Από @Rebel.
Το εξώφυλλο και ο τίτλος τα λένε όλα, θα πρόσθετα δίπλα στο longhair and bearded.
Παρέα με ένα dobro (η κιθάρα στο εξώφυλλο), ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο και λίγα κρουστά, φτιάχνει ιστορίες του βάλτου. Του Bayou της Λουιζιάνα. Σε μεταφέρει άμεσα εκεί, ο τύπος είναι από εκεί εξάλλου, και η σύνδεση με ανάλογες ταινίες είναι αναπόφευκτη. Όπως και η εικόνα από τη διαφήμιση του Jack Daniels με τις τάπες, καθώς αυτή η μουσική και το bourbon πάνε χέρι-χέρι. Κατά βάση blues ο δίσκος με ολίγη country, τα κιθαριστικά slide σε πρώτο πλάνο, αν είχα μια ξύλινη κουνιστή καρέκλα, η ακρόαση θα ήταν ολοκληρωμένη. Ο αμερικάνικος Νότος μέσα από 10 τραγούδια, το ένα πολύ γνώριμο. Η σχετική έρευνα απέδωσε καρπούς, το “δανείστηκε” ένας μέγας φαν εκείνης της περιόδου, όσοι έχετε δει το Django Unchained μάλλον θα το θυμηθείτε.
Μεγάλη μαγκιά του που κατόρθωσε να περάσει όλο αυτό το κλίμα της εποχής με τα ελάχιστα μέσα. Ένα μικρόφωνο για φωνή, ένα για dobro και ένα για το foot stomping, είχε και παραγωγό κατάλληλο για να το πετύχει. Αν και διέκρινα μια ομοιότητα στις συνθέσεις (πιστεύω ότι το είδος σηκώνει κάτι τέτοιο), στο τέλος ένιωσα ότι με είχε καταβάλλει η έλλειψη αέρα και η υγρασία των βάλτων, τα ρούχα κολλούσαν επάνω μου. Μπορεί να μην υπάρχει εδώ αντίστοιχο μέρος για να ταυτιστώ πλήρως με τον δίσκο, κάτι παρεμφερές βρίσκεται όμως. Το υπόγειο ενός κολλητού- μουσικού θα εκτιμήσει θαρρώ τέτοιες μουσικές και ιστορίες. Έτσι κι αλλιώς, εκεί ποτέ δεν πάμε με άδεια τα χέρια. Στα πολύ θετικά του, μου θύμισε να ξανακούσω αυτό.
12 Likes
αφού ευχαριστήσω τον @Achamian και πω ότι χαίρομαι πολύ που του άρεσε η επιλογή μου ( κι εγώ αυτήν την ποταμίλα ένιωσα και τις εικόνες της Λουιζιάνα με το μπερμπονάκι σκεφτόμουν ακούγοντας το ) , πάμε στην ωραιότατη επιλογή του με το ομώνυμο των Magic Circle που δεν τους γνώριζα
Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία , γνήσιο παιδί των Sabbath και αυτοί , έντονα παλιακή ( αλλά με την καλή έννοια ) ηχογράφηση και ήχος που σε πάει κατευθείαν στα 70’ς . Ριφφαρες και μελωδιάρες καθ’ όλη την διάρκεια και πολύ δυνατή και Οζζική φωνή που είναι μεγάλο " συν " και δίνει και έναν επικό τόνο . Δεν φοβάται να ανεβάσει ταχύτητες και να προσφέρει δισολίες και ωραίο σολο γενικότερα
Και ενώ στο πρώτο 20λεπτο σε πάει στους παραπάνω ρυθμούς , στο Scream Evil σε πάει σε Candlemass μονοπάτια , γίνεται λίγο αργό και επικό και γενικά ομορφιές
Επίσης, μου αρέσει το κλείσιμο του δίσκου , από το 38ο λεπτό πχ μέχρι τέλους και συνολικά εισπράττω το πόσο πολύ σέβεται όλους τους μεγάλους του είδους , έχοντας όμως και δικά τους στοιχεία
είναι και ένα είδος το doom που δέχεται όμορφα πολλά διαφορετικά στοιχεία και που αν σου αρέσει , βρίσκεις πολλά διαμαντάκια σαν και αυτό που θα σε κρατήσουν
12 Likes
Εννοείται όποτε μπορείς ακούς και τα επόμενα δύο. Εβιβα 
2 Likes
From @Pargalatsos with love λοιπόν ήρθε αυτό εδώ για ένα, επιτέλους ,proper άκουσμα
Η πρώτη μου επαφή με τους Enslaved ήταν το Axioma Ethica Odini, ομολογώ οτι ψάρωσα με τον τίτλο και το εξώφυλλο και το “αγόρασα” και με το πρώτο άκουσμα πραγματικά χάθηκα στον κόσμο του, μαγική ατμόσφαιρα, απίστευτα riff και lead γενικότερα και τρομερή ροή μέχρι τελευταία νότα, δεν θυμάμαι για πόσο καιρό το άκουγα ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ…πραγματικά δεν πίστευα οτι το 2010 θα ερωτευόμουν ήχο μπάντας τόσο πολύ…
Anyway, αφού επισκέφτηκα και τα προηγούμενα άλμπουμ τους κατάλαβα ότι το Axioma ήταν κατά κάποιον τρόπο το επιστέγασμα της πορείας τους μέχρι τότε και εγώ ο ανίδεος απλά σερβιρίστηκα ένα τέλειο πιάτο χωρίς να γνωρίζω πως έφτασε σε αυτό το επίπεδο, παρόλαυτα ήταν θεσπέσιο και δεν ντρέπομαι καθόλου 
Μετά λοιπόν από το Axioma και μέχρι να φτάσω να πατήσω play στο τελευταίο τους δημιούργημα, δεν είχα εντυπωσιαστεί τόσο από τις ενδιάμεσες κυκλοφορίες ώστε να τις λιώσω όπως έγινε με το Axioma, πώς να ξεπεραστεί άλλωστε ένα τέτοιο μουσικό αξίωμα (sic) 
για μένα τουλάχιστον.
