4 Likes
8 Likes
Δεν τους ήξερα κι εγώ. Ποτέ δεν είναι αργά.
Πιστεύω όταν τελειώσει το παιχνίδι αυτό, να γίνει μια ανακεφαλαίωση, μετά από ένα διάστημα, για τις μπαντες που ανακαλύψαμε ή επανεκτιμησαμε μέσω αυτού.
7 Likes
Εύκολα
Εγώ ξέρω ήδη ότι π.χ. μέσα απ’ αυτό το recap εκτίμησα πολύ περισσότερο τους Paradox και πλέον έχουν μπει μέσα στις αγαπημένες μου thrash μπάντες!
2 Likes
+1
2011 xm
no, a shit year, too.
το 2010 “χασαμε” τον DIO
το 2011 “χασαμε” εναν αλλο “δικο μας” ανθρωπο. Τον ξεραμε ολοι με το μικρο του ονομα.
σε μια εκδηλωση που εγινε προς τιμην του, μπορεσα και του μιλησα για λιγα λεπτα. Μιλησαμε για τον “Ανθρωπο παντος καιρου” του Σολδατου (την εποχη εκεινη ειχα τελετουργικο πριν απο καθε Σαββατο στην Υπογα να περναω απο το γραφειο του αγαπημενου Γιαννη στα Εξαρχεια), την σκηνη στο “Βλεμμα του Οδυσσεα” και ξαφνου -παφ- πεταγεται μια πανικοβλητη κυρια απο το πουθενα και λεει “Κυριε Βεγγοοοοο”. Και αυτος τραβαει αποτομα το χερι που του επιασε (σιγα μαρι και εσυ), και της λεει “Δεν ειμαι ο κυριος Βεγγος. Ειμαι ο Θανασης”.
Το πρωι της κηδειας παλι ετρεχα για δουλεια. Ιταλια. Διαβαζαμε τις εφημεριδες στο αεροδρομιο. Little did I know οτι λιγους μηνες μετα θα ειχαμε νεα τεραστια απωλεια.
“Δουλεύω με το ένστικτο,δεν έχω ταλέντο κανένα,μόνο αυτή τη φάτσα που,κοίταξέ την,κοίταξέ την καλά και διάβασε. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια,όλη η δυστυχία,όλος ο πόνος του ασήμαντου Ελληνα.”
31 Likes
2011
5. All Pigs Must Die - God Is War
Έχει παραφορεθεί ο όρος ακραίος ήχος. Εχουν παρεξηγηθεί πολλές φορές τα “supergroups”. Έχουμε γίνει πολλές φορές γραφικοί προσπαθώντας να αποθεωσουμε μπάντες. Ισοπεδώθηκαν πολλές φορές προσδοκίες ελέω διθυραμβικών κριτικών. Ε εδώ είναι η εξαίρεση. To glitch στον κανόνα. Το κλωτσοπατινιδι που τραβάει ο δίσκος αξίζει κάθε υπερβολή. Metalcore, crust punk, grindcore, γουτέβερ. Δυστυχώς επίκαιρος όσο ποτε.
4. The Haunted - Unseen
Είναι αυτή η φάση που είσαι παιδί, καλοκαίρι, εχεις γ#$@θεί να βουτάς στη θάλασσα, έχει φτάσει απόγευμα, όλοι οι ενήλικες βαριούνται και θέλουν να συμμαζευτουν και εσύ γυρνάς στους γονείς και τους λες καθώς τρέχεις προς το νερό… “άλλη μια βουτιά και φεύγουμε”. Αυτό είναι ο δίσκος τούτος στην σχέση μου με τους τιτανομέγιστους Σουηδούς. Ο δίσκος είναι τέρμα αντίθετος με το 90% της δισκογραφίας τους και για αυτό τον λατρεύω. Έχει φουλ μελωδία και ένταση, ποικιλία και τρέλα. Μια τελευταία βουτιά στα riffs και την παράνοια της φωνής του Peter Dolving. Ένα standing ovation για τον ακραίο ήχο του Γκέτεμπορκ. Ακολούθησε ως κερασάκι στην τούρτα ένα υπερτίμιο λαιβ στο γκαγκάριν και μετά πάπαλα. Οι μισοί της μπάντας εφυγαν, βγήκαν δύο (το λιγότερο) αδιάφοροι δίσκοι και ψάχνουμε αντίδοτα στους At The Gates.
