender (ως σινγκλ), αλλά εδώ βρέθηκε η απόλυτη ισορροπία στις συνθέσεις, στον ήχο, στα πάντα. Καμία σύγκριση (έλα τα χοτ τεικς) αλλά αυτό εδώ είναι το μόνο πόνημα του Grohl που μπορεί να σταθεί δίπλα στη δισκογραφία των Nirvana. Τον λατρεύω αυτόν το δίσκο.
2. La Dispute - Wildlife
Τα έχω πει και εδώ ελέω @Giasonas
1. Machine Head - Unto The Locust
Σκατούλες. Αυτή η χρονιά είχε πολύ αποχωρισμό (μουσικό). Χάσαμε τους Haunted, δεν ξαναενθουσιαστήκαμε με τους Foos, κάναμε καμιά δεκαετία να βρούμε τον Flynn. Μα ετούτη τη χρονιά έλαμψαν. Βέβαια οι Machine Head έλαμψαν μέσα στο σκοτάδι. Στο σκοτάδι που απλόχερα απλώνεται στην δισκάρα με την ακρίδα. Το έπος ξεκινά με το I Am Hell και λήγει με το Who We Are, ενώ στο ενδιάμεσο έχει επικούρες, σολίδια, μπλακιές, κραυγιές, ριφ-ορυμαγδό και πανηγύρι στα τύμπανα. Το βοηθά που έχει μόλις 7 κομματάρες όπως και η κεκτημένη ταχύτητα από το The Blackening. Μαζέψτε τις σοδειές, έρχονται οι ακρίδες!!
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Opeth - Heritage
Υ.Γ. Δόξα και τιμή στο The Here and Now των Architects. Αν δεν ήταν αυτό δεν θα γνωρίζαμε ποτέ το μεγαλείο που ακολούθησε. Εγω το αγαπώ. Και αυτό.
36 Likes
2011
Χρειάστηκε να κάνω τρελή ανασκαφή στην δισκοθήκη μου για να ανακαλύψω τι στο καλό άκουγα το 2011. Το google search “best albums of 2011” δεν βοήθησε καθόλου αυτήν την φορά. Ίσως επειδή οι επιλογές μου για αυτήν την χρονιά είναι πιο whatever απ’ ότι συνήθως. Έχουμε λοιπόν:
1)Anna Calvi - Anna Calvi
Είναι λίγο άδικο για την Anna Calvi να αναγνωρίζεται μέσα από την δουλειά της στην μουσική επένδυση του Peaky Blinders. Κι αυτό γιατί ο πρώτος της δίσκος, από την αρχή μέχρι το τέλος του, είναι γεμάτος ερωτισμό, μυστήριο, προσωπικότητα και εντυπωσιακές στο σύνολο τους συνθέσεις, σαν να είναι βγαλμένες μέσα από το σύμπαν του David Lynch, με την ιδιαίτερη αισθητική ενός Blue Velvet, ενός Μulholland Drive ή ενός Twin Peaks. Στο πρώτο single της, Desire, φέρνει λίγο από Patty Smith, στο δεύτερο, Suzanne And I, θυμίζει την Siouxsie στα πιο μελωδικά της, ενώ το σαγηνευτικό Ι’ll Βe Υour Man είναι το κομμάτι που αρνείται να ξεκολλήσει από το μυαλό σου για πολύ ώρα μετά την ακρόαση του δίσκου. Το παίξιμο της στην κιθάρα είναι εξίσου υπέροχο με τις ερμηνείες της, ενώ η παραγωγή του Rob Elis, γνωστού από την συνεργασία του με την PJ Harvey, είναι ιδανική. Ένα εντυπωσιακό λοιπόν ντεμπούτο από την Calvi, που αξίζει πολλές (νυχτερινές) ακροάσεις.
2)Riot - Immortal Soul
Ναι είναι δισκάρα. Όχι δεν βγαίνουν πια συχνά τέτοιου επιπέδου δισκάρες στο συγκεκριμένο είδος. Υπάρχουν στο forum αρρωστάκια με αυτόν τον δίσκο ( εμού συμπεριλαμβανομένου) που δεν αμελούν να δείξουν την αγάπη τους και την αφοσίωση τους σε κάθε ευκαιρία. Πριν μας αφήσει για τα καλά ο Mark Real συγκέντρωσε μια ομάδα ικανών μουσικών, απολύτως παθιασμένων και προσηλωμένων στον στόχο τους, να παραδώσουν τον καλύτερο Riot δίσκο ever. Και έτσι ακριβώς συνέβη. Οι συνθέσεις εμπνευσμένες γεμάτες δύναμη και ενέργεια, προορισμένες να ξεσηκώνουν τα πλήθη στα live της μπάντας. Μακάρι όλοι οι old-school δίσκοι που κυκλοφορούν να είχαν καβλωμένες κομματάρες όπως τα Riot, Still Your Man, Wings Are For Angels και φυσικά Insanity!
