10αδα προτείνω κι εγώ
Για άλμπουμ δεκαετίας θα μιλήσουμε, θέλει να ζοριστεις και λίγο 
1 Like
Πενταδες μεχρι να σβησει ο ηλιος, να δυσκολευτουν και μερικοι. Σιγα, ενα παιχνιδι ειναι απλα για να περναει η ωρα. Δε θα ειχα κανενα προβλημα με δεκαδες προσωπικα αν ειχε ξεκινησει ετσι, αλλα αφου ξεκινησαμε με πενταδες (ορθως για μενα), τοτε πιστευω οτι πρεπει να το παμε ετσι μεχρι τελους. Κι εγω θα βρω χρονιες στα 90ς που γουσταρω 20 αλμπουμ σε μια χρονια ξερω γω, αλλα τι να γινει.
1 Like
Ναι, μονο που κανένας δεν μίλησε για κάτι τέτοιο…
Εχουμε αναφερθει αρκετές φορές στον αριθμό δίσκων της κάθε χρονιας κ μάλλον το εξαντλήσαμε.
Προσωπικά, έχω δηλώσει αυτολεξεί, εδώ κ μέρες, ότι υποστηρίζω φανατικά πενταδα δίσκων:
Κ πολλοί νομίζω ότι συμφωνουν.
Δεν μιλουσαμε για κάτι τέτοιο όμως παραπάνω.
Ο @anhydriis αναφέρθηκε σε εμβόλιμη ψηφοφορία για δίσκους δεκαετίας, με αφορμη το κλείσιμο των 70s σε λίγες εβδομάδες.
Προτεινε ο ίδιος είκοσι, ζητησε την γνώμη μας, κ γω (όπως κ άλλα παιδια), απαντώντας σ εκείνον,
αντιπροτειναμε δέκα, ακριβώς για να ζοριστουν μερικοί (ή όχι).
Ίσως μια πιο προσεκτικη παρακολουθηση της συζήτησης να βοηθούσε…
Κοινώς:
Deal with ανάγνωση 
Οι AC/DC, όσο μπανταρα κι αν είναι, αποτελεί πιο feelgood άκουσμα, σε σχέση με άλλους δίσκους που εγείρουν, ίσως, πιο βαθιά συναισθήματα. Πιθανότατα να είναι αυτος ενας λόγος, που, μεσα σε ένα τόσο στενο περιθώριο επιλογών, δεν το διαλεγουν τόσοι όσοι θα περίμενε κανείς.
(αλλος ένας λόγος που προτιμω να επιλεγουμε πεντάδες δίσκων: οδηγουν σε πιο αναπάντεχα κ - ενδεχομένως - ουσιώδη αποτελεσματα)
Ισως να βοηθουσε επισης να ειχες τροπους, μιας και εχεις κανει και κηρυγμα για το συγκεκριμενο στο παρελθον. Αλλα ενταξει, τι ζηταω κι εγω τωρα 
Και για να μην ακουσω αηδιες (οχι πως δε θα), ο Τζακ Νικολσον δεν πηγαινε σε σενα ως απαντηση. Σε μενα τον εβαλα τον Τζακαρο, αμεσως μετα την προταση μου για τα 90ς και για το πως θα δυσκολευτω κι εγω.
Ο λογος που δεν το διαλεγουν πιστευω πως ειναι οτι τα καλυτερα ερχονται. Επισης, το 1976 εχουν δυο δισκους, τις επομενες 5 χρονιες εχουν απο εναν (αν και του 1981 ειναι εμφανως κατωτερος). Τελος, μια χαρα βαθια συναισθηματα εγειρουν, εκτος του οτι ειναι εμφανως feelgood ακουσμα.
5 Likes
Σε πρωτο επίπεδο ήταν απάντηση στην δική σου τοποθέτηση. Αν θεωρείται προσβλητικος ο δικος μου τροπος, τότε, λογικά, προσβλητικος ηταν πρωτιστως ο δικος σου (κ οχι μονο τώρα)
Σε δευτερο επίπεδο, μπορείς να το παρεις σαν inside joke, αν θες.
Εφόσον θυμάσαι τις ατάκες μου περι Τόλκιν κ Βίλλας, θα θυμάσαι λογικά κ τις δικές σου, απευθυνόμενος σε μενα:
Κ εν τέλει, αντί να βρίζεις ξανά (προοικονομωντας τις “αηδιες” που θα πω), μπορείς απλά να παραδεχτεις ότι όντως δεν καταλαβες που αναφερόμασταν στην παραπανω συζήτηση. Δεν έγινε κάτι.
