Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[Ironman1]

Οκ, προφανώς το τι ακριβώς έχει γίνει κ πως συμπεριφέρεται ο καθένας μας στον άλλο (αλλά κ γενικότερα) το βλέπουμε εντελώς αντίθετα.

Ωστόσο, επειδή δεν με ψήνει όλο αυτό (καθόλου όμως), για την ώρα σ’αφηνω να το συνεχίσεις (ή όχι) μόνος σου.

Εφόσον δεν μπορουμε να συμφωνήσουμε καν στο ποιος ασχολείται με ποιον κ με τι τρόπο
( παντως όλα αυτά περι ψεματων, υποκρισίας, λαοπλανων κλπ, δικά σου λόγια είναι προς το άτομο μου, κ οχι το αντίθετο), ας συνεχίσει ο καθένας την φάση του - να μην γαμαμε άλλο κ την ροή του τοπικ που με τοσο μεράκι έχει στήσει ο @anhydriis - κ το βλέπουμε πως θα παει.

[anhydriis]

Η χρονια ειναι λίγο μιεχ… η ταινια?

[Chaos]

Μιεχ μουσικά? I don’t think so. Φοβερή χρονια overall

[anhydriis]

Αντε να το τσικνίσουμε

1. Rush - 2112
   Κυκλοφορώντας τραγούδι 20 λεπτών εύκολα μπορεις να χαρακτηριστεις υπερφλυαρος. Εδώ οι Καναδοί χαρίζουν μουσικά θέματα που κάποια συγκροτήματα χρειάζονται δισκογραφιές ολόκληρες για να καλύψουν. Συγκλονιστική κυκλοφορία 136 χρόνια μετά.

2. Ramones - Ramones
   Αν δεν υπήρχε το Rush θα ήταν νούμερο 1 με κλειστά τα μάτια. Η μουσική που σκότωσε το rock κυκλοφόρησε πρωτη φορά σε EP. Προσωπικά, δεύτερος σε σημαντικότητα δίσκος στην πορεία της μουσικής μετά το Paranoid.

3. Rory Gallagher - Calling Card
   Ο απόλυτος παίχτης χαρίζει συναίσθημα (και ένα riff στους Iron Maiden) σε κάθε του νότα. Δύσκολα θα ξαναμπεί σε 5άδα μου, αλλά τούτος ο δίσκός είναι έργο τέχνης.

4. David Bowie - Station to Station
   Νέα περσόνα, νέα ήθη και έθιμα, νέα αύρα αλλά σημαντικότατος δίσκος στην χειρότερη όσον αφορά την προσωπική του ζωή, φάση. Πιο πνευματικός και “ουσιώδης”, μαγικός.

5. ACDC - High Voltage
   Χαβαλιεδαρικό και ανέμελο hard rock σε μάρσιπο. Μια τεράστια πορεία που μόλις ξεκινά. Σαρωτικοί.

Εξώφυλλο της Χρονιάς
Judas Priest - Sad Wings of Destiny

[Alejandro.m]

1. Rush - 2112
Οι Rush είναι ίσως η μοναδική μπάντα που δεν έχει μέτριο άλμπουμ. Aπό εδώ όμως ξεκινάει ένα μια δισκογραφική οροσειρά με μήκος σαν τις Άνδεις και κορυφές σαν των Ιμαλαϊων.

Το 2112 είναι από αυτά τα άλμπουμ που ακόμα και αν δεν είχε ούτε ένα στίχο, η μουσική του και μόνο θα αρκούσε για να πει την ιστορία του. Να μας κάνει να σκιρτήσουμε με την Ανακάλυψη της περίεργης συσκευής, να θυμώσουμε με τους Iερείς στην Παρουσίαση και την υπερπροστατευτική σοφία τους, να ονειρευτούμε τους ήχους της στις αστρικές νύχτες, να απελπιστούμε και να μελαγχολήσουμε, να φτάσουμε στη μεγαλειώδη κορύφωση του Grand Finale.