3. Foo Fighters - Wasting Light
Ο καλύτερος τους δίσκος. Δεν ξέρω τι τους βρήκε, ίσως τους ξεκλείδωσε η επιτυχία του Pretender (ως σινγκλ), αλλά εδώ βρέθηκε η απόλυτη ισορροπία στις συνθέσεις, στον ήχο, στα πάντα. Καμία σύγκριση (έλα τα χοτ τεικς) αλλά αυτό εδώ είναι το μόνο πόνημα του Grohl που μπορεί να σταθεί δίπλα στη δισκογραφία των Nirvana. Τον λατρεύω αυτόν το δίσκο.
2. La Dispute - Wildlife
Τα έχω πει και εδώ ελέω @Giasonas
1. Machine Head - Unto The Locust
Σκατούλες. Αυτή η χρονιά είχε πολύ αποχωρισμό (μουσικό). Χάσαμε τους Haunted, δεν ξαναενθουσιαστήκαμε με τους Foos, κάναμε καμιά δεκαετία να βρούμε τον Flynn. Μα ετούτη τη χρονιά έλαμψαν. Βέβαια οι Machine Head έλαμψαν μέσα στο σκοτάδι. Στο σκοτάδι που απλόχερα απλώνεται στην δισκάρα με την ακρίδα. Το έπος ξεκινά με το I Am Hell και λήγει με το Who We Are, ενώ στο ενδιάμεσο έχει επικούρες, σολίδια, μπλακιές, κραυγιές, ριφ-ορυμαγδό και πανηγύρι στα τύμπανα. Το βοηθά που έχει μόλις 7 κομματάρες όπως και η κεκτημένη ταχύτητα από το The Blackening. Μαζέψτε τις σοδειές, έρχονται οι ακρίδες!!
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Opeth - Heritage
Υ.Γ. Δόξα και τιμή στο The Here and Now των Architects. Αν δεν ήταν αυτό δεν θα γνωρίζαμε ποτέ το μεγαλείο που ακολούθησε. Εγω το αγαπώ. Και αυτό.
36 Likes
2011
Χρειάστηκε να κάνω τρελή ανασκαφή στην δισκοθήκη μου για να ανακαλύψω τι στο καλό άκουγα το 2011. Το google search “best albums of 2011” δεν βοήθησε καθόλου αυτήν την φορά. Ίσως επειδή οι επιλογές μου για αυτήν την χρονιά είναι πιο whatever απ’ ότι συνήθως. Έχουμε λοιπόν:
1)Anna Calvi - Anna Calvi
Είναι λίγο άδικο για την Anna Calvi να αναγνωρίζεται μέσα από την δουλειά της στην μουσική επένδυση του Peaky Blinders. Κι αυτό γιατί ο πρώτος της δίσκος, από την αρχή μέχρι το τέλος του, είναι γεμάτος ερωτισμό, μυστήριο, προσωπικότητα και εντυπωσιακές στο σύνολο τους συνθέσεις, σαν να είναι βγαλμένες μέσα από το σύμπαν του David Lynch, με την ιδιαίτερη αισθητική ενός Blue Velvet, ενός Μulholland Drive ή ενός Twin Peaks. Στο πρώτο single της, Desire, φέρνει λίγο από Patty Smith, στο δεύτερο, Suzanne And I, θυμίζει την Siouxsie στα πιο μελωδικά της, ενώ το σαγηνευτικό Ι’ll Βe Υour Man είναι το κομμάτι που αρνείται να ξεκολλήσει από το μυαλό σου για πολύ ώρα μετά την ακρόαση του δίσκου. Το παίξιμο της στην κιθάρα είναι εξίσου υπέροχο με τις ερμηνείες της, ενώ η παραγωγή του Rob Elis, γνωστού από την συνεργασία του με την PJ Harvey, είναι ιδανική. Ένα εντυπωσιακό λοιπόν ντεμπούτο από την Calvi, που αξίζει πολλές (νυχτερινές) ακροάσεις.
