Θετε απο βλακεια θετε απο περιέργεια, με ιντριγκαρε η αποψη για τα ειδη που εκπροσωπουν οι δεκαδες. Εκανα λοιπον ενα αθροισμα (λαχα λαχα) των ειδων και το εχω ριξει στο γνωστο αρχειο το εξελ (προφανως ατσουμπαλα 
). Ευτυχως εχουμε AI οποτε ηταν πιο ευκολο (εφικτο)…
155 υπο-ειδη (καλα αυτο ελεγχεται)
Εκ 410 δισκων:
Ελαβον
222 metal (54,15%)
188 τα λοιπα
Οου!!! Ρε μήπως δεν είμαστε μεταλλάδες τελικά???
Η εννοια του μεταλ μεσα σε αυτο το θρεντ ειναι πολυ μεταβαλλομενη 
Ναι ρε, αλλά επειδή μετράς και τα 70s που ελάχιστα πιάνονται για χεβιμεταλ (αν όχι κανένα).
Βγάλε τα 100 των 70s και θα σου πω εγώ ποσοστό! 
Μέταλ είναι ότι αρέσει σε κάποιον!
Χωρις τα 70ς ειναι κοντα 2/3 τα μεταλ. 211 στα 310.
Το Load τι το μέτρησες?
Ως παρένθεση
Honorable mentions (με αλφαβητική σειρά)
8. Chelsea Wolfe - Apokalypsis
9. Earth - Angels of Darkness, Demons of Light I
10. La Dispute - Wildlife
11. Liturgy - Aesthethica
12. Primordial - Redemption at the Puritan’s Hand (δεν είχα σκοπό να τους αναφέρω, αλλά τους έχω αδικήσει κατάφωρα σ’ αυτό το παιχνίδι)
13. Rival Sons - Pressure & Time
Καλύτερο εξώφυλλο: SubRosa - No Help for the Mighty Ones
Plus στα μενσιον: Nosferatu - Wonderland.
(better late than never)
(apologies for breaking up the 2011 flow, it won’t happen again)
(25 in total)
Ναι ρε @ChrisP, ναι, ήμουν κι εγώ τότε εκεί στη Νέα Μάκρη και θυμάμαι πόσο είχαν γαμήσει οι Agnes Vein, όχι μόνο εκείνοι βέβαια - για άλλους θα αναφερθώ πιο κάτω (αν δεν έχω μπλέξει τις χρονιές, που δεν αποκλείεται). Το φοβερό με αυτά τα καρντάσια είναι πόσο ιδιαίτερο είναι το μουσικό τους στίγμα (αδύνατον να ξεμπερδέψεις κατηγοριοποιώντας τους με 2-3-4 επίθετα, αν και η προσπάθεια των MA με το “epic black/doom metal” δεν είναι άσχημη) αλλά και πόσο το υποστηρίζουν με αυτό που έχει σημασία: Κομματάρες από δω μέχρι τη γενέτειρα του Quorthon.
Είχα φτάσει λοιπόν στους 29 δίσκους και σκεφτόμουνα τι να βάλω για να κλείσω 30άδα. Οι υποψήφιοι ουκ ολίγοι, από thrash γερόλυκους μέχρι διάφορους true metal heroes, ρετρό και μη. Κάποια στιγμή παίρνει το μάτι μου το La Raza και λέω ρε κάτσε να το ξανακούσω μπας και. Μέσα σε λίγα λεπτά σχηματίζεται ένα πλατύ χαμόγελο και η απόφαση λαμβάνεται: Εδώ είμαστε. Οι αειθαλείς Καλιφορνέζοι μπορεί να δισκογραφούν αραιά και πού αλλά το κάνουν πάντα καλύτερα και πιο διασκεδαστικά από σχεδόν οποιονδήποτε άλλον. Heavy metal α λ η τ ε ί α !
Άλλο ένα διαμαντάκι για το οποίο τα είπε ήδη πολύ καλά ο Χρήστος. Εντάξει εγώ δεν ξέρω αν είναι ό,τι πιο ουσιαστικό έκανε ο Nemtheanga μετά το Storm Before Calm, αλλά είναι σίγουρα ό,τι πιο πρωτότυπο και ριζοσπαστικό στο οποίο συμμετείχε από …well, πάνω κάτω εκείνο το σημείο, ναι. Αυτό που μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση τότε - και εξακολουθεί να μου κάνει μέχρι σήμερα - είναι αυτή η αντίστιξη μεταξύ πραγματικά ΑΚΡΑΙΟΥ με όλη τη σημασία της λέξης μουσικού υπόβαθρου και καθαρών φωνητικών. Massive, “get-off-your-comfort-zone” album.