Παρόλα αυτά το Utgard με τα λιγοστά ακούσματα από την Τετάρτη που πέρασε, κατάφερε να αναπαράγει όσο κανένα άλλο τις ανατριχίλες που μου είχε δημιουργήσει το Axioma. Τα απίστευτα riff και leads είναι εδώ πιο δυναμικά από ποτέ (όχι ότι όλα είναι για βραβείο καινοτομίας βέβαια αν και ξυρίζουν όπως πάντα), πολύ πιο ισορροπημένα με τις μελωδικές στιγμές και τα cinematic μουσικά θέματα που πραγματικά απογειώνουν ακόμη περισσότερο τον μαγικό ήχο των Enslaved. Στα ντραμς τώρα, παρότι από πίσω είναι νέο πρόσωπο, δεν πολυφαίνεται και τόσο χωρίς βέβαια να είναι κακό αλλά δεν θα με χάλαγε να δοκίμαζαν και κάτι διαφορετικό, τόσα και τόσα δοκίμασαν και πέτυχαν έ δώσε και στον ντράμερ λίγο creative freedom…Επίσης μη ξεχνάμε και τις, ως επί το πλείστον μικρής διάρκειας, prog στιγμές που είναι διάσπαρτες σχεδόν παντού και ομορφαίνουν τα πάντα με την ευφάνταστη περιέργεια τους…Το κερασάκι για μένα όμως ήταν η έξτρα προσπάθεια που έκαναν με τα φωνητικά ώστε να δώσουν περισσότερο πλουραλισμό σε όλο το άλμπουμ, το κλασικό γρέζι του Grutle ακούγεται ακόμη πιο ενδιαφέρον ανάμεσα στις πολυφωνίες και τα τρία νομίζω διαφορετικά καθαρά φωνητικά. Επίσης θεωρώ ότι είναι ότι πιο βατό έχουν βγάλει για τους αμύητους σε αυτόν τον ήχο και ακόμη και όσοι είναι δύστροποι με τα black φωνητικά ή λέγονται @QuintomScenario θα εκθείαζαν με ελάχιστες ενστάσεις… i think
Εν τέλει το άλμπουμ είναι τόσο ταξιδιάρικο και HEAVY και μελωδικό και CINEMATIC που δεν γίνεται να μη σε συνεπάρει, εκτός αν είσαι της σχολής τερλέγκα δλδ…Εντωμεταξύ από κάτι περιγραφές του στιλ “progressive black” που διάβασα από δω και από κει…χίλιες φορές να δημιουργήσω νέο sub genre “cinematic prog black”…
Όπως και να χει του αξίζει ένα standing ovation γιατί μετά από 15 άλμπουμ ε δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να βγάζεις κάτι τόσο δημιουργικό χωρίς να θυσιάζεις σχεδόν τίποτα από την ταυτότητα σου σαν μπάντα…
Thanks @Pargalatsos γιατί αλλιώς δεν θα του έδινα την ανάλογη προσοχή και μάλλον θα είχε μείνει ξεχασμένο στα sectors του σκληρού…
Α και επίσης όσο το ακούω και ταυτόχρονα γράφω το review το fanboyliki μέσα μου μεγαλώνει και αρχίζω να έχω φαντασιώσεις του στύλ τα σβήνω όλα αυτά που έγραψα με ψυχραιμία και αρχίζω να γράφω σεντόνια με διθύραμβους κλπ…άντε το ποστάρω…σε καλή μεριά 
14 Likes
Όλοι εδώ γύρω ξέρουμε κι αγαπάμε Soundgarden πιστεύω. Όποιος πει ότι δεν τους ξέρει πιθανότατα λέει ψεματάκια. Όποιος πει ότι δεν του λένε τίποτα, το κρίμα στο λαιμό του και το γούστο του.
Κι αφού και οι πέτρες ξέρουν από Superunknown (κυρίως), Badmotorfinger & Down On The Upside (λίγο παραπίσω), ο @osfp7 το πήγε στην αρχή.
Ultramega OK
Πριν τις πλατίνες και τα MTV. Όταν η φάση μύριζε ιδρώτα σε κλαμπ. Τότε που ο Cornell, ο Thayil κι ο Cameron είχαν δίπλα τους τον Hiro Yamamoto στο μπάσο κι έπαιζαν περισσότερο heavy παρά grungy.
Ο ήχος έχει μια βρωμιά και μια πάνκυ αίσθηση που σταδιακά θα μειώνονταν με τα χρόνια. Η καλησπέρα με Flower και All Your Lies ακόμα και τόσα χρόνια μετά παραμένει συγκλονιστική. Σιάτλ στα καλύτερά του.
Ο δίσκος, χωρίς να είναι απαραίτητα ό,τι πιο εντυπωσιακό θα έδινε η μπάντα, έχει μία ευθύτητα και κάτι τόσο πρώιμο που είναι δύσκολο να μη σε κερδίσει έστω και σε στιγμές. Είχα τόσο καιρό να τον ακούσω που σχεδόν είχα ξεχάσει κάποιες.