2)Riot - Immortal Soul
Ναι είναι δισκάρα. Όχι δεν βγαίνουν πια συχνά τέτοιου επιπέδου δισκάρες στο συγκεκριμένο είδος. Υπάρχουν στο forum αρρωστάκια με αυτόν τον δίσκο ( εμού συμπεριλαμβανομένου) που δεν αμελούν να δείξουν την αγάπη τους και την αφοσίωση τους σε κάθε ευκαιρία. Πριν μας αφήσει για τα καλά ο Mark Real συγκέντρωσε μια ομάδα ικανών μουσικών, απολύτως παθιασμένων και προσηλωμένων στον στόχο τους, να παραδώσουν τον καλύτερο Riot δίσκο ever. Και έτσι ακριβώς συνέβη. Οι συνθέσεις εμπνευσμένες γεμάτες δύναμη και ενέργεια, προορισμένες να ξεσηκώνουν τα πλήθη στα live της μπάντας. Μακάρι όλοι οι old-school δίσκοι που κυκλοφορούν να είχαν καβλωμένες κομματάρες όπως τα Riot, Still Your Man, Wings Are For Angels και φυσικά Insanity!
3)The Twilight Singers - Dynamite Steps
Once you know the way down/ the path belongs to you
Ο τελευταίος δίσκος των Twilight Singers προτού ο Greg Dulli αναστήσει τους Afghan Whigs, είναι αυτό ακριβώς που περιμένει να ακούσει ο πιστός οπαδός τους. Και αυτό είναι το μόνο κακό που του βρίσκω, απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης. Κατά τ’ άλλα οι τραγουδάρες διαδέχονται η μία την άλλη. Και για να το ξεκαθαρίσουμε, όσο και να γουστάρω τις μουσικάρες και την βραχνιασμένη από τα άπειρα τσιγάρα φωνή του Dulli, είναι οι στίχοι που αποτελούν για άλλη μια το αγαπημένο μου στοιχείο. Μετά το τυπικό εναρκτήριο Last Night in Town ακολουθεί το απίστευτο Be Invited, όπου με την ευγενική συμμετοχή του Gutter Twin Mark Lanegan το πράγμα σοβαρεύει. Στα Waves και On the Corner η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη, ενώ το Blackbird and The Fox χτίζεται υπομονετικά για να τελειώσει με ένα -σύντομο δυστυχώς- κρεσέντο από αυτά που μας είχαν συνηθίσει οι Whigs. Το ομότιτλο Dynamite Steps κλείνει τον δίσκο με μια αίσθηση χαρμολύπης. Κάπως ταιριαστά, έμελλε να είναι το τελευταίο τραγούδι αυτού του σπουδαίου συγκροτήματος.
4)Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Εκείνη την περίοδο είχα κάπως απογοητευτεί από τις κυκλοφορίες των Fates, η έμπνευση τους είχε αφήσει για τα καλά, ενώ το Metal στοιχείο όλο και λιγόστευε. Περίμενα ότι κάτι θα άλλαζε. Αυτό που δεν περίμενα ήταν να αλλάξει τραγουδιστής! Η συνεργασία του Μatheos με τον Arch κατέληξε να είναι φωτιά! Τα κομμάτια που βγάλανε είναι prog-metal Α’ κατηγορίας. Ειδικά το Stained Glass Sky δεν χορταίνεται. Ο Αrch άμα τον συνηθίσεις αρχίζεις και να γουστάρεις, ενώ νομίζω επίσης ότι η καλλιτεχνική επιτυχία του δίσκου έδωσε ώθηση και στους Fates, με αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια να μας χαρίσουν δισκάρες.
5)Tom Waits - Bad As Me
Ο τελευταίος στούντιο δίσκος του Tom Waits είναι θα έλεγα ένα ποτ-πιουρί από όλο το ρεπερτόριο της τραγουδοποιίας του σπουδαίου αυτού δημιουργού. Από μεθυσμένα blues (Raised Right Men), σε μεταμεσονύχτια καμπαρέ (Talking At The Same Time), ξέφρενα πνευστά ( Chicago ), μελωδικές jazz μπαλάντες (Kiss Me), εφιαλτικές κακοφωνίες (Hell Broke Luce) και απολαυστικές στιχοπλασίες (Bad As Me). Από τους δίσκους που θα πρότεινα σε κάποιον που θέλει να πάρει μια ιδέα για την μουσική του Waits χωρίς να χρειαστεί να εντρυφήσει- αν και στην συνέχεια καλά θα κάνει να εντρυφήσει!