Για κάποιο λόγο τούτο δω το EP είναι το μοναδικό πράγμα που άκουσα ποτέ από τους Πατρινούς μπλακμεταλλάδες (βέβαια εντάξει νομίζω μόνο ένα full-length έχουν ακόμα) αλλά η πηγαία του λύσσα ήταν αρκετή για να με κάνει να κολλήσω μαζί του(ς). Ίσως επειδή παρά το ασυμβίβαστο της μουσικής τους αυτής καθαυτής, διατηρούν έναν απρόσμενα υψηλό βαθμό ευκρίνειας στον ήχο, σε καμία περίπτωση δηλαδή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί “raw” or whatever. Και στο κάτω κάτω έχει κομματάρες, με τρομερά riffs, ατμόσφαιρες και μια ΣΟΥΠΕΡ καθαρή φωνή. I’m covered.
Στο 21st century traditional metal υπάρχουν κατά βάση δύο σχολές: Από τη μία οι μπάντες που είναι μεν επηρεασμένες από τα 80s αλλά κατά τ’ άλλα ακούγονται σύγχρονες ηχητικά, από την άλλη εκείνες που πάνε “all the way”, προσπαθώντας να αναπαράγουν συνολικά το NWOBHM feeling. Φουλ ρετρό, δηλαδή. Στη δεύτερη κατηγορία λίγες μπάντες το κάνουν τόσο πειστικά όσο οι Christian Mistress. Την επόμενη πενταετία θα έφταναν ακόμα πιο ψηλά ποιοτικά, αλλά ήδη στο παρόν ντεμπούτο συγκινούν, ειδικά με την ξεχωριστή, “γδαρμένη” φωνάρα της Christine.
Μήπως τελικά ήταν καλό που εν έτει 2010, πάνω από δεκαετία δηλαδή από την κυκλοφορία του Calculating Infinity, οι Dillinger δεν αποτελούσαν πλέον την τελευταία λέξη στον πειραματικό ακραίο ήχο; Δεν ξέρω, έχω αυτή την αίσθηση ότι με τους προβολείς αλλού βρήκαν την ευκαιρία να “ανασάνουν”, να παίξουν τελείως απελευθερωμένα, πέρα από τα όποια “πρέπει”, να “παίξουν” με ό,τι σκατά γούσταραν, διατηρώντας φυσικά την απαράμιλλη ηχητική τους παράνοια. Τώρα ΟΚ δεν θα πω ΚΑΙ εγώ για την Τζοκόντα, κάπου έχει ληφθεί το μήνυμα πιστεύω.
Δεύτερος δίσκος για το συγκρότημα που ανέλαβε να αναπληρώσει το κενό που είχαν αφήσει στο επικό metal οι Dark Quarterer (μετά την αλλαγή ύφους) και αυτή τη στιγμή που το ξανακούω νιώθω ότι ίσως και το αδικώ που το έχω στο 2ο και όχι στο 1ο tier, γιατί δεν μου φαίνεται να υστερεί του Masters of Fate σε τίποτα! Το μεγαλείο των DQ βρίσκεται και εδώ αναλλοίωτο, ο Fulberto απλά δεν έχει αντίπαλο σ’ αυτό το στυλ, μαγικές κιθάρες παντού, σε κάθε κομμάτι, chord progressions που περισσότερο σε κλασική μουσική παραπέμπουν παρά σε μέταλ, ηδονή.
Ε ναι, δεν θα μπορούσε να λείπει αυτός ο δίσκος από τούτη τη λίστα, η ανάμνηση του σοκ (και δέους) που είχαμε βιώσει τότε όσοι μάθαμε τους AFOS μέσα από τους Οπορτουνιστές παραείναι διαπεραστική και καίρια ώστε να παραμεριστεί. Η μουσική των AFOS απ’ ό,τι έχω καταλάβει δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα στον καθέναν (ίδιον των συγκροτημάτων με χαρακτήρα), εγώ από την πλευρά μου θα πω ότι τους θεωρώ μία από τις πιο γλαφυρές απεικόνισης της Τραγωδίας (ως ευρύτερου / φιλοσοφικού concept) σε ηχητικά πλαίσια.
Αυτόν τον καιρό, επεξεργαζόμενος ταυτόχρονα τις λίστες 2-3 ετών, βίωσα μια μέγιστη ξενέρα: Έμαθα τα αίσχη του Βαρόνου, οπότε έριξα μόνιμο άκυρο στους Amebix, οπότε σ’ αυτόν τον “σχεδόν metal” χώρο μού απομένει ο Jaz. Και ελπίζω να μη με πληροφορήσει κάποιος ότι πρόσφατα έκανε like σε βιβλιοκριτική στο Mein Kampf ή κάτι τέτοιο, θα είναι too much… Με τη δέουσα επιφυλακτικότητα, λοιπόν, shout-out σε άλλο ένα φουλ ολοκληρωμένο και χορταστικό Killing Joke album, με ποικιλομορφία, ατμόσφαιρες, όγκο, ένταση, hooks, τα πάντα.
Σε εκείνο το εξαιρετικό φεστιβάλ στη Νέα Μάκρη, λοιπόν, το περίφημο Satan Upon New Long (αααχ those were the days…), το 2010 είχα ξοριστεί μέχρι εκεί βασικά για Agnes Vein και (ακόμα πιο βασικά) για Universe217… Την ώρα λοιπόν που έπαιζε η μπαντάρα, ένα ντερέκι δίπλα μου υψώνει ένα ποτήρι μπίρα (φαντάζομαι) και φωνάζει προς την Τάνια “ναζντρόβια!” και κάτι άλλο στα Ρώσικα. Γελάω αυθόρμητα, με παίρνει πρέφα, σκάει πλατύ χαμόγελο και μου λέει “ε τι να κάνουμε ρε μεγάλλλλλε, είμαστε διεθνιστές”.
