2011
Κενοτάφιον
Cover Art
2011
Kasabian - Velociraptor
Ο καλύτερός τους δίσκος κατ’ εμέ, και ο προτελευταίος γενικά καλός τους, προτού ο Τομ αποδειχθεί μουνής (γιατί ρε μανμου). Δίσκος που δεν ταιριάζει με την χρονολογία, είναι δίσκος των mid 00s, για τόσο καλό alternative rock μιλάμε. Και τα 4 singles Σ Π Ε Ρ Ν Ο Υ Ν, αλλά η κομματάρα του album είναι το Switchblade Smiles.
Portugal. The Man - In the Mountain in the Cloud
Δεν υπάρχουν λόγια για το πόσο γαμάτη μπάντα είναι αυτή. Τόσοι ήχοι, τόσες ιδέες, τόσες μελωδίες, τόσα πολλά διαφορετικά mood και concept, πραγματικά είναι από τις καλύτερες μπάντες των τελευταίων 20 ετών.
Cage The Elephant - Thank You, Happy Birthday
2η θέση μου το 08, 3 θέση μου το 11 και τα παιδιά το αξίζουν χαλαρά. Δεν είναι κάτι “ιδιαίτερο” αλλά συνδυάζουν όλα αυτά που μου αρέσουν, φωνή φωνάρα.
Arctic Monkeys - Suck It and See
Προτού τα δύο τελευταία εκτρώματα (ναι, εκτρώματα είναι), αυτός σε γενικές γραμμές θεωρείτο ο πιο αδύναμος δίσκος τους και μάλλον έχουν δίκιο. Αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι και γαμώ, αφού για μια 8ετία, προτού ο Alex κάψει και το τελευταίο εγκεφαλικό του κύτταρο απ’ το πολύ μαύρο και τη δει αλλιώς, ό,τι βγάζανε ήταν απίστευτα υψηλής ποιότητας. Έτσι βγάζεις album που δε μοιάζουν με το Whatever People Say αλλά είναι κορυφή φίλε Άλεξ, μακάρι να το ξαναθυμηθείς.
The Black Keys - El Camino
Καλά τα προηγούμενα και τα απολαμβάνω, αλλά εμένα μου αρέσει πιο πολύ το εμπορικό τους. Little Black Submarines απ 'τα τραγούδια της δεκαετίας
Απαραίτητες αναφορές
The Lonely Island - Turtleneck & Chain
LMFAO - Sorry For Party Rocking
Κόπηκαν στο τσακ
Jay-Z & Kanye West - Watch The Throne
Adele - 21
The Strokes - Angles
Funeral For A Friend - Welcome Home Armageddon
Lady Gaga - Born This Way
Black Veil Brides - Set the World on Fire
Radiohead - The King of Limbs
Coldplay - Mylo Xyloto
Totally true!!
Σίγουρα σας ενδιαφέρει αλλά μόλις τέλειωσα το '21. 
52 βδομάδες, σταματάω.
Ευτυχώς.
Τι έγινε μας βγήκες μεταλάς κι εσύ τώρα στο τέλος?
Εγώ όταν είδα τις απαραίτητες αναφορές.
Τελικά διορθώθηκε το λαθάκι που στέρησε την 7η θέση απ’ τους A FOREST OF STARS;
Ναι απότι βλέπω είναι διορθωμένο!
Προτιμω τους forest of stars 
ολα κομπλε
Για tribute στο Stairway To Heaven καλό είναι 
(πάντως χωρίς πλάκα κάποτε το έπαιζε μια μπάντα διασκευή σε ένα φεστ εδώ κοντά και όταν χώνονταν οι ηλεκτρικές από απόσταση νόμιζα ότι όντως παίζανε το άλλο, πήρε μια δεκαριά δευτερόλεπτα να καταλάβω τη διαφορά)
(πέρα απ’ αυτό, πες γιατί μας τα είχαν κάνει ζέπελιν - αχαχούχα - με το Lonely Boy, πες γιατί έχω κάλο στ’ αυτιά, με Black Keys μου γυρνάνε τ’ άντερα έτσι χωρίς λόγο )
Λοιπον καπου εδω να γραψω οτι κατι πηγε στραβα και δεν ειμαι ακριβως σιγουρος τι, αλλα πιθανοτατα να εχει να κανει με την μνημη μου - ή ακομα πιο πιθανο μαλλον καποια παρερμηνευση.