some others
Chelsea Wolfe - Apokalypsis
Με το album αυτό πρωτογνώρισα την Chelsea, ίσως την πιο αγαπητή μου ερμηνεύτρια των τελευταίων 15 ετών. Εδώ ακόμη βρίσκεται στα πρώτα της δειλά βήματα (2ο album) όπου κάποια στοιχεία σίγουρα χρήζουν βελτίωσης. Η χρήση των διαφόρων εφέ στα φωνητικά σε πολλά κομμάτια δείχνει ότι δεν έχει βρει τελείως την αυτοπεποίθηση της, με εξαίρεση θα έλεγα το υπνωτιστικό Μοvie Screen. Το μείγμα goth/folk/ambient που παρουσιάζει είναι ενδιαφέρον αλλά μακριά από τα πιο μεταλλικά ηχοτοπία των μεταγενέστερων δουλειών της. Παρόλα αυτά το Apokalypsis έχει αυτήν την άγουρη γοητεία που δύσκολα μπορείς να αντισταθείς.
Satan’s Host - By The Hands Of The Devil
Στο αρχείο του ROCKING θα βρείτε μια πολύ on the point κριτική του συγκεκριμένου δίσκου. Παρότι συμφωνώ στα περισσότερα από αυτά που γράφει ο συντάκτης -Ναι η μίξη είναι χάλια, ο ντράμερ δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο με την δίκαση και σχεδόν καταστρέφει την απόλαυση του δίσκου- για εμένα το τελικό πρόσημο είναι θετικό. Κι αυτό γιατί ο Harry “Tyrant” Conklin - ο Dickinson των φτωχών- τα δίνει όλα με τις ερμηνείες του. Eίναι πραγματικά εκπληκτικός. Θεματικά το album μου μοιάζει αρκετά με το Burn Offerings των Iced Earth. Δυο τρία τραγούδια είναι κάτω του μετρίου, αλλά τα υπόλοιπα είναι ένα και ένα με κορυφαίο το Fallen Αngel που θα μπορούσε να είναι tribute στον Dio από κάθε άποψη.
Vicious Rumors - Razorback Killers
Βάλτε και τους Vicious Rumors ανάμεσα στα συγκροτήματα που ακόμη και μετά από δεκαετίες από την ακμή τους κυκλοφορούν δισκάρα με τα όλα της. Και θα μου πείτε, ρε φίλε, αυτά που παίζουν τα έχουν παίξει ένα σωρό άλλοι και καλύτερα από αυτούς. Οι Priest ναι τα έχουν παίξει καλύτερα, τώρα για πολλούς άλλους δεν νομίζω! Αν θέλετε να ακούσετε καθαρό ατσάλι βουτηγμένο στα ζουμιά του Painkiller και του Jugulator με USPM οργασμούς, εδώ είστε.
Burzum - Fallen
Όταν ο Varg βγήκε από την φυλάκα κυκλοφόρησε το Belus που έκανε αίσθηση. Προσωπικά μου άρεσε αρκετά, ειδικά το κομμάτι Glemselens Εlv. Σκόπευα να το βάλω στα μεμόραμπλς του 2010 αλλά το ξέχασα! Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς το Fallen, το album που κυκλοφόρησε μετά, είναι το ίδιο αξιόλογο και μάλλον αποτελεί την τελευταία αξιόλογη δουλειά των Burzum. Η παραγωγή είναι βελτιωμένη με το μπάσο(!) σε κάποια κομμάτια να ακούγεται κανονικά. Το δεκάλεπτο Budstikken όπου δημιουργείται στον ακροατή μια αγχωτική αίσθηση καταδίωξης είναι ίσως η κορυφαία στιγμή ενός truly underated album.
best cover
31 Likes
Ντεμπούτο το The Grime and the Glow ο ένας, δεύτερο άλμπουμ το Αποκάλυψις ο άλλος κι έτσι παραλείπετε δύο δισκαρες της:
Mistake in Parting (2006)
Soundtrack VHS/Gold (2010)
Το πρώτο ειδικά είχα πονέσει που δεν το ψηφισα
1 Like
Πρώτη φορά ακούω για αυτό. Ακόμη και το Wikipedia αναφέρει το Apokalypsis σαν το δεύτερο της αλμπουμ και τό σα χρόνια δεν το άλλαξε κανένας. Θα τσεκαριστεί από περιέργεια, αν λες ότι αξίζει κιόλας.