Κάνα δυο ώρες αργότερα συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για τον τραγουδιστή των headliners Kvazar και η σκέψη “τι παλικάρι!” πέρασε εκατοντάδες φορές από το μυαλό μου την ώρα που οι Σαλονικιοί grindcore-άδες με αποστόμωναν με την αχαλίνωτη ηχητική επίθεσή τους. Όχι μόνο για τα συντριπτικά brutal φωνητικά του… αλλά και για το ότι δεν έβλεπε μπροστά του από το μεθύσι! Πολύ γέλιο με την απελπισμένη προσπάθεια του κιθαρίστα τους να τον κρατήσει εντός ελέγχου - “ρε μαλλλλάκα πρόσεχέ τον λίγο, θα σκοτωθεί έτσι όπως πάει να πούμε!”. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι Kvazar - που τους ήξερα μόνο σαν όνομα - ήταν για μένα η αποκάλυψη του όλου event και εννοείται ότι μετά το τέλος του φεστιβάλ πήγα και τσίμπησα το cd τους…
Για όσους δεν έχουν ακούσει Kvazar, για να πάρετε μια γεύση αρκεί ένα και μόνο κομμάτι: Η περίφημη Νυφίτσα. Αν νιώθετε από grind (ή και αν δεν, έστω και μόνο από thrash και death ξέρω γω), θα σας κάνει οπαδό τους. Γκαραντί!
Άλλο σιγουράκι από δω. Είναι το Wanderer… ο καλύτερος δίσκος των Mekong Delta; Σίγουρα όχι. Παίζει όμως να είναι ο “πιο Mekong Delta” δίσκος που έκαναν ποτέ. Ποιο είναι το σήμα κατατεθέν τους; Ο τρόπος που χρησιμοποιούν τεχνοτροπίες και μεθόδους συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου για να παίξουν techno-thrash, σωστά; Ε, εδώ έχουμε 7 κινήσεις που πλαισιώνονται από 6 ορχηστρικά ιντερλούδια/ιντερμέτζα, συν μία οβερτούρα και ένα φινάλε. Enough said… Metal symphony με τα όλα της.
…ΟΚ. Σε αυτό το σημείο πια, το ότι θα έβαζα Melechesh στη λίστα ήταν φραγμένο στο στοίχημα. Δεν ξέρω τι (άλλο) να πω γι’ αυτό το συγκρότημα, νιώθω σαν να έχω εξαντλήσει κάθε έπαινο, κάθε αποθεωτική περιγραφή. Είναι το black metal το ανατολίτικο, το εξορκισταίικο, που μέσα σε όλη του τη μελωδικότητα (no joke, σε κάθε κομμάτι πετάνε φοβερά πιασάρικα θέματα) δεν παύει ούτε στιγμή να με πωρώνει, να βάζει όλες τις αισθήσεις μου σε κίνηση. Πολλοί λένε πως είναι ό,τι καλύτερο έφτιαξαν ποτέ οι Melechesh. Δεν αποκλείεται.
Άλλη μια από τις πολλές αδικοχαμένες περιπτώσεις της ελληνικής σκηνής, που εκείνα τα χρόνια γνώριζε τη δική της έξαρση, ήταν και οι Καλαματιανοί No Hand Path, που ήδη από το όνομά τους σε προϊδέαζαν ότι σίγουρα δεν επρόκειτο για “άλλο ένα” black metal συγκρότημα. Η υποψία αυτή μετατρεπόταν σε βεβαιότητα με την ανάγνωση της tracklist, με τα 9 κομμάτια του An Existence Regained επιμελώς χωρισμένα σε 3 διακριτές ενότητες …και επαληθευόταν με το πάτημα του play. Μια πραγματικά ξεχωριστή bm πρόταση, με λαμπρές ιδέες παντού οι οποίες συχνά σε μπερδεύουν (“τώρα αυτοί με ποιους είναι, με τους δικούς μας ή με τους εκεί πάνω;”), μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι αυτό που παίζουν είναι εντελώς δικό τους.
Ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει αυτό το σουηδικό συγκρότημα με το παράξενο όνομα, το αινιγματικό εξώφυλλο, σαν πίνακας της ρομαντικής περιόδου, και τον πρώτο τους δίσκο που ηχογραφήθηκε το 2000 αλλά κυκλοφόρησε σε σοβαρή κλίμακα 10 ολόκληρα χρόνια μετά. Όσο για τη μουσική τους, πώς να την περιγράψω τώρα… Έχετε ακούσει November; Ε, φανταστείτε κάτι τέτοιο αλλά με τα blues βγαλμένα έξω και στη θέση τους μια αισθητική που οριακά θυμίζει έως και Bathory και άλλα “ομιχλωδώς” επικά πράγματα. Ιδιαίτερος, άκρως εθιστικός δίσκος.