Κι αν, απο την αλλη, σε διαβασα εγω τοσο λαθος, κι οι πενταδες που προτεινες ηταν για την ψηφοφορία της δεκαετίας (που δε νομίζω οτι ειπες αυτο αλλά οκ), κ παλι δεν τρέχει κατι.
Κι επειδή δεν είναι η φάση μου να παλιμπαιδιζω διαδικτυακά (ναι, καταλαβαίνω την ειρωνεία του να γράφω κάτι τέτοιο σε ένα τοπικ όπου λιώνουμε με τις ώρες παραθέτοντας μουσικες λίστες!), ουτε να ζαλιζω ή να μου ζαλίζουν τον έρωτα, θα σου πω για δευτερη φορα, ότι αν αφήσεις τις προσβολες/χαρακτηρισμους/ειρωνείες/προσωπικες επιθέσεις κ όλο αυτό το αφορητο passive aggressive pattern που χαρακτηρίζει συνήθως τον λόγο σου, κ ψήνεσαι να μιλήσεις χαλαρά κ ομορφα για μουσικές (αντι για το ποσο γαμαει το ΝΑΤΟ ας πουμε), ευχαριστως να μπω σε διάλογο. Αλλιώς, μπορείς να με αγνοείς, όπως κάνω κ γω με σένα (με την τωρινή εξαίρεση, προφανως, οπου θεώρησα ότι μου απευθύνεσαι ευθέως).
Δεκτα κ τα τρια σου points. Προφανώς, μια προσωπικη ερμηνεία έδωσα, κ ίσως κ καπως βιαστική.
Πρόθεσή μου δεν ήταν να μειωσω τους συμπαθεστατους Αυστραλους ( δεν με τρελαινουν προσωπικα, αλλά όντως τους συμπαθώ σαν παρουσια κ ήχο).
Περισσότερο ήθελα να σταθω στο γεγονός ότι η δομή του τοπ 5 ισως να επιτρέπει τετοιου ειδους ανατροπες πιο ευκολα, απο την στιγμή που πολλες απο τις επιλογες μας είναι αρκετα προσωπικες/ συναισθηματικες κ οχι αποκλειστικά με ιστορικα κριτήρια (κ θα ξαναπω πως το βρισκω κ πιο ενδιαφέρον ετσι)
3 Likes
Ρε ΕΡΧΟΜΑCΤΕ λεμε
4 Likes
Να σας δω… γιατι σε μια χρονια χωρις το μεγαλο φαβορι θεωρουσα οτι θα γινοταν ενα μπαμ να παει ο τιτλος down under… αλλιως μαλλον θα περιμενουμε το 2007…
Χαχαχχαα… εννοείται πως αστειεύομαι… δισκος parkway drive δεν εχει ελπιδα ουτε για δεκαδα😎
2 Likes
Αμιγως συναισθηματικη ψηφος για εμενα το 1976, οσο περνανε οι βδομαδες μπαινουμε σε χρονιες που εχουν περισσοτερα συγκροτηματα που ανηκουν στις μεγαλες αγαπες μου, νομιζω το ιδιο θα ισχυει και για τους περισσοτερους. Τηρωντας το 5+5 μου λοιπον, που γινεται ολο και πιο δυσκολο,
1. Judas priest - Sad wings of destiny: και εγενετο κλασικο heavy metal. Για πρωτη φορα απο τις 4 που το εκαναν αυτο οι Priest. Και τι κομματαρες ε
2. ACDC - High voltage: Ντεμπουτο (διεθνες εστω) ACDC, και τιποτα αλλο να μην ειχε αυτη η χρονια εμενα μου αρκει. Και ντεμπουτο ramones, blondie και ποσοι ακομα, η μουσικη αλλαζει εντονα. Δυσκολευτηκα αναμεσα σε αυτο και το dirty deeds, κερδισε η πιπιζα.
3. Queen - A day at the races: Αν δεν ειχε προηγηθει το ANATO θα μιλαγαμε για αυτο τον δισκαρο λιγο περισσοτερο. Ενα κι ενα ολα τα κομματια, πολυ ψωμι πισω απο τα κλασικα και γνωστα χιτ.
4. Camel - Moonmadness: Το τρελο σερι συνεχιζεται, λιγοτερο γνωστο απο τα προηγουμενα δυο ισως, αλλα εξισου ποιοτικο.
5. Ramones - Ramones: Ιστορικα και διαχρονικα τραγουδια και η δισκογραφικη αρχη μιας σπουδαιας μπαντας.
Χονοραμπλ μενσιονς (με πονο για οσα μειναν απεξω και απο αυτα)
Rainbow - Rising
Blondie - Blondie
Blue oyster cult- Agents of fortune
David Bowie- Station to station
Thin Lizzy- Jailbreak
14 Likes
Ελπίζω να μην χαλάω το… εορταστικό κλίμα, αλλά αφού ρωτάς, δεν είμαι σιγουρος κατά πόσον είναι τόσο καλή ιδέα.