2011 λοιπον
| 1 | Hell | Human Remains |
|---|---|---|
| 2 | Skull Fist | Head Of The Pack |
| 3 | Demonaz | March Of The Norse |
| 4 | The Devil’s Blood | The Thousandfold Epicentre |
| 5 | Cauldron | Burning Fortune |
26 Likes
Στη wiki το έχει στην ενότητα career γιατί κι η ίδια κάνει σαν να μην υπάρχει
Αλλά κρίνοντας από σχόλια σε YouTube και αλλά sites σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που το θεωρεί εξαιρετικο
1 Like
Ο πιο πάνω διάλογος μου θύμισε μια ιδέα που είχα νωρίτερα μέσα στο χρόνο, στο πλαίσιο του παιχνιδιού να κάνω μια άτυπη ανασκόπηση της δισκογραφίας ορισμένων συγκροτημάτων, μέσα από εκτενείς ή λιγότερο εκτενείς αναφορές μέσα στις εβδομαδιαίες λίστες για κάθε έτος. Σαν ένας οδηγός σε… συνέχειες, είτε για να ξεκινήσεις να ανακαλύψεις πράγματα, είτε για να τσεκάρεις κατά πόσον συμφωνείς συγκρίνοντας κάτι που σου είναι γνωστό.
Αυτό βέβαια εκ των πραγμάτων ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατον, το πλήθος των κυκλοφοριών είναι μεγάλο και δεν γίνεται να τα παρουσιάζεις όλα από όλους. Μου αρέσει όμως όταν βλέπω στις ανασκοπήσεις άλλων χρηστών μια συγκριτική αξιολόγηση του παρουσιαζόμενου δίσκου με όσα προηγήθηκαν ή ακολούθησαν από το ίδιο συγκρότημα - εγώ το έχω καταφέρει μόνο εν μέρει!
4 Likes
Ενα γρηγορο 2011
-
Intifanta - mojito και επανάσταση
-
Ραψωδος Φιλολογος - Ακρωτηριασμενος Αχιλλέας
-
Nightwish - Imaginaerium
-
Thievery corporation - culture of fear
-
Nicolas Jaar - space is only noise
Εξώφυλλο
32 Likes
-
Mastodon - The Hunter : Εκείνη την μέρα που είχα πάρει από τον Πάτση το Audrey Horne, είχα πάρει και το Hunter. Διπλό σοκ φυσικά, καθώς αμφότερα δισκάρες. Οι Μαστοντον λοιπόν, αν και τους είχα ακούσει από το ντεπούτο, δεν με είχαν αγγίξει ακόμα ιδιαίτερα. Πέρα από μερικά κομμάτια, ποτέ σαν σύνολο (ναι, το Crack The Skye εκτιμήθηκε μετά το Hunter περισσότερο). Εδώ λοιπόν είναι οι πιο απλοί μάστοντον. Just the basics. Αλλά για τι basics μιλάμε? Η μια κομματάρα μετά την άλλη. Ο δίσκος δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Οι κιθάρες κεντάνε. Οι φωνητικές μελωδίες για πρώτη φορά τόσο εντυπωσιακά καλές και mainstream, αλλά πουθενά, κανένα σημείο που να μην είναι trademark Mastodon. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο τους, αλλά εδώ έσπειραν αστρόσκονη στις ψυχές και στα αυτιά μας.
-
Foo Fighters - Wasting Light. Για να μην έχει παράπονο ο @Outshined , αυτό τον δίσκο μου τον έμαθε. Και πολύ καλά έκανε, γιατί ως τότε για κάποιον περίεργο λόγο αγνοούσα τους Foo Fighters. Καινούργιος κόσμος μπροστά μου λοιπόν. Σύγχρονο ροκ, με τα πάντα στο 10.
-
Onslaught - Sounds of Violence. Πάντα τους ήξερα σαν όνομα, είχα ακούσει κανά-δυο από τα παλιά τους, αλλά δεν μου είχαν πεί τίποτα. Όταν άκουσα αυτόν τον δίσκο όμως, όλα άλλαξαν για μένα και αυτή την μπάντα. Δεν γνωρίζω τι θεωρείται σε σχέση με την δισκογραφία τους και δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που ακούω εδώ, η μείξη του Slayer-ικού χαρακτήρα, με το ευρωπαικό thrash, είναι υπέροχη και πρέπει να ακουστεί.