Ένα ακόμα συγκρότημα που έμαθα κατά το σωτήριον έτος 2010, με αφορμή τον φρέσκο τότε πέμπτο δίσκο τους, Stranger, ο οποίος με είχε εντυπωσιάσει σε τέτοιο βαθμό που δήλωνα ότι θεωρούσα το στυλ τους τον ορισμό αυτού που λέμε “αλητεία” στη μουσική. Φαινομενικά δεν ξεχωρίζουν σε κάτι από χιλιάδες άλλες μπάντες που πάνε να παίξουν old-school high-octane heavy rock, απλά οι Valient Thorr μου έβγαζαν ένα vibe σαν να ξεχειλίζει από κάθε riff τους τόσο attitude όσο οι περισσότεροι δεν έχουν σε όλη τους τη δισκογραφία…
Άλλη μια μπάντα από την Αμερική που παίζει εντελώς παραδοσιακό, “οπισθοδρομικό” heavy metal, και τι έγινε, θα πει κανείς… Αυτό που κάνει τους συγκεκριμένους όμως, με αυτό το περίεργο όνομα, να ξεχωρίζουν στα αυτιά μου, είναι το πόσο αβίαστα και πηγαία σου μεταδίδουν αυτή την αγάπη τους για το γνήσιο ατσάλι, με τα άφθονα μεϊντενικά τους “ωωω-ω-ω” και φυσικά τις ανάλογες δισολίες. Ειδική μνεία στο κορυφαίο Warhammer, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια της χρονιάς, με απίστευτα κολληματικά ρεφρέν και μελωδίες.
Την προηγούμενη βδομάδα, εκτός κι αν μου ξέφυγε κάτι, ο @Leper_Jesus περιέργως δεν γκρίνιαξε ούτε μια φορά σε στυλ “ρε σεις, γιατί κανένας το (τάδε)” …οπότε αναλαμβάνω να αναπληρώσω με τόκο! Part 1: Γιατί ρε, γιατί ούτε μία σκάρτη αναφορά στο πρώτο ΕΠΟΣ των κουμπάρων Arryan Path… Ακούτε κάθε μέρα κομματάρες όπως Molon Lave, Open Season, Minas Tirith (
), με τέλεια ισορροπία μεταξύ επικού, ευρωπαϊκού power, έως και αμερικάνικου power ήχου, ε; Και έχετε υπόψη σας πολλές φωνές τόσο υπέροχα κρυστάλλινες όπως του Νικόλα, ε;
Τρώγοντας το ψωμί του Λέπερ, part 2: Αλήθεια τώρα ρε μαλάκες; ΚΑΝΕΝΑΣ το reunion album των Atheist; ΤΩΝ ATHEIST; Πόσο παραπάνω έπρεπε να ισοπεδώσουν δηλαδή, στο γνωστό λατρεμένα ασυμβίβαστο tech death ύφος τους και σαν να μην πέρασε μια μέρα, για να νιώσετε; Πόσο πιο τέλεια έπρεπε να συνδυάσουν τσίτα και πανικό με χειρουργικό jazz παίξιμο που λέτε ότι τόσο αγαπάτε; Και πόσα χρόνια έπρεπε να απουσιάσουν για να σας λείψουν, αφού τα 17 - apparently - δεν ήταν πολλά; 47;;;; Προχωράω στο επόμενο γιατί με συγχύσατε.
Πλέον ακούγεται σχεδόν τραγελαφικό, το ξέρω, αλλά όταν βγήκε το πολυαναμενόμενο (…σε πολύ συγκεκριμένους κύκλους) ντεμπούτο των Atlantean Kodex οριακά είχα απογοητευτεί (!). Ο λόγος; Δεν έβρισκα εδώ εκείνη την απόκοσμη ατμόσφαιρα των Pnakotic Demos που με είχε κάνει να (παρα)μιλάω για τους Manowar του 21ου αιώνα. Όπως έχουμε εμπεδώσει όμως η ποιότητα πάντα δικαιώνεται, και πώς να αμφισβητήσεις ένα Temple of Katholic Magick ή ένα A Prophet in the Forest (μεταξύ πολλών άλλων). Ήτανε επικό μέταλ, κύριε Πάνο; Δικό σας.
Θα μπορούσα απλά να γράψω “ό,τι είπε ο @martian” και να το μαζέψω κάπου εδώ. Ας προσθέσω όμως κι εγώ μερικές κουβέντες για τούτο δω το ιδανικό, ίσως, άλμπουμ των Dawnbringer για να γνωριστεί κανείς με τη μαγική μουσική τους - καθότι είναι πιθανότατα το πιο προσβάσιμο απ’ όλα, ή τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή: Τα ιδιότυπα εκείνα blackmetal-ίζοντα φωνητικά των προηγούμενων δίσκων, σαν ανατριχιαστικός ψίθυρος από το υπερπέραν, έχουν εγκαταλειφθεί, ο Κρις τραγουδάει αποκλειστικά μελωδικά και η εξέλιξή τους σε ένα αμιγώς epic metal συγκρότημα - αλλά με την τελείως προσωπική τους ηχητική σφραγίδα - έχει πια ολοκληρωθεί.