Δηλαδή, η αρχική σκέψη ήταν μια χρονιά ανά εβδομάδα του τρέχοντος έτους. Αν είναι να βάλουμε εμβόλιμη εβδομαδιαία ψηφοφορία για κάθε δεκαετία που κλείνει, θα χαθούν 5 χρόνια στο τέλος χωρίς ιδιαίτερο “όφελος”, από την άποψη ότι θα αναδειχθούν τα γνωστά κλασικά, όταν στις αντίστοιχες χρονιές έβρισκες και (μεμονωμένες, έστω) επιλογές που μπορεί να μην γνώριζες/είχες προσέξει – σε μεγάλο βαθμό εκεί έγκειται το ενδιαφέρον, νομίζω.
Αν είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη για ένα “all star game” ας μπει ένα poll με τους δέκα νικητές από κάθε έτος για να βγει το δημοφιλέστερο.
Ακόμη λιγότερο ενδιαφέρουσα βρίσκω την ιδέα με τα τραγούδια, αφού έρχεται σε αντίθεση με το όλο concept του παιχνιδιού που αφορά δίσκους και όχι μεμονωμένα κομμάτια!
Γενικά, από τη στιγμή που υπάρχει μεγάλη συμμετοχή ποσοτικά και ποιοτικά (από την άποψη ότι γίνεται και κουβέντα, οι επιλογές συνοδεύονται συχνά από σχολιασμό και όχι απλώς συμπλήρωση μιας φόρμας), δεν βλέπω να χρειάζεται μια επέκταση του παιχνιδιού – τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ένα… spin off παιχνίδι να ήταν μια καλή επιλογή!
8 Likes
Πολυ ενδιαφερουσα και η προταση αυτη… καλα εν τω μταξυ δεν το σκεφτομουν σε καμια περίπτωση εμβολιμα αλλα παραλληλα… αλλα οντως πολυ πιο ενδιαφερουσα η προταση του spinoff
1 Like
Ακόμα καλύτερα, ας βάλουμε μόνο τα Floyd
2 Likes
Οι ψήφοι μου για το 1976:
1. Rory Gallagher - Calling Card
Κατάθεση ψυχής. Μετά από το λίγο πιο αδύναμο Against The Grain, ο Rory επιστρέφει με τον καλύτερο δίσκο του (ελάχιστα πάνω από Tattoo και Top Priority). Πολύ καλή η μπάντα και ως τρίο, αλλά η αλήθεια είναι πως αν ο πληκτράς σου είναι μάγκας, ο ήχος ανεβαίνει επίπεδο κι εδώ έχει συμβεί ακριβώς αυτό. Τα δύο ροκάδικα κομμάτια είναι εκπληκτικά: εκτός από το πασίγνωστο Moonchild, υπάρχει και το απίστευτο Secret Agent με riff που σε κολλάει στον τοίχο. Το Edged In Blue είναι ένα θαυμάσιο κομμάτι που σου ανεβάζει τη διάθεση, το I’ll Admit You’re Gone είναι ένα θαυμάσιο κομμάτι που σου ρίχνει τη διάθεση. Jack-knife Beat και Do You Read Me θα πρέπει να διδάσκονται σε σεμινάρια για drums. Country Mile και Barley And Grape Rag βγάζουν μια λίγο πιο χαλαρή πλευρά του Rory. Και το ομώνυμο είναι μια τζαζομπλουζιά, ισοπεδωτική. Όπως είπε κι ο @hopeto, αν δεις ένα βίντεο του Rory από εκείνη την εποχή και δε νιώσεις, είσαι νεκρός και δεν το ξέρεις. Εντάξει, δεν το είπε έτσι, αλλά το λέω εγώ 
. Παραγωγή Roger Glover, να τα λέμε κι αυτά. Μπορεί ο Rory να έφτυσε τους Deep Purple όταν του είπαν να πάει, αλλά ο Glover του έκανε την παραγωγή .