-
Opeth - Heritage. H σχέση μου με τους Οπεθ, μεγάλη, όπως και η αγάπη μου προς αυτούς. Γιατί στην τρυφερή ηλικία των 15, όταν ακούς το Still Life, σε καθορίζει σαν ακροατή. Τα χρόνια πέρασαν, έβγαλαν μόνο δισκάρες στο μεσοδιάστημα, αλλα πλανιώταν η απορία “και τώρα τι?”. Από το Ghost Reveries και μετά, που ο Μιχάλακης έγινε κύριος της φωνής του, έλεγα ότι έπρεπε να βγάλει δίσκο μόνο με καθαρά. Κανονικό Οπεθ, όχι ακουστικό. Το φανταζόμουν κάτι σαν το Deliverance, μόνο με καθαρά. Αμ δε. Ο φίλος είπε ότι δεν θέλει να βγάλει κάτι τέτοιο, δεν θέλει να κάνει το ίδιο για πολλοστή φορά. Μεταξύ μας, όσο φοβερά και αν είναι (που είναι) τα Ghost Reveries και Watershed, δεν τράβαγε 3ος σερί δίσκος σε αυτό το στυλ. Αυτό του είχε πεί και ο Μεντεζ όταν του είχε πάει τότε καινούργια κομμάτια που ήταν σαν συνέχεια των προηγούμενων 2. Ε, αφού τα είχε τα 70s στην ψυχη του, είπε να τα βγάλει και στην κιθαρα. Χαμηλόνοντας το distortion, αλλά κρατόντας ατόφιο τον χαρακτήρα της μπάντας στο 100%, βγάζει έναν ακόμα φοβερό δίσκο, ο οποίος μετά από χρόνια πάει και την μπάντα μπροστά. Δισκάρα, ακόμα και αν σε μερικά σημεία, οι αλλαγές φαίνονται φυτευτές και όχι φυσικό επακόλουθο της σύνθεσης.
-
The Haunted - Unseen. Δεν θα μπορούσε να λείπει από εδώ ο τελευταίος μεγάλος δίσκος των Haunted και ο τελευταίος με την μορφάρα (τοτε), τον Dolving. Eξελιξη. Μοντέρνες ιδέες, με την σουηδίλα διάχητη σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ, ένας Dolving αυτοκρατορικός και συνθέσεις που κρατάνε κάποιους δεσμούς με το παρελθόν, αλλά κοιτάνε κυρίως το μέλλον. Ατμόσφαιρα, groove τεράστιο, σύγχρονος ήχος και διαφορετικός σε σχέση με ότι είχαν κάνει, είναι η τελευταία φορά που θα μας σηκωναν τις τρίχες.
-
VADrum - Classical Drumming. Πρώτη φορά βάζω εξι και αυτό γιατί, αυτόν το δίσκο τον έχω λιώσει απίστευτα. Καμμένος drummer λοιπόν, ο οποίος ειχε κάνει διασκευές σε διάφορα πραγματα, όπως το theme toy super mario, όπου απλά του προσέθεσε τύμπανα. Πιθανότατα τον είχα δεί και σε διασκευές που έκανε σε κομμάτια των Θίατερ, όπου εγώ ευχόμουν να μπορούσε να παίξει σε αυτούς.
Τι κάνει λοιπόν ο φίλος εδώ? Απλά παίρνει πασίγνωστα σημεία από κομμάτια κλασσικής μουσικής και κάνει αυτό που δεν ζήτησε ποτέ κανείς: έβαλε τύμπανα. Και το κάνει τόσο καλά που σε κάνει να θες το ακους ξανά και ξανά. Γιατί εκτός από την θετική διάθεση που υπάρχει λόγω μουσικής, οι ιδέες που έχει δένουν καταπληκτικά με τα κομμάτια. Φοβερός.
Πάμε τώρα στα ονοραμπλ μένσιονς.