Ναι, μια κιθάρα, ένα μπάσο και ένα σετ από τύμπανα θα αρκούσαν να διηγηθούν την επική ιστορία του 2112. Αλλά δε θα είχαμε τη φωνάρα του Geddy Lee να μας ανατριχιάζει με τις κραυγές και το χρώμα της “διήγησης” του…

2. Rainbow - Rising
Ο Παντελής παραπάνω αναρωτιέται αν είναι ο καλύτερος Cozy που άκουσε. Εγώ έχω την απάντηση κάθε φορά που ξεκινάει το μεγαλειώδες Stargazer (το δικό τους Kashmir;). Μία από τις περιπτώσεις που οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται και 3 τεράστιοι μουσικοί βρίσκονται ταυτόχρονα στο peak τους και συνυπάρχουν στο ίδιο στούντιο. Ένα hard rock μνημείο που γέννησε ιδιώματα.

3. Ramones - Ramones
Johnny, Joey, Dee Dee and Tommy.
Hey, ho, let’s go!

4. Rory Gallagher - Calling Card
Νότες που με ταξιδεύουν κάθε φορά σε μια Ιρλανδέζικη παμπ, στο Κορκ κατά προτίμηση, με πατώματα που κολλάνε και μυρωδιά μπύρας στην ατμόσφαιρα. Αν το στέμμα του Ρόρι σμιλεύτηκε με τα Tattoo, Photo Finish και Top Priority (α! και το Irish Tour '74), το Calling Card είναι το πετράδι του…

5. Thin Lizzy - Jailbreak
Ο τεράστιος Ιρλανδός με το άφρο μαλλί και το μουστάκι μας έδωσε ένα από τα κορυφαία ροκ εν ρολ άλμπουμ όλων των εποχών. Παράλληλα, ένα από τα πιο υποτιμημένα κιθαριστικά δίδυμα, αυτό των Scott Gorham και Brian Robertson λάμπει κυριολεκτικά. Οι μπασογραμμές του Warriors επηρρέασαν το μισό μέταλ των 80s. Και ο μύθος Phil Lynnott το υπόλοιπο μισό.

Τα πρώτα 3 εναλλάσονται στην πρώτη θέση ανάλογα με τη διάθεση. Αλλά δεν κουνιούνται από την 5άδα.

Το καθιερωμένο name dropping με αυτά που θα μπορούσαν να είναι στις θέσεις 4 ή 5:
Judas Priest - Sad Wings Of Destiny
Queen - A Day At The Races
AC/DC - High Voltage
Led Zeppelin - Presence
Blue Oyster Cult - Agents of Fortune

[QuintomScenario]

@Alejandro.m

Ναι, μια κιθάρα, ένα μπάσο και ένα σετ από τύμπανα θα αρκούσαν να διηγηθούν την επική ιστορία του 2112. Αλλά δε θα είχαμε τη φωνάρα του Geddy Lee να μας ανατριχιάζει με τις κραυγές και το χρώμα της “διήγησης” του…

@kbil θελω σχολιο, οσο πιο γλαφυρο γινεται please

[pantelis79]

Και να μας πει ο @kbil αν προτιμα το αυθεντικο Tears η’ τη διασκευη των Dream Theater και γιατι!

[Sevek]

Summary

Summary

[anhydriis]

Εν αναμονη των ψηφων ας θυμηθουμε λιγο το 1975…

Θα μπορουσε κ λιγο πιο ψηλα η Patti

[Outshined]

@pantelis79

Και να μας πει ο @kbil αν προτιμα το αυθεντικο Tears η’ τη διασκευη των Dream Theater και γιατι!

Μήπως εννοείς των Alice In Chains;

Την οποία διασκευή, τη θεωρώ καλύτερη του αυθεντικού btw.

[pantelis79]

@Outshined

Μήπως εννοείς των Alice In Chains;

Όχι ρε, Dream Theater. Την είχαν κάνει στα '90ς.

Dream Theater - Tears ( Cover Rush ) - with lyrics

[Outshined]

Α, live όχι στούντιο.

Και πάλι μια χαρά ο James.

[kbil]

@Outshined

Και πάλι μια χαρά ο James.