Ειχα γραψει κατι για τον φιλτατο Λεβιαθαν το οποιο δεν ισχυει (το οποιο καταλαβα αργοτερα, καθως μιλησαμε και με πριβε μηνυματα, του εστειλα εγω γιατι ειχα γνησια απορια για το μυαλο μου και κατα ποσο λειτουργει).
Οποτε του ζητω μια τεραστια συγγνωμη (ειδικα καθως ειδα οτι τον ενοχλησε - και πολυ δικαιολογημενα) γιατι κατα πως φαινεται η μνημη μου μαλλον εν προκειμενω εκανε ενα τεραστιο brain fart που λενε και οι συγχωριανοι εδω γυρω, και με εξαπατησε. Δεν εχω καποια καλη εξηγηση δυστυχως, γιατι πολυ απλα δεν ξερω αυτην την στιγμη τι μπορει να διαβασα λανθασμενα ή ισως να παρερμηνευσα, αλλα η ουσια ειναι πως ο Λεβιαθαν δεν εγραψε ποτε κατι ασχημο προς εμενα, και πρεπει να το διευκρινισω εδω περα.
??? Πραγματικά δεν μπορώ να ακούσω τη σύνδεση ρε, δε μοιάζουν καθόλου.
Νταξει, ψιλοκαλό χιτάκι ήταν και είχε φοβερό (
) βιντεοκλίπ, ο,τι πιο βαρύ έχει παίξει ο Red τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά δε μου αρέσει ιδιαίτερα και νομίζω ούτε τότε κιόλας.
Busted!! Λοιπόν εγώ προτείνω να τον εγαμήσουμε, μην τον αφήσουμε σε χλωρό κλαρί το μλκ
Η εντύπωση που μου είχε αφήσει στον καιρό του το 2011 ήταν ότι επρόκειτο για εξαιρετικά πλούσια ποιοτικά χρονιά. Σταχυολογώντας μετά από 12 χρόνια τις κυκλοφορίες από το συγκεκριμένο έτος, η εντύπωση αυτή, προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, παρέμεινε αναλλοίωτη!
Πάμε λοιπόν:
1. Blood Ceremony – Living With the Ancients
Στο πεδίο του ρετρό occult/doom rock και δε συμμαζεύεται, αποδεικνύεται τελικά εκ των πραγμάτων ότι είμαι… δευτεροδισκάκιας! Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο απεριόριστος θαυμασμός μου για το κορυφαίο Living With the Ancients, ένα album που βουτάει ανερυθρίαστα στην πλούσια κληρονομιά μιας προ πολλού παρελθούσας εποχής και καταφέρνει με απόλυτη μαεστρία να αναπαράξει την ατμόσφαιρα της, τόσο σαν ήχος όσο και σαν τεχνοτροπία έχοντας να επιδείξει έναν σκανδαλώδη πλούτο ιδεών που διαγκωνίζονται να χωρέσουν στα επιμέρους τραγούδια και στα εκτεταμένα “τζαμαριστικής” λογικής μέρη που διαθέτουν. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να φτάσουμε στα δύο τελευταία κομμάτια, Night of Augury και Daughter of the Sun,όπου οι περιγραφές ωχριούν και η μαγεία περισσεύει!
(Δεν κρατιέμαι να μην προσθέσω πως το σύντομο instrumental The Hermit κατόρθωσε να μου διεγείρει κάποια βαθιά καταχωνιασμένη ακουστική ανάμνηση από την παιδική ηλικία, κάνοντας με να νιώσω όπως ο ήρωας του “Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο” όταν βούτηξε την μαντλέν στο τσάι του!
Ορίστε λοιπόν, ποιος είπε ότι οι οπαδοί του metal μπορούν να διαβάσουν μέχρι Κόναν εικονογραφημένο το πολύ;)
2. The Devil’s Blood - The Thousandfold Epicentre
Tο δεύτερο full length των Ολλανδών occult rockers έμελλε να είναι το τελευταίο τους εν ζωή τόσο ως συγκρότημα, μιας και διαλύθηκαν 14 μήνες αργότερα, όσο και για τον ηγέτη τους, τον κιθαρίστα Selim Lemouchi που έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο στις αρχές του 2014.