Ο όγκος κι εκείνη η κορύφωση στο Beyond The Wheel προφανώς δεν ήταν ανάμεσά τους. Η διασκευάρα στο Smokestack Lightning όμως. Ή η οργή του φάκιν Nazi Driver. Ή το τούπα-τούπα του Head Injury.
Α ρε Chris.
11 Likes
@Giasonas ήξερα από την πρώτη στιγμή τι φαπα θα πέσει και γι’ αυτό σε ευχαριστώ. Λοιπόν το θρεντ είναι επικό. Θα μπορούσε σε μια πιο light έκδοση να γίνει και με τραγουδι, να καλύψουμε και λίγο το κενό μεταξύ Δευτέρας και Τετάρτης.
Το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών μου αναμνήσεων αφορούν έναν τόπο. Ένα χωριό στην Ήπειρο, ξεχασμένο στο χρόνο, κάπου ανάμεσα στα Γιάννενα και την Άρτα. Κάθε καλοκάιρι κυρίως από τα μέσα Ιουλίου και με απακορύφωμα τον Δεκαπεντάγουστο, άνθρωποι, σκληροί σαν το τοπίο που τους περιβάλλει συγκεντώνονται στις πλατείες τα βράδια, στα πανηγύρια για να γιορτάσουν ότι σήμερα είναι εδώ μαζί και του χρόνου μπορεί να μη είναι. Για αυτό χορεύουν και γι αυτό κλαίνε. Πάντα με παραξένευε αυτή η ιδιαιτερότητα του ηπειρώτικου μοιρολογιού, αυτό το λαικό τελετουργικό κάθαρσης και νομίζω πως αυτό με τράβηξε και στον σκληρό ήχο μετέπειτα. Κάτι παρόμοιο με τα ηπειρώτικα μοιρολόγια μοιάζει να φτιάχνουν και κάτι περίεργοι τύποι στο Michigan.
Εν προκειμένω στο όχι και τόσο μακρινό 2011, κυκλοφόρησαν 14 τραγούδια, χωρισμένα σε 4 ενότητες όπου τον κύριο ρόλο έχει ο στίχος. Όλα είναι βασισμένα πάνω στο στίχο, στα ποιήματα που απαγγέλει ο Jordan Dreyer. Τα θέματα των στίχων είναι καθηλωτικά. Απόρριψη, εγκατάλειψη, βία, καρκίνος, θάνατος, θέματα ψυχικής υγείας και άλλα πολλά ευχάριστα(sic) είναι όσα απασχολούν την ποίηση που εμπεριέχεται στο δίσκο με την συνοδεία μιας μουσικής τόσο ταιριαστής κάθε φορά έτσι ωστε να τονίζεται χρωματικά η κάθε λέξη. Η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος δεν μπορεί να καταχθεί σχεδόν πουθενά σε ότι αφορά την κατηγοροποίηση των μουσικών ειδών, παρόλο που αποτελεί θεμέλειο λίθο του The New Wave of Post-hardcore το οποίο έχει τις ρίζες του στο emo των 90s. Για μένα προσωπικά ο χαρακτήρας του δίσκου είναι πιο κοντά από οτιδήποτε άλλο στο hip-hop. Έχουμε έναν τύπο που απαγγέλει με ένα περίεργο flow, η μουσική είναι καθαρά συνοδευτική ενώ το όλο αποτέλεσμα μου ταιριάζει με μπάσταρδο παιδί των Cobain, Cure, Fugazi και ενός χαλασμένου beat-box.
Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ένας φαραωνικού μεγέθους τοίχος συναισθημάτων ενώ το χρώμα της μουσικής είναι μοναδικό και έντονα μελωδικό (αν και σε κανένα σημείο του δίσκου δεν σπάει η φωνή που απαγγέλει). Μπορείς να είσαι τουρίστας και απλά να θαμπωθείς από αυτό, να το κοιτάξεις και απλά να προσπεράσεις αλλά σίγουρα κάτι θα σχολιάσεις. Η πραγματική αξία του δίσκου όμως είναι όταν προσπαθήσεις να περάσεις από μέσα από τον τοίχο. Τότε δεν υπάρχει περίπτωσει να μην σε στιγματίσει, να μην σε αποδομήσει, να μην σε καταβάλει. Θα σε διαλύσει. Κάθε του κομμάτι είναι μια μαχαιριά. Μια από τις 27 που δίνει ο σχιζοφρενής γιος στον ίδιο του τον πατέρα στο έπος Edward Benz, 27 Times, ή μια σφαίρα όπως στην πραγματική ιστορία του King Park. Και όσο προχωρούν τα τραγούδια (ιστορίες) μένεις από δυνάμεις, σβήνεις σιγά σιγά, ώσπου χωρίς να το καταλάβεις έχεις φτάσει στην ίδια έκσταση στην οποία φτάνουν οι σκληρές φιγούρες του ηπειρώτικου τοπίου καθώς ακούγεται το μοιρολόι της απώλειας, της ξενιτιάς ή του θανάτου. Και μετά συναισθηματικά άδειος ξεκινάς να ακούσεις και την υπόλοιπη δισκογραφία των La Dispute.
13 Likes
Μέχρι να τοποθετηθεί ο υπεύθυνος (Γιάσονας), απλά να σημειωθεί στα πρακτικά ότι προσυπογράφω σε όλα.