[GRACCHUS_BABEUF]

[Outshined]

Oh God… και ειναι μόλις στο 1976 το παιχνίδι…

[antonis86antoniadis]

Από το ‘77 και μετά πάντως κάνουμε την κακοφωνία, σημαία μας!

[ChrisP]

Φτωχό σχετικά το δικό μου ‘76.

5.

KANSAS “Leftoverture”

Φαντάζομαι είναι μάλλον εμφανές ότι με τα prog rock δεν τα πάω και ιδιαίτερα καλά. Παρολαυτά όταν κάποτε έπεσε στα χέρια μου (πιο σωστά στον σκληρό μου δίσκο) το “Carry on my Wayward Son”, μου άσκησε αρκετή γοητεία, τόση ώστε κάποια στιγμή να αγοράσω τον δίσκο (τιμημένα 6.90 του Μετρόπολις) και να περάσω κάμποσες ευχάριστες ώρες μαζί του.

4.

LED ZEPPELIN “Presence

Εντάξει εδώ μιλάει καθαρά το φανμποηλίκι. Αν εξαιρέσουμε το “Achilles…” και κάνα δυο ακόμα, είναι μάλλον προφανής η αρχή της πτώσης. Η εξωφυλλάρα της Hipgnosis πάντως κερδίζει εύκολα την ψήφο μου.

3.

RAINBOW “Rising”

Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις ένα κομμάτι όπως το “Stargazer” (δηλαδή ένα κομμάτι που ενδεχομένως είναι GOAT του ευρύτερου ροκ), συγχωρούνται ακόμα και κάνα δυο φιλεράκια.

2.

BLUE OYSTER CULT “Agents of Fortune”

Βλέπω ότι σε σχέση με την black’n’white περίοδο, αυτό εδώ δεν κάνει και τόσο γκελ, άδικα κατά τη γνώμη μου καθώς πέραν του “Don’t Fear the Reaper”, παίζουν δυνατή μπαλίτσα και μόρτικα κομμάτια όπως το “E.T.I.”, το “Revenge of Vera Gemini” και το “Debbie Denise” (που δεν ξέρω ποια ήταν η δεσποινίς, αλλά στο μυαλό μου είναι και πολύ γκομενάρα λέμε).

1.

JUDAS PRIEST “Sad Wings of Destiny

Καλώς όρισες heavy metal.

[JTN]

κι εγω την βρηκα τη χρονια λιγο μιεχ σε σχεση με τις δυο προηγουμενες

Top 5

1. Tom Waits - Small Change

Φοίβος Δεληβοριάς - Χάλια - YouTube

2. Led Zeppelin - Presence

Εξεπλαγην που δεν ακουγεται πολυ αυτος ο δισκος αλλα ισως να ειναι κι αυτος ο λογος που μου αρεσε. Μου εβγαλε κατι το υποτιμημενο και το παιζουμε για τη φαση μας χωρις να προσπαθουμε να γραψουμε το επομενο magnum opus κομματι. Νομιζω διεκρινα και στοιχεια που επηρρεασαν τον Omar Rodriguez Lopez

3. Patti Smith Group - Radio Ethiopia

Αντιστοιχα εδω το Distant Fingers μου θυμισε 4 κομματια απο early The Veils

4. Judas Priest - Sad Wings of Destiny

Αυτο το βαζω στις ευχαριστες εκπληξεις μου (αν και την πρωτη καλη γευση την ειχα παρει απο το calendar). Το μονο που ηξερα παλια ηταν το μπρικια κολλω και ειπα οκ δεν με αφορα αυτη η μπαντα, δεν μου αρεσει και δεν ξαναακουσα ποτε. Τελικα εχουν κατι σολαρες

5. Rush - 2112

Καλύτερο εξώφυλλο

Amazing Rhythm Aces - Too Stuffed to Jump

credits στη @Sh_Wo_f και γι’ αυτο και για τη γενικη της προσφορα στις λιστες μου με τις 25 προτασεις της καθε εβδομαδα οπου μετα ερχεται ο hopeto και λεει ποσο του αρεσουν

[ARIAN]

Βάλτε μία φορά ακόμα τη φόρμα να μην ψάχνω!

[JTN]

ειναι στο δευτερο σχολιο του θρεντ