…όπως έλεγα λοιπόν, ήδη από το αριστουργηματικό Victory Square οι αγαπημένοι Καναδοί folk punks είχαν αρχίσει να εγκαταλείπουν σιγά σιγά τον “στενά ιρλανδικό” προσανατολισμό που τόσο συχνά παρατηρείται σ’ αυτή τη σκηνή και είχαν κάνει άνοιγμα προς άλλες μουσικές, ευρωπαϊκές και μη. Εδώ λοιπόν αυτό ολοκληρώνεται και… ναι, το φωνάζουν οι ίδιοι, τι να λέμε. Μπορεί να μη φτάνει τα επίπεδα του προκατόχου του αλλά παραμένει ό,τι πιο οργασμικό, διονυσιακό, υπέροχα γλυκόπικρο υπάρχει σε αυτή την πιάτσα. In one thousand years…
Τρώγοντας το ψωμί του Λέπερ, part 3: Δεν έχω ενέργεια να σας μαλώσω παραπάνω, αλλά στ’ αλήθεια μου έκανε εντύπωση που δεν αναφέρθηκε κανείς στο μοναδικό άλμπουμ των Icon Gallery. Όχι τίποτα άλλο, ήταν εδώ μέσα που τους έμαθα και δεν θυμάμαι να είμαι ο μόνος που ψάρωσε τότε. Φουλ πιασάρικο μελωδικό punk (με ολίγη από metal), μια ιδιαίτερη αύρα μελαγχολίας και πίκρας που αδυνατεί να υποσκάψει την ένταση, και υπέροχα φωνητικά από την Chani Ferencz, η οποία σε πείθει ότι ζει και την τελευταία συλλαβή που βγαίνει από το λαρύγγι της.
Τρώγοντας… - όχι εντάξει, αυτό κατανοώ γιατί πέρασε στο ντούκου… Γιατί και τότε πέρασε τελείως στο ντούκου, ίσως ήταν το ότι ολοκληρώθηκε μετά τον θάνατο του Gus Chambers και δεν ήξερε κανείς τι ακριβώς να κάνει μ’ αυτό. Anyway, το δώρο αυτό από το υπερπέραν είναι εντελώς απαραίτητο για όποιον δηλώνει φαν αυτού του μοναδικού τραγουδιστή που με το πάθος του πώρωνε όσο κανένας. Απίστευτες ερμηνείες, απίστευτη ατμόσφαιρα, συνθέσεις που σημαδεύουν καρωτίδα. Λίγους punk δίσκους αγαπάω όπως αυτό και το ακριβώς αποπάνω.
Τη βδομάδα για το 2009 σαν καλός μαλάκας αγνόησα πλήρως το The Cult of Disease αυτών των Χιλιανών epic doomsters, επανορθώνω λοιπόν με το εντελώς προβοκατόρικα ονοματισμένο Destroyers of the Faith. Τώρα γιατί το πρώτο θεωρείται EP ενώ είναι μεγαλύτερο σε διάρκεια (έστω και για κάποια δευτερόλεπτα) από το Destroyers… που θεωρείται full-length κανονικά, δεν θα το καταλάβω ποτέ, αλλά η ουσία είναι οι φανταστικές μελωδίες που απογειώνουν κομμάτια όπως το Chants of the Nameless ή το Tomb of Doom.
Για άλλη μια φορά, άπαντες προειδοποιούνται αυστηρά να μην υποκύψουν στην όποια τυχόν περιέργεια και να μείνουν όσο πιο μακριά γίνεται απ’ αυτούς τους τρελαμένους Βρετόνους πάνκηδες με τα τέρμα διαπεραστικά πνευστά και drum machines. Ωραία, εσείς οι δυο-τρεις που είστε ακόμα εδώ: Το δεύτερο άλμπουμ τους είναι και το καλύτερό τους. Αδιανόητο πόσο ΕΠΙΚΟ μπορεί να ακουστεί το punk. La Blanche Hermine άτυπος ύμνος της Βρετάνης, με στίχους τύπου “πάμε να πολεμήσουμε Γάλλους” (αυτά είναι), Marijanig ύμνος γενικώς, όλα, όλα, όλα γαμάνε, είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες.
NUMBER FIVE
Οι Mael Mórdha στον τρίτο δίσκο τους, Manannán, δεν αστειεύονται καθόλου και το φωνάζουν με τρόπο που πιο ξεκάθαρος δεν γίνεται, ήδη από το καλημέρα: Τύμπανα του πολέμου, ισοπεδωτικό riff, το κακόφωνο κέρας που υπόσχεται όλεθρο, αγέρωχα φωνητικά που κατουράνε τις αμφιβολίες και τις ανασφάλειές σου, και που όσο φαίνεται να ζορίζονται στις ψηλές τόσο πιο άσχημα σε φτιάχνουν. Λίγο αργότερα, αλλαγή: Οι ρυθμοί πέφτουν, η ατμόσφαιρα γίνεται θρηνητική, έχουμε και μια Gaelic Doom φήμη να υπερασπιστούμε. Αλλά και πάλι, ξαφνικά, το μάτι θολώνει, το κυανοβαμμένο clan κάνει ντου και βρίσκεσαι να μαζεύεις τα κομμάτια σου.
Αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά με απολαυστικό τρόπο σε αυτόν τον δίσκο, που τότε είχα αποφανθεί ότι ήταν το αποκορύφωμα των Mael Mórdha - ΟΚ πλέον δεν είμαι τόσο απόλυτος, αλλά αν κάτι δεν τίθεται ποτέ υπό αμφισβήτηση είναι αυτή η αρχέγονη κραυγή, αυτο το bugger off που νιώθω να βγαίνει από μέσα μου στο άκουσμα της επικής μουσικής τους. Fuckin’ Ireland you bastaaaaaaaaaaaaards!
NUMBER FOUR
Πρέπει να παραδεχτώ ότι οι Enforcer διέψευσαν πανηγυρικά τις προσδοκίες που μας είχαν δημιουργήσει το 2010, με την κυκλοφορία του Diamonds. Τότε ήμασταν πολλοί, πάρα πολλοί, που είχαμε πειστεί ότι οι Σουηδοί με την ξεκαρδιστική αντίθεση ανάμεσα στα baby faces τους και την εκρηκτική τους παρουσία, είτε πάνω στο σανίδι είτε μέσα στο studio, ήταν το κορυφαίο συγκρότημα της γενιάς του στη σκηνή του traditional metal, ότι η κυριαρχία τους σ’ αυτόν τον χώρο θα έπαιρνε πολλά χρόνια μέχρι να αμφισβητηθεί.
Καλά πήγε αυτό… Μετά από άλλο ένα άλμπουμ που με έναν τρόπο μου τράβηξε το ενδιαφέρον, άρχισα να απομακρύνομαι μέχρι που φτάσαμε σε ένα σημείο όπου έχω πια χρόνια να ασχοληθώ με το αν ζουν ή πεθαίνουν τέλος πάντων τούτοι δω. Το ωραίο με τη μουσική όμως ποιο είναι: Ακόμα και όταν ένα συγκρότημα δεν αποδεικνύεται μεγάλο όπως περίμενες να γίνει, παραμένει χαραγμένη στον χρόνο εκείνη η μία μαγική στιγμή που οι πλανήτες θαρρείς ευθυγραμμίστηκαν, το μομέντουμ έκανε τη δουλειά του και φευγαλέα πλησιάσαμε το Τέλειο.
Αυτή η στιγμή για τους Enforcer ήταν το Diamonds.
NUMBER THREE
Μπορεί ιστορικά οι Accept να είναι (μαζί με τους Priest φυσικά) εκείνοι που αντιπροσωπεύουν περισσότερο από κάθε άλλο συγκρότημα την πεμπτουσία αυτού που λέμε heavy metal, αλλά by the year 2010 τους είχαμε ξεγραμμένους ΟΛΟΙ και όποιος το αρνηθεί αυτό απλά λέει ψέματα. Το θυμάμαι πολύ καλά, είχε ανακοινωθεί ότι οι Γερμανοί επανασυνδέονται και ετοιμάζουν νέο άλμπουμ με καινούργιο τραγουδιστή, κάποιον Mark Tornillo, και η πιο μετριοπαθής αντίδραση ήταν το “κρίμα, χαλάνε το λέγκασί τους”.
…και τότε έσκασε το Blood of the Nations και μας βούλωσε το βρωμόστομα, όλων μας.
Καταρχάς, τι λαχείο είναι αυτό που βρήκαν για το μικρόφωνο! Τραχύς και γρεζάτος, όπως αρμόζει στους Accept, παράλληλα όμως με μια ικανότητα στις ψηλές πέρα από κάθε προσδοκία (και ναι, καλύτερος του Udo σε αυτό!), όπως και με μια υπέροχη αισθαντικότητα στα (όχι πολλά) πιο σοφτ σημεία, βλ. The Abyss και Kill the Pain.
Μην κρυβόμαστε βέβαια, για αυτές τις χαρακτηριστικές Accept μελωδίες ζούμε - και μας προσφέρονται γενναιόδωρα. Σταμάτα ρε αλήτη Wolf, θα με πάρουν τα ζουμιά, ειδικά σε εκείνο το απίθανο Time Machine, έτσι για να πω ενδεικτικά ένα και όχι πάλι όλη την tracklist. Δεν το χωράει ο νους πόσο θεός είναι, και σε παίξιμο και σε τραγουδοποιία, αυτός ο φαλακρός Γερμαναράς. Θέλω να κάνω τα παιδιά του, no homo.
Όσο για τον ελέφαντα στο δωμάτιο: Ναι, εντάξει, εκνευρίζουν οι στίχοι του ομότιτλου, τι, να υποκριθούμε ότι δεν εκνευρίζουν; Ακόμα και γι’ αυτό όμως επανόρθωσαν σύντομα οι ηγέτες. More on that next week!