Δεν είναι δίσκος το αποπάνω.
Είναι ποίηση.
5 Likes
An untold, secret anomaly
Ξεκινώντας με τα βασικά, οι Khonsu είναι μια μπάντα από το τιμημένο Bergen της Νορβηγίας και πριν να ακούσω το Anomalia τους ήξερα μόνο σαν όνομα. O ιθύνων νους της μπάντας που ηταν one-man υπόθεση όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο Anomalia (2012), ο S. Grønbech, είχε συμμετοχή και σε ένα παλαιότερο EP των Keep of Kalessin, όντας αδερφός του Obsidian Claw.
Στις πρώτες ακροάσεις, ενώ τα επιμέρους στοιχεία του δίσκου δεν ηταν τόσο δύσκολα, αισθανόμουν πως δεν έχω καταφέρει ακόμα να μπω μέσα στην ατμόσφαιρα του και ο λόγος είναι πως οι Khonsu δεν έχουν ταύτιση με οτιδήποτε άλλο έχω ακούσει ως τώρα. Το Anomalia μου θύμισε Dødheimsgard περιοδου 666 international στην ψυχροτητα και παρανοια, Septic flesh και Thorns στη νοσηρη ατμοσφαιρα, Arcturus οσον αφορα το πειραματικο στοιχειο και την θεατρικοτητα, Oranssi pazuzu στην εφιαλτικοτητα και την ψυχεδελεια και Fear Factory σε κάποια ρυθμικά και πιο straight forward περασματα… Ενω κάποια σημέια στο δίσκο μου θύμισαν ολούς αυτούς, στο σύνολο του ο δίσκος δεν μοιάζει με κανέναν. Προκειται δηλαδη για ενα πολυ ιδιαίτερο άκουσμα που χρειάστηκε περίπου 3 ακροάσεις για να αισθανθώ ότι έχω μπει στο κλίμα και 2-3 ακόμα για να αισθανθώ έτοιμος να γράψω γι αυτό. Κλασική περίπτωση acquired taste και όχι ευκολοάκουστης μουσικής. Τώρα λοιπόν που έχω χωθεί για τα καλά στους δυστοπικούς λαθυρίνθους του, ήρθε η ώρα για την ανταπόκριση από τον κόσμο του Anomalia.
Ο δίσκος περιλαμβάνει μεγαλη ποικιλια φωνητικων και αρκετα πληκτρα διάφορων υφών και ήχων, φοβερές ρυθμικές κιθάρες που όταν αποφασίζουν να πάρουν πρωταγωνιστικό ρόλο δίνουν μια λύτρωση και εκτόνωση από την μυσταγωγική ατμόσφαιρα του δίσκου, δίνοντας του και την απαραίτητη ποικιλομορφία (και πόρωση). Το drumming ακολουθεί κατά κανόνα τις συνθέσεις, δεν έχει τοσο πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλα είναι ποικιλόμορφο και απολύτως ταιριαστό στο ύφος του δίσκου. Ο industrial χαρακτηρας αναφερεται περισσοτερο στην ατμοσφαιρα που αποπνεει ο δισκος, παρα στη χρηση “μπλιμπλικιων” που ειναι σχετικα περιορισμενη. Οι στιχοι, απολυτως ταιριαστοί με τη μουσικη, μας μεταφέρουν σε περιβάλλοντα δυστοπικου υπαρξιακού τρόμου, με αποκορύφωμα το φοβερο Va Shia.
Όσον αφορά τη ροή του δίσκου το Anomalia ξεκινάει με το In otherness και τα πολυ ωραια ρυθμικα του σε συνδυασμο με αφθονα πληκτρα δημιουργούν ένα από τα πιο catchy κομμάτια του δίσκου, με την καλή εννοια του όρου. Ο high-tech τρόμος συνεχίζεται στο πιο αργό και εφιαλτικό The host. Ο πήχυς της ακρότητας, αλλά όχι της ποιότητας κατεβαίνει με το Darker days coming που προετοιμάζει για την καλύτερη ίσως στιγμη του δίσκου, το Inhuman states που ξεκινάει με punk/hardcore διάθεση, συνεχίζει σε black metal όργιο με τρομερο riffing, που εναλάσσεται με γρήγορα και πιο mid tempo thrash περάσματα, κλείνοντας θεατρικα με συνδυασμό αφηγησης και πλήκτρων με electro διαθεση. Μεγάλη κομματάρα. Μυσταγωγίας συνέχεια με το So cold και το φανταστικό συνδυασμό riffing και φωνητικών και άφθονες εναλλαγές. Ακολουθεί μια πιο “τυπικη” industrial metal προσέγγιση και το Malady με το ωραιο ρεφρεν του και μια σχεδον υπνωτιστικη επαναληψιμότητα που δεν κουράζει. Ο δίσκος κλείνει με το Va shia - ενα σκοτεινο progressive επος που περικλύει στα 14 λεπτά του όλη την ατμόσφαιρα του δίσκου.
Εν κατακλείδι, μιλάμε για έναν πολυ σπουδαίο δίσκο, που χαίρομαι πού ανακάλυψα μέσω του @matia και του καλύτερου νήματος στο rocking forum. Σίγουρα θα επιστρέψω αρκετές φορές να τον ξανακούσω στο μέλλον και θα ψάξω και τα υπόλοιπα καλούδια της σχετικά μικρής δισκογραφίας τους.