Devin Townsend - Deconstruction. Ο τρελάρας ξαναπάει τόσο κοντά στους Strapping Young Lad, μετά από μερικους διαφορετικούς δίσκους. Το αδερφάκι του, το Ghost, φοβερά χαλαρωτικός. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή.
1000mods - Super Van Vacation. Είναι η εποχή που το stoner ανθίζει και πολύ καλά κάνει. Γνήσια παιδιά των Kyuss, βγάζουν έναν φοβερό δίσκο.
Caligula’s Horse - Moments From Ephemeral City. Πρώτη επαφή με την μπαντάρα έρωτα. Απο εδώ μέσα τους έμαθα, από το now playing κάποιος τους είχε ποστάρει. Ερωτεύτικα την φωνή τους Gray. Θα τα λέμε τακτικά στις 5άδες απο εδώ και πέρα.
Cynic - Carbon-Based Anatomy. Τρομερό ep. Φοβερή μουσικότητα, μοναδική ευαισθησία. Μοναδικοί.
Derek Sherinian - Oceana. Πολύ ωραίο instrumental, που για πρώτη φορά μετά το Planet X, μου φάνηκε σαν κανονικός δίσκος. Θες γιατί παίξανε σαν μπάντα και το σύνολο είναι πολύ πιο σφιχτό και με περισσότερο χαρακτήρα? Φοβερός Σερινιαν.
Haken - Visions. Σε αυτό τον δίσκο τους έμαθα. Δίσκος ο οποίος προσκυνά τους Θιατερ, αλλά χωρίς να είναι ενοχλητικό. Σε αντίθεση με τον Ρος, ο οποίος δεν έχει μάθει να περιορίζει τον εαυτό του και τον πιέζει να βγάλει ψηλές, που δεν θα έπρεπε να δοκιμάσει. Παρα ταύτα, οι ιδέες που υπάρχουν εδώ μέσα είναι ωραιότατες και ενδεικτικές για το τι θα ακουλουθήσει.
34 Likes
1.Crusades - The sun is down and the night is riding in (τους περιγράφουν ως dark pop punk και αυτός είναι ο πρώτος και πιο ευθύς από τους τρεις δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει αυτοί οι Καναδοί. Μελωδίες αλλά με βαρύ παίξιμο-στα μισά του δίσκου πετάνε και ένα ‘crust’ τραγούδι-,φωνητικά από όλους τους που δένουν σαν μία φωνή και κολλητικά τραγούδια παρόλο που συχνά δεν είναι τυπικά δομημένα. Στιχουργικά στέκεται απένατι στη θρησκεία και την καθολική εκκλησία. Ολα αυτά θα εξελιχθούν ακόμα περισσότερο στον επόμενο δίσκο τους .
Ποτέ δεν μπορώ να το ακούσω μόνο μια φορά όταν θα το βάλω ).
2.Warsong- Ancient times (punk rock)
3.Ripper -Into oblivion (motorpunk από το μέρος της καρδιάς μας το Portland)
4.Sarabante - Remnants (crust)
5.Iron Lamb - The original sin (metal,punk rock n roll Σουηδία)
6.Τotal control - henge beat (post punk)
7.Royal headache - Royal headache (garage punk)
8.Belgrago - Belgrado (post punk)
9.Pol Pot - Whole mystery (post punk)
10.No problem-and now this (punk,hardcore)
32 Likes
2011
- Lady GaGa – Born this way
- RuPaul – Glamazon
- Riot - Immortal Soul
- She Wants Revenge - valleyheart
- Skull Fist – head of the pack
Χονοραβλε:
Demonaz - March of the norse
27 Likes
2011
Αρχικά είχα την αίσθηση ότι αυτή η χρονιά θα είναι η μούφα χρονιά που πάντα περιμένω να υπάρξει. Όμως, μετά από την εβδομαδιαία έρευνα που κάνω έτσι ώστε να θυμηθώ τους δίσκους που κυκλοφόρησαν κάθε χρονιά, πάλι έπεσα πάνω σε δίσκους που με το που τους είδα είπα από μέσα μου “ω ρε φίλε, δισκάρα”, συνειδητοποιώ ότι τελικά και το 2011 είχε φοβερές και αξιομνημόνευτες στιγμές.
1) Trap Them - Darker Handcraft
Hardcore punk από τα αλώνια, ήχος κιθάρας copyright Entombed/οργασμός.