3)The Twilight Singers - Dynamite Steps
Once you know the way down/ the path belongs to you
Ο τελευταίος δίσκος των Twilight Singers προτού ο Greg Dulli αναστήσει τους Afghan Whigs, είναι αυτό ακριβώς που περιμένει να ακούσει ο πιστός οπαδός τους. Και αυτό είναι το μόνο κακό που του βρίσκω, απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης. Κατά τ’ άλλα οι τραγουδάρες διαδέχονται η μία την άλλη. Και για να το ξεκαθαρίσουμε, όσο και να γουστάρω τις μουσικάρες και την βραχνιασμένη από τα άπειρα τσιγάρα φωνή του Dulli, είναι οι στίχοι που αποτελούν για άλλη μια το αγαπημένο μου στοιχείο. Μετά το τυπικό εναρκτήριο Last Night in Town ακολουθεί το απίστευτο Be Invited, όπου με την ευγενική συμμετοχή του Gutter Twin Mark Lanegan το πράγμα σοβαρεύει. Στα Waves και On the Corner η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη, ενώ το Blackbird and The Fox χτίζεται υπομονετικά για να τελειώσει με ένα -σύντομο δυστυχώς- κρεσέντο από αυτά που μας είχαν συνηθίσει οι Whigs. Το ομότιτλο Dynamite Steps κλείνει τον δίσκο με μια αίσθηση χαρμολύπης. Κάπως ταιριαστά, έμελλε να είναι το τελευταίο τραγούδι αυτού του σπουδαίου συγκροτήματος.
4)Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Εκείνη την περίοδο είχα κάπως απογοητευτεί από τις κυκλοφορίες των Fates, η έμπνευση τους είχε αφήσει για τα καλά, ενώ το Metal στοιχείο όλο και λιγόστευε. Περίμενα ότι κάτι θα άλλαζε. Αυτό που δεν περίμενα ήταν να αλλάξει τραγουδιστής! Η συνεργασία του Μatheos με τον Arch κατέληξε να είναι φωτιά! Τα κομμάτια που βγάλανε είναι prog-metal Α’ κατηγορίας. Ειδικά το Stained Glass Sky δεν χορταίνεται. Ο Αrch άμα τον συνηθίσεις αρχίζεις και να γουστάρεις, ενώ νομίζω επίσης ότι η καλλιτεχνική επιτυχία του δίσκου έδωσε ώθηση και στους Fates, με αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια να μας χαρίσουν δισκάρες.
5)Tom Waits - Bad As Me
Ο τελευταίος στούντιο δίσκος του Tom Waits είναι θα έλεγα ένα ποτ-πιουρί από όλο το ρεπερτόριο της τραγουδοποιίας του σπουδαίου αυτού δημιουργού. Από μεθυσμένα blues (Raised Right Men), σε μεταμεσονύχτια καμπαρέ (Talking At The Same Time), ξέφρενα πνευστά ( Chicago ), μελωδικές jazz μπαλάντες (Kiss Me), εφιαλτικές κακοφωνίες (Hell Broke Luce) και απολαυστικές στιχοπλασίες (Bad As Me). Από τους δίσκους που θα πρότεινα σε κάποιον που θέλει να πάρει μια ιδέα για την μουσική του Waits χωρίς να χρειαστεί να εντρυφήσει- αν και στην συνέχεια καλά θα κάνει να εντρυφήσει!
some others
Chelsea Wolfe - Apokalypsis
Με το album αυτό πρωτογνώρισα την Chelsea, ίσως την πιο αγαπητή μου ερμηνεύτρια των τελευταίων 15 ετών. Εδώ ακόμη βρίσκεται στα πρώτα της δειλά βήματα (2ο album) όπου κάποια στοιχεία σίγουρα χρήζουν βελτίωσης. Η χρήση των διαφόρων εφέ στα φωνητικά σε πολλά κομμάτια δείχνει ότι δεν έχει βρει τελείως την αυτοπεποίθηση της, με εξαίρεση θα έλεγα το υπνωτιστικό Μοvie Screen. Το μείγμα goth/folk/ambient που παρουσιάζει είναι ενδιαφέρον αλλά μακριά από τα πιο μεταλλικά ηχοτοπία των μεταγενέστερων δουλειών της. Παρόλα αυτά το Apokalypsis έχει αυτήν την άγουρη γοητεία που δύσκολα μπορείς να αντισταθείς.