Το εν λόγω The Thousandfold Epicentre χωρίζεται σε δύο διακριτά μέρη, αναφορικά πάντα με το ύφος του και τις διαθέσεις που δημιουργεί. Τα πρώτα 8 κομμάτια συνεχίζουν από το σημείο που σταμάτησε το ντεμπούτο τους, μόνο που το ύφος αυτό εμφανίζεται πλέον ξεκάθαρα πιο πλούσιο και μυσταγωγικό, έχοντας ανοίξει σε επιρροές από late 60s ψυχεδέλεια έως 70s hard rock και με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, πολυεπίπεδες ενορχηστρώσεις. Τα 3 τελευταία κομμάτια από την άλλη, ενσαρκώνουν όλα αυτά που, κατά τα φαινόμενα, φιλοδοξούσαν να παρουσιάσουν στο μέλλον. Ακόμη περισσότερες δόσεις ψυχεδέλειας και προοδευτικών στοιχείων, μεγάλες διάρκειες, έντονα κινηματογραφική ατμόσφαιρα, το soundtrack μιας doom rock όπερας!
Η γεύση που αφήνει αυτό το αριστούργημα είναι ότι οι The Devil’s Blood παρέμειναν πιστοί στο όραμα τους μέχρι το πρόωρο τέλος τους. Ένα όραμα που δεν παρέμενε στάσιμο αλλά εξελισσόταν διαρκώς, κρατώντας ταυτόχρονα ζωντανή την υπενθύμιση της αφετηρίας απ’ όπου ξεκίνησε.
3. Vektor - Outer Isolation
Οι Vektor τράβηξαν την προσοχή με το ντεμπούτο τους, ενθουσιάζοντας τους σχετικούς κύκλους αφού, εκτός των άλλων, έφερναν έναν τόσο ζωτικής σημασίας αέρα ανανέωσης σε ένα είδος που έμοιαζε να έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες του.
Συγκεκριμένα, οι εν λόγω έβαλαν στον,πριν και πάνω απ’ όλα thrash, καμβά τους που λατρεύει την ακρίβεια των Coroner, το ελεγχόμενο χάος των Watchtower, την λύσσα των Destruction και την sci-fi τρέλα των Voivod, στοιχεία από tech death σχήματα όπως οι Atheist και οι ύστεροι Death, όπως και black metal τζούρες, σπονδές στους progressive ήρωες των 70s κλπ σε ένα μείγμα που τελικά καταλήγει να κομίζει μια νέα πρόταση στο ιδίωμα. Τα παραπάνω σε φρενήρεις ρυθμούς αλλά στην εντέλεια εκτελεσμένα και με έναν “ιδιότροπο” τραγουδιστή να επιχειρεί “ακροβασίες” που ξενίζουν (και απωθούν ορισμένους) αποδεικνύονται όμως βασικότατο συστατικό του ξεχωριστού αυτού μίγματος.
Με το Outer Isolation οι Vektor δημιούργησαν ένα σύγχρονο thrash αριστούργημα που μπορεί να μην αποκαλύπτεται αμέσως, όμως πιστοποιεί αδιαμφισβήτητα ότι ξεχώριζαν από το όλο thrash revival ρεύμα!
4. Leprous – Bilateral
Οι Leprous ανήκαν στο νεώτερο κύμα του progressive metal, δικαιολογώντας στο ακέραιο τον επίζηλο αυτό τίτλο. Δεν αρκεί που σε αυτόν τον δεύτερο δίσκο τους θα συναντήσουμε μια πανσπερμία επιρροών, είναι που στα κομμάτια τους καταργείται κάθε συμβατική δομή της rock/metal τραγουδοποιίας, και ενώ σε αυτά συνυπάρχουν αλλαγές διαθέσεων και ασυνήθιστοι ρυθμοί και χρονισμοί, όλα ακούγονται σαν το πλέον φυσικό επακόλουθο αυτού που προηγήθηκε.Αριστουργηματικό χωρίς να έχει ελιτίστικες τάσεις – έως και ευκολοάκουστο μπορεί να χαρακτηριστεί με μια πρώτη επαφή – έχοντας όμως πολλά να αποκαλύψει με κάθε ακρόαση, το Bilateral είναι από τους δίσκους που έρχονται να διευρύνουν τους ορίζοντες του ακροατή που, πλανόμενος, θεωρεί ότι “τα έχει ακούσει όλα”.