Για όποιον ενδιαφέρεται να έρθει να με βρει στον πλανητη Anomalia
11 Likes
Εύγε, δεν είχα δει ποτέ μου αποτυπωμένες τόσο ολοκληρωμένες σκέψεις για το άλμπουμ αυτό, προσωπικά δεν θυμάμαι να κάθισα να το αναλύσω περαιτέρω, απλά χανόμουν στη ατμόσφαιρα του…συγκινήθηκα βρε άτιμε…ε και μια και είσαι στο bandcamp τους κάνε ένα κλικ στο EP οπωσδήποτε αλλά και στο επόμενο και τελευταίο προς το παρόν άλμπουμ τους…είναι ένα κλικ πιο extreme, πιο πειραματικά και σε σημεία πιο mellow ταυτόχρονα…στα οποία ο Torstein των Manes ανέλαβε πλήρως τα lyrics… Amabilis insaniaaaa
1 Like
προτείνω Somewhere at the Bottom of the River Between Vega and Altair
1 Like
Ευχαριστώ λοιπόν τον @Ktn για την πρόταση. Τους Therapy? τους ήξερα ονομαστικά αλλά ποτέ δεν άκουσα ολοκληρωμένο άλμπουμ απ αυτούς. Το 1ο μου λοιπόν το λάτρεψα…
Άκουσα punk {ελαφρύ και βαρύτερο στη συνέχεια}, άκουσα alternative rock και grunge, άκουσα και ολίγον metal. Οι κραυγές του Andy Cairns όταν τις χρησιμοποιούσε μου θύμισαν τον πολυαγαπημένο μου Cobain και ο δίσκος παρόλο που δεν είχε cheerful στοίχους μου έφερε μια χαρά και γλυκιά νοσταλγία όπως μπάντες τύπου offspring μου φέρνουν. Εκτός των nirvana ο δίσκος είναι επηρεασμένος και απ τις υπόλοιπες μπάντες του Σιάτλ. Αναφέρω τόσα παραπλήσια ονόματα για να τονίσω πως είχαν πολλές επιρροές στον δίσκο αυτό αλλά κατάφεραν ταυτόχρονα να βγάλουν εναν δικό τους ιδιαίτερο ήχο μπράβο τους.
Είπα και παραπάνω πως οι στοίχοι δεν είναι για να χαίρεσαι αλλά οι μελωδίες έμοιαζαν τόσο feel good που έκαναν τον δίσκο εύκολο. Τόσο εύκολα που τον άκουσα νεράκι 3 σερί φορές και δεν το κατάλαβα 
. Σε κάθε ακρόαση ανακάλυπτα και κάτι νέο {στην τελευταία να φανταστείτε πήρα πρέφα πως έχει hidden track}
Μου άρεσε η φωνή του Andy ιδιαίτερη σίγουρα {Μου θύμησε Mustaine σε σημεία δεν κάνω πλάκα} ενώ μου άρεσε και η κιθάρα. Τα κομμάτια συνδέονται ωραία το ένα με το άλλο δίνοντας έναν συμπαγή και μονοκόμματο , με την καλή έννοια δίσκο.
Σε γενικές γραμμές ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα, είναι επηρεασμένος από καλλιτέχνες που αγαπώ και επίσης έχει επηρεάσει μεταγενέστερες μπάντες που αγαπώ ενώ έχει καταφέρει να έχει και τον δικό του ήχο. Είναι απ τους πιο ευχάριστους δίσκους που άκουσα μες το 2020 θα πέσει πολλή ακρόαση στο μέλλον
ΥΓ Έτσι για την ιστορία αν έπρεπε να διαλέξω αγαπημένο τραγούδι θα έλεγα hellbelly
11 Likes
Ναι από εκεί το σκέφτομαι να ξεκινήσω… είναι που μου δένει και με του Θανάση…
Ανάμεσα στο Βέγα,
τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ
υπάρχει μία θέση του ουρανού
όπου θα πάω σαν γίνω
σκόνη αστρική,
για ‘κει σας κλείνω ραντεβού.
Άσχετο μπορεί (μουσικά) αλλά σχετικό ταυτόχρονα (κυριολεκτικά)
Αυτό που μου κάνει το δίσκο ακόμη πιο μεγάλο είναι πως με την ποικιλία των θεμάτων που τρέχουν στα τραγούδια, δεν πιστεύω πως υπάρχει πιθανότητα κάποιος να μην κολλήσει σε κάποιο… π.χ. εμενα για κάποιο περίεργο λόγω μου έσκασε η μεταβαση από τις παρέες του σχολείου στη φυγή λόγω σχολής και το χάσιμο αυτών των σχέσεων
1 Like
τι διάβολο τοποθέτηση να κάνω, αφού τα είπε όλα.
Σε κάθε περίπτωση, ό,τι ήθελα να πω τα είπα πριν δέκα χρόνια και αν εξαιρέσεις λίγο τον νεαρό μου ενθουσιασμό, δεν μετανιώνω ούτε λέξη.
Για μένα οι La Dispute είναι ότι κοντινότερο έχω σε αυτο που λεει ο κοσμος τέχνη. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Τώρα - @anhydriis - για το που πας μετά το Wildlife, ανάλογα τι ψάχνεις. Άμα θες ακόμα πιο πολύ (μελό)δράμα το Somewhere… είναι αυτό που θες. Εξαιρετικός δίσκος που ψυχογραφεί πανέμορφα το χάσιμο του νεανικού έρωτα, αλλά χέρι-χέρι με αυτό έρχεται η υπερβολή και το εφηβικό χάος που εμένα προσωπικά με δυσκολία θα με κάνει να το ακούσω συνειδητά.