NUMBER TWO
Και, έτσι ξαφνικά*, 21 χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι Cathedral κατέθεσαν τον κορυφαίο δίσκο της καριέρας τους (το οποίο The Guessing Game παράλληλα είναι και ο metal δίσκος της χρονιάς). Don’t you just fuckin’ love that when it happens?
*Τρόπος του λέγειν “ξαφνικά” ε. Ούτε παρηκμασμένοι ήταν οι Βρετανοί κολοσσοί του παραδοσιακού doom metal ούτε τίποτα. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν νομίζω να περίμενε κανείς τέτοιο πράγμα μετά από τόσα άλμπουμ, που τα αμέσως προηγούμενα απ’ αυτό ήταν μεν εξαιρετικά, ασφαλώς, αλλά δεν τα τοποθετούσες και στην κορυφή της δισκογραφίας τους. Και τότε ήρθε το The Guessing Game και τα σάρωσε ό λ α.
Η απόλυτη σύζευξη του γνωστού υπέρβαρου, ισοπεδωτικού doom metal των Cathedral με all things progressive rock. Απόηχοι (έως και ευθείες αναφορές σε) Yes, Van der Graaf, Gentle Giant, Atomic Rooster, Rush και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ξεπροβάλλουν από παντού, εμπλουτίζοντας με τις ιδιαίτερες πινελιές τους τον μαύρο καμβά των ως συνήθως φανταστικών riffs του τιτάνα Gaz Jennings, ενώ ο Lee με την ασχημοφωνάρα του καταφέρνει και ακούγεται, με έναν διεστραμμένο τρόπο, πιο εκφραστικός από ποτέ. Για τις δε συνθέσεις τι να πεις. 13 ύμνοι σε 80+ λεπτά, non stop ντουμοπρόγκ οργασμός, πολύ σπάνια συμβαίνει να ακούσω διπλό άλμπουμ και να με κρατάει τόσο αποτελεσματικά από την αρχή μέχρι το τέλος.
Well… If this is reality, you can stick it! I’m off to do some painting in the dark…
NUMBER ONE
Τους προηγούμενους μήνες είχα τουλάχιστον πέντε ευκαιρίες να αναφερθώ σε κάποιον δίσκο της Karan Casey, Ιρλανδής τραγουδίστριας που αγαπώ τη φωνή της περισσότερο από όσο μπορώ να περιγράψω με λέξεις. Με διάφορες αφορμές, που αυτή τη στιγμή δεν θέλω ή δεν είμαι έτοιμος να εκλογικεύσω, την “προσπέρασα” καθεμιά απ’ αυτές τις πέντε φορές. Και με κάθε καινούργια αποτυχία/προδοσία μεγάλωνε η ενοχή, η αυτοαπέχθεια. Τι κάνεις ρε μαλάκα; Τι είναι αυτά τα αίσχη; Προστατεύεις το προσωπικό σου μυστικό και καλά τώρα, ε; Αυτό είναι; Ε, αυτό είναι;
Ίσως τελικά αυτή η υπονομευτική διαδικασία να ακολουθήθηκε μόνο και μόνο για να καταλήξει σε αυτή τη θεαματική ανατροπή, σε αυτό το “mea culpa” - παράκληση αυτοεξιλέωσης.
Στην πρωτιά για το Exiles Return.
Ίσως είναι κι άλλα στοιχεία βέβαια. Π.χ. το ότι εδώ η Karan συμπράττει (ξανά, μετά τη συνύπαρξή τους στους Solas, άλλο ένα εξαιρετικό ιρλανδικό folk συγκρότημα των 90s) με τον John Doyle, επαρκή τραγουδιστή αλλά υπέροχο κιθαρίστα, ο οποίος με το παιχνιδιάρικο παίξιμό του προσθέτει τόνους χαρακτήρα στους κατά τ’ άλλα μειλίχιους, γαλήνιους παραδοσιακούς σκοπούς που ακούγονται εδώ.
Ή το ότι στη συνεργασία τους αυτή έχουν επιλέξει να βουτήξουν στην αχανή θάλασσα της κελτικής μουσικής παράδοσης, ανασύροντας τραγούδια - κρυμμένους θησαυρούς, πολύ λιγότερο διαφημισμένα έως και άγνωστα στο εκτός Ιρλανδίας κοινό. Και μάλιστα άσματα όχι μόνο της Ιρλανδίας αλλά - υποπτεύομαι - και άλλων ιστορικά κέλτικων τόπων, π.χ. δεν παίζει να μην είναι σκωτσέζικης προέλευσης το σπιρτόζικο εναρκτήριο The False Lady (there’s not a doctor in all Scotland to heal my mortal wound…).