5. Arch/Matheos – Sympathetic Resonance
Ο Μαθιός το είχε καταστήσει απολύτως σαφές: αυτά τα τραγούδια προοριζόταν για το επόμενο Fates Warning, και όταν ο Alder δήλωσε αδυναμία εκείνη τη περίοδο, έγινε η απρόσμενη επανένωση με τον τραγουδιστή της πρώτης (και για ουκ ολίγους καλύτερης) εποχής των Αμερικάνων progsters. Το Sympathetic Resonance δύναται λοιπόν να κριθεί σαν FW κυκλοφορία. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν εδώ, πέραν του κιθαρίστα/βασικού συνθέτη, βρίσκουμε και τους Aresti, Vera και B. Jarzombek. Για τους δύο τελευταίους μάλιστα, αξίζει ειδική μνεία για την εκθαμβωτική τους απόδοση. Χωρίς περιττές επιδείξεις, αναδεικνύουν τις συνθέσεις με το συμπαγές, πλούσιο, απαράμιλλο παίξιμο τους. Τον κεντρικό ρόλο όμως, έχει ο John Arch, με την αναλλοίωτη (λες και ταξίδεψε κατ’ ευθείαν από το 1986) φωνή του, αυτό το ιδιότροπο, υψίσυχνο, ένρινο… ουρλιαχτό, το ανυπόφορο για αρκετούς, αγαπημένο για πολλούς περισσότερους. Επί του προκειμένου τώρα, ο δίσκος δεν αποτελεί την συνέχεια του “Awaken…” - κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο παρουσία του Matheos! Περιέχει βέβαια διάσπαρτες αναφορές κυρίως στη μέση και πρόσφατη περίοδο των Fates Warning και αποτελεί ένα κόσμημα υπό οποιοδήποτε… όνομα κι αν τον εξετάσει κάποιος.
Από την μεγάλη δεξαμενή των σπουδαίων κυκλοφοριών του 2011 ας κάνουμε μνεία και στα:
Primordial – Redemption at the Puritan’s Hand: Παρ’ όλο που είναι προφανές ότι οι περισσότερες σταθερές της δεύτερης περιόδου των Ιρλανδών, συναντώνται και στο έβδομο LP τους, ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει όταν μας παρουσιάζουν έναν τόσο σκοτεινής, μουντής ατμόσφαιρας δίσκο, όπου ελάχιστες χαραμάδες αισιοδοξίας αφήνονται ανοιχτές; Όταν το συγκρότημα αρέσκεται να δίνει στις συνθέσεις του μεγάλες διάρκειες χωρίς απαραίτητα να προσθέτει κάποιο παραπάνω θέμα (δεν μιλάμε για progressive μπάντα εδώ, αλίμονο!), όταν οι έννοιες των κουπλέ και των ρεφρέν μπερδεύονται και χάνουν τελικά το νόημα τους, όταν έχουμε να κάνουμε με έναν ελάχιστα φιλικό, ακόμη και στον σχετικά «υποψιασμένο» ακροατή, δίσκο;
Το Redemption At the Puritan’s Hand είναι ένα album αντάξιο της φήμης των Primordial και των προσδοκιών που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει.
Hell – Human Remains: Οι Hell από το Nottingham ήταν μέρος του δεύτερου κύματος του NWOBHM και, όπως συνηθίζονταν τότε, είχαν κυκλοφορήσει κάποια demos κι ένα 7΄΄, μέχρι που εξασφάλισαν το πολυπόθητο συμβόλαιο. Λίγες μέρες όμως πριν μπουν στο studio για να ηχογραφήσουν τον πρώτο τους δίσκο, η εταιρεία τους χρεοκόπησε γεγονός που οδήγησε στη διάλυση τους, με την αυτοκτονία του κιθαρίστα/τραγουδιστή/συνθέτη Dave Halliday να βάζει ταφόπλακα στην μπάντα το 1987.
Σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα ο από εκείνα τα χρόνια οπαδός τους και διακεκριμένος πλέον παραγωγός, Andy Sneap, κατορθώνει να εξασφαλίσει στο συγκρότημα άλλη μια ευκαιρία. Μάλιστα, όχι απλώς αναλαμβάνει να κάνει παραγωγή στο αργοποτημένο ντεμπούτο τους αλλά θα πάρει και τη θέση του δεύτερου κιθαρίστα!
Το Human Remains περιέχει τραγούδια που, μολονότι χρονολογούνται από “τότε”, δεν ακούγονται παρωχημένα, εξέπληξε θετικά την metal κοινότητα και δικαίως εμφανίζεται ψηλά στις προτιμήσεις των οπαδών του παραδοσιακού ήχου - και όχι μόνο αυτών!