2) Foo Fighters - Wasting Light
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αυτός με έπεισε να τους ακούσω σοβαρά και δεν έχασα. Απόλυτη δισκάρα. Είναι για πρωτιά, αλλά το παίζω ψαγμένος και την πάτησαν από τους Trap Them, άκου εκεί.
3) Rival Sons - Pressure And Time
70s revival ή συνέχεια; Ό,τι κι αν είναι, είναι τέλειο, έχει attitude, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και κύριως πως να το κάνουν, τους έχω ψηλά.
4) Benighted - Asylum Cave
Brutal death metal/grindcore για αρχόντους, άρρωστη ατμόσφαιρα, riffάρες, blastbeats, beatdowns, ο σατανάς στα φωνητικά.
5) The Black Keys - El Camino
Δε χρειάζεται να πω κάτι, δισκάρα, όλα εδώ μέσα είναι πιθανά singles. Μου αρέσουν εξίσου όλα τα τραγούδια στον δίσκο, η αδυναμία μου για κάποιο λόγο είναι το “Run Right Back”. Κύριοι όμως όχι, οι Black Keys δεν είναι οι rockstars που ψάχνατε. Απλά οι άνθρωποι έγραψαν τραγουδάρες που δε μπορείτε να τους γυρίσετε την πλάτη στα ερτζιανά και στα Mad και M TV σας.
More than honorable mentions:
The Haunted - Unseen: αξιοπρεπής, πειραματικός, όχι όμως μεγάλος. Έχει τις στιγμές του σίγουρα και τον ακούω σχετικά ευχάριστα. Σίγουρα όμως, ο τελευταίος ενδιαφέρον δίσκος τους. Από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα, μου βγάζει μια αίσθηση ανολοκλήρωτου.
Limp Bizkit - Gold Cobra: Έχουμε και τα βίτσια μας. Ειδικά όταν παίζει ο Wes Borland. Πέρα από την πλάκα όμως, το groove τους λίγοι το έχουν.
Stray From The Path - Rising Sun: Τσιτωμένο hardcore punk με πολλή αγάπη και mathcore riffάρες και έναν τύπο στη φωνή που μου θυμίζει έναν ακόμα πιο νευριασμένο Zack De La Rocha.
Letlive. - Fake History: Μοναδικοί στο είδος τους, αλλά ποιο είναι το είδος τους; Ας πούμε ότι εδώ παίζουν hardcore punk με αρκετά pop/emo στοιχεία και με έναν τραγουδισταρά ταλεντάρα από τους λίγους.
Dead and Divine - Antimacy: Hardcore/Mathcore/Metalcore δισκάρα, για φίλους των Norma Jean/Every Time I Die.
Mastodon - The Hunter: Το πέμπτο δημιούργημά τους με βρήκε μουδιασμένο αρχικά, αλλά στην πορεία με κέρδισε και αυτό.
Septic Flesh - The Great Mass: Συμφωνική κόλαση που περιέργως - ενώ δεν είναι του στυλ μου - της έχω μεγάλη αδυναμία.
Tesseract - One: Djent που με κέρδισε, φωνάρα, μελωδιάρες, φοβερό ντεμπούτο. Εκείνη την περίοδο το είχα λιώσει, το άκουγα παντού.
Gentlemans Pistols - At her Majesty’s Pleasure: Ακολουθώ Bill Steer σε όλα και ο άτιμος δε με απογοητεύει ποτέ.
Metallica - Beyond Magnetic EP: “ααα αυτό είναι το τραγούδι που είχαν στα making of documentary, ε;” Η αλήθεια βρίσκεται στο “Rebel of Babylon” (και το “Hell and Back”).
Earthtone9 - For Cause & Consequence EP: Alternative metal/post hardcore πολυποίκιλο και αρκετά ενδιαφέρον, το οποίο είχα και χρόνια να ακούσω και χάρη στο παιχνίδι το ξαναθυμήθηκα και πολύ χάρηκα για αυτό.
Εξώφυλλο: Steel Panther - Balls Out
31 Likes
Πολύ λιτός, απογοητεύεις.
Έπος. Έχω ακούσει ανησυχητικά λίγο την συνέχεια.
3 Likes
Άλλο ένα βλέπω ότι έχουν βγάλει μετά
Το 'χεις
2 Likes