Για να είμαι εντελώς ειλικρινής, βέβαια, ο κυριότερος λόγος είναι η συγκινησιακή φόρτιση που φέρουν οι λιγότερο upbeat στιγμές. Εκεί που ο κόσμος σταματάει να χορεύει, παλουκώνονται όλοι στις θέσεις τους, σιγοπίνουν το black stuff και με κατάνυξη ακούνε εκείνες τις μπαλάντες που μοιάζουν να κουβαλάνε χιλιάδες χρόνια χαρές, λύπες, μικρούς θριάμβους, μεγαλύτερες τραγωδίες, προδοσίες, μαρτύρια, κραυγές προς τα ουράνια, όλων των χιλιάδων κέλτικων φυλών. Ομότιτλο. The Bay of Biscay. The Nightingale. The Flower of Finae.
Οι μελωδίες που περιέχονται (κυρίως) στα παραπάνω άσματα, όπως και σε όλα τα υπόλοιπα βέβαια, ακόμα με στοιχειώνουν. Όταν τις τραγουδάει η Karan, βρίσκεται στα καλύτερά της. Η ανεπαίσθητα ένρινη χροιά της, τα σπασίματα της φωνής της, μου προσφέρουν ανείπωτη ευτυχία. Μία ανάσα της ανάμεσα σε δύο στροφές είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς για τη ζωή.
Karan μου, δεν ξέρω αν θα σε ξαναψηφίσω σ’ αυτό το παιχνίδι, το μυαλό μου είναι ένα περίεργο πράγμα, αναξιόπιστο, δεν βγάζουν νόημα τα σήματα που στέλνει στα δάχτυλα. Ό,τι και να γίνει όμως, σ’ αγαπώ όσο λίγα (μουσικά) πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο και μην το ξεχνάς ποτέ. Ούτε εγώ δεν θα μπορούσα να το ξεχάσω, και να προσπαθούσα.
Α, και κάτι τελευταίο. @Aldebaran, ναι, εσύ ο ξενιτεμένος εκεί στο Erin’s Isle. Αν έχει κάτσει και την είδες ποτέ live την Karan, σε μισώ με όλο μου το είναι 
Αυτό να ξέρεις.
2011
1.Blood Ceremony - Living with the Ancients - Ένα occult doom rock αριστούργημα.
2.Mastodon - The Hunter - Πλήρες άλμπουμ που περιέχει σχεδόν όλα τα στοιχεία της μπάντας.
3.PJ Harvey - Let England Shake - Απλά φοβερή, απίστευτα feelgood δίσκος με δόσεις ειρωνείας.
4.Αdele - 21 - Τεράστιο άλμπουμ, την έκανε ποπ είδωλο και ακούστηκε παντού.
5.The Devils Blood - The Thousandfold Epicentre - Jam Psych του διαβόλου με σοβαρές διαθέσεις.
Cover
Με τον Βασίλη λοιπόν που λες είμαστε συγχωριανοί, από το παντελώς άγνωστο Μοναστήρι (ή αλλιώς Μποτσιφάρι) Κονίτσης Ιωαννίνων, πού είναι το δάσος, εκεί μέσα. Μεγάλος χαβαλές και ταυτόχρονα πολύ σοβαρός τύπος. Θυμάστε πιο παλιά που υπήρχε η ατάκα “έχω έναν φίλο από το χωριό που… (εδώ έβαζε ό,τι ήθελε ο καθένας)”; Ε αυτός ο φίλος από το χωριό μου έμαθε σε τρυφερή ηλικία - γιατί έχουμε και μια μικρή διαφορά ηλικίας - τους Napalm Death. Νομίζω ότι όποιος έχει ακούσει Kvazar διακρίνει αμέσως την επιρροή των παραπάνω στα φωνητικά. Μέχρι πρόσφατα έπαιζε μπάσο (γελάω) και φωνή (γελάω) στους Zvarna: Αδιάγνωστο Ψυχεδελικό Demo 2021 | ZVARNA (punk, crust, hardcore κτλ)
Αυτά που λέτε για Enforcer με κάνουν και απορώ. Δεν σαν ενθουσίασε το From Beyond? Για εμένα μέχρι εκεί πήγαιναν τρένο και εκεί ήταν το κομβικό σημείο που είτε θα εκτοξευόντουσαν είτε θα έμεναν καταδικασμένοι στο βαθύ underground. Το πείραμα του Zenith δεν έπιασε (αν και τον θεωρώ λίγο υποτιμημένο δίσκο πλέον, σίγουρα δεν αξίζει την χολή που έφαγε) και έτσι έσπασε το μομέντουμ τους αλλά και η διάθεση του κόσμου.
…not really, no.
Κάτι με χάλασε σ’ αυτό, δεν θυμάμαι τώρα τι, έχω να το ακούσω από τότε (!).
Εμένα οριακά με απογοήτευσε και το “Death by Fire”.
Το Satan Upon New Long ήταν Φλεβάρη του '11, μεγάλο βράδυ πάντως.
Ξανάκουσέ το, αν έχεις όρεξη φυσικά. Εγώ παραμένω πιστός στο Diamonds, αλλλά νομίζω το From Beyond είναι η πιο κατασταλλαγμένη τους προσπάθεια (και το magnum opus τους για τους περισσότερους φανς που γνωρίζω).
Thanx for that.
Επίσης