2. Rush - 2112
Πρώτος πραγματικά τεράστιος δίσκος για τους Καναδούς μάγους. Ένα κομμάτι στην πρώτη πλευρά κι άλλα πέντε στη δεύτερη. Η ομώνυμη σουΐτα είναι ένα έργο τέχνης από μόνη της, μια ολόκληρη ιστορία που εκτυλίσσεται σε μια ολόκληρη πλευρά βινυλίου. Το riff του The Temples Of Syrinx γλεντάει δισκογραφίες. Στη δεύτερη πλευρά υπάρχουν κομμάτια όπως το Lessons ή το Something Fοr Nothing που ο Geddy Lee γλεντάει προσωπικά τον @kbil . Το δε Tears το έχει διασκευάσει και η αγαπημένη του μπάντα, με τον αγαπημένο του τραγουδιστή!
3. Rainbow - Rising
Ό,τι καλύτερο μας έχει δώσει ο Blackmore. Για Dio δεν τολμώ να το πω, γιατί υπάρχει και το Heaven And Hell. Για Cozy το σκέφτομαι . Τα περισσότερα τα έχετε πει, αυτό που δε θυμάμαι είναι αν έχει κάποιος εκθειάσει την υπερκομματάρα που λέγεται Starstruck που με κάνει να θέλω να τα σπάσω όλα όποτε μπαίνει το εναρκτήριο riff και τα εμβατηριακά τύμπανα.
4. Aerosmith - Rocks
Η κορυφαία ίσως αμερικανική hard rock μπάντα της εποχής διδάσκει μπαλίτσα τους πάντες και βάζει τα θεμέλια για να δημιουργηθούν άλλες 1000 μπάντες. Στο μεταξύ, εμείς ευχαριστιόμαστε ακόμα και σήμερα κιθαριστικές κομματάρες όπως το Combination, πάντρεμα funk και rock στο Last Child, δυναμικά Back In The Saddle και Rats In The Cellar, βαρύ και ασήκωτο Get The Lead Out. Τρομερή συνέχεια στο σερί που έτρεχαν, ευτυχώς συνεχίστηκε.
5. Kiss - Rock And Roll Over
Δεύτερος δίσκος για τους Kiss μέσα στην ίδια χρονιά. Και το “Destroyer” είναι φοβερό, όμως τούτο εδώ μου αρέσει ένα κλικ παραπάνω (μάλλον ο αγαπημένος μου). Για μένα, ούτε ένα filler. Δυναμίτες όπως Take Me, Love 'Em And Leave ‘Em και Makin’ Love. Υπερκολλητικές κομματάρες όπως Mr. Speed και Baby Driver. Κλασσικούρες όπως Calling Dr. Love και Ladies Room. Και δύο μεγάλες αλήθειες : φωνητικά Stanley >> φωνητικά Simmons, Hard Luck Woman > Beth.
Honorable mentions:
Judas Priest - Sad Wings Of Destiny
Το νο.6 μου.
AC/DC - Dirty Deeds Done Dirt Cheap
Προτιμώ ελάχιστα τα επόμενα Vol.2, παρ’ όλο που έχει μέσα Ride On.
AC/DC - High Voltage
Προτιμώ ελάχιστα τα επόμενα Vol.1, παρ’ όλο που έχει μέσα It’s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock ‘n’ Roll).
Thin Lizzy - Jailbreak
Phil σε συνθετική παράκρουση.
Queen - A Day At The Races
Λίγο κάτω από τον προκάτοχο.
Steve Miller Band - Fly Like An Eagle
Πολύ ωραίο rock δισκάκι από τον βαφτισιμιό του Les Paul. Ακούγεται μονορούφι.
Jeff Beck - Wired
Απίθανος Beck συνεχίζει τις jazz rock αναζητήσεις.
Boston - Boston
Γεμάτος singles.
Camel - Moonmadness
Λίγο κάτω από τον προκάτοχο Vol.2.
Ramones - Ramones
Αυτοί αλλάξανε ένα κομμάτι της μουσικής ρε.
Εξώφυλλο:
Δυσκολεύτηκα μεταξύ 2112, Rising και του original Dirty Deeds. Θα προτιμήσω το τελευταίο.