Το επόμενο του Wildlife - Rooms of the House - είναι αρκετά πιο “ώριμο” και από άποψη αφήγησης το πήγανε ένα σκαλί πιο πάνω. Δεν έχει την έννοια της τραγωδίας που κυριαρχεί στο Wildlife, αλλά κουβαλά έναν πιο καθημερινό πόνο με τον οποίο ταυτίζομαι πιο πολύ. Επίσης μουσικά ανέβηκαν επίπεδο. Πολύ πιο ατμοσφαιρικοί.
Τον τελευταιο δίσκο ακόμα τον επεξεργάζομαι. Με βρήκε σε περιέργη φάση που δεν ήξερα αν ήθελα να εμβαθύνω σε δίσκο μπάντας που έχω συνδυάσει με δύσκολες προσωπικές στιγμές.
Ευχαριστώ πάντως για το χρόνο που εμφανέστατα αφιέρωσες στο δίσκο.
Θα επιστρέψω εντός της ημέρας με τους Propagandhi.
3 Likes
Είναι πραγματικά λίγος ο χρόνος από την Τετάρτη έως και σήμερα για τέτοιο αριστούργημα
1 Like
Η αρχική χαρά που πήρα μόλις διάβασα “ΠΙΤΟΓΥΡΑ” αντί για “SPIROGYRA” μετατράπηκε σε έναν σχετικό προβληματισμό. Μα τόσα χρόνια που διαβάζω, ψαχνω μουσικές κτλ, να μην έχω ακουσει ποτέ μας ποτέ αυτό το όνομα; Παράξενο και σίγουρα ενδιαφέρον!
Είναι βέβαιο ότι δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσω για folk. Καλά καλά δεν μπορώ να προσδιορίσω τον όρο. Σίγουρα, στην αισθητική μου, το folk μοιάζει ξένο. Δάση, παραμύθια, ξωτικά, νεράιδες, χαρούμενες μελωδίες δεν μου λένε και πολλά. Από την άλλη αγαπώ τα Thick as a brick & Α Passion Play. Επίσης αν σκεφτώ πόσες παραδοσιακές, ριζίτικες μουσικές μπορούν να χαρακτηριστούν folk τότε χάνομαι εντελώς! Τελικά ΤΙ ΕΙΝΑΙ FOLK???
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1525665-1568281483-3801.jpeg.jpg)
Αυτό που άκουσα στο εν λόγω album, πρόταση του φίλτατου Martian, ήταν λίγο διαφορετικό από ότι περίμενα, αλλά ΟΜΟΡΦΟ. Έχει πιο 70’s progressive αναφορές, βγάζει αρκετή μελαγχωλία μουσικά και ο συνδυασμός των βασικών φωνών (αντρική και γυναικεία) του δίνουν μία πολύ έντονη θεατρικότητα. Είναι δίσκος που βρωμάει 70’s ηχητικά, αν σου αρέσει αυτή η δεκαετία (γενικά είμαι άνθρωπος που έχω πολύ κλασσική σχέση με αυτή την δεκαετία).
Νομίζω ότι σίγουρα θα ακούσω και το “Bells, Boots and Shambles” που διαβάζω ότι είναι το άλλο τους αριστούργημα (Martian δώσε κανένα info τι να περιμένω) και σίγουρα κομμάτια σαν το The Future Won´t Be Long, το Magical Mary και το Cogwheels, Crutches And Cyanide αξίζουν περισσότερων ακροάσεων από ανθρώπους που έχουν ακούσει έστω και μία νότα από King Crimson & Jethro Tull (σαν εμένα).
Το μόνο που δυστυχώς δεν πρόλαβα να κάνω είναι να εντρυφήσω σε στίχους. Δεν κατάλαβα αν μιλάμε για concept album ή σκόρπια κομμάτια αλλά δυστυχώς ελάχιστος χρόνος!
Martian THANKS!
11 Likes
Aγαπητέ @Sevek,
Θέλω να σου πω προκαταβολικά συγγνώμη. Θέλω επίσης να ξέρεις πως πραγματικά άκουσα προσεκτικά τον δίσκο που επέλεξες και μάλιστα τρεις ολόκληρες φορές (παιδιά κρατάει μια ώρα, δεν είναι και λίγο ;p). Προσπάθησα, αρκετά, να βρω κάτι να μου αρέσει, να δω πέρα από τα γούστα μου και να είμαι ανοιχτή σε κάτι τέτοιο, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα.
Δεν θέλω να είμαι σκληρή και εριστική, δεδομένου του ότι η επιλογή αυτή είναι κάτι που προφανώς μιλάει σε εσένα. Επειδή όμως δεν είμαι και παντονιώστης, θα προσπαθήσω να αποτυπώσω χωρίς φίλτρο το τι σκέφτηκα ακούγοντας αυτό το άλμπουμ. Δεν απευθύνεται σε εσένα, προφανώς, δεν κρίνω με τι μπορεί ο καθένας να ταυτιστεί και να νιώσει, είναι κάτι πολύ προσωπικό και το σέβομαι, αλλά εφόσον υπεισέρχεται το δικό μου γούστο κάπου μέσα εδώ, οφείλω να είμαι αντικειμενική και συνεπής απέναντι στα δικά μου αισθητικά κριτήρια.