Satan’s Host - By The Hands Of The Devil
Στο αρχείο του ROCKING θα βρείτε μια πολύ on the point κριτική του συγκεκριμένου δίσκου. Παρότι συμφωνώ στα περισσότερα από αυτά που γράφει ο συντάκτης -Ναι η μίξη είναι χάλια, ο ντράμερ δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο με την δίκαση και σχεδόν καταστρέφει την απόλαυση του δίσκου- για εμένα το τελικό πρόσημο είναι θετικό. Κι αυτό γιατί ο Harry “Tyrant” Conklin - ο Dickinson των φτωχών- τα δίνει όλα με τις ερμηνείες του. Eίναι πραγματικά εκπληκτικός. Θεματικά το album μου μοιάζει αρκετά με το Burn Offerings των Iced Earth. Δυο τρία τραγούδια είναι κάτω του μετρίου, αλλά τα υπόλοιπα είναι ένα και ένα με κορυφαίο το Fallen Αngel που θα μπορούσε να είναι tribute στον Dio από κάθε άποψη.
Vicious Rumors - Razorback Killers
Βάλτε και τους Vicious Rumors ανάμεσα στα συγκροτήματα που ακόμη και μετά από δεκαετίες από την ακμή τους κυκλοφορούν δισκάρα με τα όλα της. Και θα μου πείτε, ρε φίλε, αυτά που παίζουν τα έχουν παίξει ένα σωρό άλλοι και καλύτερα από αυτούς. Οι Priest ναι τα έχουν παίξει καλύτερα, τώρα για πολλούς άλλους δεν νομίζω! Αν θέλετε να ακούσετε καθαρό ατσάλι βουτηγμένο στα ζουμιά του Painkiller και του Jugulator με USPM οργασμούς, εδώ είστε.
Burzum - Fallen
Όταν ο Varg βγήκε από την φυλάκα κυκλοφόρησε το Belus που έκανε αίσθηση. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά, ειδικά το κομμάτι Glemselens Εlv. Σκόπευα να το βάλω στα μεμόραμπλς του 2010 αλλά το ξέχασα! Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς το Fallen, το album που κυκλοφόρησε μετά, είναι το ίδιο αξιόλογο και μάλλον αποτελεί την τελευταία αξιόλογη δουλειά των Burzum. Η παραγωγή είναι βελτιωμένη με το μπάσο(!) σε κάποια κομμάτια να ακούγεται κανονικά. Το δεκάλεπτο Budstikken όπου δημιουργείται στον ακροατή μια αγχωτική αίσθηση καταδίωξης είναι ίσως η κορυφαία στιγμή ενός truly underated album.
best cover
31 Likes
Ντεμπούτο το The Grime and the Glow ο ένας, δεύτερο άλμπουμ το Αποκάλυψις ο άλλος κι έτσι παραλείπετε δύο δισκαρες της:
Mistake in Parting (2006)
Soundtrack VHS/Gold (2010)
Το πρώτο ειδικά είχα πονέσει που δεν το ψηφισα
1 Like
Πρώτη φορά ακούω για αυτό. Ακόμη και το Wikipedia αναφέρει το Apokalypsis σαν το δεύτερο της αλμπουμ και τό σα χρόνια δεν το άλλαξε κανένας. Θα τσεκαριστεί από περιέργεια, αν λες ότι αξίζει κιόλας.
2011 λοιπον
| 1 | Hell | Human Remains |
|---|---|---|
| 2 | Skull Fist | Head Of The Pack |
| 3 | Demonaz | March Of The Norse |
| 4 | The Devil’s Blood | The Thousandfold Epicentre |
| 5 | Cauldron | Burning Fortune |
26 Likes
Στη wiki το έχει στην ενότητα career γιατί κι η ίδια κάνει σαν να μην υπάρχει
Αλλά κρίνοντας από σχόλια σε YouTube και αλλά sites σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που το θεωρεί εξαιρετικο
1 Like
Ο πιο πάνω διάλογος μου θύμισε μια ιδέα που είχα νωρίτερα μέσα στο χρόνο, στο πλαίσιο του παιχνιδιού να κάνω μια άτυπη ανασκόπηση της δισκογραφίας ορισμένων συγκροτημάτων, μέσα από εκτενείς ή λιγότερο εκτενείς αναφορές μέσα στις εβδομαδιαίες λίστες για κάθε έτος. Σαν ένας οδηγός σε… συνέχειες, είτε για να ξεκινήσεις να ανακαλύψεις πράγματα, είτε για να τσεκάρεις κατά πόσον συμφωνείς συγκρίνοντας κάτι που σου είναι γνωστό.
Αυτό βέβαια εκ των πραγμάτων ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατον, το πλήθος των κυκλοφοριών είναι μεγάλο και δεν γίνεται να τα παρουσιάζεις όλα από όλους. Μου αρέσει όμως όταν βλέπω στις ανασκοπήσεις άλλων χρηστών μια συγκριτική αξιολόγηση του παρουσιαζόμενου δίσκου με όσα προηγήθηκαν ή ακολούθησαν από το ίδιο συγκρότημα - εγώ το έχω καταφέρει μόνο εν μέρει!
4 Likes