26 Likes
ΘΕΝΚ ΓΙΟΥ
εδιτ : νταξ εμένα είναι στο τοπ 5 κιςς κομματιών ξερωγω, καμία αντικειμενικότητα whatsoever
2 Likes
Sad wings
Rising
High Voltage
Calling Card
2112
Με αυτη την σειρα
13 Likes
Ανεπίτρεπτο, το τσουκάλι μου κι εγώ βάζουμε υποψηφιότητα για εφορευτική επιτροπή 
1976
-
Boston - Boston
Πρώτη αγάπη και παντοτινή. Ούτε μισό δευτερόλεπτο που να μην είναι τέλειο. As clear as the sun in the summer sky. cc @Spyros_Koukas -
Judas Priest - Sad Wings Of Destiny
Από επιτεύγματα ζωής, έχω αντέξει οπαδούς του ατσαλιού στη πέμπτη μπύρα να μου εξηγούν με πάθος ότι ο δίσκος δεν ανοίγει με Victim. -
Rory Gallagher - Calling Card
Από επιτεύγματα ζωής, έχω μισοτραγουδήσει Moonchild με ταρίφα που για μισή ώρα σε διαδρομή είκοσι λεπτών έκανε πλήρες φλασμπάκ Ρόρυ στη Φιλαδέλφεια. -
Ramones - Ramones
Το λένε πανκρόκ και είναι απλό. Τριάντα λεπτά γλέντι. Α ναι, και απαραίτητη αναφορά σε Pet Sematary. (Όχι για τον ομώνυμο ύμνο ε!) -
Kansas - Leftoverture
Αυτή η θέση κανονικά θα είχε Queen ή Thin Lizzy, αλλά μόνο στη σκέψη νιώθω το Σαμ και το Ντιν να με κοιτάζουν αποδοκιμαστικά, οπότε.
23 Likes
Ευκολα θα μπορούσα να το χω κανει κ γω αυτό ε!
Ειδικα στην πεμπτη μπυρα
1 Like
Δε θα ασχολιομουν, γιατι δεν εχει και καμια αξια, αλλα γενικα δεν ψηνομαι και ιδιαιτερα για τις απαντησεις σου οταν αυτες διαστρεβλωνουν ολοκληρωτικα την αληθεια. Καλος λαοπλανος εισαι, δεν μπορω να πω, ψαρωνουν μαλλον κανα 2-3 με τις ανακριβειες σου. Βρηκες απαντηση μου σε προηγουμενη προκλητικη σου “συνεισφορα” στον διαλογο για το ΝΑΤΟ, οπου ενιωσες για μια ακομα φορα την αναγκη να διορθωσεις καποιον με τον οποιον εχεις διαφορετικη αποψη, και το εξισωνεις με την αχρειαστη σου απαντηση εν προκειμενω. Εχεις απιστευτο θρασος να μιλας για ειρωνειες, βρισιδια και προσβολες, οταν ειπες εμμεσως πλην σαφως οτι ξεπλενω την αμερικανικη πολιτικη, για να πουλησεις εξυπναδα.
Δεν σε εβρισα πουθενα. Αν θεωρεις το “λες αηδιες” καποια βρισια, μαλλον πρεπει να επαναπροσδιορισουμε τον ορο για σενα. Ομορφο ψεματακι κι αυτο βεβαια, πουλαει.
Ακομα ενα ομορφο ψεματακι. Δεν θυμαμαι να σε χαρακτηρισα πουθενα, ουτε να σε προσεβαλα. Ειρωνεια φυσικα και εκανα εις βαρος σου, οπως θα συνεχισω να κανω αν συνεχισεις να γραφεις ψεματακια. Και ας μη μιλησουμε καλυτερα για προσωπικες επιθεσεις. Δεν σε ηξερα καν ως χρηστη στο φορουμ και δεν ειχα δει ποτε τιποτα γραμμενο απο σενα, και αρχισα να διαβαζω προσωπικες επιθεσεις απο σενα για ρεβιζιονισμο, αλλαγη της ιστοριας και αλλα τετοια παραμυθια. Οποτε αν οπως λες θελεις να με αγνοεις, ισως καλυτερα να μην ασχολεισαι μαζι μου οντως, οπως εκανες πρωτος αλλωστε.
Οκ, προφανώς το τι ακριβώς έχει γίνει κ πως συμπεριφέρεται ο καθένας μας στον άλλο (αλλά κ γενικότερα) το βλέπουμε εντελώς αντίθετα.
Ωστόσο, επειδή δεν με ψήνει όλο αυτό (καθόλου όμως), για την ώρα σ’αφηνω να το συνεχίσεις (ή όχι) μόνος σου.
Εφόσον δεν μπορουμε να συμφωνήσουμε καν στο ποιος ασχολείται με ποιον κ με τι τρόπο
( παντως όλα αυτά περι ψεματων, υποκρισίας, λαοπλανων κλπ, δικά σου λόγια είναι προς το άτομο μου, κ οχι το αντίθετο), ας συνεχίσει ο καθένας την φάση του - να μην γαμαμε άλλο κ την ροή του τοπικ που με τοσο μεράκι έχει στήσει ο @anhydriis - κ το βλέπουμε πως θα παει.