Συνεχίζοντας σε παραπλήσια μονοπάτια, να πούμε ότι στο Immortal Soul των Riot ακούσαμε, εκτός από την σύνθεση του κλασικού Thundersteel (συν τον Mike Flyntz) και ένα κύκνειο άσμα αντάξιο του σπουδαίου Mark Reale!
Επιστρέφοντας στο μέτωπο των… revivalists, αλλά με ειδικότητα τα metal 80s αυτή την φορά, τρία χρόνια μετά το πρώτο τους οι (πολύ νεαροί ακόμη τότε, ας σημειωθεί) In Solitude συνδυάζουν τους Mercyful Fate, το NWOBHM, αλλά και τους Iron Maiden με μια προσέγγιση κάθε άλλο παρά απλοϊκή στο The World. The Flesh. The Devil και αφήνουν υποσχέσεις για ακόμα σπουδαιότερα πράγματα στο μέλλον.
Επιμένοντας… σουηδικά, βρίσκουμε τους Portrait που στο επίσης δεύτερο τους πόνημα Crimen Laesae Majestatis Divinae εξαπολούουν μια ανελέητη επίθεση από riffs και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που καλόν είναι να μην σε καταλάβει εξαπίνης! Από την ίδια σκανδιναβική χώρα έρχονται και οι Graveyard των οποίων οι vintage προτιμήσεις είχαν εντελώς διαφορετική προέλευση. Παραδιδόμενοι βέβαια στην σαγήνη ενός The Siren π.χ. από το Hisingen Blues συνειδητοποιούμε ότι οι ταμπέλες δεν έχουν και ιδιαίτερη σημασία!
Last but not least, όπως λέμε εδώ στα ορεινά, η μαύρη άμμος (Svartir Sandar) των Sólstafir πιστοποιεί ξανά την εξόχως ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα τους!
Και του χρόνου με υγεία!
Μεταξύ σοβαρού και αστείου ήταν αυτό επειδή ο συνδυασμός arrangement ακούστικ-χώσιμο + αυτές οι συγχορδίες που είναι ελαφρώς διαφορετικό progression αλλά καθαυτές είναι όλες κοινές (Am, D, G κλπ.) θυμίζει πολύ το άλλο. Δεν το έχω σκεφτεί μόνο εγώ δηλαδή, π.χ.:
Αλλά αν δεν το έχεις ακούσει ποτέ το ένα κομμάτι και το πετύχεις να παίζει κάπου στο πολύ βάθος σε ανοιχτό χώρο ειδικά που μακριά ακούγονται κυρίως τα μπάσα θα σκαλώσεις για λίγο
Lonely island είχαν βγάλει τα καλύτερα βιντεοκλίπ να συνοδεύουν τις κομματαρες τούς. Respect σε όσους τους ανέφεραν.
Έριχνα πολύ γέλιο τότε με φίλο/συμπαίκτη με τα βιντεοκλίπ.
Περίμενα να δω και αναφορά στους Satan’s Host 
2011
MASTODON-The Hunter βλέπεις Mastodon? Είναι καλό!
FIVE FINGER DEATH PUNCH- American Capitalist 3 στα 3 για τα αμερικανάκια
IN FLAMES -Sounds Of A Playground Fading κύριοι είστε άδικοι, ο δίσκος είναι εξαιρετικός
FOO FIGHTERS- Wasting Light εδώ ήμουν εγώ άδικος που δεν τους έδινα σημασία τόσα χρόνια, αλλά κάλλιο αργά…
MACHINE HEAD- Unto The Locust όχι τόσο σπουδαίο όσο το προηγούμενο αλλά σε τρελά κέφια η μπάντα
εξώφυλλο
Θετε απο βλακεια θετε απο περιέργεια, με ιντριγκαρε η αποψη για τα ειδη που εκπροσωπουν οι δεκαδες. Εκανα λοιπον ενα αθροισμα (λαχα λαχα) των ειδων και το εχω ριξει στο γνωστο αρχειο το εξελ (προφανως ατσουμπαλα ). Ευτυχως εχουμε AI οποτε ηταν πιο ευκολο (εφικτο)…
155 υπο-ειδη (καλα αυτο ελεγχεται)
Εκ 410 δισκων:
Ελαβον
222 metal (54,15%)
188 τα λοιπα
Οου!!! Ρε μήπως δεν είμαστε μεταλλάδες τελικά???