Καταρχάς, έβαλα τον δίσκο κατευθείαν την Τετάρτη με το που ανέβηκε το έγγραφο. Ήδη από το εξώφυλλο σκέφτηκα πως δεν θα περάσω καλά (όπως φαίνεται να μην περνάει αυτό το κακών γραφικών παιδάκι :/), αλλά προσπάθησα να αποτινάξω τέτοιες σκέψεις. Κάπου στις πρώτες νότες είπα «σκατά, έχει όλα ακριβώς τα πράγματα που δεν μου αρέσουν» και ξαναπροσπάθησα να το αφήσω να κυλήσει και να μην τρομοκρατούμαι. Αλλά δεν έπιασε. Το λοιπόν, είναι μια προσεγμένη δουλειά, σαφώς κι αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω, τίποτα άλλο όμως δεν μου είπε κάτι. Τα φωνητικά αυτά δεν μπορώ να τα ακούω, οι συνθέσεις, παρ’όλο που έχουν χτίσιμο και επίπεδα και αρκετά πραγματάκια μέσα (βιολιά, πλήκτρα, ακουστικές κιθάρες κλπ), όπως και μία γλυκύτητα, δεν μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες, η παραγωγή αυτή η καλογυαλισμένη και υπερcompressed επίσης και γενικά το μόνο που σκεφτόμουν είναι «όχι άλλο Nickelback». Ή «Savage Garden gone bad». Δεν ξέρω από πού έχουν επηρεαστεί τα παιδιά, αλλά τα δικά μου references ξεκινούν και σταματούν εκεί και το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι μια post-90’s – millennium rock αισθητική, που ποτέ δεν με αφορούσε και που, εν προκειμένω, δεν βλέπει και καθόλου πιο πίσω ρε γαμώτο. Δηλ οκ, οι νικελμπακ, που απεχθάνομαι, σκεφτόντουσαν κάτι σαν Metallica meets Avril Lavigne αι γκες και μπορείς να πεις ότι είχαν μια άποψη, θέλαν να παντρέψουν το heavy με το φλώρικο. Σε αυτό που άκουσα εγώ βέβαια μου έμεινε μόνο το δεύτερο. Σε μια καλή περίπτωση και σε κάποια σημεία, θα μπορούσαν ίσως να μοιάζουν με Stone Sour. Ή κάποια κομμάτια τους (βλέπε Pills) θα μπορούσαν να είναι χιτάκια των Foo Fighters, όμως κι εκεί θα υπήρχε μια βρωμιά, ένα κάτιτις παραπάνω. A, επίσης, το Sweet Delilah, έχει κλέψει κατάφωρα Sting ε. ;p Μοναδικό φωτεινό (?!) σημείο, το τελευταίο κομμάτι του τελευταίου κομματιού, που μιλάει έτσι τόσο αισιόδοξα και χαρούμενα για το ότι ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ που κάπως μου άρεσε και με έκανε να χαμογελάσω.
All in all, αυτή η εξευγενισμένη αστική αμερικανίλα, μάλλον δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου (ναι, sic. :”)), αλλά ακόμα κι έτσι, πιστεύω πως έχει παιχτεί καλύτερα και με την απαραίτητη δόση αλητείας. Όλα έχουν να κάνουν με την αισθητική κι αυτή η φευγαλέα και μαγική κυρία ήταν, στο παρόν πόνημα, απούσα για τα δικά μου γούστα και αυτιά. Σορρυ, εύχομαι να πέρασες καλύτερα με την πρότασή μου κι αν όχι, καθόλου δεν πειράζει, θα νιώθω και λιγότερο άσχημα. Ευελπιστώ αν ξαναματσαριστούμε να τα πάμε καλύτερα.
11 Likes
Sea of Faces από Kutless το album που μου έτυχε από τον @bostonflesh. Άργησα να γράψω, γιατί έδωσα πραγματικά πάρα πολλές ακροάσεις, αλλά δυστυχώς δε με έπιασε ούτε μία φορά. Πίεζα τον εαυτό μου να το ακούσει συνέχεια, άρα ένα καλό που έκανε αυτό το album αυτή την εβδομάδα είναι η αύξηση του self-discipline μου ( μαζί με το ποδόσφαιρο του Jose, cross reference @pantelis79 wink wink ).
Μου φάνηκε παλιό, αλλά με την κακή έννοια αυτή τη φορά. Generic κιθάρες, κάποιες σκόρπιες ιδέες που ίσως ήταν καλές, μου μοιάζει σαν εμένα όταν προσπαθώ να γράψω μουσική αλλά δεν έχω το ταλέντο και καταλήγω να χτυπάω power chords συνέχεια, 2004 ήχος σα να ακούω top30 vfm με Κώστα Πετάση, μου έφερνε στο μυαλό συγκροτήματα όπως Evanescence, Hoobastank, Reamon και τα συναφή. Απλά όχι.
Σόρι @bostonflesh, αλήθεια προσπάθησα πολύ, όμως μου έβγαλε παρόμοιο feeling όπως τα ρακομελάδικα, καταλαβαίνω ότι μπορεί να περάσεις ένα καλό βράδυ αν όλοι οι πλανήτες ευθυγραμμιστούν αλλά κατά τ’άλλα δεν έχουν λόγο ύπαρξης για μένα.
Το μόνο καλό που έχω να πω είναι πως καθώς το άκουγα στο youtube την πρώτη φορά, δεν είχα βάλει playlist με το album, και μετά το πρώτο τραγούδι μπήκε μια ωραία μπασογραμμή αλλά είδα ότι δεν άνηκε στο album και το άφησα ( όπως θα δείτε στις σημειώσεις μου παρακάτω ). Το τραγούδι αυτό ήταν το Τonight, το άκουσα μετά από πολλές ακροαάσεις του δίσκου και ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον απ’ότι άκουσα στο Sea of Faces, μήπως μου πρότεινες λάθος album??
Οι σημειώσεις μου καθώς άκουγα το album πρώτη φορά, που σταμάτησα να τις γράφω, γιατί μετά από 2 κομμάτια κατάλαβα ότι μάλλον θα ακούω το ίδιο τραγούδι κάθε φορά
Not What You See: Ωραία μπαίνει. Better Than You, κάποιων τους αρέσει το Reload. Θα ήθελα λίγο πιο δυνατά τις κιθάρες ή πιο χαμηλά τη φωνή καλύτερα. Αν ήταν πιο aggressive η φωνή θα ήταν καλύτερο νομίζω, χμμ ίσως θα έμοιαζε με Linkin Park. Ωραίο drumming. Προς το τέλος είναι ηχορύπανση, μπλέκονται πολύ οι κιθάρες.
Tsekare to tonight***
All alone: Πολύ 2002-05 ήχος. Evanescence, Sleether τέτοιο vibe. Κλασσική αμερικανιά το reffrain, το τραγούδι γενικά είναι κατηγορία One Tree Hill ή OC.
10 Likes
Ρε θα σας κυνηγήσω ρε. 
2 Likes
Άσχετο
από την ώρα που διάβασα αυτό (ή ίσως κι απτην ώρα που προτάθηκε ο δίσκος) δεν έχει σταματήσει να παίζει στο κεφάλι μου η υπεραπίστευτη υπερκομματάρα <3
εδιτ
ΝΕΤΙ ;p
1 Like
Jocelyn Pook - Untold Things
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-1528807-1252306477.jpeg.jpg)
Βγήκε ξυπόλυτη μέσα από το σιντριβάνι και άρχισε να με κοιτάει με τα γαλανά της μάτια κατευθείαν μες στην ψυχή. Ένιωσα μια δύναμη να με τραβάει και ήμουν έτοιμος να πετάξω μέχρι που… εμ οκ θα το πάω πιο νορμάλ. Jocelyn Pook λοιπόν. Δεν είχα ιδέα ποια είναι η κυρία και γκουγκλάροντας είδα ότι είναι πιο πολύ συνθέτρια soundtracks παρά τραγουδοποιός. Το genre και οι οδηγίες πρώτης ακρόασης με προϊδέασαν θετικά αλλά δυστυχώς δεν έχω ακουστικά οπότε δεν τις τήρησα 100%.
Ο δίσκος ξεκινάει με μια αιθέρια φωνή να οδηγεί το κομμάτι ενώ αρμονίες το συμπληρώνουν και του δίνουν βάθος. Ακούγεται ακριβώς όπως θα περίμενες με τίτλο Dionysus. Τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι η Hatis Noit και το Sult της Maja S. K. Ratkje.
Και ενώ η Melanie Pappenheim είχε μια καθαρή και φωτεινή απόχρωση, το Red Song και κυρίως το Upon This Rock έχουν ως επίκεντρο μια συγκριτικά άσχημη φωνή που μπορεί στην αρχή να με χάλασε αλλά κατέληξα ότι ταιριάζει γάντι. Γιατί πριν μπει η υπόλοιπη χορωδία να τα μετατρέψει σε εξωτικούς ύμνους, αυτό που ακούμε είναι θρήνους και μόνο μια τέτοια χροιά μπορεί να αποδώσει έτσι τον σπαραγμό.
Το Yellow Fever Psalm επιστρέφει στο πιο γαλήνιο ύφος αλλά αυτή τη φορά το αξιοσημείωτο μέρος είναι όταν βιολί, βιόλα και τσέλο μπαίνουν στο προσκήνιο. Όταν μπλέχτηκε και το κανονάκι στο Hell, Fire and Damnation είπα εδώ είμαστε. Βασικά το είπα από την αρχή απλά εκεί κατάλαβα ότι υπάρχει και η κάποιες φορές απαραίτητη ποικιλομορφία στο άλμπουμ. Αυτό φαίνεται και στο επόμενο κομμάτι, το Take Off Your Veil που με πήγε σε πιο Dead Can Dance λημέρια αλλά αύτη τη φορά η κυρίως φωνή δεν μου άρεσε. Πολύ καλύτερο το The Last Day που ξεκινάει πάλι με το τρίο των εγχόρδων και συνεχίζει με διπλά φωνητικά. Στα επόμενα κομμάτια συνεχίζεται η εναλλαγή μεταξύ νεοκλασικών και νεοφόλκ καλεσμάτων ενώ ακούμε και για πρώτη φορά κρουστά (ωστόσο το βάζω στις αδύναμες στιγμές του δίσκου). Το τελείωμα με Ave Maria και Adam’s Lullaby όμως είναι ό,τι πρέπει και για να κάνω ακόμα ένα namedropping θα πω ότι το δεύτερο μου θύμισε Anna von Hausswolff της Singing From the Grave εποχής. Γενικά μια πολύ ωραία πρόταση από τον @SvenN που δεν είμαι σίγουρος πόσοι από εδώ θα απολάμβαναν αλλά εγώ την εκτίμησα πολύ.
10 Likes